ကိုုေအာင္မွဳိင္း – ျမတ္ျမတ္ႏိုုးႏိုုး
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၅
ဆရာေမာင္သာႏိုုးရဲ ႔
ထင္ရူးပင္ရိပ္မွာထိုုင္ရင္း
ကဗ်ာျမစ္ႀကီးကိုု ေငးၾကည့္မိ။
ေက်ာ္ဟိန္းေျပာတဲ့
အဓိပၺါယ္ရွိတဲ့ လူတခ်ိဴ ႔
ေရတိမ္နစ္ေနၾကၿပီေလ။
လူစစ္စစ္ေတြ ကဗ်ာျဖစ္
ကဗ်ာျမစ္ထဲ ျမဳတ္တခ်ဴိ ႔ေပၚတခ်ိဴ ႔
ကူးခတ္ေနဆဲ ရူးေနဆဲ။
ပန္းပ်ဴိးတဲ့လက္က
ပန္းခ်ဴိးတဲ့လက္ျဖစ္
ပန္းအိုုးကြဲကေျမႀကီးေတြ ျပန္႔ၾကဲ
ပန္းခ်ဴိးတဲ့လက္ကလဲ ဇာတ္ဇာတ္ႀကဲ
ဇာတ္တူသားခ်င္း ကိုုက္တဲ့ပြဲ။
တိရစၦာန္ရံုုက
ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းရဲ ႔
မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔အၿပံဳးတုု။
ဆင္က်ံဴးထဲက
ေတာဆင္တေကာင္ရဲ ႔
ဟစ္ေကၽြးလိုုက္တဲ့ျငီးညူသံ။
အဖ်ား၀င္ေနတဲ့ႏွင္းဆီလိုု
ရဲရဲနီမဲ့အစား ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပန္းေရာင္က
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ နီခ်င္ေသး။
ကဗ်ာစစ္စစ္ေတြ လူျပန္ျဖစ္
လူစစ္စစ္ေတြ ကဗ်ာျပန္ျဖစ္
ကဗ်ာတလွည့္ လူတလွည့္
ေရတိမ္နစ္ၾကမဲ့ အလွည့္။
တမလြန္ဘ၀က
ကိုုနိဳင္၀င္းေဆြေရ
ဒီကဗ်ာကိုု
မသိန္းရွင္ဆီပိုု႔ေပးပါဦးဗ်ာ။
(၁၁ရက္ ၾသဂုုတ္လ ၂၀၁၅ခုုႏွစ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
