ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) – ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ႀကိဳက္ပါသည္
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၃၊ ၂၀၁၅
“I like chicken” “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ႀကိဳက္ပါသည္” တဲ့။
ကေလးေတြ ဆိုေနၾကတာပါ။ အဂၤလိပ္လို ပထမရြတ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဘာသာျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ျမန္မာလို ရြတ္ပါတယ္။ သတင္းဌာနတခုရဲ႕ မွတ္တမ္းဗီဒီယိုတခုအဆုံးသတ္ခါနီးမွာ ၾကည့္လိုက္ရ၊ ၾကားလိုက္ရတာေလးပါ။
“I like chicken” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ “I eat chicken” “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို စားသည္” ဆိုတာ ျဖစ္ေစခ်င္လွပါတယ္။ ၾကက္သားဆိုတာ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ့ အထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ဟင္းလ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေတြ ျဖစ္ေနတုန္းက ၾကက္သားေစ်းေတြ အေတာ္က်ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ၾကက္သားဟင္းတမယ္ မည္မည္ရရ မစားႏုိင္ခဲ့တဲ့၊ မစားဘူးေသးတဲ့ မိသားစုေတြ အားရေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၀ယ္စားၾကပါတယ္။ ဘာတုပ္ေကြး ညာတုပ္ေကြးဆိုတာေတြ မမွဳပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ စားရတာတဲ့၊ စားႏုိင္တာတဲ့၊ စားဖူးတာတဲ့။
ေရသည္ျပဇာတ္ထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့ေရသည္ေယာက်္ားရဲ႕ဘ၀ကို စေလဦးပုညက “ေကာက္လ်င္ၾကီးဆန္၊ နီတာလံႏွင့္၊ ငါးသန္ေသးႏုပ္၊ ေရလုံျပဳပ္မ်ားကို၊ တလုပ္ကယ္၀၀၊ စားလုိက္ရလွ်င္ျဖင့္၊ အာကပါးစပ္၊ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ေလငဲ့” လို႔ စပ္ဆိုျပထားပါတယ္။ ေစ်းမၾကီးသင့္ဘဲ ၾကီးေနတဲ့ ၾကက္သားကို မ၀ယ္ႏိုင္ မစားႏုိင္တဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးက မိသားစုေတြနဲ႔ သူတို႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀ကိုမ်ား ဦးပုညေတြ႔ခြင့္ရသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုမ်ား စပ္ဆိုျပလိုက္ေလမလည္းရယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ၾကက္သားအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ ၾကက္ေပါင္အေၾကာင္းလည္း ဆက္ေတြးမိပါတယ္။ ၾကက္ေပါင္ ၾကက္ေပါင္ ဒီၾကက္ေပါင္ဆိုတာလည္း ၾကက္သားရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းပါပဲ။ ၾကက္ေပါင္ဆိုတာက ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ေတာ္ရုံတန္ရုံအဆင့္ထဲကသူေတြ မကိုက္ႏိုင္ပါ။ အၿမဲကိုက္ႏုိင္သူဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပါပဲ။ ၾကက္သားကလည္း ေစ်းၾကီးသကိုး။ ေစ်းၾကီးတဲ့ ၾကက္ကို ၀ယ္စားႏုိင္ဖို႔ကလည္း ဟင္းလ်ာမေျပာနဲ႔ ထမင္းတနပ္အတြက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္မဟုတ္လား။ အိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းကအျပန္ ေစ်းျခင္းထဲမွာ ၾကက္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္လ်က္သားနဲ႔ ျပန္လာရင္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူေတြရဲ႕ အထင္ၾကီးခံရတာက အခုေခတ္အထိ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ မပ်က္သုဥ္းေသးတဲ့ ျပက္လုံးေလးပမာျဖစ္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြတေယာက္က ဒီလို အၿမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
“ဟေကာင္ရ ၾကက္သားဆိုတာ ဒို႔ႏိုင္ငံမွာ ေစ်းၾကီးတဲ့အထဲ အခုထိပါတုန္းကြ။ ၾကက္ေပါင္ကိုက္တဲ့သူကလည္း အခုထိကိုက္တုန္း။ ငါ ၾကက္ေပါင္စားေနရတယ္၊ တျခားသူေတြလည္း စားႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလည္း ဆိုတဲ့စိတ္လည္း မရွိတဲ့ အျပင္ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ဟိုမွာ ထမင္းတနပ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္စားဖို႔ ရုန္းကန္ေနရသူေတြေရွ႕မွာကို တျဖဲႏွစ္ျဖဲကိုက္ျပေနၾကတာကြ”။
စင္ကာပူႏုိင္ငံသားတေယာက္ ျမန္မာျပည္ အလည္ေရာက္တဲ့တေခါက္မွာ သူေတြ႔ရ ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာျပရင္း ၾကက္သားဟင္းအေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါကို မိတ္ေဆြတေယာက္ဆီက တဆင့္စကားၾကားရတာပါ။ သူက ဘယ္လိုေျပာျပလည္းဆိုေတာ့ “ျမန္မာျပည္မွာ စားရတဲ့ၾကက္သားဟင္းဟာ အေတာ္ရင့္ေၾကာင္း၊ အေတာ္ကိုက္ခဲ့ ၀ါးခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘာလုိ႔အဲဒီေလာက္ မာရ ရင့္ရသည္ကို သူမသိေၾကာင္း”ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္တဲ့။ အသိမိတ္ေဆြက ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။” ျမန္မာျပည္မွာ စားခဲ့ရတဲ့ ၾကက္သားဟာ စင္ကာပူမွာ Kampong Chicken ေတာၾကက္လို႔ေခၚတဲ့ ၾကက္ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိေၾကာင္း၊ ျမန္မာၾကက္လို႔ေခၚေၾကာင္း၊ ေမြးျမဴေရးၾကက္မဟုတ္လို႔ သူ႔ဘာသာသူ ရွင္သန္အသက္ေမြးရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အသားေတြ သန္မာေနတဲ့ ၾကက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီၾကက္ကိုစားခဲ့ရတာျဖစ္မယ္ ထင္ေၾကာင္း” အရႊန္းေဖာက္ၿပီး ေျဖလိုက္တဲ့အခါ တဖက္လူ သေဘာက် ေက်နပ္သြားေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
ေျဖခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြက အဲဒီအေၾကာင္းေလးကို ႀကံဳတိုင္းေျပာေျပာျပၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ၾကက္သားဆိုတာကို ေပါမ်ားေအာင္၊ လူအမ်ားစားႏိုင္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကတာလည္းဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သူေျပာတာနားေထာင္ၿပီး သူသာ ဟိုစင္ကာပူႏုိင္ငံသားကို ျမန္မာၾကက္သားေစ်း ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္လို႔ကေတာ့ ဒီထက္မက အ့ံအားသင့္သြားမွာပဲလို႔ ဆင့္ပြားေတြးမိပါတယ္။
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ “ ၾကက္ေပါင္ၾကီးကိုက္တာ ၾကည့္ၿပီး ရုပ္ရွင္ေတြ သြားသြားသတိရတယ္ကြာ။ ၾကက္ေပါင္ကိုက္တာ လူဆိုးၾကီးေတြမွ ကိုက္တာကြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေလ” လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္လုိအခါမ်ိဳးမွာ ေျပာသလည္းဆိုေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ၾကီးကို တေယာက္ေယာက္က အားပါးတရ ကိုက္စားေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပါ။ အဲဒီအခါ ၾကက္ေပါင္ကိုက္ေနသူလည္း ကိုက္လ်က္စ တန္းလန္း တြန္႔သြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဟုတ္သားပဲ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ လူဆိုးေတြပဲ ၾကက္ေပါင္ကိုက္တာကိုး။ ကာတြန္းေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ပါတယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကကို ထင္ဟပ္ျပတာပါပဲ။
“I like chicken” မွသည္ “I eat chicken” ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ “I like football “ မွသည္ “I play football” ျဖစ္ရန္လိုပါတယ္။ “I like books” ကေန “I read books” ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ဒါေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ႏုိင္သူေတြက ၾကံေဆာင္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေစတနာေကာင္းရွိဖို႔သာမက စနစ္တက်လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိဖို႔လိုပါတယ္။
ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အၿငိမ္းစား အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမႀကီးတေယာက္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အေၾကာင္းေရာက္သြားပါတယ္။ ကေလးလူႀကီး စာဖတ္ဖို႔ဆိုတာမွာ စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ရွိလာဖို႔၊ ရွိလာတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာလည္း စာအုပ္စာတမ္းေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွိႏိုင္ဖို႔၊ လူငယ္ေတြ ဘယ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္သင့္တယ္ဆိုတာ ညႊန္ျပၾကဖို႔ ဆိုတာေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက အန္တီဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာသူညႊန္းပါတယ္။ သူကေျပာပါတယ္။ သူ႔ေမြးရပ္ရြာကို သြားတဲ့အခါတိုင္း မဂၢဇင္းအေဟာင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေတြ၊ စာေစာင္ေတြကို ရြာမွာရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးကို လွဴဖို႔ သယ္သြားေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။
တေခါက္မွာ အေတာ္မ်ားမ်ား သူလွဴႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာကို ေနာက္တေခါက္ ေရာက္သြားတဲ့အခါ စာၾကည့္တိုက္မွာ သူလွဴခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထုပ္ၾကီးက ေထာင့္တေထာင့္မွာ လွဴစဥ္ကအတိုင္းပါပဲတဲ့။ သူက အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ေျပာပါတယ္။ “အန္တီတို႔ကေတာ့ လွဴလိုက္တာပါပဲ။ သူတို႔က စာဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္မရွိၾကေတာ့ မဖတ္ၾကဘူးေလ၊ ကဲ မခက္ဘူးလားကြယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီအန္တီၾကီးကို မေျပာျဖစ္ခဲ့တာရွိပါတယ္။ “အန္တီက ဘာျဖစ္လို႔ စာဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိတဲ့သူေတြကို စာဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္ မလုပ္ေပးႏုိင္ရတာပါလည္း” ဆိုတာပါပဲ။
စာဖတ္ေစခ်င္ရင္ စာအုပ္စာေပေတြကို ႏွစ္သက္ေအာင္၊ “I like books” ျဖစ္ေအာင္ စတင္ၾကိဳးစားေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ Mobile Library ဆိုတဲ့ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာေတြနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးတာတုိ႔၊ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ေတြသုံးၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းေတြ၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာအုပ္ငွားေပးတာတို႔ လုပ္ေဆာင္တာဟာ “I read books” ျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ရွိၿပီးသား ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ ျမိဳ႕နယ္စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ပိုမိုျပည့္စုံေနေအာင္၊ စာၾကည့္တိုက္ စနစ္ေတြ သုံးရစြဲရ လြယ္ကူလာေအာင္၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို လူေတြ လာၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စတဲ့ ေဆာင္ရြက္စရာရွိတာေတြကို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း “I read books” ဆိုတာကေန “I read a lot of books” ဆိုတာျဖစ္လာမွာပါ။
အလားတူပါပဲ။ ၾကက္သားဆိုတဲ့ ေတာ္ရုံလူ မစားႏိုင္တာကေန စားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ဖို႔လိုပါတယ္။ “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ႀကိဳက္ပါသည္” ဆိုတာမွာ စားဖူးလို႔ ၾကိဳက္သြားတာလုိ႔ဆိုႏုိင္သလို မစားဘူးေပမယ့္ သူမ်ားစားတာေတြ႔ၿပီး အရသာရွိပုံေပၚလို႔ ႀကိဳက္ပါသည္လို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အသားစားၾကက္ေမြးျမဴေရးေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးၿပီး ျပည္သူျပည္သားေတြ ေပါေပါေလာေလာ စားႏုိင္ေစရပါမယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ၾကက္သားဆိုတာ ေစ်းၾကီးရပါသလည္းဆိုတာ ေလ့လာဆန္းစစ္မွဳေတြလုပ္၊ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္သင့္တာ ေလွ်ာ့ခ်၊ နည္းပညာတိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္တာ ေဆာင္ရြက္ေပး စသျဖင့္ လုပ္ရပါမယ္။ အဲဒီအခါ “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ႀကိဳက္ပါသည္” ကေန “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို စားပါသည္”။ တဆင့္တက္ၿပီး “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို မ်ားမ်ားစားပါသည္” ဆိုတဲ့အထိ ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။
ေဘာလုံးကစားနည္းကို ႏွစ္သက္တာကေန ေဘာလုံးကစားတာ၊ ေဘာလုံး ေန႔တိုင္း ကန္ႏုိင္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီလို ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သာမက နည္းစနစ္က်က် ေဘာလုံးကစားႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။
ကေလးေတြ ရြတ္ဆိုေနၾကပါတယ္။ “I like chicken” “ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ႀကိဳက္ပါသည္” တဲ့။ ၾကက္သားၾကိဳက္ေသာ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ၊ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ အားထားရမယ့္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ “I eat chicken” ဆိုၿပီး ၾကက္သားစားရဖို႔ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ ၾကက္ေပါင္ႀကီးေတြကို လူဆိုးႀကီးေတြပဲ ကိုက္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရပါ။
“ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကက္သားကို ၿမိန္ရွက္စြာျဖင့္ အားပါးတရ စားေနပါသည္” တဲ့။
ကေလးေလးေတြ ၾကက္သားစားရင္း အသံေန အသံထားျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရြတ္ဆိုလိုက္သံေလးေတြပါ။ အဲဒီအခါ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္ေလမလည္းဟု ေတြးရင္း။ ။
ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
၂၉-ဇြန္-၂၀၁၅
( RFA Burmese ရဲ႕ ေဖ့ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာမွ ဗီဒီယိုဖိုင္တဖိုင္ပါ ကေလးငယ္မ်ား စာဆိုေနသည္ကို ေတြ႔ၿပီး ေတြးမိ ေရးမိပါေၾကာင္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
