ဖိုးထက္ – စာဖတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္
စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၄
စာဖတ္ၾကဖို႔၊ စာဖတ္ၾကဖို႔ အေျပာဆံုး ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စာေရးဆရာမ်ား ျဖစ္သည္။ “ဘာဆန္းသလဲ။ ေစ်းထဲမွာ ငါးသည္က သူ႔ငါးေတြ လတ္ေၾကာင္း။ ေကာင္းေၾကာင္း။ ငါးစားတာ ၀က္သား စားတာထက္ က်န္းမာေရး ပိုေကာင္းေၾကာင္း။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဗမာ၊ ဗုဒၶဘာသာ ၀က္သား အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ဟူး…ဒါလဲ ေၾကာက္ရေသးသည္။) သူ႔ငါးေတြ ၀ယ္စားၾကဖို႔ အမႊန္းတင္မည္။ သံပုရာသီးသည္က သူ႔ သံပုရာသီးေတြ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း။ အလြန္ အရည္ရႊမ္းေၾကာင္း။ ေနျပည္ေတာ္ထြက္ သံပရာသီးၾကီးမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အလြန္႔ အလြန္ ခ်ဥ္စုတ္ေနေၾကာင္း ဟာသေလးေႏွာၿပီး ေစ်း၀ယ္ကို ဆြယ္မည္။ စာေရးၾကေသာ သူမ်ားက စာဖတ္ၾကဖို႔ ေျပာတာ အႏွီေစ်းသည္မ်ားလိုဘဲေပါ႔” လို႔ ထင္ေသာ သူမ်ား ရိွေနႏိုင္သည္။ မွန္ပါသည္။ စာဖတ္ရင္ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ္႔ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးလဲ ေကာင္းၾကတာ မဟုတ္။ ထို႔အတူ စာေရးသူ အားလံုးလဲ ရိုးသားသန္႔စင္ၾကေသာ လူမ်ား မဟုတ္။ (ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္လို အေကာင္။) သို႔ေသာ္ စာဖတ္တာ ေကာင္းပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ႔ ဗဟုသုတမ်ားမည္။ လူေပၚ လူေဇာ္လုပ္ႏိုင္မည္။ အထူးသျဖင္႔ ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ား လုပ္ႏိုင္သည္။ အနိမ္႔ဆံုး အဆင္႔ အပ်င္းေျပမည္။
အီတလီႏိုင္ငံ ဖေလာရဲင္႔စ္ျမိဳ႕မွာ ၁၄၆၉ ခုႏွစ္က နစ္ကိုလို မက္ခီယာဗယ္လီ ဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ေမြးခဲ႔သည္။ သူေရးခဲ႔ေသာ စာအုပ္ေတြထဲက “The Prince” ဆိုသည္႔ စာအုပ္က အလြန္ ထင္ရွားသတဲ႔။ အလြန္ ေအာင္ျမင္သတဲ႔။ စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ အေႀကာင္းအရာေတြကေတာ႔ “ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အလိုအပ္ဆံုး အရာက လက္နက္ ေတာင္႔တင္းဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ (မင္း) ျဖစ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ မိမိဂုဏ္သိကၡာကို နည္းနည္းမွ ငဲ႔ဖို႔ မလိုဘူး။ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ ရက္စက္စရာရိွရင္ အျပတ္လုပ္၊ ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ တစ္ခါတည္းလုပ္။ ဘုရင္ (မင္း) ဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ဆိုရင္ မလုပ္သင္႔ဘူးဆိုရင္လဲ လုပ္ရမွာဘဲ။ ကတိေတြ ပ်က္ရင္လဲ အေႀကာင္းျပခ်က္ေတြရိွရတယ္။ (သူမ်ား ယံု ယံု၊ မယံု ယံု မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္လုိ႔ ေျပာတာ) သူတစ္ပါးရဲ႕ ကတိစကားကို မယံုပါနဲ႔။ (ဘယ္သူ႔မွ မယံုနဲ႔။)” စတဲ႔ ဘုရင္၊ မင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ အာဏာရွင္ေတြ လိုက္နာဖို႔အတြက္ (do and don’t ေတြကို) အခန္း၊ အခန္းေတြ ခြဲၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးခဲ႔တယ္။ သူ႔စာအုပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္သလဲဆိုရင္ နပိုလီယံဟာ ဒီစာအုပ္ကို ေခါင္းအံုး အိပ္သတဲ႔။ ဟစ္တလာတို႔ စတာလင္တို႔ လက္စြဲတဲ႔။ (ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ဘာသာျပန္သည္႔ “ေက်ာ္စြာ ၁၀၀” ကို ကိုးကားသည္။)
အဲဒီလို သူ႔စာအုပ္မ်ိဳးက်ေတာ႔ အာဏာျမဲခ်င္တဲ႔ အာဏာရူးေတြအတြက္ဘဲ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ဆိုေတာင္မွ ဖတ္ဘူးတဲ႔ လူေတြအတြက္ ဒီလူေတြ ဘယ္အကြက္ထြင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ ဒီလူေတြ လိမ္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီလူေတြ ရက္စက္ေတာ႔မယ္။ ဒီလူေတြ အာရံုလႊဲေနၿပီ။ ဒီလူေတြ ကလိမ္က်ေနၿပီလို႔ သိရတာေပါ႔။ ကြက္ၾကိဳမေတြးႏိုင္ရင္ေတာင္မွ လယ္ဗယ္တူ လိုက္ေတြးႏိုင္တာေပါ႔။ ထားပါေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက စာဖတ္ေသာသူမ်ားကို လိမ္ဖို႔၊ ညာဖို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားကို လိမ္၊ ညာလို႔ ရေနတယ္လို႔ ထင္ေနရင္လဲ အမွားၾကီး မွားပါတယ္။ ခ်စ္လြန္းလို႔ မေျပာ။ ဇယားရွဳပ္လြန္းလို႔ မေျပာ။ ရြံလို႔ မေျပာ။ အဖက္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ မေျပာတာဘဲ ျဖစ္မယ္။ မသိတာ မဟုတ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုၾကီး မျပင္ဘဲႏွင္႔ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သြားေနပါသည္ ဆိုသည္႔ သူမ်ားကို ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ထားသူမ်ားက “ငါ႔မ်ား မအဘူး မထင္နဲ႔” လို႔ ေျပာႏိုင္မည္။
လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္နည္းၾကသည္။ စာေတြ ပိုဖတ္ၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္က တိုက္တြန္းခ်င္သည္။ ဒီလို တိုက္တြန္းလို႔ စာမူခေတြအမ်ားၾကီး ရၿပီး ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေျဖာင္႔ေနေသာ သူတစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္ရင္ မွားပါလိမ္႔မည္။ (မိုးမခမွ ဆရာမ်ားက စာမူခတင္မက စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ဘဲ ယူျဖစ္သည္။ စာမူခ မယူရက္ပါ။ ယူရေလာက္ေအာင္ အဆင္႔ရိွေသာ အေကာင္လဲ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံ မလိုခ်င္လို႔လဲ မဟုတ္။ မိုးမခမဂၢဇင္း ကမကထလုပ္ေနသည္႔ လူၾကီးေတြကိုယ္တိုင္ ဇြတ္ၾကိတ္ေနရတာကို သိေနလို႔။ စကားမစပ္ မိုးမခမဂၢဇင္း ၀ယ္ဖတ္ၾကဗ်ာ။ ၁၅၀၀ က်ပ္ ထဲပါ။ ဒါက အသလြတ္ၾကီး ေႀကာ္ျငာ၀င္တာ။) ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ေသာ လူတန္းစားက တစ္ခုတည္း။ အလယ္အလတ္တန္းစား ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ား။ လူလတ္ပိုင္းမ်ား။ စာ ဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္ေန ဇြတ္ၾကီး တိုက္တြန္း၊ ဆရာၾကီး ပံုစံ ျဖင္႔ လုပ္လို႔ မရေသာ ျမန္မာျပည္မွ လူတန္းစား ႏွစ္ခုလဲ ရိွသည္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
စာဖတ္ဖို႔ မတိုက္တြန္းသင္႔ေသာ ပထမ လူတန္းစားက ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေကာင္းၾကသည္႔ ပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ား။ သူတို႔အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းနဲ႔ သူတို႔ ဘ၀ကို တည္တည္တံ႔တံ႔ရပ္တည္ေနႏိုင္ေသာ လူမ်ား စာမဖတ္လဲ ဒီလူေတြက ေခတ္ၾကီးကို သိသည္။ စနစ္ၾကီးကို ဖတ္မိသည္။ သိမွာေပါ႔။ သူတို႔မွာက မ်က္စိၾကီး၊ နားၾကီး ၾကသည္ဘဲ။ သူတို႔ အသိုင္း အ၀ိုင္းက ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း။ သူတို႔က ေပါက္ဖြားလာေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား စာဖတ္ဖို႔ ၾကေတာ႔ ဒီပညာတတ္ၾကီးေတြက မ်က္ကြယ္ျပဳ မေနမွာ အလြန္ေသခ်ာသည္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ကို သြားၿပီး “စာဖတ္ၾကဗ်..ဟဲ..ဟဲ” လို႔ လုပ္ေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ ကိုယ္႔ထက္ ၀ါၾကီး၊ ပညာၾကီးၾကေသာ လူမ်ားကို ဆရာမလုပ္တာ အေကာင္းဆံုး။ ဒီလူေတြက ရွင္ၾကီး၀မ္းေရာ၊ ရွင္ငယ္၀မ္းေရာ အကုန္၀င္ခဲ႔ၾကေသာ သူမ်ား မို႔လား။ ရိွပါေစ။ ေနပါေစ။
ဒုတိယ လူတန္းစားက လက္လုပ္လက္စားမ်ား။ တစ္ရက္လုပ္ တစ္ရက္စားဖို႔အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားေနရသည္႔ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ား။ သူတို႔ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရေသာ အခ်ိန္ေတြ၊ အားအင္ေတြထဲမွ ဖဲ႔ၿပီး “စာဖတ္ေနာ္.. သိလား… စာဖတ္… စာဖတ္တာ သိပ္ေကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘ၀ေတြ တိုးတက္လာမွာ..သိလား” လို႔ မသိသား ဆိုးရြားစြာ တိုက္တြန္း မေနသင္႔။ သူတို႔အတြက္ စာတစ္အုပ္ထက္ အဆင္႔အတန္းျမင္႔ေသာ ရုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယို ဇာတ္လမ္းေတြက ပိုၿပီး ထိေရာက္ သင္႔ေတာ္မည္။ ဘီအီးတစ္ပိုင္းႏွင္႔ ကလိၾကားထိုး အတင္းၾကီး ရယ္ခိုင္းေသာ ခပ္ခ်ာခ်ာ ဇာတ္လမ္းေတြက ေနာက္ရက္ တစ္ရက္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အားအင္ျပည္႔ျဖိဳးေစမည္။ သူတို႔ဘ၀မ်ား ပိုမို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ စာေရးသူမ်ားမွာလဲ တာ၀န္မရိွ။ စာအုပ္မ်ားထဲမွာလဲ မရိွ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား တစ္ဖြဲ႔တည္းက လြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔မွာ မွ တာ၀န္ မရိွဘူး လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
လူလတ္တန္းစား ေခတ္လူငယ္မ်ားကိုေတာ႔ စာဖတ္ၾကဖို႔ အေလးအနက္ တိုက္တြန္းလိုသည္။ ဆရာ႔ ဆရာၾကီး ပံုစံျဖင္႔ တိုက္တြန္းလိုျခင္း ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အလွ်င္းမရိွ။ အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာ။ Stress မ်ားတာေတြ ရိွပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္လည္းဘဲ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆံုး ေလး၊ ငါးမ်က္ႏွာေလာက္ စာဖတ္ျခင္းကို အက်င္႔ေလးေတြ လုပ္ထားၾကရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း ေျပာသည္လုိ႔ မထင္ပါႏွင္႔။ ကမာၻမွာ လူအမ်ားစု တိုက္တြန္းၾကေသာ ကိစၥၾကီး ျဖစ္သည္။
စာအုပ္ေစ်းေတြ ၾကီးတယ္။ ဘယ္မွာ ငွားရမွာလဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ စသည္႔ စသည္႔ အေႀကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ စာတကယ္ဖတ္ေတာ႔မယ္ဆိုလွ်င္ ေက်ာ္လႊားလို႔ ရေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားလို႔ ထင္ျမင္မိသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာစာေတြ ဖတ္ရမလဲလို႔ ေမးခြန္းကို ကြယ္လြန္သူ အႏုပညာရွင္ ဦးသုေမာင္၏ အေျဖကို ကိုးကားခ်င္ေသးသည္။ (သိပ္ေတာ႔ မေသခ်ာ။ သာဓုႏွင္႔ သားမ်ားထဲကေတာ႔ ေသခ်ာသည္။) “ဘာစာဖတ္ဖတ္။ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္။ မဟုတ္တဲ႔ အျပာစာအုပ္ ဖတ္ရင္ေတာင္ ယူတတ္ရင္ ရတာေတြ အမ်ားၾကီး ဆိုတာ ေယာကၤ်ားေလးေတြ အသိဆံုး” လို႔ ေျဖသြားခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္။ ဆရာ ဦးသုေမာင္ ေျပာသည္႔ ယူတတ္ရင္ ရတယ္ဆိုတာလဲ စာမဖတ္ခင္ကဘဲ အခံ သတိ၊ ပညာဥာဏ္ၾကီး ၿပီးသား ျဖစ္ေနရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ စာဖတ္တာ မ်ားလာရင္၊ စာဖတ္နာလာရင္ လူေတြက သူ႔ဗီဇႏွင္႔ သူ လိုအပ္တာကို ထုတ္ယူႏိုင္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူမ်ားက ႏိုင္ငံေရးကို ယူမည္။ ရသပိုင္းကို စိတ္၀င္စားသူက ခံစားမွဳရသကိုယူမည္။ ဗဟုသုတႏွင္႔ အခ်က္အလက္ကို ထုတ္ယူေသာ သူက ထုတ္ယူသြားမည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ ရသခံစားမွဳ၊ ဗဟုသုတေတြဆိုတာ မေကာင္းတာေတြလဲ မဟုတ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ထုတ္ယူသြားၾကတာ စာဖတ္သူမ်ား၏ ရပိုင္ခြင္႔ မဟုတ္ဘူးေပဘူးလား။
မွန္ရာကိုသာ ၀န္ခံၿပီး ဆရာၾကီး ပံုစံျဖင္႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်ရလွ်င္ လက္ရိွ ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရ လူလတ္တန္းစား လူငယ္မ်ား၏ စာဖတ္အားက ေၾကာက္ခမန္း လိလိ။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ စာဖတ္ၾကတာ မဟုတ္။ စာမဖတ္ၾကတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္ အျပစ္မျမင္ၾကေစလို။ ကိုရီးယားကားမ်ား၊ တရုတ္ကားမ်ား၊ အင္တာနက္ ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ခ္မ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိ ကုန္ေနၾကရင္း အသက္ေတြ ၾကီးၾကီးလာၾကေသာ လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေလးသည္။ “ေအာင္မာ..နင္က ၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္။ ရင္ေလးရေအာင္ နင္က ဘာမို႔လို႔လဲ” လို႔ အေမးရိွလာလွ်င္ ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း၏ စကားကို ကိုးကားခ်င္ျပန္သည္။ “စာမဖတ္ၾကေသာလူငယ္မ်ား အသက္ၾကီးလာလုိ႔ သူတို႔လက္ထဲမွာ ႏိုင္ငံကို ၀ကြက္အပ္ၿပီး ထားရရင္ အသက္ၾကီးမွ ေတာင္ေျပး၊ ေျမာက္ေျပးနဲ႔ ေသရတာ မေျဖာင္႔ ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ သနားလို႔” ဆိုသည္႔သေဘာ ေျပာသည္႔ ဆရာၾကီး စကားကို ကိုးကားခ်င္သည္။ လက္ရိွ ေဘာင္းဘီခၽြတ္အစိုးရထဲေတာင္မွ စာမဖတ္ေသာသူမ်ားက စကားကို ေတာေျပာ၊ ေတာင္ေျပာ အဆင္႔အတန္း မရိွေျပာသည္။ စာဖတ္ေသာသူ (မ်ား) ကေတာ႔ သူတို႔ အစိုးရကိုေတာင္ ရုပ္ထု ထုၿပီး ဘုရားစဥ္ေပၚ တင္ထားရမလို အေႀကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းေတြ ေပးတတ္ၾကတာ ဆိုရွယ္ နက္၀ပ္ခ္က ဟိုလူၾကီး တစ္ေယာက္ကို ဆြဲထုတ္ ဥပမာ ျပခ်င္သည္။
ဒါေပမယ္႔ အထက္က ေျပာခဲ႔ေသာ အီတလီလူမ်ိဳး မက္ခီယာဗယ္လီ ေရးေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကိုဘဲ ေရြးဖတ္ေသာ သူမ်ားေတာ႔ ျဖစ္မွာစိုးရိမ္သည္။ ဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳးကို ထံုးလိုေခ်၊ ေရလိုေႏွာက္၊ ေၾကာင္ပုဇြန္စား ၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးသကဲ႔သို႔ ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေၾကညက္ေအာင္ ဖတ္ထားခဲ႔ၾကသည္႔ လူၾကီးေတြ လက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ႔ရသလိုမ်ိဳး ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေနၾကရမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္သည္။ ဒီလိုသာ ဆိုရင္ျဖင္႔ လက္လုပ္ လက္စားမ်ားက ပူစရာ မလို။ ႏိွမ္ခ် ေျပာလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ဘ၀ႏွင္႔ သူတို႔။ “ကိုယ္ လုပ္မွ ကိုယ္စားရတယ္” ဆုိသည္႔ ရိုးသားျဖဴစင္သည္႔ အျမင္မ်ားျဖင္႔ ဘယ္ေခတ္ကို မဆို ျဖတ္သန္းၾကအံုးမည္။ ပညာတတ္ၾကီးမ်ားကေတာ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေရ ဘယ္ေျမကို ထြက္သြား ထြက္သြား ေအးေအး ေဆးေဆး မိသားစုလိုက္ အခ်ိန္မေရြး ထြက္သြားႏိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လို ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ အေကာင္ဘဲ အေသမလွမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေသလွဖို႔ ညီ၊ ညီမငယ္မ်ား စာဖတ္ၾကစမ္းပါလို႔ တိုက္တြန္းရင္ ဆရာ႔ ဆရာမၾကီးမ်ား အားလံုး မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိသည္။ “မင္းသား” စာအုပ္ ေခါင္းခု အိပ္ေသာ သူမ်ားကေတာ႔ စာမဖတ္ေလ ႀကိဳက္ေလ။ ပညာမတတ္ေလ ႀကိဳက္ေလ။ စာအုပ္ေတြကို ေမ႔ေနေလ ႀကိဳက္ေလ။
ဖိုးထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
