ေက်ာ္ဟုန္း – ေလာကမိခင္ကို ေတြ ့ျခင္း
ၾသဂုတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၄
မဟာခ်ိဳင္။
စမြတ္ဆခြန္ခရုိင္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ့ေတာ္နဲ ့အနီးကပ္ဆုံးခရုိင္ပါ။ မဲခမ္ျမစ္ျဖတ္စီးဆင္းတဲ့ ေဒသေပါ့။ ဒီနယ္ေျမဟာ ကၽြႏု္ပ္နဲ ့မစိမ္္း။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၂၀)ေလာက္ကတည္းက ရင္းႏွီးဖူးတဲ့ေနရာပါပဲ။ ထိုင္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္က (၁၁)ႏွစ္ေလာက္ေနဖူးခဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီေဒသကိုလဲ ေရာက္သေပါ့။
ခုလဲ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္ခဲ့ဖူးစဥ္တုန္းကအတိုင္း ဒီေဒသမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ရဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ မ်ားမွမ်ား ရွိေနဆဲပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ေနရာအႏွံ ့အျပားမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေတြက ၿမိဳ ့ေပၚေတြမွာသာမဟုတ္။ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ ပင္လယ္ထဲ၊ အႏွံ ့ရွိေနဆဲပါ။ သူတို ့ေတြကေတာ့ ကိုယ္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ ့ စြန္ ့စားေရာက္လာၾကၿပီး နီးစပ္ရာ၊ ႀကဳံရာေတြမွာ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတဲ့သူေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအထဲကမွ မဟာခ်ိဳင္ေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္မိပါတယ္။
မဟာခ်ိဳင္ဆိုတဲ့အရပ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြထဲမွာ မြန္ကအမ်ားဆုံး။ ဒုတိယ ထား၀ယ္။ ကရင္၊ ရခိုင္၊ ဗမာတို ့က မနည္းမမ်ား ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ၿမိဳ ့တည္တာ၊ အေဆာက္အဦေဆာက္တာေတြဟာ သိပ္ေတာ့ စည္းစံနစ္က်လွတယ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက ေရႏုတ္ေျမာင္းေတြ စည္းစံနစ္တက် ေဖာက္မထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိုးတြင္းအခါ ေရနည္းနည္းပါတဲ့မိုးရြာရင္ ေရလွ်ံေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို မိုးအခါ လမ္းေတြမွာေရလွ်ံတဲ့အထဲမွာ မဟာခ်ိဳင္လဲအပါအ၀င္ပါပဲ။ ေရ၀ပ္ခ်ိဳင့္ေတြရွိတာေၾကာင့္ ျခင္ေပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေရေရာက္ေတာ အေသးစားေလးေတြလဲရွိၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ့စြန္ျဖစ္ေတာ့ အလုပ္ရုံအႀကီးႀကီးေတြလဲ ရွိတဲ့ေနရာပါ။ ေဒသ
စီးပြားေရးေကာင္းတဲ့ေနရာတခုလို ့ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ပင္လယ္ေရထြက္လုပ္ငန္းနဲ ့ဆက္စပ္တဲ့ အလုပ္ရုံေတြ ရွိတဲ့ေနရာပါ။ အေအးခန္းအလုပ္ရုံႀကီးေတြတည္ၿပီး ငါး၊ ပုဇြန္၊ ျပည္ႀကီးငါး၊ ေရဘ၀ဲ အစရွိတာေတြ သန္ ့စင္ထုတ္ပိုးၿပီး ၊ အေမရိကန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ဂ်ပန္ စတဲ့ ေဖာက္သည္ႏိုင္ငံေတြဆီ ႏွစ္စဥ္တင္ပို ့ႏိုင္ေလေတာ့ စီးပြားေရးေကာင္းသေပါ့။ ကမၻာမွာ ထိုင္းဟာ ပင္လယ္ေရထြက္ပစၥည္းတင္ပို ့ရာမွာ တတိယေနရာကရွိေနတာဆိုေတာ့ မဟာခ်ိဳင္လို ေရထြက္လုပ္ငန္းေတြမ်ားတဲ့ေနရာ
ရဲ့ စီးပြားေရးကို မွန္းဆႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ေရထြက္လုပ္ငန္းေတြရဲ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့သူေတြ အမ်ားစုက ဘယ္သူေတြလို ့ထင္ၾကသလဲ။ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြေလ။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့သူ၊၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီး၊ သက္လတ္၊ သက္ရြယ္၊ သက္ႀကီး အရြယ္စုံေတြ ့ရတဲ့ ေနရာပါပဲ။ သူတို ့ဟာ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုၿပီးလုပ္ေနရရွာတာပါ။
အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ လြန္တယ္မထင္နဲ ့ဦး။ ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီက အလုပ္ရုံအမ်ားစုဟာ ပုဇြန္လိႈင္တဲ့ရာသီမွာသာ အလုပ္သမားေတြကို အလုအယက္ေခၚၾကၿပီး ငါး၊ ပုဇြန္က်ဲသြားရင္ အလုပ္နားပစ္တတ္ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ရတဲ့သူထဲမွာ ျမန္မာျပည္သားမရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ ဒီေတာ့ေဆြမ်ိဳးေတြက ပုဇြန္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဒီလိုအလုပ္ရုံေတြ မွာ လုပ္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ လုလုပ္ၾကရေတာ့တာပါ။ ပုဇြန္ကို အခြံႏႊာတာ၊ အေကာင္လုိက္စီၿပီး အေအးခန္းထဲထည့္တာေတြမွာ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ပုဇြန္ခြာတာကလဲ ခြာၿပီးသားကို ကီလိုခ်ိန္ၿပီးလက္ခံတာဆိုေတာ့ အၿပိဳင္ခြာၾကရတာေပါ့။ လြယ္မယ္ေတာ့မထင္ပါနဲ ့။ပုဇြန္ ကို ျဖဴေအာင္ လတ္ေအာင္ မပုပ္ေလေအာင္ ဓာတုေဆးမႈန္ ့နဲ ့အရင္စိမ္ထားၿပီးမွခြာခိုင္းတာ။ ပုဇြန္ခြာတဲ့ လက္ေတြဟာ တပတ္တြင္း
အေရတြန္ ့၊ လက္သည္းခြံနံေဘးေတြ ဓာတုေဆးေၾကာင့္ က်ယ္ၿပီး နာက်င္လာပါတယ္။ ထုတ္ပိုးၿပီး ပုဇြန္၊ ငါးေတြကို အေအးခန္းထဲ ထည့္ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြဆိုလဲ မေခ်ာင္ပါဘူး။ အကၤ ်ီထူႀကီးေတြ၀တ္ၿပီး ကုန္ေတြကို ထုတ္ သြင္းလုပ္ရတာ။ တေယာက္ကို ၁၅ မိနစ္၊ နာရီ၀က္က် အေအးခန္းထဲ ၀င္ၾကရတာေလ။ အေအးခန္းက အေအးဒီဂရီ ၄၀ ကေန ၄၅ တြင္းလႊတ္ထားတာဆိုေတာ့ သူတို ့ဟာ အလြန္ပူအုိက္တဲ့ ထိုင္းေႏြရာသီေတာင္ ႏွာသီးနီ၊ လက္ထုံက်င္ေ၀ဒနာၾကားက လုပ္ေနၾကရတာပါပဲ။
မဟာခ်ိဳင္ေရာက္ ျမန္မာေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားဘ၀ဟာ စာနာဖြယ္ပါ။ သူတို ့ဟာ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္၊ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ၾကမ္းေတြ ကိုလုပ္ကိုင္ေနရတယ္။ အလုပ္ခြင္ရာသီမွာ အလုအယက္လုပၾ္ကၿပီး လုပ္အားခေငြေတြကို စုထားေဆာင္းထားၾကရတယ္။ အလုပ္ျပတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားအလုပ္ ရွာလုပ္ႏိုင္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္လဲ စုထားသမွ်ေလး ထိုင္စား။ ဒီလို က်င္လည္ေနရတာ မ်ားပါတယ္။ လုပ္ခေငြဆိုတာကလဲ လုပ္ရွင္သတ္မွတ္ေစ်းအတိုင္း ေစာဒကမတက္ရဲဘဲ လုပ္ရရွာတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ထိုင္းအေခ်ာင္သမားေတြ ရဲ့ လုယက္တဲ့ဒဏ္၊ ရဲေတြဖမ္းမိလို လာဘ္ထိုးရတဲ့ဒဏ္၊ ရဲဖမ္းရင္းနဲ ့ပါသြားရတဲ့ ေငြ၊ ေရႊေတြ၊ ရဲဖမ္းခံရရင္ နယ္စပ္ကျပန္တက္လာ ရမယ့္ လူပြဲစားကိုေပးရတဲ့ ေငြေၾကး၊ ဒါေတြကလဲ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြ မျဖစ္မေနႀကဳံရတဲ့ အခက္အခဲေတြပါပဲ။
ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ ရွိသူေတြလဲ ရွိပါရဲ့။ ဒါေပမ ဲ့ အလုပ္ပါမစ္တႏွစ္စာရဖို ့ ကိုယ့္အလုပ္ရွင္ကလဲ တာ၀န္ခံေပးဦးမွ။ ေနာက္ၿပီး ပါမစ္ဖိုးလဲ ရွိဦးမွ ဆိုေတာ့။ တခ်ိဳ ့လဲ ပါမစ္မရွိဘဲ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သလို ႀကံဳသလိုေနရရွာတာပါ။ မသိနား မလည္မႈလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ ့လဲ ပါမစ္လုပ္ခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္ရမယ့္ေငြနဲ ့ ပါမစ္ဖိုးကုန္က်စားရိတ္တြက္ၿပီး မလုပ္ဘဲ မထူးဇာတ္ခင္းရတာလဲရွိပါတယ္။ ဒါေတြေျပာေနရတာ ေရႊ ့ေျပာင္းျမန္မာလုပ္သားေတြဘ၀ တေစ ့တေစာင္းသိႏိုင္ရေအာင္ ပလႅင္
ခံရတာပါ။
ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြဆိုၿပီး အထင္ေတာ့မေသးေလနဲ ့ဗ်ာ။ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြထဲမွာ အတန္းအစားအမ်ိဳးမ်ိဳးပါ၀င္ၾကလို ့ပါ။ အေျခခံေက်ာင္းပညာ အသင့္အတင့္တတ္တဲ့သူအျပင္ တကၠသိုလ္အဆင့္ရွိသူေတြ၊ ဘြဲ ့ရေတြ ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အစုံပါပါတယ္။ သူတို ့ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ့ ရွင္းပါတယ္၊ ႏိုင္ငံရဲ့ စံနစ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြဟာ တူညီတဲ့ အခ်က္တခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်။ ကိုယ့္ရဲ့ ရုိးရုိးသားသားလုပ္အားနဲ ့ဘ၀အေျချမင့္ခ်င္တဲ့သူေတြမို ့ သူတပါးႏိုင္ငံမွာ အခက္ႀကံဳရမယ္မွန္းသိလဲ စြန္ ့စားေဖြရွာဖို ့ ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြဆိုတဲ့ အခ်က္က တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္က စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ ့ပါးေျပာင္ဖူးတဲ့ ေထာက္ျပဳတ္ ဗိုလ္ခင္ညြန္ ့က ေျပာဖူးသဗ်။ ထိုင္း၀န္ႀကီးတေယာက္
က သူ ့ကို ခင္ဗ်ားတို ့ႏိုင္ငံက တရားမ၀င္လုပ္သားေတြ က်ဳပ္တို ့ဆီမွာ အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတယ္ေျပာပါတယ္။ ဗိုလ္ခင္ညြန္ ့က က်ဳပ္တို ့ဆီမွာ တရား၀င္ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္တဲ့သူပဲ ရွိသတဲ့။ အဲဒီလိုလာတဲ့သူေတြက အေျခအေနမဲ့ေတြ၊ ကေလကေခ်ေတြဆိုပဲ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္ပုံမ်ား ေတြးသာၾကည့္ေတာ့။
သိပ္မၾကာေသးခင္က ျပည္တြင္းသတင္းတပုဒ္ ၾကားသိလိုက္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ပန္းပ်ိဳးသူအဖြဲ ့က လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းေနရၿပီး စာသင္မသင္ႏိုင္ရတဲ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးသတဲ့။ ကေလးေတြရ ဲ့ ေရာင္းကုန္ ပန္းေတြကိုလဲ ကေလးေတြကိုယ္စားလိုက္ေရာင္းေပးပါတယ္။ ဒီကေလးေတြကို လမ္းေဘးမွာသာေနရာရွာၿပီး ေစတနာရွင္တစုက ေသစာရွင္စာတတ္ေအာင္ အခက္အခဲၾကားကသင္ေပးရရွာတာပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လမ္းေဘးစာသင္ကေလးငယ္ေတြကို ရဲကအေျခအေနမဲ့ ပုဒ္မတပ္ၿပီး ဖမ္းသတဲ့ေလ။ ေစတနာရွင္ ပန္းပ်ိဳးသူအဖြဲ ့ကပဲ လိုက္ထုတ္လို ့ ကေလးငယ္ေတြ ျပန္ေတာ့ လြတ္ခဲ့ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေတြးၾကည့္။ ဒီလိုလူမမယ္ကေလးငယ္ေတြ စာသင္ခန္းမွာမရွိဘဲ ေစ်းေရာင္းေနရတာ အေျခအေနမဲ့ေနရတာဘယ္သူ ့ေၾကာင့္လဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲ။စစ္တိုက္တာေလာက္ပဲသိၿပီး ႏို္င္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး၊ အမ်ိဳးသားက်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးစတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ဘာကိုမွ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ စစ္အုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ခံ တိုင္းျပည္ျဖစ္ေနလို ့ပဲဆိုတာအေျဖထြက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို ့ ၾကားဖူးထားတဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစကားကို သတိရမိပါရဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နယ္လွည့္စည္းရုံးေရးဆင္းစဥ္အခါက နံနက္ေစာေစာ ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းကာလမွာ အေၾကာ္တဲထဲ အ၀တ္ပါးေလး၀တ္ၿပီး အေၾကာ္ ေၾကာ္ေနရရွာတဲ့သူကို သူ ့အေပၚအကၤ် ီ အတင္းထိုးေပးၿပီးေျပာတဲ့စကားပါ။ “ ခင္ဗ်ား ဆင္းရဲတာ က်ဳပ္နဲ ့ဆိုင္တယ္ဗ်၊ ေရာ့ – ဒီ အက်ၤ ီကိုယူ” တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အစိုးရ၀န္ႀကီးအဖြဲ ့မွာကိုး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္သူသားကို တန္ဖိုးတတ္ပုံ၊ တာ၀န္ ယူတတ္ပုံ၊ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ျပည္သူအေပၚ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပုံကို အခု ႏိုင္ငံကို အုပ္စိုးေနတဲ့ စစ္အုပ္စုအဘမ်ား သိေစခ်င္
လိုက္တာ။ သူတို ့ စစ္အုပ္စုလဲ တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္တန္ပါဘူး။ ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ရာမေနတတ္ဘဲ အာဏာခုံမင္ေန လို ့ပါ။ အဏာခုံမွာကလဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း အဆီတ၀င္း၀င္းစားရသကိုး။ မက္ေပမေပါ့။ သူခိုးရင့္လာေတာ့ ဒျမျဖစ္လာ၊ ဒျမႀကီးလာေတာ့လဲ သူခိုးက်င့္မေပ်ာက္နဲ ့။ တိုင္းျပည္မွာ လုံးပါးပါး၊ ျပည္သူေတြမွာ ပါးပါးလုံးရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
အခု စစ္အုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြက တာ၀န္မေၾကလို ့ ဘြဲ ့ရအလုပ္လက္မဲ့ေတြ၊ ပညာတပိုင္းတစျဖတ္ အလုပ္လုပ္ရသူေတြ၊ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ၊ တေန ့လုပ္ တနပ္စားေတြ ျမန္မာျပည္မွာမ်ားသထက္မ်ားလာရတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြလာသေလာက္ ကမၻာ့ေငြေစ်းကြက္မွာ လဲလွယ္မရတဲ့ ဗမာ့ေငြေၾကးေၾကာင့္လဲ ျမန္မာေငြဟာ တန္ဖိုးမရွိ။ ေငြတန္ဖိုး မရွိျခင္းဟာ ျပည္သူေတြကို မ်ားစြာ ဂယက္ရုိက္ေစတာပါပဲ။ ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့သူမ်ားလာေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ လူသားရင္းျမစ္တန္ဖိုးေတြ ဆုံးရႈံးရပါတယ္။ ပညာတတ္ဦးေရ နဲလာတာလဲ တိုင္းျပည္အနာဂတ္မွာ အႏၱရာယ္။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ပညာကိုမခုံမင္၊ စာကိုမခင္တြယ္လို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးဒုကၡေၾကာင့္သာ ေပ်ာ္ရာကို
စြန္ ့ခဲ့ၾကရရွာတာပါ။ခု မဟာခ်ိဳင္ဆိုတဲ့အရပ္မွာ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားလူငယ္ေမာင္မယ္ေတြအတြက္ အခမဲ့ပညာဒါနျပဳေနတဲ့ဌာနတခု ေပၚထြန္းလာပါၿပီ။ “ေလာကမိခင္ ပညာဒါန သင္တန္းေက်ာင္း” တဲ့။
ဒီေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ဖို ့ကို ကနဦးအႀကံျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ဇဋိလ(မင္းတုန္း)ပါ။ ဆရာေတာ္အရွင္ဇိဋိလ(BA) အပါ အ၀င္ အရွင္စႏၵိမာ(MA) ငဖဲ၊ အရွင္အာစိဏၰသီရိ(BA) ေဒးဒရဲ၊ အရွင္အာဒိစၥ(BA) က်ိဳင္းတုံ၊ အရွင္ပညာေဇာတ(BA) ျမန္ေအာင္ နာယကဆရာေတာ္(၅)ပါးရဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေလာကမိခင္ ပညာဒါနေက်ာင္းဟာ မဟာခ်ိဳင္အရပ္မွာ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားလူငယ္ေတြ အားကိုးရာျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္လာခဲ့ရတာကိုေတြးၾကည့္ရင္ ဆရာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္က ပရိယတၳိစာ၀ါအျပင္ ေခတ္ပညာ တတ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ပညာရဲ့တန္ဖိုး နားလည္တတ္သူ ရဟန္းေတာ္ေတြမို ့ပါ။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေအာက္က်ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရသူေတြထဲက လူငယ္ေတြရဲ့ စြမ္းအား၊ တန္ဖိုးေတြကိုသိၿပီး သူတို ့တတ္တဲ့ပညာေတြကို မွ်ေ၀ေပးလိုမႈ၊ တဆင့္ျမင့္ ဘ၀မ်ား ပိုင္ဆိုင္ေစလိုမႈ ေမတၱာဓာတ္နဲ ့ေစတနာခြန္အား ႀကီးမားမႈတို ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကိုထမ္းျခင္း တစိပ္တပိုင္းလဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုရႈျမင္မိတာ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ ့ ေလာကမိခင္ ပညာဒါနေက်ာင္းက သင္ၾကားေပးတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ က ေခတ္လူငယ္ေတြ အမွန္လိုအပ္ေနတဲ့ ပညာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာဘာသာရပ္၊ အဂၤလိပ္စာ (ေရး၊ေျပာ၊ဖတ္)ဘာသာရပ္ေတြ အျပင္ ထိုင္းမွာေနထိုင္ရွာေဖြစားေသာက္ရတဲ့အတြက္ ထိုင္းစာေပနဲ ့စကားေျပာကို ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာဆိုတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးတာကိုး။ ထိုင္းေတြအမ်ားစုက အဂၤလိပ္စကားကို မေျပာတတ္တာမ်ားတယ္။သူတို ့ဘာသာစကားကိုပဲ စာေရး၊မန္ေနဂ်ာ၊သူေဌးေတြ က အသုံးမ်ားတာဆိုေတာ့ ထိုင္းေရာက္ျမန္မာေတြမွာ ထိုင္းစကားတတ္ရင္ကိုပဲ လုပ္ငန္းမွာ ေနရာေကာင္းနဲ ့လစာျမင့္ႏိုင္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္းေရာက္ ဗမာေတြအတြက္ ထိုင္းစကားနဲ ့စာ သင္ၾကားေပးျခင္းဟာ ကာလေဒသနဲ ့ အလြန္သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တာ
မို ့အထူးေကာင္းမြန္ပါရဲ့။ ဒိထက္ အဂၤလိပ္စာေရာစကားပါ ေျပာႏိုင္ေရးႏိုင္ဖတ္ႏိုင္၊ ကြန္ပ်ဴတာပါ အသုံးျပဳႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အလုပ္ရုံႀကီးေတြမွာ အၿမဲတမ္းလုပ္ခြင့္ရႏိုင္သလို လစာေကာင္းလဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကမိခင္ေက်ာင္းဟာ ထိုင္းေရာက္ ေရႊ ့လ်ား လုပ္သားလူငယ္ေတြအတြက္ ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသလို အက်ဳိးရွိေစမယ့္ ေက်ာင္းေပါ့။
ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံနဲ ့စာရင္းအင္းကို အရွင္ပညာေဇာတက တာ၀န္ယူသင္ၾကားေပးၿပီး ဖိုတိုေရွာ့ကို ကိုေအာင္မိုးက သင္ေပးပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအဆင့္ျမင့္ပညာကိုေတာ့ အရွင္စႏၵိမာကသင္ၾကားေပးေနပါတယ္။အဂၤလိပ္စာအေျခခံက ဦးသန္ ့ဇင္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ကို အရွင္၀ိနယ၊ အဂၤလိပ္(ေရး၊ ဖတ္၊ေျပာ)ကို အရွင္စႏၵိမာတို ့က ဦးစီးသင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ထိုင္းဘာသာ ေရးဖတ္ေျပာကိုေတာ့ အရွင္အာစိဏၰသီရိက ႀကီးမွဴးသင္ေပးေနတာပါ။ ဒီလို ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာသင္ၾကားမႈေတြကို အခ်ိန္ဇယားနဲ ့၊ ေက်ာင္းသားလက္ခံမႈ စာရင္းနဲ ့တိတိက်က်ကို သင္ၾကားေပးေနတာျဖစ္ၿပီး သင္တန္းကာလတခုကို (၄)ပတ္သတ္မွတ္ထားေတာ့ တႏွစ္ကို (၃)ႀကိမ္ႏႈန္းနဲ ့
သင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ခုဆို (၄)ႏွစ္တာကာလထဲေရာက္လာၿပီေလ။ဒီသင္တန္းေက်ာင္းက တႏွစ္ကို ဘာသာရပ္အလိုက္ထူးခၽြန္သူေတြ အေယာက္ (၃၀)ကေန (၄၀)ၾကား ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္တယ္လို ့လဲ သိရလို ့၀မ္းသာမိပါရဲ့ဗ်ာ။ ေနာင္လဲ တိုးပြားေအာင္ ေလာကမိခင္ ေက်ာင္းက ဆက္လုပ္ေနဆဲမို ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရႊ ့လ်ားအလုပ္သမားေတြ ့အတြက္ တကယ့္ကို ေအးျမတဲ့အရိပ္ ေကာင္းကို ခိုလႈံရတဲ့ အခြင့္အေရးပါပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ စမြတ္ဆခြန္ေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြအဖို ့ေတာ့ ေလာကမိခင္ေက်ာင္းက ကႏၱာရထဲက အိုေအစစ္။
ေလာကမိခင္ေက်ာင္းကို ကႏၱာရထဲက အိုေအစစ္လို ့တင္စားရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူးဗ်။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ပညာသင္ၾကားေရးသက္ သက္သာမဟုတ္ဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြဦးေဆာင္ၾကေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာေရး၊ ဗုဒၶဘာသာတည္တံ့ေရးတို ့ကိုလဲ လုပ္သဗ်။ ထိုင္းႏိုင္ငံအစိုးရရဲ့ တရားမ၀င္ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေပၚ ထုတ္ျပန္တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားတို ့ မျဖစ္မေနလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ကိစၥေတြကိုလဲ သင္တန္းသားေတြ၊ နီးစပ္ရာ ျမန္မာျပည္သားေတြကို အသိေပး ကာကြယ္ေရးလဲ လုပ္ေပးေနေသး တာကိုး။ လူကုန္ကူးမခံရေအာင္နဲ ့လူကုန္ကူးခံရသူေတြ တိုင္ၾကားႏိုင္ေအာင္လဲ ကူညီႏိုင္မယ့္သူေတြအမည္နဲ ့ ဖုံးနံပါတ္ေတြကိုလဲ ျဖန္ ့ေ၀ေပးတာေတြလုပ္ပါေသးတယ္။ ဒါဟာ ေလာကမိခင္ေက်ာင္းရဲ့ မ်ိဳးေဆြအေပၚ တာ၀န္သိေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမဂၤလာတရားပါပဲ။ ျပည္ပမွာ ဟာကြက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ေလာကမိခင္က လုပ္ေဆာင္ေနတာလို ့ျမင္ပါတယ္။
ဒါနဲ ့ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ေတြကို အသင္းရပ္တည္ေရးနဲ ့ပညာဒါနျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ဘယ္လိုေငြေၾကးရွာၿပီး တည္တံ့ေအာင္လုပ္ေနပါသလဲလို ့ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ တရားပြဲေတြကရတဲ့ အလွဴေငြနဲ ့ရပ္တည္ရသတဲ့။ ေစတနာရွင္မ်ားရဲ့ အလွဴေငြေတြကို စုၿပီး ေက်ာင္းအတြက္သုံးတာတဲ့။ ကိုယ္က်ိဳးမတြက္ အမ်ားအတြက္သာလုပ္ေဆာင္တဲ့ သာသနာ့ရဟန္းပ်ိဳမ်ားကို ဦးခိုက္ေကာ္ေရာ္မိပါရဲ့ေလ။
ဒီေနရာ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြလက္ခံႏိုင္ဖို ့အတြက္ရယ္၊ စာလာသင္သူေတြ ရဲအဖမ္းအဆီးေတြ ကင္းဖို ့အတြက္ရယ္ကိုေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳး Mr. Sompong Srakaew ရဲ့ အကူအညီေတြကိုယူရပါတယ္။ မစၥတာ ဆြန္ေပါင္းဟာ သမၼာဆတ္တကၠသိုလ္ဘြဲ ့ရသူပါ။ သူက Labour Right Promotion မွာတည္ေထာင္သူ၊ ဦးေဆာင္သူတေယာက္။သူ ့အကူအညီဟာ ျမန္မာေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားေတြအတြက္ အေတာ္ထိေရာက္ေစလို ့ေက်းဇူးတင္စရာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တေလာက ျပည္တြင္း ေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ ့မွာ အေမ ့အိမ္ပညာဒါနေက်ာင္း စာလာသင္ေပးတဲ့၀န္ထမ္းေတြကို သက္ဆိုင္ရာက ဖိအားေပး ၿခိမ္းေျခာက္တယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားမိေတာ့ အံ့ၾသေဒါသထြက္မိတယ္ဗ်ာ။ ၾကည့္ေလ၊ လူမ်ိဳးျခားေတြက ပညာေရးအားေပးကူညီ၊ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက အဘဆိုသူတခ်ိဳ ့က ပညာဒါနလုပ္သူကို ဖိအားေပး၊ ေႏွာက္ယွက္။ အရပ္ရပ္ ၾကားလို ့မွ မေတာ္။ ျပည္တြင္းနဲ ့ျပည္ပ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ ပညာရွာလိုလ်က္နဲ ့ေက်ာင္းကိုစြန္ ့၊ မိသားစု၀မ္းေရးစိုဖို ့ စြန္ ့စား ထြက္လာၾကတဲ့ ေရႊ ့ေျပာင္းလုပ္သားလူငယ္ေတြဟာ ကၽြႏ္ုပ္တို ့တိုင္းျပည္ရဲ့ အနာဂတ္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို ့ေလးေတြသာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ပညာဆုံးေအာင္သင္ႏိုင္ခဲ့ရင္..။ သူတို ့ေလးေတြသာ ကိုယ့္ျပည္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူတို ့အတြက္ ဖူလုံႏိုင္ခဲ့ရင္ …။ အေတြးေတြ ပ်ံ ့မိေပါ့။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လူသားရင္းျမစ္တန္ဖိုးေတြ ဆုံးရႈံးေနတာ စစ္အုပ္စု အဘမ်ား သိပါစ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ဦးေႏွာက္ေတြ ျပည္ပနဲ ့ ယွဥ္ရင္ ေနာက္က်ေနတာ စစ္အုပ္စု အဘမ်ားသိပါစ။ သိလဲ မသိဟန္ေဆာင္ေနၾကမွာပါ။ ျပည္တြင္းမွာ လူမႈေရးလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြ၊ ပညာေရးဒါနျပဳေနသူေတြကိုေတာင္ လစ္ရင္လစ္သလို ေႏွာက္ယွက္ေနသူေတြဆိုေတာ့ အခက္သားလား။
စစ္အုပ္စုအဘေတြ တာ၀န္မေက်လဲ ထိုင္းက ေလာကမိခင္ကေတာ့ တာ၀န္ေက်တယ္ဗ်ာ။ ဒီတာ၀န္က ကိုယ့္ဖာသာ အသိစိတ္နဲ ့ထမ္းေဆာင္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ေလ။ အခိ်န္အခါရဲ့ လိုအပ္ခ်က္၊ အေျခအေနရဲ့ လိုအပ္မႈ၊ ဒီအစုစုကို တကယ့္ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာယွက္လို ့ထမ္းေဆာင္တဲ့ ေလာကမိခင္ပညာဒါနေက်ာင္းက ဦးေဆာင္ ဆရာေတာ္ ရဟန္းပ်ိဳမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်မိရဲ့။ တိုင္းျပည္ႀကီးေတြမွာ အေျခခ်ႏိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြလဲ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္လိုတယ္ဆိုရင္ ေလာကမိခင္ပညာဒါနေက်ာင္းကို အားေပးကူညီၾကဖို ့တိုက္တြန္းခ်င္ပါရဲ့ေလ။ ေလာကမိခင္ေက်ာင္းက ဘ႑ာေရးအဖြဲ ့မွဴး ကိုေသာင္းၾကည္ရဲ့
ဖုံး (၀၈ ၅၃ ၂၁၄ ၈၂၆ ) ကို ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ အရွင္အာစိဏၰသီရိက မိန္ ့ပါတယ္။ လူကိုယ္တိုင္လဲ ထိုင္း ေရာက္ခဲ့ရင္ ဖုံးဆက္သြယ္ၿပီး ေက်ာင္းကို သြားေလ့လာၾကေပါ့။ စာသင္လိုလဲ သင္ေပးႏိုင္ရင္ ၀င္သင္ေပးၾကေပါ့ဗ်ာ။
ခုဆိုရင္ ေလးႏွစ္တာေရာက္ ေလာကမိခင္ပညာဒါနေက်ာင္းကို ဗီယက္နမ္က ဆရာေတာ္၊ သီလရင္ေတြေတာင္ လာေရာက္ေလ့လာ အႀကံေပးေတြ လုပ္တဲ့အထ ိ လူသိမ်ားလာပါၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္တို ့ ေရႊေဆြမ်ိဳးေတြလဲ ေလာကမိခင္ကို ေတြ ့ျမင္ သဒၶါေပါက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ ေလာကမိခင္ကို ေတြ ့မိၿပီးၿပီ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ