 |
| ၁၉၈၀ ရႈမ၀မဂၢဇင္းအဖုံး |
၀င္းေအာင္ႀကီး(ေမာင္ေအာင္မြန္) – ရႈမ၀ေမာင္ေဆြတင့္ႏွင့္ ေမာင္ေဆြတင့္၏ ရႈမ၀
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၅၁)
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၃၊ ၂၀၁၅
၁၉၅၃ ခု၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရာက္လာၿပီး စာေပ၀ါသနာ ပါသူမ်ားၾကား ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာသူက ေမာင္ေဆြတင့္၊ ေခၚလာသူက ကိုထြန္းျမင့္ ( တကၠသိုလ္မင္းေမာ္)။ သူက ဦးေက်ာ္ရဲ႕ သားအႀကီးဆံုး၊ ရႈမ၀ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္မို႔ စကၠဴပံုေပၚ အိပ္လာသူလို႔ ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။ မင္းေမာ္က ကဗ်ာဆရာ၊ က်ေနာ္က ၀တၳဳတိုသမား၊ ေမာင္ေဆြက အဲဒီ ၂ မ်ိဳးသာမက ပန္းခ်ီဆြဲ၊ အယ္ဒီတာလုပ္။သီခ်င္းဆို၊ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာလည္း ျဖစ္လိုက္ေသးသူပါ။
၁၉၆၂ ခု၊ ဇြန္လ ရႈမ၀ ေမာင္ေအာင္မြန္ရဲ႕ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရာ ပါလာစဥ္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဦးေက်ာ္၊ တင့္တယ္က အတိုင္ပင္ခံ၊ ရႈမ၀မွာ ၀တၳဳတပုဒ္ပါရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီလို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ မဂၢဇင္းႀကီးပါ။ ေနာက္လ ရူးတုန္းမိုက္တုန္း သည္အရြယ္၊ ၄၃ ပုဒ္အထိေရးျဖစ္တယ္။ ပထမဆံုး ၀တၳဳရွည္ ရူးတယ္လို႔ဆိုခ်င္ဆို ကိုဖတ္ၿပီး ေမာင္ေဆြတင့္က ၾကည္ေအးရဲ႕ၾသဇာေတြ ပါေနတယ္လို႔ေျပာရာ၊ က်ေနာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာကြာ၊ မကူးမခိုးဘဲ ပါတယ္ဆိုလို႔။
၀င္းဦးက စႏၵာမဂၢဇင္းထုတ္ေတာ့ ဆရာတင့္တယ္ပါသြား၊ ဦးေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ဘက္ကူး၊ သန္းေဆြထြက္ စတဲ့အေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ သူနဲ႔ခေရေကာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ တြဲေရးသူ ေမာင္ျမင့္ျမတ္ ေရာက္လာကာ ေမာင္ေဆြတင့္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္တဲ့ႏွစ္မ်ားကို ေမာင္ေဆြတင့္ရဲ႕ ရႈမ၀ေခတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ က်ေနာ့္ “လမ္းထိပ္ကဘိုလင္မယား” (၀တၳဳ) ဟာရႈမ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးအပယ္ခံ၊ ရႈမ၀ကလြဲၿပီး ဘယ္မွာမွ မေရးတဲ့ေမာင္ေအာင္မြန္ ဘယ္မွာမဆိုေရးကာ ရႈမ၀မွာမေရးေတာ့ဘူး။
၁၉၆၄ ခု၊ ရႈမ၀ ကထုတ္တဲ့ ေမာင္ေအာင္မြန္၏ ပင္ကိုယ္ေရး ၀တၳဳတို (၂၂) ပုဒ္ စာအုပ္မွာ ေမာင္ေဆြတင့္က အမွာစာေရးေပးတယ္။ စာေရးဆရာနဲ႔ အယ္ဒီတာၾကား မေျပလည္တာ ျဖစ္ေနက်၊ လူေတြၾကားမွာ ျပႆနာရွိစၿမဲပါ။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္ေဆြတင့္နဲ႔ ေမာင္ေအာင္မြန္ အဖို႔အထူးအဆန္းမဟုတ္။ အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးတဲ့ စာေပရူးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဘ၀ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ ခင္မင္္မႈသံေယာဇဥ္၊ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ နီးပါးအထိ က်ေနာ္က သူ႕ကိုေမာင္ေဆြ၊ သူက က်ေနာ့ကို အကို၊ ဘာမွမေျပာင္းလဲ၊ ဦးေက်ာ္ အသုဘမွာ က်ေနာ္သူ႕ကို ထီးမိုးေပးခဲ့တယ္၊ ခုကြယ္လြန္ခ်ိန္ က်ေနာ္ မျမင္ရ၊ မပို႔ရ၊ သိသာသိလိုက္ရလို႔ ၀မ္းနည္းစိတ္ကို ခုလိုစာတိုေလးေရးရင္း ဘာသာႏွစ္သိမ့္လိုက္ရေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၅ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
