စံလွၾကီး – ဥာဏ္ရွိေယာက်ာ္း မွားေသာအခါ

စံလွၾကီး – ဥာဏ္ရွိေယာက်ာ္း မွားေသာအခါ
(မိုးမခ) မတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၅

“ေမာင္မင္း၏ မ်က္စိ ေစာင္းေယာင္ ရွိပါတကား”

“မွန္လွပါ ဒီလို မ်က္စိမ်ိဳးမွ အမွဳေတာ္ကို ေၿပကုန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ ၿဖစ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား”

“ဘာေၾကာင္႔တုန္း ေမာင္မင္း”

“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မ်က္စိမ်ိဳးဟာ တစ္ေနရာတည္းကိုသာမဟုတ္ ႏွစ္ေနရာကို တစ္ၾကိမ္တည္း ၿမင္ရသၿဖင္႔ မ်က္စိတစ္ဖက္က အရွင္၏ ေၿခေတာ္ရင္းက အမွဳေတာ္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းရြက္ရန္ ၾကည္႔ႏိုင္ပါ၍ အၿခား မ်က္စိတစ္ဖက္က တိုင္းၿပည္၏ အမွဳကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းရြက္ရန္ ၾကည္႔ႏိုင္ေၾကာင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင္႔ တစ္ၾကိမ္ ၾကည္႔ရံုႏွင္႔ အက်ိဳးႏွစ္ရပ္ ၿပီးစီးႏိုင္မည္ ၿဖစ္ပါေသာေၾကာင္႔ ရိုးရိုး မ်က္စိ ရွိသူတို႔ထက္ အက်ိဳးမ်ားမည္႔ မ်က္စိ ၿဖစ္ေၾကာင္းပါဘုရား”

“ေမာင္မင္း ေလွ်ာက္တင္ပံုက အမွဳထမ္းမ်ား၏  မ်က္စိေကာင္းမ်ားကိုပင္ ေစာင္းရဦးေတာ႔မည္ ကဲ႔သို႔ ၿဖစ္ေနေပၿပီ”

ဤစကားေၿပာခန္း ကေလးကို သမိုင္းေလ႔လာဖူးသူမ်ား ၿမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးၾကလိမ္႔မည္ ထင္ပါသည္။ ၿမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ စစ္သူၾကီး မဟာဗႏၶဳလအၿဖစ္ ထင္ရွားလာမည္႔ ေမာင္ရစ္ႏွင္႔ အိမ္ေရွ႕မင္းသားတို႔ အၿပန္အလွန္ ေၿပာၾကေသာ စကားေၿပာခန္းေလး ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေမာင္ရစ္မွာ အိမ္ေရွ႕မင္းသား၏ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္သားေလးသာ ၿဖစ္သည္။ မဟာဗႏၶဳလအၿဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးေသာ စစ္သားေလး ၿဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက တေန႔ သတိထား ၾကည္႔မိရာ ေမာင္ရစ္၏ မ်က္စိ တစ္ဖက္ေစာင္းေနသည္ကို ေတြ႕သၿဖင္႔ က်ီစယ္လိုေသာ သေဘာၿဖင္႔ မ်က္စိေစာင္းေနပါလား ေမာင္မင္းဟု ေၿပာလိုက္သည္။ ၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ႏွင္႔ ဟာသဥာဏ္ လွ်င္ၿမန္ဟန္ရွိေသာ ေမာင္ရစ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕လို မ်က္စိမ်ိဳးမွ အသံုးတည္႔ပါသည္ဟု မဆိုင္းမတြ ၿပန္ေၿပာသည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ဘာေၾကာင္႔လည္းဟု ေမးသည္႔အခါ သူ႕မ်က္စိမွာ တစ္ၾကိမ္တည္းႏွင္႔ ေနရာႏွစ္ေနရာကို ၾကည္႔ႏိုင္သၿဖင္႔ အရွင္သခင္ အတြက္ႏွင္႔ တိုင္းၿပည္အတြက္ ၿပိဳင္တူ ၾကည္႔ႏိုင္သၿဖင္႔ အက်ိဳးရွိပါသည္ေပါ႔။ ဒီေတာ႔မွ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ရယ္ေတာ္မူၿပီး ေမာင္မင္း ေၿပာသလိုသာဆို က်န္တဲ႔ မင္းမွဳထမ္းေတြရဲ႕ မ်က္စိေကာင္းေတြကိုေတာင္ လိုက္ေစာင္းေပးရမလို ၿဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္တဲ႔။

ဤစကားေလးမွာ စစ္သူၾကီး မဟာဗႏၶဳလ၏ ဘဝသမိုင္းမွ အေရးမၾကီးလွဟု ထင္ရေသာ အပိုင္းေလး ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မဟာဗႏၶဳလ ၿဖစ္လာမည္႔ ေမာင္ရစ္၏ ၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ကိုေတာ႔ ၿမင္လိုက္ရသည္။ စဥ္းစားၾကည္႔ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ လူမ်ားတြင္ မ်က္စိေကာင္းသူနဲ႔ ေစာင္းေနသူဆိုလွ်င္ မ်က္စိေကာင္းသူက အဆမတန္မ်ားသည္။ မ်က္စိေစာင္းေနသည္႔လူမွာ ခပ္ရွားရွား။ ေကာင္းသလားဆိုေတာ႔ ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္း။ လူ၏ ရုပ္ရည္လွပမွဳကို အနည္းနဲ႔ အမ်ား ထိခိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ရစ္က သူ႕အားနည္းခ်က္ထဲမွပင္ ေကာင္းကြက္ကေလးကို ဟာသဥာဏ္ေႏွာကာ မရအရ ရွာေၿပာတတ္သည္ ဆိုသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကလည္း သူ ဟာသေႏွာမွန္း သိသၿဖင္႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင္႔ပင္ ၿပီးသြားသည္။ ဘာမွလည္း ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မၿဖစ္ခဲ႔ပါ။

တကယ္လို႔ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကသာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေမာင္မင္းေၿပာတာ မွန္တယ္။ ဒီေတာ႔ က်န္ အမွဳေတာ္ထမ္းမ်ားလည္း မ်က္စိေစာင္းမွ ၿဖစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ က်န္တဲ႔လူမ်ား အဖို႔ သိပ္မလြယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ဘုရင္တို႔ အိမ္ေရွ႕မင္းသားတို႔ ဆိုတာက အာဏာၾကီးလွသည္။ မ်က္စိေစာင္းေနတဲ႔လူေတြကို လိုက္ၿပီး အားက်ရမလို ၿဖစ္ေနသည္။ မ်က္စိအေကာင္းၾကီးကို ေစာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွ ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔ အလုပ္ထြက္ရမလိုေတာင္ ၿဖစ္ေနမည္ဟု ထင္ရသည္။

ဤေနရာမွာ သင္ခန္းစာ ရသည္က ဘယ္ကိစၥမဆို ဥာဏ္ရွိသူက ၾကံဖန္ေၿပာလွ်င္ ေကာင္းကြက္ေတာ႔ ရႏိုင္သည္ ဆိုေသာ သေဘာၿဖစ္သည္။ ထိုသူ ေၿပာတိုင္း ဟုတ္ မဟုတ္ အားက်သင္႔ မသင္႔ကိုေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ၿဖင္႔သာ ဆံုးၿဖတ္ရေပမည္။

ေမာင္ရစ္လို ပါးစပ္ၿဖင္႔ ေၿပာတာ မဟုတ္ပဲ စာေရးဆရာ တေယာက္က အားမက်သင္႔သည္ကို အားက်ေအာင္ ေရးသည္ ဆိုရင္ ဘာၿဖစ္ႏိုင္ပါသနည္း။

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တြင္ မႏၱေလး ရတနာပံု ေနၿပည္ေတာ္ သတင္းစာကို စတင္ ထုတ္ေဝခဲ႔သည္။ သတင္းေရးသားရသူ တာဝန္ခံမွာ ဘိုးဝဇီရ ၿဖစ္သည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးထဲမွ ပထမဆံုး အယ္ဒီတာဟုပင္ သတ္မွတ္ရမည္ ထင္ပါသည္။ သူတို႔ေခတ္က အၾကိဳက္အတိုင္း သူက သတင္းစာကို ကာရန္ေတြ နေဘေတြနဲ႔ ေရးေသာအခါ ဖတ္ေသာသူမ်ား အထူး စိတ္ဝင္စားလာၾကသည္။

တေန႔တြင္ မယ္သင္ဆိုေသာ မိန္းကေလး တေယာက္က အိမ္က မိဘ သေဘာမတူတဲ႔ ေကာင္ေလးကိစၥနဲ႔ စိန္စားၿပီး ေသေတာ႔ ဘိုးဝဇီရက အဲဒီသတင္းကို အလြန္သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေရးလိုက္မိသည္ဟု ဆိုသည္။ သနားဖို႔ေကာင္းတာလည္း အမွန္ပဲကိုး။ အားက်စရာေတာ႔ မေကာင္းေပ။ သို႔ေသာ္ သူေရးလိုက္မွ ဖတ္ရေသာ မိန္းကေလးေတြ သနားတာလြန္ၿပီး အားက်ကုန္ၾကရာ ဆက္တိုက္ စိန္စားၿပီး ေသကုန္ၾကသၿဖင္႔ ၅ ေယာက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေသေသာအခါ သတင္းစာကိုေတာင္ ရပ္ထားခဲ႔ရသည္ဟု ဆိုသည္။

ၿဗိတိသွ်ေခတ္တြင္ သမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္သည္ မိဘမ်ား သေဘာမတူသၿဖင္႔ ၾကည္႔ၿမင္တိုင္ ေဗာ႔တံတားေပၚမွ လက္ခ်င္း ၾကိဳးခ်ည္၍ ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်သတ္ေသၾကရာ ႏွစ္ဦးလံုး ဆံုးပါးေလသည္။ သူတို႔နာမည္က ေမာင္စည္သူနဲ႔ မခင္ရီ။ ေပါင္းရဖို႔ အေၾကာင္းမဆိုင္ ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ ေသတာေအးေရာ ဆိုသည္႔ သေဘာ ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ အၿဖစ္မွာ အလြန္ စာနာသနားစရာ ေကာင္းတာ အမွန္ပဲ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အတုယူ အားက်စရာေတာ႔ မေကာင္း။ အတုယူ အားက်လွ်င္ ကိုယ္ပါ လိုက္သတ္ေသရမလို ၿဖစ္ေနသည္။ အဲဒီလို ေသလို႔ တိုင္းၿပည္ၾကီး တိုးတက္သြား လူအမ်ားစု ခ်မ္းသာသြားသည္ ဆိုလွ်င္လည္း ထားေတာ႔။ အက်ိဳးေက်းဇူးက နတၳိၿဖစ္သည္။ လူဆိုတာက ေသရမွာကို အေၾကာက္ဆံုး ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာမီမွာပင္ သူတို႔ကို အားက်ၿပီး ထိုကဲ႔သို႔ တံတားေပၚမွ ခုန္ခ် သတ္ေသၾကေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ အမ်ားၾကီး ၿဖစ္လာေလသည္။ အဓိက အေၾကာင္းမွာ ထိုေခတ္က သတင္းစာ ဂ်ာနယ္မ်ားေၾကာင္႔ ၿဖစ္သည္။

သမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းမွာ သနားစရာ ေကာင္းလွသၿဖင္႔ ထိုေခတ္က သတင္းစာဆရာမ်ား စာေရးဆရာမ်ားက ထိုအေၾကာင္းကို လြမ္းစရာၿဖစ္ေအာင္ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြကို ရွာၾကံၿပီး ေရးၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ဒီေတာ႔ ဖတ္ရသည္႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ သမီးရည္းစား အတြဲေလးေတြက အားက်ၿပီး အတြဲလိုက္ လက္ခ်င္း ၾကိဳးခ်ည္ကာ တံတားေပၚမွ ခုန္ခ်ၾကေလသည္။ တႏိုင္ငံလံုးမွ လူငယ္စံုတြဲေလး အေတာ္မ်ားမ်ား အသက္ဆံုးရံွဳး ခဲ႔ၾကဖူးသည္။ စံုတြဲတစ္တြဲက်ေတာ႔ ခုန္ခ်ကာနီးမွ ေကာင္ေလးက ေၾကာက္စိတ္ဝင္သြားၿပီး ဆုတ္ကန္ကန္လိုက္သည္႔ အတြက္ ၿပဳတ္က်သြားေသာ္လည္း အသက္မေသပဲ ေကာင္ေလးက ေၿခပြတ္တိုင္ လည္သြားၿပီး ေကာင္မေလးက သြားေတြ က်ိဳးသြားသည္ဟု ဆိုသည္။

အိမ္ေစာင္႔အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ငမိုးရိပ္ တံတားေပၚမွ (၈) တန္းေက်ာင္းသူေလး တေယာက္ ေရထဲ ခုန္ခ်ေသသည္။ အဲဒီေန႔က သတင္းေရးစရာ အထူးမရွိသၿဖင္႔ အယ္ဒီတာကလည္း ထိုေကာင္မေလး သတင္းကိုပင္ သနားစရာ ၿဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ေလသည္။ သနားဖို႔လည္းေကာင္းတာပဲေလ။ ေနာက္ေတာ႔ သနားရာက အားက်သလို ၿဖစ္သြားၿပီး မိန္းကေလးေတြ ဆက္တိုက္ ခုန္ခ် ေသၾကရာ (၄) ေယာက္ေလာက္ ေသကုန္ေတာ႔ ထိုတံတားကို ရဲအေစာင္႔ပင္ ခ်ထားခဲ႔ရသည္။ (ေရးမိသည္႔ စာေရးဆရာၾကီး ခမ်ာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အလြန္စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရွာသည္ဟု ဆိုသည္။ သူကပင္ သူ႕အမွား ၿဖစ္သၿဖင္႔ စာေပေဟာေၿပာပြဲမ်ားတြင္ အားမနာတမ္း ထည္႔ေၿပာေပးပါရန္ ဆရာဦးေအာင္သင္းကို ေၿပာခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။)

အဲဒီေတာ႔ ဒီကိစၥမွာ သမီးရည္းစား အတြဲေလးေတြ သတ္ေသၾကတာ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အပူလံုး ၾကြကုန္ၾကတာ သတင္းစာဆရာေတြ စာေရးဆရာေတြေၾကာင္႔ဟု ဆိုုရမလို ၿဖစ္ေနသည္။ ေရးသူေတြ ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ စံုတြဲေလးေတြ အတြဲလိုက္ သတ္ေသၾကပါေစေတာ႔ ဆိုသည္႔ ဆႏၵေတာ႔ ရွိမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ေရးသမွ်ကို ရသေၿမာက္ေအာင္ ေရးခ်င္သည္႔ ပညာသည္ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင္႔ သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေရးရာမွ ေရွ႕တန္းတင္သည္႔ အၿဖစ္သို႔ ေရာက္သြားကာ အတုယူမွားကုန္ၾကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ ဥာဏ္ရွိေယာက်ာ္း မွားေသာအခါ ဆိုသကဲ႔သို႔ ၿဖစ္သြားၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ဥာဏ္ရွိေယာက်ာ္း မွားေသာအခါ ေဆးလြန္နာကို သမားေနာက္ဆက္ အကုခက္သို႔ ဖ်က္၍အၿမဲ ၿပင္ႏိုင္ခဲ၏ ဆိုသလိုပါပဲ။ ပညာဥာဏ္ ၾကီးသူမ်ား အမွား လုပ္မိေသာအခါ အမွားသည္လည္း ၾကီးက်ယ္သြားေလေတာ႔သည္။

ေမာင္စည္သူတို႔ အတြဲေလးက သနားစရာ ေကာင္းတာ အမွန္ၿဖစ္သည္။ စာနာသနားႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သနားစရာေကာင္းတာကို အလြန္အက်ဴး ဖြဲ႕ဆိုရင္းက ေရွ႕တန္းတင္သလို ၿဖစ္သြားကာ လူငယ္မ်ား အတုယူ မွားကုန္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။

အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက စာနာသနားႏိုင္သည္။ ဂရုဏာသက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အတုယူမွားေအာင္ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေရးလို႔ မရေပ။ အထူးသၿဖင္႔ သတ္ေသၿခင္းလို ပံုမွန္ သဘာဝမက်သည္႔ ကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ ၿဖစ္သည္။ စာေရးသူမ်ားသည္ သဘာဝ မဟုတ္သည္႔ ကိစၥေတြကို ေရးေတာ႔မည္ ဆိုလွ်င္ ထိုစရိုက္ ထိုအၿဖစ္အပ်က္သည္ ပံုမွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ အားက်သင္႔ မသင္႔ စဥ္းစားကာ ေရးရေပလိမ္႔မည္။

ဒီလို လူငယ္ေတြ သတ္ေသၾကတာေလာက္ကို မဆိုထားႏွင္႔။ စာေရးဆရာ အေရးမွားလို႔ သူကိုယ္တိုင္ အသက္ပါသြားသလို တိုင္းၿပည္သမိုင္းပါ ေၿပာင္းသြားခဲ႔ဖူးသည္႔ ႏိုင္ငံ ရွိပါသည္။ မဟုတ္ႏိုင္တာဟု ေတြးမိလိမ္႔မည္ ထင္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ပါပဲ။ အၿခားႏိုင္ငံ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿဖစ္ခဲ႔တာ ၿဖစ္ပါသည္။

ၿဖစ္ခဲ႔သူက နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာၾကီး စေလဦးပုညၿဖစ္သည္။ ၿမန္မာစာေရးဆရာ အားလံုးတို႔၏ ဆရာဘိုးဘိုးဟုပင္ ေခၚေလာက္သူ ၿဖစ္သည္။ သူေရးခဲ႔တာက ဝိဇယၿပဇာတ္ ၿဖစ္သည္။ အမွန္က ထိုၿပဇာတ္မွာ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ သားေတာ္မ်ား ဆိုးသြမ္းေနသည္ကို ဆံုးမႏိုင္ေစရန္ အိမ္ေရွ႕စံကေနာင္မင္းသား၏ အမိန္႔ေတာ္ၿဖင္႔ ေရးခဲ႔သည္ ၿပဇာတ္ၿဖစ္သည္။ ထိုၿပဇာတ္သည္ ဦးပုည၏ အေကာင္းဆံုး လက္ရာဟု ဆိုသကဲ႔သို႔ သူအသက္ ဆံုးရံွဳးခဲ႔ရသည္႔ အဓိက အေၾကာင္းဟု ဆိုသည္။

ဦးပုညက ဝိဇယမင္းသား၏ ဆိုးသြမ္းေသာစရိုက္ကို ဖတ္သူ အားက်ေလာက္ေအာင္ ေရးမိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဇာတ္လမ္းမွာ သီဟပူရၿပည္၌ သီဟဗာဟုမင္းၾကီး နန္းစံစဥ္ သားေတာ္ၾကီး ဝိဇယမင္းသားက ကၽြန္သင္းပင္း ခုႏွစ္ရာႏွင္႔အတူ ၿပည္သူၿပည္သားမ်ားအေပၚ ႏိုင္ထက္ကလူ ရမ္းကားေနေသာေၾကာင္႔ ၿပည္သူၿပည္သားတို႔ မခံမရပ္ႏိုင္ေတာ႔ပဲ ေရႊနားေတာ္ၾကား ဟစ္ေအာ္ သံေတာ္ဦး တင္ၾကသည္။ မင္းၾကီးလည္း သားေတာ္ၾကီးကို ေခၚ၍ ေမးသည္။ ဝိဇယ မင္းသားက ခမည္းေတာ္ကို

“… … … …  ၿပည္မတိုင္းသား မူးမတ္မ်ားတို႔ ၾကားတိုင္းၿမင္တိုင္း ဆိုးယုတ္တိုင္းကို ဟုတ္တိုင္းမတင္ သားေတာ္ေသာ႔သြမ္း ေဟာ႔ရမ္းသည္႔အမွဳ တစ္ေထာင္ေလာက္ ၿပဳလို႔မွ တစ္ခုသာ တင္ပါသည္။ ခုတင္သည္႔လူ ၿပည္သူၿပည္သား မူးမတ္မ်ားတို႔ တရားမမွန္ စကားကို ခ်န္ေသာေၾကာင္႔ ရာဇဒဏ္ခတ္သင္႔လွပါေတာ႔သည္ ဘုရား။”

ဝိဇယမင္းသားက သူဆိုးတာ ဒီမူးမတ္ေတြ ေလွ်ာက္တင္တာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုပါတယ္လို႔ ခမည္းေတာ္ကို ေလွ်ာက္သည္။ အမွန္ေၿပာရဲတာအတြက္ ခ်ီးက်ဴးရမွာ ၿဖစ္ေပမယ္႔ အားက်စရာမေကာင္း။ ခမည္းေတာ္က ဒီအတိုင္း အမွန္ဆို သတ္ေစဟု အမိန္႔ခ်သည္။ မယ္ေတာ္ မိဖုရားၾကီးက သားအတြက္ ငိုသည္။ ဒီေတာ႔ ဝိဇယမင္းသားက သူ႕မယ္ေတာ္ကို ႏွစ္သိမ္႔တာက

“… … …  မယ္႔မယ္႔က်က္သေရ သားဖုန္းေဝမွာ မေသမီက တိုင္းၿပည္တရိုး သေဝထိုးေအာင္ အဆိုးၾကီး ဆိုးလိုက္ရမွ လွလွၾကီး ေသဝံ႔ပါေတာ႔မယ္။ သတၱဝါထံုးစံ တသႏၱာန္တြင္ ႏွစ္တန္ေသၿမဲ မဟုတ္ပါ……” ဟု ၿပန္ေလွ်ာက္သည္တဲ႔။

ဒီလို ထီမထင္ေအာင္ မိုက္တာကို အားက်ေလာက္ေအာင္ ေရးၿပေသာအခါ မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ သားေတာ္မ်ားၿဖစ္ေသာ ၿမင္ကြန္းမင္းသားနဲ႔ ၿမင္းခံုတိုင္မင္းသားတို႔ ဖတ္မိရာ လူမိုက္မ်ားအား ရဲေဆးတင္ေပး သကဲ႔သို႔ ၿဖစ္ေတာ႔သည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း အစကတည္းက ခပ္မိုက္မိုက္ေတြ ၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ တိုင္းၿပည္တရိုး သေဝထိုးေအာင္ အဆိုးၾကီး ဆိုးလိုက္ရမွ ဆိုတာကို အားက်ၿပီး ခမည္းေတာ္နဲ႔ ဘေထြးေတာ္ကို လုပ္ၾကံရန္ ၾကံစည္ၾကသည္။ စေလဦးပုညကိုပင္ ဓားမိုးၿပီး လုပ္ၾကံရန္ အခါေတာ္ေပးခိုင္းသည္။ ေရးမိသူ စာဆိုေတာ္ခမ်ာ သူေရးသည္႔ ၿပဇာတ္က သူ႕ေသမင္း ၿဖစ္လာတာကိုပင္ အံ႔ၾသေနလိမ္႔မည္ ထင္သည္။ လုပ္ၾကံမွဳတြင္ မႏၱေလးေနၿပည္ေတာ္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ခဲ႔ၿပီး အိမ္ေရွ႕စံ ကေနာင္မင္းသားၾကီး က်ဆံုးခဲ႔ရသည္။ ဒီေတာ႔ ၿမန္မာမ်ား ေခတ္မီေရး စက္မွဳလုပ္ငန္းေတြ လက္နက္ထုတ္လုပ္တာေတြ အကုန္ေရစုန္ေမ်ာခဲ႔ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုင္းၿပည္ပါ ေရတိမ္နစ္ရေတာ႔သည္။

ဦးပုညကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ၾကံမွဳတြင္ အခါေတာ္ေပး ၿဖစ္သည္ဟု စစ္ေမးခ်က္ ထြက္လာေသာအခါ ၿမိဳ႕ဝန္ဦးသာအိုးထံ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရန္ၿငိဳးရွိသူ ဦးသာအိုးက ဦးပုညကို အဆံုးစီရင္လိုက္ေလသည္။

ဦးပုညကိုယ္တိုင္ ေသခါနီးတြင္ “….အကုသိုလ္ ဃာတကတ္ရယ္က အခုလို လာလို႔ၿဖတ္တာေၾကာင္႔ ဇရပ္သို႔ ေၿပးရေလ ေခြးေသသို႔ ေသရၿငား သိလ်က္ႏွင္႔ပင္ ဝိပါက္တကယ္ထင္လို႔ ေရႊဥာဏ္ရွင္ မေဝခြဲႏိုင္ဘု ပြဲေတြ႕အမွား” ဆိုၿပီး ေရးသြားခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။ ဥာဏ္ရွိေယာက်ာ္း တေယာက္ရဲ႕ အမွားပါပဲ။ (စကားခ်ပ္ ဦးသာအိုးက ဦးပုညကို ေရခ်ၿပီး သတ္ေသာ္လည္း ကယ္ဆယ္သူမ်ားေၾကာင္႔ မေသပဲ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္တြင္ တိမ္းေရွာင္ေနၿပီးမွ ကြယ္လြန္သည္ဟုလည္း အဆိုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေရခ်ကြပ္မ်က္ၿခင္း ခံရသည္ ဆိုသည္႔ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ဦးပုည၏ စာေပလက္ရာမ်ား ေပၚထြက္လာၿခင္း မရွိေတာ႔ေပ။)

ဒီလိုဆုိေတာ႔ ေရးရတဲ႔ လူေတြအတြက္က တကယ္႔ကို ေဘးက်ပ္ နံက်ပ္ၿဖစ္သည္။ ဘယ္ဟာကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေရးမယ္ ဘယ္ဟာကေတာ႔ ဂရုဏာသက္စရာေပမယ္႔ ေရွ႕တန္းမတင္ဘူးဟု ဆံုးၿဖတ္ရေတာ႔မည္။ သိပ္ေတာ႔ မခက္ပါ။ ကိုယ္႔အေနနဲ႔ ေရးလိုက္လို႔ ဂုဏ္ယူရမယ္႔ ကိစၥမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေရးႏိုင္ပါၿပီ။ ဆုိပါစို႔ ေၿခလက္မစြမ္းမသန္ ၿဖစ္ေနေသာ လူငယ္တေယာက္က ပညာေရးတြင္ ထူးခၽြန္ကာ အရမ္းၾကိဳးစားသၿဖင္႔ ႏိုင္ငံၿခား တကၠသိုလ္ၾကီးေတြက ဘြဲ႕ေတြရလာသည္။ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေရးသင္႔သည္။ အားက်မိေသာ လူငယ္မ်ား တိုးတတ္ႏိုင္သလို ကိုယ္႔အေနနဲ႔လည္း ဂုဏ္ယူႏိုင္သည္။

ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတ္ေသေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ အေၾကာင္းကို သနားေအာင္ ေရးမိသည္။ က်န္လူမ်ား အားက်ကာ သတ္ေသၾကသည္။ ဂုဏ္ယူလို႔ ရ မရ ကိုယ္႔ဘာသာ စဥ္းစားရေတာ႔မည္။ အၿခားကိစၥမ်ားလည္း အလားတူပါပဲ။

အမွန္ေတာ႔ စာေရးသည္႔ ေနရာတြင္ က်ေနာ္႔အၿမင္အရ ၿမင္သည္ ၾကားသည္ ဆိုသည္႔အတိုင္း ေရးမည္ ဆိုလွ်င္လည္း မၿဖစ္သလို အားက်စရာ မေကာင္းသည္႔ဘဝကို အားက်စရာ ၿဖစ္ေအာင္ ေရးၿပ၍လည္း မရေပ။ ဖတ္မိသူမ်ား အတုယူမွားႏိုင္သည္။ စာေရးသူမ်ား အေနၿဖင္႔ အေၾကာင္းအရာ တခုကို ေရးၿပမည္ ဆိုသည္ႏွင္႔ ဒီကိစၥေၾကာင္႔ ေကာင္းက်ိဳး ၿဖစ္လာႏိုင္သလား ဆိုးက်ိဳးေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္သလား ဆိုတာကိုပါ စဥ္းစားရေပေတာ႔မည္။ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း ေရးသူ၏ စာကို ဘက္ေပါင္းစံုမွ စဥ္းစား ဆင္ၿခင္ ေဝဖန္ရန္ လိုသည္။

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ရလာသည္မွာ မၾကာေသးေပ။ အလံုးစံုလြတ္လပ္ခြင္႔ ရၿပီဟုကား မဆိုလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ယခင္ အေၿခအေနထက္ စာလွ်င္ေတာ႔ ပိုၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခြင္႔ ရွိလာၿပီ ၿဖစ္သည္။

ဟိုတုန္းက ဆိုရင္ေတာ႔ “ဟာ အဲဒီသတင္း မေရးနဲ႔ မီးေလာင္တာၾကီး မေကာင္းဘူး”

“အဲဒီစာအုပ္ မထုတ္နဲ႔ ညစ္ညမ္းမွဳေတြပါတယ္”

“အဲဒီစာအုပ္ကေတာ႔ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညႊတ္ေရးကို ထိခုိက္ႏိုင္တယ္”

“အဲဒီ စာေတြကေတာ႔ တို႔အစိုးရကို မေကာင္းေရးထားတာ မထုတ္နဲ႔”

စသည္ၿဖင္႔ ပိတ္ပင္ခဲ႔ဖူးသည္။ ပိတ္ပင္မွဳမ်ား၏ သေဘာအတိုင္း ညစ္ညမ္းသည္႔ ေလမ်ား မဝင္ဖို႔ ပိတ္လိုက္သည္႔အခါ ေနေရာင္ၿခည္နဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ မ်ားလည္း ဝင္မလာေတာ႔ေပ။ အခုေတာ႔ အတိုင္းအတာ တခုအထိ ေရးခြင္႔ ေပးလာၿပီ ၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း တံခါးဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ ေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔ ေနေရာင္ၿခည္ ဝင္လာမည္ ၿဖစ္သလို ေလဆိုးေလပုပ္မ်ားလည္း ဝင္လာႏိုင္သည္။ ေလဆိုးေလပုပ္မ်ား ဝင္မလာေအာင္ေတာ႔ ဖတ္သူမ်ားေရာ ေရးသူမ်ားပါ တာဝန္ရွိစြာ ဂရုစိုက္ရလိမ္႔မည္။

စာေပနတ္သမီးသည္ လက္တဘက္က ညစ္ညမ္းမွဳ မေကာင္းသည္႔ အၿပဳအမူ လူအခ်င္းခ်င္း မုန္းတီးေစမွဳ စသည္႔ ပစၥည္းမ်ားကို ကိုင္ထားၿပီး အၿခား လက္တဘက္ကမူ အသိပညာ ဗဟုသုတနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား စသည္တို႔ကို ကိုင္ထားလိမ္႔မည္။ ထိုလက္ႏွစ္ဘက္စလံုးကို စာေပသမားမ်ားထံ ထိုးေပးလိမ္႔မည္။ ဘယ္အရာကို ေရြးခ်ယ္မည္ ဆိုတာကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔၏ ေရြးခ်ယ္မွဳပါပဲ။ ေဆးလိပ္နဲ႔ က်န္းမာေရး သင္ေရြးခ်င္ရာေရြး ဆိုသလိုေပါ႔။

က်ေနာ္တို႔ေရာ အခုအခ်ိန္တြင္ ဘာေတြစေရးေနၾကပါသနည္း။

အႏုပညာ အေသခံ ဗုံးခြဲတဲ႔ လစ္ဘရယ္ဝါဒီ ဆိုၿပီး အၿပာစာအုပ္ကို တရားဝင္ ထုတ္ေဝၿဖန္႔ၿဖဴးမွဳ ရွိလာခဲ႔ၿပီ။

အရင္က မလုပ္ရဲခဲ႔သည္႔ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ပံုမ်ားကို ေပၚေပၚထင္ထင္ တင္ဝံ႔သည္႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးရဲသည္႔ ကိစၥမ်ိဳးေတြ ရွိလာခဲ႔ၿပီ။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔တြင္ ကိုယ္႔စိတ္ၾကိဳက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိင္ဆက္ဆံႏိုင္သည္ ဆိုၿပီး လူငယ္မ်ားကို ေၿမွာက္ေပးသည္႔ စာမ်ိဳးလည္း ေရးခြင္႔ရၿပီး ေရးလာခဲ႔ၾကၿပီ။

စာမ်က္ႏွာေပၚမွေန၍ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးႏွင္႔ တမ်ိဳး အမုန္းပြားေစမည္႔ အေရးအသားေတြ တရားဝင္ ေရးခြင္႔ရလာၿပီ။

လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္း ၿဖစ္ေစမည္႔ ေရးသားမွဳမ်ား တို႔မီး ရိွဳ႕မီး လုပ္မွဳမ်ား ေရးလာခဲ႔ၾကၿပီ။

လူနည္းစုအတြက္ ေရးေပးရမည္ ဆိုၿပီး ၿပည္႔တန္ဆာမ်ားဘဝ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားဘဝမ်ားကို လြမ္းေလာက္ေအာင္ ေရးလာၾကၿပီ။ သနားစရာ စာနာစရာေတာ႔ ေကာင္းပါသည္။ ခဏ ခဏ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေရးေပးၿခင္းကိုမူ ေရွာင္သင္႔သည္။ သနားစရာေတာ႔ ေကာင္းပါသည္ သို႔ေသာ္ အတုယူ အားက်ဖြယ ္ဘဝ မဟုတ္ဟုသာ ဆိုရလိမ္႔မည္။ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းပါက အတုယူ အားက်သည္႔ဘက္ကို ေရာက္သြားႏိုင္သည္။

ေရးၾကသူမ်ား အားလံုးကေတာ႔ အေၾကာင္းၿပခ်က္ေကာင္းေလးေတြ သနားစရာ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ရွာလို႔ေရးၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖတ္မိသူ လူငယ္မ်ား အတုယူ မွားၾကမည္ကိုသာ စိုးရိမ္မိပါေတာ႔သည္။

က်ေနာ္ကေတာ႔ အဲဒီလို စာေတြကို ဖတ္မိေလတိုင္း အားက်မွဳမွားကာ လူငယ္မ်ား သတ္ေသၾကေသာ ကိစၥတို႔ ဦးပုည၏ ၿဖစ္အင္တို႔ကို စဥ္းစားမိကာ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ေရရြတ္သလို ေမာင္မင္းတို႔ ေၿပာသလိုသာဆို ဒီၿပင္လူေတြရဲ႕ မ်က္စိေကာင္းေတြကို လိုက္ေစာင္းေပးရမလို ၿဖစ္ေနၿပီဟုသာ ေရရြတ္မိပါေတာ႔သည္။

မွီၿငမ္း

စစ္သူၾကီးမဟာဗႏၶဳလ(သတင္းစာဆရာ ဦးသိမ္းေမာင္)

ယေန႔လူငယ္ႏွင္႔ရသစာေပ(ေအာင္သင္း)

စဥ္းစားစရာေလးေတြ(ေအာင္သင္း)

ၿမန္မာ႔စြယ္စံုက်မ္း

(ေဝဖန္ အၾကံၿပဳ မွတ္ခ်က္ေပးလိုပါက sanhlagyi@gmail.com သို႔လည္း စာေရးသား ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။)

Photo credit – https://dawnpages.wordpress.com/2010/08/21/pen-is-mightier-than-a-sword/

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ