ရသေဆာင္းပါးစုံ

ေပေစာင့္နတ္ – နာမည္သညာ ေခၚစရာကား ရွင္ဘုရင္စိန္

 ေပေစာင့္နတ္ – နာမည္သညာ ေခၚစရာကား ရွင္ဘုရင္စိန္
(မုိးမခ) ဇြန္ ၉၊ ၂၀၁၅

ေခါင္းစည္းတပ္မိမွေတာ့ ေခါင္းစည္းနဲ႔လိုက္ဖက္ေအာင္ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာ ကိုဘစိန္ေခၚ “ရွင္ဘုရင္စိန္” ဆို တဲ့ပုဂၢိဳလ္တဦး တကယ့္ကိုရွိခဲ့ဘူးတာပါ။ သူ႔ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမသားခ်င္းတစုရဲ႕ နာမည္ေတြကိုေရာ လူေတြကိုပါ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။

သူတို႔အေမက သီေပါမင္းလက္ထက္က နန္းတြင္းသူမေလးပါတဲ့။ သီေပါကို အဂၤလိပ္ကနန္းခ်ေတာ့ ေမာင္းမမိတ္ႆံေတြ ေျပးၾက လႊားၾကနဲ႔ အဲဒီကေလးမလည္း သူ႔ဇာတိရြာကိုလြန္ၿပီး က်ဳပ္တို႔ရြာကိုေရာက္လာေရာ။ အဲ.. သံုးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ အိမ္ေထာင္က်လို႔ သားေတြ သမီးေတြထြန္းကားတဲ့အထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ဇာတ္လိုက္ ကိုဘစိန္က ဒုတိယသားေပါ့။

ကိုဘစိန္က အလြန္႐ိုးသားပါတယ္။ ဒါလည္း ကာယကံနဲ႔၀စီကံကို ေျပာတာပါ။ မေနာကံကိုေတာ့ မျမင္ရလို႔ မဆံုးျဖတ္တတ္ ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒီကံ ႏွစ္မ်ိဳးကိုလည္း မေနာကံကႀကိဳးကိုင္တာဆိုေတာ့ စိတ္ထားလည္းေကာင္းပံုရပါတယ္။ ႐ုပ္ ရည္က အေခ်ာစားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့အထဲေတာ့ ပါတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ေခတ္က ရြာထဲမွာ ေရာင္ (ေသွ်ာင္) ထားတဲ့လူ ငါးေယာက္ေလာက္ရွိရာမွာ သူတေယာက္အပါအ၀င္ပါ။ ေရာင္ေလးကို တဘက္နဲ႔ ပင့္ေပါင္းၿပီး ရင္ဖုံးအကႌ်နဲ႔ လံုခ်ည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ထားရင္ သူ႔ကို အမွတ္တမဲ့ထားၿပီး မ်က္ႏွာမလႊဲေလာက္ပါဘူး။

ကေလး လူႀကီး လူလတ္ အရြယ္သံုးမ်ိဳးလံုးနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ ေနတတ္သူပါ။ သူ႔ကို သေဘာေကာင္းမွန္းသိလို႔ ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကရင္လည္း “ဘုရား…ဘုရား” ဆိုတဲ့ တမ္းခ်င္းေလးနဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္လိုက္တာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ခြန္းႀကီး ခြန္းငယ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ ေလ့မရွိပါဘူး။

သူ႔မွာရွိသမွ် အရည္အေသြးေတြထဲက ထူးျခားတာေတြကေတာ့ ကေလးအုပ္စုကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပံုေျပာေကာင္းျခင္းပါ။ တေစၦပံုျပင္၊ သရဲပံုျပင္ကအစ ဘုရားေလာင္းဘ၀ ျဖစ္စဥ္ပံုျပင္ေတြကို ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဇာတ္စာေတြကို အလြတ္ လက္တန္းေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွင္ဘုရင္စာေတြကိုေတာ့ ဟန္မာန္ပါေရာၿပီး အေျပာေကာင္းသူပါ။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္တို႔႐ြာက (အရပ္) ဇာတ္မွာ ဘုရင္ခန္းက်ရင္ ဘုရင္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေပါင္း အသင္းသူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို “ဘုရင္စိန္” လို႔ ေခၚၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအေခၚခံရၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သြား တထုပ္လံုးေပၚေအာင္ၿဖဲၿပီး ျပံဳးေတာ့တာပါပဲ။

ေဟာ..ဇာတ္ကလို႔ ရွင္ဘုရင္ခန္းေရာက္ၿပီဆိုရင္ သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ သံလ်က္ပံု ဓါးအ႐ိုးကို ဒူးေပၚေထာက္ၿပီး သ႐ုပ္ ေဆာင္အမတ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကို “မင္းႀကီးမ်ား” ေရာ “ငယ္ကြၽန္ႀကီး” မ်ားပါ စံုေနေအာင္ ေဖါေဖါ သီသီသံုးၿပီး အခန္႔သားေခၚေတာ့တာပါဘဲ။ ေအာက္က အမတ္ႀကီးေတြက ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ဇာတ္မွင္ေမာင္း မပ်က္ရ ေအာင္ “မွန္ပါ႔ဘုရား” လုပ္ေနရေပမယ့္ အူပြလွပါၿပီ။

အမွန္ေတာ့ သူ႔ေအာက္က ခစားေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက စီးပြားေရး၊ ပညာေရး စတာေတြမွာ သူ႔ထက္သာၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္ ပါတယ္။ သူကေတာ့ အိမ္တကာမွာ ထမင္းစား ေရေသာက္ အ၀တ္အစားဖိုးသင့္႐ံုေပး ေတာက္တိုမယ္ရ သေဘာမ်ိဳး ေလာက္ပါ။ အဲ..ရွင္ဘုရင္လုပ္ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူနဲ႔မလိုက္ေအာင္ အေျပာေကာင္း ဟန္မာန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ အလြန္ေတာ္ေပမယ့္ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ အလြန္ေလေၾကာ႐ွည္ပါတယ္။

သူတို႔အဖြဲ႕ ရွင္ဘုရင္ခန္းထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္တခ်ိဳ႕က အေလး အေပါ႔ သြားသူသြား အေၾကာ္ဆိုင္ လဘက္ ရည္ဆိုင္ ထိုင္သူထိုင္နဲ႔ ပြဲခင္းထဲမွာ သူတုိ႔အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကေလးသူငယ္တသိုက္ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့တတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရွင္ဘုရင္စိန္ကေတာ့ ပရိသတ္အကဲကို မခတ္ပဲ၊ သူရသမွ် ရွင္ဘုရင္စာေတြကိုရြတ္ရင္း အမတ္ႀကီးေတြနဲ႔ အတိုင္ အေဖါက္မပ်က္ မာရသြန္ညီလာခံေနတတ္ပါတယ္။ အဲ..ရွင္ဘုရင္ခန္းၿပီးလို႔ ဇာတ္စင္ေနာက္ေရာက္တဲ့အခါ၊ ဇာတ္စင္ေပၚ တုန္းက လက္အုပ္ခ်ီခဲ့ၾကရတဲ့အမတ္ႀကီးေတြက ရွင္ဘုရင္ကို ေခါင္းေခါက္သူေခါက္ နား႐ြက္ဆြဲသူဆြဲနဲ႔ ဝိုင္းၿပီး ဗ်င္းၾကပါ ေလေရာ။ ဒီေတာ့လဲ ဘစိန္ျဖစ္သြားျပန္ၿပီမို႔  “ဘုရား” တေနရတဲ့အျဖစ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလမ႐ွည္ဘို႔ေျပာေပမယ့္ “ေအးပါ” လို႔ေတာ့ အာမခံလိုက္တာပဲ၊ ေနာက္တပြဲကျပန္ေတာ့ က်ည္ေတာက္ကခြတ္လိုက္တဲ့ ေခြးၿမီးက ေကာက္ၿမဲေကာက္ တာပါပဲ။

အဲ…တခုေျပာစရာရွိတာက ဒီရွင္ဘုရင္အုပ္စုကို သေဘာမက်စရာ ေကာင္းတာကလြဲရင္ တျခားျပဇာတ္ ေအာ္ပရာ ႏွစ္ပါး သြားခန္းေတြဆို ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က လက္ေခါက္မႈတ္ လက္ခုတ္တီးၿပီး ေသာေသာညံေအာင္ အားေပးၾကတာပါ။ အခါအား ေလ်ာ္စြာ က်ဳပ္တို႔ရြာကဇာတ္ကို ရြာနီးနားခ်င္းေတြကလည္း ငွားတတ္ၾကပါတယ္။ ငွားတယ္ဆိုေပမယ့္ အခေၾကးေငြနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခေၾကးေငြမပါဘူးဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စား ဂ်ီးေဒၚႏြား အလကားေက်ာင္းလား၊ ဒီလိုလဲမဟုတ္ ပါဘူး။ ဟင္းေကာင္း ေကြၽးေကာင္းနဲ႔ ထမင္းေႂကြး ဧည့္ခံ႐ံုအျပင္ ပြဲကတဲ့အခါမွာ ႐ြာလူႀကီးေတြကျဖစ္ေစ ကာလသား ကာ လသမီးေတြကျဖစ္ေစ မင္းသား မင္းသမီးနဲ႔ လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြထဲက ကိုယ္သေဘာက်ရာလူကို ဆုေတာ္ေငြခ်တတ္တဲ့ အေလ့ အထေလးေတာ့ ရွိပါတယ္။ ရွင္ဘုရင္လုပ္တဲ့လူလည္း သူ႔အစြမ္းအစမပါေပမယ့္ ေ၀စုရတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အ ေၾကာင္းက ရသမွ်ဆုေငြထဲက သံုးပံုႏွစ္ပံုကို အဖြဲ႕အတြက္သံုးရမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။

က်ဳပ္ေျပာလာခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အရွိန္ (Climax) က အခုမွ ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့မွာပါ။ တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္တို႔႐ြာနဲ႔ ၆ မိုင္ ေလာက္ေ၀းတဲ့႐ြာတ႐ြာက ဘုရားဆြမ္းခ်ပြဲမွာ က်ဳပ္တို႔႐ြာကဇာတ္ကို ကျပေဖ်ာ္ေျဖဘို႔ဆိုၿပီး လာငွားပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔႐ြာက လူငယ္တခ်ိဳ႕က လာငွားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်န္တဲ့ဇာတ္ခန္းေတြ သေဘာေတြ႕ေလာက္ေပမယ့္ ရွင္ဘုရင္ခန္းကိုေတာ့ သည္းခံၾကည့္ၾကဘို႔မွာလိုက္တဲ့အခါ ငွားသူေတြက သူတို႔လည္းၾကားဘူးေနလို႔ ရွင္ဘုရင္ကို ၾကည့္ဆံုးမလိုက္ပါမယ္လို႔ ေျပာသြားသတဲ့။ ဘယ္လို ဆံုးမမလဲဆိုတာေတာ့ မသိၾကဘူးေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ႐ြာဘုရားပြဲမွာ ဇာတ္ကၾကေတာ့ ရွင္ဘုရင္ခန္းေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့။ ထံုးစံအတိုင္းပါဘဲ၊ ေ႐ႊတြင္း ေငြတြင္း ပယင္း ဒု႒ာ နီလာ ေဂၚမုတ္ …စတာေတြနဲ႔ ႐ွည္ပါေလေရာ။ အဲဒီလို ေလ႐ွည္လို႔ေကာင္းခိုက္ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ရွင္ ဘုရင္ဘစိန္ သူ႔သစ္သားသံလ်က္ႀကီးနဲ႔ လည္ပင္းကိုပြတ္ေနရပါၿပီ။ ေအာက္က အမတ္ေတြလည္း ပါးပြတ္ နားကုတ္႐ံုမက တလႈပ္လႈပ္ တ႐ြ႐ြေတြ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။

ဘစိန္ကလည္း သူရထားတဲ့ စာေတြမကုန္ေသးေတာ့ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ ဆက္ေျပာေန၊ အမတ္ေတြကလဲ ရွင္ဘုရင္စိန္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲျပၾက မ်က္ေစာင္း၀ိုင္းထိုးၾကနဲ႔ေပါ႔။ အေတာ္ေလးၾကာလို႔ မေနႏိုင္ေတာ့မွ ရွင္ဘုရင္ချမာ ဟန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဟိုကုတ္ ဒီဖဲ့ ကုတ္ရင္းဖဲ့ရင္း “မင္းႀကီးမ်ား ငါကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္ ယားေတာ္မူတယ္” ျဖစ္ေရာ။ ေအာက္ကလဲ “ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔လဲ ယားေၾကာင္းပါ”ေပါ့။ “ကဲ ဒါဆို မင္းႀကီးတို႔ ညီလာခံစဲၾကစို႔ရဲ႕” ဆိုေတာ့ ေအာက္ကလဲ “သင့္ျမတ္လွေၾကာင္းပါ..ဖုရား” ဆိုၿပီး ရွင္ဘုရင္နဲ႔ အမတ္ေတြတျပံဳလံုး ကားလိပ္ေအာက္တိုး ဇာတ္စင္ေနာက္ ခုန္ဆင္းၾကၿပီး အက်ႌေတြခြၽတ္၊ လံုခ်ည္ေတြခါ၊ တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္ၾက ဖဲ့ၾက၊ ဘစိန္ကိုလည္း ဆဲၾက ဆိုၾကနဲ႔ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲဆိုတာ ေနာက္စံုစမ္းသိရတာက ဇာတ္ငွားစဥ္က ၾကည့္ဆံုးမလိုက္ပါမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ေန႔ခင္းကတဲက ေခြးလ်ားသီးေတြ အႁပြတ္လိုက္ခူးၿပီး ဇာတ္စင္ေတာင္ဖက္ ေမွာင္က်က်ေနရာမွာရွိတဲ့ တမာပင္ခြၾကား ေလ တင္ကေန အလိုက္သင့္ လႈပ္ခါခ်လိုက္တာပါတဲ့။

အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ရွိန္ျပတ္သြားမွာစိုးတဲ့ ဇာတ္စီးက ဘစိန္ကိုေခၚ ေခါင္းေပါင္းကိုဆြဲခြၽတ္၊ ေတာင္႐ွည္ကို ခါးေတာင္း က်ိဳက္ခိုင္း၊ ဘစိန္မ်က္ႏွာကို ေရေႏြးအိုးဖင္နဲ႔သုတ္တဲ့ၿပီး ဆိုင္းအဖြဲ႕ကို ေမ်ာက္ဆိုင္း အတီးခိုင္းရင္း “ကဲ..ဘစိန္ မင္းေၾကာင့္ ဇာတ္ရွိန္ပ်က္ရတာ အရွိန္မပ်က္ရေအာင္ ေမ်ာက္ကကေပေတာ့  ငါလိုက္ခဲ့မယ္” ဆိုၿပီး တုတ္တေခ်ာင္းဆြဲ ကားလိပ္ေ႐ွ႕ တြန္းပို႔၊ ဘစိန္ခမ်ာ ေမ်ာက္ဘ၀ခ်က္ျခင္းေရာက္လို႔ ေမ်ာက္က ကရျပန္ပါတယ္။

ရွင္ဘုရင္ဘ၀တုန္းက ဣေျႏၵသိကၡာနဲ႔ ဟဲ့…မင္းႀကီးမ်ားလုပ္ခဲ့တဲ့ ဘစိန္ အခု ေမ်ာက္ဘ၀အျဖစ္နဲ႔ ဟိုကုတ္ ဒီျခစ္ တကြိကြိနဲ႔ ေမ်ာက္က ကရင္းေတာင္မွ  ေသတၱာႀကီးေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ထိုင္ ထိုင္ေနတတ္လို႔ ေမ်ာက္ထိန္းက  ခဏ ခဏ ႐ိုက္ခ်ရသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီကစလို႔ ဘစိန္ ေမ်ာက္ဘ၀ေရာက္တာေတာင္ ဘုရင္စိတ္မကုန္ဘူးဆိုတဲ့ ေျပာစမွတ္လဲ ရသြားပါတယ္။

ေနာက္တခန္းထြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္လို႔အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ ေမ်ာက္ဘစိန္ကို ဇာတ္စင္ေနာက္ ျပန္ေခၚလိုက္ပါတယ္။

ဘစိန္ ဇာတ္စင္ေနာက္ေရာက္တာနဲ႔ အမတ္ျပဳတ္ေတြက သူ႔ကို ေအာ္ၾက၊ ေငါက္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾကနဲ႔ ဘစိန္နားထဲ ၾသဘာသံ ေတြ ညံမစဲဝင္လာပါေတာ့တယ္။ တေယာက္ေသာသူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ ေသတၱာေပၚထိုင္ရလို႔ သာ တကယ့္ပလႅင္ေပၚသာ ထိုင္ရလို႔ရွိရင္ တသက္လံုး ဆင္းမဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး” တဲ့။

ဒီေတာ့ ဘစိန္က “မင္းတို႔က ေသတၱာႀကီးဆိုေပမယ့္ ငါက တကယ့္ပလႅင္လို႔ကို ထင္လိုက္တာဗ်ား”။ “အဲဒီေပၚကေနၾကည့္လိုက္ ရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ငါ႔လက္ေအာက္ေရာက္သြားတယ္လို႔ကို မွတ္လိုက္တာ”

“မင္းလို ကႀကီး၊ ခေကြး ေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္ မေရးႏိုင္တဲ့ေကာင္က ဒီလိုထင္ရတယ္လို႔ကြာ၊ အံ့ပါ႔” ဆိုေတာ့ “ငါ႔လက္ထဲမွာ သံလ်က္ရွိတယ္ေလကြာ” လို႔ ျပန္ေခ်သတဲ့။

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒီမွာတင္ ၿပီးသြားပါၿပီ။

က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက “နာမည္ခိုက္တယ္္” ဆိုတာကိုပါ။ အလကၤာမွာ ကိုရင္ေလးကို ဆရာေတာ္လို႔ေခၚရင္ မတန္မရာ ေခၚ တာျဖစ္လို႔ (အတိ၀ုတၱ) အျပစ္သင့္ပါတယ္။ နာမည္က လူကိုပိသြားတတ္ပါတယ္။ တခါတရံေတာ့လဲ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္ သက္ပါ ဆိုတာလို နာမည္ကေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ ဘ၀င္ကိုင္ၿပီး လူကပါ ေျမာက္သြားတတ္ျပန္ေရာ။

နာမည္ခိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားနာပါးနာ ေျပာရမွာကေတာ့ “အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္း” ဆိုတဲ့ ပညတ္ကိုပါ။ ဒီေန႔ ဒီကာလမွာ စာနယ္ဇင္းေတြက ရပ္ကြက္လူႀကီးကစလို႔ ဟိုး..အထက္ဆံုးကလို႔ ေျပာရမယ့္ပုဂိၢဳလ္အထိ “အာဏာပိုင္အဖြဲ႕ အစည္း”ဆိုတဲ့ အသံုးေတြနဲ႔ ေရးသားေနၾကတာေတြ ေတြ႕ေနရပါတယ္။

ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အိမ္ကိုပိုင္သူကို “အိမ္ရွင္” လို႔ေျပာႏိုင္တယ္မဟုတ္လား၊ အာဏာ ပိုင္ဆိုသူေတြကိုေကာ “အာဏာရွင္” လို႔ မဆိုႏိုင္ေပဘူးလား။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီေခတ္နဲ႔ မဆီေလ်ာ္ေတာ့ပဲ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က အသံုးအႏႈန္း ေတြပါ။

တပါတီ၊ တမိန္႔၊ တအာဏာဆိုတဲ့ ဟစ္တလာလို လူမ်ိဳးေတြကိုေခၚခဲ့ၾကတဲ့ “အာဏာရွင္” ဆိုတာကို ျပည္သူ႔မဲနဲ႔ ျပည္ သူေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကိုယူေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက “အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္း” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သာယာေနၾကတာလဲ။ ဒီအသံုးအႏႈန္း ဒီအေခၚအေဝၚကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ေနၾကၿပီဆိုရင္ ျပည္သူျပည္သားအေပၚ ဘယ္လိုဆက္ဆံၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ပါ၊ အဲ…ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါၿပီေပါ႔။

ဒီေတာ့ ဒီအမည္ ဒီအသံုးအႏႈန္းကို စာနယ္ဇင္းေတြက မေရးသင့္ေတာ့သလို ကာယကံရွင္ေတြကလဲ မသာယာသင့္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုသံုးမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ကိုက္ညီစြာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပည္သူ႔မဲနဲ႔ ျပည္သူေပး အပ္တဲ့တာ၀န္ကို ယူေနရတယ္လို႔ေတာ့ ပထမ ျမင္ဘို႔လိုပါတယ္။ ဒါဆို တဆင့္တက္လို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ျပည္သူေပး အပ္တဲ့ တာ၀န္ကိုယူေနသူဟာ တာ၀န္ရွိသူလား စဥ္းစားစရာ ေတြ႕လာပါၿပီ။

စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေလာကႀကီးက တညီတညြတ္ထဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားဆိုတာ ရွိပါ တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြပါ။ မည္သူ မည္၀ါကမွေပးတဲ့မဲစနစ္နဲ႔ အေမ အေဖ ဘ၀ေရာက္ ေနၾကတာမဟုတ္ပဲ၊ သဘာ၀ အေလွ်ာက္ သားသမီးအေပၚမွာ၊ ဆရာအေနနဲ႔ဆိုရင္လည္း ေလာကထံုးတမ္းအေလွ်ာက္ ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြ အေပၚ မွာ ဆံုးမပဲ့ျပင္ဘို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနပါတယ္။

ဒါ႔ေၾကာင့္ မဲစနစ္နဲ႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ယူေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို “တာ၀န္ရွိအဖြဲ႔အစည္း“ ဆိုတဲ့ အမည္ကိုသံုးရင္ မိဘ ဆရာေတြလို တစ္သက္လံုး ျပည္သူေတြကို သူတို႔ကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္သြားႏိုင္သလို၊ သူတို႔ကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ထင္သြားမွာ စိုးရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ မဲစနစ္နဲ႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ျပည္သူကေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကိုခံယူသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဘစိန္လို လူမ်ိဳးေတာင္ မအပ္မရာ ဘုရင္စိန္ ေခၚမိေတာ့  ဘုရင္ဇာတ္႐ုပ္ မဆိုထားနဲ႔ ေမ်ာက္ ဘ၀ ေရာက္တာေတာင္ ပလႅင္ေသတၱာေပၚက မဆင္းခ်င္ေသးတာမို႔ နာမည္မခိုက္ရေအာင္ “အာဏာပိုင္အဖြဲ႕ အစည္း” အစား၊ အမည္ သညာ ေခၚစရာကား “တာ၀န္ခံအဖြဲ႔အစည္း” သာျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္  “တာ၀န္ခံအဖြဲ႔ အစည္း”  ဟုသာ ေျပာင္းလဲ ျပင္ဆင္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲသင့္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ေပေစာင့္နတ္

ကာတြန္းသ႐ုပ္ေဖာ္ ေစာငုိ


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts