ဖုိးထက္ – မတည့္လို႔ အကုန္မသတ္ပစ္နဲ႔

စာအုပ္အေဟာင္း အေရာင္းျပပြဲတခုမွ ဆရာႀကီးတင္မိုး၏ “ထီးကေလးနဲ႔ မနီ” ကေလးကဗ်ာစာအုပ္ေလး တအုပ္ ကြၽန္ေတာ္ ၀ယ္လို႔ ရခဲ့သည္။ စာအုပ္ေလးက ပါးပါးေလး။ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာလထုတ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီႏွင့္ အတြင္း သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြက ဆရာႀကီးေပၚဦးသက္က ေရးဆြဲေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္႔ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ စာအုပ္အေဟာင္းေလး တအုပ္။

“၀ါဆို ၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔၊ သေျပႀကီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္” အစခ်ီသည့္ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ ကေလးကဗ်ာေလးကို အညာသား ကြၽန္ေတာ္တို႔က မိုးေခါင္ေရရွားအရပ္မွ စာသင္ခန္းထဲမွာ အားရပါးရေအာ္ဟစ္ၿပီး ကဗ်ာရြတ္ခဲ့ၾကသည္။ သေျပသီး ညိဳညိဳ မည္းမည္း မွည့္မွည့္ႀကီး မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၿပီး ေလွစီး ကျမင္းၾကရသလို ခံစားခဲ့ရသည္။ အခုလည္း ဆရာႀကီး တင္မိုးကဗ်ာစာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္ ရင္း “သေဘာေကာင္းတဲ့ ကို၀လံုး” ကဗ်ာေလးကို သူငယ္တန္းႏွစ္မွာ ျမန္မာစာဆရာမက သင္ေပးဖူးတာကို သတိရလာသည္။ တကယ္႔ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္။ တဦးႏွင့္တဦး အသံအင္အား၊ အသံပါ၀ါ ၿပိဳင္ရင္း လက္ေတြကလည္း ၀လံုးေတြ ၀ိုင္းသလို။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း ကဗ်ာထဲက ကို၀လံုးလို ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ ေနခဲ့ၾကသည္။ ကဗ်ာေလးကို ခံစားၾကည့္ပါအံုး။

သေဘာေကာင္းတဲ့ ကို၀လံုး
=====
လာပါအံုး လာပါအံုး
အေဆြ ကို၀လံုး
ကို၀လံုးေလ ကတံုးတို
မ်က္ႏွာ ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ
ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳမို႔ လာပါအံုး
အေဆြ ကို၀လံုး။

ဟိုသင္ပုန္းက သူ႔ကိုေခၚ
သည္သင္ပုန္းက သူ႔ကိုေခၚ
ကေလးတုိင္းရဲ႕ အေဖာ္
ေခၚေလသမွ် ေပ်ာ္သဗ်
သေဘာေကာင္းတဲ့ ‘၀’
ကို၀လံုးေလး သူ႔ေဖေဖ
ကို၀လံုးေလး သူေမေမ
သိၾကရဲ႕လားေဟ
မသိေလက မွတ္ထားၾက
ေဖေဖဖိုးေရႊလ
ေမေမ မိုးျပာလွ။

ဒီကဗ်ာေလးကို စာသင္ခန္းထဲ ဆရာမက သင္ေပးရင္း မင္းတို႔၀လံုးႀကီးေတြမလွရင္ ျပံဳးေနသလား၊ မဲ့ေနသလား။ မင္းတို႔ ကို၀လံုးကို ျပံဳးေစခ်င္သလား၊ မဲ့ေစခ်င္သလားဟု ေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကို၀လံုးေလး အျမဲ ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ လသာညအခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္မွာ အေမႀကီးကို ဒီကဗ်ာရြတ္ျပရင္း “ေမႀကီး ေဖေဖ ဖိုးေရႊလက ေသးေသးေလး ေမေမ မိုးျပာလွက အႀကီးႀကီးဘဲေနာ္” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အထြန္႔တက္ေတာ့ “ေအးေလ မင္းအေမက မင္းအေဖထက္ သာတယ္” ဟု သူ႔သမီးကို ခ်စ္သေလာက္ သူ႔သမက္ကို အျမင္ ကပ္ဟန္တူသည့္ ေမႀကီးအေျဖကို အခုထိ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသည္။

စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕စရာ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကိုဖတ္ရင္း စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္အေၾကာင္းခ်င္းရာတခုကို ကြၽန္ေတာ္သတိရလာသည္။ ဆရာႀကီးတင္မိုးတို႔၏ ကဗ်ာေတြကို ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္လုပ္ခဲ့ၾကသည့္ကိစၥ။ မိမိတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေရာက္သြားလွ်င္ (၀ါ) မိမိတို႔ႏွင့္ မတည္႔လွ်င္ (၀ါ) မိမိတို႔ႏွင့္ သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္လွ်င္ ထိုသူ၏ အေၾကာင္းျခင္းရာမွန္သမွ်ကို သတ္ျပစ္ခဲ့ၾကသည္။ အလြန္တရာမွ မေလ်ာ္ကန္ မသင္႔ေတာ္သည့္ အဆိုပါ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္က ဆင္းသက္လာဟန္တူသည္။ ဘုရင္ သေဘာေတာ္ မက်လွ်င္ ကာယကံ ရွင္ကိုသာမကဘဲ သူ၏ ေဆြမ်ိဳး မိဘ၊ ေဆြခုႏွစ္ဆက္၊ မ်ိဳး ခုႏွစ္ဆက္ သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္ဘဲ။ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေပၚကကဲကဲဆိုသလို ဘုရင္၊ အာဏာပိုင္၏ ကပ္ေျမႇာင္မ်ားက ကာယကံရွင္အေပၚမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကဟန္ တူသည္။ အသံမၾကားခ်င္။ သူ႔အေၾကာင္း ငါ့အေရွ႕ လာမေျပာနဲ႔။ သူ႔ရဲ႕ ငယ္က်ိဳးငယ္နာကိုသာ နားေထာင္လိုသည္။ စတဲ့ အလြန္ေအာက္ တန္းက်ေသာ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုခ်င္သည္။

စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ဆရာႀကီး တင္မိုးတို႔လို ပညာရွင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ကာရိုက္တာ လုပ္ၾကံခံခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာ ရည္တြက္ဖို႔ပင္ မလြယ္ကူႏိုင္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရတခုတည္းသာ အဲဒီလို ကိုယ္နဲ႔ မတည့္တာနဲ႔ အရာရာဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သာမန္ ျမန္မာျပည္သူေတြၾကားထဲမွာလည္း ရိွေနတတ္တာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မတည့္တာႏွင့္၊ ၾကည့္မရျဖစ္တာႏွင့္ တျပိဳင္ နက္ သူနဲ႔ပတ္သက္တာ မၾကားလို။ မျမင္လို။ မသိလို။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔လို႔ေသာ္မွ အျပံဳးတခ်က္ မျပံဳးႏိုင္။ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ရျခင္းကို ငါတို႔က ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းဘဲ။ ဒဲ႔ဘဲလို႔ ဂုဏ္ယူၾကမလား။ အျပံဳးတခ်က္ႏွင့္ ဘယ္လိုလဲ ေနေကာင္းလားဆိုသည္႔ စကားေလးေတြ ကိုေတာင္မွ စိတ္အရွင္းခံနဲ႔ မေျပာႏိုင္ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ၾကံဳဖူးသည္။

ဥေရာပမွာ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈမွာ ဘယ္လိုရိွတယ္ဆိုတာ ဘာပညာရွင္မွ မဟုတ္သည့္ကြၽန္ေတာ္က မွတ္ခ်က္ ရဲရဲႀကီး မခ်လို။ သို႔ေသာ္ အေနာက္တိုင္း ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယိုကားေတြကို အၾကည့္မ်ားသူပီပီ သတိထားမိေသာ အရာတခုရိွသည္။ လင္နဲ႔မယား စိတ္သေဘာ ထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္လို႔ ကြဲၾက၊ ကြာၾက၊ ခြာၾက၊ ျပဲၾက ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ အသီးသီးျပဳၾကအျပီးမွာပင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မေခၚ မေျပာႏိုင္ မျဖစ္။ မိမိတို႔က ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ကေလးေတြကိုလည္း မင္းအေဖက၊ မင္းအေမက၊ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္လို၊ ဘယ္ညာလုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႔ဘူး။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ေသာ္မွ “Hi..How are you?” ေလာက္ေတာ့ လုပ္ၾကသည္။  ရုပ္ရွင္ေလး တကားႏွစ္ကားၾကည္႔ၿပီး အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနတယ္လို႔ ထင္ခ်င္လဲ ထင္ပါ။  ၀ါဒျဖန္႔ေနတာ ၾကည့္ၿပီး တကယ္ႀကီးမွတ္ေနတယ္လို႔ ျမင္ခ်င္ လည္း ျမင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ လင္နဲ႔ မယားရန္ျဖစ္လို႔ ကြဲကြာၾကၿပီဆိုလွ်င္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ရန္သူႀကီးလံုးလံုး ျဖစ္သြားၾကသလိုမ်ဳိး ဒါ႐ိုက္တာေတြက ႐ိုက္ကူးျပေနၾကတာ ျမင္ေနရသည္။ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက ေရးျပၾကသည္။ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္ရိွေနသည့္ ျမန္မာတို႔၏ သဘာ၀တခု ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေကာင္းသည္႔ အေလ႔အက်င္႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မထင္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက လင္နဲ႔ မယားကြာရွင္းၾကလွ်င္ တသက္တာ ဘယ္လိုမွ ေတြ႔လို႔မျဖစ္ေတာ႔။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔ မျဖစ္ေတာ႔။ အလုပ္ ကိစၥ၊ သားေရး ၊ သမီးေရး ကိစၥရိွလို႔ ဖုန္းဆက္ၾကလွ်င္ေတာင္မွ အေတာ္ အရွက္နည္းတဲ့သူလို႔ ထင္ျမင္တတ္ၾကေသးသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူမွဳဆက္ဆံေရးမွာ။ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္သေဘာမတိုက္ဆိုင္တာႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာလူကို လမ္းေတြ႔ရင္ေတာင္မွ တခ်က္ ျပံဳးမျပႏိုင္ႀက။ မိမိ အေပၚမွာ တိုက္ရိုက္က်က် မဟုတ္တာ၊ မေကာင္းတာ လုပ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ ဒီလူ မေကာင္းဘူးဆိုသည္႔ ၾကားဘူးနား၀စကားႏွင့္ “အဆင္ေျပတယ္မို႔လား” စကားေလးကိုေတာင္ မေျပာႏိုင္ၾက။ တ၀ိုင္းတည္း အတူထုိင္ၿပီး စားၾကေသာက္ၾကတာလဲ မဟုတ္။ စီးပြားေရး အတူလုပ္ၾကမွာလဲမဟုတ္။ ဒီတေခါက္ေတြ႔လို႔ ေနာင္ မေသခင္ ေတြ႔ခ်င္မွေတြ႔ၾကရမည့္ကိစၥမွာ အလာပ၊ ႆလာပ စကားတခြန္း၊ ႏွစ္ခြန္း ေသာ္မွ မေျပာႏိုင္ၾကသည္႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္း အာဏာလက္ကိုင္ရိွလာေသာအခါ အလြန္အက်ည္းတန္သည့္ကိစၥေတြ ျဖစ္လာသည္။

ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ၊ သီခ်င္းေတြက အျပစ္ကင္းပါသည္။ အထူးသျဖင္႔ ကေလးကဗ်ာ။ ကေလးစာေပမ်ား။ ဒါကိုေသာ္မွ တင္မိုး (ကန္ေတာ႔ပါ ဆရာ) မၾကိဳက္တာႏွင့္ တင္မိုးစာေတြ ဘာတခုမွ မျမင္ခ်င္။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ။ တန္ဖိုး ရိွတာ ၊ မရိွတာ မလိုခ်င္။ မသိခ်င္ဘူး။ သူနဲ႔ ပါတ္သက္တာ ဘာမွ မပါေစႏွင့္ဆိုသည္႔ စိတ္အျပင္အဆင္ေတြ။ မာမာေအး (ကန္ေတာ႔ပါ အေမ) မတည့္တာႏွင့္ သူ႔သီခ်င္းေတြ အကုန္ ျဖဳတ္ခ်ဆိုသည့္ စိတ္အဆင္အျပင္ေတြ။ အလြန္႐ုပ္ဆိုးပါသည္။ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္ေသာကိစၥမ်ား။

ဆရာႀကီး တင္မိုး၏ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်စ္လွ်င္” ကဗ်ာေလးကို ၾကည့္ပါအံုး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်စ္လွ်င္
======
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်စ္ပါလွ်င္
သူ႔လို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ဖို႔ပင္
ေငြကို မခင္၊ ဂုဏ္မမက္
အာဏာအဆိပ္ ထိပ္မတက္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္
သူ႔လို ရဲေသြး ေမြးဖို႔ပင္
ရန္သူဆိုလွ်င္ မေၾကာက္တမ္း
ျမန္မာ႔သတၱိ စမ္းခ်င္စမ္း။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္
သူ႔လို တာ၀န္သိဖို႔ပင္
မိခင္တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း
ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း။

အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကို စာသင္ခန္းထဲမွာ ကေလးေလးေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းလင္း သင္ၾကားေပးႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိွႏိုင္သလဲဆိုတာ အရွင္းႀကီးျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ မသိေသာ္လည္း အေရးမႀကီးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဇာတိ မသိေသာ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အတၳဳပၸတိ စာအုပ္ေတြ ရွာ မဖတ္ေသာ္လည္း ဒီကဗ်ာေလးကို ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ စြဲေနေအာင္ သင္ေပးလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးသေလာက္ ျဖစ္ေပသည္။

သို႔ေသာ္ ခိုးခ်င္တုိင္းခိုး၊ ၀ွက္ခ်င္တိုင္း ၀ွက္ ၊ အာဏာ အဆိပ္ တက္ခ်င္တိုင္း တက္ေနသည္႔ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးကို စာသင္ခန္းထဲမွာ၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ မျမင္ခ်င္ဘူးဆိုသည္႔ စိတ္ထားမ်ိဳး ရိွႏိုင္ပါသည္။ သဘာ၀ အလြန္က်သည္႔ လူ႔ စိတ္သဘာ၀ ျဖစ္သည္။ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သတ္ျပစ္ထားႏိုင္သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ႀကံႏိုင္သည္။ ဒီလို ကဗ်ာမ်ိဳးေလးကို အာဏာရွင္ေတြ မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္တာ အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူးဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ သဘာ၀ကိုး။ မျဖစ္သင္႔ေပမယ္႔ လုပ္ၾကေသာ္လည္း ထူးဆန္းသည္႔ ကိစၥ မဟုတ္။ “ကမ္းသာယာသို႔” ကဗ်ာမ်ိဳးေလးေတြက်ေတာ႔ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွ ေဖ်ာက္ျပစ္ၾကတာ သင္႔ေတာ္၏။ မသင္႔ေတာ္၏ စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းၿပီ။

ဆရာႀကီး တင္မိုး၏ “ကမ္းသာယာသို႔” ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည္႔ပါအံုး။

ကမ္းသာယာသို႔
=====
သေျပကသီး ေရကႀကီးခ်ိန္မို႔
ေလွစီးလို႔ လိွဳင္းေက်ာ္
၀ိုင္းေအာ္ၾက ရည္းေလးေလး။
ဗ်ဳိင္းျဖဴကိုျမင္
ကိုင္းက်ဴပင္ သာတဲ့ ကမ္းဆီသုိ႔
မွန္းေလွာ္ၾက ေဟး….
ေမာင္ရို႕ ေမာင္ရို႕
ေလေလ႔ ေလေလ႔။

စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကိုရြတ္ၿပီး “ ေမာင္ရို႕ ေမာင္ရို႕၊ ေလေလ႔၊ ေလေလ႔” ဟု ေခၽြးေလးေတြထြက္ေအာင္ အာျပဲႀကီးေတြႏွင့္ ကဗ်ာရြတ္ၾကမည္႔ ကေလးေလးေတြထဲမွာ ျမစ္မင္း ဧရာ၀တီကို ေရာင္းစားမည္႔ သူေတြ ပါလာလိမ္႔မည္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ျမင္ပါ။ ေတာင္ႀကီးေတြကို လက္ညိွဳးထိုး ေရာင္းစားၾကမည္႔ လူေတြ မျဖစ္လာႏိုင္ပါ။ မိမိႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တာႏွင့္ မျမင္လို၊ မၾကားလို၊ မသိလို စကားတခြန္း ႏွစ္ခြန္းေသာ္မွ ေလာက၀တ္ မရိွႏိုင္ရေလာက္ေအာင္ မာန္မာန၊ အာဃာတႀကီးမားသည္႔ လူေတြ ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ မဟုတ္ဟု ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီး တင္မိုးႏွင့္ အတူတူ အာမခံလိုပါသည္။

ဖိုးထက္

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ