ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) – စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၅)

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) – စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၅)
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၄

ယခင္အပတ္မွ အဆက္

(၆၃)

ညပိုင္းတြင္ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ တရားေဟာသည္။ တရားပြဲက ၾကားရက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပရိသတ္ ၄ဝ ခန္႔သာ လာေရာက္ႏိုင္ၾကသည္။ တရားပဲြအၿပီးတြင္ ဆြီဒင္ေရာက္ျမန္မာမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာေက်ာင္းမွ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ ခရီးစဥ္က ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ သြားရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းမွ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္တိုက္သြားလွ်င္ ၁၃ နာရီခန္႔ ကားေမာင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံသို႔ ဝင္ၿပီး တစ္ညနားရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ဦးတည္ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။

စာေရးသူတို႔ခ်ည္း ဤကဲ့သို႔ေသာခရီးစဥ္ကို သြားဖို႔ မလြယ္ပါ။ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ အင္တာနက္ထဲတြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ျမင္ရၿပီး သေဘာက်ေနခဲ့ေသာ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ကို ဖူးေတြ႕ရမည္ဆိုသျဖင့္ ေနရာတိုင္းတြင္ အလြန္ဝမ္းသာေနခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဆရာေတာ္အေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည့္ျမန္မာမ်ားေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔လည္း လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မည္သည့္အခက္အခဲ၊ မည္သည့္အပူအပင္မွ် မရွိခဲ့ၾကရပါ။ ၅/၆ နာရီခန္႔ ေမာင္းၿပီးေသာအခါ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။

ကိုမင္းေမာ္ + မမိုးမိုးခ်စ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ မခင္ခင္စိုးတို႔ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ မခင္ခင္စိုးအိမ္တြင္ ခဏနားသည္။ ၿပီးလွ်င္ စာေရးသူတို႔ တစ္ညတာ နားရမည့္ ကိုေအာင္ခင္ျမင့္ + မခိုင္ခိုင္ဦးျမင့္တို႔အိမ္ေဂဟာသို႔ သြားၾကသည္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စကားေျပာဆိုၿပီး တစ္ညတာ အနားယူၾကသည္။ ကိုေအာင္ခင္ျမင့္အိမ္တြင္ စာအုပ္စင္ရွိသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ စာအုပ္စင္ကို ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ျမသန္းတင့္စေသာစာေရးဆရာႀကီးမ်ားေရးသားထားေသာ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အိမ္ရွင္မ်ားကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။ စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေဆြဟူသည့္အတိုင္း စာအုပ္စာေပသည္ လူတို႔၏ အဓိကအားထားသင့္သည့္ မိတ္ေဆြအစစ္အမွန္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ ကိုမင္းေမာ္ကလည္း စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ သူေရးထားသည့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံက ဘိုးဘြားရိပ္သာအေၾကာင္းေဆာင္းပါးကို The Voice ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အပိုင္းအစေလးကို ျပသည္။ သူသည္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံက အတုယူသင့္ေသာ၊ ေကာင္းေသာစနစ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက ဂ်ာနယ္မ်ားသို႔ပို႔ကာ အသိပညာမ်ား ျဖန္႔ေဝေပးလွ်က္ရွိသည္။ သူေရးထားသည့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံက စာၾကည့္တုိက္မ်ားအေၾကာင္းဆုိလွ်င္ အလြန္တရာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းသည္။

ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ စာၾကည့္တိုက္ယဥ္ေက်းမႈအေတာ္ထြန္းကားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူႀကီးလူငယ္၊ ေက်ာင္းသားႀကီး၊ ေက်ာင္းသားငယ္ အားလံုး စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္မကင္းၾကပါ။ ၿမိဳ႕တိုင္းနယ္တိုင္း၊ ေက်းရြာတိုင္းတြင္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးမ်ား ရွိသည္။
ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံစာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ မစိမ္းေအာင္ စီစဥ္ထားသည္ကိုလည္း အားက်ဖြယ္ရာ ေတြ႕ရသည္။ စာသင္ခန္းအတြင္း သင္ၾကားလိုက္သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ျပ႒ာန္းစာအုပ္မွ်ႏွင့္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မသိႏိုင္ပါ။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ သင္ၾကားၿပီးသည့္အခါ အပိုထပ္ေဆာင္း သိဖို႔အတြက္ ဆရာက ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာၾကည့္တိုက္သို႔ ေစလႊတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အဆိုပါ စနစ္ေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ကို မျပတ္တမ္း အသံုးျပဳဖို႔လိုအပ္ပါသည္။ အတုယူသင့္ပါသည္။

ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ေက်းရြာအဆင့္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုသို႔ ေရာက္စဥ္က စာၾကည့္တိုက္ထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ အံ့ၾသရသည္။ စာၾကည့္တုိက္အျပင္အဆင္ကလည္း ျမင္ရေတြ႕ရတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းသည္။ စာအုပ္မ်ားကို စနစ္တက် သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ထားရွိသည္။ စာၾကည့္တိုက္ မီးကိုလည္း မလင္းလြန္း၊ မမွိန္လြန္းေအာင္ စီမံထားသည္။ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း ကြန္ျပဴတာမ်ားကို ၂၄ နာရီ အဆင္သင့္ထားရွိသည္။ လိုအပ္လွ်င္ အင္တာနက္မွာ ရွာေဖြဖို႔အတြက္ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာကြန္ျပဴတာမ်ားကလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ဆိုေသာ္လည္း စာအုပ္မ်ားခ်ည္း မဟုတ္။ လူငယ္မ်ားအႀကိဳက္ သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္မ်ား၊ ဂိမ္းစီဒီမ်ား၊ ကေလးမ်ား ေဆာ့ကစားရန္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ ကစားကြင္းငယ္၊ ႐ုပ္ပံုျဖတ္ဆက္မ်ား … စသျဖင့္ ဆဲြေဆာင္မႈရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးထားသည္မွာ အားက်ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

စာၾကည့္တိုက္ကို ကဒ္ (စာၾကည့္တုိက္အသင္းဝင္ကဒ္ဆိုပါစို႔)ျပားရွိလွ်င္ ၂၄ နာရီလံုး ဝင္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ စာၾကည့္တိုက္တံခါးတြင္ အဆိုပါကဒ္ေလးကို ထိုးလိုက္လွ်င္ တံခါးက အလိုအေလ်ာက္ ပြင့္သည္။ စာၾကည့္တိုက္အတြင္း မီးမ်ားကလည္း လူဝင္သြားလွ်င္ အလိုအေလ်ာက္ ပြင့္သည္။ လႈပ္ရွားမႈမရွိေတာ့လွ်င္ အလိုအေလ်ာက္ ျပန္မွိတ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းမရွိလွ်င္လည္း မိမိဖာသာ ငွါးႏိုင္သည့္ စက္ကိုလည္း ထားရွိသည္။ အဆိုပါစက္တြင္ ဘားကုဒ္ကို ျပလိုက္သည္ႏွင့္ စက္က အလိုအေလ်ာက္ မွတ္သားထားမည္။ ျပန္အပ္သည့္အခါတြင္လည္း အဆိုပါစက္တြင္ ဘားကုဒ္ကို ျပၿပီး အပ္႐ံုသာ ျဖစ္သည္။

ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံစာၾကည့္တိုက္မ်ားကို ေရာက္သည့္အခါ သူတို႔လူမ်ိဳးမ်ား အဘယ့္ေၾကာင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၾကသည္ကို မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။ စာေရးသူတို႔ျမန္မာေတြမွာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတာ့ ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ “ပညာျမင့္မွ လူမ်ိဳးျမင့္မည္၊ ပညာတင့္မွ လူမ်ိဳးတင့္မည္”ဆိုသတည္း။

(၆၄)

ကိုေအာင္ခင္ျမင့္တို႔အိမ္တြင္ တစ္ည နားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဦးေထြးေသာင္း စသည့္ ကိုပင္ေဟဂင္အနီးမွ ျမန္မာမိသားစုမ်ား လာေရာက္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ၾက၊ တရားနာၾကသည္။ ေန႔လယ္တြင္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ဘုရင့္နန္းေတာ္သို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကသည္။ သူတို႔နန္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အားငယ္မိတာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔ နန္းေတာ္ေလးမွာ သူတို႔နန္းေတာ္ႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါ။ (အေဆာက္အအံုမ်ား၏ ခမ္းနားမႈကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းအတိမ္အနက္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကေတာ့ တို႔ျမန္မာမွာလည္း အံ့ၾသဖြယ္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။) ထို႔ျပင္ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည့္ ေရသူမ႐ုပ္တုရွိရာ ကမ္းေျခသို႔လည္း သြားၾကသည္။ စာေရးသူမ်က္စိထဲတြင္ ေရသူမ႐ုပ္တုတြင္ ထူးျခားမႈတစ္စံုတစ္ရာ မေတြ႕ရပါ။ သို႔ရာတြင္ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသြားတိုင္း ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားလည္ပတ္ေလ့ရွိၾကသည္မွာ ထူးဆန္းလွသည္။

(၆၅)

ညေန ၃ နာရီခန္႔တြင္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕မွ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါၾကသည္။ ညေန ၆ နာရီတြင္ ဒိန္းမတ္ႏွင့္ဂ်ာမနီ ပင္လယ္ကူးဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရာက္သည္။ စာေရးသူတို႔ ဆိပ္ကမ္းေရာက္သည္ႏွင့္ ဇက္သေဘၤာႀကီးက ထြက္ခြါသြားေလၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေစာင့္ၿပီး ည ၈ နာရီမွ ေနာက္တစ္စီးထြက္မည္ဟု ဆိုသည္။ ည ၁ဝ နာရီခန္႔အထိ မေမွာင္ေသးသည့္ ဥေရာပရာသီဥတုျဖစ္၍ စိုးရိမ္စရာေတာ့ မရွိပါ။ ေစာင့္႐ံုသာ။ စာေရးသူတို႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ား၊ ဘတ္စကားႀကီးမ်ား၊ လူစီးကားေသးမ်ား … တဖြဲဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဒီကားေတြအကုန္ တင္သြားမွာပါလားဟု တအံ့တၾသ ေတြးေနမိေသးသည္။ ဇက္သေဘၤာေစာင့္ေနစဥ္ ကပၸိယႀကီးတို႔ အပ်င္းေျပစီးကရက္ေသာက္ေနရာ ေဘးမွ ျဖတ္သြားသူ ဂ်ာမန္တစ္ဦးက “ေဟ့ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီး ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူးေနာ္၊ ငါ သိတယ္”ဟု လွမ္းစသြားသည္။

ည ၈ နာရီအခ်ိန္တြင္ ဇက္သေဘၤာဆိုက္ကပ္လာသည္။ ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး တက္ေမာင္းသြားၾကသည္။ စာေရးသူတို႔လည္း အခ်က္ျပသည္ႏွင့္ သေဘၤာေပၚ တက္ၾကသည္။ သေဘၤာေအာက္ပိုင္းတြင္ ကားမ်ားကို သူ႔အထပ္ႏွင့္သူ ထားသည္။ ကားမ်ားကို ရပ္ၿပီး လူမ်ားက အေပၚထပ္သို႔ တက္ၾကသည္။ ပင္လယ္ေလကို တစ္ဝႀကီး ႐ွဴ႐ႈိက္ၾကသည္။ ၁ နာရီခဲြေက်ာ္ၾကာသည့္အခါ ဂ်ာမနီသို႔ေရာက္သည္။ ဘာလင္ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေမာင္းရသည့္ ကားဆရာကပၸိယႀကီးေတာ့ မသိ။ ေနာက္က အသာေလး ထိုင္စီးသူမ်ားကေတာ့ ပင္ပန္းၾကေလၿပီ။ ည ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ဘာလင္ၿမိဳ႕က ကိုေအးျမင့္ + မနီလာေအာင္ မိသားစုတို႔အိမ္ေဂဟာသို႔ ေရာက္သည္။ ေနရာက်ဥ္းေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္က်ယ္သည့္ဇနီးေမာင္ႏွံေၾကာင့္ အစစအဆင္ေျပပါသည္။

(၆၆)

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘာလင္ၿမိဳ႕ကို လည္ပတ္ၾကသည္။ စာေရးသူအတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္က ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးမိသားစုက လိုက္ပို႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ (ပထမအႀကိမ္ခရီးစဥ္အတြက္ ဘာလင္မွ ဘယ္သို႔ ဘယ္ဆီလဲ ေဆာင္းပါးရွည္တစ္ပုဒ္ေရးၿပီးျဖစ္သည္။) ဘာလင္တံတိုင္းကို သြားရာတြင္ အရင္တစ္ေခါက္က မေရာက္ခဲ့သည့္ေနရာမ်ားကိုလည္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အေရွ႕ဂ်ာမနီ၊ အေနာက္ဂ်ာမနီေပါင္းစည္းၿပီး ဂ်ာမနီတစ္ႏိုင္ငံတည္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေရွ႕အေနာက္ကို ပိုင္းျခားထားေသာ ဘာလင္တံတိုင္းႀကီးလည္း ၿပိဳက်သြားခဲ့သည္။ ဘာလင္တံတိုင္းႀကီးၿပိဳက်သြားျခင္းသည္ (ၿပိဳက်ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းသည္) ဂ်ာမနီႏိုင္ငံအတြက္ သမိုင္းအလွည့္အေျပာင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သလို ကမ႓ာ့သမိုင္းအတြက္လည္း တကယ့္အလွည့္အေျပာင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါမွစၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ ရက္စက္မႈေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။ ျမန္မာတို႔၏ ၈၈ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကေတာ့ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ႀကီးမားသည့္အလွည့္အေျပာင္းကို မဖန္တီးႏိုင္ေသးဘဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းေတြ ကဲြ၊ သတ္ျဖတ္မႈေတြ မစဲဘဲရွိေနရသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

ဂ်ာမန္တို႔၏ မူလအေျခခံစိတ္ႏွင့္ ျမန္မာတို႔၏ မူလအေျခခံစိတ္ဓာတ္တို႔ ကဲြျပားျခင္းေၾကာင့္ ရလဒ္မ်ား ကဲြျပားေနျခင္းဟုလည္း ေတြးမိခဲ့သည္။ ဂ်ာမန္တို႔သည္ မာန္ႀကီးသည္၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဂ်ာမန္ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူသည္၊ လက္မေထာင္သည္၊ သူတို႔က လက္မေထာင္သည့္အတိုင္းလည္း လက္မေထာင္ႏိုင္ေအာင္ က်င့္သံုးျပသည္။ ဂ်ာမန္တို႔က စိတ္ႀကီးသည္ဟုဆိုရေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ အမ်ိဳးဘာသာ၊ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရး၊ ႀကီးပြားေရးဟူေသာ ပင္မရည္မွန္းခ်က္ကို မ်က္ေျခမပ်က္ေစဘဲ အတူတကြ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသည္။

ျမန္မာတို႔ကလည္း မာန္ႀကီးပါသည္။ ျမန္မာေတြ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတယ္၊ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ဟုလည္း ဂုဏ္ယူတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာတို႔၏ ဗီဇစိတ္တြင္ အၿငိဳးအေတး ႀကီးသည္။ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔တတ္သည္ဟု ထင္သည္။ အာဏာရွင္ကလည္း မေကာင္း၊ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္မည္ဆိုသူမ်ားကလည္း တစ္လမ္းသြားေတြက မ်ားသည္။ ငါ လုပ္မွ အဟုတ္၊ ငါတို႔ လမ္းစဥ္ကမွ အမွန္ဟုလည္း ငါတေကာ ေကာကာ တလဲြဆံပင္ေကာင္းကိစၥေတြႏွင့္သာ သမိုင္းတစ္ခုလံုးကို ေဆးျခယ္ေနၾကသည္က မ်ားလွသည္ဟု သံုးသပ္မိပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts

One thought on “အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) – စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၅)
  1. ဘုန္းႀကီးစာခ်လုပ္သည္ဟုေတာ့ မထင္ေစလိုပါဘုရား။
    Culture ဆိုတိုင္း “ယဥ္ေက်းမႈ” ဟုဘာသာျပန္လြဲမွားေနၾကပါသည္။ Tissue Culture, Pearl Culture, Fish Culture တို႔တြင္ “ေမြးျမဴေရး” ဟုဘာသာျပန္ရပါမည္။ တခါတရံတြင္ Culture ကို “ဓေလ့၊ စရိုက္၊ အက်င့္” စသည္စကားလံုးတို႔ႏွင့္လည္း ဘာသာျပန္ႏိုင္ပါသည္။

    အရွင္ဘုရားေရးသည့္ “စာၾကည့္တိုက္ယဥ္ေက်းမူ” ဆိုသည္မွာ ျမန္မာစကား၌မရိွပါ၊
    စာၾကည့္တိုက္ေထာင္တတ္သည့္အက်င့္၊ စာၾကည့္တိုက္ေထာင္တတ္သည့္ဓေလ့ဆိုလွ်င္ပို၍ျမန္မာဆန္ပါလိမ့္မည္အရွင္ဘုရား။

Comments are closed.