သန္းဝင္းလိႈင္
ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၄
မရီနာ-၆ ကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္သို႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ မရီနာ-၆ သည္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း (၂ဝဝဝ) အကြာအေ၀းထိ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီး အဂၤါၿဂိဳဟ္႐ွိ အီေကြတာေဒသ၏ အနီးကပ္ ဓါတ္ပုံ (၇၄) ပုံကို ကမၻာသို႔ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ မရီနာ -၆ ထက္ တစ္လေနာက္ခ်န္ၿပီး ပစ္လႊတ္ခဲ့ေသာ မရီနာ-၇ သည္ ကမၻာသို႔ ဓါတ္ပုံေပါင္း (၁၂၄) ပုံ ျပန္လည္ေပးပို႔ခဲ့၏။ ထိုပုံမ်ားတြင္ ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္း၏ ဓါတ္ပုံေပါင္း (၃၁) ပုံ ပါ၀င္ခဲ့သည္။
မရီနာ-၉ ကိုမူ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ပစ္လႊတ္ခဲ့ၿပီး ယင္းမွ ဓါတ္ပုံေပါင္း (၇၃၂၉) ပုံ ျပန္လည္ေပးပို႔ခဲ့၏။ မရီနာ – ၉ အာကာသယာဥ္သည္ ဤကမၻာတြင္ မျမင္စဖူးေသာ ႀကီးမားသည့္ မီးေတာင္ႀကီးႏွင့္ အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ လမ်ားျဖစ္ေသာ ဖိုးဘိုစ္ႏွင့္ ဒီမို႔စ္တို႔ကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ ဓါတ္ပုံမ်ား ႐ိုက္ယူနိုင္ခဲ့သည္။ထို႔ျပင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္၏အပူခ်ိန္၊ေလထုတြင္ ဖြဲ႔စည္းပါဝင္ေနေသာ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ ေလထုဖိႏွိပ္ အားတို႔ကို တိုင္းထြာႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အဂၤါၿဂိဳဟ္အေၾကာင္း သိပၸံပညာ႐ွင္တို႔ စုံစုံလင္လင္ သိ႐ွိခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုက္ကင္း-၁ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဗိုက္ကင္း-၂ ကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း အဂၤါၿဂိဳဟ္သို႔ ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ယင္းဗိုက္ကင္းစီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ႐ွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီး ေဒၚလာသန္း (၁၀၀၀) ကုန္က်ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ဗိုက္ကင္း ၁ သည္ အာကာသအတြင္း ပ်ံသန္းေနရာမွ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ ပတ္လမ္းေၾကာင္း အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ အဂၤါၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္႐ွိ ခ႐ိုင္စီေခၚ ေဒသ၏ အေနာက္ဖက္မ်က္ႏွာျပင္သို႔ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ညင္သာစြာ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ ဗိုက္ကင္း – ၁ အာကာသယာဥ္သည္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚသို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚ၌ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ႐ွိသည့္ စူးစမ္းမႈ အ၀၀ကို မူလအစီအစဥ္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
တစ္ဖန္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ စတင္၍ အဂၤါၿဂိဳဟ္ ပတ္လမ္းေၾကာင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ ဗိုက္ကင္း-၂ အာကာသယာဥ္သည္ စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ဆင္းသက္၍ စူးစမ္းေလ့ လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ႏွင့္ အျခားေနအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း႐ွိ ၿဂိဳဟ္မ်ားကုိ ေလ့လာစူးစမ္းရန္အတြက္ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၂ (Voyager-2) အာကာသယာဥ္ကို ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ – ၁ အာကာသယာဥ္ကို စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္တန္-၃ အီးစင္ေတာ (Titan 3 – Centaur) အမ်ိဳးအစား ဒုံးယာဥ္ျဖင့္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္သို႔ ဦးတည္၍ ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ယင္းအာကာသယာဥ္ႏွစ္စင္းသည္ တစ္စင္းလွ်င္ ကီလိုဂရမ္ ၈၃၀ (၁ ကီလိုဂရမ္ = ၂ ဒသမ ၂ ေပါင္) စီ အေလးခ်ိန္႐ွိၿပီး ယာဥ္အသီိိးသီးတြင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကင္မရာ၊ ေကာ့စမစ္ေရာင္ျခည္ဖမ္း ကိရိိယာ၊ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္တိုင္း ကိရိယာ၊ ေရဒီယိုမီတာ၊ စြမ္းအင္ျမဴမႈန္တိုင္း ကိရိိယာ၊ သံလိုက္ဓါတ္၊ ခရမ္းေဘး အလင္းႏွင့္ အျခားအခ်က္အလက္မ်ား တိုင္းတာသည့္ ကိရိယာမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ ကီလိုမီတာ (၉၆၀၀၀၀) ေက်ာ္ႏႈန္းျဖင့္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္သို႔ ေ႐ွ႕႐ူပ်ံသန္းခဲ့ေသာ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၁ ႏွင့္ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ဒုတိယပတ္အတြင္း ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး မိုင္ေပါင္း (၁၇၂၄၀၀) သို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။ ယင္းသည္ ေလေပြကဲ့သို႔ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္၏ အနီးတြင္ လည္ပတ္ေနေသာ တိမိတိုက္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားျခင္းေၾကာင့္ ပ်ံသန္းသြားေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေရာင္ျခည္မ်ား ျဖာထြက္ျခင္း၊ ေလမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္လာသျဖင့္ မူလက တိမ္မ်ား ဖုံးအုပ္ေနသည့္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္၏ လငယ္မ်ားကို ေျမျပင္စခန္းမွ ျမင္ရသည္။ ထို႔ျပင္ နကၡတၱေဗဒပညာ႐ွင္မ်ားသည္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္အား ပတ္၍တည္႐ွိေနေသာ စက္၀ိုင္းႀကီး သဏၭာန္ကို အ့ံၾသစြာ ေတြ႔႐ွိခဲ့ရသည္။
ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၂ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၁ အာကာသယာဥ္ ေရာက္႐ွိခဲ့သည့္ အကာအေ၀း၏ ႏွစ္ဆသို႔ ေရာက္႐ွိၿပီး ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ႏွင့္တကြ ၀န္းပတ္ေနေသာ လမ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ အာကာသယာဥ္ႏွစ္စင္းသည္ တစ္နာရီ မိုင္ (၆၅ဝဝဝ) မိုင္ႏႈန္းခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမ႐ွိပဲ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္သို႔ ပ်ံသန္းယင္း ကမၻာသိပၸံ အခ်က္အလက္မ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၁ ႏွင့္ ၂ တို႔သည္ မိမိတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ တြန္းအားေပးစက္ကို ႏိႈး၍ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္၏ ဆြဲငင္အားကို သုံးကာ စေနၿဂိဳဟ္ဆီသို႔ ဦးတည္ဆက္လက္ ပ်ံသန္းခဲ့ျပန္သည္။ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၁ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ စေနၿဂိဳဟ္ အနီးသို႔ေရာက္႐ွိကာ ေလ့လာစူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၂ သည္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ စေနၿဂိဳဟ္ အနီးသို႔ ျဖတ္၍ ပ်ံသန္းကာ ကမၻာသို႔ သတင္းအခ်က္အလက္ ေပးခဲ့သည္။ အဆိုပါ အာကာသယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ သိပၸံပညာ႐ွင္မ်ားသည္ စေနၿဂိဳဟ္တြင္ အရံၿဂိဳဟ္ (လ) ၁၅ စင္း ႐ွိေၾကာင္း ယင္းလမ်ားတြင္ တိုက္တန္လသည္ အႀကီးဆုံးျဖစ္႐ုံသာမကပဲ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ထက္ပင္ ႀကီးမား၍ အခ်င္းမိုင္ ၃၆၀၀ ခန္႔ ႐ွိၿပီး ေနအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း႐ွိ လမ်ားအနက္ အႀကီးမားဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ အျခားစေနၿဂိဳဟ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သိပၸံအခ်က္အလက္မ်ားကို ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ေပးပို႔ခဲ့သည္။
ယင္းေနာက္ ဗိြဳင္ေယဂ်ာ-၂ အာကာသယာဥ္သည္ ယူေရးနပ္စ္ၿဂိဳဟ္သို႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ယူေရးနပ္စ္ၿဂိဳဟ္အနီး မိုင္ ၅ဝ၆၇၉ သို႔ ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီး ကမၻာသို႔ သိပၸံအခ်က္အလက္မ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ယင္းတို႔မွာ ယူေရးနပ္စ္ၿဂိဳဟ္ကိုလွည့္လည္ ၀န္းရံေနေသာ ကြင္း ၁ဝ ကြင္း ႐ွိၿပီး လ ငါးစင္း႐ွိေၾကာင္း၊ ယင္းၿဂိဳဟ္၏ တစ္ေန႔တာသည္ ၁၆ နာရီ ႐ွိေၾကာင္း ၿဂိဳဟ္လည္ပတ္ေနေသာ ၀င္႐ိုးစြန္း ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာ နီညိဳေရာင္ တိမ္တိုက္မ်ား ႐ွိေၾကာင္း ယင္းၿဂိဳဟ္တြင္ လငါးစင္း႐ွိရာ တိုက္ေတးနီးယား (Titania) ႏွင့္ အိုဘာ႐ြန္ (Oberon) လ ႏွစ္စင္းကို ေလ့လာၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း လတစ္ခုစီ၏ အခ်င္းသည္ မိုင္တစ္ေထာင္ခန္႔ ႐ွိေၾကာင္း၊ အိုဘာ႐ြန္ လ၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ အျမင့္သုံးမိုင္႐ွိေသာ ေတာင္ထြတ္တစ္ခုကို ေတြ႔ရေၾကာင္း လမ်ား၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ အစက္အေပ်ာက္မ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး ၎တို႔မွာ သတၳဳတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။
ဗိြဳင္ေယဂ်ာသည္ ယူေရးနပ္စ္ၿဂိဳဟ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သိပၸံအခ်က္အလက္မ်ား ေပးပို႔ၿပီးေနုာက္ နက္ပကၽြန္းၿဂိဳဟ္သို႔ ဆက္လက္ပ်ံသန္းသြားခဲ့သည္။ ယင္းသည္ နက္ပကၽြန္းၿဂိဳဟ္သို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္႐ွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။
ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး
၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း အာကာသ စူးစမ္းမႈသမိုင္း၌ ထူးျခားေသာ အခ်က္တစ္ရပ္မွာ “ေဟလီၾကယ္တံခြန္” (Halley’s Comet) ေလ့လာရန္ ႏိုင္ငံတကာ အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
၇၆ ႏွစ္လွ်င္တစ္ႀကိမ္ ေနအဖြဲ႔အစည္းသို႔ ေရာက္႐ွိလာေသာ ေဟလီၾကယ္တံခြန္သည္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အႀကိမ္ ၃၀ ေျမာက္ ေရာက္႐ွိျခင္း ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံတကာမွ ၾကယ္တံခြန္ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္မ်ား လႊတ္တင္၍ စူးစမ္းေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ လူ႔သမိုင္းတြင္ ပထမအႀကိမ္ ၾကယ္တံခြန္ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္မ်ား လႊတ္တင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စင္စစ္ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ အာကာသအတြင္း တိက်သည့္ ပုံသ႑ာန္႐ွိေသာ ၀တၳဳမ်ားျဖစ္ၿပီး အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔ျမင္ရေသာ မီး႐ူးသ႑ာန္႐ွိေသာ အေရာင္တန္း ထြက္ေနသည့္ ၾကယ္ကို ဆိုလိုသည္။ ၾကယ္တံခြန္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေကာမက္ (Comet) ဟုေခၚသည္။ ေကာမက္သည္ ဂရိဘာသာစကားျဖစ္၍ ဆံ႐ွည္ၾကယ္ (Long Haired Star) ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။
ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ အာကာသ ခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၿဂိဳဟ္မ်ားကဲ့သို႔ ကိုယ္ပိုင္လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ ေနကို လွည့္ပတ္ေနၾကသည္။ ၾကယ္တံခြန္မ်ား၏ လမ္းေၾကာင္းမွာ အလြန္႐ွည္လ်ားသည္။ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လွည့္ပတ္ေနရာမွ တစ္ခါတစ္ရံ ေနႏွင့္နီးကပ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္ ခရီးေ၀းသို႔ ေရာက္႐ွိသြားတတ္သည္။ ေနႏွင့္ အနီးဆုံး အခ်ိန္တြင္ အထင္႐ွားဆုံး ျဖစ္၍ အေတာက္ပဆုံး ျမင္ရသည္။
ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ ေနအဖြဲ႔အစည္းသို႔ အခ်ိန္မွန္ျပန္လည္ေရာက္႐ွိ ေလ့႐ွိသျဖင့္ ေနအနီးသို႔ ေရာက္တိုင္းကမၻာမွျမင္ၾကသည္။အခ်ိဳ႕ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္တစ္ပတ္ပတ္မိရန္ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေလ့႐ွိသည္။ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ ေနအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာရာမွ အလင္းထြက္သည္။ေနႏွင့္ေဝးခ်ိန္တြင္ ၾကယ္တံခြန္မ်ားေႏွးေကြးစြာ ေ႐ႊ႕လ်ားၾကေသာ္လည္း ေနႏွင့္နီး ကပ္လာခ်ိန္တြင္ တစ္စကၠန္႔လွ်င္ မိုင္းေပါင္း ၃ဝဝ (တစ္နာရီလွ်င္ မိုင္းေပါင္း ၁ဝ၈ဝဝဝ) ႏႈန္းအထိ လ်င္ျမန္လာတတ္သည္။
ေနအဖြဲ႔အစည္းသို႔ ပုံမွန္ ေရာက္႐ွိလာတတ္ေသာ ၾကယ္တံခြန္မ်ားအနက္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္သည္ အေတာက္ပဆုံးႏွင့္ အခ်ိန္ အမွန္ဆုံး ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္သမိုင္း မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဘီစီ ၆၁၃ ခုႏွစ္ ဘီစီ ၄၆၇ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္တမ္းမ်ား ႐ွိသည္။ ယင္းမွတ္တမ္းမ်ား၌ ေဟလီၾကယ္တံခြန္၏ အသြင္သ႑ာန္ ထူးျခားခ်က္မ်ားကို အေသးစိတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးသားထားသည္။ ပို၍ ေစာေသာ မွတ္တမ္းမွာ ဘီစီ ၁ဝ၅၆-၅ဝ က ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေရာက္လာပုံ မွတ္တမ္းျဖစ္သည္။ ယင္းကို ေ႐ွးေခတ္ စစ္ဗ်ဴဟာက်မ္း တစ္ေစာင္ ျဖစ္ေသာ “ဝိုင္နန္ၾကည္” မွ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခန္းတြင္ ဤသို႔ ေရးသားထားသည္။
“ဘုရင္၀ူက ထင္႐ွားေသာ မင္းဆိုးမင္းညစ္ဘုရင္ခ်ဴကို တိုက္ခိုက္သည့္အခါ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ ၾကယ္တံခြန္ေပၚလာေၾကာင္း ေတြ႔႐ွိခဲ့သည္။ အမဂၤလာ သဘာ၀ အခ်င္းအရာအလုံးစုံ ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ ေရႀကီးျခင္း၊ ေျမၿပိဳျခင္း စသည့္ ကပ္ေဘးမ်ား သင္ခဲ့သည္။ ဘုရင္ခ်ဴ ပ်က္စီးရျခင္းမွာ ဘုရင္းသခင္၏ အလိုေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္” ဟု ပါ႐ွိသည္။
ဘုရင္၀ူႏွင့္ ဘုရင္ခ်န္တို႔မွာ ႐ွန္မင္းဆက္ေခတ္ (ဘီစီ ၁၆ ရာစု၊ ဘီစီ ၁၁ ရာစု) က ဘုရင္ႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။အဆိုပါမွတ္တမ္းသည္ေ႐ွးေခတ္ဒ႑ာရီႏွင့္ ေရာေထြးေပါင္းစပ္ေနေသာ္လည္း ေဟလီၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တ႐ုတ္ျပည္၏ မွတ္တမ္းမွာ အေနာက္တိုင္း မွတ္တမ္း (ေအဒီ ၆၆ ခုႏွစ္) ထက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၁ဝဝ ေစာေၾကာင္းကိုမူ ေဖာ္ညႊန္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေဟလီ ၾကယ္တံခြန္ကို ဘီစီ ၂၄၀ က်မွ တ႐ုတ္နကၡတၱေဗဒ ပညာ႐ွင္မ်ားက ပထမဆုံး ေတြ႔႐ွိခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ကို ဘီစီ ၁၆၄ ၊ ဘီစီ ၈၇ ႏွင့္ ဘီစီ ၁၂ တြင္ ေနအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ထပ္မံေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၆၆၊ ၁၄၁၊ ၂၉၅၊ ၃၇၄၊ ၄၅၁၊ ၅၃၀၊ ၆၀၇၊ ၆၈၄၊ ၇၆၀၊ ၈၃၇၊ ၉၁၂၊ ၉၈၉၊ ၁ဝ၆၆၊ ၁၁၄၅၊ ၁၂၂၂၊ ၁၃ဝ၁၊ ၁၃၇၈၊ ၁၄၅၆၊ ၁၅၃၁၊ ၁၆ဝ၇ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၆၈၂ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဆက္လက္ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။
ထိုၾကယ္တံခြန္ကို ၁၆၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ် နကၡတၱေဗဒ ပညာ႐ွင္ အက္ဒမြန္ေဟလီ (Edmond Halley) ၁၆၅၆-၁၇၄၂ ဆိုသူက စနစ္တက် စူးစမ္းေလ့လာခဲ့သည္။ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ ေအးစက္ေနေသာ အလင္းမဲ့ ၾကယ္ထုမ်ား ျဖစ္၍ အစိုင္အခဲမ်ား ၊ ဓါတ္ေငြ႔မ်ား၊ ျမဴမႈန္မ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။ ၾကယ္တံခြန္ကို ထိုးေဖာက္၍မွန္ေျပာင္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ပါက အေ၀း႐ွိၾကယ္မ်ားကိုပင္ ျမင္ၾကရသည္။ စင္စစ္ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ အလြန္ႀကီးမားသည့္ ဓါတ္ေငြ႔ထုႀကီး တစ္ဟုန္ထိုး ေ႐ႊ႕လ်ားပ်ံသန္းလာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ၾကယ္တံခြန္တြင္ ကိုမာ (Coma) ေခၚ ဦးေခါင္းပိုင္း၊ နယူကလီယပ္စ္ (Nucleus) ေခၚ အတြင္းပို္င္းႏွင့္ အၿမီးပိုင္း(Tail)ဟူ၍အပိုင္းသုံးပိုင္းပါဝင္ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ ဦးေခါင္းပိုင္းကို အတိအက် မတိုင္းတာႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်င္းအားျဖင့္ မိုင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းမွ တစ္သန္းအထိ ႐ွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းသည္။ ၾကယ္တံခြန္မ်ားသည္ ေနႏွင့္နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ အ႐ြယ္ပမာဏႀကီးတတ္ၿပီး ေနႏွင့္ ေ၀းခ်ိန္တြင္ ေသးငယ္သြားတတ္သည္။ ၁၉၁ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္သည္ ေနႏွင့္ မိုင္သန္းေပါင္း ၃ဝဝ အေ၀း၌ အခ်င္းမိုင္ ၁၄ဝဝ ႐ွိၿပီး ေနႏွင့္အနီးဆုံး ေနရာသို႔ မေရာက္မီအခ်ိန္တြင္ အခ်င္းမိုင္ေပါင္း ၂၂ဝဝဝ အထိ ႐ွိခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းပိုင္း၏ အျပင္ဘက္၌ ပါးလႊာေသာ ဖုန္မႈန္႔မ်ား႐ွိၿပီး အတြင္းပိုင္းတြင္ ေက်ာက္ခဲတုံးမ်ား ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္ခဲမ်ားတြင္ သံႏွင့္ နီကယ္ဓါတ္မ်ား ပါ၀င္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕ၾကယ္တံခြန္ မ်ား၏ ဦးေခါင္းပိုင္းတြင္ ေတာက္ပသည့္ အလင္းလႊာမ်ား ေပၚေနတတ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထုိအလင္းလႊာမွာ စက္၀ိုင္းသ႑ာန္႐ွိၿပီး ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ၾကယ္တံခြန္၏ ဦးေခါင္းပိုင္းသည္ အၿမဲတမ္း ကမၻာထက္ပိုမိုႀကီးမားၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အဆမ်ားစြာ ပိုမိုႀကီးမားတတ္သည္။ ၾကယ္တံခြန္၏ အတြင္းပိုင္းမွ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားစြာ ပန္းထုတ္ခ်ိန္တြင္ ဦးေခါင္းပိုင္း၏ အခ်င္းႀကီးလာတတ္သည္ ဟု ဆိုသည္။
နယူကလီးယပ္စ္ေခၚ ၾကယ္တံခြန္၏ အတြင္းပိုင္းသည္ ဦးေခါင္းပိုင္း အတြင္း၌ ႐ွိၿပီး ၾကယ္တစ္လုံးကဲ့သို႔ ထင္႐ွားေတာက္ပေနသည့္ ဗဟိုခ်က္ သို႔မဟုတ္ ၀တ္ဆံ ျဖစ္သည္။ ထိုအလင္းေရာင္သည္ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာင္းလဲတတ္၏ သို႔ေသာ္ ၾကယ္တံခြန္တိုင္းတြင္ အတြင္းပိုင္း ဗဟိုခ်က္ကို မေတြ႔ရဟု ဆိုသည္။ နယူကလီယပ္စ္ အ႐ြယ္ပမာဏမွာ အခ်ိဳ႕မုိင္ ၁ဝဝ ခန္႔ပင္ မ႐ွိေသာ္လည္း ၁၈၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႔ျမင္ရေသာ ၾကယ္တံခြန္ တစ္ခုတြင္ မိုင္ ၅ဝဝဝဝ အထိ ႐ွိေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ၾကယ္တံခြန္၏ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အေကာင္းဆုံးႏွင့္ ၾကည့္၍ အလွဆုံး အပိုင္းမွာ အၿမီးပိုင္း ျဖစ္သည္။ အၿမီးပိုင္းမွာ မိုင္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွည္လ်ား၍ အလင္းတန္းႀကီးသဖြယ္ လွပစြာ ျမင္ႏိုင္သည္။ အၿမီးတန္းသည္ ေနကို အၿမဲဆန္႔က်င္၍ ေပၚလ်က္႐ွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အၿပီးပိုင္းတြင္ ျမဴမႈန္ထုႏွင့္ ေရခဲမႈန္မ်ား ပါ၀င္ၿပီး တဖိတ္ဖိတ္ ၀င္းလက္ေနေလ့ ႐ွိသည္။ ၾကယ္တံခြန္၏ အၿမီးပိုင္းသည္ ေနႏွင့္အနီးဆုံး အခ်ိန္တြင္ အ႐ွည္လ်ားဆုံး ျဖစ္ၿပီး ေနႏွင္ ့ေ၀းခ်ိန္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ့ ႐ွိသည္။
ေဟလီသည္ ထိုစဥ္က အသက္ ၂၆ ႏွစ္သာ ႐ွိေသးေသာ နကၡတၱေဗဒပညာ႐ွင္ျဖစ္ၿပီး “အိုက္ဆက္နယူတန္” (Isaac Newton) (၁၆၄၃-၁၇၂၇)၏ အရင္းႏွီးဆုံး တပည့္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ၾကယ္တံခြန္ အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရာက္လာပုံကို ေတြ႔႐ွိခဲ့သူမွာ ေဟလီပင္ ျဖစ္သည္ အက္ဒမန္ေဟလီသည္ ၾကယ္တံခြန္ေပါင္း (၂၄) ခု၏ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို နကၡေဗဒနည္းျဖင့္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ယင္းလမ္းေၾကာင္းမ်ားအနက္ ၾကယ္တံခြန္တစ္ခုသည္ ၁၅၁၃ ခုႏွစ္ ၾကယ္တံခြန္ ၊၁၆၀၇ ခုႏွစ္ ၾကယ္တံခြန္၊ ၁၆၈၂ ခုႏွစ္ ၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားသည္ အလြန္တူေနေၾကာင္း ေတြ႔႐ွိခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက္ဒမန္ေဟလီက အဆိုပါ ၾကယ္တံခြန္ကို ၁၇၅၈ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ဖန္ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု ၁၇၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ႀကိဳတင္ေဟာကိန္း ထုတ္လိုက္သည္။ ေဟလီသည္ ထိုအခ်ိန္မတိုင္မီ ၁၆ ႏွစ္ေစာ၍ အသက္ ၈၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ၁၇၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ထိုၾကယ္တံခြန္ကို ထပ္မံၾကည့္႐ူခြင့္ မရခဲ့ဟုဆိုသည္။ အဆိုပါ ၾကယ္တံခြန္သည္ သူေျပာသည့္အတိုင္း ၁၇၅၈ ခုႏွစ္၊ ခရစ္စမတ္ေနပတြင္ ျပန္လာသျဖင့္ တစ္ကမၻာလုံး ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသျဖင့္ ေဟလီ၏ ေဟာကိန္း မွန္သြားေပေတာ့သည္။ ယင္းၾကယ္တံခြန္ကို ပထမဆုံး စတင္ေတြ႔႐ွိခဲ့သူမွာ ဂ်ာမန္လယ္သမား တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဂ်ိဳဟန္ေဂ်ာ့ပါလစ္ဇ္ ဆိုသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ၾကယ္တံခြန္အား သူ၏အမည္ကို ဂုဏ္ျပဳ၍ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ၾကသည္။
ယင္းၾကယ္တံခြန္ကို ၁၈၃၅ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ႀကိမ္ ၊ ၁၉၁ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ တစ္ႀကိမ္ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အႀကိမ္ ၃၀ ေျမာက္ ထပ္မံေတြ႔႐ွိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဟလီၾကယ္တံခြန္သည္ ေနပတ္လမ္းေၾကာင္းကို တစ္ပတ္ပတ္မိရန္ ၇၆ ႏွစ္ၾကာသည္။ ေနမွ နက္ပကၽြန္းၿဂိဳဟ္တစ္၀ိုက္ လွည့္ပတ္ေနသည့္ ၾကယ္တံခြန္ ျဖစ္သည္။
ေနအဖြဲ႔အစည္းသို႔ အႀကိမ္ ၃၀ ေျမာက္ ေရာက္႐ွိလာေသာ ေဟလီၾကယ္တံခြန္သည္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ေနႏွင့္ အနီးဆုံးသို႔ ေရာက္႐ွိၿပီး ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ကမၻာႏွင့္ အနီးဆုံးသို႔ ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ကို အနီးကပ္ေလ့လာရန္ ကမၻာမွ အာကာသယာဥ္မ်ားကို အထူးအစီအစဥ္ျဖင့္ လႊတ္တင္ခဲ့ၾကသည္။ လူ႔သမိုင္းတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၾကယ္တံခြန္ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္မ်ား လႊတ္တင္ျခင္း ျဖစ္သလို တိုးတက္လာေသာ အာကာသ နည္းပညာမ်ား အသုံးျပဳ၍ ၾကယ္တံခြန္ကို အနီးကပ္ ေလ့လာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ကမၻာတ၀န္းမွ နကၡတ္တာရာ ေလ့လာေရး အေ၀းၾကည့္ မွန္ေျပာင္းႀကီးမ်ားကလည္း ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ခ်ဥ္းကပ္လာပုံကို စနစ္တက် ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ နကၡတ္တာရာ ဝါသနာ႐ွင္ အေျမာက္အျမားကလည္း ေနရာမ်ိဳးစုံမွ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္မ်ားကို ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ ပထမဆုံး လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ “ဗီဂါ” (VEGA) အမွတ္ – ၁ အာကာသယာဥ္ကို ၁၉၈၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့ၿပီး “ဗီဂါ အမွတ္-၂” အာကာသယာဥ္ကို ေျခာက္ရက္အၾကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ထပ္မံလႊတ္တင္ခဲ့သည္။
ဗီဂါစီမံကိန္း (၁၉၈၄-၁၉၈၆) တြင္ ဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံ ေျခာက္ႏိုင္ငံႏွင့္ အေနာက္ဥေရာပႏိုင္ငံ သုံးႏိုင္ငံ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ယင္းတို႔မွာဘူလ္ေဂးရီးယား၊ဟန္ေဂရီ၊ ဂ်ီဒီအာ (အေ႐ွ႕ဂ်ာမနီ) ၊ ပိုလန္၊ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု၊ ခ်က္ကိုစလို ဗက္ကီးယား ၊ ျပင္သစ္၊ ၾသစႀတီးယားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ (အေနာက္ဂ်ာမနီ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ဗီဂါ-၁ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ ေရာက္႐ွိၿပီး ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္၏ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗီဂါ – ၁ သည္ ၾကယ္တံခြန္၏ အတြင္းပိုင္းႏွင့္ မိုင္ေပါင္း ၆ဝဝဝ ခန္႔ ကြာေ၀းမည္ဟု ဆိုသည္။ ဗီဂါ-၁ သည္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္၏ အတြင္းပို္င္းကို ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ယူ၍ စူးစမ္းေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္သည္။
ဗီဂါ-၂ အာကာသယာဥ္သည္လည္း ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္သို႔ ေရာက္႐ွိၿပီး ေဘာလုံးတစ္လုံး လႊတ္တင္၍ မိုးေလ၀သ စူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗီဂါ-၁ ႏွင့္ ဗီဂါ-၂ အာကာသယာဥ္ႏွစ္စင္းလုံးပင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရန္ ဆက္လက္ ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီး ဗီဂါ-၂ သည္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ ပိုမိုနီးကပ္စြာ ေတြ႔ဆုံခဲ့သည္။ ထိုအာကာသယာဥ္ ႏွစ္စင္းသည္ ၾကယ္တံခြန္၏ ပုံသ႑ာန္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းမႈကို စူးစမ္းေလ့လာခဲ့ၾကသည္။
ၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္မ်ား ဒုတိယေျမာက္ လႊတ္တင္ေသာႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ “အမ္အက္စ္တီ-၅” (MST-5) အာကာသယာဥ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ “ပလန္းနက္-ေအ” (Planet-A) အာကာသယာဥ္ကိုလည္းေကာင္း အသီးသီိး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ အမ္အက္စ္တီ-၅ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အကြာမွ ျဖတ္ေက်ာ္ ပ်ံသန္းသြားခဲ့သည္။ ထိုအာကာသယာဥ္သည္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ကို တိုက္႐ိုက္တိုင္းတာမႈမ်ား မျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အျခားစူးစမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္သည္ ဟု ဆိုသည္။ ပလန္းနက္-ေအ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ အနီးမွ ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပလန္းနက္-ေအ အာကာသယာဥ္ႏွင့္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္မွာ မိုင္ေပါင္း ၉ဝဝဝကြာေဝးၿပီး ၾကယ္တံခြန္ကို ဝိုင္းပတ္လည္ေနေသာ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔တိမ္တိုက္မ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာ သည္ဟု ဆိုသည္။
ဥေရာပႏိုင္ငံေပါင္း ၁၁ ႏိုင္ငံပါ၀င္သည့္ ဥေရာပ အာကာသ ေအဂ်င္စီသည္လည္း ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး ဂ်ီေအာ္တို (Giolto) အာကာသယာဥ္ကို ၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ဂ်ီေအာ္တို မွာ ၁၄ ရာစုက အီတလီ အႏုပညာေက်ာ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ယင္းအား ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ဥေရာပ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး အာကာသယာဥ္ကို မွည့္ေခၚထားသည္။ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ တန္ေသာ ဂ်ီေအာ္တို အာကာသယာဥ္သည္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ကီလိုမီတာ ၁ဝဝ မွ ၅ဝဝ အကြာအေ၀းအထိ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာခဲ့ရာ အနီးကပ္ဆုံး ေတြ႔ဆုံျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်ီေအာ္တို အာကာသယာဥ္တြင္ေဆးေရာင္စုံကင္မရာ တစ္လုံးတပ္ဆင္ထားၿပီး ေလးစကၠန္႔လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ယူရန္ စီစဥ္ထားသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေလ့လာေရး အတြက္ အာကာသယာဥ္ သီးသန္႔လႊတ္တင္ျခင္း မျပဳေသာ္လည္း ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့ေသာ ပိုင္အိုနီးယား-၁၂ (Pioneer -12) အာကာသယာဥ္ႏွင့္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္ ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့ေသာ အိုက္စ္ (ICE) ၿဂိဳဟ္တုမ်ားျဖင့္ စူးစမ္းေလ့လာရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ပိုင္အိုနီးယား-၁၂ အာကာသယာဥ္သည္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွစ၍ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ကို ၀န္းပတ္ပ်ံသန္းေနခဲ့ၿပီး ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ေနအနီိးသို႔ ေရာက္႐ွိခ်ိန္တြင္ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ ကိရိိယာျဖင့္ စူးစမ္းေလ့လာမည္ ျဖစ္သည္။ အိုက္စ္ ၿဂိဳဟ္တုသည္လည္း ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း ၁၉ သန္းအကြာမွ ပ်ံသန္းယင္း စူးစမ္းေလ့လာခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္တင္ခဲ့ေသာ ဆိုလာမက္စ္ (Solar Max) ၿဂိဳဟ္တုကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလဲ၍ ေဟလီၾကယ္တံခြန္၏ အၿမီးပိုင္းမွ ျမဴမႈန္ႏွင့္ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာမည္ ျဖစ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
