စံလွၾကီး – နာမည္ေကာင္းၿဖင္႔ သမိုင္းမတင္ေလာက္ေသာ္လည္း နာမည္ဆိုးၿဖင္႔ သမိုင္းဝင္ခဲ႔သူမ်ား

 

စံလွၾကီး – နာမည္ေကာင္းၿဖင္႔ သမိုင္းမတင္ေလာက္ေသာ္လည္း နာမည္ဆိုးၿဖင္႔ သမိုင္းဝင္ခဲ႔သူမ်ား

(မိုုးမခ) ၾသဂုုတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၅

 

မနက္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ တစ္ဦးမွာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ ၿဖစ္ၿပီး ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ ဆံပင္ႏွင္႔ ဖ်တ္လတ္ၿပာလဲ႔ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ရွိသည္။ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ရုပ္ရည္ သိပ္မလွပပဲ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိေသာ လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခါစ ေကာင္ေလး ၿဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးမွာ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၿဖစ္သည္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ ကြာၿခားၿခင္းသည္ သူတို႔၏ သူငယ္ခ်င္း အၿဖစ္ကို စည္းမၿခား ႏိုင္ခဲ႔ေပ။ လမ္းသြားရင္းပင္ အသက္ ပိုၾကီးေသာ ေကာင္ေလးက လွမ္းေၿပာလိုက္သည္။ 

 

“ငါေၿပာတာ မွတ္ထားေနာ္။ တို႔ဆရာၾကီးက တပည္႔ေတြကို က်ိဳးႏြံမွ ၾကိဳက္တယ္။”

 

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးလံုး အခန္းက်ယ္ၾကီး တစ္ခု အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္ၾကေလသည္။ အခန္းအတြင္း ထိုင္ေနေသာ အသက္ ၄၀ ခန္႔ရွိသည္႔ လူၾကီး တစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ အသက္ ပိုၾကီးေသာ ေကာင္ေလးက ရိုက်ိဳးေသာ အမူအရာၿဖင္႔ စကားေၿပာလိုက္သည္။ 

 

“ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာတဲ႔ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လို ဆိုတာ သူပဲ။ သူ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႕အေဖ အိမ္နံရံေပၚမွာ ဆြဲတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ႔ဖူးပါတယ္။”

 

ဤၿမင္ကြင္းကား ပန္းပုပညာ သမိုင္းတြင္ ဘုရင္တစ္ဆူ သဖြယ္ ထင္ရွားလာမည္႔ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လို(Michelangelo) အေလာင္းအလ်ာ ေကာင္ေလး ပညာသင္ရန္ ေရာက္ရွိလာေသာ ၿမင္ကြင္းေပတည္း။

အခ်ိန္ကား အီတလီ ၿပည္တြင္ ေရွး ဂရိႏွင္႔ ေရာမ အႏုပညာရပ္မ်ားကို ၿပန္လည္ ဆန္းသစ္သည္႔ အသိဥာဏ္ ေခတ္ဆန္းခ်ိန္ ၿဖစ္သည္။ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုကား ထိုေခတ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ႔ၿပီး ယေန႔ေခတ္အထိ ပန္းပုပညာတြင္ သူ႔ကို မွီသူ မေပၚေသးဟု ဆုိစမွတ္ ၿပဳရသူ ၿဖစ္သည္။ တစ္ေခတ္တြင္ တစ္ေယာက္ဆိုေသာ စကားသည္ သူလိုလူအတြက္ မလံုေလာက္ေပ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္လာသည္ အထိ သူလို ပညာရွင္မ်ိဳး မေတြ႕ၾကရေသးဟု ဆိုသည္။ 

 

မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုသည္ ပန္းပုဆရာဟုသာ သူ႕ကိုယ္သူ လက္မွတ္ထိုးေလ႔ ရွိၿပီး ပန္းခ်ီပညာကို အေၿခခံအားၿဖင္႔ တစ္ႏွစ္ခန္႔သာ ေလ႔လာခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဆြဲသည္႔ ပန္းခ်ီကားကို ၿမင္လုိက္ရသည္႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ကပင္ “ဒီလို ပညာရွင္မ်ိဳးနဲ႔ တေခတ္တည္းမွာ လူလာၿဖစ္ရတာကိုက ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ” ဟု ဥဒါန္းက်ဴးခဲ႔ရေလသည္။ အႏုပညာတြင္ ေမြးရာပါ တတ္လာေသာ ထူးၿခားသည္႔ ပါရမီရွင္ေပတည္း။

 

ပထမဦးစြာ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်ယ္လိုသည္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ဂရာနာခ်ီ(Granacci) ၏ အဆက္အသြယ္ၿဖင္႔ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ဂါလန္ဒါအီယို(Ghirlandaio) ထံ ပညာသင္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ႔သည္။  သုိ႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္ခန္႔သာ ၾကာၿပီး ထိုအခ်ိန္က ဖေလာ္ရင္႔ၿမိဳ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္႔ ေလာ္ရင္ဇို၏ ပန္းပုဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ပညာဆက္သင္ရန္ ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ တကယ္ေတာ႔ သူ သင္ခ်င္သည္မွာလည္း ပန္းပုပညာ ၿဖစ္သည္။ မၾကာမီပင္ သူထုေသာ ပန္းပုရုပ္ကို ၿမင္ၿပီး ေလာ္ရင္ဇိုက သူ႕ကို ေနရာေပးေလေတာ႔သည္။ 

 

ထိုအခ်ိန္မွ စၿပီး သူ၏ ပညာသင္ဘက္မ်ား အနက္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသူ ႏွစ္ဦးကို ေတြ႕ရေလေတာ႔သည္။ လူ႕သေဘာ လူ႕မေနာႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္႔ လူမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ 

သူတို႔ အေၾကာင္းကို ပန္းပုဆရာၾကီး မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုထက္ ပိုစိတ္ဝင္စားမိသလို သင္ခန္းစာလည္း ရပါသည္။ 

 

ပထမ တစ္ဦးမွာ ေတာ္ရီဂီယန္နီ ဆိုသူ ၿဖစ္သည္။ သူသည္ မိုင္ကယ္ ေရာက္လာခါစက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံခဲ႔သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ သူငယ္ခ်င္း၏ လက္စလက္နကို မသိေသးေပ။ သို႔ေသာ္ မိုင္ကယ္ထုလုပ္သည္႔ ပန္းပုရုပ္ကို ၿမင္ၿပီး သိၿပီးကတည္းက သူ႕အခ်ိဳးလည္း ေၿပာင္းေလေတာ႔သည္။ ေၿမြေၿမြခ်င္း ေၿခၿမင္သည္ မဟုတ္လား။ ပညာသည္ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဖက္လူ၏ ပညာ အတိမ္ အနက္ကို တစ္ဖက္က သေဘာေပါက္စၿမဲ ၿဖစ္သည္။ ပညာသည္ေတာင္မွ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုက ရိုးရိုး ပညာသည္ မဟုတ္။ ဆယ္ႏွစ္ၾကိဳးႏွင္႔ မိုးပ်ံႏိုင္သည္႔ အႏုပညာ ေမွာ္ေအာင္သူ ပန္းပုကေဝ တစ္ဦး ၿဖစ္ေခ်သည္။ သူ႕ အႏုပညာစြမ္းၿဖင္႔ လူမ်ားကို တိမ္းမူးေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္သည္။ ဒီေတာ႔ မိုင္ကယ္လိုပဲ ပညာသည္ တစ္ဦး ၿဖစ္သည္႔ ေတာ္ရီဂီယန္နီမွာ သူအေနၿဖင္႔ မိုင္ကယ္၏ ပညာကို ဒီတစ္သက္တြင္ မွီရန္ မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ေၾကာင္း သိေလေတာ႔သည္။

 

ထုိသို႔ သိၿပီးကတည္းက သူ႕ခမ်ာ ေအးေအးၿမၿမ မေနႏိုင္ရွာေတာ႔။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ ဘဝကစၿပီး ရန္ၿငိဳးထားေလေတာ႔သည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ အတူ ပညာယူၾကရင္း မိုင္ကယ္ကို အၿမဲလို လိုက္ရန္စသည္။ ႏွိပ္စက္ကလူ ၿပဳသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ မိုင္ကယ္၏ မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင္႔ထိုးရာ ႏွာေခါင္းရိုး က်ိဳးသြား၍ ေသရာပါေအာင္ မရွဳမလွ ၿဖစ္ရသည္။ 

 

ဤအၿဖစ္ကို ၿမင္ေသာ ဂရာနာခ်ီက မိုင္ကယ္ကို “မိုင္ကယ္ေရ ေလာကၾကီးမွာ အႏုပညာကို ေၿပာင္ေၿပာင္ေၿမာက္ေၿမာက္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ႔လူက ဖန္တီးၾကတာပဲ။ သူတို႔လို မဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ႔ သူတို႔ မလုပ္တတ္တိုင္း လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူေတြ လုပ္တတ္တဲ႔သူေတြကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ၾကတာပဲ” ဟု ကိုယ္႔ထက္သာ မနာလိုတတ္သည္႔ လူမ်ားကို မွတ္ခ်က္ခ် သံေဝဂ ယူေလသည္။ 

 

မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုက “ေအးကြာ ေတာ္ရီဂီယန္နီ ဆိုတဲ႔ နာမည္ေတာ႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးတဲ႔လူ အၿဖစ္ သိၾကမွာပါ” ဟု ေၿပာခဲ႔ေလသည္။ 

 

သူေၿပာခဲ႔သလိုပင္ ပန္းပု အႏုပညာကို ေလ႔လာလိုက္စားသူမ်ားက ေတာ္ရီဂီယန္နီ၏ နာမည္ကို ေတြ႕သည္ႏွင္႔ “မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုကို ႏွာေခါင္းရိုးက်ိဳးေအာင္ ထိုးတဲ႔လူ” ဟုသာ အသိအမွတ္ ၿပဳၾကေလသည္။ အမွန္မွာ ေတာ္ရီဂီယန္နီသည္ အေတာ္အတန္ လက္ရာေၿမာက္ေသာ ပန္းပုပညာရွင္ တစ္ဦး ၿဖစ္ၿပီး အဂၤလန္ၿပည္႔ရွင္ အဌမေၿမာက္ ဟင္နရီဘုရင္၏ သခ်ၤိဳင္းဂူပံုကို ထုလုပ္ခဲ႔သူ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္မ်ား မေပၚလြင္ပဲ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လို ဆိုတဲ႔ ဆရာၾကီးကို ႏွာေခါင္းရိုးက်ိဳးေအာင္ ထိုးတဲ႔လူ ဟူေသာ ဘြဲ႕ထူးၿဖင္႔သာ ထင္ရွားေလသည္။

 

သူႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဂရာနာခ်ီ ၿဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦး ၿဖစ္ၿပီး မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လို၏ လက္စြမ္းကို ၿမင္စဥ္ကတည္းက သိခဲ႔သူ ၿဖစ္သည္။ ေၿမြေၿမြခ်င္း ေၿခၿမင္သည္ ဆိုေသာ စကားအတိုင္းပင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း၏ လက္စြမ္းကိုလည္း သိသည္။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ထိုအဆင္႔ကို ေရာက္မည္မဟုတ္ မွန္တန္း အမ်ိဳးအစားထက္ မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ ဆိုသည္ကိုလည္း သိသည္။ 

 

သို႔ေသာ္ ဂရာနာခ်ီသည္ “ငါ သူ႕လို မၿဖစ္ရေလၿခင္း” ဟူေသာ မနာလို ဝန္တိုစိတ္ လံုးဝ မရွိေပ။ မိုင္ကယ္ကို ပညာသင္ေပးမည္႔ ဆရာသမားထံ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဂရာနာခ်ီ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္သည္ကေတာ႔ မင္းပြဲစိုးပြဲေတြမွာ သံုးဖို႔ မုခ္ဦးတို႔ မ႑ပ္တို႔ ေဆာက္ေပး ေဆးေရာင္ၿခယ္ေပး စေသာ ဖန္တီးမွဳမ်ားေလာက္သာ တတ္ႏိုင္သည္။ 

 

မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လို ကိုယ္တိုင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းကို ဤကဲ႔သို႔ ပြဲၿပီး အမိွဳက္ၿဖစ္သြားမည္႔ ပစၥည္မ်ားႏွင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခံရမည္လား ဟု အၿပစ္ဆိုခဲ႔ဖူးသည္။ ဂရာနာခ်ီက ၿပန္ေၿပာေသာ စကားေလးမွာလည္း လွပပါသည္။ သူၿပန္ေၿပာတာက “တကယ္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ အႏုပညာဆိုတာ လူေတြကို ႏွစ္သက္ရႊင္လန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပါပဲကြာ။ ပြဲၿပီး အမိွဳက္ၿဖစ္ေတာ႔ေရာ ဘာၿဖစ္ေသးလဲ။ ငါလဲ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္တတ္လို႔ ဒါပဲ လုပ္ရတာေပါ႔။ မင္းလို ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္ရစ္မယ္႔ ပန္းခ်ီကားၾကီးေတြ ပန္းပုရုပ္ၾကီးေတြ မဖန္တီးႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ငါလုပ္တတ္တာ လုပ္ၿပီး ငါေတာ႔ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ငါ႔ကို အေၾကာင္းၿပဳၿပီး လူေတြ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါကို ငါေက်နပ္တယ္” ဟု ဆိုခဲ႔ေလသည္။ 

 

ဂရာနာခ်ီသည္ အႏုပညာတြင္ မိုင္ကယ္လို မၿမင္႔မားပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စိတ္ထားကမူ မိုးထက္ၿမင႔္သည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ၿမင္႔ေမာက္လွေခ်သည္။ ငါ႔ကို အေၾကာင္းၿပဳၿပီး လူေတြ ေပ်ာ္ၾကပါေစဟု သေဘာထား ႏိုင္ၿခင္းကပင္လွ်င္ သူသည္ အာဂေယာက်ာ္း တစ္ဦး ၿဖစ္ေၾကာင္း သိသာေစခဲ႔သည္။ 

 

လူႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္ၾကည္႔လွ်င္ ၿခားနားခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရေပသည္။ ပထမဆံုးမွာ မိမိထက္သာသူကို မနာလိုသၿဖင္႔ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး တိုက္ခိုက္တတ္သည္႔ ေတာ္ရီဂီယန္နီလို လူစား ၿဖစ္သည္။ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးမွာ စြမ္းရည္အရ သမိုင္းမတင္ေလာက္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္အရမူ သမိုင္းဝင္ေလာက္သည္႔ ဂရာနာခ်ီလို လူၿဖစ္သည္။ 

 

အမွန္ေတာ႔ မိုင္ကယ္အိန္ဂ်လိုကို အႏုပညာ ေလာက ဟူေသာ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ အလွဆံုး အၿမင္႔ဆံုး သစ္ပင္ၾကီး အၿဖစ္ တင္စားမည္ ဆိုလွ်င္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ဂရာနာခ်ီက ေတာင္ေၿခမွ အလွဆံုး ခ်ံဳပုတ္ကေလး တစ္ခုဟု တင္စားရမည္ ၿဖစ္သည္။ ၿဖစ္ခ်င္တာကေတာ႔ လူတိုင္းလိုလို ေတာင္ထိပ္မွ အလွဆံုး အၿမင္႔ဆံုး သစ္ပင္ၾကီး ၿဖစ္လိုၾကသည္ေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ၿဖစ္ခြင္႔ မရေတာ႔ၿပီ ဆိုလွ်င္ အနည္းဆံုး ေတာင္ေၿခမွ အလွဆံုး ခ်ံဳပုတ္ေလး တစ္ခု ေရအုိင္ေလး တစ္အိုင္ေတာ႔ ၿဖစ္ရန္ ၾကိဳးစားသင္႔ေပသည္။ ေယာနိေသာ မနိသီကာေရာ ဟု ဆိုအပ္သည္႔ သင္႔တင္႔ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ၿခင္းေပတည္း။

 

ပန္းပု အႏုပညာ နယ္ပယ္မွသာ မဟုတ္ အၿခား နယ္ပယ္ အသီးသီးတို႔တြင္လည္း ထိုအၿဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိခဲ႔သည္။ ရွိလည္း ရွိေနေသးသည္။ ေနာင္လည္း ရွိေပဦးမည္။ အနည္းစုမွာ ထိပ္ဆံုးက ကၽြန္ေတာ္ဟု ဆိုရမည္႔သူမ်ား ၿဖစ္သည္။ ထိပ္ဆံုး ေရာက္သူမွာ အနည္းစုသာ ရွိမည္။ ေနာက္ထပ္ အနည္းစုက ဂရာနာခ်ီလို ကိုယ္႔ထက္သာသူကို မနာလိုစိတ္ မေမြးပဲ ၿဖစ္ရာဘဝတြင္ ေလာကကို အလွဆင္ရန္ ၾကိဳးစားသူမ်ား ၿဖစ္သည္။ ဤကဲ႔သို႔ လူမ်ားလည္း နည္းၾကေပသည္။ မနာလိုစိတ္ၿဖင္႔ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး အၿပစ္ရွာ တုိက္ခုိက္တတ္သည္႔ ေတာ္ရီဂီယန္နီလို လူစားေတြကမူ အေရအတြက္ မ်ားႏိုင္သည္။

 

ႏိုင္ငံေရးေလာက စီးပြားေရးေလာက အႏုပညာေလာက စသည္႔ က႑အသီးသီးတြင္ ေတာ္ရီဂီယန္နီ လက္သစ္မ်ား ရွိေနၾကေပဦးမည္။ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ ကိုယ္ႏွင္႔ နယ္ပယ္တူသူ အခ်င္းခ်င္း မနာလိုဝန္တိုစိတ္ ၿဖစ္ေလ႔ ရွိသည္။ ေအာင္ၿမင္မွဳကို ၿပသည္႔ အညႊန္းကိန္းမ်ားကလည္း တူညီေနသည္ကိုး။ ႏိုင္ငံေရးသမားက အႏုပညာသည္ကို မနာလို ၿဖစ္ရန္ခက္သည္။ အႏုပညာသည္ကလည္း စီးပြားေရးသမားကို မနာလို မၿဖစ္ႏိုင္။ လုပ္ငန္းတူသူ အခ်င္းခ်င္းသာ ပို၍ ေအာင္ၿမင္သူကို မေအာင္ၿမင္သူက မနာလိုဝန္တို ၿဖစ္တတ္ေပသည္။  

မနာလိုဝန္တိုစိတ္သည္ မ်က္လံုးစိမ္းႏွင္႔ ေၾကာက္စရာ သတၱဝါ ၿဖစ္သည္ ဟူေသာ စကားပံု ရွိပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္လည္း မနာလို ဝန္တိုစိတ္ကို အစိမ္းေရာင္ၿဖင္႔ တင္စား ေၿပာဆိုၾကသည္။ မနာလိုဝန္တိုစိတ္ ဝင္လာၿပီ ဆိုလွ်င္ လူသည္ မူလ အမွား အမွန္ ခြဲၿခားႏိုင္စိတ္ ေပ်ာက္သြားကာ လူမဆန္သည္႔ အလုပ္မ်ားကိုပင္ လုပ္မိေလ႔ ရွိသည္။ 

 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လုပ္ၾကံခဲ႔သည္ ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးသည္ ထိုသို႔ လုပ္ရန္ အၿခား အေၾကာင္းၿပခ်က္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မနာလိုစိတ္က အေရးၾကီးေသာ အခန္းမွ မုခ် ပါေပလိမ္႔မည္္။ သူလည္း ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏ နန္းရင္းဝန္ (ဝါ) ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ပင္ လုပ္ခဲ႔သူ တေယာက္ေပပဲ။ တကယ္ဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာက သူ႕အေနၿဖင္႔ ၾကည္႔လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ သူ႕ေနာက္မွ ေရာက္ခဲ႔သူ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္လိုမွ မမွီႏိုင္ေသာ အဆင္႔သို႔ ေရာက္သြားခဲ႔ေလၿပီ။ ဒီတြင္ သူလည္း ေတာ္ရီဂီယန္နီလိုပင္ လုပ္မိေတာ႔သည္။ သူ႕နာမည္ကိုလည္း ေနာက္လူမ်ားက ၿမင္လိုက္သည္ႏွင္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လုပ္ၾကံတဲ႔သူ ဟူ၍သာ အမွတ္အသား ၿပဳၾကေတာ႔သည္။ အမွန္ေတာ႔ သူ႕တြင္ လူေတာ္ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္သည္႔ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ား အမွန္ပင္ ရွိခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ား မေပၚလြင္ေတာ႔ပဲ နာမည္ဆိုးၿဖင္႔သာ ေက်ာ္ၾကားရေပေတာ႔သည္။ 

 

မနာလိုဝန္တိုစိတ္သည္ မူလစိတ္ရင္း ေကာင္းသူကိုပင္ လူဆိုးတစ္ေယာက္ အၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲ ပစ္ႏိုင္ေပသည္။

 

ဗုဒၶသာသနာ သမိုင္းေတြ အလြန္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွသည္႔ မိလိႏၵမင္းၾကီးက ရွင္နာဂေသန မေထရ္ကို ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးဖူးသည္။ ေမးခြန္းမွာ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ ဘဝမ်ားစြာ သံသရာတြင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုခဲ႔ဖူးရာ ဘဝတိုင္းလိုလိုမွာပင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ထက္ ဘဝအဆင္႔အတန္း အားၿဖင္႔ မနိမ္႔က်ပဲ တူညီသူ ရံဖန္ရံခါ ပို၍ သာလြန္သူပင္ ၿဖစ္ခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားစင္စစ္ ၿဖစ္ေသာ ဘဝမွာပင္ ရွင္ေဒဝဒတ္၏ ဘဝ အဆင္႔အတန္းက ၿမတ္စြာဘုရားထက္ နိမ္႔က်ၿခင္း မရွိ။ ေရႊလင္ပန္းၿဖင္႔ အခ်င္းေဆးခဲ႔သူ ၿဖစ္ေပသည္။ သူလို လူဆိုး တစ္ဦးက ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ မရွိပဲ ဒီလို အဆင္႔ၿမင္႔သည္႔ ဘဝမ်ိဳးကို ေရာက္ႏိုင္ပါသလား ဆိုသည္႔ ေမးခြန္း ၿဖစ္သည္။

 

ရွင္နာဂေသနကလည္း မိလိႏၵမင္းၾကီးကို ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ လူတိုင္းႏွင္႔ ဆန္႔က်င္သည္ မဟုတ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကိုသာ ဆန္႔က်င္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင္႔ မေတြ႕သည္႔ အခါမ်ားတြင္ ရွင္ေဒဝဒတ္ေလာင္းသည္ ကုသိုလ္ၿပဳၿခင္း အလွဴေပးၿခင္း စေသာ ေကာင္းမွဳမ်ားစြာကို ၿပဳခဲ႔သည္ဟု အေၿဖေပးေလသည္။ 

ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ မူလ စိတ္ရင္း မဆိုးသူ တစ္ေယာက္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင္႔ ေတြ႕ေသာ အခါတြင္သာ သူၿဖဴလွ်င္ ငါမည္းရမည္ ဆိုေသာ မူၿဖင္႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားကို ၿပဳလုပ္ေလသည္။ “ေကာင္းတာလုပ္သူ” “မွန္ကန္သူ”ကို ဆန္႔က်င္ေသာအခါ “မေကာင္းတာ မွန္သမွ်လုပ္သူ” “အမွားၿပဳသူ” အၿဖစ္ၿဖင္႔ နစ္မြန္းရေတာ႔သည္။ 

 

ထိုသို႔ ၿဖစ္ေစသည္မွာလည္း မူလအစ မနာလို ဝန္တိုစိတ္ေၾကာင္႔ ၿဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင္႔ ေသရိဝဇာတ္ေခၚ ရြဲကုန္သည္ ညီေနာင္ ဘဝက ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ခဲ႔သည္။ အတူတူ ရြဲေရာင္းထြက္ရင္းမွ အသၿပာ တစ္သိန္းတန္ေသာ ေရႊခြက္ကို ဘုရားအေလာင္းက အရင္ ရသြားခဲ႔သည္။ အမွန္ေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ ၿဖစ္လာမည္႔ ရြဲကုန္သည္က အရင္ ထိုေနရာကို ေရာက္ၿပီး ေတြ႕ခဲ႔တာ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက မရိုးသားစိတ္ ရွိေနသၿဖင္႔ ထို ေရႊခြက္ကို မရပဲ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူ အရင္ ရသြားခဲ႔သည္။ ဒီမွာတင္ မနာလို ဝန္တိုစိတ္ၿဖင္႔ ၿမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ေၿပးလိုက္ရင္း ေသြးအန္ၿပီး ေသပြဲဝင္ခဲ႔ရေလသည္။ 

 

ထိုမနာလိုဝန္တိုစိတ္သည္ ဘဝဆက္တိုင္း အထံု ပါရမီအေနၿဖင္႔ ပါသြားကာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင္႔ ေတြ႕တုိင္း ဆန္႔က်င္ဖက္ ၿပဳေတာ႔သည္ဟု ဆိုသည္။ ဘဝဆက္တိုင္း မသိစိတ္ထဲတြင္ စြဲလမ္းသြားေအာင္လည္း သူ၏ မနာလိုဝန္တိုစိတ္က ၾကီးမားခဲ႔သည္။ သန္သန္မာမာ ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေရာဂါ အနာတရ မရွိပဲ ေသြးပြက္ပြက္အန္၍ ေနရာတြင္ လဲေသေစႏိုင္သည္႔ မနာလိုဝန္တိုစိတ္သည္ မည္မွ်ေလာက္ ၾကီးမားသည္ကို သိႏိုင္ေပသည္။ 

 

သူသည္လည္း ေတာ္ရီဂီယန္နီလိုပင္ သမိုင္းဝင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္သူမ်ားပင္ သူ႕အမည္ကို မသိသူ မရွိသေလာက္ ရွားေအာင္ သမိုင္းဝင္သူ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ နာမည္ဆိုးၿဖင္႔ သမိုင္းဝင္ရၿခင္း ၿဖစ္၍ အလြန္ အၿဖစ္ဆိုးပါေပသည္။ 

 

ထို႔ေၾကာင္႔ နယ္ပယ္ က႑အသီးသီးရွိ လူသားအားလံုး အေနၿဖင္႔ ကိုယ္က်က္စားရာ နယ္ပယ္မ်ားတြင္ အၿမင္႔ဆံုးသစ္ပင္ၾကီးမ်ား အၿဖစ္ ေရာက္ရွိေအာင္ ရည္မွန္း ၾကိဳးစားအပ္ေပသည္။ အကယ္၍ ေတာင္ထိပ္မွ အၿမင္႔ဆံုး သစ္ပင္ၾကီး အၿဖစ္ၿဖင္႔(ေအာင္ၿမင္ ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားသူအၿဖစ္) သမိုင္းမတင္ႏိုင္ေတာ႔ၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း နာမည္ဆိုးၿဖင္႔ သမိုင္းဝင္သည္႔ ပုဂၢိဳလ္ မၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစသတည္းဟု ဆႏၵၿပဳလိုက္ရပါသည္။ 

 

မွီၿငမ္း

ကိုင္းေၿပာလိုက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေၿပာင္းေထြလာ(ခင္မ်ိဳးခ်စ္)

ဥေရာပယဥ္ေက်းမွဳ အႏုပညာမိတ္ဆက္(ခင္မ်ိဳးခ်စ္)

မိုင္ကယ္အိန္ဂ်ယ္လို(ခင္မ်ိဳးခ်စ္)

ၿမန္မာ႔စြယ္စံုက်မ္း

 

(ေဝဖန္ အၾကံၿပဳ မွတ္ခ်က္ေပးလိုပါက sanhlagyi@gmail.com သို႔လည္း စာေရးသား ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။)