စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီပျခဳပ္ထဲမွ ေႄမြဆုိးတစ္ေကာင္
တူေမာင္ညိဳ (၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၈ ရက္ )
“စစ္သားအမတ္” ၂၅%သည္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္၊ အေလ်ာ့မေပးႏုိင္ေၾကာင္း စစ္တပ္ပုိင္သတင္းစာတြင္ ထုတ္ေဖာ္လာၿပီ။
သမၼတ၏ ဥပေဒအႀကံေပးအဖြဲ႔ဝင္ဆုိသူ ဦးေသာင္းၫြန္႔ သည္ “အထက္ၫြန္ၾကားခ်က္အရ” ဦးေသာင္းၫြန္႔ ဟူေသာ အမည္ ၏ ေနာက္တြင္ (အမ်ိဳးသားညီလာခံ) ဟူေသာ အၿမွီးတန္းလန္းတတ္လ်က္ ေနာက္တစ္ခ်ီပြဲထြက္လာျပန္သည္။
“ဦးေသာင္းၫြန္႔”သည္ “ဥပေဒစကားဝုိင္း”ကို အစုိးရပုိင္ေရဒီယုိ၊ ရုပ္သံမ်ားမွ ေအာက္တုိဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔စတင္ ထုတ္လႊင့္ ခဲ့ၿပီး၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁၆ ရက္ေန႔မွစ၍ အစုိးရပုိင္သတင္းစာမ်ား (ေၾကးမံု၊ျမန္မာ့အလင္း) တြင္ အပိုင္းခြဲ၍ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က “ဥပေဒ စကားဝုိင္း” ကို စစ္တပ္ပိုင္ ျမဝတီသတင္းစာတြင္ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳခဲ့။
ယခုအခါသည္ စစ္တပ္ပုိင္ “ျမဝတီသတင္းစာ” တြင္ေဖာ္ျပရမည့္ အလွည့္ျဖစ္ပံုရသည္။ သုိ႔ျဖင့္ “ဦးေသာင္းၫြန္႔ (အမ်ိဳးသား ညီလာခံ)” ဟူေသာ အၿမွီးတတ္လ်က္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ပြဲထြက္လာသည္။
၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ၃ ခု “ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာျခင္း” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ္လည္း စစ္တပ္ပုိင္သတင္းစာ တြင္ေဖာ္ထုတ္လာသည့္ အဓိကအာေဘာ္မွာ စစ္သားအမတ္ ၂၅% သည္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္/အေလ်ာ့မေပးႏုိင္ ဟူေသာအခ်က္ကို ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထု႔ိအျပင္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ”အရ စစ္တပ္သည္ “အခ်ိန္ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ျဖင့္” အာဏာသိမ္းႏုိင္ၿပီး သိမ္းထားေသာအာဏာကို သမၼတထံသုိ႔ “ ျပန္လည္လႊဲအပ္ရန္ ျပည့္စံုေသာမူမ်ားပါရွိသည္” ဟူ၍ပင္ အမြႊမ္းတင္ကာကြယ္ထားသည္။
အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
“လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းေသာင္းက်န္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၄၈-၄၉ ခုႏွစ္မ်ားက တစ္ႀကိမ္၊ အာဏာရ ဖဆပလအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္အတြင္းအစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲၾကၿပီး အာဏာလု၊ လက္နက္စုၾကျဖင့္ေသြးေခ်ာင္းစီးလုနီး ၁၉၅၈-၅၉ ခုႏွစ္မ်ားက တစ္ႀကိမ္၊ ရွမ္း ျပည္နယ္ဖက္ဒရယ္မူလႈပ္ရွားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးၿပိဳကြဲလုဆဲဆဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္၊ တုိင္းဆူျပည္ဖ်က္ဆူပူမႈျဖင့္ မင္းမဲ့စရုိက္ လႊမ္းမိုးလာကာ ျပည္ပအင္အားႀကီးႏုိင္ငံတစ္ခုမွ ေရတပ္စစ္သေဘၤာငါးစင္း ျမန္မာ့ေရပုိင္နက္အတြင္း က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ႏုိင္ငံၿပိဳကြဲၿပီး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာလက္လြတ္ဆံုးရႈံးလုဆဲဆဲ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကတစ္ႀကိမ္၊ တပ္မေတာ္ကႏုိင္ငံကိုဝင္ေရာက္ ထိန္း သိမ္းကာကြယ္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ေနာင္တြင္အလားတူအေျခအေနမ်ိဳး ထပ္မံမႀကဳံရေလေအာင္တပ္မေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက လႊတ္ေတာ္ မ်ား ၌ ပါဝင္ တင္ျပ၊ ေဆြးေႏြး၊ အႀကံျပဳ၊ တုိက္တြန္း၊ တားျမစ္ခြင့္ ရွိေစသင့္ပါသည္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ဤအေၾကာင္းျပခ်က္ ၄ ရပ္ဆိုသည္မွာ (နဝတ-နအဖ)စစ္အစုိးရ က အစဥ္တစုိက္ ပံုဖ်က္ၿပီးဝါဒျဖန္႔ခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ သည္။
၁၉၄၈-၄၉ ကိစၥ ဆိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္မႈၿပိဳကြဲသည့္ကိစၥ (၁၉၄၆ေအာက္တိုဘာ၊ ဖဆပလ မွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထုတ္ပယ္ျခင္း၊ ႏု- အတၱလီစာခ်ဳပ္၊ ၁၉၄၇ဇူလုိင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္လုပ္ႀကံခံရျခင္းစသည့္ အေျခခံအေၾကာင္းတရားမ်ားေအာက္ တြင္) အာဏာရအုပ္စိုးသူမ်ားက သတင္းစာတုိက္မ်ားဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ဝင္စီးျခင္းစေသာ အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္သည့္ ကိစၥမ်ား၏ ေနာက္ ဆက္တြဲအက်ိဳးဆက္မွ်သာျဖစ္သည္။
၁၉၅၈ – ၅၉ ကိစၥမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းက ထုိစဥ္ကအာဏာရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုထံ စစ္ဗိုလ္ ၃ ဦး ေစလႊတ္ အၾကပ္ကုိင္၍ အာဏာ သိမ္းျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဦးႏု၏ ပါးနပ္မႈေၾကာင့္ (အမွန္ေတာ့ ဦးႏုသည္ ၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္ျခင္းပင္) အေျခခံ ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ ျဖစ္သာ “ပုဒ္မ ၁၁၆ ”ကို “ျပင္ဆင္”၍ “အိမ္ေစာင့္အစုိးရ(၁၉၅၈ စက္တင္ဘာမွ ၁၉၆၀ ဧၿပီထိ) ” လုပ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ အေျခခံဥပေဒ၊ ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ယင္းသုိ႔လုပ္တစ္လံုးျခားလုပ္မႈကို သခင္ခ်စ္ေမာင္က “အေျခခံဥပေဒ၏ ႏွလံုးသား ကို ထုတ္ယူျခင္းျဖစ္သည္” ဟု ဝိဒူရဇာတ္ခင္းၿပီး စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈကို ပါလီမန္တြင္ေဝဖန္ခဲ့သျဖင့္ ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။သုိ႔ေသာ္လည္း ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ ရက္ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္အနံ႔ေညွာ္သည့္ကာလတြင္ ဝိဓူရသည္ “ေခြးကတက္” သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။
လမ္းျပေျမပံုကို အဆင့္တုိင္းတိုက္ဖ်က္ရမည္၊ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ”ကို လက္မခံ၊ ဆန္႔က်င္ေၾကာင္းေျပာခဲ့ၾကၿပီး ယခုအခါ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ေဘာင္ထဲဝင္ၾကမည့္သူမ်ားအတြက္ အတိတ္သမုိင္းမွ သင္ခန္းစာယူစရာတစ္ခုျဖစ္သည္။
၁၉၆၂ ကိစၥ၊ ရွမ္းျပည္နယ္က တင္ျပသည့္ “ဖက္ဒရယ္မူလႈပ္ရွားမႈ” ဆုိသည္မွာ ထုိစဥ္က တည္ဆဲဥပေဒျဖစ္ေသာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းက အေျခခံဥပေဒႏွင့္အညီလႈပ္ရွားမႈသာျဖစ္သည္။ တရားဝင္ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္သည္။ အာဏာရပါတီအပါအဝင္ အတုိင္အခံပါတီမ်ား၊ လူမ်ိဳးစုပါတီမ်ား စုေပါင္းေဆြးေႏြးအေျဖရွာေနသည္ကို (၁၉၅၈ ကတည္းက) အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အုပ္စုက ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကိုဖ်က္သိမ္းၿပီး အၿပီးအပိုင္အာဏာသိမ္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၆၂ မတ္လ အာဏာသိမ္းမႈမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အုပ္က ႀကံရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အာဏာသိမ္းပုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယင္းသုိ႔ အာဏာသိမ္းႏုိင္ရန္ ဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အုပ္စုက ဆင္ႀကံႀကံခဲ့ၾကပုံမ်ားကို “ကၽြန္ေတာ္သိေသာ တစ္ရံေရာအခါမ်ား” တြင္ “ကိုကို ေမာင္ႀကီး” (ဦးခ်စ္လိႈင္) က ေရးသားေဖာ္ထုတ္ထားသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကိစၥ၊ ႏွင္႔ပတ္သက္ၿပီး “တုိင္းဆူျပည္ဖ်က္ဆူပူမႈျဖင့္ မင္းမဲ့စရုိက္ လႊမ္းမိုးလာကာ” ဆုိေသာ စကားလံုးအသံုး အႏႈန္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး “၈၈ မ်ိဳးဆက္”ဟု မိဆုိင္ဖဆုိင္သဖြယ္၊ လုိင္စင္ခံဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားသူမ်ား မည္သုိ႔ေဝဖန္ကန္႔ကြက္အေရးဆုိ ၾကမည္ကို သိလိုလွသည္။
၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို သမၼတႀကီး(ဗိုလ္) ဦးသိန္းစိန္က “အသိအမွတ္ျပဳသည္” ဟုဆုိေနၾကေသာ္လည္း သမၼတႀကီး၏ဥပေဒဆုိင္ရာအႀကံေပးႀကီးက “တုိင္းဆူျပည္ဖ်က္ဆူပူမႈျဖင့္ မင္းမဲ့စရုိက္” လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ေရးသားေဖာ္ျပေနပါကလား။ သမၼတႀကီးက ဤသို႔ သံုးခုိင္းသေလာ၊ ဤသို႔သံုးသည္ကို သေဘာက်ခြင့္ျပဳသေလာ။
အေၾကာင္းျပခ်က္၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္က ပုိ၍ေပၚလြင္ေပသည္။ “ေနာင္တြင္အလားတူအေျခအေနမ်ိဳး ထပ္မံ မႀကဳံရေလေအာင္ ” စစ္ တပ္က စစ္သားအမတ္ေတြပါဝင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ဆုိလုိရင္းအႏွစ္သာရမွာ ခဏ၊ ခဏ အာဏာမသိမ္းရေအာင္ စစ္တပ္က ထာဝရအာဏာသိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ သေဘာပင္။ သုိ႔အတြက္ စစ္သားအမတ္မ်ားကို လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္ထားရွိရမည္။
“ယေန႔တပ္မေတာ္၏ အေနအထားသည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ျခင္းကို လိုလားေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ျဖစ္ သည္” ဟုပင္ ဆုိထားေပ၏။ မလိုလားေတာ့သည့္တစ္ေန႔တြင္အာဏာသိမ္းမည္ဟူသည့္သေဘာပင္။
“၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ” သည္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းမႈျဖင့္ ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရသည္။ “၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒ” ကို ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္အုပ္စုကစိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲခဲ့ၿပီး၊ (နဝတ-နအဖ) စစ္အာဏာသိမ္းမႈျဖင့္ ပယ္ဖ်က္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ ယခုတဖန္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ကိုလည္း (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရက စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲ အဓမၼအတည္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ”သည္“လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစအရြယ္” ဟုေျပာေနေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ စစ္အုပ္စုက စိတ္ႀကိဳက္ ေမြးထုတ္ထားသည့္ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ”သည္ ေမြးကင္းစေႄမြေပြး၊ ေႄမြေဟာက္မ်ားငယ္မ်ားကဲ့သို႔အဆိပ္ရွိၿပီးအႏၱရာယ္မ်ားလွပါသည္။
“၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” သည္ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီပျခဳပ္” ထဲမွ ေႄမြဆုိးတစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို မသိေယာင္ျပဳ၍အခ်ိဳ႕ကလက္ႏိႈက္စမ္းၾကည့္ေနၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မိမိကုိယ္ကိုကၽြမ္းက်င္ေသာ ေႄမြအလမၼာယ္ဆရာကဲ့သုိ႔ ထင္ ျမင္ယူဆေနၾကၿပီး၊ ေႄမြဆိုးကို ေႄမြလိမၼာ/ေႄမြေကာင္း ျဖစ္လာေစရန္ သင္ၾကားေပး၍ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မွားေနၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။
ေယးလ္တကၠသိုလ္မွ ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႔ယူခဲ့ေသာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္သည္ “၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒ”ႏွင့္ “၁၉၇၄အေျခခံဥပေဒ” တုိ႔ကုိတက္တက္ႂကြႂကြေထာက္ခံခဲ့၏။ ကာကြယ္ခဲ့၏။ သူကိုယ္တုိင္ပင္ “၁၉၇၄အေျခခံဥပေဒ” အရ ရက္တိုသမၼတျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ သို႔ပါ၍ ေဒါက္တာမနန္တူးဂ်ာသည္လည္းေကာင္း၊ေဒါက္တာအင္ဒရူးငြန္က်ံဳးလ်န္သည္လည္းေကာင္း၊ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းသည္ လည္းေကာင္း တတ္သည့္ပညာမေနသာဆိုသလုိ အုတ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္အျဖစ္ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေန ၾကသည္မွာဘာမွ် မဆန္းၾကယ္ပါ။
ပညာတတ္ျခင္းသည္ေကာင္း၏။ ပညာကိုတန္းကုန္ေအာင္ (ေဒါက္တာ/ပါရဂူ) တတ္ျခင္းသည္ သာလြန္၍ေကာင္းမြန္ပါ၏။ အဓိကအခ်က္မွာ သူသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေသာပညာမ်ားသည္ အုပ္စုိးသူအတြက္သက္သက္ေလာ၊ အုပ္စုိးခံမ်ား၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား အတြက္ေလာဆုိသည့္အခ်က္သာျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖင့္ ယခုအခါ ျပည္ေတာ္ျပန္/ျပည္တြင္းေန ပညာတတ္အခ်ိဳ႕သည္ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီပျခဳပ္” အတြင္း ဝင္ ေရာက္ကာ သူ႔ထက္ငါဦး အလုပ္အေကၽြးျပဳႏုိင္ၾကေစရန္ တန္းစီလ်က္ရွိေနၾကကုန္၏။
ၫြန္း
– ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၇ ရက္၊ ျမဝတီသတင္းစာ၊ “၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္အေျခခံဥပေဒ၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စု ဆုိရွယ္လစ္ သမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတုိ႔ႏွင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာျခင္း” ဦးေသာင္းၫြန္႔ (အမ်ိဳးသားညီလာခံ)
– ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္အေျခခံဥပေဒ၊
-၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ၊
သရုပ္ေဖာ္ပုံ – ကာတြန္း လဂြန္းအိမ္၊ (သူစိတ္ေျပာင္းသြားမွာပါ)၊ ဧရာ၀တီ သတင္း၀က္ဆိုက္မွ ကူးယူသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
