လွေက်ာ္ေဇာ – အညၾတစစ္သည္မ်ား ဗိမာန္

ေရႊတိဂံုေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းနားမွာရွိတဲ့ “အညၾတစစ္သည္မ်ားဗိမာန္” (ယခု “သူရဲေကာင္းစစ္သည္မ်ားဗိမာန္”လို႔အမည္ေျပာင္းထား) ကို ဘယ္တုန္္းကမွ ဘယ္သူမွ အေရးတယူလုပ္တာမရွိပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္ေရာက္ဖူးစဥ္ (၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ား) ကေတာ့ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္း လႊမ္းျခံဳၿပီး ေက်ာက္တိုင္ငုတ္တိုေလးနဲ႔ ၿငိဳးငယ္စြာ မႈံမံႈမႊားမႊားေလးပါ။ အညၾတဆိုတဲ့-မ်က္ႏွာမြဲနာမည္နဲ႔လည္း ကိုက္ညီလွပါတယ္။

အဲဒီမွာ ယခု-ဒီဇင္ဘာ (၇) ရက္ေန႔ကမွ အထိမ္းအမွတ္ပြဲလုပ္တာ ၾကားရပါတယ္။ ျပဳလုပ္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုး။
“က်ဆံုးစစ္သည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳအခန္းအနား” လို႔ အမည္တပ္ထားတဲ့ပြဲကို စီစဥ္ သူဗိုလ္ႀကီးေဟာင္းဆိုသူက ႏို၀င္ဘာလတုန္းက ေကအိုင္ေအသင္တန္းေက်ာင္းမွာ အစိုးရလက္နက္ႀကီးေၾကာင့္ က်ဆံုးရတဲ့လူမ်ဳိးစု ဗိုလ္ေလာင္း (၂၀) ေက်ာ္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း ေတြက ၀မ္းနည္းေၾကာင္းသ၀ဏ္လႊာေတြ ထုတ္ျပန္ၾကတယ္။ တပ္မေတာ္ဖက္ကလည္း အရာရွိစစ္သည္ (၁၀၀) ေက်ာ္ ေကအိုင္ေအနဲ႔ တိုက္ပြဲမ်ားအတြင္း က်ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒါကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳဖို႔တန္ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီပြဲကိုစီစဥ္ဖို႔ စိတ္ကူးရတာပါတဲ့။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာေတြရွိလာပါတယ္။

ဒီသင္တန္းသားဗိုလ္ေလာင္း (၂၀) ေက်ာ္က်ဆံုးရတာဟာ သူေသ ကိုယ္ေသ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္တိုက္ခုိိက္ေနတဲ့ စစ္ေျမျပင္မွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ တပ္မေတာ္ကလက္ နက္ႀကီးနဲ႔ထုၿပီး ေသြးေအးေအးနဲ႔ အသတ္ခံရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တျပည္လံုးက ၀ိုင္းၿပီးစာနာ ဂ႐ုဏာ သက္ၾက တာပါ။ အဖိႏွိပ္ခံရသူမ်ားအခ်င္းခ်င္းအၾကား အျပန္အလွန္အားေပးၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးက အဖိႏွိပ္ခံရဘူးမွ နားလည္ႏိုင္တာပါ။

ဒါျဖင့္ရင္ တပ္မေတာ္ဖက္က ဒီလိုမ်ဳိးတိုက္ပြဲ (ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း) ေတြမွာက်ဆံုးသြားရတဲ့ အရာရွိစစ္သည္မ်ား အေပၚေရာ ဘယ္လို သေဘာထားၾကမလဲ။

ကြၽန္မ ေဖေဖ ေျပာခဲ့တဲ့မိန္႔ခြန္းတခုထဲက အခ်က္အခ်ဳိ႕ကို ကိုးကားပါရေစ။ ၁၉၇၆ ခု၊ ဇူလိုင္လမွာ ကြၽန္မတို႔မိသားစု ဗိုလ္ေန၀င္းစစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ဖို႔ ေတာခိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဖေဖက သူဘာလို႔ ဒီလမ္းေရြးခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပဖို႔အတြက္ ၾသဂုတ္လ (၁၀) ရက္ေန႔က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ “ျပည္သူ႔အသံ” က“တိုင္းျပည္သို႔တင္ျပခ်က္”ဆိုတာကို အသံလႊင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲက ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ပါ။

ေန၀င္းလက္နက္ကိုင္စစ္တပ္တြင္းရွိၾကတဲ့ အရာရွိ အရာခံ အၾကပ္တပ္သားမ်ားနဲ႔ အျခားလက္နက္ကိုင္မ်ားခင္ဗ်ား။  ကြၽန္ေတာ္ျပည္ သူ႔လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါရတဲ့ေနာက္တေၾကာင္းဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ေန၀င္းေအာက္က လက္ရွိစစ္တပ္ႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဓိက ပုဂြိဳလ္မ်ားအခန္းက ပါခဲ့သူျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေရးပါဆံုးျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ စစ္ၿပီးေခတ္ စစ္တပ္သမိုင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ တဆက္တည္းျဖစ္တယ္။ ဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္သာ ေန၀င္းလို ပေဒသရာဇ္မင္းသားတပါးလို အေလလိုက္ေနမယ္ဆိုယင္ သည္စစ္တပ္နဲ႔ တိုင္းျပည္အေျခအေနဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လာႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ေတြ ဒီတပ္ႀကီးကို လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၃၅) ႏွစ္က စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ မလြတ္လပ္ေသးဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပည္သူ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ နယ္ခ်ဲ႕ပေဒသရာဇ္ေျမရွင္နဲ႔ ဗ်ဴ႐ုိကရက္အရင္းရွင္ေတြေအာက္မွာ ဆင္းရဲေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ အမ်ဳိးသားေတြ ကြၽန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆင္းရဲျခင္းက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တန္းတူ ရည္တူ လူခ်င္းတူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် သိကၡာရွိရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာေနႏိုင္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ …. ယခုၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္လွတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီး ေန၀င္းဆိုတဲ့နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ အာဏာ႐ူး မင္းဆိုးမင္းညစ္ေအာက္မွာဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနၿပီလဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ။ ဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ ဘယ္သူ႔လြတ္လပ္ေရးလဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀နဲ႔ ေန၀င္း တို႔ဘ၀ မိုးနဲ႔ေျမလို ကြာတယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြတ ေန႔တျခား လူ႐ုပ္မေပၚေအာင္ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္ ခြၽတ္ျခံဳက်သေလာက္ ေန၀င္းတို႔နဲ႔ အေပါင္းပါတို႔ရဲ႕ မိသားစုနဲ႔ေနာက္လိုက္ေတြမွာေတာ့ ေရႊေတြ စိန္ေက်ာက္ရတနာေတြ ကားေတြ အိမ္ေတြ တိုက္ေတြ ေျမေတြ ျခံေတြ ႏိုင္ငံျခား ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာတမ်ဳိး ျပည္တြင္းမွာတဖံု ေျပာင္တမ်ဳိး လွ်ဳိ႕၀ွက္တဖံု ျဖန္႔ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုက္တလံုးက ႏွစ္လံုး သံုးလံုး မယားတေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ အိမ္တေဆာင္စီ ထားႏိုင္ၾကတယ္။

သူတို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ဂုတ္ေပၚခြစီးၿပီး ေျပာတယ္။ မင္းတို႔တေတြ ဒီလြတ္လပ္ေရးႀကီးကို မင္းတို႔အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ရမယ္တဲ့။ ကဲ …. ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူ႔လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္သူေတြအက်ဳိးအတြက္ အသက္ေပးကာကြယ္ရမလဲ။

အခုခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္တပ္ႀကီး ျပန္ၾကည့္စမ္းပါ။ စက္ဆုပ္ဖြယ္္ ေၾကးစားတပ္ႀကီးျဖစ္ေနရၿပီ။ လြတ္လပ္ေရး ကိုကာကြယ္ပါဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကုိ ျပည္သူေတြရဲ႕သားသမီးေတြြျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြ ထမင္းမ၀လို႔ ဆန္ေပးပါ လို႔ေတာင္းတဲ့ အလုပ္သမားေတြ လယ္သမားေတြ ၿမိဳ႕ေနဆင္းရဲသားေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ပစ္သတ္ခိုင္းတယ္။ ေသြးေခ်ာင္းစီးေနၿပီ။

ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ဟာ အာဏာ႐ူးေန၀င္း မင္းဆိုးမင္းညစ္ရဲ႕ပါးကြက္သား လက္မရြံ႕လူသတ္သမားေတြ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ေနထိုင္ေရးဘ၀ဟာလည္း ကြၽန္ေတာ္အထက္ကေျပာခဲ့သလို ျပည္သူေတြဘ၀အတိုင္း ၀မ္းမ၀ ခါးမလွနဲ႔ ဘာမွေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိတဲ့ ဘ၀ မဟုတ္ဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ပဲ မဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ားတို႔ေတြထဲက သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ ျပည္သူေတြကိုသတ္ႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကို ရာထူးႀကီးေတြနဲ႔ လာဘ္ထိုးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔တပ္ၾကပ္ ႀကီးကေန ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြအထိ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း တိုးေပးဖို႔၀န္မေလးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္သတ္ဖို႔ ေနာက္လူကိုတင္ေပးဖို႔ ေရွ႕လူကိုကန္ထုတ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးဘူ။ သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ ျပည္သူေတြကိုသတ္ဖို႔ လက္ရြံ႕တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ေတြ အစဥ္အလာရွိခဲ့တဲ့ ေလးစား ျခင္းခံရတဲ့ တပ္မွဴးတပ္သားေတြကိုေတာ့ တဦးၿပီး တဦး ကန္ထုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေတြေၾကာင့္ ရာထူးႀကီးတဲ့လူေတြလည္း စိတ္တ ထင့္ထင့္ေနရတဲ့ဘ၀ မဟုတ္လား။

ေတြးၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ဟာ ပိုဆိုးတယ္။ ျပည္သူေတြလို အဖိခံရ ေသြးစုတ္ခံရလို႔ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲရ တဲ့ ဘ၀ေရာ၊ ေနာက္ျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ရတဲ့ဘ၀ေရာ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒီလိုႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဆိုး၀ါးလွတဲ့ဘ၀ဆိုးက ခင္ဗ်ားတို႔႐ုန္းထြက္ ၾကပါ ….တဲ့။

(ဒါေတာင္ ေဖေဖက မဆလေခတ္ (၁၉၇၆) ကိုပဲ ရည္ညြန္းၿပီးေျပာထားတာ။ စီးပြားေရးမွာ ပိုေသာင္းၾကမ္းတဲ့၊ ျပည္သူေတြ အေပၚပိုရက္စက္တဲ့ န၀တ-နအဖတို႔အေၾကာင္း မပါေသး။)

အဲဒီပြဲကိုဦးစီးတက္ခဲ့တဲ့ (ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထြန္းၾကည္ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ “ႏွစ္ (၅၀) ေက်ာ္ ကိုယ္ေတြ႔မ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲက အခ်က္အခ်ဳိ႕ကို သတိရမိပါရဲ႕။ (စာသားအတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိပါ။) သူတိုင္းမွဴးဘ၀ (မဆလေခတ္) က ဦးေန၀င္းက သူတို႔တိုင္းမွဴးအားလံုးကိုေခၚၿပီး ေလယာဥ္စင္းလံုးဌားနဲ႔ ဆြစ္ဇလန္ေခၚသြားပါတယ္။ ေဟာ္တယ္အေကာင္းစားႀကီးမွာ ဘာအလုပ္မွမရွိ ဘဲ (၁) လေလာက္ ေနရတာပါ။ သူက ေလယဥ္စရိတ္၊ ေဟာ္တယ္စရိတ္ေတြ တြက္ျပထားပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ သူတို႔လို အတြင္း သိေတြေရးမွ ဒါေတြကိုကြၽန္မတို႔ သိႏိုင္တာပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ နာလိုခံခက္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရာတခုလည္း (ဘရိတ္ေပါက္သြားလို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ အရာက်သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုတြယ္ၿပီး ေနာက္လာတဲ့ေမာင္ပုလဲေတြကို မ်က္ႏွာလုပ္ျခင္လို႔လားမသိ) ပါလာပါတယ္။

ဒါကေတာ့  သူတို႔တေတြ ဆြစ္ဇာလန္ကေန အေမရိကားအသြား လန္ဒန္မွာ ခဏနားရပါတယ္။ သူတို႔တိုင္းမွဴးအုပ္ လန္ဒန္ေဟာ္တယ္ႀကီးက ဧည့္ခံေဆာင္မွာ ေငါင္းစင္းစင္းနဲ႔ ထိုင္ေနတံုး ဦးေန၀င္းမိသားစုနဲ႔ပါလာတဲ့ ကေလးထိန္းေတြ အ၀တ္အစားေသတၱာေတြဆြဲၿပီး ေဟာ္တယ္ အခန္းေတြေပၚတက္သြားလိုက္တာမ်ား ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာ ျပန္လာသလားေအာက္ေမ့ရတယ္ …တဲ့။ ကဲ အခုလည္း အဲဒီပြဲမွာ သူေျပာ သြားတဲ့စကားပဲဲၾကည့္ပါ။

“ငါတို႔မ်က္ႏွာေကာင္း မရဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မခ်ီးက်ဴးဘူး” တဲ့။ သနားစရာပါဘဲ။ ဒါေတာင္ သူက တသက္မေျပာနဲ႔ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဆယ္သက္စားမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနတာ။ ဒါျဖင့္ရင္ မသဒၶါေရစာ ပင္စင္ေလးေတြနဲ႔ စားေနရတဲ့ေအာက္ေျခစစ္သားမ်ားဘ၀ ဘယ္ႏွယ္ရွိပါ့မလဲ။ တျခားယွဥ္မၾကည့္ပါနဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား (လက္ရွိျဖစ္ျဖစ္၊ လက္မဲ့ျဖစ္ျဖစ္) ရဲ႕ အသားအရည္နဲ႔ ပင္စင္စားစစ္သည္ ေဟာင္းမ်ား၊ က်ဆံုးစစ္သည္မ်ားရဲ႕မိသားစု၀င္မ်ားရဲ႕အသားအရည္ခ်င္းဘဲ ယွဥ္ၾကည့္ပါ။

အႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္တိုက္လာရတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း ဘယ္သူေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရၿပီး ဘယ္သူေတြကေတာ့ ခ်မ္းသာစည္းစိမ္ ေတြတိုးၿပီးရင္း တိုးရင္းျဖစ္ေနတယ္ဆို တာေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ ဘယ္သူေတြေၾကာင့္ ရွည္ၾကာေနရသလဲဆိုတာ အဲဒီပြဲမွာ ေရွ႕တန္းကထိုင္ေနသူမ်ားကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့၊ အဲဒီေအာက္ေျခ က်ဆံုးစစ္သည္မ်ားဟာလည္း ျပည္သူမ်ားနဲ႔ ဘ၀တူပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူအမ်ားရဲ႕စာနာမႈ၊ သနားၾကင္ နာမႈရဖို႔မေျပာနဲ႔ မုန္းတီးမႈေတာင္ ခံေနရတာပါ။ ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ “ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဆိုး၀ါးလွတဲ့ဘ၀” ဆိုတဲ့ဘ၀မ်ိဳးပါ။ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးက လြတ္ ေျမာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကြၽန္မ အၾကံျပဳပါရေစ။ ဒါလည္း ေဖေဖေနာက္ဆံုးကာလမ်ားမွာ တပ္မေတာ္သားအရာရွိမ်ားကို ၾကံဳရင္ ၾကံဳ သလို ေမတၱာရပ္ခံ တိုက္တြန္းေျပာၾကားေလ့ရွိတဲ့ စကားရပ္ပါ။

တပ္မေတာ္သားမ်ားအေနနဲ႔ကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႕ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေရးဟာ ျပည္သူေတြဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ တဆက္တစပ္ထဲဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုနဲ႔လက္တြဲၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ဒီမိုက ေရစီရရွိေရးတိုက္ပြဲမ်ားမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကပါ။ အေရးကိစၥေတြေပၚလာရင္လည္း ျပည္သူကို ရန္သူလိုသေဘာမထားပါနဲ႔။

ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္သူသာအဖ ဆိုတာကို အျမဲသတိရၾကပါ ….တဲ့။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ