ေဆာင္းယြန္းလ – သက္ၿငိမ္

ကိုယ့္အထင္နဲ ့ကိုယ္မွာ
ကိုယ့္ကုတင္က
ေျခတေခ်ာင္းျပတ္….

ေရႊနန္းထက္ ေရာက္ဖို႔ထက္
ေသပန္းမပ်က္ဖို႔ကိုပဲ စိတ္၀င္စားမိတယ္….

မွန္ကို ၾကည့္ရင္း
ေရျပင္ကို ေငးရင္း
ကိုယ့္အေတြး ကိုယ္ၾကည့္ေငးရင္း
ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲမိတဲ့ေကာက္ခ်က္မွာ
ေၾကာက္မက္စရာ ၾကက္ေျခခတ္ေတြက ျပည့္လို ့..

ေန႔ဖို႔ခ်န္ထားတဲ့ ညစာမွာ
အသားပါမလား ငါးပါမလား
တရားပါမလား ဓါးပါမလား
အမွားပါမလား ျမားပါမလား….

မွ်ားေနတဲ့ စိတ္ကူးထဲမွာ
စံပယ္ေတြဖူးလို႔ ပြင့္ခ်ိန္တန္လွေပါ့….

ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ ့
လူေတြ လူေတြလို ့ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တိုင္း
ကိုယ္ဘာေကာင္လဲလို ့ ေတြးေခၚမိတတ္ျပီ….

လူဟာ
လူသာမို ့
လူလို ့
ပီပီသသ
တလံုးတည္း ေရးခ်ခ်င္ပါတယ္…..

ေဆာင္းယြန္းလ..