(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၆၊ ၂၀၁၅
ေဘာလံုးန႔ဲ လူ႔ဘ၀ ….
လူ႔ဘ၀နဲ႔ ေဘာလံုး ….
ဘာဆိုင္သနည္း ….
မဆိုင္ေလးရယ္မွ အို..မဆိုင္ လို႔ အေဆြစာရွဴသူက ေတြးမိမွာဘဲ။ အျငင္းပြားပိုင္ခြင့္ မိတ္ေဆြမွာ အျပည့္ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာကို ၿပီးေအာင္ဖတ္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒီလူ (ဒီအေကာင္) ဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာ သိမွာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က စာအုပ္ပံုကို ဖြရင္း ၀ယ္ထားတာၾကာလွၿပီး မဖတ္ျဖစ္တဲ႔ Sir Alex Ferguson စာအုပ္ႀကီး ထြက္လာတယ္။ ဘယ္ဖတ္ျဖစ္မလဲ။ ကိုယ္႔အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္း ကိုယ္သိေနတာကိုး။ ပ်င္းက ပ်င္း။ ဖ်င္းက ဖ်င္း။ ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနမွန္း မသိဘဲ အခုမွ ျပန္ေတြ႔ေတာ႔ “ဟယ္..ငါ႔ဘာသာ အခန္းထဲတေယာက္တည္းဖတ္တာ လူေသာက္ျမင္မကတ္တန္ ေကာင္းပါ ဘူး” ဆိုၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖတ္မိတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ လွ်ာနည္းနည္း ရွည္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြက ေလာ္စပီကာ မိုက္ခြက္ ကိုင္လူႀကီးေတြ ေျပာေနက်စကားရိွပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ႔…မရိွလို႔ မလွဴ၊ မလွဴလို႔ မရိွတဲ႔ ခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ႔ ..ေညာင္ပင္ႀကီး ေလာက္လွဴလဲ” ဘာညာဆိုၿပီးေျပာတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာလဲ ဒီလိုသေဘာဘဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ မဖတ္လို႔ မသိ။ မသိေတာ႔ မဖတ္။ ဒီလို သံသရာလည္ေနခဲ႔တာလို႔ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း သိလာတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘြဲ႔ရတေယာက္ဟာ အဂၤလိပ္စာအုပ္တအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ မသိရင္သာ ေနမယ္။ အၾကမ္းသေဘာကို သိတာခ်ည္းဘဲ။ အဲ…ဒါေပမယ့္ ရိွတ္စပီးယားတို႔၊ ေဘာလ္တဲယားတို႔ စတဲ့ အဂၤလိပ္စာေပေတြေတာ႔ မဆိုလိုဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဦးၾကင္ဥတို႔၊ ဦးပုညတို႔စာေတြကို ျမန္မာစာ ဖတ္ဘဲ ဖတ္တတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား လာ ဖတ္ရင္ “ဆံထံုးေတာ္ႀကီး တမာသီး” တို႔ ဘာတို႔ကို ဘယ္မွာအရသာခံႏိုင္မွာလဲ။ အခု ဆာအဲလက္စ္စာအုပ္ကေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘယ္ဘြဲ႔ရမဆို ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ဖတ္လို႔ရတဲ့စာအုပ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ႂကြားခ်င္စိတ္အလ်ဥ္းမရိွတာ လိပ္ျပာလံုလံုနဲ႔ ရွင္းရွင္းေျပာထားစမ္းပါရေစ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ ဟုတ္ မဟုတ္ ရွာသာဖတ္ၾကည့္ပါေတာ့။ မဖတ္ေတာ့ မသိ။ မသိေတာ႔ မဖတ္ ျဖစ္ေနၾကမယ့္ ညီ၊ ညီမငယ္ေတြအေပၚမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္ေစတနာ တခဏရယ္ေၾကာင့္ လွ်ာရယ္ ရွည္ရန္ေကာလို႔ အျပစ္တင္ရင္လဲခံရမွာ မလြဲ။
ကၽြန္ေတာ္က မန္ယူပရိတ္သတ္။ ၁၉၉၉ ဥေရာပ ခ်န္ပီယံဖလားဗိုလ္လုပြဲကို စၾကည့္မိကတည္းက မန္ယူပရိတ္သတ္ စစ္စစ္ ႀကီး ျဖစ္သြားေတာ႔တာဘဲ။ အႏိုင္မခံ အ႐ႈံးမေပး။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္။ ေဘာလံုးမွာ ပြဲသိမ္း ခရာ မမႈတ္မခ်င္း ဘယ္အရာကိုမွ ကံေသ ကံမ မတြက္ေလနဲ႔။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ေတြ ရိွခဲ့လို႔ ပိုၿပီးေတာင္ သေဘာက်ခဲ့ေသးတာ။ အခုေတာ႔ အဲဒီလိုစိတ္ဓာတ္မာေက်ာမႈမ်ိဳး မန္ယူမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။ ဘိုးေတာ္ ဖာဂူဆန္က ေတာ႔ သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ရိြင္ကင္းၾကီးဟာ ကြင္းထဲမွာ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ပံုေဖာ္ေပးတဲ့သူ။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ သူလို႔ ေရးထားတယ္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ အႏိုင္မခံ အ႐ႈံးမေပး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ ဟာ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာမဆိုထားနဲ႔ လူေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုေတာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ၾကတာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္က သိသေပါ႔ဗ်ာ။
မန္ယူပရိတ္သတ္မို႔လို႔ အဘိုးႀကီးစာအုပ္၀ယ္ဖတ္မိမွ အဘိုးႀကီး ျပန္ေရးထားတာေတြထဲမွာ … ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ မန္ယူရဲ႕အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ ႐ြိဳင္ကင္းရဲ႕ မန္ယူေနာက္ဆံုး ေန႔ရက္ေတြအေၾကာင္း။ ဖီးလ္နဗီးလ္နဲ႔ နီကီဘတ္ကို အဘိုးႀကီးက ခ်စ္ေပမယ့္ သူတို႔ဘ၀အတြက္ ထြက္ခြာခြင့္ေပးခဲ့တဲ့အေႀကာင္း။ သူ႔သားအရင္းျဖစ္သူကိုေတာင္ ႐ြိဳင္ကိန္း၊ ေပါလ္စခိုးတို႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ေနရာမေပးႏိုင္လို႔ ပထမအသင္းမွာဘဲ ထားခဲ့တဲ့အေႀကာင္း။ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္းနဲ႔ အဘိုးႀကီး ၾကားထဲက အစိုင္အခဲ၊ အဖုအထစ္ေတြကိုေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရသလိုပါဘဲ။ ဂစ္စ္နဲ႔ ေပါစ္စခို္းလ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပး ေရးသေလာက္ ဘက္ဟမ္းကိုေတာ့ ဆယ္လီဗ်စ္တီ ျဖစ္ခ်င္စိတ္မ်ားတဲ့သူ။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀န္မခံတဲ့သူလို႔ ေရးထားတယ္။ အို.. အမ်ားႀကီးပါ။ ထားလိုက္ပါေတာ႔။
စာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိလိုက္တာက ေၾသာ္… ငါေတာင္ အသက္အေတာ္ၾကီး ႀကီးပါေပါ႔လားလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဂစ္၊ ေပါလ္စခိုးလ္၊ ဘက္ဟမ္း ေဘာလံုးကန္စားလို႔ မရေတာ႔လို႔ နည္းျပလိုင္း၊ အျခားလိုင္းေတြေတာင္ ေျပာင္း ကုန္ပါေပါ႔။ အဖိုးၾကီး စကားငွားသံုးရရင္ Second Half ကို ေရာက္ကုန္ၾကၿပီေပါ႔။ အဖိုးႀကီးစာအုပ္ထဲက The Class of ’92 ထဲက လူေတြတေယာက္မွ ေဘာလံုးကန္စားလို႔ မရေတာ႔ဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဖန္စီေတြ သိပ္လုပ္လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ တဲ့ ေရာ္နယ္လ္ဒိုေတာင္မွ အေကာင္းဆံုး ေဘာလံုးသမားဘ၀နဲ႔ ေဘာလံုးကန္စားလို႔ရရင္ ေနာင္ သံုးႏွစ္ေပါ႔။ ေလးႏွစ္ေပါ႔။ အခ်ိန္ေတြက ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုပါဘဲ။
ဆာအဲလက္စ္လည္း အနားယူၿပီ။ ဂစ္လည္း နည္းျပလိုင္း ေျပာင္းစျပဳေနၿပီ။ ေဒဗစ္ဘက္ဟမ္းလည္း ေဟာလီး၀ုဒ္ဘက္ ေျခ ဦးလွည့္ေနၿပီ။ မန္ယူမွာလည္း နည္းျပ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၿပီ။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းဆိုတာ သမုဒၵရာထက္ က ေရပြက္ေလးတခုလိုဘဲလို႔ ပညာရိွၾကီးေတြ ေျပာၾကတာ ဟုတ္မွာဘဲ။ အထူးသျဖင့္ ေဘာလံုးသမားေတြ ဘ၀ၾကည့္ပါအံုး။ သူတို႔ဘ၀မွာ ေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းကန္စားလို႔ရတာ ဆယ္ႏွစ္။ အလြန္ဆံုး ဆယ္႔ငါးႏွစ္ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘ၀ အတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းရေအာင္ ပိုက္ဆံရွာရ။ အစားအေသာက္ ဆင္ခ်င္ရ။ အေနအထိုင္ သတိထားရ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကသာ ဟိုလို လုပ္ပါလား။ ဒီလိုလုပ္ပါလားဆိုၿပီး တီဗီဖန္သားျပင္ထဲက စြတ္ရြတ္ဆဲမိေနတာ။ သူတို႔ ဘ၀ေတြကို ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ ရင္ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ အိပ္ၿပီး အလုပ္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထသြားလုိ႔လည္း ျဖစ္တာမဟုတ္။ အေဖာ္အသင္းေကာင္းလုိ႔ ေနာက္ရက္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ေသာက္စားမူးယစ္လို႔လည္း မျဖစ္။ ၀ိတ္ ထိန္းရတယ္။ က်န္းမာေရးကို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနေအာင္ ထိန္းရတယ္။ ေရာနယ္လ္ဒိုဆိုရင္ သူ႔ကိုသူ သိပ္သတဲ့လူလို႔ အဖိုး ႀကီးေျပာသြားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ professional ကို သူ သိပ္ၿပီး ဂရုစိုက္ထိန္းသိမ္းသူလို႔ ေျပာသြားခဲ့တယ္။ သူ႔နည္း ျပသက္တမ္းမွာ ဂစ္စ္နဲ႔ ေရာနယ္လ္ဒိုဘဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေဘာလံုးကန္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အျမဲသေနတတ္သူ ေတြႏွစ္ေယာက္ဘဲ ေတြ႔ဘူးသတဲ့။ အသိနဲ႔အလုပ္ ႏွစ္ခုၾကားက အကြာအေ၀းက သိပ္ေ၀းပါတယ္။ အသိနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ကြဲလို႔ လည္း ဂစ္လို အသက္ ၄၀ နားအထိ ထိပ္တန္းအဆင္႔မွာ ေဘာလံုးကန္လို႔ရတဲ့သူေတြ လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရေနတာ ေနမွာေပါ႔။ ပီယာလိုဆိုရင္ သူ႔ professional ဘ၀ကို သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္လုိ႔ ဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္။
တေလာက အဂၤလန္ဂိုးသမားေဟာင္း ေဒးဗစ္ဂ်ိမ္းစ္ရဲ႕ သတင္းေလးတခု ဖတ္လိုက္ရတယ္။ လူမြဲစာရင္း ခံယူလိုက္တယ္တဲ႔။ မယံုႏိုင္စရာပါဘဲ။ ၀မ္းနည္း စရာပါဘဲ။ ဆာအဲလက္စ္က သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ေဘာလံုးကစားကြက္ေတြ။ အထူးသျဖင့္ သူရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာေတြကို ေရးျပသြားတယ္။ အာစင္၀င္းဂါးႀကီးရဲ႕ကစားဟန္ကို သူသေဘာမေတြ႔ဘူးတဲ႔။ ကစားပံုလွေပမယ့္ အ လုပ္ ျဖစ္၊ မျဖစ္ ေမြးခြန္းထုတ္စရာဘဲတဲ့။ လက္ေတြ႔က်က် ေလ့လာၿပီးမွ ပြဲတစ္ပြဲအတြက္ သူအျမဲ ျပင္ဆင္သတဲ့။ ဟုတ္ မွာ ပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ဘ၀မွာ သူမတူေအာင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာဘဲ ေနမွာေပါ့။ အဖိုးႀကီးကေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာတင္ မကဘဲ သူ႔ဘ၀အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ေတြ႔က်က်စဥ္းစားၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပါဘဲ။
ဆာအဲလက္စ္က သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ Patrice Evra ကို Rare Bird တဲ့။ ဘယ္သန္ ေတာင္ပံခံစစ္သမားေတြဆိုတာ ရွားပါးငွက္ ေတြလိုဘဲတဲ႔။ သိပ္ရွားသတဲ့။ ရိွလာျပန္ရင္လဲ သိပ္လွတဲ့ငွက္ေတြတဲ႔။ အဖိုးႀကီးေျပာသလိုသာဆိုရင္ ေရာဘတ္တိုကား လို႔စ္ဟာ သိပ္ၿပီးလွပခဲ့တဲ့ ရွားပါးငွက္ႀကီးျဖစ္မွာလို႔ ေတြးမိတယ္။
အဖိုးႀကီးက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ရီယိုဖာဒီနန္အတြက္ အခန္းတခုခြဲၿပီး ေရးသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ရီယိုဖာဒီနန္နဲ႔ တယ္ရီ တို႔ရဲ႕ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အစိုင္အခဲကို ထည့္ေရးသြားခဲ႔တယ္။ ရီယိုဖာဒီနန္ရဲ႕အခန္းကို အဆံုးသတ္ေတာ႔ အဖိုးၾကီးက ဒီလိုေရးသြားခဲ႔တယ္။
“My view on racism is that I really don’t comprehend how anyone could hate anyone else on the basic of their colour.” တဲ႔။
အဂၤလိပ္စာတခုဖတ္ေနရင္ dictionary ႀကီးကို ခဏ ခဏ ထထ ၾကည့္တတ္တဲ့အက်င့္ကို ကြၽန္ေတာ္ မေမြးထားဘူး။ မသိတိုင္းသာ ထထၾကည့္ေနရရင္ စာဖတ္ခ်င္စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္မို႔လား။ စာတေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္။ နား မလည္ရင္ ႏွစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္။ နားမလည္ေသးရင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္။ ၿပီးရင္ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာကို ခပ္ေရ းေရး သေဘာေပါက္လာတယ္။ လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ နားလည္ေပမယ့္ စာရဲ႕အရသာကို ဒင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ မရရင္သာရိွမယ္။ ဆက္စပ္ေတြးၿပီး ဘာေျပာခ်င္တဲ့စကားလံုးဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သိပ္သိခ်င္တဲ့စကားလံုးဆိုရင္ေတာ႔ ပ်င္းမ ေနဘဲ dictionary ကို ထၾကည္မိတယ္။ အခုဘဲ comprehend ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို သိသလိုလို၊ မသိသလိုလို။ စာေၾကာင္း တခုလံုးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နားလည္၊ သေဘာေပါက္တာကို ေျပာတာေနမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံစမ္းပါရေစ။ အဲဒီစကားလံုးကို မသိတာေတာ့အမွန္မို႔လို႔ dictionary ၾကည့္ေတာ့ သေဘာေပါက္ နားလည္ သည္တဲ့။ မိမိခံယူခ်က္နဲ႔ မိမိနားလည္သေဘာေပါက္တာမို႔လို႔ understand လို႔ မသံုးဘဲ comprehend လို႔ သံုးတာေနမွာ ဘဲလို႔လဲ ေတြးမိတယ္။
ဆရာႀကီး ျမသန္းတင္႔တို႔လို ျမန္မာစာနဲ႔ လွပသပ္ရပ္ေနေအာင္ ဘာသာမျပန္တတ္ေပမယ့္ သူဘာေျပာခ်င္သလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ “လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အသားအေရာင္ကိုလိုက္ၿပီး မုန္းေနၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ဘယ္လိုမွာ သေဘာေပါက္ နားလည္လုိ႔မရဘူး” လို႔ ေျပာတာေနမွာလို႔ ခပ္ရဲရဲၾကီး ဘာသာျပန္ၿပီး နားလည္လုိက္တယ္။
ေဘာလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ၾကတယ္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည္႔တတ္လာၾကတယ္။ ေဘာလံုးပြဲရဲ႕အလွေတြကို ျမင္ႏိုင္ ၾကတယ္။ ဇြဲ၊ သတၱိ၊ မာေက်ာ ခက္ထန္မႈ၊ အ႐ႈံးမေပးတဲ့စိတ္ဓာတ္။ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာမႈ၊ လ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္မႈ၊ အကြက္ျမင္ တတ္မႈ၊ ႀကိဳစားအားထုတ္မႈ စတဲ့ ေဘာလံုးသမားေကာင္းေတြမွာရိွတတ္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဘာလံုး ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္က ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ အားမလို အားမရျဖစ္တယ္။ ေအာ္တယ္၊ ဟစ္တယ္၊ ဆဲတယ္၊ ဆို တယ္။ တနာရီခြဲ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဘ၀အေမာေတြကို ေမ႔ထားလို႔ရတယ္မို႔လား။ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႔ ပရိတ္သတ္တေယာက္ အေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ဆဲဆို ေအာ္ဟစ္အားေပးပိုင္ခြင္႔ အျပည့္ရိွတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲေကာင္းေကာင္း ၾကည့္တတ္တဲ့ပရိတ္သတ္တေယာက္မွာ အသင္းစြဲကင္းသြားတတ္တယ္လု႔ိလည္း ျမင္တယ္။ တရားမွ်တမႈကို ပိုၿပီး ၾကည့္ တတ္လာတယ္။ လူသားေတြရဲ႕အလွတရားေတြကို ပိုျမင္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္အားေပးတဲ့အသင္းက ေဘာလံုးသမား တရားမွ်တမႈကင္းေနရင္ေတာင္ “ကြာ ဒီေကာင္ ေသာက္တလြဲလုပ္ျပန္ၿပီ။ အက်င္႔မေကာင္းဘူးကြာ” လို႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ ငယ္ေပါင္း ႀကီးေဖာ္လုိ ေ၀ဖန္တတ္လာတယ္။
လူ႔ဘ၀တခုကိုက်ေတာ႔ ေဘာလံုးပြဲတပြဲၾကည့္သလို နားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔ ခက္ပါတယ္ေလ။ အလွတရားေတြကို ျမင္ ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔ အလွတရားေတြကို ၾကည့္တတ္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဦးပါမွ။
အခုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကည့္တတ္လာခဲ့ၿပီ။ မန္ယူကို အားေပးေပမယ့္ တဖက္အသင္းကို မမုန္းတတ္ေတာ႔ဘူး။ က်ဳိးပါေစ။ ကန္းပါေစဆိုတဲ့စိတ္ေတြ ငယ္စဥ္ကလိုမရိွေတာ့တာ ေသခ်ာေနၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္ ရတာ ပိုၿပီးအရသာရိွလာသလိုဘဲ။ လူ႔ဘ၀ထဲမွာက်ေတာ့ ဘာသာေရးခြဲျခားမႈေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားမႈေတြ၊ လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈေတြ၊ လူတန္းစားခြဲျခားမႈေတြ၊ အသင္းအစု ခြဲျခားမႈေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
