ေနလင္းညီ – မေလးရွားမွာ ၃ ႏွစ္တာ အပိုင္း (၁)

မေလးရွားမွာ ၃ ႏွစ္တာ အပိုင္း (၁)

ေနလင္းညီ၊ ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၄

၂၀၀၃ မွ ၂၀၀၆   အထိ  မေလးရွားတြင္ ၃ ႏွစ္    ေနထိုင္  လုပ္ကုိင္ ခဲ့ရာ  အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။ (ဓာတ္ပုံ – မေလးရွားထရီျဗဴး၊ အင္တာနက္သတင္းစာ)

၁။ မေခၚရဲခ်င္စရာ သူတို့အမည္သညာ

စကၤာပူမွာေရာ မေလးရွားမွာပါ တရုတ္လူမ်ိဳး အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္။ သူတို့၏ အမည္နာမ အျပည့္အစုံကို မသိရေသာ္လည္း အတိုေကာက္ ေခၚေဝၚေန ၾကတာကို ေန့စဥ္ ၾကားသိေနရ၏။ လူေထြးတို့ကလည္း သူမ်ား ေခၚသလိုပဲ လိုက္ေခၚရပါသည္။ သို့ေသာ္ ဗမာလို အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မေကာင္းလွပါ။

ကားေမာင္းသမားတစ္ဦးမွာ ျပံုးျပံုး ျပံုးျပံုး ႏွင့္ ခင္မင္စရာ ေကာင္းသည္။ သို့ေသာ္ အမည္က ‘အတန္’။

စိိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေအာ္ဟစ္တတ္ေသာ အျခားတစ္ဦးလည္း ရိွေသးသည္။ အမည္က ‘အလံုး’။ (အျပား ဆိုတာမ်ိဳးလဲ ရွိသလိုလို ၾကားရ၏)

ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခု၌ ေရသန္႔ကုမၸဏီတစ္ခု၏ စူပါဗိုက္ဆာကို ေတြ့ဖူးသည္။ အမည္က ‘အေခ်ာင္း’။

အဲယားကြန္းတပ္ဆင္ေရး Technician တစ္ဦး၏ အမည္ကလဲ ဗမာလို အဓိပၸါယ္ ေဖာ္လ်ွင္ ဟာသေျမာက္၏။ ‘ကိုင္စီေကြး’ တဲ့။ ကိုေအာင္ရဲထြန္း ဆိုသူက စကားလိမ္ျဖင့္ ေအာ္ ေအာ္ေခၚေနေသးသည္။ ‘ေ-ြး -ိ -ိုင’္ တဲ့ဗ်ာ။ သူ့အမည္ေခၚတိုင္း ဗမာေတြ ရယ္ေနၾကေတာ့ အစက သူစိတ္ဆိုးသည္။ သူ့ကို ခင္မင္ေအာင္ ေပါင္း၍ အဓိပၸါယ္ရွင္းျပေတာ့ သူပါ ေရာ၍ ရယ္ေနတတ္၏။

လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အသံထြက္က အျခား လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ ရယ္စရာ လန့္စရာ ေကာင္းေနတာမ်ိဳး ရွိစျမဲ ျဖစ္သည္။ တရုတ္လို LEE ကို ဗမာလို အသံထြက္ဖို့လဲ ရြံ႕စဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

၂။ ေသြးသံရဲရဲမရွိ စူးစူးဝါးဝါးမေအာ္ေသာ ဝက္ေပၚနည္း

၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း၏တစ္ခုေသာေန့ရက္တြင္ လူေထြးသည္ ကိုသိန္းေဌးတို့ႏွင့္ အတူ ဝက္သားေပၚေရာင္းေသာေနရာသို့သြားေရာက္လည္ပတ္ၾက၏။ သူေနေသာ Maju Jaya ၌ပင္ရွိျပီး ၁၅ မိနစ္ခန့္ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ္ ေရာက္ေလျပီ။ ဝက္သားေပၚျခင္းဟူသည္ ဝက္မ်ားကို အရွင္လတ္လတ္ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္ရေသာအလုပ္ဟု ၾကားဖူးသျဖင့္ လူေထြးလည္း ေတာ္ေတာ္ လန့္ေန၏။ ထိုဆိုင္မွာ ေျမညီထပ္တြင္ ရွိ၍ ေရာင္းေပး ေနေသာ လင္မယားမွာ ဟားခါးဇာတိ ခ်င္းမ်ားျဖစ္၏။ သူတို့သည္ လူေထြးတို့ကို ဝက္နားရြက္မ်ား ဝက္လွွ်ာမ်ားကို အလကား ေပးေလ့ရွိ၏။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းရိုင္းပင္းပင္း ရွိၾကသူမ်ားတည္း။

ဝက္ကို ဘယ္လိုသတ္ရသလဲဟု လူေထြးက စပ္စုလိုက္ရာ ထိုလင္မယားက ရယ္ေမာျပီး ‘ဘယ္လိုမွ မသတ္ရဘူး၊ သူ့ဟာသူ ေသတာပဲ’ ဟုေျဖၾကေလ၏။ ထို့ေနာက္ သူတို့ ေနာက္ေဖးသို့ ေခၚေဆာင္သြားၾက၏။ စက္မႈဇုန္ အေဆာက္အဦး၏ ေနာက္ေဖး လမ္းမွာ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီး ေကာင္းစြာဝင္ ႏိုင္ေလာက္ေသာ လမ္းက်ယ္ၾကီး ျဖစ္သည္။

ညေနပိုင္းတြင္ ဝက္မ်ားကို တင္ေဆာင္ လာေသာ ကုန္ကားၾကီးမွာ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားထဲသို့ ဝင္လာျပီး တံခါးမၾကီး၌ ဖင္ခ်င္းေတ့လိုက္၏။ ဝက္မ်ားကို အေဆာက္အဦးတြင္းရိွ ဖရီဇာ အေအးခန္း တံခါးကို ဂ်ိဳင္းခနဲ ပိတ္လိုက္၏။ ဝက္မ်ားမွာ အေအးဒဏ္ကို တစ္ညလံုးခံရ၏။

ေနာက္ေန့ နံနက္တြင္ ဆန့္ဆန့္ၾကီး ေသေနေသာ ဝက္မ်ားကို ေတြ့ရ၏။ ထိုဝက္မ်ားကို ခုတ္ထစ္ ပိုင္းျဖတ္ကာ ကီလိုခ်ိန္ခြက္ေပၚ တင္၍ ဝယ္ယူလိုသူ၏ ေအာ္ဒါအတိုင္း ေရာင္းခ်ေပးရံုျဖစ္သည္။

ကဲ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးခုတ္သတ္ျဖတ္စရာ မလိုေသာ မႆတီဖြယ္ ေသြးသံရဲရဲကို မျမင္ရေသာ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္သံကို မၾကားရေသာ ညင္သာ သိမ္ေမြ့ေသာ ဝက္ေပၚနည္းပါ တကားဟု မွတ္သား လိုက္ရေပ၏။

၃။ သပိတ္မပိုက္ပဲ ဓါးေျမာင္ျဖင့္ ေထာက္ကာ အလွဴခံသူမ်ား

၂၀၀၅ ခုႏွစ္၏ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန့တြင္ ျဖစ္သည္။ ည ၉ နာရီေလာက္တြင္ လူေထြးသည္ Maju Jaya ရွိ စားေသာက္ဆိုင္တန္းဖက္မွ သူေနထိုင္ရာ စက္မွဴဇုန္ဖက္သို႔ ျပန္လာသည္။ ခါတိုင္းတြင္ ထိန္လင္းတို့ႏွင့္ ျပန္လာ ေနက် ျဖစ္ေသာ္ လည္း ယေန့ညမွာေတာ့ ေစာကလည္း ေစာေသးသည္။ လမ္းမွာ လူလည္း သိပ္မျပတ္ေလာက္ေသးဟု ယူဆသျဖင့္ တစ္ဦးတည္းျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။

လမ္းအခ်ိဳးတစ္ခုသို့ဝင္ျပီး သိပ္မၾကာမီ လူ ၂ ေယာက္စီးလာေသာ ဆိိုင္ကယ္သံကို ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၾကားရ၏။ လူေထြးအနားသို့ ေရာက္လာေသာအခါ အရွိန္သတ္၍ ေရွ့မွ ပိတ္ကာထားလိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္ ေျပးမယ္ဟု စိတ္ကူး၍ ေနာက္သို့ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေနာက္တြင္လည္း လူ ၂ ေယာက္စီး ဆိုင္ကယ္က ပိတ္ရပ္ထား လိုက္သည္။

လူေတြ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းလာကာ လူေထြးကို ဓါးေျမာင္တိုျဖင့္ ေတ့၍ ရိွတာအကုန္ ထုတ္ခိုင္း ေလေတာ့၏။ ကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္သီဆိုေသာ ‘ (ရွိတာအကုန္ထုတ္ ပဲျပုတ္၊ ပါတာအကုန္စား ပဲျပား ) ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

အိတ္ကပ္ထဲရွိတာ အကုန္ေပးလိုက္သည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ Passport ကိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ျပန္ေပးေဖာ္ရပါ၏။ ပိုက္ဆံေတြေတာ့ အကုန္ယူသြားသည္။ သို့ေသာ္ သူတို့ကံဆိုးသည္။ ပိုက္ဆံေတြက အရြက္ၾကီးေတြမပါ ပါ။ တန္ဖိုးနည္း အရြက္ေသးေတြပဲ ပါသည္။ ၂ ရင္းဂစ္တန္ေတြပဲ မ်ားသည္။ ေပါင္းလိုက္မွ ၂၃ ရင္းဂစ္ေလာက္ပဲ ရွိမည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြလဲ လာစမ္းေသးသည္။ ႏွပ္ခ်ီးသုတ္ထားေသာ လက္ကိုင္ပုဝါေတြပဲ ေတြ့၍ စိတ္ဆင္းရဲသြားၾက၏။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေဖာင္းေနသျဖင့္ ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ ပါမည္ဟု ထင္ျပီး ဓါးေလးျပ၍ လာအလွဴၾကျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။

တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ေလးႏွင့္ အေထြေထြ မွတ္စု စာအုပ္ေလးအျပင္၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္မ်ုားပါ မက်န္ ထည့္ထားတတ္ ေသာေၾကာင့္ အိတ္ေဖါင္း ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေတာ္ပါေသးရဲ့…။ ျပီးခဲ့ေသာအပတ္ကပင္ မိသားစုထံ ေငြလႊဲ ေပးလိုက္သည္။ မေန့ ညေနကပင္ ၁ လစာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဟင္းလ်ာမ်ားကို တခါတည္း ဝယ္ထား လိုက္ျပီးျပီ။ ထို့ေၾကာင့္ အိတ္ထဲတြင္ ေငြနည္းနည္းသာ က်န္ရွိေတာ့၏။

ရဲကိုမတိုင္နဲ့ေနာ္ ဟုလည္း ေျပာသြားၾက ေသး၏။

လူေထြးမွာ အေတြ့အၾကံု စံုလိုေၾကာင္း၊ ေရွးဆုေတာင္းရွိခဲ့ဟန္တူသည္။ မေလးရွားေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမား အမ်ားအျပားသည္ လူျပတ္ေသာ ေနရာတြင္ ထိုသို့ ဓါးေထာက္အလုခံရတတ္၏။ ထိုအေတြ့အၾကံုကိုပင္ လူေထြးတစ္ေယာက္ မပ်က္မကြက္ ရလိုက္ပါေသး၏။

သူတို့က သပိတ္ပိုက္ျပီး သဒၶါတရားရွိသူမ်ား ထံမွ လွဴလိုက လွဴႏိုင္ေၾကာင္း အလွဴခံေသာ ကိုရင္ေလးမ်ားမဟုတ္။ ဓါးျဖင့္ေထာက္ျပီး သဒၶါတရာဒ လံုးဝမရွိသူထံမွ အတင္းအၾကပ္ အလွဴခံေသာ ( အမွန္ေတာ့ ဓါးျပတိုက္ေသာ) သူမ်ားသာ ျဖစ္၏။

လူေထြး ေရာက္လာကာစက အိတ္ကပ္ထဲတြင္ က်ပ္ေငြ ၆ သိန္းေက်ာ္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ရင္းဂစ္မ်ား ထည့္၍ လူျပတ္ေသာ ေနရာ၌ ညဖက္တြင္ သြားလာခဲ့ဖူး၏။ ဘုရား၊ သိၾကား မ၍ ဘာမွွ်မျဖစ္ခဲ့။ ဦးစြာ ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ ဗမာမ်ားက သူတို့အလုခံရပံုကို စီကာပတ္ကံုး ေျပာေတာ့မွ လူေထြး လန့္သြားသည္။ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ျဖစ္သြား သည္။ သို့တိုင္ေအာင္ သတိနည္းနည္း လစ္တာႏွင့္ ယခုလို ေပးလွဴလိုက္ရေတာ့၏။

၄။ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ၏ ၾကီးမားေသာ ရည္မွန္းခ်က္

မေလးရွားေရာက္ ေရႊျမန္မာမ်ားအနက္ ‘ အေနာ္ ’ ဆိုေသာသူႏွင့္ လူေထြး ခင္မင္သြား၏။ အေနာ္ဆိုတာ သူ့အမည္ရင္း မဟုတ္၊ စကားေျပာလွ်င္ (က်ေနာ္) အစား (အေနာ္) ဟုသံုးႏံႈး ေျပာဆိုေလ့ရွိသျဖင့္ ကိုသိန္းေဌးက အေနာ္ ဟု အမည္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လူေထြးတို့လဲ အေနာ္ဟု ပင္ေခၚၾက၏။ အေနာ္ကေတာ့ သူ့အမည္တစ္လံုးကို အဖ်ားဆြတ္၍ အထြန္း ဟုေခၚေစ၏။ ဘယ္သူကမွ မေခၚေပ။

အေနာ္ကေတာ့ စာဖတ္ဝါသနာပါသည္။ လူေထြးထံမွ မဂၢဇင္းအခ်ိဳ့ ငွါးဖတ္ေလ့ရွိသည္။ အေနာ္ကား ေျခာက္ေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးက ေျပာဆိုၾကကုန္၏။ သြားပုံ လာပုံ ေနပုံ ထိုင္ပုံ ကား ကႏြဲ့ကလ် မရွိ။ ေျခာက္ေနသူလို မဟုတ္။

‘ အေနာ္က အေျခာက္ၾကီးဆို၊ ဟုတ္လား ’ ဟုလူေထြးကေမးသည္။ သူက ခပ္တည္တည္ ေျဖသည္။

‘ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္ေနမွာေပ့ါ။ မဟုတ္ခ်င္လဲ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘဲ ဘာလို့ေမးေနတာလဲ ’

ကာလအတန္ၾကာသည္အထိ ထိုကိစၥ မေျပာျဖစ္ၾက။ အေနာ္က တြင္ခံုလုပ္သည္။ သံထည္ လုပ္ငန္းမ်ားလည္း လုပ္သည္။ ဒီအလုပ္ေတြက မိန္းခ ေလးေတြ၊ အေျခာက္ေတြ လုပ္ေလ့ ရွိမည္မထင္။ အေနာ္ကို မလိုတမာစကား ေျခာက္ေနသူဟု ေျပာျခင္းမ်ားလား။

အေနာ္အား ဝိုင္း၍ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ၾကေသာ္လဲ စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳး မေတြ့ရ။ သူကလဲ သူမ်ားကို ထိထိမိမိ ျပန္ေျပာ တတ္သည္။ လူေထြးႏွင့္အေတာ္ေလးရင္းႏွီးလာေသာအခါ အေနာ္ ေျခာက္ေနတာဟုုတ္ မဟုတ္ ေမးခ်င္လာျပန္သည္။ တစ္ေန့တြင္ အေနာ္က လူေထြးထံလာ၍ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းသည္။ လူေထြးက မတင္မက် ေျပာထားျပီး ဒီေလာက္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေနၾကတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဟု အစခ်ီ၍ ေျခာက္ေနတာ ဟုတ္ မဟုတ္ စပ္စုျပန္သည္။

လူေထြးထံမွ အကူအညီ လိုခ်င္မႈေၾကာင့္လား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္လား မသိ။ အေနာ္က ေျဖသည္။ ‘ အေနာ္က မိန္းကေလး သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ ’ တဲ့။

ေျဖပုံက ပညာသား မပါေပဘူးလား။ ေျခာက္ေနသည္ဟု မေျဖ။ မိန္းကေလး သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။လူေထြးက မလွမ္းမကမ္း၌ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနေသာ ေခ်ာေခ်ာ လွလွ မိန္းကေလး မ်ားကို ညြန္ျပ၍ ေျပာသည္။

‘ မိန္းကေလးျဖစ္ခ်င္စရာလား၊ ဟိုမွာ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းေတြ၊ ကိုယ္ကေယာက်ာၤးပဲ၊ ၾကိုက္ခ်င္စရာ မေကာင္းဘူးလား ’

အေနာ္က ရံႈ့ကာမဲ့ကာ ‘ သူတို့ကို ျမင္ရံုနဲ့ ရြံ့တယ္ ’ ဟုေျဖသည္။ လူေထြးလဲ အံ့ၾသ၍ မဆံုးေတာ့။

လူေထြးလည္း က်မ္းဂန္ပါဠိ၌ လာရွိသည္ တို့ကို ေျပာျပ၍ တရားေဟာ၏။ မိန္းမမ်ား၌ အာေဝဏိက ဒုကၡ ၅ မ်ိဳးရွိေၾကာင္း၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရျခင္း၊ ရာသီလာရျခင္း၊ လင့္အလုိလိုက္ရျခင္း စသျဖင့္ ရွိေၾကာင္း၊ ရာသီလာရျခင္း တစ္မ်ိဳးထဲပင္ ရြံ့ဖြယ္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ခ်င္စိတ္ကို ေဖ်ာက္သင့္ေၾကာင္း လူေထြးက ေျပာ၏။

‘ အဲဒီလို ရာသီလာရတာ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ မိန္းကေလး ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ ’

လူေထြးမွာ ‘ ဟိုက္ ’ ဟု ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ ရိုက္မိမတတ္ စိတ္ပ်က္ သြားသည္။ ေဟာရင္းသာ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားမည္၊ ဆန္ျဖူျဖူ တစ္ခြက္ ရဖို့မျမင္ ဆိုတာ အေနာ္လို လူမ်ိဳးျဖစ္မည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူေထြးက မေျခာက္ ခ်င္နဲ့ေတာ့ဟု မေျပာေတာ့။ ဗုဒၶဓမၼအရ ဝဋ္ေၾကြး ပါလာသူ ဟုသာ ကရုဏာသက္ေနေတာ့၏။ အေနာ္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း ပိုျဖစ္လာ၏။ ထူးျခားသည္မွာ အေနာ္က လူေထြးကို အစ္ကိုၾကီးကဲ့သို့ ရိုေသေလးစား၏။ ပြတ္သီး ပြတ္သပ္ ဟိုကိုင္ဒီကိုင္ မလုပ္။ အိေျႏၵရရ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာသည္။

တစ္ေန့တြင္ အေနာ္က သူေရးထားေသာ ကဗ်ာလိုလို၊ စကားေျပလိုလို စာမ်ားကို ယူလာျပ၏။ ငါသာမိန္းကေလးျဖစ္ရင္ နင့္ကို အစြမ္းကုန္ ကရုစိုက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလဲ ပါေသး၏။ အေနာ္ကို ခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ျပီး၊ အျမတ္ထုတ္သြားေပမဲ့ စိတ္မဆိုးရက္ပါဘူးေလ…ဆိုတာမ်ိဳးလဲ ပါေသး၏။ လူေထြးကေတာ့ သံေဝဂ ရေနသည္။ ဒါေတြအားလံုးက သမုဒယ သစၥာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။

‘ အလုပ္အဆင္ေျပလို့ ေငြေလးစုမိလိုက္၊ အလုပ္ရပ္သြားလို့ ျပန္ကုန္သြားလိုက္နဲ့၊ စုမိတယ္ကို မရွိပါဘူး ’ ဟု အေနာ္က ေျပာသည္။ ဘယ္သူ့ကိုမွ ေထာက္ပံ့ ေနရျခင္းမရွိသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ျငီးျငူရတာလဲ ဟုလူေထြးကေမးသည္။

‘ စုမိခ်င္တာေပါ့။ အေနာ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ရွိတယ္။ ရင္းဂစ္ ၆၀၀၀ ဆိုလား၊ ၁၀၀၀၀ ဆိုလား၊ အဲသေလာက္စုမိရင္ ထိုင္းမွာ ျဖတ္ ေဖါက္ လုပ္လို့ရတယ္တဲ့။ ေငြစုမိရင္ သြားလုပ္မွာ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီမေလးရွားမွာ အပင္ပန္းခံ အလုပ္လုပ္ေနလဲ သိလား၊ မိန္းကေလးျဖစ္ခ်င္လို့။ ရည္မွန္းခ်က္က အဲဒါ…’

လူေထြး ၾသခ်သြားသည္။ အေနာ္၏ ရည္မွန္းခ်က္ ကား မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ကိုျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့လဲမဟုတ္။ ပရဟိတကိစၥမွာ လွဴဖို့လဲမဟုတ္၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေရးလဲ မဟုတ္။ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာတစ္ေယာက္၏ အၾကီးမားဆံုး အႏိၱမ ရည္မွန္းခ်က္သည္ကား ရင္းဂစ္ေငြ ၁၀၀၀၀ ခန့္ စုမိေရးႏွင့္ ထိုေငြျဖင့္ ျဖတ္ေဖါက္လုပ္ေရးပင္ ျဖစ္ေပသည္တမုံ႔။

၅။ လူၾကံဳပစၥည္းေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲသူ

စာဖတ္သူ…၊ သင့္ဇနီးက သင့္ထံ လူၾကုံပစၥည္းပို့သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲဖူးပါသလား။ လူေထြးကေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲဖူးသည္။ အျဖစ္က ဒီလို။

လူေထြးက စကာၤပူမွာ ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ စကာၤပူအသြားအလာလုပ္သူမ်ားကို  စာၾကံု ပစၥည္းၾကံု ပါးရတာ အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ ျမို့တြင္းပို့ေဆာင္ေရးက လြယ္ကူေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လံုျခံုေရး ေကာင္းမြန္ ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အဆင္ေျပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို့၏ စုရပ္ဟုေခၚဆိုရမည့္ Peninsula Plaza တြင္ျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းၾကံုေပးမည့္သူႏွင့္ ယူမည့္သူတို့ ေတြ့ႏိုင္ေသာ ရထားဘူတာရုံ MRT တစ္ခုခု၌ျဖစ္ေစ အခ်ိန္းအခ်က္ျပု၍ ေပးႏိုင္ယူႏိုင္ၾကပါသည္။

မဒမ္လူေထြးကလည္း လင္ေတာ္ေမာင္ အပင္ပန္းခံ၍ ေငြေၾကးရွာေဖြေနျခင္းကို အထူးတလည္ အားေပး၍ အလြန္တရာ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း သိသာေစျခင္းငွာ      လူၾကံဳ ပစၥည္းမ်ား မၾကာခဏ ေပးပို့တတ္၏။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဝန္းက်င္က အင္တာနက္ေတြလဲ ျမန္မာျပည္မွာ စလုံးေရ စသာရွိေသး၏။ ေရေပၚဆီေတြသာ ၾကားဖူး သံုးဖူးေသး၏။ ထို့ေၾကာင့္ လူၾကံုစာေတြလည္း ဖတ္လို့ေကာင္းတုန္း။ စာတိုက္မွ ေပးပို့လွ်င္ေတာ့ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္မည္။ ေရာက္ခ်င္မွလည္း ေရာက္မည္။

လူေထြး Malaysia သို့ ေရာက္သြားေသာအခါ၌မူ သြားလာ ပို့ေဆာင္ေရး ႏွင့္ လုံျခံုေရးတြင္ စကာၤပူလို မဟုတ္မွန္းသိလာ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ အေတြ့အၾကံုေရာ၊ လူေထြးကိုယ္တိုင္၏ ဗဟုသုတအရပါ သတိထား၍ သြားလာေနထိုင္ရမည္ကို သိ၏။ ထို့ေၾကာင့္ သူ့ဇနီးေခ်ာကို သူမွာ၏။ အစားအေသာက္ေတြ စာေတြ မပို့ပါႏွင့္ဟု…။

ထို့သို့တားျမစ္မွာၾကားထားပါလ်က္ တစ္ေန့ေသာအခါ မဒမ္လူေထြးက ရန္ကုန္ေရႊျမို့ေတာ္မွ မေလးရွားသို့အလုပ္လုပ္ရန္ လာေသာ အသိတစ္ဦးမွ တစ္ဆင့္ စားေသာက္စရာႏွင့္ အသုံးအေဆာင္အခ်ိဳ့ကို လူၾကံုပါးလိုက္၏။ လူေထြးမွာ ရယ္၍ ငို၍ မရေသာ မ်က္ႏွာျဖစ္သြားသည္။ လူေထြးေနေသာ လိပ္စာႏွင့္ လူၾကံဳေနေသာလိပ္စာမွာ နီးသျဖင့္ ယူရတာ လြယ္မည္ထင္၍ ပါးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ေသဟ့ဲ နႏၵိယ ဟုသာ လူေထြးေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့၏။

Puchung ခ်င္းတူေပမဲ့၊ ေနရာက အက်ယ္ၾကီးေလ။ သို့ေသာ္ လူၾကံဳလိပ္စာကို ဖတ္၍ လူေထြး၏မိတ္ေဆြ ကိုျမသန္းက မေဝးလွေၾကာင္းေျပာ၏။ လူေထြးႏွင့္ ကိုသိန္းေဌး Taxi ငွားျပီး သြားၾက၏။ လုယက္တာေတြ ေပါလွေသာေၾကာင့္ လူေထြးတစ္ေယာက္တည္း သြားဖို့မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြတြင္ အလုပ္ပိတ္ေသာ ကိုသိန္းေဌးအား အေဖာ္ေခၚခဲ့ရသည္။  ထိုလိပ္စာမွာ လိုင္းကားေရာက္ေသာေနရာလဲ မဟုတ္၍ Taxi ငွားမွျဖစ္မည္။

ဟိုေရာက္၍ လူၾကံုပစၥည္းယူကာ Taxi ငွားျပီး ျပန္လာၾကသည္။ ေမာေမာႏွင့္ လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ လၻက္ရည္ေသာက္၊ မုန့္စားၾကရေသး၏။ အသြားအျပန္ Taxi ခ ရယ္၊ အေထြေထြစရိတ္ရယ္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ မဒမ္လူေထြးပို့ေသာ ပစၥည္းဖိုးေလာက္ ျဖစ္ေန၏။ မေလးရွားမွာပဲ ဝယ္စား၊ ဝယ္သုံးလိုက္ရင္ လြယ္ပါ့။ လူပင္ပန္း၊ အခ်ိန္ကုန္၊ ေက်းဇူးတင္ရတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ လူၾကံဳကလည္း သေဘာေကာင္းသူမို့ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ့လူၾကံဳေတြက ခ်က္ခ်င္းလာမယူႏိုင္လ်ွင္ စားစရာေတြ အနံ့ထြက္လာျပီဟု ဆိုကာ လႊင့္ပစ္ လိုက္ၾကသတဲ့။ ( အမွန္ေတာ့ စားပစ္ လိုက္ၾကျခင္းပါ။ )

လူေထြးလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ကို သူ့ဇနီးေခ်ာေလး မဒမ္လူေထြးထံ စံုစံုလင္လင္ ရွင္းျပျပီး စကာၤပူလို မဟုတ္သျဖင့္ ေနာက္ေနာင္ လူၾကုံပစၥည္းမပို့ရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံ၏။ ပို့ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ဒုကၡေပးျခင္း သက္သက္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပို့သူ အတြက္လည္း အလုပ္ရႈပ္ရံုသက္သက္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရ၏။ ထိုအခါက်မွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူေထြးထံ လူၾကံုပစၥည္း မပို့ေတာ့ေပ။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ မယ္မင္းၾကီးမ အေခ်ာအလွရယ္ဟု လူေထြးက စိတ္တြင္းမွ ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။

ကဲ…စာဖတ္သူ၊ သင့္ဇနီးက သင့္ထံ လူၾကံုပစၥည္းပို့သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲဖူးပါသလား။ လူေထြးကေတာ့ သို့ဂလို စိတ္ဆင္းရဲဖူးပါေၾကာင္း…။

၆။ မင္းတပ္သားညီအစ္ကို ၂ ဦး၏ လြမ္းစရာျဖစ္ရပ္

၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မေလးရွားႏိုင္ငံ၌ ၾကားသိခဲ့ရေသာ ျဖစ္ရပ္ရယ္ပါ။

လူေထြးတို့ လ်ွပ္စစ္တပ္ဆင္ေရးလုပ္ေနေသာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခု၌ ခ်င္းလူငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ မင္းတပ္နယ္ဖက္မွဟုဆိုသျဖင့္ လူေထြးလဲ ခ်င္းလိုသြားႏႈတ္ဆက္သည္။ နည္းနည္းပါးပါးပဲ သူက ျပန္ေျပာႏိုင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သိရသည္မွာ မင္းတပ္နယ္ရွိ ဂြန္နင္၊ ဂ်န္နန္ရြာၾကီးမ်ားဖက္ကဟု သိရသည္။ သူတို့ကိုယ္သူတို့ ေရာင္တူ ( ေရာင္ကို လွ်ာလိပ္သံျဖင့္ ဖတ္ရန္ ) ဟု ေခၚသည္။ မင္းတပ္ ကန္ပက္လက္နယ္ရွိ ခ်င္းမ်ိဳးႏြယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေဒသႏၱရ စကားနဲနဲကြဲသည္။ ေယာနယ္တလႊားရွိ ေဆာ၊ ဂန္႕ေဂါ၊ ထီးလင္းျမို႕နယ္မ်ားတြင္ ေတာင္သားတိုင္းရင္းသားမ်ားစြာရွိရာ၊ ထိုေတာင္သားမ်ားႏွင့္ ေရာင္းတူတို႕မွာ တထပ္တည္းတူသည္။ တိုက္ရိုက္စကားေျပာ၍ ရပါသည္။

သူႏွင့္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးလာျပီး၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေျပာျပခဲ့ၾကသည္။ မေလးရွား၌ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ သူ႕ညီေလးအရင္းကို အျမဲသတိရေနသည္။ သူတို့သည္ မေလးရွားသို႕ ေအာက္လမ္းမွေန၍ တရားမဝင္ ခိုးဝင္လာခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႕ကို Over-stay သမားမ်ားဟုေခၚသည္။ အိုေတြဟု အတိုေကာက္ေခၚ၏။

အိုေတြရဲ႕ဘဝကလည္း သိပ္ေတာ့မလြယ္။ တရားဝင္အေပၚလမ္းကလာလွ်င္ Passport စာအုပ္ရရွိေရး၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ပြဲခ စသျဖင့္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားသည္။ ေစာင့္ရခ်ိန္ ၾကာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကုန္က်စရိတ္ နည္းနည္းႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းလာလိုသူတို႕အတြက္ အျမန္ေရာက္ေသာ နည္းျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ လမ္းခရီးတြင္ အထစ္အေငါ့ အဖမ္း အဆီးရွိလွ်င္ ဒုကၡ ေရာက္ၾကသည္။ မေလးရွားထဲ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း အခက္အခဲ ေတြ တပုံတပင္။

ရဲေတြႏွင့္ အခ်ိန္မေရြး ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ေငြပါလွ်င္ သူတို႕ ေက်နပ္ႏိုင္မည့္ပမာဏကို ေပး၍ ျပန္လႊတ္ေပးမည္။ ေငြမပါလွ်င္ (သို႕မဟုတ္) သူတို့ လိုသေလာက္ မေပးႏိုင္လွ်င္ ဖမ္းေခၚ သြားမည္။ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနသူ သို႕မဟုတ္ Camp ထဲေရာက္ေနသူကို ေငြေပး၍ လိုက္ေရြး ႏိုင္လွ်င္ ရေကာင္းရမည္။ ရခ်င္မုလည္း ရမည္။

သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ဆိုသလို၊ အလုပ္လုပ္ျပီး ေငြစုလိုက္၊ ရဲဖမ္းသျဖင့္ ျပန္ကုန္သြားလိုက္…ထိုသို႕ သံသရာ လည္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ Passport လက္ဝယ္ရွိ၍ တရားဝင္အလုပ္လုပ္ခြင့္ Work Permit ရွိသူမ်ားပင္ျဖစ္ေစ မေလးရွားရဲမ်ားက စစ္ေဆးေသာအခါ သူတို႕ႏွင့္အဆင္ေျပ ေအာင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႕လိုသည္။ မိမိက အမွန္အကန္ တရားဝင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတိုု႕က လၻက္ရည္ဖိုးေလာက္ ေပးပါ ဆိုတတ္၏။ ေပးႏိုင္က အနည္းအက်ဥ္းေပး၍ မေပးႏိုင္လွ်င္ မိမိက လခေတြကို မိသားစုထံ အကုန္ပို႕တာပင္ အဆင္မေျပ၍ မေပးႏိုင္ ပါေၾကာင္း၊ ေပးေတာ့ေပးခ်င္ ပါေၾကာင္း စသျဖင့္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာသူမ်ား ေဘးကင္းပါသည္။ ထို႕သို႕မဟုတ္ပဲ နင္ပဲငဆသြားေျပာလွ်င္ ရဲအခ်ိဳ႕က Passport ကိုဆြဲဲျဖဲ လႊင့္ပစ္၍ လူကိုဖမ္းသြား တတ္ေၾကာင္း၊ Passport မရွိဟု အေၾကာင္းျပကာ အျခားရဲမ်ားထံ ထပ္ဆင့္ အပ္ႏွံတတ္ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

သနားၾကင္နာတတ္၍ ကူညီေဖးမေသာ၊ အဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို သြားလာ လုပ္ကိုင္ပါဟု သင္ေပးေသာ မေလးရွားရဲအခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါသည္။ ရွားေတာ့ ရွားတာေပါ့ေလ။

အဖြဲ႕ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ စစ္ေဆးျခင္းကို Operation ဝင္သည္ဟု ေခၚ၏။ မေလးရွားလိုေတာ့ ေအာ္ပရာစီ ဝင္သည္ဟု ဆို၏။ ဒါမ်ိဳးေတြကိုလည္း အိုေတြ သတိထားရ၏။ မ်က္ႏွာက်က္အထက္မွာ တက္ပုန္းလို႕ လြတ္သူေတြ ရွိသလို၊ တက္ဖမ္းလို႕ မိကုန္သူေတြလည္း ရွိသည္။

တစ္ရံခါတြင္ ထို ဂ်န္နန္သားတို႕ ညီအစ္ကိုေတြ ေအာ္ပရာ စီဝင္၍ အမိခံရသည္။ ရဲေတြက အစ္ကိုအား ထိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္ရိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ညီက ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အၾကီးအက်ယ္ ဝမ္းနည္းျပီး ငိုယိုေအာ္ဟစ္ေတာ့၏။ ရြာမွာ သူတို႕ ညီအစ္ကိုေတြကို မိဘကပင္ ထို႕သို႕ မရိုက္ႏွက္ခဲ့။ အရိုက္ခံရသူက မငိုပဲ၊ ေဘးမွၾကည့္ေနေသာ ညီက ေအာ္ငိုေနေတာ့ ရဲေတြလည္းမ်က္စိလည္ကုန္သည္။ အစ္ကို ျဖစ္သူကို သနား၍ ေအာ္ငိုခဲ့ေသာ ညီေလးချမာ ခုေတာ့ ကြယ္လြန္ခဲ့ေခ်ျပီ။

စိုက္ပ်ိဳးခင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ညီေလးမွာ ၁ ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသး။ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လာသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးေဖာေရာင္ျပီး ဖ်ားျခင္းျဖစ္သည္။ အပင္သန္အားေဆးေတြ၊ ဓာတ္ေျမ ၾသဇာေတြ၊ ပိုးသတ္ ေဆးေတြကို ေန႕စဥ္ကိုယ္တြယ္သုံးစြဲ လာရသျဖင့္ ထိုဓာတုပစၥည္းမ်ားက အဆိပ္သင့္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အမွန္ေတာ့ လက္၊ ပါးစပ္၊ မ်က္စိ၊ နားတို႕ကို အကာအကြယ္ လုပ္ျပီးမွ ထိုဓာတုပစၥည္း မ်ားကို အသံုးျပဳရမည္။ တစ္ခုခု စားေသာက္လိုလွ်င္ လက္ေဆးျပီးမွ စားေသာက္ရမည္။ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း အိုေတြကို လုံေလာက္ေသာပညာေပးမႈ၊ လမ္းညႊန္မႈရွိဟန္မတူ။

အိုေတြကလည္း အလုပ္ရ၊ ဝင္ေငြရွိလွ်င္ ျပီးေရာဟု သေဘာထားဟန္တူသည္။ ဘာဗဟုသုတမွ ရွိဟန္မတူ။ ခ်င္းေတာင္က ေတာင္ယာစိုက္ခင္း ေတြမွာေတာ့ ရိုးရာဓေလ့အရ ပိုးသတ္ေဆးေတြ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ ထည့္သံုးၾကျခင္းမရွိ။ အခ်ိဳ႕အသီးအရြက္ေတြကို ဟင္းအိုးထဲသို႕ ဒီအတိုင္း (ေရမေဆးဘဲ) ပစ္ထည္႕စားေသာက္္ခဲ့ၾကသည္။ ဓာတုဓာတ္ၾကြင္းမရွိ၍ ဘာအႏၱရယ္မွ မျဖစ္ေပ။

သူ႕ညီေလးေသေတာ့ ဝမ္းနည္းလွသျဖင့္ အုတ္ဂူေလးတစ္ခုလုပ္ေပးဖို႕ စိုင္းျပင္း ေနသည္။ သူတို႕က ခရစ္ယာန္မ်ားျဖစ္၍ အုတ္ဂူေလးလုပ္၊ ေသသူႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ စာမ်ားေရးထိုးဖို႕ သူက ဆံုးျဖတ္သည္။ ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္အခ်ိဳ႕ကလည္း ဝိုင္းဝန္း၍ အလွဴခံေပးပါသည္တဲ့။ ရင္းဂစ္ ၆၀၀၀ ေလာက္ ကုန္မည္တဲ့။ ယခု ရင္းဂစ္ ၄၀၀၀ ေလာက္ ရွိေနပါျပီတဲ့။ ထိုစဥ္က ေငြေပါက္ေစ်းနဲ့ဆိုလ်ွင္ က်ပ္ေငြ ၁၅ သိန္းေလာက္ ကုန္မည္။ လူေထြးက ဗုဒၶဘာသာဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာလို ေတြးသည္။ ေသသူက ကံႏွင့္ ကံအက်ိဳးေပးအရ ဘဝတစ္ခုခုသို႕ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိေနျပီ။ အုတ္ဂူအတြက္ ကုန္မယ့္ေငြကို ခ်င္းေတာင္ရွိ မိဘမ်ားထံ ေပးပို႕ျခင္း ( သို႕မဟုတ္ ) ပရဟိတအတြက္ လွဴဒါန္းျခင္းမ်ား ျပုလုပ္ဖို႕ သင့္သည္ဟု ယူဆသည္။

( မွတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ဆရာ ဦးကိုကိုၾကီး (သခ်ာၤ) ႏွင့္ ဤကိစၥ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ဆရာက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားအဖို႕ ေျမမွျဖစ္ေသာ လူသားသည္ ေသဆံုးလွ်င္ ေျမသို႕သာ ျပန္ဝင္ရမည္ ဟု မျဖစ္မေနသတ္မွတ္ထားမႈ မရွိေၾကာင္း၊ ဆရာၾကီး ယုဒသန္သည္ပင္ ပင္လယ္ ေရေၾကာင္းခရီး၌ ေသဆုံးခဲ့ရာ ပင္လယ္ ထဲသို႕ ပစ္ခ် သၿဂိၤုလ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။)

သူတို႕ညီအစ္ကို၏ လြမ္းစရာအျဖစ္သနစ္က ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအခ်ိဳ႕၏ ေတြ႕ၾကံုျဖတ္သန္းမႈမ်ားအနက္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ၏။

၇။ တနဂၤေႏြနံနက္ကို အရုပ္ဆိုးေစေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု

လူေထြးတို႕အဖို႕ က်က္သေရ မဂၤလာ အရွိဆုံးေသာေန႕ႏွင့္ အခ်ိန္မွာ စေနေန႕ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တနလၤာေန႕မွစ၍ အလုပ္ လုပ္လိုက္ရာ ပိတ္ရက္ကို ေမွ်ာ္ရသည္က အေမာပင္ ျဖစ္၏။

တနဂၤေႏြေန႕ နံနက္ပိုင္း သည္လည္း ဆက္လက္ျပီး က်က္သေရ ရွိေနပါ၏။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ နံနက္တြင္ လူေထြးသည္ မိုးညွင္းဇာတိ ထိန္လင္းႏွင့္ အတူ  ကိုသိန္းေဌးထံသို႕ ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ လၻက္ရည္ေသာက္၊ မုန္႕စား၊ ေလေပါၾကရန္ ျဖစ္သည္။

တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခု၏ေနာက္ဖက္ အတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ေနာက္ဖက္ဆိုေပမဲ့ ကားမ်ား သြားလာႏိုင္ေသာလမ္းက်ယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေနရာ မွာေတာ့ ေမွာက္လ်က္ ေသေနေသာ အေလာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုဝန္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ေသာျမန္မာအခ်ိဳ႕၏ ေျပာျပခ်က္အရ မေန႕ညက ဗီယက္နမ္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကုိ ဆိုင္ကယ္စီး ဓါးျပမ်ားက ဝိုင္းဝန္းလုယက္ရာ၊ ထို ဗီယက္နမ္ကလည္း ျပန္လည္ ခုခံတိုက္ခိုက္သျဖင့္ အသတ္ခံသြားရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ တနဂၤေႏြနံနက္ကို အရုပ္ဆိုးေစေသာ ျဖစ္ရပ္ပါ။

မေလးရွားတြင္ လူ႕အသက္ တစ္ေခ်ာင္း ဆံုးရံႈးဖို႕ဆိုတာ အလြန္ လြယ္ကူသလို ျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ တရားမဝင္ ေရာက္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအဖို႕ ပိုဆိုးသည္။ ဘယ္ကလာတဲ့၊ ဘယ္လူမ်ိဳးမွန္း မသိသူကို ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုသတ္သြားတာလဲ ဆိုတာ သက္ေသထင္ရွားမရွိေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ အမႈပိတ္သိမ္းလိုက္ရံု ျဖစ္သည္။ ရဲေတြကလည္း သူတို႕ႏိုင္ငံသားကိစၥပဲ အေလးေပးၾကသတဲ့။

ႏိုင္ငံသားလူဦးေရ ၂၂ သန္းေက်ာ္ (၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္က) ရွိေသာ မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားဦးေရမွာ တရားဝင္ေရာ၊ တရားမဝင္ပါေပါင္းလိုက္လွ်င္ ၃ သန္းေက်ာ္မည္ဟု အခ်ိဳ႕ကခန္႕မွန္းသည္။ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရံုးတြင္ မွတ္ပံုတင္၍ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ားသို႕ ေရာက္ရွိ ခိုလံႈရန္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနသူမ်ားလည္း မနည္းလွပါ။

ေၾသာ္…လူစံု၊ အျဖစ္စံု၊ ဒုကၡစံု၊ မွတ္သားဖြယ္စံုေသာ မေလးရွားပင္ ျဖစ္ပါ ေပသတည္း။

၈။ အမႈိက္ပံုဖြေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ဥပမာ

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အနက္ မေလးရွားမွာ ၂၀၀၅ တြင္ လူေထြး ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကိုသင္းကေတာ့ ဥပမာ အေပးေကာင္းသူျဖစ္သည္။ ဘာေလးပဲ ေျပာလိုက္၊ ေျပာလိုက္ ဥပမာေလးႏွင့္…။ ျပီးေတာ့မွ လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ ႏွင့္ ဟပ္စပ္ တိုက္ဆိုင္ျပသည္။ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္က (ေပးလိုက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေဟာလိုက္တဲ့ တရား၊ ကိုက္မသြားေပဘူးလား) ဆိုေတာ့ တရားနာပရိသတ္က ကိုက္သြားပါတယ္ ဘုရားဟု ေျဖၾကသည္။ ယခုလည္း ကိုသင္း၏ဥပမာႏွင့္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္က တကယ့္ကိုကြက္တိ…။ ကိုသင္းကေျပာသည္။

‘ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဗ်ာ…၊ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္က ခ်မ္းသာလာတယ္။ ဖေအ ေသသြားတာလား ေပ်ာက္သြားတာလားမသိ။ မေအကလည္းအတြင္းပစၥည္းေတြတစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာ။ အရက္ေသာက္၊ ဖဲရိုက္၊ မေကာင္းတဲ့မိန္းမ လိုက္စား၊ တခါတရံ ဓါးျပထြက္တိုက္… အဲဒီလိုလူက ဟိုသူေဌး ကေတာ္မုဆိုးမေလး၊ ကေလး တစ္ေယာက္ အေမကို အတင္းအၾကပ္ သိမ္းပိုက္ ပါေလေရာ။ သူက မုဆိုးမသားအမိကို လုပ္ေကၽြးဖို႕ေနေနသာသာ၊ မုဆိုးမသားအမိ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို ေမာင္ပိုင္စီးျပီး သံုးျဖဳန္း ေပ်ာ္ပါး ေနတာေပါ့။

ကေလးေလးက စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ဆိုေတာ့ ဟိုလူ႕ဆီက ေတာင္းရမ္းစားရ၊ ဒီလူ႕ဆီက ေတာင္းရမ္းစားရေပါ့။ တခ်ိဳ႕က ေအာ္ေငါက္ ခိုင္းေစျပီး ၊ မထိုက္မတန္ အနည္းအက်ဥ္း ေလးေပးတာေပါ့။ ကာကြယ္ေပးမဲ့သူမရွိေတာ့ ဟိုလူက ထိပ္ေခါက္သြား၊ ဒီလူက ေဆာင့္ကန္သြား… ဒါမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္။ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ အမႈိက္ပံုနား သြားဖြေတာ့ သူ႕ထက္ၾကီးတဲ့ ေကာင္ေတြက အႏိုင္က်င့္တယ္။ ေခြးေတြ လိုက္ကိုက္လို႕ ေအာ္ရတာက ရွိေသးတယ္။ ရလာတဲ့ မုန္႕အခ်ိဳ႕ကို ပေထြးက လုစားေသးတယ္။’

‘ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ ကိုသင္းရဲ႕’

‘ကမာၻႏိုင္ငံ အခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ဗ်ာ။ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြက အလွ်ံပယ္။ ဒါေတြကို စနစ္တက် ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ျပီး ႏိုင္ငံနဲ႕ လူမ်ိဳး ေကာင္းစားေအာင္ လုပ္ေပးမဲ့ ဖေအ နဲ႕ တူသူကလည္း မရွိတဲ့သေဘာ။ အာဏာသိမ္းျပီး သဘာဝ အရင္းအျမစ္ ေတြကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ဘုံးလိုက္ၾကသူ ေတြကေတာ့ ပေထြးဆိုးနဲ႕ တူတဲ့သူေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္သူျပည္သားအခ်ိဳ႕ကေတာ့ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ အဆင္ေျပမလား ဆိုျပီး ဟိုႏိုင္ငံထြက္သြား၊ ဒီႏိုင္ငံထြက္သြား နဲ႕ေပါ့။ တရားဝင္တာေရာ၊တရားမဝင္တာေရာ အစံုပါပဲ။ ပြဲစားေတြကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ၾက တာေပါ့’

‘ပြဲစားအခ်ိဳ႕ အလုပ္ရွင္အခ်ိဳ႕ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ပတ္ၾက၊ ကလိမ္ကက်စ္လုပ္ၾကတယ္။ ကာကြယ္ေပးမဲ့သူ မရွိ။ ကေလးကို ဟိုလူက ထိပ္ေခါက္သြား၊ ဒီလူက ေဆာင့္ကန္သြား လုပ္သလိုေပါ့။ လာဘ္စားေငြညစ္တဲ့ရဲေတြ၊ ဆိုင္ကယ္စီးလုယက္သူေတြက ဘာနဲ႔တူလဲ ဆိုေတာ့ အမႈိက္ပံုနားမွာ ရွာစားတဲ့ ကေလးကို လိုက္ကိုက္တဲ့ေခြးေတြနဲ႔တူတယ္။ ဒုကၡေရာက္တာ၊ အႏိုင္က်င့္ ခံရတာ မကာကြယ္ေပးပဲနဲ႔ သံရံုးမွာ အခြန္ေဆာင္၊ မေဆာင္ရင္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုသူေတြကေတာ့ အမႈိက္ပံုမွာ ေကာက္လာ တဲ့ မုန္႔ကို လုစားတဲ့ ပေထြးေပါ့ဗ်ာ’

မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ရေသာ ကိုသင္း၏ ဥပမာေလးပါခင္ဗ်ား။

(မွတ္ခ်က္။ ၂၀၀၅ တြင္ ကိုသင္းက ထိုသို႔ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ယခု ၂၀၁၃ တြင္မူ ကေလးအေဖရင္း ျပန္လာခါနီးျပီဟုမ်ား ကိုသင္းက ေျပာေလ မလားဟု ထင္ျမင္မိ ေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေကာင္းေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အလားအလာမ်ားကို ကိုသင္းလည္း စိတ္ဝင္စားမွာ မုခ် ျဖစ္ပါသည္။

အပိုင္း (၂)ကုိ ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။