ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU) – ကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီးေသာ ေန႔ရက္မ်ားကုို ျပန္လည္အမွတ္ရေနမိျခင္း
ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ျမန္မာျပည္မွာ ေန႔ရက္မ်ားစြာကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၿပီးေနာက္ … ။ ၾသဂုတ္လ (၁ဂ) (ဂ-၁ဂ-၂၀၁၄)ေန႔က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ တစ္လေနၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႔ ခရီးစဥ္ဆြဲထားတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ေၾကာင့္ နီးျခင္း၊ ေ၀းျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ေသခ်ာ ေပါက္ေပၚလာႏိုင္ျခင္းပါ။
ေ၀းေ၀းေနျခင္း၊ နီးနီးေနျခင္္းဆိုတဲ့ ဘ၀ခရီးမွာ – နီးနီးေနျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းတာေတြ ရွိႏိုင္သလို၊ ေ၀းေ၀းေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ေကာင္းတာေတြက ရွိေနျပန္တယ္။ လူခ်င္းေ၀းေနေပမဲ့ စိတ္ခ်င္းမေ၀းဘူးဆိုရင္ နီးေနသလိုပါပဲလို႔ ေျပာလာသူေတြလဲ ရွိေနျခင္းပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေ၀းျခင္းနီးျခင္းဆိုတာကို ဘ၀တစ္ခုရဲ့ ျဖစ္စဥ္လို႔ ႏွလုံးသြင္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ … ။
ေျပာလို႔သာ ေျပာရတယ္။ အေမရိကကို ျပန္လည္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္မိ ျပန္တယ္။ ေတြ႔ခ်င္တဲ့လူေတြ၊ ေတြ႔သင့္တဲ့လူေတြကို ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၀မ္းသာမႈဆိုတာ ျဖစ္လာ ျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္ ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႔မွာတည္ရွိတဲ့ ေမတၱာနႏၵ၀ိဟာရ ဓမၼရိပ္သာႏွင့္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အေနကင္း ကြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းမိသလို ျဖစ္မိျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့့္လည္း အတိတ္မွာ ထင္က်န္ရစ္ခ့ဲတဲ့ အမွတ္ရဖြယ္၊ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ပုံရိပ္မ်ားကို ျပန္လည္ေဆးခ်ယ္ၾကည့္မိတယ္။ စာေရးသူရဲ့ အတိတ္ဒိုင္ယာယီမွာ စိတ္ႏွင့္ေရးမွတ္ထားခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ျပန္လည္ဖတ္ရႈမိရာ အမွတ္ရစရာေတြက တသီတတန္းႀကီးျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့လဲ အတိတ္က ပုံရိပ္ေတြပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေတြးယူလိုက္မွ စိတ္ေတြဟာလည္း ေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္။
အတိတ္ႏွင့္ ပစၥဳပၸန္၊ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္ ဒီျခားနားခ်က္ေတြၾကားမွာ ဆက္စပ္မႈရွိေနေအာင္ ဘယ္ အရာေတြကမ်ား ဆက္စပ္ေပးထားပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားးမိျပန္တယ္။ ကာလသုံးပါးဟာ အေၾကာင္း အက်ဳိးအားျဖင့္ ဆက္စပ္မႈရွိေနတာမွန္ေသာ္လည္း အတိတ္က မိမိသိခဲ့ဖူးသူေတြ (ေဒၚက်င္ေရႊ၊ ေဒၚဟယ္လင္လင္း၊ ဦးထိန္၀င္း စတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ) ယေန႔ပစၥဳန္ဘ၀မွာ မရွိေတာ့တာကို သတိျပဳမိတယ္။ ယေန႔လို႔ေခၚတဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ မိမိသိထား သူေတြ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရွိေနၾကဦးမွာလဲဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္စဥ္းစား မိျပန္ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို ဘ၀ႏွင့္ခ်ိန္စက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မည္ဆိုရင္ေတာ့ မဆုံးႏိုင္တဲ့ ဘ၀သံသရာမွာ လြမ္းစရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနမွာပဲလို႔ စဥ္းစားမိျခင္းပါ။ ဒီေတာ့လဲ သြားသူေတြလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားၾက ပါေစ။ လြမ္းလိုသူေတြလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လြမး္ၾကပါေစ။
ေ၀းျခင္းနီးျခင္း ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို ဥာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္ၿပီး ၾကည့္ႏုိင္မယ္ရင္ေတာ့ သံေ၀ဂဆိုတဲ့ တရားအသိ ဥာဏ္မ်ား ပူးတဲြပါ၀င္လာႏိုင္ျခင္းပါ။ ဥပမာ၊ အကယ္၍သာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀တစ္ခုရဲ့ အတိတ္မွာ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တဲ့ အရာအားလုံးကုိ ေရပြက္ပမာ တခဏမွ်သာဆိုတဲ့ သခၤါရသေဘာကို ျပည့္ျပည့္၀၀ႀကီး လက္ခံထားႏုိင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ အနာဂတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလတံ့ျဖစ္တဲ့ ထိုအရာ အားလုံး တို႔သည္လည္း သခၤါရသေဘာမွာပဲ အက်ဳံး၀င္ေနတယ္ဆိုတာ သိထားႏိုင္ဖို႔ပါ။
အကယ္၍သာ လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိသြားရမဲ့ ဘ၀ခရီးလမ္းႏွင့္ မိမိရဲ့ကံၾကမၼာကုန္ဆုံးမည့္ ေန႔ရက္ကို ႀကိဳတင္သိထားခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ေလာကမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေနတဲ့ အမုန္းတရားေတြဆိုတာ ျဖစ္လာ ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ အာဃာတေတြ၊ ရန္ညွဳိးေတြ ဖြဲ႔ပါဆိုလို႔လည္း ဖြဲ႔ရဲေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဥာဏ္က အသိမွား၊ အျမင္မွားမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးႏုိင္တာေၾကာင့္ ခဏေလးသာၾကာတဲ့ ဘ၀ေလးထဲမွာ အမုန္းတရားေတြကို အၾကာႀကီး ျဖစ္ခြင့္ေပးထားႏိုင္တဲ့ သေဘာသဘာ၀မ်ဳိး ထိုပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမွာ အခ်ိန္ေတြ ေပးမထားႏုိင္လို႔ပါ။
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးထဲမွာ လုပ္စရာတာ၀န္ေတြက မ်ားစြာရွိေနျခင္းပါ။ လူ႔ဘုံမွာ ေမြးဖြားလာသူဆိုေတာ့ အေမဆိုတာ ရွိလာမယ္။ အေဖဆိုတာ ရွိလာမယ္။ သူတို႔ရွိလာေတာ့ သူတို႔အေပၚမွာ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ရမဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြဆိုတာလည္း ရွိလာမယ္။ ဒီတာ၀န္၊ ဒီ၀တၱရားေတြ ေက်ပြန္တဲ့ သားသမီးမ်ားကို သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းလို႔ ေလာကႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြရဲ့အေပၚမွာ တာ၀န္ေတြ၊ ၀တၱရားေတြ မေက်ပြန္ရင္လည္းေနပါေစ။ ေက်းဇူးတရားကို မေစာ္ကားမိေအာင္၊ ေက်းဇူးတရားေတြကို မေခ်ဖ်က္မိေအာင္ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္သူမ်ဳိး ျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳစားသင့္ျခင္းပါ။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက လွပတဲ့ဘ၀မ်ဳိးႏွင့္ ေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ဘ၀မ်ဳိးကို ပုိင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဆရာေတြဆီမွာ တပည့္ခံၿပီး ပညာေတြကို သင္ယူခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့လဲ ဆရာ့အေပၚမွာ ေပးဆပ္ရမဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြဆိုတာ ရွိလာျပန္တယ္။ ဒီတာ၀န္၀တၱရားေတြကုိလည္း စြမ္းႏိုင္သမွ် ေပးဆပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
အလားတူစြာပင္ ဒီတိုင္းျပည္တြင္းမွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာသူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးမဲ့ျဖစ္ေအာင္ မျပစ္မွားသင့္ပါ။ အာဏာရွင္ကိုမုန္းရင္ ဒီအာဏာရွင္ကို တိုင္းျပည္တြင္းမွ ဖယ္ရွားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾကရမွာျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီအာဏာရွင္ေၾကာင့္ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို မမုန္းသင့္ပါ။ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးကို မႀကိဳက္ရင္ ထိုစနစ္ဆိုးႀကီးကို တိုင္းျပည္တြင္းမွ ႀကိဳးစားၿပီး ဖယ္ရွားပစ္ၾကမယ္ဆိုရင္လည္း ႀကိဳးစားေပးၾကဖို႔ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အျပစ္မျမင္သင့္ပါ။
ဒီအာဏာရွင္၊ ဒီစနစ္ဆိုးေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ ထိုသူမွာ ပညာဆိုတဲ့ လက္နက္ေတြရွိ လာေအာင္ ဦးစြာပထမ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားႏွင့္ စုေဆာင္းထားရမွာျဖစ္တယ္။ ပညာမပါတဲ့သူဟာ လက္နက္မပါတဲ့ စစ္သားႏွင့္တူတယ္။ ပညာမတတ္တဲ့သူဟာ ဥာဏ္ပညာနည္းတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ တူတယ္။ ဥာဏ္ပညာေတြ၊ အသိတရားေတြႏွင့္ျပည့္စုံတဲ့ သူကေတာ့ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး လက္နက္အင္အားေတာင့္တင္းတဲ့ ပညာရွိႏွင့္ တူတယ္။ ေငြးေၾကးဆိုတာ ၾကြား၀ါဖို႔မဟုတ္ပဲ၊ သို႔မဟုတ္ အေပ်ာ္က်ဴးဖို႔မဟုတ္ပဲ၊ တိုင္းျပည္မွာ အက်ဳိးရွိမဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သုံးစြဲရမွာဆိုတာကို သူသိတယ္။ လက္နက္ဆိုတာ လူကိုသတ္ဖို႔မဟုတ္ပဲ၊ သို႔မဟုတ္ အာဏာကို အလြဲသုံးစားျပဳလုပ္ဖို႔မဟုတ္ပဲ၊ တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးမဲ့ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေနတဲ့ လူရမ္းကားေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ဖို႔ႏွင့္ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ဆိုတာကုိ ထိုပညာရွိက နားလည္တယ္။ ဒါဟာ ပညာရွိသူတို႔ရဲ့ စရိုက္လကၡဏာဆိုတာကို ခြဲျခား သိႏိုင္တဲ့ အခ်က္ပဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ တိုင္းျပည္ဖြင့္ၿဖဳိး တိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္လည္း ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ တိုင္းျပည္ကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္လည္း ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ တိုင္းျပည္ကုိ ေစတနာထား၍ အလုပ္လုပ္သူ၊ ေစတနာမထားပဲ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားကို ခြဲခြဲျခားျခား သိျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္လည္း ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြန္းလာႏိုင္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္လည္း ပညာ ရွင္ေတြ မ်ားမ်ားလိုတယ္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ပညာရွင္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြန္းလာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ထိုတာ၀န္ကို မည္သူေတြက တာ၀န္ယူၾကမွာလဲ။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္တို႔ စဥ္းစားေပးႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသြင္ကူးေျပာင္းစ တိုင္းျပည္မ်ဳိးဆိုတာ လုပ္စရာေတြက မ်ားလွတယ္။ အလုပ္လုပ္ ရာမွာလည္း အလုပ္ကို မကၽြမ္းက်င္ရင္ ပိုၾကာတယ္။ ေစတနာေတြက မျဖဴစင္ တိုင္းျပည္ ပိုနာတယ္။ ျပည္သူ ေတြက အသိတရားမရွိေတာ့ (ပညာတတ္နည္းပါးေတာ့) လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြမွာ ပိုမွားတယ္။ တိုင္းျပဳ၊ ျပည္ျပဳ လုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ အတိုက္အခံေတြက ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိခဲ့ရင္ ပိုၿပီး လုံးခ်ာလည္တယ္။ တိုင္းျပည္ကုိ အက်ဳိးျပဳလိုတဲ့ ျပည္သူ႔သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းမွန္ရင္ ဒါေတြကို ကိုယ္ပုိင္အသိႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ျမင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အႀကဳံေတြႏွင့္ ၿခဳံငုံသုံးသပ္ႏိုင္ရမယ္။ သူမ်ားေျပာရာ လိုက္ေျပာ၊ သူမ်ားေရးတာ လိုက္ေရး၊ သူမ်ားေအာ္ရာ လိုက္ေအာ္ေနသူေတြကို ျပည္သူသားေကာင္းေတြ၊ သမီးေကာင္း ေတြပါလို႔ အဆိုျပဳခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီတိုင္းျပည္ဟာ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ေရးဆိုတဲ့ အသိတရားကို ဥာဏ္ႏွင့္ ရႈၾကည့္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ဘ၀မွာ လူတိုင္း တန္းတူအခြင့္ေရး ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခြင့္အေရး အားလုံး တန္းတူရည္တူ ရွိေနရမယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတရားက လက္မခံလိုပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ေနသူအားလုံး ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယသုံးပါးကို အခ်ဳိးညီမွ်စြာ အသုံးမခ်ႏိုင္သေရြ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ လူတိုင္းလူတိုင္း တန္းတူရည္တူ ရွိေနမည္မဟုတ္ပါ။ ဆိုလိုတာက တန္းတူရည္တူ အက်ဳိးကို ရေနမည္မဟုတ္ပါ။ ဥပမာ၊ ပညာေရးမွာ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအားလုံးကို ပညာသင့္ခြင့္ အခြင့္ေရးမ်ားကို တန္းတူရည္တူ ေပးထားတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ႀကဳိးစားမႈအပိုင္း၊ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိမႈအပိုင္းတို႔၌ အခ်ဳိးအစား မညီမမွ် ျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ထိုေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးတို႔၏ ပညာအရည္အခ်င္းမ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ တန္းတူရည္တူ ရွိလာမည္မဟုတ္ပါ။ (There is the belief that you can make it happen.) ဆိုလိုတာက ယုံၾကည္မႈသာ ရွိစမ္းပါေစ ေလာကမွာ လူလုပ္လို႔ရတဲ့ အရာအားလုံးဟာ ရကိုရေစမယ္လို႔ ေျပာလိုရင္းပါ။
ဒီေနရာမွာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ျပတ္သားၿပီး စံထားေလာက္တဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံရဲ့ ႏုိင္ငံေခါင္း ေဆာင္ လီကြမ္းယုရဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို တင္ျပလိုျခင္းပါ။ သူ႔သေဘာထားအျမင္က – “ငါ့ရဲ့ အေျခခံယုံၾကည္မႈက ႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ့ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းက ဘာပဲျဖစ္ေနေန ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြမွာ တန္းတူအခြင့္အေရးေတြ ရွိေနရမယ္။ … ကိုယ္တိုင္အလုပ္ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆီ လူတိုင္း သြားေရာက္ႏိုင္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလုံး တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ဒီနည္းပဲရွိတယ္။ ကိုယ့္နုိင္ငံသားေတြရဲ့ အရည္အေသြးကို အျမင့္ဆုံးေရာက္ေအာင္ ပို႔မေပးႏုိင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ငါမလို ခ်င္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမြးရာပါဇာတ္က သူ႔ကို ေနရာေပးထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးကုိလည္း မႀကိဳက္ဘူး”တဲ့။
ထိုကဲ့သုိ႔ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္အသီးသီးက ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တေလးတစား ေျပာၾကားေနခ်ိန္ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ပညာေရးစနစ္ကို စနစ္တက် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ မျပဳႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ မ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျခင္းပါ။ အေျခခံအထက္တန္းကို ၁၂ တန္းအထိ မထားႏုိင္ေသးသမွ် လူစဥ္မမွီတဲ့ ကေလးလို ကမၻာ့အလယ္မွာ ပညာေရးလူစဥ္မမွီတဲ့ နိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေနအထားမ်ဳိးႏွင့္ ဆက္လက္ တည္ရွိေန ဦးမွာျဖစ္တယ္။ အထက္တန္းပညာကို အခမဲ့ (free education) ပညာေရးမ်ဳိး အဆင့္ေရာက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္သမွ် ဒီပညာေရးဟာ ေရနစ္သူမ်ားကို ကယ္ေနသူပမာ လက္သင့္ရာကိုသာ ကယ္ႏုိင္မဲ့ အေျခ အေနမ်ဳိးမွာပဲ ဆက္လက္တည္ရွိေနဦးမွာျဖစ္တယ္။ စဥ္းစားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အထူးျပဳေျပာလိုတာက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ နိမ့္က်ေနခဲ့တဲ့ အတိတ္က သမိုင္းပုံရိပ္မ်ားကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရင္း ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ေသာ ေန႔ရက္ မ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရေနမိတယ္။ သင္ရသေလာက္ အရာမထင္။ သြားရသေလာက္ ခရီးမေပါက္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ ပညာေရးမူ၀ါဒမ်ား အလ်င္အျမန္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ သမၼတႀကီး ထံသို႔ပဲ အိတ္ဖြင့္စာေရး၍ ေပးပို႔ရေတာ့မည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ပညာေရး၀န္ႀကီးထံသို႔ပဲ အိတ္ဖြင့္စာေရး၍ ေပးပို႔ရေတာ့မည္လားဆိုတာ ေ၀ခြဲဖို႔ ခက္ေနျခင္းပါ။ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏုိင္ၾကပါေစ။
Photo Credit – Irrawaddy Burmese News
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
