ေမာင္လူေပ – အေမတို ့ရြာ (၂)
မိုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
အေမတို ့ရြာသားမ်ားကား ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းရင္း ဘဝကို ရုန္းကန္ေနၾကရွာသည္။ သူတို ့ေဒသထြက္ကုန္ေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဆန္စပါး၊ေျမပဲ၊နွမ္း၊ဝါ ေလးမ်ားကို အနီးဆံုးျမိဳ ့ျဖစ္ေသာ ေအာင္လံသို ့ သြားသြင္းၾကသည္။ ျမိဳ ့ေပၚက လိုအပ္သည္မ်ားဝယ္သည္။ တစ္မိုးလံုး ႏြားနွင့္ရံုးကာ ထြက္ရွိလာေသာ လယ္ယာထြက္ကုန္ေလးမ်ားသာ သူတို ့အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္သျဖင့္ မိုးေရမမွန္ေသာရာသီမ်ားတြင္ ဝမ္းစာပင္ မရရွာၾက။ သို ့ေသာ္လည္း အမေတာ္ေၾကးယူထားျပီးျပိမို ့ အစိုးရကို တာဝန္ေက်သြင္းရန္ရွိသည္။ မသြင္းနိုင္ေတာ့ အဖမ္းခံရေလသည္။အခ်ဳပ္ထဲမွာနွစ္ပတ္ေလာက္ထားျပီး ျပန္လြတ္ေတာ့ ျမိဳ ့က အသိပဲြရံုမွ ေငြေခ်းကာ ျပန္ခဲ့ရသည္ဟု ေျပာျပရွာသည္။
အဂၤလိပ္ေခတ္ကေရာ ဂ်ပန္ေခတ္ကပါ နိုင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္မ်ား သူတို ့ရြာသို ့ တစ္ဦးမ်ွမေရာက္လာခဲ့ဖူး။ ထို ့ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ဆိုတာ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာဟု အေမေျပာဖူးသည္။ သူတို ့ရြာသားေတြအမ်ားစုကကလည္း ေအာင္လံကလြဲလို ့ အေဝးျမိဳ ့မ်ားသို ့ ေရာက္ဖူးသူနည္းသည္။ အသြားအလာနည္းေတာ့ ဗဟုသုတလည္း နည္းသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္ေလယဥ္ေတြ ပ်ံလာတာကိုေတြ ့ေတာ့ ေလယဥ္မွန္းမသိရွာလို ့ ဘုရားဓါတ္ေတာ္ေတြ ေဝဟင္ကၾကြလာတယ္ထင္ျပီး လယ္လုပ္တာရပ္ကာ ထိုင္ရွိခိုးခဲ့ဖူးတယ္လို ့ အေမၾကီး(အဖြား)က ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
ရိုးသားၾကသူမ်ားမို ့ လိမ္ဖို ့ကိုလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ တစ္ခါက အေမတို ့ရြာသားအခ်ိဳ ့ ရန္ကုန္သို ့ ဘုရားဖူးထြက္ၾကသည္။မသြားခင္လည္း ေခါင္းေဆာင္က “ရန္ကုန္ဆိုတာ ျမိဳ ့ၾကီးမို ့ နင္တို ့ကို ဘယ္ကလာၾကလဲေမးရင္ ဇိန္ ့ရြာတို ့ ေအာင္လံတို ့မေျဖနဲ ့ ခရိုင္ျမိဳ ့ ျဖစ္တဲ့ သရက္ကလို ့ေျဖ”ဟု မွာသည္။ေတာသားေတြမို ့ ရန္ကုန္သားေတြက အထင္ေသးမွာ စိုးပံုရ၏။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္ကလာၾကလဲဟုအေမးခံရေသာအခါ သင္ထားသည္မ်ားကိုေမ့ျပီး ဘယ္လိုေျဖရမယ္မသိေတာ့ကာ “ဘယ္ကလာမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး” ဟု ေျဖၾကသည္တဲ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ကလာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားဟု ရန္ကုန္သားေတြက ရယ္ၾကသည္ဟု အေမကေျပာဖူးသည္။
အေမတို ့ရြာနားတြင္ရွိေသာ ေရႊပန္းေတာရြာမွာ ငါးရက္တစ္ေစ်းရွိသည္။ ထိုေစ်းေလးမွာ အနည္းအပါး လိုအပ္သည္မ်ားသြားဝယ္ၾကသည္။ ဒီေစ်းေလးမွာ အသားစိုေလးမ်ားအနည္းအပါးကို တတ္နိုင္သူမ်ားဝယ္စားၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ အသားစိုဆိုတာ အလွဴၾကီးရွိမွ စားရတာျဖစ္၏။ ငါးေျခာက္ဖုတ္နွင့္ ပဲဟင္းသည္သာ သူတို ့ေတြရဲ ့ ေန ့တိုင္းစားစရာ။ ဘာဟင္းခ်က္လဲ ေမးစရာမလို။
ထိုကဲ့သို ့မေဝးကြာလွေသာ္လည္း သြားလာေရးခက္လွေသာ အေမတို ့ရြာသို ့ အိမ္မက္တစ္ခုသဖြယ္ ေရာက္ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။
ဒီခရီးကို စီစဥ္တာေတာ့မဟုတ္။ အေမတို ့ရြာကို အေမျပန္တိုင္း အိမ္ေစာင့္တာဝန္က်သူမို ့ မေရာက္ဖူးခဲ့လို ့ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ အိမ္ကကိုးကြယ္ေသာ သိမ္ဥဴ းေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ရြာျပန္ဖို ့ရွိသည္။ ဆရာေတာ္က ေရႊက်င္ဂိုဏ္းဝင္မို ့ ေငြကို ကိုင္တြယ္ခြင့္မရွိသျဖင့္ ကပၸိယလိုသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားက ေနမေကာင္း။ ထိုသို ့ အေၾကာင္းဆံုကာ အေမက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားလုပ္ျပီး ရြာလိုက္သြားဟုဆိုကာ လိုရာသံုးရန္ ေငြနွစ္ရာေပးျပီး ဆရာေတာ္နွင့္ ထည့္လိုက္ေလသည္။
ဘုန္းၾကိးေက်ာင္းသား အသစ္စက္စက္က ၁၈နွစ္သာရွိေသးေသာ ဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားစိတ္သြင္းမရ။ ငယ္ရြယ္သူမို ့ အေတြးအျမင္ကလည္း မၾကြယ္ေသး။ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေအာင္လံအေရာက္တြင္ ဆရာေတာ္နွင့္ လမ္းခဲြကာ ရြာသို ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခ်ီတက္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ သူ ့ဒကာအိမ္မွာ သံုးရက္ေလာက္ သီတင္းသံုးျပီးမွ ရြာျပန္မည္။
ရြာသို ့သြားမည့္ကားက ေန ့လည္နွစ္နာရီေလာက္မွာ ေအာင္လံေစ်းေဘးမွထြက္သည္။ ကားက ေရႊပန္းေတာကမနက္ထြက္ျပီး ေအာင္လံမွ ေန ့လည္ျပန္ထြက္သည့္ တစ္စီးသာရွိသည့္ ၆တန္ ကုန္ကားျဖစ္သည္။ သည္တစ္စီးသာရွိေသာ ကုန္ကားက ကုန္အျပည့္ကို တင္ထားေသး၏။ ဘယ္ကစီးရမွာလဲေမးေတာ့ ကုန္ေတြေပၚက ထိုင္လိုက္ရမည္တဲ့။ ဒီလိုနွင့္ ကုန္ေတြေပၚ ကုတ္ဖဲ့တက္ျပီး အမ်ားနွင့္ေရာေနွာထိုင္ကာ ေက်ာက္ခဲစားထားေတာင္ အစာေၾကတယ္ဟုေျပာၾကေသာ ေရႊပန္းေတာလမ္း ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေတာ့သည္။
ကုန္အျပည့္ေပၚမွာထိုင္ရတာမို ့ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။ ကိုင္စရာလည္းမရွိ။ လမ္းကလည္းၾကမ္းမို ့ တကိုယ္လံုး ယိမ္းကလိုက္ရသည္။ ကားေပၚပါ လူတစ္ေယာက္က သစ္ကိုင္းေစာင့္တာဝန္ယူသည္။ သစ္ကိုင္းေစာင့္ဆိုလို ့ မ်က္စိလယ္မသြားၾကပါနွင့္။ လူေတြက ကုန္အျပည့္တင္ထားေသာကားေပၚမွာထိုင္ရတာမို ့ မိုးေပၚေရာက္ေနသျဖင့္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားမွ သစ္ကိုင္းမ်ားနွင့္မလြတ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးရွိက်ြန္းပင္ၾကီးမ်ားနွင့္နီးလာလ်ွင္ ဝပ္ဟ၊ဝပ္ဟ ဟုေအာ္ရသူကို သစ္ကိုင္းေစာင့္ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ထိုသူထံမွ ဝပ္ဟ။ဝပ္ဟဟု ေအာ္လိုက္သည္နွင့္ ေခါင္းကိုဝပ္ခ်ျပီး ခါးေလးကုန္းလိုက္မွ သစ္ကိုင္းနွင့္လြတ္မွာျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိန္က သီတင္းက်ြတ္ တန္ေဆာင္မုန္းမို ့ မိုးကလည္း မကုန္ခ်င္ေသး ဖဲြဖဲြေလးရြာလို ့ေနသည္။ ထီးကလည္း ဘယ္လိုမွေဆာင္းမရသည္မို ့ ကားေပၚကလူအားလံုးေလေအးဒါဏ္၊မိုးဒါဏ္တို ့ေၾကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကရသည္။ ယိမ္းထိုးလိုက္၊ဝပ္လိုက္နွင့္ ဘုရားတ ကာ သြားရေသာလမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တို ့ရြာလမ္းက ဘုရားတရားျမဲတဲ့လမ္းဟု ရယ္ေမာကာ ဆိုၾကသည္။ထို ့ေနာက္ အားလံုးကားေပၚကဆင္းပါဟု ေအာ္သံၾကားရေလ၏။တံတားမဲ့ သဲေခ်ာင္းတစ္ခုသို ့ေရာက္ျပီ။
သဲေခ်ာင္းကားေရစပ္စပ္နွင့္။ ေခ်င္းကမ္းပါးက မညီညာသည္မို ့ကားေမွာက္တတ္သျဖင့္ အားလံုးဆင္းရသည္။ ကားက ၾကမ္းတုံးအားကိုးနွင့္ျဖတ္၊ လူေတြက ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ ့ျဖတ္၊ေခ်ာင္းေက်ာ္လ်ွင္ ကားေပၚျပန္တက္။ဒီလိုနွင့္ပင္ တံတားမဲ့ သဲေခ်ာင္းနွစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးနာမည္ေက်ာ္ ျမိဳ့လွေခ်ာင္းသို ့ ေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီနီးျပီ။ ျမိဳ့လွရြာအနီးရွိ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းက အက်ယ္ၾကီး။ ျပီးေတာ့ ေရအျပည့္ျဖင့္ ၾကိဳလွင့္ေနေပျပီ။
ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းမွာေရတိုးေနသျဖင့္ ကားဆက္သြားလို ့ မရေတာ့ျပီ။ ဒီမွာညအိပ္ျပီး မနက္ေရက်မွ ကားျပန္ထြက္နိုင္မည္တဲ့။ ဒုကၡက မထင္မွတ္ပဲဆီးၾကိဳေနေလသည္။ ကိုယ္ကလူစိမ္း၊ အေဖၚလည္းမပါ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္းမသိ။ ရြာေရာက္ဖို ့ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲလို ့ စပ္စုမိေတာ့ ရွစ္မိုင္ေက်ာ္လိုေသးသည္တဲ့။ ဒါဆို ၁၂မိုင္သာ ခရီးေပါက္ခဲ့ျခင္းပင္။ နီးစပ္ရာရြာမွ လူမ်ားကေတာ့ အထုတ္ေလးေတြ ေခါင္းမွာရြက္ရင္း ေခ်ာင္းကိုကူးေနၾကတာျမင္ရ၏။ ေခ်ာင္းေရကေတာ့ ခါးသာသာရွိေလသည္။
ဘာအေရးလဲ။ေယာက်္ားပဲ။ တံုးတိုက္တိုက္၊က်ားကိုက္ကိုက္ဟု အားတင္းလိုက္သည္။ ရွစ္မိုင္ခရီးကို ေျခလ်ွင္ခရီးနွင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး ပါလာေသာလြယ္အိပ္ေလး ေခါင္းေပၚတင္ကာ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းထဲ ဆင္းလိုက္၏။ ေခ်ာင္းေရက ေရခဲေရအလားေအးစက္ေနသည္။ ဒီအထဲ ျမစ္ေရေက်ာကိုမသိပဲ ဆင္းလာမိသျဖင့္ ေရက ခါးတင္မက ရင္ေခါင္းနီးပါးထိနက္ေနေလသည္။ ေရစီးကလည္း သန္လွသည္မို ့ ေရစီးထဲ ေျမာမသြားေအာင္ မနဲထိမ္းျပီးသြားရ၏။ ဘုရားေပါင္းမ်ားစြာတျပီးေနာက္တြင္ ေခ်ာင္းတဖက္သို ့ေရာက္ေတာ့ ရဲြရဲြစိုေနေလသည္။ ဒီအထဲ ေနကလည္း ဝင္ေနေလျပီမို ့ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ ေတြ ့တဲ့လမ္းခဲြက နွစ္ခု။ ဘယ္ဘက္လမ္းကို လိုက္ရမည္မသိပဲ အက်ပ္ရိုက္ေနေတာ့၏။
(ဆက္ေရးပါမယ္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
