ကိုသန္းလြင္ – စာၾကည့္တိုက္
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၄
(၁)
စကၤာပူသို႔ေရာက္သူတိုင္း မေရာက္မျဖစ္ သြားၾကရမည့္ေနရာမ်ားတြင္ စကၤာပူ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ သည္လည္း တခု အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္၊ တျမိဳ႔လံုးတြင္ စာၾကည့္တိုက္ခြဲေပါင္း ၂၆ ခုရွိသည္၊ ဘူးဂစ္ ဂ်န္ရွင္ ႏွင့္ ဘရပ္ဘရာဇာ ၾကား ဗစ္တိုးရီးယားလမ္းေပၚ တြင္ရွိသည့္ ပင္မ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးသို႔ မေရာက္လ်င္ရွိေစဦး၊ စာၾကည့္တိုက္ အထားအသို၊ စံနစ္တို႔ကိုသိႏိုင္ရန္ မိမိ တဲခိုသည့္ေနရာ ႏွင့္ အနီးဆံုး စာၾကည့္တိုက္တခုခုသို႔ ၀င္ျပီးၾကည့္ရႈေလ့လာသင့္ပါသည္၊
စကၤာပူအစိုးရသည္ အစိုးရတခုအေနႏွင့္တာ၀န္ရွိသည့္အတိုင္း မိမိ ႏိုင္ငံသားမ်ား စာဖတ္ၾကေစရန္၊ ျပင္ပဗဟုုတမ်ားရွာေဖြရရွိႏိုင္ေစရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စာၾကည့္တိုက္ကို ျပည့္စံုေအာင္လုပ္ေပးထား သည္၊ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ အေဆာက္အဦးသစ္ကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္အသစ္ဖြင့္သည္၊ ယခင္ စတင္းဖို႔ လမ္းမွ အေဆာက္အဦ ေဟာင္းမွာ တထပ္တိုက္အေဆာက္အဦးသာျဖစ္သည္၊ စာၾကည့္တိုက္သစ္မွာ အထပ္ ၁၆ ထပ္ရွိျပီး ၾကမ္းခင္းဧရိယာမွာ စတုရန္းမီတာ တေသာင္းတေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္၊ အမ်ား ျပည္သူ ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈေရြး ခ်ယ္ႏိုင္ရန္ ေျမညီထပ္၏ေအာက္ အထပ္ တခုလံုးတြင္ စာအုပ္ ႏွစ္ သိန္ ေက်ာ္ကို စာအုပ္စဥ္ေတြေပၚမွာ စီ၍ထားသည္၊
စာအုပ္ငွားခြင့္မွာ အိုင္စီကဒ္ ပါလ်င္ျဖစ္သည္၊ တခါမွတ္တမ္းတင္ထားရံုျဖင့္ အခမဲ့ စာအုပ္ ၄ အုပ္ျဖစ္ ေစ၊ ဗြီဒီယို၊ စီဒီ ႏွစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ပါတ္ ၾကာငွားရမ္းႏိုင္သည္၊ မိမိကဒ္ကို အဆင့္ျမွင့္လိုပါက ဆယ္ ေဒၚလာေပးသြင္းလ်င္ စာအုပ္ရွစ္အုပ္ ဗြီဒီယို ေလးခု ငွားရမ္းႏိုင္သည္၊ စာအုပ္ငွားရန္ အငွား Station မွာမိမိ အိုင္စီကဒ္ကိုထည့္ရသည္၊ စာအုပ္ေတြကို စီထပ္ေပးလိုက္ပါက စက္က ျဖတ္ပိုင္းထုတ္ေပး သည္၊ စာအုပ္အမည္ေတြ၊ ျပန္အပ္ရန္ရက္ စသည္တို႔ပါသည္၊ အကယ္၍ အငွားကြန္ပ်ဴတာတြင္ စာရင္း မသြင္းဘဲ ဂိတ္ကိုျဖတ္ျပီး စာအုပ္ယူသြားမိလ်င္ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္း မည္လာမည္ျဖစ္ သည္၊
စာၾကည့္တိုက္အတြင္းသို႔ မိမိကိုယ္ပိုင္အိပ္ကိုသယ္ေဆာင္ခြင့္ရွိသည္၊ အိပ္ေတြဖြင့္ျပရသည္ကိုမေတြ႔ရ ဘူးေခ်၊ ရက္လြန္ေၾကးမွာ ျပားအနည္းငယ္သာေပးရသည္၊ မိမိဖံုးနံပါတ္ကို မွတ္တမ္းတင္ထားပါက စာအုပ္အပ္ခ်ိန္နီးလ်င္ SMS ႏွင့္သတိေပးသည္၊ ျပန္အပ္ရမည့္ရက္ကို အြန္လိုင္းမွ အခ်ိန္မေရြး စစ္ၾကည့္ႏိုင္သည္၊ ရက္ေစ့ခ်ိန္နီးလ်င္ ကဒ္ထူစာရြက္ တရြက္ႏွင့္လည္း သတိေပးစာေရာက္ လာတတ္ သည္၊ ျပန္အပ္ရန္ရက္ကို ရက္တိုးလိုလ်င္ အင္တာနက္တြင္ ကလစ္ေပးလိုက္ရုံသာ၊ ႏွစ္ပါတ္အထိ တၾကိမ္ ရက္တိုးခြင့္ေတာင္းႏိုင္သည္၊
ကက္တေလာက္မွာ အြန္လိုင္းကက္တေလာက္ျဖစ္သည္၊ မိမိအိမ္မွထြက္ခြာရန္မလို အင္တာနက္မွ တဆင့္ မိမိလိုေသာစာအုပ္ရွိမရွိကို ရွာေဖြႏိုင္သည္၊ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ စာၾကည့္တိုက္မွာ မရွိပါကလည္း ဘယ္ Branch တြင္ရွိသည္ကို ေျပာျပလိမ့္မည္၊ ထိုစာၾကည့္တိုက္သို႔မိမိ ကိုယ္တိုင္သြားျပီး ငွားရန္းရံု သာ၊ သို႔မဟုတ္ပါက ဘယ္ Branch ကိုပို႔ေပးပါဆိုျပီး ေမတၱာရပ္ႏိုင္သည္၊ သူတို႔က ၀န္ေဆာင္စားရိပ္ ၁.၅၅ ေဒၚလာေပးလ်င္ မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ Branch သို႔ပို႔ေပးသည္၊ တရက္ႏွစ္ရက္ေတာ့ ေစာင့္ရသည္၊ မိမိကိုယ္တိုင္းသြားယူပါက ခရီးစားရိပ္ ရထားခသည္ ထိုမွ်မကေပးရ ရန္ရွိရာ သူတို႔ကိုယူခိုင္း သည္က ပိုျပီးတြက္ေခ်ကိုက္သည္၊
စာအုပ္အပ္လိုပါေသာ္ ဘယ္စာၾကည့္တိုက္ကဘဲငွားငွား မိမိႏွင့္နီးရာ Branch တြင္ စာအုပ္အပ္ရာ ပံုးထဲသို႔ထည့္လိုက္ရံုသာ၊ ထိုပံုးမွာ ၂၄ နာရီဖြင့္ ထားသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔တကၠသိုလ္တက္စဥ္က Harold Robins, Federic Foresyth ကဲ့သို႔ေသာ စာေရးဆရာ ေတြ၏၀တၳဳေတြကို ေက်ာင္းေဘးက အငွားဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံေပးျပီးငွားဖတ္ရတာ ကိုသြားျပီး သတိရ မိေသးသည္၊ သည္မွာေတာ့ စာေရးဆရာေပါင္းစံု၏ လက္ရာေတြကို အတြဲလိုက္ ငွားဖတ္ႏိုင္ၾကပါ သည္၊ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ ၀တၳဳေတြကိုလည္း စဥ္ေပၚမွာဆြဲခ် ငွားျပီးဖတ္ႏိုင္ၾကပါသည္၊
တခါကစာအုပ္အပ္ရာတြင္ ၂ ေဒၚလာတန္ေငြစကၠဴတရြက္ညပ္ျပီး ပါသြားဘူးသည္၊ စာေရးမက ကြ်န္ေတာ္ ထည့္လိုက္ေသာ စာအုပ္ထဲမွ ၂ေဒၚလာေတြ႔ေၾကာင္း၊ ခ်က္ခ်င္းလာယူပါဟုဆိုသည္၊ ကြ်န္ေတာ္က သံုးလိုက္ပါေတာ့ဆိုတာမရ၊ သူအလုပ္ျပဳတ္သြားႏိုင္ပါသည္ဟုဆိုသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ အေကာင့္အတြင္း ထည့္ေပးပါမည္ဆိုျပီး ျပီးသြားၾကသည္၊ စာၾကည့္တိုက္ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုသံုးရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေကာင့္ဖြင့္ထားရပါသည္၊ တေဒၚလာေလာက္ထည့္ထားလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ အင္တာနက္ကို အၾကာၾကီးသံုးႏိုင္ပါသည္၊
သတင္းစာထဲမွာျဖစ္ေစ၊ တီဗြီမွာျဖစ္ေစ စာေရးဆရာ (သို႔မဟုတ္) စာအုပ္တအုပ္ အေၾကာင္းျဖစ္ေစ ရည္ညႊန္းေျပာဆိုျပီဆိုပါစို႔၊ ေသခ်ာသည္မွာ ေနာက္တေန႔ဆိုလ်င္ထိုစာအုပ္ကို စကၤာပူပရိတ္သတ္က ငွားသြားၾကျပီျဖစ္၏၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးသမားေတြက အေကာင္းေတြခ်ည့္ေရးျပီဆိုလ်င္ Status မွာ On Loan ျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာေနေတာ့သည္၊ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားကြယ္လြန္လ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျခား သူတို႔ႏွင့္ပါတ္သက္၍သတင္းထူးလ်င္ျဖစ္ေစ သတင္းပါလာပါက ေနာက္တေန႔တြင္ထိုစာေရးဆရာ၏ စာအုပ္ကို ငွား၍မရတတ္ေတာ့ေပ၊ ဤနည္းျဖင့္ ကေနဒါမွ စာေရးဆရာမ အဲလစ္ မြန္ရို၊ သဘာ၀ စာေရးဆရာ ပီတာမက္သီးဆန္း တို႔ စာအုပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊
တကယ္က ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ၾကီးမွာ အမ်ားျပည္သူ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ လီကြန္ခ်မ္း ရည္ညႊန္း စာၾကည့္တိုက္ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ရည္ညႊန္းစာအုပ္မ်ားကိုအထပ္ခုႏွစ္ တြင္ထားရွိျပီး လူတိုင္း ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္၊ ထိုစာအုပ္မ်ားကိုမူ အိမ္သို႔ငွားခြင့္မရွိ ထိုအခမ္းမွာသာ ဖတ္ရႈရန္ ျဖစ္သည္၊ ေကာ္ပီကူးလိုပါက ေကာ္ပီကူးစက္ရွိသည္၊ ေစ်းႏႈံးခ်ိဳသာစြာေကာ္ပီကူးႏိုင္သည္၊ Cash Card ေခၚေငြထည့္ထားသည့္ကဒ္ျဖင့္ က်သင့္ေငြကိုရွင္း ရသည္၊
အျခားတန္ဘိုးၾကီးသည့္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ရည္ညႊန္းစာၾကည့္တိုက္မွာ ဖတ္ႏိုင္သည္၊ ျပင္ပမွာေစ်းၾကီး ေသာေၾကာင့္ မ၀ယ္ႏိုင္၊ အင္တာနက္မွ တဆင့္ လည္းဖတ္ရႈႏိုင္ၾကသည္၊ စာၾကည့္တိုက္မွ ကြန္ပ်ဴတာ မွာ CPU ကိုဘယ္မွာထားသည္မသိ၊ Thumb Drive ထည့္၍ ဖိုင္ကိုကူးမယူႏိုင္၊ Print လုပ္လ်င္လုပ္ Print မလုပ္ပါက အီးေမးလ္ ျဖင့္သာ မိမိလိုခ်င္ေသာဖိုင္ကို အျပင္သို႔ပို႔ႏိုင္သည္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အိမ္မွ ဖတ္ႏိုင္ေသာ ဒီဂ်စ္တယ္ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ ေပးထားရာ ကမၻာ ၾကီးေနရာစံုမွ သတင္းစာေတြ ဂ်ာနယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အိမ္မွေန၍ ဖတ္ႏိုင္ၾကပါျပီ၊
စာၾကည့္တိုက္ေတြကို လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြအေျမာက္အမ်ားသြားၾကေလသည္၊ စာၾကည့္တိုက္ မွာပ်င္းစရာမရွိ၊ ေလေအးစက္ကလည္းအျမဲေအးေနေအာင္လႊတ္ထားေသးရာ အပမ္းေျဖရိပ္သာၾကီး သဘြယ္ျဖစ္ေနသည္၊ အနားယူေနၾကသူေတြ ေတြ႔ႏိုင္သည္၊ ဆူညံသံ မေႏွာင့္ယွက္လ်င္ျပီးေရာ၊ လူေတြအမ်ားၾကီး ထိုင္ျပီးစာအုပ္ရွာ စာအုပ္ဖတ္လုပ္ေနၾကသည္တိုင္ စာၾကည့္တိုက္အတြင္းမွာ ဆူညံသံကို မၾကားရဘူးေခ်၊ စာဖတ္ေနလ်င္လည္းရသည္၊ အင္တာနက္ မွာဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ လုပ္ေနလ်င္လည္းမိမိ ကိုေႏွာင့္ယွက္မည့္သူမရွိ၊
စာၾကည့္တိုက္မွာ အျမဲလူျပည့္ေနတတ္သည္၊ မဂၢဇင္းေပါင္း ရ၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ သတင္းစာေပါင္း ရ၄ ေစာင္ ဖတ္လိုသူေတြအတြက္ ေနရာသီးသန္႔ရွိသည္၊ အင္တာနက္ ၾကည့္ႏိုင္သည့္စားပြဲမွာ အားေနသည့္စက္မရွိ၊ စာဖတ္သူေတြက စဥ္ေတြေဘးမွာ၊ နံရံတေလ်ာက္စီခ်ထားေသာ ဆိုဖါေတြ ေပၚမွာ အျပည့္၊ စာဖတ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြကိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြက လိုက္ သတိေပးႏိႈးေနတာ ကိုေတြ႔ရဘူးသည္၊ မိုဘိုင္းဖံုးကို ဖြင့္ျပီးသံုးမိလ်င္ မသံုးဘို႔ တားျဖစ္သူခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာတတ္သည္၊
(၂)
၁၉၈၀ခုႏွစ္မ်ားဆီက ကြ်န္ေတာ္သည္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံသို႔ သင္တန္းတက္ရန္သြားရဘူးသည္၊ အသြား လားအျပန္လားကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိ၊ စကၤာပူမွာ ၃ ရက္ေလာက္ကြ်န္ေတာ္ေနရသည္၊ တေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ စတင္းဖိုဒ္ လမ္းမွ MPH စာအုပ္ဆိုင္သို႔ေရာက္သြားေလသည္၊ စာအုပ္ၾကည့္ေနစဥ္ တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔နားဆီမွ လူၾကီး ႏွစ္ေယာက္ ဧရာမစာအုပ္စဥ္ၾကီးတခုေရွ႔တြင္ စာအုပ္ၾကည့္ရင္း စကားေျပာသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနရသည္၊ ထိုစဥ္က စကၤာပူမွာ ဗမာတေယာက္ကိုေတြ႔ရန္ အလြန္ ခဲယဥ္း ပါသည္၊ ပတ္(စ) ပို႔လုပ္ရန္ အျပင္လူေတြ အဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲပါသည္၊
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုစာအုပ္ဆိုင္ေတြရွိဘို႔လိုတယ္၊ ဒီလိုစာအုပ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ၀ယ္ရ ႏိုင္ေအာင္လုပ္ ေပးရမွာေပါ့” ဟုေျပာေနသံကိုၾကားရသည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘာကိုမွေထြေထြ ထူးထူး မစဥ္းစား၊ ဗမာစကားေျပာသံၾကားသည္ႏွင့္ “ဦးတို႔က ဗမာေတြလားဆိုျပီး” သြားႏႈတ္ဆက္ပါသည္၊
ခဏၾကာေသာ္ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အနက္မွ တေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဘးသို႔ေခၚျပီး ကိုယ့္ ႏိုင္ငံက ၀န္ၾကီးကို မသိရေကာင္းလားဆိုကာ အျပစ္တင္ေလသည္၊ သူက သံမႈးေသာ္၄င္း သံအရာရွိ ေသာ္၄င္း ျဖစ္ဟန္ရိွသည္၊ သူက “မင္းစကၤာပူေရာက္တဲ့အေၾကာင္း သံရံုးကို အေၾကာင္းၾကား ျပီးျပီ လား” ေမးသည္၊ ကြ်န္ေတာ္က သတင္းမပို႔ရေသးပါဟုဆိုေတာ့ သူ႔မွာကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ခ်ာရိုက္ရန္ အခြင့္ရ သြားဟန္တူသည္၊ ဗမာေတြမွာ စည္းကမ္းမရွိၾကဘူးဟု ထို၀န္ၾကီးေရွ႔မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အပုတ္ ခ်ေလ သည္၊ ထို၀န္ၾကီးမွာ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ၾကီးျဖစ္သည္၊ သူက ဗမာေတြ စာဖတ္သင့္ၾကေၾကာင္း သူသည္ ႏိုင္ငံကိုျပန္ေရာက္ပါက MPH လိုစာအုပ္ဆိုင္ၾကီးေတြ ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားမည္ဟုဆိုသည္၊
သို႔ပါေသာ္လည္း ဗမာျပည္ၾကီးသည္ ျပင္ပကမ ၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ေတြျပတ္ခါ အေမွာင္အတိ က်ခဲ့ရျခင္း ကိုအမ်ားသိၾကပါသည္၊ ၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္က စာအုပ္ေတြ တင္သြင္းျခင္းကို ဆႏၵရွိ ပါလ်က္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပင္ပကမၻာၾကီးႏွင့္အဆက္ျပတ္ခဲ့ၾကရပါသည္၊ ျပင္ပမွစာအုပ္ေတြလည္း မလာ၊ စာေပ စီစစ္ ေရးေၾကာင့္ ျပည္တြင္းတြင္လည္း စာအုပ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေရးႏိုင္ မထုတ္ႏိုင္ၾက ေသာအခါ ျပည္သူေတြစာေကာင္းေပေကာင္း ဖတ္ဖို႔အခြင့္အေရးႏွင့့္လြဲခဲ့ၾကရပါသည္၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာတင္မိုး လူထုေဒၚအမာ၊ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၊ ဆရာျမသန္းတင့္ စသည္ျဖင့္ စာေကာင္း ေပေကာင္း ေတြ ကို ဖန္တီးႏိုင္သူမ်ားမွာ ဖန္တီးခြင့္မရခဲ့ၾကပါ၊
တေန႔ကဂ်ာနယ္တေစာင္တြင္ ျမန္မာျပည္မွ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးမ်ားအေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရသည္၊ ျမန္မာျပည္မွာ အားကိုးေလာက္ေသာစာၾကည့္တိုက္ၾကီးေတြမရွိေတာ့ပါ၊ အမ်ိဳးသားျပတိုက္မွာ တခ်ိန္တံုးက ေထာက္လွန္းေရးရံုး ျဖစ္သြားသည္ဟု ၾကားဖူးသည္၊ ကမၻာေအးလမ္းမွ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္ မွာအျပင္သို႔စာအုပ္မငွားဟုဆိုသည္၊ ပညာဗိမာန္ စာေပဗိမာန္ စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ အသင္း၀င္ လစဥ္ေၾကးေပးလ်င္စာအုပ္ငွားႏိုင္သည္၊ Come Clean Library မွာ ေသာၾကၤာ တရက္သာဖြင့္သည္။ စာအုပ္ငွားလိုလ်င္ ၾကိဳျပီးဖံုးဆက္ရန္လိုသည္၊
ထိုဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးကေရတြက္ျပေသာ စာရင္းတြင္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မပါလာေပ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀တံုးက ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ လမ္းမၾကီးေဘးမွ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွာ အလြန္အားကိုးရပါသည္၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဦးေသာ္ေကာင္း၊ တို႔ ျငိမ္းေက်ာ္တို႔သည္ ထိုစာၾကည့္တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ၾကပါသည္၊ စာအုပ္ရွာရသည္မွာ သစ္သားအံဆြဲေလးေတြ ကဒ္ထူျပားေလးေတြႏွင့္ျဖစ္ သည္၊ ကဒ္ျပားေပၚက ရည္ညႊန္းစာကို ေျပာျပလ်င္ စာၾကည့္တိုက္၀န္ထမ္းေတြက စာအုပ္ေတြရွာ ေပးသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားကဒ္ သည္ စာအုပ္ငွားခြင့္ ကဒ္ပင္ျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္လို အစဥ္အလာေကာင္း ခဲ့သည့္ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးမ်ားကို ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ သို႔အပါေခၚဘို႔လိုပါသည္၊
ကိုယ္ထူကိုယ္ထထူေထာင္ထားေသာ ဆရာပါရဂူ ၏စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္းထိုစာရင္းတြင္မေတြ႔ရေပ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ထူေထာင္ဘို႔ စီမံကိန္းမွာ အစိုးရ၏ ဦးစားေပး စာရင္းမ်ားတြင္လည္းမေတြ႔ရ ေသး ေပ၊
အဓိကကေတာ့ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ရန္ ဘတ္ဂ်က္ လိုပါသည္၊ အစိုးရကလည္း စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္ရန္လိုသည္၊ အစိုးရက လိုအပ္ေသာရံပံုေငြကို ဖန္တီးေပးမွသာ စာၾကည့္ တိုက္ ေတြရပ္တည္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္၊ ၈်ာနယ္ေပါင္းစံု အျမဲယူဘို႔ အြန္လိုင္းက ဖတ္ႏိုင္ဘို႔ တစ္လ တစ္လတြင္ ေဒၚလာ သိန္းခ်ီ၍မ်ား ကုန္မလား မေျပာတတ္ပါ၊ စကၤာပူ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ၾကီးကို Lee Kong Chaing ေဖါင္ေဒးရ်င္းၾကီးက ေပးေသာ အလႈေငြ ေဒၚလာ သန္း ၆၀ ႏွင့္မတည္ျပီးေဆာက္သည္ ဟုသိရသည္၊
ယေန႔ ျမန္မာျပည္စာၾကည့္တိုက္ေတြက စာအုပ္ငွားရန္ ပဌမ အသင္း၀င္ရပါမည္၊ အသင္း၀င္ျဖစ္ရန္ ၀င္ေၾကးေပးရဦးမည္၊ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာႏွင့္ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းကလိုေသးသည္၊ စာအုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြပိုင္ခြင့္မရွိ၊ ကက္တေလာက္မွာရွာျပီး ၀န္ထမ္းအကူအညီကိုယူရမည္၊ ပါရမီ စာအုပ္ တိုက္က ပဌမဆံုးထုတ္လုပ္ေသာ Website (www.myanmarbookshop.com) မွာ စာအုပ္ေတြကို ဗမာလိုေရးျပီး ရွာႏိုင္၊ ဖတ္ႏိုင္ မွာႏိုင္ ၀ယ္ႏိုင္ေနပါျပီ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးအေနျဖင့္ On Line Catalogue မထားႏိုင္ေသး ျခင္းမွာ ယခုလို IT ေခတ္တြင္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္သင့္ပါ၊ စာၾကည့္တိုက္၏မွတ္တမ္း မွတ္ရာ ေတြကို ဒီဂ်စ္တယ္ Records ရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္သင့္လွေပသည္၊
ျပင္ပမွဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အြန္လိုင္းမွတဆင့္ ဖတ္ႏိုင္ၾကပါျပီ။ ျပည္သူအမ်ားစုက ထို အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္ေတြကိုေစ်းၾကီးျမင့္သျဖင့္ မဖတ္ႏိုင္ၾကပါ၊ ေငြအိပ္ၾကီးၾကီးရွိေသာ အစိုးရ၏ တာ၀န္ မွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြက တဆင့္ ထိုဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ စာအုပ္၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို ျပည္သူေတြ ဖတ္ႏိုင္ ေအာင္ေဆာင္က်ဥ္းေပးရန္ျဖစ္ပါသည္၊ ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀ွမ္း ျပည္သူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးေတြက စီစဥ္ေပးရပါမည္၊
စာၾကည့္တိုက္ဆိုသည္မွာ ျပည္သူကို စာဖတ္ေအာင္ ကူညီေပးရမည့္ဌာနၾကီးမ်ားျဖစ္သည္၊ စာဖတ္ရန္ အေရးကို အခက္အခဲေတြမရွိေစရ၊ ၊ အေႏွာက္အယွက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထား၍ ခက္ခဲ ေအာင္လုပ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ပယ္ဖ်က္ၾကရပါမည္၊ စာဖတ္ခ်င္သူတဦး စာၾကည့္တိုက္သို႔ေရာက္လာ လ်င္ သူလိုအပ္ ေသာစာအုပ္ကို ယူ၍ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးၾကရပါမည္၊ စာအုပ္ဖတ္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး မွာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိ၊ Abstract ျဖစ္ေနသည္၊ သို႔ပါေသာ္လည္း လူတေယာက္ ၏ အသိ ဥာဏ္ဖြင့္ျဖိဳးမႈ၊ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈတို႔တြင္ စာအုပ္စာေပ၏ အေရးပါပံုကို ပံုၾကီးခ်ဲ႔ ရန္မလိုေပ၊ ပညာ ဗဟုသုတ ကင္းမဲ့လ်င္လူ႔ဘ၀မွာ ဘာေတြ ခ်ိဳ႔ယြင္း မည္ဆိုသည္ကို ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀းရွင္းျပရန္မလိုပါ၊
စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္က ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ဆက္သြယ္ျခင္းကို အားမေပး၊ ႏိုင္ငံျခားမွ၀င္လာမည့္ စာအုပ္ စာရြက္စာတမ္းမွန္သမွ်ကို ၀င္လာမည့္လမ္း မွပိတ္ထားေလသည္၊ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ျပင္ပႏိုင္ငံေတြက ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြကို Subscribe လုပ္၍မရပါ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ တခါက ဂ်ာနယ္ေတြ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးကို ေရလမ္းမွ ရန္ကုန္လိပ္စာျဖင့္ပို႔လိုက္ဖူးသည္၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြကို အေကာက္ခြန္ ဌာနကဖမ္းျပီးသိမ္းလိုက္ေလသည္၊ ေနာက္မွ နမူနာပါဆိုျပီး ဂ်ာနယ္အခ်ိဳ႔ကို ၾကိဳးစီး ခ်ိတ္ပိတ္ခါ အေကာက္ခြန္ ဌာနခ်ဳပ္သို႔စစ္ေဆးရန္ပို႔ရသည္၊ သူတို႔ကေပးေစ အမိန္႔ခ်မွ ကိုယ့္စာအုပ္ ေတြကို အိမ္သို႔သယ္ခြင့္ရသည္၊
မၾကာေသးမီကမွ ရန္ကုန္မွ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အခု စာအုပ္ေတြကို စာတိုက္ကပို႔ခြင့္ျပဳေနပါျပီ၊ အစမ္းပို႔ ၾကည့္ ေပးပါဆို၍ မဂၢဇင္းတေစာင္ပို႔ၾကည့္ရသည္၊ ပဌမဆံုးစာေစာင္ကေရာက္မသြားေပ၊ ေနာက္ စာေစာင္ ေတြက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ပါသည္ဟု သူငယ္ခ်င္း က၀မ္းပမ္းတသာ ဖံုးဆက္ ရွာသည္၊ ျမန္မာစာတိုက္ၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေမြးခင္ေခတ္ကလို စာပို႔သည့္ သူ႔အလုပ္ကို သူ ျပန္လုပ္ေနပါျပီ ဟုဆိုသည္၊ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မူ ႏိုင္ငံျခားမွ စာတိုက္ျဖင့္ ပို႔လိုက္ေသာ မဂၢဇင္း တေစာင္ ရန္ကုန္လိပ္စာသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္သြားျဖင္းမွာ အိမ္မက္ သဘြယ္ပင္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႔မွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိ၊ ေရႊဘိုမွာသာ ျပန္ၾကားေရးစာၾကည့္တိုက္ရွိသည္၊ ထိုစာၾကည့္ တိုက္မွာ စာအုပ္ေတြရွိသည္ဟု မၾကားစဖူး၊ ေၾကးမႈံႏွင့္လုပ္သားလို ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္ သာေန႔တိုင္းရႏိုင္သည္၊ ခင္ဦးစာၾကည့္တိုက္မွာ လူငယ္ေတြ စုျပီးေထာင္ၾကေသာ စာၾကည့္ တိုက္ဆိုသာရံု ရွိဘူးသည္၊ စာအုပ္ေတြမွာ အရပ္က၀ိုင္းျပီးလႈၾကတာ ေတြဘဲရွိသည္၊ အခမ္း ကလည္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း လူအမ်ားၾကီး ထိုင္ ရန္ေနရာေတြမရွိ၊ ရံပံုေငြမွာ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္သည္ မဟုတ္၊ လခ ဟူ၍မေပးႏိုင္ေတာ့လည္း ေစတနာ၀န္ထမ္း ကူညီသူေတြက မျမဲ၊ သည္လိုႏွင့္ စာအုပ္ေတြ ကလည္း ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ပ်က္သြားရျပန္သည္၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြကို အစိုးရရံပံုေငြ ေထာက္ပံ့ ေငြေတြ ျဖင့္ စံနစ္တက်ျဖစ္ေစခ်င္ျပီ။ စာၾကည့္တိုက္မွာ အင္တာနက္ ရျပီဆိုသည္ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ တခု သည္ အေတာ္ ျမိဳင္ဆိုင္ အသံုးက်သြားပါျပီ၊
တကယ္ျဖစ္ရမည္မွာ ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀ွမ္း စာၾကည့္တိုက္ၾကီးေတြ ရွိရမည္၊ ထိုစာၾကည့္တိုက္ၾကီးမ်ားမွာ တခုႏွင့္တခု အြန္လိုင္းခ်ိတ္ဆက္ျပီး ျမန္မာျပည္ေနရာအႏွံ႔ ျပည္သူတို႔လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ သင့္သည္၊ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ႏွင့္ တျပည္လံုး စာၾကည့္တိုက္ေတြကို တန္ဘိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ျပီဆိုလ်င္ ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္းေက်းမႈ႕ထိမ္းသိမ္းေရး ပေရာဂ်က္မွာအလြန္ အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ပါသည္၊
(၃)
လူတို႔သည္လြတ္လပ္မႈကို အလိုရွိၾကသည္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားကို မၾကိဳက္ၾကေပ၊ စကၤာပူမွာ ဒီမိုကေရစီမရွိဘူးဆိုသူေတြကို ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီကြမ္းယူး ကကြ်န္ေတာ္တို႔ BBC အသံလႊင့္ ဌာန ကို တကြ်န္းလံုးနားဆင္ႏိုင္ေအာင္ ၂၄ နာရီလႊင့္ေပးထားပါတယ္ဟုေခ်ပဘူးသည္၊ စကၤာပူျမိဳ႔ေတာ္ တ၀ိုက္တြင္ FM ၈၈.၉ တြင္နားဆင္ပါက BBC ကိုအျမဲၾကားေနႏိုင္သည္၊ ျပည္သူတို႔အသိပညာ တိုး တက္ ေရးအတြက္ အစိုးရက သူတို႔တတ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေပးပါသည္၊ အေမွာင္ေခတ္မွာေနခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ေခတ္ႏွင့္အမွီ သတင္း ဌာနေတြကို အျမဲနားေထာင္ေနႏိုင္ဘို႔ လိုသည္ထင္မိသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္က ကုန္သြယ္ေရး၀န္ၾကီးကို ျပန္ေတြ႔လိုေသးသည္၊ သူေျပာသလို ဗမာျပည္မွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားစာအုပ္ဆိုင္ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္မလာ ရတာလဲဟု ေမးခ်င္သည္၊ ခန္႔ျငားေသာ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္မလာသလဲဟု ေမးခ်င္သည္၊ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ အင္တာနက္လည္းေရာက္ပါျပီ၊ ကြန္ပ်ဴတာကြ်မ္းက်င္ သူေတြ လည္း ရွိၾကပါသည္၊ ပညာဗဟုသုတ ျဖန္႔ျဖဴးေရးမွာ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အဘယ့္ေၾကာင့္ အား သြန္ခြန္စိုက္မလုပ္ႏိုင္္ၾကပါသနည္းဟုေမးခ်င္သည္၊ ေခတ္ေဟာင္းက မွားခဲ့ျပီးသားအမွားကို ထပ္ျပီး မမွားေစခ်င္ေတာ့ပါ၊
Xxxx
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Good Article..
Europe countries, Japan, Korea .. they have many public libraries but south east asia countries Thai, Malaysia, Vietnam .. i visited and unable to find public library.
I am proud, there is Burmese library LPK, it is barrowing to many Burmese in Singapore (Peninsula Plaza Level 4).
Burmese like to read book and it is potential of developing the country.That Minister of Trade was “I think, writing his experience book very think and two volume already published in Yangon” I am not wrong, he never setup a own public library in Myanmar even though now he is super billionare (very rich) as ex-General. I wish, he (former trade minister) to donate public library as Singapore Lee Kwan Yew.
Very good article. It can be due to the same old 1001 reason which is why Minister of Trade unable to implement his wishes. There was no basic SOP in there. All munbo jumbo. Different Minister with different ideas until now it changes again. As long as they don’t bother to learn the lessons from past, the country and the peoples will keep on suffer.