ေနလင္းညီ – အမွတ္တရစကၤာပူ – အပိုင္း (၂)

အမွတ္တရစကၤာပူ – အပိုင္း (၂)
ေနလင္းညီ၊ ဇြန္ ၁၁၊ ၂၀၁၄

ျပိတၱာတို႔၏ ထမင္း၀ိုင္း

၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္တြင္ စကၤာပူႏုိင္ငံ၌ ျဖစ္၏။

Company က ညစာစားပြဲ dinner ေပးမည္ဆိုေတာ့ လူေထြးတို႔တေတြ ေပ်ာ္တာေပါ့ ခင္ဗ်ား။ အလုပ္သိမ္းျပီး၊ ေရခ်ိဳး၍ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ဟုိေရာက္လွ်င္ အျပတ္တြယ္လိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနသည္။ ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ သားေရ က်လာေသးေတာ့။

စားပြဲ႐ုံေရာက္ေတာ့ ဗိုက္က ဆာလာ၏။ မွန္တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ ညစာစားေနက်ပဲ။ သိပ္မေစာင့္ ရေတာ့ပါဘူး။ စားစရာေတြ လာေတာ့မွာပါ။ ထုိသို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အားေပးရသည္။

မၾကာမီ စားပြဲထိုးေတြလာျပီး ဘာေသာက္မလဲဟု လာေမးသည္။ ျပႆနာပဲ၊ ဆာေနျပီေလ၊ ဘာစားမလဲ မေမးဘဲ ဘာေသာက္မလဲ တဲ့။ ေတာ္ေတာ္အဆီအေငၚမတည္႔ေသာ ေမးခြန္းပါေပ။

ယမကာမွီ၀ဲလိုသူေတြက ဘီယာေတြ၊အရက္ေတြ ၀မ္းသာအားရ မွာၾကသည္။ လူေထြးကေတာ့ ၁၉၈၆ ကတည္းက ေသရည္ေသရက္ ေရွာင္လာသူမို႔ လိေမၼာ္ရည္ပဲ မွာ၏။ သီဟုိရ္ေစ့ေၾကာ္၊ ေျမပဲေၾကာ္ႏွင့္ ဘာအေၾကာ္မွန္း မသိတာေတြကို လိေမၼာ္ရည္ႏွင့္ ၀ါးျမိဳေနရသည္။ အရည္ေသာက္ေလ၊ အေပါ့သြားေလ၊ ဗိုက္ဆာေလ။

မိနစ္၂၀, နာရီ၀က္ နီးပါးအထိ လိေမၼာ္ရည္ႏွင့္ပဲ စခန္းသြားေနရေတာ့ ဗိုက္မ၀ပဲ၊ ဗိုက္ပြလာသည္။ ဆာေလာင္မႈဒဏ္က ႏွိပ္စက္ေနျမဲ။ ငါျဗိတၱာျဖစ္ေနျပီလားဟု လူေထြးေတြးသည္။

အခ်ိဳ႕ေသာ ျဗိတၱာမ်ားမွာ ဆင္ေကာင္လံုးေလာက္ ရွိသတဲ့။ ပါးစပ္ေပါက္ကေတာ့ အပ္ဖ်ားေလးေလာက္သာ ရွိသတဲ့။ စားစရာလည္း ျမင္ပါလ်က္၊ ဆာေလာင္မႈလည္း ျပင္းထန္ပါလ်က္ ၀ေအာင္မစားႏိုင္ရွာ။ ပါးစပ္က အပ္ဖ်ားေလာက္ပဲ ရွိတာကုိး။

ခုပဲၾကည္႔ . . . လူေထြးတို႔မွာ ဆာေနပါလ်က္၊ စားစရာရွိေသာ စားေတာ္ဆက္သို႔ ေရာက္ေနပါလ်က္ စားခြင့္မရေသး။ ဆာေလာင္မႈကို ျပိတၱာေတြလုိ ခံေနရ၏။

နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာတြင္ ပုဂံျပား၌ ၾကာဇံေၾကာ္လုိလို အစာကို ထည္႔၍ လာခ်၏။ ၀ိုင္းစားလိုက္ၾကတာ ခဏေလးႏွင့္ ေျပာင္သြား၏။ ၀ိုင္းတြင္ လူ ၆ ေယာက္ ရွိ၏။ ပုဂံျပားေတြက ၁၅ မိနစ္၁ခါေလာက္ ဟိုဟာေလး၊ ဒီဟာေလး လာခ်ရာ ေျပာင္သြားတာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေရာက္ျပီး ၁ နာရီေက်ာ္ ၾကာမွ တကယ့္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ လာခ်ပါေတာ့သည္။

ဗိုက္ထဲမွာ ပြေနျပီျဖစ္၍ ဘာကုိမွ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မစားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဘယ္လိုစနစ္ျဖင့္ ေကၽြးေမႊးေနတာလဲမသိ။ ေနာက္ေနာင္တြင္ ယခုလို လူစင္စစ္မွ ျဗိတၱာ ျဖစ္လုိျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ dinner ဆိုလွ်င္ မသကၤာစရာ၊ ရြံရွာစရာဟု စာစပ္ခ်င္ေန၏။

ထိုေန.ထိုရက္မွအစျပဳ၍ လူေထြးလည္း မည္သို႔ေသာ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္သည္႔ ညစာစားပြဲ မ်ိဳးကုိမွ စိတ္၀င္စားျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ တက္ေရာက္ စားေသာက္ျခင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ဖိတ္သူႏွင့္ ရင္းႏွီးလွ်င္ ျပိတၱာတို႔ရဲ႕ ထမင္း၀ုိင္းကို မတက္ခ်င္ပါဟု ေျဖသည္။ သူတို႔က အေၾကာင္းစံုသိျခင္လွ်င္ လူေထြးက ေျဖ၏။

လူေထြးကုိ မည္သူကမွ် ညစာစားပြဲ မဖိတ္ေတာ့။ ေလာက စည္းစိမ္ မခံစားတတ္သူဟု အခ်ိဳ႕က လူေထြးကို ကဲ့ရဲ႕ၾက၏။ အေကာင္းစား အရက္ေတြ မေသာက္တတ္တာကို ရည္ညႊန္းပုံ ရ၏။ သူတို႔ မဖိတ္ေလ၊ ေကာင္းေလေပါ့။ ျပိတၱာ မျဖစ္ရေတာ့ဘူးေလ။

ကိုက္လို္က္တဲ့ စကၤာပူက ျခင္ေတြ

၁၉၉၉ ဧျပီလေလာက္တြင္ လူေထြး စင္ကာပူသို႔ ထြက္လာသည္။ ပြဲခေပးျပီး အလုပ္ေသခ်ာမွ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူေထြး၏ အသိတစ္ဦးက အတန္တန္မွာ ရွာပါသည္။

“စင္ကာပူမွာ ျခင္ မရွိဘူး၊ ျခင္မကိုက္ဘူး၊ အေလးခံျပီး ျခင္ေထာင္ ၀ယ္မလာပါနဲ႔။”

စကၤာပူေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုသလို ေခ်ာ္ခ်ဴးကန္ဘက္ရွိ ကြန္ဒုိမီနီယံ စီမံကိန္းတစ္ခုသို႔ အပို႔ခံရသည္။ ႐ုံးခ်ဴပ္မွာပင္ ျမန္မာ၀န္ထမ္း၊ အလုပ္သမားမ်ားကို ထားေလ့ရွိျပီး၊ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ ကားႏွင့္ ၾကိဳပို႔ တတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခ်ာ္ခ်ဴးကန္ႏွင့္ ႐ုံးခ်ဳပ္ရွိရာ Eunos က အေရွ႕ဖ်ားႏွင့္ အေနာက္ဖ်ားလုိ ေ၀းလွ၏။ ေခ်ာ္ခ်ဴးကန္မွာက လူမ်ားစြာ စုျပံဳ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ရန္မလိုေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ site မွာပဲ လူ ၃ ဦးေလာက္ကို ညအိပ္ညေနထား၍ အလုပ္လုပ္ ေစရသည္။ အၾကိဳအပို႔ အတြက္ သီးသန္႔ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္။ ေလာင္စာဆီလဲ သီးသန္႔ အကုန္မခံႏုိင္။ ထို္႔ေၾကာင့္ Choa Chu kang ဖက္႐ွိ site မွာ ညအိပ္ညေန သြားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

Site ထဲမွာဆိုေတာ့ ေရ၀ပ္ေသာ ေနရာေတြ ရွိသည္။ ေလ၊ အလင္းေရာင္ မရေသာ ေနရာေတြ ရွိေသးသည္။ မ်ားလုိက္တဲ့ ျခင္ေတြ။ လူကို ခ်ီသြားမလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေခ်ာ္ခ်ဴးကန္ဘက္မွာက ေတာေတြလဲ မ်ားေနေသးသည္။

စကၤာပူမွာ ျခင္မရွိလုိ႔ ျခင္ေထာင္ ၀ယ္မလာပါနဲ႔ဆုိေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ိန္ဆဲ ေနသည္။ site ထဲမွာ ျခင္ေဆးေငြ႕မ်ား လိုက္ဖ်န္းလဲ ဖ်န္းတုန္း ခဏသာ ျခင္ေပ်ာက္သည္။ မၾကာမီ ျပန္ေပၚလာစျမဲ။ ၃ ရက္ခန္႔သာ အိပ္ရျပီး ႐ုံးခ်ဳပ္ရွိ ဗမာမ်ားထံ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ လူေထြးလဲ ထိုဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္သြားေလသတည္း။

လံုျခံဳေရးေကာင္းေသာ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ဆြဲၾကိဳးျဖတ္ခံရသူ

စကၤာပူႏိုင္ငံသည္ လံုျခံဳေရး အထူးေကာင္းမြန္ေသာ ႏိုင္ငံဟု အမည္ေက်ာ္ၾကားသည္။ သုိ႔တိုင္ေအာင္ မႈခင္းျဖစ္ပြားမႈကေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။ လူေတြေနတဲ့ ေနရာမို႔ လူေတြရွိလွ်င္၊ လူေတြႏွင့္ ပတ္သတ္တဲ့ အမႈအခင္းကေတာ့ ရွိမွာ ေသခ်ာ၏။

မေလးရွားမွာက ဆိုင္ကယ္မ်ားျဖင့္ ေရွ႕ပိတ္ေနာက္ပိတ္ လုယက္ၾကတာ အမည္ေက်ာ္သည္။ စကၤာပူမွာေတာ့ အဲသေလာက္ အတင့္ရဲတာ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ လစ္ရင္လစ္သလို လူျပတ္ေသာ ေနရာ၌ လူျပတ္ခ်ိန္ လုယက္မႈမ်ား ရွိေန၏။

သိေတာ္မူၾကသည္႔အတိုင္း လူေထြးတို႔ ေရႊျမန္မာမ်ား အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေရႊထည္ပစၥည္း ၀တ္ဆင္ရတာ သိပ္ကို ၀ါသနာ ပါသည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာတစ္ဦးက လူေထြးကို ေျပာဖူး၏။ ကမာၻမွာ ေရႊထည္၀တ္လြန္းတဲ့လူမ်ိဳး ၂ မ်ိဳးပဲ ေတြ႕တယ္။ ဗမာမေတြနဲ႔ ကုလားမေတြပဲတဲ့။ သူေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ မသိေပမဲ့ စကၤာပူမွာ ေရႊထည္၀တ္ေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး ဆြဲၾကိဳး ျဖတ္ခံရ၏။ သူမကို မစံ ဟုဆိုပါစို႔။

မစံအမ်ိဳးသားက လူေထြးႏွင့္အတူ ငွာနဆိုင္ရာတစ္ခုတြင္ ျပန္တမ္း၀င္ မဟုတ္ေသာ အရာရွိငယ္မ်ား အျဖစ္ျဖင့္ ၁၉၈၈ ၌ ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ လုပ္သက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္တြင္ စားမေလာက္သျဖင့္ အလုပ္မွထြက္ၾကျပီး စီမံကိန္းတစ္ခု၌ ၀င္လုပ္ၾကသည္။ မၾကာမီ မစံအမ်ိဳးသားက စကၤာပူသို႔ ထြက္သြားကာ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ၾကိဳးစားတိုးတက္သြားတာမ်ား ယခုဆိုလွ်င္ စကၤာပူမွာ အေျခက်ေနျပီ။ ဇနီးႏွင့္ သမီး၃ေယာက္ကို ေခၚထား၏။ PR ျဖစ္၍ HDB တိုက္ခန္းလည္း ၀ယ္ထား၏။ သမီး၂ေယာက္က poly ျပီး၍ အလုပ္၀င္ေနၾကသည္။

၂၀၁၂ ႏွစ္လည္ပုိင္းေလာက္တြင္ မစံသည္ PR ကဒ္ျပားအသစ္ကုိ ထုတ္ယူျပီး ေနထိုင္ရာ Eunos ဘက္သို႔ ျပန္လာသည္။ Eunos ဘူတာအနီးရွိ PIE လမ္းမေပၚတြင္ ေလွ်ာက္ေနခိုက္ မိမိ လည္ပင္းရွိ ဆြဲၾကိဳးကို ဘိန္းစား တ႐ုတ္တစ္ေယာက္က ေနာက္မွ ေဆာင့္ဆြဲသည္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာမွန္းမသိ။ မိမိဆြဲၾကိဳး တစ္ခုခုႏွင့္ ျငိေနသလုိ ခံစားရသည္။ ဆြဲၾကိဳးျဖတ္ခံရတာမွန္း သိေတာ့မွ ( ကယ္ၾကပါဦး၊ ဒီမွာ ဆြဲၾကိဳးလုေနလို႔ ) ဟု အထပ္ထပ္ေအာ္သည္။ ေအာ္ေပမဲ့ ဘာမွ မထူးပါ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ နီးနီးနားနား၌ မည္သူမွ်မရွိ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူေတြလဲ ဘာမွ မသိသလုိ။ ဘာမွ် မျဖစ္သလို သြားလာေနၾကသည္။ မစံကလည္း ဗမာလုိ ေအာ္ေနတာကုိး။ ဘိန္းစားကေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးသြားျပီ။

ေန႔ခင္း ၃ နာရီေလာက္တြင္ အလုခံရျခင္း ျဖစ္သည္။

မစံက သူ႔ကုိယ္ေတြ႕ကို ေျပာျပ၍ သတိေပးဖို႔ တုိက္တြန္းသည္။ ျမန္မာအခ်ိဳ႕သည္ ထိုသို႔ေသာ ရွက္စဖြယ္ အျဖစ္မ်ဳိးကို ေျပာျပလိုစိတ္ မရွိၾကပါ။ မစံကေတာ့ အရွက္ကြဲခံ၍ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ ဒါမ်ိဳးမၾကံဳေစရန္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ သတိေပး၏။ ေလးစားဖြယ္ ျဖစ္သည္။

မစံက ျမန္မာပီပီ ႐ုံေရာက္ ဂတ္ေရာက္ အလုပ္႐ႈပ္ခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံလိုသူ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲစခန္းသုိ႔လဲ သြားမတိုင္ပါ။ လံုျခံဳေရးေကာင္းတယ္ဆိုေသာ စကၤာပူမွာ လူျပတ္ေသာ ေနရာတြင္ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္၌ပင္ ေရႊထည္ပစၥည္းမ်ား အလုခံရႏိုင္သည္ကို တြံ႕- သင္စာဖတ္သူသည္ ဂဏွာဟိ – မွတ္ေလေလာ့။

ေရႊအိုးကို ရမ္းသမ္းတူးေနသူမ်ားနွင့္ ကံေကာင္းသူ တစ္ဦး

စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာေတြၾကား၌ အထူးေရပန္းစားသည္မွာ ထီထိုးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထီအမ်ိဳးအစားကလည္း စံုလင္လွသည္။ ဘယ္အမ်ိဳးအစားကုိ ဘယ္လုိထိုးရမည္ဆိုတာပင္ ေခါင္းမူးေအာင္ ေလ့လာရ၏။ လူေထြးတို႔ ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ပင္ပန္းက်ျခင္း၊ မိသားစုကို လြမ္းၾကျခင္းေၾကာင့္ သင့္တင့္ေသာ ေငြေၾကးသာ အစုလိုက္အပံုလိုက္ ေပါက္ခဲ့ေသာ္ . . . အခ်ိန္မေရြး ထျပန္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အားၾကိဳးမာန္တက္ ထီထိုးေနၾကပါ၏။

လူေထြးလဲ ရန္ကုန္မွာ အစိုးရထီ၊ ခ်ဲထီ ဘာမွ် ထိုးဖူးသူ မဟုတ္။ စကၤာပူေရာက္ေတာ့ 4D ဆိုတာကို ထိုးသည္။ ၁ပတ္လွ်င္ ၃ၾကိမ္ ဖြင့္သည္ဆိုတာကို အမွတ္ရ၏။ ၾကိဳက္ရာ ဂဏန္း၄လံုးကို ထိုးရသည္။ အနည္းဆံုး စကၤာပူ ၁ ေဒၚလာ ထိုးရသည္ဟု အမွတ္ရ၏။ ပထမဆုကို အဆ၃၀၀၀ ေလွ်ာ္သည္။ ဒုတိယဆုကို အဆ၂၀၀၀ ေလွ်ာ္သည္။ တတိယဆုကို အဆ၅၀၀ ေလွ်ာ္သည္။ ဆုအေသးေလးေတြလည္း ရွိေသး၏။ လူေထြးက တစ္ခါထိုးလွ်င္ ၂ ေဒၚလာထိုးသည္။ ဂဏန္း၄ လံုးကုိ ဘယ္လို ေရြးသည္ ထင္ပါသနည္း။ 1,2,3 . . . 9,0 စသည္ျဖင့္ မဲလိပ္ ၁၀ လိပ္လုပ္ထား၏။ ပထမအၾကိမ္ ၁၀ လိပ္ထဲမွ ၁ လိပ္ကုိ ႏႈိက္သည္။  (၅)ဆိုပါေတာ့။ (၅) ကို မွတ္ထား၏။ ထုိနည္းအတိုင္း ၃ ၾကိမ္ထပ္ႏႈိက္ရာ 2,4,3 တို႔ေပါက္သည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုအခါ 5243 ကို သြားထိုးသည္။

ဘယ္လိုထုိးထိုး ဘာမွ်မေပါက္ပါ။ လူေထြးသည္ သူထိုးေသာ 4D စာရြက္မ်ားကုိ ေကာ္ဖီမစ္ထည္႔ေသာ မုန္႔ပံုးထဲတြင္ ထည္႔ထည္႔ထားသည္။ တစ္ႏွစ္နီးပါး ၾကာေသာ အခါ မုန္႔ပံုးထဲရွိ 4D ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္မ်ားကို ေရတြက္ၾကည္႔သည္။ ျမန္မာေငြ ၇ေသာင္း၀န္းက်င္ခန္႔ပင္ ရွိသည္။ ၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္ေလာက္က ေငြျဖစ္သည္။

လူေထြး အၾကီးအက်ယ္ကို စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနေတာ့၏။ မိဘဆရာသမားေတြကို ဤမွ်ေသာ ေငြမ်ားကို ေပးလွဴလုိက္ရလွ်င္ အဘယ္မွ် ၀မ္းသာၾကေလမည္နည္း။ ဆင္းရဲေသာ ေဆြမ်ိဳး (သို႔) မိတ္ေဆြမ်ားအား ထိုေငြျဖင့္ ကူညီလိုက္ရလွ်င္ အဘယ္မွ် ေက်နပ္ၾကေလမည္နည္း။ သဲထဲေရသြန္ သကဲ့သို႔ ထီထိုးေသာ ေငြမ်ားကား အလဟႆ ျဖစ္ၾကေလျပီ။ထိုသို.ေတြးျပီးလွ်င္  ထုိေန႔ထိုရက္မွ အစျပဳ၍ လူေထြးသည္ မည္သည္႔ထီကိုမွ် စြဲစြဲျမဲျမဲ မထိုးေတာ့ေပ။

ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ စဥ္းစားၾကည္႔ေသာ္ အတိတ္ဘ၀က ေငြေၾကးအစုလုိက္အျပံဳလိုက္ လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးျခင္း (သို႔) စာေရးတံမဲ အလွဴၾကီးမ်ိဳးကို လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးျခင္းရွိမွသာ ထီေပါက္ ႏိုင္သည္။ ထိုဒါနမ်ိဳး ျပဳခဲ့ဖူးျခင္း ရွိ၊မရွိ ေသခ်ာစြာ မသိပါဘဲလ်က္ ေငြေၾကးမ်ားစြာ အကုန္ခံ ထီထုိးျခင္းသည္ ဥာဏ္နည္းရာ ေရာက္၏။ ဥပမာ ဆိုရေသာ္ ေရႊအုိး ႁမႈပ္ႏွံထားျခင္း ရွိ၊မရွိ ေသခ်ာစြာ မသိပါဘဲလ်က္ ရွိလိမ့္ႏႈိးႏိႈးျဖင့္ ေျမျပင္အႏွံ႔ တူးဆြရွာေဖြေသာသူ ႐ူးကဲ့သို႔တည္း။

လူေထြးလိုပင္ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားသည္ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းေအာင္ မွန္မွန္ၾကီး ထီထိုးၾက၏။ ျမန္မာတို႔ထိုးေသာ ထီဖိုးေငြမ်ားကို ေပါင္းလုိက္ေသာ္ ၁ႏွစ္အတြင္း က်ပ္သိန္းေပါင္း ရာဂဏန္း၊ ေထာင္ဂဏန္းပင္ ရွိေပလိမ့္မည္။ စကၤာပူ တ႐ုတ္မ်ားပင္ ထီးထိုး၀ါသနာၾကီးၾက၏။ ငါတို႔ ျမန္မာမ်ား၏ ေခၽြးနည္းစာမ်ားသည္ စကၤာပူရွိ ထီေပါင္းစံုတည္းဟူေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ား၏ ေဘးရန္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေလလြင့္ ၾကကုန္၏ ဟု လူေထြးတစ္ေယာက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနေလ၏။

သုိ႔ေသာ္ ၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္၏ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ ျမင့္ႏိုင္ဆုိသူ၏ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ လူေထြးတို႔လည္း ေစာေစာစီးစီး မ်က္လံုးက်ယ္သြားၾက၏။ The Straits Times သတင္းစာပါ Toto ေပါက္မဲမ်ားျဖင့္ တိုက္ၾကည္႔ရာ ထုိစဥ္က က်ပ္၆၆သိန္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ စကၤာပူေဒၚလာမ်ားေပါက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ဒိုင္ခ်ည္းစားေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ထုိးသားျမန္မာေတြလဲ ဒီလုိေလး စားရအုံးမွေပါ့ဟု လူေထြးက စိတ္ထဲ၌ ဩဘာေပးေန၏။

ထီေပါက္သူ ျမင့္ႏိုင္လည္း မၾကာမီ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ ျပန္သြားေလ၏။ လူေထြး၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္၌ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ေငြေၾကးမ်ား ထီေပါက္သူဟူ၍ မံုရြာသားျမင့္ႏိုင္သာ ေတြ႕ဖူးေသး၏။ ဤစာေရးေသာ ၂၀၁၃ ဇြန္လထိလည္း၊ ထုိသုိ႔ ထီေပါက္သူမ်ိဳး မေတြ႕ေတာ့ေခ်။

ပလက္ေဖာင္း (သို႔မဟုတ္) ေရႊထက္တန္ဖိုးၾကီးေသာအရာ

မသိသူေက်ာ္သြား၊ သိသူေဖာ္စား ဟူေသာ စကားရွိ၏။ ေရာဂါ တစ္ခုေၾကာင့္ ေသလုေျမာပါး ခံစားေနရေသာ ဆင္းရဲသား၊ ေတာသားတစ္ဦးသည္ သူ လဲေလ်ာင္းရာ ေတာင္ယာတဲေအာက္၌ သူ.ေရာဂါကို ေပ်ာက္ေစေသာ ေဆးဥ၊ ေဆးျမစ္ ရွိမွန္း မသိရွာ။ မရွိတာထက္ မသိတာခက္သည္ ရွိေသာ စကားကို သတိရသင့္၏။

စကၤာပူအပါအ၀င္ ဖြံ႕ၿဖိိဳးျပီးႏိုင္ငံရွိ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ား၌ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပၾကသည္။ ခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုမွ ေငြယုိေပါက္ စိမ့္ေပါက္ေတြကုိ ပိတ္ဆို႔ေပးေသာနည္းေကာင္းလမ္းေကာင္းမ်ားစြာကို ေအာင္းျမင္စြာ က်င့္သံုးေနၾကပါသည္။

ပလက္ေဖာင္းက က်ယ္၀န္းသည္။ ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္၌ ညီညာျပန္႔ျပဴးေျပျပစ္ေသာ အေနအထားကို ဖန္တီးထားသည္။ ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ ကားလမ္းဆံုလွ်င္ အဖုအထစ္၊ အနိမ့္အျမင့္ မရွိေအာင္ ေျပေျပေလးဆင္းသြားကာ ေျပေျပေလး ျပန္တက္ေအာင္ စီမံထားသည္။

ပလက္ေဖာင္း တေလွ်ာက္တြင္ ဘီးပါေသာ မည္သည္႔ တြန္းလွည္းမဆို တြန္းသြား၊ ဆြဲသြား ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္သည္ ေ၀းလံေသာ ေနရာသို႔ ပစၥည္းပစၥယမ်ား သယ္ယူပို႔ေဆာင္လိုလွ်င္ ဆုိက္ကား (သုိ႔) Taxi ကို ငွားရမ္း အသံုးျပဳ ရမည္။ သိပ္ျပီး ခရီးေ၀း မဟုတ္လွ်င္မူ ထိုပစၥည္းကို တြန္းလွည္းေပၚသုိ႔ တင္ကာ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ တြန္းသြားႏုိင္သည္။ လြယ္ကူသည္။ ထမ္းပုိးရေလာက္ေအာင္ မပင္ပန္းပါ။ ဆိုက္ကားခ၊ taxi ခ မကုန္ပါ။ စင္ကာပူရဲ.ပလက္ေဖာင္းက သင္၏ ေငြကို မယိုမစိမ့္၊ မေလမလြင့္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။

သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ေျခလက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ မသန္စြမ္းသူမ်ားသည္လည္း ကုိယ့္အားကုိ္ယ္ကုိးလ်က္ wheel chair ဘီးတပ္ ကုလားထိုင္ျဖင့္ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ သြားလာႏိုင္ၾက၏။ အျခားသူတို႔ကို အားကုိးေနစရာ၊ မွီခိုေနစရာ မလို။ အိမ္တြင္း ေအာင္း၍ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာလည္း မလုိေပ။ စရိတ္စက မကုန္ပဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သြားလာႏိုင္ၾက၏။ ပလက္ေဖာင္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကေလးသူငယ္မ်ားကို ခ်ီပုိး၍ သြားလာျခင္းသည္ ခ်ီပုိးသူအတြက္လည္း ပင္ပန္းသည္။ ကေလးသူငယ္အဖို႔လည္း မသက္သာ၊ မလြတ္လပ္။ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ အထူးျပဳလုပ္ထားေသာ တြန္းလွည္းအိမ္၌ ကေလးကိုထည့္ကာ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ သက္သာလြယ္ကူစြာ တြန္းသြားႏိုင္သည္။ ေစ်း၀ယ္ျခင္း၊ စားေသာက္ဆိုင္ထိုင္ျခင္း၊ ခ်ိန္းေတြ႕ျခင္း မ်ား၌လည္း ကေလးကို ေခၚသြားႏိုင္သည္။ ကေလးက အိပ္လ်က္ျဖစ္ေစ၊ ေဆာ့လ်က္ျဖစ္ေစ၊ ႏို႔ဗူးစုိ္႔လ်က္ျဖစ္ေစ ပါသြားသည္။ လြယ္ကူေသာ၊ အဆင္ေျပေသာ နည္းကုိ ပလက္ေဖာငး္က ေပးအပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ကားဆုိသည္မွာ ကုန္ပစၥည္းတင္ေဆာင္ဖို႔ႏွင့္ ခရီးသည္ စီးနင္းဖို႔ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ အသံုးျပဳသြားႏို္င္ေသာ စက္တပ္ယာဥ္ကို ဆိုလိုသည္။ စက္ပ်က္ေနေသာ အစီး ၁၀၀ ထက္ စက္ေကာင္းေနေသာ ယဥ္၁စီးက ပုိ၍ အသံုး၀င္ပါသည္။

ပလက္ေဖာင္းဆုိရာတြင္လည္း မည္ကာမတၱမျဖစ္ေစရ။ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ အက်ယ္အ၀န္း ရွိရမည္။ ေစ်းဆိုင္မ်ားႏွင့္ ပိတ္မေနေစသင့္။ မီးစက္မ်ား၊ တယ္လီဖုန္း႐ုံမ်ား၊ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားျဖင့္ ပိတ္မေနေစသင့္။ ဘီးသြားႏိုင္ေသာ ေျပျပစ္နိမ့္ေလွ်ာမႈမ်ား ရွိရမည္။ လူ ၂ဦးပင္ ေရွာင္မလြတ္ေသာ က်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း မျဖစ္ေစသင့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းေပၚတြင္ ၁၅ ေပေက်ာ္ က်ယ္၀န္းေသာ ပလက္ေဖာင္းၾကီးမ်ားကို ခ်ံဳ႕ပစ္လုိက္ရာ ၄ ေပေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့၏။ ယခင္က ပလက္ေဖာင္း ဧရိယာတြင္ရွိေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား၊ ဓာတ္တိုင္မ်ားမွာ လမ္းဧရိယာထဲသို႔ ဘြားဘြားၾကီး ေရာက္သြားသည္။ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကုိ ေဘးမွ လိႈက္တူးထား၍ နည္းနည္းေလာက္ တြန္းလွ်င္ပင္ လဲေတာ့မည္။ အခ်ိဳ႕အပင္မ်ားမွာ ေလတိုက္သျဖင့္ လဲျပိဳကာ ကားႏွင့္ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လူမ်ားကို ထိခိုက္ေစခဲ့သည္ဟု ၾကားရ၏။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။

သစ္ပင္သစ္ေတာမ်ားကုိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ထိန္းသိမ္းေနၾကခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံမ်ား၌ သစ္ေတာမ်ားကို ဖ်က္ဆီးေနၾက၏။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကို ခ်ဲ႕၍၊ တြန္းလွည္းမ်ား အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမည့္အစား ပက္လက္ေဖာင္းမ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးေနၾကသည္။ ေခတ္ၾကီးက အေမွာင္ေခတ္ထဲသုိ႔ ျပန္ျပီး တိုး၀င္သြားျပီလား ဟုေတြးစရာ။

ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္သူတို႔ကို ကားအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေပးေနေသာ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကုိ တန္ဖိုးထားသင့္ပါသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ အေျပးက်င့္သူတို႔သည္ ကိုယ္လက္ၾကံ႕ခိုင္လ်က္ က်န္းမာေနၾက၏။ ေရႊထက္ တန္ဖိုးၾကီးေသာ အရာတစ္ခုကုိ ျပပါဆိုလွ်င္ ပလက္ေဖာင္းကုိျပရမည္ မဟုတ္ပါလား။

ေနလင္းညီ

(Photo – ျမန္မာတို႔ က်က္စားၾကသည့္ ျမိဳ့လယ္က ပင္နီဆူလာပလာဇာ ကုန္တိုက္)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ