ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – သၾကၤန္မွာ လူငယ္ေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ
(မိုးမခ / Friday Times) ဧၿပီ ၀၆၊ ၂၀၁၅
ဒီတပတ္ သၾကၤန္ အတြက္ ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးမခမွာလည္း အရင္ႏွစ္ေတြက ဒီ အေၾကာင္းအရာေတြ အျမဲ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ နားၿငီး နားၾကားျပင္းကတ္ သူမ်ားလည္း ရွိမွာပါပဲ။ “ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူမယ္ ဆန္ျဖဴျဖဴတခြက္မွ် ထြက္နိုင္ပံုမရ” ဆိုတဲ့ ဦးပုည စာခ်ိဳးရမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ လူေတြမွန္းလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တႏိုင္ ထြက္ႏိုင္သေလာက္ အသံထြက္၊ အျမဲမျပတ္ေထာက္ျပေနဖို႔ လိုတယ္ ကိုယ့္ဘာသာ ခံယူလို႔ ဒီ ဆီသည္မ လက္သုတ္ကိုပဲ ျဖဴမလားရယ္လို႔ ထပ္မံ ေလွ်ာ္ဖြပ္မိပါတယ္။ ျပန္လည္ ေဝဖန္ ေထာက္ျပလိုသူမ်ားကိုလည္း ႀကိဳဆိုပါတယ္။
သၾကၤန္ အခ်ိန္အခါေရာက္တိုင္း စာနယ္ဇင္းေတြမွာ၊ အြန္လိုင္း လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈ သူငယ္နာ မစင္တဲ့ ဆံုးမစာလိုလို၊ ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္နီခဲမ်ား တရားခ်လိုလို စာမ်ား ‘မိုးဦးက်မိႈ’ ေတြလို ႏွစ္စဥ္ေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္။ ကိုယဥ္ေက်း ဓာတ္ပံုဆရာမ်ား ခ်က္ေကာင္း ‘ေစာင့္’ လက္စြမ္းျပထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ အျမင္မေတာ္ပံုမ်ား ခ်ျပ ပါးစပ္ အရသာခံ သားေျပာ မယားေျပာ၊ မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာကာ ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ထိန္းသိမ္းၾကေလ့ရွိတယ္။ သုရာေမရိယကံ ထိန္းဖို႔ကို ဘုရား အဆူဆူက အမ်ိဳးသမီးမ်ား အတြက္ပဲ ကြက္ ေဟာခဲ့၊ တားခဲ့သည့္အလား ေခတ္လူငယ္ မိန္းကေလးငယ္မ်ား ဘီယာ၊ အရက္ေသာက္ျခင္းကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္တဲ့ ယမကာခ်ိဳးကပ္ ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီး ဆိုသူမ်ားရဲ႕ အရက္နံ႔ မျပယ္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ ေအာက္ကလိအာ အသံမ်ားလည္း ညံေတာ့တာပါပဲ။
တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုႀကီးထြားလာေနတဲ့ ေယာက္်ားႀကီးဝါဒ အေျခခံ အေျပာ၊ အေဟာ၊ အေရးေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုေခတ္လို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဗန္းျပ လူသား ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အခြင့္အေရး ထိပါးခ်င္တဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ပိုလို႔ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းလာတယ္။ အတုမယူသင့္ရာ ကမၻာ့ ေရွးရိုးစြဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တခ်ိဳ႕က ဓေလ့ထံုး၊ အျမင္၊ အလုပ္ တခ်ိဳ႕ ကို ကုိယ့္ဆီမွာ ေရွ႕တန္းတင္၊ သြတ္သြင္းခ်င္လာၾကတာ ေက်ာခ်မ္းစရာပါပဲ။
အမ်ိဳးသမီး ဆိုတာ ေယာက်္ားမ်ား လိင္အာသာေျဖရာ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ခိုင္းေစရာ အေစအပါး မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိ ခႏၶာကိုယ္ ေရြးခ်ယ္မႈ အတြက္ သူတပါးက စီမံ ေပးစရာမလိုပါဘူး၊ က်ား မ်ား စိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္ ထုဆစ္၊ ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေျပာသလို ဝတ္ရေအာင္ ‘သက္ရွိရုပ္ထု’ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔၊ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္၊ အေတြးအျမင္၊ ဦးေႏွာက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေယာက်္ား တန္းတူ လူသားသာ ျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ မဟာဖိုဝါဒ အေၾကာင္း ေထာက္ျပရင္ လူအမ်ား ျပန္ၿပီး ဆင္ေျခ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ရင္၊ ဘယ္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သမိုင္း အစဥ္အဆက္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝရ၊ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ က႑ အသီးသီးမွာ ဘယ္လို ဦးေဆာင္ေနေၾကာင္းေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ ကာကြယ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ အခန္းက႑နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင့္မားတာ မွန္ေပမဲ့ ဒီ အေျခအေနကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ စနစ္၊ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လူမႈ ဓေလ့ထံုးေတြက က်ားဗဟိုျပဳ အေၾကာင္း၊ ျဖစ္ရပ္ ကိစၥေတြကို ပိုမို ေျပာဆို ေထာက္ျပဖို႔ လိုေနပါေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး ဘယ္ေလာက္ ရေန ရေန အေျခခံ သေဘာ မွာ မိန္းမ ဆိုရင္ကို ေယာက္်ားနဲ႔ မတူ တဆင့္ခ် ျမင္၊ ျပဳမူ ဆက္ဆံေနမႈေတြကို ဆန္႔က်င္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါေသးတယ္။
ေဝးေဝး သြားမၾကည့္ပါနဲ႔၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ အမွတ္ သတ္မွတ္ရာမွာ က်ား၊ မ အမွတ္ ခြဲျခားထားမႈကိုပဲ အရင္ ေပ်ာက္ေအာင္ တိုက္ရပါဦးမယ္။ လူမႈေလာကမွာ ဆိုရင္လည္း ကာတြန္းဆရာမ်ား၊ လူရႊင္ေတာ္မ်ား၊ စာေရးဆရာ ဆိုသူမ်ား သေရာ္စရာ ရွာမရရင္ ေနာက္ဆံုး ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းစဥ္တပ္ အမ်ိဳးသမီး အဝတ္ ဝတ္တာ၊ ရင္ဘတ္ဟိုက္တာ ဘက္ပဲ လွည့္္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လူသား အေတြးအေခၚ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီ အေျခခံပါပဲ၊ အေတြးအေခၚ ဒႆန ဆိုတာကလည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ႀကီးစိုးရာ ျခယ္လွယ္စြမ္းသူ လူတန္းစား ‘Exploiter Class’ တစုက စိ္တ္ႀကိဳက္ တည္ေဆာက္ယူထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္ သေဘာပါပဲ။ ဒါကို ဘာသာေရး က်င့္ဝတ္လိုလို၊ ကိုယ္က်င့္တရား လိုလို ပံုဖ်က္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္၊ ယုတၱိခ် ျပျခင္း သေဘာ သက္သက္ထက္ မပိုပါဘူး။
လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ‘Civilisation’ ျဖစ္စဥ္ မွာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ဟာ အေရးပါတာ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူ႔က်င့္ဝတ္ တရား၊ သိကၡာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳးမက်ဘူး။ ဆင္ယင္မႈဓေလ့ဟာ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ ဝန္းက်င္ ရာသီဥတု အပူအေအး ဒဏ္ ကာကြယ္ လံုျခံဳမႈက အဓိကပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ လူသား အရည္အေသြး အလွအပကို ခံစား ေဖာ္ထုတ္ ဖန္တီးတတ္မႈနဲ႔ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ဖက္ရွင္ အေပၚမွာသာ အေျခခံပါတယ္။
ဥပမာ – ကမၻာ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း သဲကႏၱာရ ေဒသမွာ ကိုးကြယ္မႈ အယူဝါဒ ေတြ မေပၚခင္ကတည္းက လူသား ဝတ္ဆင္မႈ ဓေလ့ ဝတ္ရံုရွည္ျခံဳျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္းရျခင္း ရွိပါတယ္။ ‘မ’ မို႔ တကိုယ္လံုး လံုေအာင္ ဖံုးရျခင္း မဟုတ္၊ ‘က်ား’ လည္ ဖံုးရတယ္၊ လံုေအာင္ မဖံုးရင္ ျပင္းထန္တဲ့ ရာသီဥတု အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဂ်ဴးျဖစ္ျဖစ္၊ အာရပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရွန္ျဖစ္ျဖစ္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈက ဒီ ဥတုရာသီကိုပဲ အဓိအေျခခံခဲ့တာပါပဲ။ ဒီလို ဝန္းက်င္ အေျချပဳ ဝတ္ဆင္မႈ ‘ထံုး’ ကို မွ ေနာက္ ဘာသာအယူဝါဒေတြ ေပၚလာခ်ိန္မွာ ဘာသာဓေလ့ထံုး အျဖစ္ ထည့္သြင္းလာတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီ ပထဝီဝင္ေဒသ ေပါက္ဖြားလာရာ ဂ်ဴး ရာဘိုင္၊ ခရစ္ယာန္ ရဟန္း၊ သီလရွင္နဲ႔ မြတ္ဆလင္ ဗလီ ဆရာ အကုန္ အဝတ္ျခံဳ၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းေနၾကရတာပါ။ ဆိုခ်င္တာက လူေတြ တည္ေဆာက္ယူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အယူဝါဒ၊ ဓေလ့ ဆိုတာက သဘာဝ ကာလ၊ ေဒသ၊ ဥတု အေပၚ အရင္ အေျခခံတယ္ ဆိုတာကိုပါ။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာခဲ့တဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္စဥ္အရ ဆိုရရင္လည္း သမိုင္းမတင္မီနဲ႔ တင္ၿပီး ေခတ္ကစလို႔ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ ‘Culture’ ဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ ကာလ၊ ေဒသ၊ ဥတု နဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း မွာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာရာ ဖက္ရွင္ အေပၚမွာသာ အမွီတံကဲျပဳၿပီး ေျပာင္းလဲ တည္ရွိလာခဲ့တယ္။ ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝွမ္း အပူပိုင္း ေျမျပန္႔ ေတာင္ၾကားေဒသ မေရာက္ခင္ အေရွ႕ပိုင္းကုန္းျမင့္ေတြေပၚ ေနခဲ့တုန္းက အေအးဒဏ္ ရာသီဥတုနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္လို ဝတ္စံုေတြ ဝတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အပူပိုင္းေဒသ ေျပာင္းေရႊ႕လာေတာ့ အေႏြးဝတ္ေတြ ခြာခ်မယ္၊ ပ်ဴလို၊ မြန္လို အိႏၵိယ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ထိစပ္ ႏွီးႏြယ္ၿပီး မတူကြဲျပားတဲ့ လူအုပ္စုေတြနဲ႔ ထိေတြ႕လာရေတာ့ သူတို႔ ဆီက ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ အပါအဝင္ ဓေလ့ထံုးေတြ၊ ကိုးကြယ္မႈ အယူဝါဒေတြ ယူခဲ့ၾကတယ္။
သမိုင္းတင္ၿပီး ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံေခတ္ကစလို႔ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္တေလွ်ာက္ အမ်ိဳးသမီး ဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ ကိုၾကည့္ရင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အလိုက္ ရင္သားေဖာ္၊ ေရွ႕ကြဲ ေနာက္ကြဲ ေပါင္တံ အလွ ေဖာ္၊ ခႏၶာကိုယ္ အလွ တင္သား ေကာက္ေၾကာင္းေပၚ ဒီဇိုင္း မ်ိဳးစံု ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈမွ ေဖာ္တာ၊ ေပၚတာ မဟုတ္၊ အေရွ႕-အေနာက္ အကုန္ သဘာဝ ဥတု ဝန္းက်င္က ခြင့္ျပဳသေလာက္ အလွကို ေဖာ္ၾက၊ ေပၚၾကပါတယ္။ ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံေခတ္ ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဟာ ျမင့္မားလွလို႔ အေရွ႕ဘက္ေဒသတြင္းရဲ႕ ဗိသုကာ၊ အႏုသုခုမ၊ ဓေလ့ထံုးေတြကို လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚ၊ ခ်က္ေဖၚ၊ ရင္သား တဝက္ လွစ္ဟ ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္ နံရံေဆးပန္းခ်ီက အမ်ိဳးသမီးငယ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မရွိ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပားသူ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။ အဲ့ဒီေခတ္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ေဒသတြင္း အေရးပါ အရာေရာက္မႈ၊ စည္ပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ ဘာသာ အယူဝါဒမ်ား ထြန္းကားမႈကို ၾကည့္ရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စာရိတၱ ၾကံ့ခိုင္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားေနမႈ ကို သိနားလည္၊ ပံုေဖာ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေခတ္အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား ဖက္ရွင္ ေရစီးေၾကာင္း အတိုင္း ေပါင္ေဖာ္၊ ရင္ေဖာ္လုပ္မွ ဘာေၾကာင့္ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ မဆီမဆိုင္ ဆြဲစပ္ ပုတ္ခတ္ခ်င္ေနၾကပါသလဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေယာက်္ားဘသား ဆိုသူမ်ား မိမိ ကိုယ္ခႏၶာ အလွနဲ႔ ေယာက်္ားပီသမႈ ‘က်ား မွ က်ား’ ‘Macho Masculinity’ ကို ျပခ်င္ေတာ့ ထိုးကြင္းမွင္ေၾကာင္ တကိုယ္လံုး အျပည့္ထိုး အေပၚပိုင္း ဗလာနဲ႔ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ က်ိဳက္ ျခင္းခတ္၊ သိုင္းကစား အလွျပၾကတယ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါကိုပဲ ‘ကြက္’ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ လုပ္ခ်င္ေနၾကတာ ‘က်ားႀကီးဝါဒ’ မဟုတ္ရင္ ဘာလို႔ ဆိုရပါမလဲ။ ‘က်ား’ ‘က်ား’၊ ‘မ’ ‘မ’ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ ေဒသ၊ ဝန္းက်င္၊ ဥတု အျပင္မွာ အဓိက က်တာက အလွအပ ကို ျမတ္ႏိုး ပံုေဖာ္လိုျခင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ‘လိင္’ ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့ လူ႔သဘာဝ သေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက်မွ ဘာပို အျပစ္ ဆိုခ်င္ေနၾကပါသလဲ။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္စနစ္ဆိုးနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုး အဆက္ဆက္ကို ထဘီရင္ရွား၊ ဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ တဖြာဖြာနဲ႔ ခါးစည္းခံရင္း ျဖတ္သန္းကာ လူမႈစီးပြား၊ အိမ္ေထာင္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာေျပာင္ ေက်ာမြဲ မိခင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုမွ အားမနာ ေယာက္်ားႀကီးဆိုသူမ်ား တဖက္ေစာင္းနင္း ဆိုခ်င္ၾကတယ္။ ခုေခတ္ ဖက္ရွင္ ေက်ာေျပာင္၊ ရင္ေျပာင္ ကို သြား အျပစ္မဆိုခ်င္ပါနဲ႔၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ ပါးလ် ခ်ိဳ႕တဲ့ လွတဲ့ လူမႈ၊ စီးပြား ဒဏ္ ခံေနရတဲ့ သာမန္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား တသက္လံုး အဝတ္ မကပ္ပါဘူး၊ ရင္ရွားပါပဲ။ အျပစ္တင္ ေစာေၾကာခ်င္ရင္ အဲသလို ေခတ္၊ စနစ္ ေနာက္ခံကို တိုင္တည္ ျမင္ၾကည့္ပဲ ဆိုရမွာပါ၊ က်ား-မ လိင္ ခြဲျခား ျမင္ၾကည့္ ဆိုစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ အက်င့္၊ သီလ၊ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ တိုင္းျပည္မွာ ယိုင္ဆင္းျခင္းက စနစ္ဆိုးကေန ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ က်ား-မ အားလံုး မွာ စြဲကပ္ အျမစ္တြယ္ရာ ျပႆနာ၊ ‘မ’ မွ ‘ကြက္’ ျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါ။
ကမၻာမွာရွိတဲ့ ‘က်ားဗဟိုျပဳ’ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဓိက ျပႆနာ က စံႏွစ္မ်ိဳးထား၊ ‘Double Standard’ ျပဳ လူမႈ၊ စီးပြား၊ ပညာ ဘဝ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို တည္ေဆာက္ေနျခင္းပါ။ ေရွးရိုးရာ အစဥ္အဆက္ ျမန္မာ ေယာက္်ားမ်ား ထိုးကြင္း ထိုးလာခဲ့တာ ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရဘူး၊ အခုေခတ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား ေရပန္းစား ယဥ္ေက်းမႈ အရ တက္တူး ထိုးလာေတာ့မွ အမနာပ အလဇီၨ အေလဏေတာ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားမ်ား ကြမ္းစား၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ေသာက္၊ စင္တင္ ႏိုက္ကလပ္ အႏွိပ္ခန္းသြားေတာ့ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာမႈ၊ အပန္းေျဖမႈ။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား စီးကရက္ကေလး လက္ၾကားညွပ္၊ ဘီယာ အရက္မ်ား ေသာက္မိရင္ လင္ခိုးမိ၊ လင္ငယ္ေနသေလာက္ အျပစ္တင္မယ္၊ ႏိုက္ကလပ္ မ်ား သြား က မိရင္ အရပ္ပ်က္ စာရင္း သြင္းပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေယာက်္ားႀကီးမ်ားရဲ႕ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ အျမင္၊ စိတ္ေန သေဘာထားပါ။ ဒါမ်ိဳးကို ‘က်ား’ ကတင္ ျမင္တာမဟုတ္၊ လူ႔အသိုင္းအဝန္းမွာ ႀကီးစိုးရာ ပံုစံခြက္ကိုပဲ ဖက္တြယ္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားအျပားလည္း မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာ ေျပာခ်င္၊ ဆိုခ်င္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပားမႈ က အေပၚယံ အသြင္ အျပင္၊ ျပဳမူမႈက အဓိကမက် အတြင္းအဇၥ်တၱသႏၱာန္ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္၊ ႏွလံုးသြင္းမႈက အဓိက မဟုတ္ပါလား။ ေယာက္်ား ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္နဲ႔ မိန္းမ ေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ဘာကြာလို႔ မိန္းမက်မွ အက်င့္စာရိတၱပါ လာ ထိခိုက္ရတာပါလဲ။ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္က ဆိုရင္လည္း က်ား-မ ဇီဝကမၼ တည္ေဆာက္မႈကို အေျခခံ ေရာဂါရမႈ ကြဲျပားႏိုင္တာကလြဲလို႔ လူ႔အသက္ အႏၱရာယ္ ထိခိုက္တာက က်ား၊ မ အတူတူပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေယာက်္ားမ်ား အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ရင္ ‘ေယာက္်ားပဲကြ’ ဆင္ေျခ ေပးခ်င္ ၾကေပမဲ့ မိန္းမ မ်ား အဲသလို လုပ္မိရင္ ‘မိန္မပဲေတာ့္’ ဘယ္သူမွ ဆို မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရး သီလ က်ိဳး၊ လူမႈ အက်င့္ စာရိတၱ ေဖာက္ျပားမႈနဲ႔ ဘာသာေရး အရ ယူဆတဲ့ အကုသိုလ္ ငရဲ က က်ား၊ မ အတူတူ ခံရမွာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ဆိုခဲ့တာေတြက က်ေနာ္တို႔လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းမွာ အျမစ္တြယ္ အသားက်ေနတဲ့ က်ား-မ ခြဲျခားမႈ၊ ေယာက္်ားႀကီးဝါဒ အေျခခံ အက်ိဳး အေၾကာင္း မညီ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့၊ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းတဲ့ အရိအရြဲ အပုပ္အသိုး အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူ၊ အျမင္သေဘာ တခ်ိဳ႕ပါ။ ဒီလို သေဘာေတြဟာ အခုလို သၾကၤန္နားမ်ားနီးရင္ ေဆာင္းပါး အစမွာ ဆိုခဲ့သလို ရိုးရာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေခါင္းစဥ္တပ္ ယဥ္ေက်းမႈ ယဥ္းနာထရင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တဖက္ေစာင္းနင္း ဆိုခ်င္၊ ေျပာခ်င္၊ ေထာက္ခ်င္ ပိုမ်ားလာတတ္ၾကတာ ႏွစ္စဥ္ပါပဲ။
ျမန္မာ့ ရိုးရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုး ေတြ သိပ္ မဆိုခ်င္ပါနဲ႔။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုၾကတဲ့ အားလံုး လိုလိုဟာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္ သမိုင္းစဥ္ တေလွ်ာက္ ေဒသတြင္းမွာ ႀကီးစိုးရာ အျခား ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ထံုးေတြကို အေျခခံ တည္ေဆာက္ ျဖစ္တည္ ယူရတာခ်ည္းပါပဲ။ လူသား ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈ အျဖစ္ စံသတ္မွတ္ရာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ အယူဝါဒ၊ စာေပ အကၡရာ၊ အႏုသုခုမ က အစ၊ အဝတ္ အထည္၊ အစားအေသာက္ လူမႈ ဘဝ ေနထိုင္မႈ ဓေလ့ အထိ အားလံုးနီးပါး အနည္းအမ်ား ဒီလိုပဲ ေခတ္အဆက္အဆက္ ေမြးစားယူ လာခဲ့ရတာ။ အခု ရိုးရာ သၾကၤန္ ဆိုတာလည္း ေမြးစား ဓေလ့ တခုပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလို ဆိုေတာ့ ေမြးယူ တည္ရွိလာခဲ့တဲ့ ရိုးရာ ဓေလ့ ထံုး ကို အေလးမထားအပ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းျပၿပီးသာ ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ကို အျပစ္ျမင္၊ အထူးသျဖင့္ က်ား-မ ခြဲျခား ဆက္ဆံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဖိႏွိပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ၊ သေဘာ အားႀကီးမႈ ေယာက်္ားႀကီးဝါဒ ကို ေဇာင္းမေပးမိေစဖို႔သာ ဆိုလိုတာပါ။
က်ယ္ျပန္႔ ျမင့္မားလာတဲ့ လူငယ္မ်ား မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲမႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ ၊ လိင္အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားရာက က်န္းမာေရးထိခိုက္မႈစတဲ့ ေခတ္သစ္ လူမႈေရာဂါ အစံုစံုက ယဥ္ေက်းမႈ ေပတံ တခုတည္းနဲ႔တိုင္း ေျဖရွင္းခ်င္လို႔ အလုပ္ မျဖစ္ဘူး။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ၊ အေတြးအေခၚ အေထြအေထြ အဆင့္အတန္း ကို ျမွင့္တင္၊ လူသား အရည္အေသြး ကို ျမွင့္ၿပီးမွ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အမွား၊ အမွန္၊ ေတာ္၏၊ မေတာ္၏ ကို လူ႔အသိုင္းအဝန္းက လူငယ္မ်ား အပါအဝင္ အားလံုး ဆင္ျခင္မႈ အသိကပ္ႏိုင္မွာပါ။ အရင္ဆံုး လူငယ္မ်ား အတြက္ လိင္ပညာေပးေရး၊ အေထြေထြ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္း သင္ရိုးညြန္းတမ္းေတြမွာ စနစ္တက် ထည့္သြင္းႏို္င္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ အရက္၊ ေဆးလိပ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး အတြက္ တင္းက်ပ္တဲ့ အခြန္ႏႈန္းေတြ၊ ေျဖာင့္မွတ္မွန္ကန္တဲ့ တရားဥပေဒ ျပ႒ာန္း စိုးမိုးမႈ ေတြ တိုင္းျပည္မွာ ရွင္သန္ဖို႔ပဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္နဲ႔ လူငယ္ကိုသာကိုသာ ေဇာင္းေပး အျပစ္ဆိုခ်င္သူ လူႀကီးဆိုသူမ်ား အရင္ ႀကိဳးစားပါဦး။ ဒါကပို လက္ေတြ႕က်ပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ႏိႈင္းဆိုခ်င္ရင္လည္း ‘မ’ ဘက္ကိုခ်ည္း ဖိႏွိပ္ က်ားႀကီးဝါဒ ဗဟုိျပဳ မဆိုဘဲ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး မ်ိဳးဆက္ ကြာဟ၊ ေခတ္ မတူညီမႈကို မ်က္ကြယ္မျပဳဘဲ၊ ရိုးရာ သၾကၤန္ ရဲ႕ အဓိက သေဘာ သဘာဝ ႏွစ္သစ္မွာ အကုသိုလ္ အညစ္အေၾကးမ်ား ကင္းစင္ေစမႈ၊ လူႀကီးသူမ အိုမင္းမစြမ္းမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ကုသိုလ္ ရွာမႈ၊ အလွဴဒါန ျပဳမႈ၊ လူသား အခ်င္းခ်င္း အမုန္းမပြား ေမတၱာ ေရွ႕ထား ေရစင္ သြန္းေလာင္းမႈ၊ တဦး အေပၚ တဦး ခႏၱီစ တရားထား ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီး ၾကည္စယ္မႈ စတဲ့ အႏွစ္ ယဥ္ေက်းမႈ သေဘာ ကိုသာ လူငယ္မ်ား အၾကား တိုးပြားက်ယ္ျပန္႔၊ ႏွလံုးသြင္း ခံယူ၊ နားလည္ တတ္လာေအာင္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ စီစဥ္ ေဆာက္ရြက္ရမွာပါ။
ဒီလို လူမႈ၊ ပညာ၊ က်န္းမာ၊ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္ က်ယ္ျပန္႔ အဆင့္အတန္းျမင့္မားဖို႔ရာ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး အစီအစဥ္ ေတြ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အသားေပး လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္ရင္ အလိုအေလ်ာက္ လူငယ္မ်ား ဟာ ယဥ္ေက်း၊ လိမၼာ၊ လူပီသ၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူႏိုင္၊ ကိုယ့္ အခြင့္အေရး ကို ကိုယ္ အမ်ားသူငါ မထိခိုက္ အသံုးခ် ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားေကာင္းေလးမ်ား ျဖစ္လာကာ ႏိုင္ငံ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မား ကမၻာမွာ ေခါင္းေမာ့လာႏိုင္မွာပါ။ မ်က္ေမွာက္ မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ပခံုးခ်င္း တိုက္မိရံုနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ဓါးခုတ္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ စက္ဘီးနဲ႔ တိုက္မိရံုနဲ႔ မည္းမည္းျမင္ရာ မီးတိုက္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈေတြလည္း တပါတည္း ေပ်ာက္ အသားအေရာင္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ က်ား၊ မ၊ လိင္၊ လိင္တိမ္းညြတ္မႈ ဘာမွ တဖက္ေစာင္းနင္း ခြဲျခား ခ်ိဳးႏွိမ္ ျပဳမူလိုမႈ စိတ္ကင္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္း၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ရင္ဘတ္က်ယ္၊ ႏွလံုးသားႀကီး၊ ဦးေႏွာက္ႀကီးတဲ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္လာမွာပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ သၾကၤန္မိုးဇာတ္ဝင္ခန္းပါ ရည္းစားပ်က္၊ မယားဆံုး ေလာကဓံ ကို မခံႏိုင္ အရံႈးေပးရင္း အရက္သမားႀကီး အျဖစ္ ငါ တေကာ ေကာ ေနကာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လြပ္လပ္မႈ အခြင့္အေရး ကို တရားမဲ့ ပိတ္ပင္ခ်င္သူ ကိုၿငိမ္းေမာင္ ကို ငယ္ရည္စား ခင္ခင္ထား က လာ ေဖ်ာင္းဖ် သလို သၾကၤန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ‘ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ’ လို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ဆိုး လူမႈ၊ စီးပြား ဒဏ္ကို လွိမ့္ခံရင္း မြန္းက်ပ္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ယေန႔ေခတ္လူငယ္ကေလးမ်ား ဒီလို လြတ္လပ္မႈ အေပ်ာ္မ်ိဳးနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ‘အေပ်ာ္’ ကေန ‘အပ်က္’ မျဖစ္ရေအာင္၊ ‘လြတ္လပ္မႈ’ ကေန ‘မင္းမဲ့စရုိက္္’ မျဖစ္ေအာင္က လူႀကီးဆိုသူမ်ား ဆိုခဲ့သလို မွန္ကန္တဲ့ သေဘာ၊ နည္းလမ္းမ်ားဗဟိုျပု ေရရွည္အျမင္နဲ႔ ႏိုင္ငံ့ စနစ္ အဖြဲ႕အစည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ျပဳျပင္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးလိုက္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
(မိုးမခ ေဆာင္းပါးေဟာင္းကို အေျခခံ၍ အသစ္ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္ကာ မႏၱေလး Friday Times News Journal အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၈)၊ (၂၀၁၅) ခုႏွစ္ ဧၿပီ (၃) ရက္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။ ယခု မိုးမခတြင္လည္း အသစ္တည္းျဖန္မႈကို အြန္လိုင္း ထပ္မံ ျဖန္႔ခ်ိသည္။ ေဆာင္းပါးပါ အာေဘာ္ ကို ေဝဖန္ရန္ လြတ္လပ္စြာ မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္ပါသည္၊ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔လည္း စာေရးႏိုင္ပါသည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
