သင့္ျမတ္ (ခ်င္းတြင္း) – သစ္ပင္စိုက္ၾကရေအာင္
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၅၊ ၂၀၁၅
(၁)
‘၀ုန္း..’ ခနဲ အသံၾကားလို႕ ထၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ပိႏၷဲပင္ၾကီးက ေခါင္းခိုင္ၾကီးက်ိဳးေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိုးဦးက်မွာ ၾကံဳရတတ္တဲ့ အညာမိုးသက္ေလက တစ္ပင္လံုး မလဲႏိုင္ေပမယ့္ အၾကီးဆံုးကိုင္းကိုေတာ့ က်ိဳးေအာင္ ခ်ိဳးခ်သြားခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ၆ ႏွစ္သားအရြယ္ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာၿပီးကတည္းက အသီးေရာ အရိပ္ပါေပးသည့္ ပိႏၷဲပင္ၾကီး၊ ည ည ဆို စာကေလးတစ္သိုက္ အိပ္တန္းလာတက္ေလ့ရွိေသာ ပိႏၷဲပင္ၾကီး အခုေတာ့ ေခါင္ကိုင္းက်ိဳးၿပီး စာကေလးေတြ လန္႔ပ်ံကုန္ၾကၿပီ။
အေၾကာက္လြန္ၿပီး ပ်ံသြားၾကေသာ စာကေလးေတြ အနည္းဆံုး ၃-၄ ညေတာ့ အိပ္တန္းခက္ေတာ့မည္။
(၂)
မွတ္မိပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာ့ေျမာက္ဘက္စြန္း ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚတြင္ အျမစ္ေတြက ေခြလိမ္ၿပီး ျမစ္ကမ္းပါးေပၚထိုးထြက္ေနတဲ့ ဧရာမ မန္းက်ည္းကုလားပင္ၾကီးရွိသည္။ ထိုမွ ေတာင္ဘက္နား ေပ ၁၀၀ ခန္႔အကြာ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ၿခံစည္းရိုးေထာင့္တြင္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးတစ္ပင္ႏွင့္ ထိုအပင္္ၾကီး၏ေအာက္တြင္္ ၃ ေပ ခန္႔ၿမင့္ၿပီး ၄ေပ x ၆ေပ ခန္႕က်ယ္သည့္ ၀ါးၾကမ္းခင္ စင္ကေလးရွိသည္။ ထို၀ါးၾကမ္းစင္ေလးသည္ကား ျမစ္ေရခပ္ဆင္းၾကေလေသာ ပ်ိဳေမတစ္သင္းတို႕ ေခတၱ နားခိုရာေအးရိပ္သာ။ ျမစ္ကမ္းပါးခပ္ နက္နက္ကေန ေရအိုးေခါင္းေပၚရြက္ၿပီးတက္လာသည့္ ပ်ိဳေမတို႔ ခဏနားလိုနား၊ ေရအိုးအေနအထားျပင္လိုျပင္ ၀ါးၾကမ္းစင္ေလးက အဆင္သင့္၊ အဆင္းႏွင့္အတက္တို႔ ခဏနား စကားဖလွယ္ၾကရာေနရေလးလည္းျဖစ္သည္။ မလွမ္းမကမ္း ကုကၠိဳရိပ္အစြန္းတြင္ ျခင္းခတ္ေနၾကေသာ ဦးဦး ကိုကိုမ်ား စ, မွာကို စိုးရြံ႕တတ္ေသာ ပ်ိဳေမတို႔ကေတာ့ နားဖို႔ ေနေနသာသာ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ၀ါးၾကမ္းစင္ေလး၏ ေဘးတြင္ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးႏွင့္ လက္ေတာက္ခံုေလးကလည္း အျမဲလူစည္ေနတတ္သည္။ တစ္မတ္ ငါးမူးတန္း ေတာက္ၾကသူရွိသလို အေပ်ာ္ ရႈံးထြက္ေတာက္ၾကသူေတြကလည္း မနည္းမေနာဆိုေတာ့ ေတာက္သည့္ လူသာေျပာင္းမည္ လက္ေတာက္ခံုေလးကေတာ့ မနားရ၊ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေသာ အရပ္ပီပီ.. ေမွာင္ရီပ်ိဳးမွပဲ ၀ိုင္းသိမ္းၾကတာထံုးစံလိုၿဖစ္ေနသည္။
ျမစ္ကမ္းပါးေပၚ ေခြလိမ္ကာ ထိုးထြက္ေနေသာ မန္းက်ည္းကုလားျမစ္မ်ားေပၚထိုင္ၿပီး ၿမိဳ႕အျပန္ ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ ပါလာမည့္ ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေမွ်ာ္ၾကရသည္။ ခ်င္းတြင္းေရေၾကာင္းကို အားၿပဳထားရေသာ ကမ္းနဖူးရြာပီပီ မန္းက်ည္းကုလားႏွင့္ ကုကၠိဳပင္ရိပ္သည္ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္း၊ ခရီးသြားလာရာ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္ သမားတို႔ အညာအေၾက စုန္ဆန္ၾကဖို႔ စုရပ္ေနရာၿဖစ္သည္။ သူစိမ္းသူက်က္ ရြာေပၚတက္လာလ်ွင္ အရင္ဆံုးသိရေသာ ေနရာ……ရြာ့ ဂိတ္တံခါးလည္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကာလသားသူငယ္ခ်င္းတစ္စုကေတာ့ ေန၀င္ရီရိုးအခ်ိန္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ သီခ်င္းလွည့္ဆိုအၿပီး မန္းက်ည္းကုလားျမစ္ေပၚထိုင္ကာ ညည ၾကယ္ေတြၾကည္႕လိုက္၊ ျမစ္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ သီခ်င္းေတြဆိုခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကမ္းနဖူး ကုကၠိဳပင္ေအာက္က ၾကမ္းစင္ေလးေပၚတြင္ တံုးလံုးပက္လက္ လွဲရင္း ကုကၠိဳရြက္အၾကိဳအၾကားက လတစ္ခမ္းပဲ့ေလးၾကည္႕ၿပီး စကားေတြ ေဖာင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ စိတ္ကူးေတြ ရြက္လႊင့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေတာ့ ကုကၠိဳပင္ၾကီး ရွိေနေသးေပမယ့္ မန္းက်ည္းကုလားပင္ၾကီးကေတာ့ တတိတိ နဲ႔ ျမစ္ေရတိုက္စားခံရၿပီး အျမစ္ပါမက်န္ေတာ့ၿပီ။ ကုကၠိဳပင္သာလာထိလွ်င္ ၀တၱကေျမ ဘုရားေက်ာင္းကန္ပါ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။
မ.ဆ.လ ေခတ္က ေက်းရြာအုပ္စု ရံုးမ်ားအတိုင္း ရြာ့အလယ္ေကာင္တြင္ ပါတီေကာင္စီရံုးႏွင့္ ရံုး၀င္းေထာင့္၊ လမ္းမၾကီး၏ေဘးတြင္ ဧရာမ ကုကၠဳပင္ၾကီးတစ္ပင္ .. ထိုမွ ေတာင္ဖက္ ေပ ၃၀၀ ခန္႕အကြာတြင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ ရံုးေဘးက ကုကၠိဳပင္၏ သက္တမ္းမည္၍မည္မ်ွ ဆိုသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေပေသာ္လည္း လူ ၄-၅ ေယာက္ေလာက္ လက္ခ်င္းယွက္ ဖက္မွ တစ္ပတ္ျပည့္သည္ကိုၾကည့္၍ အပင္၏သက္တမ္းကုိ ခန္႕မွန္းၾကည့္ရမည္ထင္သည္။ ကုကၠိဳပင္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျဖာင့္စင္း လံုး၀န္းေသာ အပင္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ ပင္စည္ဧရိယာက ပိုက်ယ္သြားတာလည္း ပါသည္။
ပါတီေကာင္စီရံုးႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ကုကၠဳိပင္သည္… ရြာ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အအံုလို႔ဆိုရမည္။ ရြာေရးရပ္တာကိစၥမ်ားကို တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ စုေ၀းတိုင္ပင္ရာအရပ္၊ ရံုးျပင္ကနား ကိစၥမ်ားရင္ဆိုၾကရေသာအခါ လာေရာက္နားစြင့္ရာ အရိပ္အာ၀ါသလည္းျဖစ္သည္။ အလွဴပြဲေက်ာင္းပြဲေတြ ဆိုလွ်င္လည္း တိုင္ပင္စည္းေ၀းရာ စုရပ္၊ ဓာတ္စက္သံ တညံညံႏွင့္ နိဗၺာန္ေဆာ္ရာ အရပ္၊ စတုဓိသာႏွင့္ ရိုးရာသၾကၤန္ ေမ႑ာပ္ရွိရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်မက ရပ္ေ၀းရပ္နီးမွ ဘုရားေက်ာင္းကန္အတြက္ အလွဴခံလာလွ်င္ အေထြအထူးစဥ္းစားစရာမလို ကုကိၠဳပင္ေပၚ ခြေကာင္းေကာင္းတစ္ေနရာတြင္ ဓာတ္စက္(Loud Speaker) ကို ေတာင္ဘက္တစ္လံုး ေျမာက္ဘက္တစ္လံုးတင္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ရံုႏွင့္ ကိုယ္႕ရြာတြင္းသာမက ေဘးနားရြာမ်ားကပါ သတင္းပါးၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ထိုကုကၠိဳရိပ္သည္ လူၾကီးမ်ားအတြက္သာမက ကေလးမ်ားအတြက္လည္း ကစားကြင္းၾကီးၿဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သံဗူးဂေလာက္တန္း တူတူပုန္းေဆာ့လွ်င္ ေ၀းေ၀းေျပးစရာမလို ကုကၠိဳပင္ ပတ္ခ်ာလွည့္ပုန္းရံုႏွင့္ ကုိယ္ေခြးရူးမက်ေအာင္ ေရွာင္လို႔ရသည္။ ရြာလယ္ကုကၠိဳပင္က ပင္စည္ကၾကီးၾကီး၊ အကိုင္းအခက္က ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ဆိုေတာ့ ေႏြရာသီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားေဆာ့စရာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ကြင္းျပင္က်ယ္ၿဖစ္သည္။ အေဆာ့မက္ေသာ ကိုယ့္ သားသမီးအေၾကာင္းသိမိဘမ်ားက အိမ္မကပ္တဲ့ ကေလးကို ေ၀းေ၀းမရွာ၊ ရြာလယ္ ကုကၠဳိရိပ္လာၿပီး ေမးရံုျမန္းရံု ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရံုပင္။ ကုကၠိဳရိပ္မွာမရွိလွ်င္ေတာင္ ေမာင္ငယ္ေရႊေသြး တစ္ေနရာရာမွာ အေဖာ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုခုလုပ္ေနေၾကာင္း သတင္းအစ ေသခ်ာေပါက္ရႏိုင္သည့္ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ အိမ္မကပ္သည္႕ သားေမာင္လူလွကို ေတြ႕ရင္ ရိုက္ဖို႔ ၀ါးျခမ္းျပား ကိုင္လာသည့္ အေမ့ကိုျမင္လွ်င္ လက္တို႕အသိေပးၿပီး အေမ မျမင္ကြယ္ရာကေန အိမ္ျပန္ခိုင္းသည့္ အေပါင္းအသင္းေကာင္းရွိသလို ၀ါးျခမ္းၿပားကိုင္လာတဲ့ အေမ့ကို ၿမင္ပါလွ်က္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ တိတ္တိတ္ေနၿပီး အေမအရိုက္ခံရေအာင္ ခၽြန္တတ္သည္႕ အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးလည္းရွိသည္။
ကုကၠိဳပင္ၾကီး၏ ခြၾကားတစ္ေနရာက သစ္ေခါင္းထဲတြင္ ဇီးကြက္ရွိသည္ဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း ညဥ့္ဦးအခ်ိန္မွ ထြက္တတ္ေသာ ဇီးကြက္ကိုေတြ႕ရန္ ခက္လွသည္။ ေန၀င္ၿပီဆို ၾကားရတတ္ေသာ ေတာက္တဲ့ ေအာ္သံကိုလိုက္ၿပီး ‘မိုးလား…. ေလလား’ ႏွင့္ ေဗဒင္ေမးရင္း အိမ္ျပန္ဖို႔ စိုင္းျပင္းရသည္။ ညေန ထမင္းစားခ်ိန္ ဆက္ရက္ငွက္ေတြ တညံညံတစီစီႏွင့္ အိပ္တန္းလာခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ ေဆာ့တာေတြရပ္ၿပီး အိမ္သို႔ ဦးတည္ရသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ေလ….။
အခုေတာ့ ရြာလယ္က ကုကၠိဳပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္စလံုး မရွိေတာ့။ သက္တမ္းပဲကုန္လို႕လား ၊ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ ခဏခဏခံရၿပီး အကိုင္းအခက္ေတြ က်ိဳးကုန္တဲ့အၿပင္ ၿမစ္ေရလွ်ံ ေရ၀ပ္သည္႕ဒဏ္ကို ခံရပါမ်ားတာေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္၊ ငုတ္တိုေတာင္ မက်န္ေတာ့ ေသကုန္ၾကရွာၿပီ။ လူၾကီးသူမမ်ား၏ လႊတ္ေတာ္ ကေလးတို႕ရဲ႕အေဖာ္အစစ္ သစ္ပင္ၾကီးမရွိေတာ့တာ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွသည္။
(၃)
ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းႏွင့္အတူ အရပ္သင္ စာသင္ေက်ာင္းမွ အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ မူလတန္း အျဖစ္စတင္ခဲ႕ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕စာသင္ေက်ာင္းတြင္လည္း သစ္ပင္ၾကီးၾကီးေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုး ေက်ာင္းေဆာင္ ၂ ေဆာင္တို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာစာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အလံတိုင္၏ ေနာက္ဘက္နားခပ္က်က်၊ တန္းစီဧရိယာ၏ ညာဘက္တြင္ ဧရာမပိေတာက္ပင္ၾကီးရွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေအးဓာတ္ပိုတတ္ေသာ ေဆာင္းမနက္ခင္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ စာသင္ခန္းတြင္းစာမသင္ ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ေနေရာင္က်ရာ ေနရာတြင္ စာဆင္းသင္ခဲ့ရဖူးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပိေတာက္ပင္ေအာက္ ပတ္ခ်ာလည္တြင္ စာသင္၀ိုင္း ၂ ၀ိုင္း ၃ ၀ိုင္း ဆံုေနတတ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ…. ပိေတာက္ပင္က်ယ္က်ယ္ရဲ႕ေအာက္တြင္ အ၀ိုင္းပတ္ပံုစံ ေဆာက္ထားေသာ သစ္သားစင္ျမင့္ေပၚမွ ဆရာ ၃ ေယာက္က ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ေက်ာေပးထိုင္သင္လိုက္လွ်င္ ၃ ၀ိုင္းစာလံုေလာက္သည္။ တစ္ရြာလံုးတြင္ တစ္ပင္တည္းရွိသည့္ အလား ပိေတာက္ပြင့္သံၾကားလွ်င္ ဘယ္အပင္ကလဲလို႔မေမး…. ေက်ာင္းသို႕သာ တန္းေျပးၾကေတာ့သည္။ အပင္ေပၚတက္လက္စ လူဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပန္ဆင္းလာဖို႔မစဥ္းစားေလႏွင့္ တစ္ရြာလံုးက လာေတာင္းသူေတြရင္လည္းကုန္မွ၊ ပိေတာက္ရင္လဲ ကုန္မွ ဆင္းခဲ့ဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။ အကိုင္းကို မလို အပြင့္ကိုသာ လိုသည္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရြာ့ဘုရားပန္းအလွ ပ်ိဳေမပန္ဆင္ရာ ေကသာအလွ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ထိုပိေတာက္ပင္မွ အေရွ႕ဘက္တည္႕တည္႕ ေပ ၂၀၀ ေလာက္အကြာတြင္ေတာ့ ၃လံုး တစ္ေတာင္ သရက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္လည္းရွိေသးသည္။ အညာေဒသထံုစံအတိုင္း သရက္ကင္းသီးခ်ိန္ဆိုလွ်င္လည္း ငံျပာရည္ခ်က္ႏွင့္ တို႔စားဖို႕အဆြတ္ခံရ၊ သရက္သီးအရြယ္ သရက္ကင္းၾကီးလာခ်ိန္ဆိုလွ်င္လည္း ေလဒဏ္ခံရ ႏွင့္ဆိုေတာ့ ထိုထိုသရက္သီးမ်ားကား အရြယ္ေရာက္ခြင့္ေကာင္းေကာင္းမၾကံဳ လူဒဏ္ေရာ ေလဒဏ္ပါခံၾကရသည္။ အၾကိဳအၾကားက ရြက္ပုန္းသီးမ်ားသာရင့္မွည့္သည္အထိ က်န္ေနတတ္သည္။ ထိုရြက္ပုန္းသီးမ်ားကိုေတာ့ တုန္းခုလို႔လွန္းလဲမရ၊ တံခၽြန္(ခ်ိတ္) ႏွင့္ဆြတ္လို႔လည္း မပါ၊ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ က်ိဳက္ၿပီး ခါခ်ဥ္မေၾကာက္ ပရြတ္ဆိတ္ မေၾကာက္ တက္ဆြတ္ေလေသာ ကိုကိုကာလသားမ်ားရွိမွသာ မွည့္ခ်ိဳလွေသာ သရက္သီးကို ဆြတ္ခ်ဴလို႕ ရနိဳင္ေပလိမ့္မည္။ အပုန္းလြန္ေသာသရက္သီးခ်ိဳမ်ားကေတာ့ ငွက္စာ ျဖစ္သြားရံုသာရွိသည္။
ပိေတာက္ပင္ႏွင့္ သရက္ပင္ၾကားတြင္လည္း ေစာင္းလွ်ားပင္ႏွင့္ ဗန္ဒါပင္ တို႔ရွိေသးသည္။ အကင္းအရြယ္တြင္ ခ်ဥ္ဖန္႔ဖန္႔ရွိေသာ္လည္း မွည့္လာပါက ခ်ိဳလာတတ္ေသာ ေစာင္းလွ်ားသီးမ်ားကိုလည္း အလြတ္မေပး၊ သြားေတြ က်ိန္းသည္အထိ စိုစိုရႊဲရႊဲ အတင္းစားတတ္ၾကေသးသည္။ အရြက္ခပ္ဖားဖားႏွင့္ ဗန္ဒါပင္ကေတာ့ ခပ္ဖန္ဖန္အသီးကိုလည္းစား၊ အထဲက ခပ္စိမ့္စိမ့္အရသာ အေစ့ကိုလည္း အလြတ္မေပး၊ လင္းႏို႔စာ မမိေသာ ဗန္ဒါသီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အဆာေျပ သြားရည္စာလည္း ျဖစ္သည္။
စာသင္ေဆာင္ ၂ ၏ ဘယ္ဘက္ကပ္လ်က္ ေဘာလံုးကြင္းအစပ္တြင္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကို ၾကိဳေလ့ရွိသည့္ စိန္ပင္နီနီအပင္ၾကီးလည္း ရွိခဲ႕ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စိန္ပန္းဖူးေတြထဲက ခ်ိန္ေကာက္ေကာက္ ၀တ္မံႈတန္ေလးေတြ ကို ျဖဳတ္ယူၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၀တ္မံႈ ခံခ်ိတ္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ဆြဲစတမ္း ကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ၿပီး ထိုကစားနည္းကို ၾကက္ခြပ္တန္းကစားသည္ဟုဆိုေခ်ေသးသည္။ ခ်ိန္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးဆြဲလို႔ သူ႔၀တ္မံႈတန္က ၀တ္ဆံကၽြတ္လ်ွင္ သူရံႈးၿပီ။ စိန္ပန္းနီက အေရာင္လွေပမယ့္ ၾကာၾကာမခံေသာအပြင့္၊ ဆံေကသာထက္မွာ အလွမဆင္ရေလေသာအပြင့္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတိုင္းကို ရင္ခုန္ေစေသာ အပြင့္…။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့မည္။
ထုိမွ်မကေသး….။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃တန္း ၄ တန္း မွာ စၿပီး ေဆာက္လိုက္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေႏြဦးမွာ အရြက္ေစာေစာေၾကြတတ္ၿပီး သၾကၤန္မတိုင္ခင္ တစ္ပင္လံုး ေဖြးေနေအာင္ပြင့္တတ္သည့္ ဖြားဖက္ေတာ္မ်ားက ရက္ေရာလြန္းလွသည္ဟု ဆိုရမလားမေျပာတတ္။ အပင္အံုတစ္ခုလံုး အရြက္ဖံုးေအာင္ပြင့္ၿပီး အညွာလြယ္သည့္ ပြင့္ဖတ္မ်ားက ေျမျပင္မျပင္ရေအာင္ ပ်ံ႕ၾကဲေၾကြက်ေနတတ္သည္။ ပန္းျဖဴေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပြင့္ဖတ္ အ၀ါေရာင္၀တ္မံႈမ်ားႏွင့္ ႏူးညံ့လြန္းေသာ ပြင့္ေၾကြမ်ားက အပင္ေအာက္မွာပတ္ခ်ာလည္မွာ မနင္းရက္စရာ ျဖန္႔ခင္းလို႔ေနတတ္သည္။ အကိုင္းဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ၃ လက္မ လံုးပတ္ကိုင္းေလာက္မွ လူတစ္ကုိယ္တက္လို႔ စိတ္ခ်ရသည္႕ ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ကို ပန္းလိုခ်င္၍ တက္ခ်ိဳးရတာလည္း မလြယ္လွသလို ပန္းကလည္း ေရရွည္မခံေတာ့ အပင္သာ အလွၾကည့္ေနၾကတာမ်ားပါသည္။ အပြင့္ကုန္လို႕ မိုးတြင္းအရြက္ေ၀စည္လာၿပီဆိုလ်ွင္ေတာ့ ေနေရာင္တိုးမေပါက္ေအာ္တစ္ပင္လံုး အံု႕အံု႕သည္းသည္းရွိလွသည္။
အခုေတာ့… ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက အပင္ေတြ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ ျမစ္ေရၾကီးဒဏ္ သာမက လူဒဏ္ပါ မခံႏိုင္ေလေတာ့ အပင္ၾကီးေတြ မရွိရွာေတာ့ေပ။ အပင္အိုတို႔ေနရာ အပင္ပ်ိဳတို႔ အစားထိုးေသာ္ျငား ေနရာက်ယ္၀န္းၿပီး အရိပ္ေကာင္းေသာ အပင္ေတြလိုအပ္ေနဆဲၿဖစ္သည္။ သဘာ၀ဒဏ္ေပါင္းစံုကို အေခအေနတစ္ခုအထိ ခံႏိုင္ရည္ရွိေသာ အပင္ၾကီးေတြ လိုအပ္ေနဆဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
(၄)
သစ္ပင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ စကားမေျပာေသာ ကစားေဖာ္၊ အခ်ိန္အခါမေရြး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုရာ သံုးတတ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္ေသာ အေဖာ္မြန္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အရိပ္လိုလွ်င္ အရိပ္၊ အသီးအပြင့္လိုလွ်င္ အသီးအပြင့္၊ အကိုင္းအခက္လိုလွ်င္ အကိုင္းအခက္၊ ယုတ္ဆြဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဆင္မၿခင္ ခုတ္လွဲလွ်င္ေသာ္ေတာင္မွ ပင္စည္ အႏွစ္အသားမွအစ အေခါက္အခြံအထိ အိမ္၀င္းထရံတိုင္ အျဖစ္ကာလိုကာ၊ ထင္းမီးအျဖစ ္သံုးလိုသံုး … ျပာျဖစ္သြားသည္အထိ မၿငိဳၿငင္ေသာ အေဖာ္မြန္ၿဖစ္သည္။ သစ္ပင္သည္ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ ခိုနားရာအိပ္တန္း၊ ျမစ္ကမ္းပါးတို႔ မၿပိဳရေလေအာင္ ကာထားေလေသာ သဘာ၀ အကာအရံလည္းျဖစ္သည္။
သစ္ပင္၀ါးပင္မ်ား၏ေက်းဇူးကိုသိဖို႔၊ သစ္ပင္၀ါးပင္မ်ားကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုသည္ကို ရွင္းျပစရာလိုမည္မထင္ေပ။
‘သစ္ပင္စိုက္ၾကရေအာင္’ ဟု တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ ‘တစ္သက္ေပ်ာ္ခ်င္လွ်င္ သစ္ပင္စိုက္’ ဆိုေသာစကားလည္းရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
သင့္ျမတ္ (ခ်င္းတြင္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
