ေက်ာင္းဆရာ
ကိုသန္းလြင္၊ ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၄
(၁)
ျခေသၤ့မ ကေလးေမြးရာသို႔ ေျမေခြးမက မီးေနသည္ အေမးေရာက္ လာသည္ “ ေဟာေတာ့ ကေလးေမြးတာ ကလဲ တေကာင္ထဲေတာ့” ဟုေ၀ဖန္ေလသည္၊ “ ဟဲ့ ဒါက ျခေသၤ့ဟဲ့ ျခေသ့ၤ” ဟု ျခေသၤ့မက ျပန္ေျပာ ေလ သည္၊ လူထုဦးလွေရးေသာ ေက်းလက္ပံုျပင္မ်ားထဲမွ ပံုျပင္တပုဒ္ျဖစ္ပါသည္၊
(၂)
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရနံ လုပ္ငန္းတဖက္ႏွင့္ သံုးလတၾကိမ္ အိမ္သို႔ ခြင့္ျပန္ရေသာအခါ ၁၀တန္းကေလးေတြကို စာသင္ ေပး ရပါသည္၊ တၾကိမ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားမွာ တေယာက္ထည္း ျဖစ္ေနသည္၊ စားပြဲမွာ ထိုင္ ရင္း မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ သင္ေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ၁၀ တန္းစာ သင္ရိုးကုန္ေအာင္ တက္သုတ္ရိုက္ သင္ေပး ရျခင္းျဖစ္ ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားမွာ တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ဟင္ … ေက်ာင္းသားကလည္း တေယာက္ ထဲ ေနာ္” ဟု ေျပာၾကေလသည္၊ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္က “ဒါကျခေသၤ့ဟဲ့ “ ဟုေျပာလိုျခင္းျဖစ္ပါ၏၊ ဤ ပံုျပင္မွာ မႏၱေလး တြင္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတိုက္ ဖြင့္စဥ္ က ဆရာဦး၀င္းတင္ ေျပာသြားေသာပံုျပင္ လည္း ျဖစ္ပါေလသည္၊ ရန္ကုန္မွာ သတင္းစာေတြမ်ားျပီး မႏၱေလးမွာ တေစာင္ထဲသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ဦး၀င္းတင္ က ခုခံ ေျပာဆို သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ တေယာက္ထဲေသာ ကြ်န္ေတာ့္ တပည့္မွာ ျခေသၤ့ကဲ့သို႔ ရဲရင့္ တည္ၾကည္ ပါသည္ဟု ေျပာလိုက္ျခင္းပါေပ၊ ယခု ကြ်န္ေတာ့္ တပည့္မ သည္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ မွာ ဆရာ၀န္မ ၾကီး ျဖစ္ေနပါျပီ၊
(၃)
ကြ်န္ေတာ္၏ ဖခင္မွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ျဖစ္ျပီး အေမမွာ မူလတန္းျပ ဆရာမ ျဖစ္ေလသည္၊ ကြွန္ေတာ့္ငယ္စဥ္က ဘ၀မွာ ေက်ာင္း ဆရာဆရာမေတြ ၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ပါတ္၀န္းက်င္ မွာ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ ေနခဲ့ပါ၏၊ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္သာျဖစ္ျပီး၊ ထိုအလုပ္သည္ သာ အလုပ္ဟူသမွ်ဂုဏ္ ရွိစြ ဆိုသည့္အထဲတြင္ ဂုဏ္အရွိဆံုးအလုပ္ဟု ယူဆခဲ့ပါသည္၊
ထိုစဥ္က ပညာအုပ္ ရံုးဆိုတာမေပၚေသး၊ လကုန္၍ ဆရာေတြ လခ ထုတ္ျပီ ဆိုလ်င္ နယ္ေက်ာင္း ေတြက လာၾက ေသာ ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ အိမ္တြင္စုၾကပါသည္၊ ခင္ဦးျမီဳနယ္ တခုလံုးဆိုလ်င္ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေပါင္း တရာေက်ာ္မွ်ရွိပါသည္၊ ေက်းရြာအုပ္စု ၅၀ ေက်ာ္ရွိျပီး တအုပ္စုလ်င္ ေက်ာင္း တေက်ာင္း အနည္း ဆံုးရွိရာ လကုန္ရက္တြင္ ျမိဳ႔ ကိုတက္ျပီး လခ ထုတ္ၾကရေသာ ဆရာဆရာမေပါင္း ရာေက်ာ္ရွိတတ္ပါသည္၊ သူတို႔သည္ ျမိဳ႔ေပၚရွိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္သို႔ ဦးတိုက္လာၾကပါသည္၊ မနက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္စားလွယ္ ဆရာမ်ားက ေငြ တိုက္သို႔ သြားေငြ ထုတ္ၾကျပီး ညေန ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းအလိုက္ လစာေငြ ကို ခြဲေ၀ ထုတ္ယူၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ပညာအုပ္လုပ္သူက ဆရာေတြ ကိုေျပာစရာရွိျပီဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာပင္ စည္းေ၀းေျပာဆိုပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ေလးတိုင္စဥ္အျမင့္ ႏွင့္ သက္ကယ္မိုး အိမ္ျဖစ္ရာ ဘယ္မွာ ထိုင္စရာျပည့္ျပည့္ စံုစံု ရွိပါ မည္နည္း။ ကုတင္ရွည္ေပၚမွာ။ ထိုင္ခံုေပၚမွာ အိမ္ေပၚတက္သည့္ ေခြးကတက္မွာ ျဖစ္သလိုထိုင္ျပီး ပညာအုပ္ စကားေျပာသည္ကို နားေထာင္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုင္စရာေနရာမရွိလ်င္ မိုးတိုးမတ္တပ္ တခ်ိဳ႔ ေျမေပၚမွာ ျဖစ္သလို ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ၾကရသည္ လည္းရွိ၏၊
အိမ္သို႔ေရာက္လာၾကေသာဆရာ ဆရာမၾကီးမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေလျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေပသီးပစ္တန္းကစားလ်င္ ကစားေနမည္၊ ၾကက္ေပါင္းကြင္း ေတြ အလဲအထပ္လုပ္လ်င္ လုပ္မည္ ဆရာ ဆရာမ ေတြကို ကား ရိုေသရမည္ဟု ငယ္စဥ္ကတည္းက သေဘာေပါက္ခဲ့ပါသည္၊ သူတို႔က လဘက္ရည္ ၀ယ္ခိုင္းလ်င္ျဖစ္ေစ၊ တစံုတခု ေျပးျပီး ၀ယ္ဘို႔ ခိုင္းလ်င္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ မဆိုင္းမတြ လုပ္ေပးရတတ္သည္၊ အကိုအရြယ္ မိဘသဘြယ္ ဆရာေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြ လုိျဖစ္ေနေပျပီ၊ ငါးက်ပ္ တဆယ္ မုန္႔ဖိုးလည္း ရတတ္သည္၊ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္ စည္ကားေနလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္၊
ျမိဳ႔ကိုတလတၾကိမ္ တက္လာၾကေသာဆရာေတြအဖို႔ ဤခရီး ဤသို႔ လာဘို႔ အေရးသည္ အလြန္အေရးၾကီး ပါသည္၊ ရြာအတြက္လိုတာေတြ ၀ယ္ၾကမည္၊ ေၾကြးေဟာင္းေပး၍ ေၾကြးသစ္ယူၾကမည္၊ ေတြ႔စရာရွိသူကိုေတြ႔၍ လုပ္စရာရွိသည္ကို တက္သုတ္ရိုက္ လုပ္ၾကရသည္၊ မိုးမခ်ဳပ္မီ ရြာကိုျပန္ၾကရမည္၊ ေက်ာင္းဆရာဆိုေသာ လူတန္းစား သည္ အလြန္ရိုးသားသလို အလြန္ ပြင့္လင္းၾကသူေတြလည္းျဖစ္ပါသည္၊ အရြယ္မေရြး အခ်ိန္မေရြး တပါးသူကို ကူညီရန္ ၀န္မေလးၾကေပ၊ ဂါရ၀ တရား နိ၀ါတ တရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကျပီး ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ ကို ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ရွာက္ ေနသူေတြလည္းျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာ လူတန္းစားကို တပည့္ေတြ ကလည္း ခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသၾကျပီး သူတို႔ကို သြန္သင္ဆံုးမေပးျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ေပးသူ ေတြ လည္းျဖစ္ ၾကပါသည္၊
သူတို႔သည္ သူတို႔ ဘ၀မ်ားအတြက္ ဘာေတြျဖစ္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းေနၾကသူေတြမဟုတ္၊ ရသည့္လစာကို အလ်င္မွီ ေအာင္သံုးစြဲျပီး အသက္ေစ့လ်င္ ပင္စင္ သြားႏိုင္ဘို႔ဘဲ သူတို႔ရည္ရြယ္ၾကပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ အစ္ကို ၅ ေယာက္ရွိရာ ၁၀ တန္းေအာင္လ်င္ေအာင္ျခင္း မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာ၀င္လုပ္ၾကပါသည္၊ ထိုစဥ္က သူတို႔ ကို ဆြဲခန္႔ ဟုေခၚျပီး ျမိဳ႔နယ္ပညာအုပ္လုပ္သူက အလုပ္ခန္႔ေပးႏိုင္ပါသည္၊
ေက်ာင္းဆရာဆိုေသာ လူတန္းစားႏွင့္ တခ်ိန္လံုးေနလာျပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ လာေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အဖို႔ ေက်ာင္းဆရာသာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္မွာ မဆန္းပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေမြ႔ေပ်ာ္ဘြယ္အေကာင္းဆံုး အလုပ္မွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရေသာ အလုပ္သာျဖစ္ပါေလသည္၊
(၄)
၁၉၇၇ ခု စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းျပီးေသာအခါ ျမိဳ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းဖြင့္ေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ျမိဳ႔မွာ အလြတ္ပညာသင္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းဟူ၍ မရွိ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းမွာ ခင္ဦးျမိဳ႔ အဖို႔ ပဌမ ဆံုးက်ဴရွင္ ေက်ာင္း ျဖစ္ေလသည္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ရခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ၁၀ တန္းစာမွာမခက္ပါ၊ ေတာျမိဳ႔မို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ ဘယ္ေမးခြန္းလာလ်င္ တသေ၀ မတိမ္း ဘယ္လိုေျဖ ရမည္ဟု မသိၾကပါ၊ ရန္ကုန္ က်ဴရွင္ေတြ မွာေတာ့ ဘာလာရင္ဘာေျဖဟု နည္းေတြေပၚေနပါျပီ၊ သူတို႔အဖို႔ မပင္မပန္း အလြယ္တကူ ေျဖႏိုင္ၾကပါျပီ၊ အမွတ္ေတြလည္းေကာင္းၾကပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲ ေျဖ ရပံုမွာလည္း ဆရာေတြ သင္ေပးတာကို မိမိ နားလည္သလို မိမိအသိ ဥာဏ္ႏွင့္ ေျဖၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထင္ရာေတြကို ေရွာက္ေရးေနျခင္းျဖင့္ လိုရာမေရာက္ေတာ့ပါ၊ ဘယ္လို ေျဖလ်င္ ဘယ္လိုေပးရမည္ဟု အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းဆြဲ ထားေသာအခါ နယ္ေက်ာင္းသားေတြမွာ အမွတ္ ေကာင္း မရၾကေတာ့ပါ၊ နယ္ေက်ာင္းေတြမွာကား သင္ရိုးညႊန္းတန္းစာအုပ္ကို ေရွ႔မွာခ်ျပီး တခုမက်န္ သင္ေပး ၾကပါ သည္၊ စာေမးပြဲမွာ ဘာလာရင္ ဘာေျဖဟူေသာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ိဴးမပါ ေသာအခါ ေမးခြန္း ျမင္မွ ေက်ာင္းသား က လည္းမိမိ စိတ္ကူးေပၚ သလို ေျဖရပါေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ္ က်ဴရွင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ နီးပါးရွိပါသည္၊ က်ဴရွင္ခ မွာ တလလ်င္ ခုႏွစ္က်ပ္၊ ေငြ ၄၀၀ နီးပါးမကိုင္ဘူးေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အေမ မွာ ပထမဆံုးကေလးေတြ က လခေပး ေတာ့ တျပံဳးျပံဳး၊ ထမင္းအိုး တည္ရင္းျဖစ္ေစ၊ ငရုပ္သီးေထာင္းေနရင္းျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ စာသင္တာကို ေစာင့္ ၾကည့္တတ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ မွာကား ေက်ာင္းသားေတြေရွ႔မွာရပ္ျပီး စာသင္ၾကားပို႔ခ် ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳသည္ ေမ့မရ ႏိုင္ ေသာ အေတြ႔ အၾကံဳမ်ားျဖစ္ပါေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္က်ဴရွင္ေက်ာင္းမွာ တႏွစ္ေက်ာ္သာခံသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေရနံေကာ္ပိုေရးရွင္း တြင္အလုပ္ရေသာအခါ ေက်ာင္းကို ပိတ္လိုက္ရေလသည္၊ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ခ်င္ေနေသာ ပိုး ကား ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားမွာ အျမစ္ တြယ္ေနခဲ့ေလျပီ၊ ကြ်န္ေတာ့္ေရနံေျမ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မွာ ေရနံေျမတြင္ တလအလုပ္ လုပ္ပါက တပါတ္ ခြင့္ရသည္၊ အားရက္မ်ားကို စုထားျပီး အလုပ္ခြင္မွာ မွာ သံုးလေနေသာ္ အိမ္ကို သံုးပါတ္ခန္႔ျပန္ျပီး ေနရ ေလ သည္၊ တပည့္ေဟာင္းေတြ ကဆက္သြယ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မွာရွိေနခ်ိန္တြင္ စာသင္ေပးရေသာ တပည့္ေတြ ရွိ ေနခဲ့ပါသည္၊
(၅)
ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူကိုေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ခဲ့ေသာကြ်န္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကိုေမ့ေနခဲ့ေလျပီ၊ ဇနီးသည္ဦးစီးေသာ ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေစ်းသည္ လုပ္ရ ပါ သည္၊ ေစ်းမေရာင္းတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လူပိုလိုျဖစ္လာ ခဲ့သည္၊ ေဖါက္သည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း စကားမေျပာတတ္ေသာ ေၾကာင့့္္ ေစ်းသည္အလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ၊
ကြ်န္ေတာ့္တြင္းသားႏွစ္ေယာက္ရွိရာ သူ႔တို႔ ကိုမူ စာသင္ေပးသည္ ဆိုျခင္းထက္ သူတို႔ ေက်ာင္းစာ မလုပ္တတ္တာ ကို ကူညီ ေျဖရွင္းေပးရတာမ်ိဳး ဘဲရွိပါသည္၊ စာ ေတြမ်ား လာေသာအခါ ဘယ္လိုလုပ္ပါလား ဆိုျပီး အၾကံေပး သည့္ အလုပ္ကိုသာလုပ္ရေလသည္၊ သား ႏွစ္ေယာက္ လံုးက ကြ်န္ေတာ္စာသင္မွာကို ေၾကာက္ ၾက သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားလ်င္ သူတို႔ စာေမးပြဲမွာ ဂရိတ္ ေကာင္းတတ္သည္၊ ပစ္ထားမိလ်င္ ဂရိတ္က မေကာင္းလာေတာ့၊ အက်ိဳးေက်းဇူးရွိတာ ကိုေတာ့သိပါ၏၊ သို႔ေသာ္ “ တစ္မႏႈတ္ ေလာက္ ကိုးလာ၊ လာရ တစ္တိုး “ ဆိုဒါေတြ ကို သူတို႔ လက္မခံ ေပ၊ သူတို႔ ဆရာက ဘယ္လို သင္ေပး လိုက္ သည္ ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က မသိႏိုင္၊ သူတို႔ နည္းႏွင့္ သူတို႔ သာ ေပါင္းၾက ႏႈတ္ၾကသည္ကို ကြွန္ေတာ္ ေ၀ဖန္ ႏိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့ေပ၊ အငယ္ေကာင္ က အဂၤလိပ္စာ အေရး အသားမွာေတာ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားေသာ စာေၾကာင္း ေတြကို ဂရမ္မာ နည္းမက် ေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာေလသည္၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ိဳးကို ဘယ္လို ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ေပး ရမည္နည္း၊ ေခတ္က ေျပာင္းသြားေပျပီ၊
(၆)
တေန႔ေသာ္ စကၤာပူ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ ေအရွားေလ့လာေရးဌာနၾကီးမွ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဦးေမာင္ေမာင္သန္းမွ လႊတ္လိုက္သည္ဟုဆိုခါ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေပါက္ခ်လာပါသည္၊ သူက သူသည္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အေၾကာင္း စာတန္းေရးေနပါသည္၊ သူ႔ကို ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း မသိတာေလးေတြကို ေမးခြင့္ျပဳပါဟု ဆိုေလ သည္၊ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို႔ တပါတ္လ်င္ အနည္းဆံုး သံုးၾကိမ္ေလာက္လာခါ တခါ ထိုင္လ်င္ ၂ နာရီ ခန္႔ ၾကာတတ္ေလသည္၊ ျပန္ပါေတာ့ ေျပာလ်င္လည္းမျပန္၊ သူု ေက်နပ္မႈ မရွိမခ်င္း ေမးခြန္းေတြကို ထိုင္ျပီးေျဖရ ေလသည္၊
ထိုစာေရးဆရာမသည္ ေခသူ မဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္ကို အေခါက္ေခါက္ ေရာက္ဖူးသည္၊ မႏၱေလးမွာ စာအုပ္ပြဲ ေတာ္ က်င္းပသည္ကို တက္ျပီးစကားေျပာဘူးသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျငင္းခုန္စရာေပၚလာလ်င္ ဆရာၾကီး ဦးေသာ္ေကာင္း ကို ဖံုးဆက္ျပီး အေျဖေတာင္းဖူးသည္၊ ျမန္မာျပည္ ကစာေရးဆရာမေတြ မွာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျဖစ္ေနေပျပီ၊ ျမန္မာျပည္က မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ား က အယ္ဒီတာေတြကို သိသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးပႏၱိတ ထံသြားျပီး ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ်ာက္ဖူးသည္၊
သူကစာေရးဆရာမၾကီး လူထုေဒၚအမာအေၾကာင္း သူမေရးေသာစာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းေမးသည္၊ ကံအား ေလ်ာ္စြာ ေဒၚအမာ၏ ေမြးရာဇာတိမွာ ခင္ဦးနယ္ မူးသာရြာက ျဖစ္ေနေလသည္၊ သူမ ရြာကို အေခါက္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ဖူးေလသည္၊ စပါးေတြ ကို ပုတ္ၾကီးေတြႏွင့္ သိမ္းသည္ဆိုေတာ့ထို စပါးပုတ္ၾကီးေတြထဲမွာ တူတူပုန္းတန္း ကစားခဲ့ဘူးေသာ ကြ်န္ေတာ္ အဖို႔ သုေတသနျပဳသူ ေငးေနေလာက္ေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္ပါသည္၊ ျမန္မာ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားသားမဆိုႏွင့္ ဦး ေတာ္ရံု ျမန္မာ တို႔ အဖို႔ပင္ နားမလည္ ႏိုင္ေသာ ဓေလ့ေတြ ထံုးစံေတြရွိတတ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္၊
သူေျပာေသာေၾကာင့္ သာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကတည္း က ဆရာမၾကီး ေဒၚ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ သည္ “မ” ဆိုေသာ မိန္းမ တို႔၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ပါတ္သက္ ေသာစာအုပ္ေရးဘူးေၾကာင္းကြ်န္ေတာ္သိရ ဖတ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ဘာသာျပန္တာ ဟန္မက်လ်င္ သူ႔ ကို ျမန္မာျပည္မွ ဘာသာျပန္ေပးေနသူ၏ အာေဘာ္ ႏွင့္ တိုင္ဆိုင္ျပီး ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေ၀ဖန္ခ်က္ထုတ္ တတ္သည္၊
ေက်ာင္းဆရာဘ၀ ကိုေမ့ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဤစာေရးဆရာမ ႏွင့္ေတြ႔ခါမွ ေက်ာင္းဆရာျပန္ျဖစ္ ေနျပန္ ပါသည္၊ ဖနီးလုပ္သူက ဧည့္သည္ကို ေကာ္ဖီေတာ့ တိုက္ပါ၏၊ သို႔ေသာ္ ဧည့္သည္ မျပန္ႏိုင္ျဖစ္တာ ကိုေတာ့ မၾကိဳက္ေၾကာင္းျပတတ္သည္၊ အျပင္မွာ ဆိုင္ခင္းက်င္းဘို႔ သူတေယာက္ထည္း မတတ္ႏိုင္၊ အေလးအပင္ ကို ကြ်န္ေတာ္ က မရ ေရႊ႔ရ လုပ္ရသည္မဟုတ္ပါလား၊ ေစ်း၀ယ္ေတြ က စာသင္ေနတာ လားဟုေမးၾကသည္၊ ကြ်န္ေတာ္စာသင္တာကို ေက်နပ္ျပီး ၾကည့္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အေမ ကို သတိရမိသည္၊
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ့္ တပည့္ေတြမွာ အမ်ားစု ကဆရာ၊ ဆရာမ ေတြျဖစ္ေနၾကျပီ၊ အထက္တန္း ျပ ဆရာ ဆရာမေတြလည္းပါပါသည္၊ သူတို႔က သင္လိုက္ေသာ ကေလးေတြ ပင္ ေနရာ အသီးသီးကို ေရာက္ကုန္ၾကျပီ၊ ႏိုင္ငံ ၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ၊ ေက်ာင္းဆရာတို႔၏ ပီတိ ဆိုသည္မွာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရွင္းျပႏိုင္ေသာ အရာမဟုတ္ေပ၊ အခုကြ်န္ေတာ္ ဘာသာ ျပန္ေပးေနရေသာ ေက်ာင္းသား အသစ္ မွာ ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ တြင္ဘာျဖစ္ေနမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ မေျပာႏိုင္၊ သူေရး လိုက္ေသာ စာအုပ္သည္ ကမၻာ ေက်ာ္ေကာင္းေက်ာ္သြားမည္၊ ဆုေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ရေကာင္းရမည္၊ ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္သိသည္ ကား ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ေက်ာင္းဆရာတို႔၏ ပီတိပင္ျဖစ္ေတာ့သည္၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
