စံလွၾကီး – ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြား ထက္ခဲ႔သည္႔ အာဏာရွင္ အားလံုးရဲ႕ ဆလိမ္ ဆရာၾကီး
ၾသဂုတ္ ၅၊ ၂၀၁၄
တေလာက အဂၤလိပ္စာအုပ္ တအုပ္ကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္ ၾကည္႔ေနတုန္း Machiavellian ဟူေသာ စာလံုးတလံုးကို အဓိပၸါယ္ မသိသၿဖင္႔ အဘိဓါန္ကို ေမႊၾကည္႔ရာ တန္ခိုးအာဏာ ရေရးအတြက္ မရိုးေၿဖာင္႔ေသာ နည္းလမ္းမ်ားၿဖင္႔ လူမ်ားအား လွည္႔စားၿခင္းဟု ဖြင္႔ၿပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာလံုးမွာ ဆန္းသလို ၿဖစ္မိသၿဖင္႔ ဆက္ရွာၾကည္႔ေတာ႔မွ ဒီစာလံုးဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ နာမည္မွ ၿဖစ္လာတာကိုပါ သိလိုက္ရသည္။ ကိုယ္႔နာမည္ေတာင္ အဘိဓါန္ထဲအထိ ပါတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ႔ ေပါ႔ေသးေသးေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း ေပါ႔ေသးေသး မဟုတ္ပဲ တကယ္႔ကို ဧရာမ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ဆိုတာ သိလုိက္ရသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳး အမ်ားစုက သူ႔ကို အသိနည္းၾကေသာ္လည္း သူကေတာ႔ ကမၻာေပၚရွိ လူသားမ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားကို အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး ၾသဇာအရွိဆံုး လူမ်ားစာရင္းမွာပါ ပါခဲ႔သည္တဲ႔။ ကုိယ္ကသာ သူ႕ကို မသိေပမယ္႔ သူကေတာ႔ ၿမန္မာမ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားကိုလည္း လႊမ္းမိုးေနခဲ႔မည္ ထင္သည္။ ေကာင္းေသာ နည္းလမ္းၿဖင္႔ကား မဟုတ္ပါ။ သူကား မက္ခီယာဗယ္လီ(Machiavelli) ေပတည္း။
မက္ခီယာဗယ္လီကို အီတလီႏိုင္ငံ ဖေလာရင္႔ၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ႔ၿပီး ထိုအခ်ိန္က အီတလီႏိုင္ငံသည္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲေနခဲ႔သည္။ သူ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဖေလာ္ရင္႔ၿမိဳ႕ကို ေလာ္ရင္ဇို(Lorenzo) အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေလာ္ရင္ဇိုက အႏုပညာရပ္မ်ားကို ေၿမေတာင္ေၿမွာက္ေပးခဲ႔ရာ ပန္းခ်ီပညာရွင္ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီနဲ႔ ပန္းပုပညာေက်ာ္ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်ယ္လိုတို႔မွာ သူ႕လက္ထက္တြင္ ေပၚထြန္းခဲ႔ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
မစ္ေခးယာဗယ္လီယံ၏ ဘဝအစပိုင္းမ်ားကို စာေရးသူ သိပ္စိတ္မဝင္စားပါ။ ေလာ္ရင္ဇို ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ဖေလာရင္႔ႏိုင္ငံ၏ သံၾကီးတမန္ၾကီး အၿဖစ္ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမ်ားသို႔ သြားခဲ႔ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တခါ ေလာ္ရင္ဇို၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား အာဏာၿပန္ရေသာ အခါ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံရသည္။ အၿပစ္ မရွိေၾကာင္း ထင္ရွားသၿဖင္႔ လြတ္လာခဲ႔ၿပီးေနာက္တြင္ ၿခံေလးတခု ဝယ္ကာ ေနထိုင္ခဲ႔သည္။ သားသမီး ေၿခာက္ေယာက္ ရွိၿပီး ၁၅၂၇ တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ သူ႕ဘဝက ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ႔ သိပ္ထူးထူးၿခားၿခား ၿဖစ္စရာ မရွိသလို အဘိဓါန္ထဲအထိ နာမည္ က်န္ခဲ႔စရာ မရွိေပ။
သို႔ေသာ္ သူက ရာထူးလက္မဲ႔ ၿဖစ္ကာ အနားယူေနခ်ိန္တြင္ စာအုပ္စာတမ္း မ်ားစြာ ေရးသားၿပဳစုခဲ႔သည္။ ထို စာအုပ္စာတမ္း မ်ားစြာထဲမွ သူ႕အား နာမည္ေက်ာ္ေစခဲ႔သည္႔ စာအုပ္မွာ Thr Prince ေခၚ မင္းသား သို႔မဟုတ္ အာဏာရွင္လက္စြဲ သို႔မဟုတ္ ရာဇဗလဋီကာဟု ေခၚရမည္႔ က်မ္းၿဖစ္သည္။ အၿခား နာမည္ရ စာအုပ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူနာမည္ ေက်ာ္ၾကားရၿခင္းမွာ ထို The Prince ေခၚ မင္းသားက်မ္းေၾကာင္႔သာ ၿဖစ္သည္။
ထိုက်မ္းကို သူေရးႏိုင္ခဲ႔ၿခင္းမွာ ရာထူးအာဏာ ရွိစဥ္က အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သို႔ တာဝန္ၿဖင္႔ သြားခဲ႔ရာတြင္ ထိုေခတ္က ဆိုးသြမ္းရာတြင္ နာမည္ေက်ာ္ေသာ ဆီဇာေဗာဂ် ဆိုသူႏွင္႔ ေတြ႕ဆံု ခဲ႔ရၿပီးေနာက္ ထိုလူ၏ နည္းလမ္းမ်ားကို စနစ္တက် ေလ႔လာကာ က်မ္းတေစာင္ ေရးႏိုင္ခဲ႔ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
သူက ထိုစာအုပ္တြင္ တိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သူသည္ ရည္မွန္းခ်က္တခု ၿပီးေၿမာက္ ေအာင္ၿမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္႔ နည္းလမ္းမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾက ၿဖစ္ေနစရာမလို ဟူေသာ သေဘာထားကို ေဖာ္ၿပထားသည္။
သူက ရန္သူမ်ားကို ႏွိမ္နင္းရန္ႏွင္႔ မိမိတိုင္းသူၿပည္သားမ်ားက မိမိ၏ အမိန္႔ကို နာခံလာေစရန္အတြက္ မည္မွ်ပင္ ယုတ္မာသည္႔ နည္းလမ္းၿဖစ္ၿဖစ္ အသံုးၿပဳရမည္ဟုလည္း ဆိုေလသည္။
ထပ္ၿပီး ဘုရင္အေနနဲ႔ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာ ရက္စက္စရာ ရွိရင္ အၿပတ္လုပ္ ေနာင္က်ဥ္သြားေအာင္ တခါတည္းလုပ္လို႔ သူက အဲဒီက်မ္းမွာ အၾကံေပးပါတယ္။ သူ႕အဆိုအရ ဒီလုိလုပ္မွ လူေတြေၾကာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ခဏ ခဏ လုပ္စရာ မလုိပဲေနမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးကို ၾကည္႔ၿပီး ဓေလ႔ထံုးစံကို ပယ္သင္႔ရင္ ပယ္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကတိပ်က္ရင္လည္း ယုတၱိရွိေအာင္ အေၾကာင္းၿပၿပီး ဆက္လိမ္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ အလိမ္ခံခ်င္သူေတြ မ်ားတယ္လို႔ သူက ဆိုတယ္။
သူမ်ားကေပးတဲ႔ ကတိေတြ အာမခံခ်က္ေတြကိုလည္း မယံုပါနဲ႔လို႔ ဆိုတယ္။
သူက လူေတြ အေနနဲ႔ ဘုရင္ကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသတာ အေကာင္းဆံုး ၿဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူ႕သဘာဝက ခ်စ္ရံု သက္သက္ပဲ ဆိုရင္ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ေၾကာင္႔ သစၥာေဖာက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေၾကာက္ေအာင္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ဆိုတယ္။
ဖတ္သာ ၾကည္႔ပါေတာ႔။ လူ႕ကိုယ္က်င္႔တရားအရ အၿပစ္တင္စရာ အခ်က္မ်ားကို ေရးသား ၿပဳစုထားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အမွန္က က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သူေရးခဲ႔ေသာ သေဘာတရားမ်ားကို အက်ဥ္းေလာက္ ၿပန္ေရးၿပရတာ ဝန္ေလးသလို ခံစားရပါသည္။
ဒီလိုလူရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေရးရၿခင္းမွာ အခ်က္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ တစ္အခ်က္က ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေၿပာနည္း အသိနည္းသလို ရွိေသာ္လည္း သူက ကမၻာေပၚရွိ ၾသဇာအရွိဆံုး လူမ်ားစာရင္းမွာ ပါခဲ႔သၿဖင္႔ အခ်က္အလက္ပိုင္းအရ သိေစလိုလို႔ ၿဖစ္ပါသည္။ နံပါတ္ႏွစ္ အခ်က္မွာ သူ႕က်မ္းမွာ အာဏာရွင္လက္စြဲလို႔ နာမည္ၾကီးၿပီး အာဏာရွင္တိုင္း ဒီနည္းေတြပဲ ထပ္ၿပန္တလဲလဲ သံုးစြဲၾကတာကို သိေစလိုလို႔ ၿဖစ္သည္။ အာဏာရွင္တိုင္းရဲ႕ အယူဝါဒေရးရာ ဆရာၾကီး ၿဖစ္ခဲ႔သၿဖင္႔သာ မစ္ေခးယာဗယ္လီ အေနၿဖင္႔ ၾသဇာအရွိဆံုး လူမ်ားစာရင္းမွာ ပါခဲ႔ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အာဏာရွင္ေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ရာ ႏိုင္ငံမ်ားကလည္း အနီးဆံုး အတိတ္မွသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ မနည္းလွေပရာ လူသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ေန႔စဥ္ဘဝမ်ားကို မစ္ေခးယာဗယ္လီက ေနာက္ကြယ္မွ လႊမ္းမိုးေနခဲ႔ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
သူ႕အေၾကာင္းကို ေရးၿပလို႔ အာဏာရွင္ေတြ ဖတ္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုရင္ေတာ႔ ေနာက္က်ေနၿပီ သူတို႔အားလံုးမွာ ဒီက်မ္းကို ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ ဖတ္ၿပီးသား ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဖတ္ၿပီးရံုမက လက္ေတြ႕လဲ ဆင္းၿပီးေနၿပီဟုသာ ဆိုရေတာ႔မည္။
နပိုလီယံက ဒီက်မ္းကို ေခါင္းအံုးအိပ္တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ဟစ္တလာနဲ႔ စတာလင္လည္း အဲဒီလိုပဲတဲ႔။ မူဆိုလီနီက သူ႕ဆရာကို လူပံုအလည္မွာ ခ်ီးမြမ္းေၿပာဆိုဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်န္တဲ႔လူေတြလည္း က်ိတ္ဖတ္ထားၾကတာခ်ည္းပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒႆနဆရာေတြက ေလ႔လာဖို႔ ဖတ္ၿပီး အာဏာရွင္ေတြ ဘုရင္ေတြက နည္းယူဖို႔ ဖတ္ပါတယ္။ အမ်ားၾကီး ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ဖတ္ဖူးသေလာက္ အာဏာရွင္တိုင္းလိုလိုရဲ႕ နည္းလမ္းေတြက အတူတူခ်ည္းပါပဲ။ လူမ်ိဳးကြာခ်င္ကြာမယ္ ဘာသာကြဲခ်င္ကြဲမယ္ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အၿပင္းအေပ်ာ႔ တူခ်င္မွတူမယ္ ဒါေပမယ္႔ နည္းလမ္းေတြကေတာ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲ ခပ္ဆင္ဆင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အားလံုးမွာ ဆရာတူတပည္႔ေတြလို႔ ဆိုလို႔ ရမည္ထင္သည္။
လူ႕သမိုင္းတေလွ်ာက္ မက္ခီယာဗယ္လီလို ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ရွဳတ္ခ်ခံရတဲ႔ ဒႆနဆရာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ သူ႕ကို မေကာင္းဆိုးဝါးစီးေနတဲ႔လူ ေၿပာပံုလုပ္ပံု ဆိုးညစ္ယုတ္မာတဲ႔လူ အက်င္႔စာရိတၱမေကာင္းသူလို႔ ရွဳတ္ခ်တာကို ခံရပါတယ္။ ဒီလိုက်ေတာ႔လည္း မတရားလို႔ေတာ႔ ထင္စရာရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း လုပ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ စာအုပ္ေလး ေရးတာေလာက္နဲ႔ ဒီေလာက္အထိ ရွဳတ္ခ်ခံရသလားဆိုရင္ ခံသင္႔ပါသည္လို႔ ဆိုရပါမည္။
ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေကာင္းတာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ဆိုးတာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ အယူဝါဒေရးရာ ၿဖန္႔ေဝသူေတြ၏ အစြမ္းက ၾကီးမား လွေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္ပါသည္။
စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာ(ေထရဝါဒ) ကလည္း အယူဝါဒ ပို႔ခ်သူ၏ အစြမ္းကို အၿမင္႔ဆံုးထားပါသည္။ စာေရးသူ ငယ္စဥ္က စာအုပ္ထဲတြင္ နိယတမိစၦာဒိဌိ အယူရွိသူ(တနည္းမိစၦာဒိဌိအယူမ်ားကို ၿဖန္႔ေဝပို႔ခ်သူ)သည္ အၿပစ္အၾကီးဆံုုး ၿဖစ္ၿပီး ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ လုပ္ေသာကံထက္ပင္ အၿပစ္ၾကီးေၾကာင္း ဖတ္မိရာ နားမလည္ ၿဖစ္ခဲ႔မိသည္။ ဘယ္လိုၿဖစ္ၿပီး ေၿပာမိရံုေလးနဲ႔ ကာယကံေၿမာက္ လုပ္တဲ႔လူထက္ အၿပစ္ၾကီးရတာလဲ ဆိုၿပီး စဥ္းစားခဲ႔ဖူးသည္။ ေနာင္ၾကီးလာမွ ဆရာေတာ္ၾကီးတပါး တရားကို အမွတ္မထင္ နာခဲ႔မိရာ ထိုသူမ်ားသည္ လူ႕ၿမံွဳးၾကီးမ်ားၿဖစ္ေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကို ၿမွံဳးသဖြယ္ ၿပဳလုပ္ၿပီး က်န္လူမ်ားကိုပါ အက်င္႔စာရိတၱ အယူမွားေအာင္ ၿပဳလုပ္ၿပီး ငရဲေရာက္ေအာင္ လုပ္တတ္သၿဖင္႔ အၿပစ္အၾကီးဆံုး ၿဖစ္ရေၾကာင္း ရွင္းၿပသည္ကို ၾကားနာရမွ ရွင္းသြားပါေတာ႔သည္။
ဤအခ်က္မွာ မက္ခီယာဗယ္လီ ဘာေၾကာင္႔ ရွဳတ္ခ်ခံရသလဲ ဆိုတဲ႔ အဓိကအခ်က္ ၿဖစ္ၿပီး အလြန္အေရးၾကီးေသာ အခ်က္ၿဖစ္သည္။ စာေရးသူ ေလာကုတၱရာပိုင္းကို ေၿပာခဲ႔ေပမယ္႔ ေလာကီေရးမွာလည္း ဒီသေဘာပဲ ၿဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတိုင္းလိုလို သတိထားသင္႔ေသာ အခ်က္လည္း ၿဖစ္သည္။ ဟိုေခတ္တုန္းကေတာ႔ ေၿပာေဟာရံုေလာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ သိပ္အဖ်က္စြမ္းအား မၾကီးေသး။ အခုက်ေတာ႔ စာအုပ္စာတမ္းေတြက သိပ္ၿမန္ေနၿပီ ဆိုေတာ႔ လူမ်ား ကိုယ္က်င္႔တရားပိုင္း ပ်က္ၿပားမယ္႔ စာမ်ိဳးေတြကို သတိထားေရးဖို႔ လိုတာေတာ႔ အမွန္ၿဖစ္သည္။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လစ္ဘရယ္ဝါဒီ အမည္ခံၿပီး စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္က်င္႔တရား ပ်က္ေအာင္ေရးမည္႔ လူမ်ိဳးေတြ ေပၚမလာဟု မည္သူမွ် မေၿပာႏိုင္ေပ။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ကာေမသုမိစၦာစာရကံ ဆိုတာ မရွိ အဲဒါ ေရွးရိုးစြဲဝါဒ ၿဖစ္သည္ ကိုယ္႔ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္ ကာမခ်မ္းသာ ခံစား စံစားတာ လူသားဆန္တာ ၿဖစ္သည္ဆိုၿပီး ၾကည္ညိဳသူမ်ားကို လက္သိပ္ထိုး ေဟာေၿပာေနေသာ လူတဦးကို ေတြ႕ဖူးေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္ပါသည္။
ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းတဲ႔အပိုင္းမွာေရာ အယူဝါဒ ပို႔ခ်သူ ေရးသားသူမ်ားရဲ႕ အစြမ္းက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ ဆိုရင္ အတူတူပဲဟု ဆိုရမည္ ၿဖစ္သည္။ ေလာကီေရးကို ဥပမာေပးရရင္ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းကို ၿဗိတိသွ် အစိုးရက ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာ၏ ရန္သူေတာ္ နံပါတ္တစ္ၾကီး အၿဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ႔သည္မွာ ဒီအခ်က္ေၾကာင္႔သာ ၿဖစ္သည္။ သူက ကိုယ္တိုင္တိုက္မည္႔ လူမဟုတ္ သို႔ေသာ္ သူ၏ ပို႔ခ်မွဳမ်ား စာမ်ားမွသည္ ကိုယ္တိုင္တိုက္မည္႔လူမ်ား ထြက္လာခဲ႔ၿခင္းေၾကာင္႔ ၿဖစ္သည္။
ေရတိုအေနနဲ႔မူ ကိုယ္တိုင္ လွဳပ္ရွားသူမ်ား၏ အစြမ္းကလည္း ၾကီးမားလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရရွည္ အေနနဲ႔မူ ကေလာင္သြားက ဓားသြားထက္ ထက္လွပါေၾကာင္း အာဏာရွင္ အားလံုး၏ ဆလိမ္ ဆရာၾကီးကို ဥပမာၿပဳကာ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။
ကိုးကား – The Prince by Niccolo Machiavelli(The Harvard Classics)
ေက်ာ္စြာ ၁၀၀(ေဒါက္တာသန္းထြန္း-ၿမန္မာၿပန္)
ၿမန္မာ႔စြယ္စံုက်မ္း
(ေဝဖန္ အၾကံၿပဳ မွတ္ခ်က္ေပးလိုပါက sanhlagyi@gmail.com သို႔လည္း စာေရးသား ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
တကယ္ စာေကာင္းေပေကာင္း ပဲ ဗ်ာ
ဒါမ်ိဳး ေတြ မ်ားမ်ား ေ၇း မယ့္သူ မရိွေသး ဆရာ