သန္းဝင္းလိႈင္ – အာကာသ စူးစမ္းမႈသမိုင္း – အပိုင္း (၃)

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း၌ ဟစ္တလာသည္ ဗီြ-၂ ဒုံးပ်ံလက္နက္ကို သုံးစြဲခဲ့သည္။ ယင္းလက္နက္ကို တီထြင္သူကား ဂ်ာမန္လူမ်ိဳး ဝမ္နာဖြန္ဘေရာင္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးေသာအခါ အေမရိကန္ တပ္မေတာ္သည္ ဖြန္ဘေရာင္းႏွင့္ သူ၏ တပည့္တပန္း ၁၁၈ ဦး တို႔ကို အေမရိကန္သို႔ ေခၚေဆာင္၍ ဗီြ-၂ ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ဒုံးပ်ံလက္နက္တို႔ကို သုေတသန ျပဳခဲ့ၾကသည္။ သမၼတအိုင္ဆင္ေဟာင္ဝါ လက္ထက္၌ ထိုဂ်ာမန္ ပညာ႐ွင္တို႔သည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူၿပီးလွ်င္ အဖြဲ႔၀င္အင္ဂ်င္နီယာေပါင္း ၄၆ဝဝ ျဖင့္ နာဆာအဖြဲ႔ႀကီး၏ သုေတသန လုပ္ငန္းတို႔ကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ဆိုဗီယက္တို႔ပင္လွ်င္ အာကာသလုပ္ငန္း၌ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုၿပီး တစ္ခု ရေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေနဒီ လက္ထက္တြင္မူ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဂလင္နင္၏ ေနရာ၌ ဂ်မ္းဝတ္ကို အစားထိုး၍ နာဆာအဖြဲ႔၏ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႔ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳျပင္စီမံေလသည္။

ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ ဗိုလ္မွဴး ယူရီဂါဂါရင္သည္ ေဗာ့စေတာ့ အမွတ္-၁ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ အာကာသအတြင္းသို႔ တက္ၿပီး တစ္လအၾကာ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴး အာလန္႐ွက္ပတ္ (Alan B.Shepard) ဆိုသူအား ကေနဒီအာကာသစခန္းမွ “မာက်ဴရီ-၃” (Mercury-3) ဒုံးပ်ံျဖင့္ အာကာသအတြင္းသို႔ လႊတ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အာကာသယာဥ္၏ အမည္မွာ “ဖရီးဒမ္း-၇” (Freedom – 7) ျဖစ္သည္။ ၎ကို စတင္လႊတ္လိုက္ေသာေနရာမွ ၃၀၂ မိုင္ ေဝးေသာ အတၱလႏိၱတ္ သမုဒၵရာထဲတြင္ ျပန္လည္ ဆယ္ယူရ႐ွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ထိုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ႀကီး ဂပ္စ္ရစ္ဆြမ္ (Gus Grissom) ဆိုသူအား “လစ္ဗာတီဘဲလ္-၇” (Liberty Bell – 7) ဟု အမည္ေပးထားသည္။ မာက်ဴရီ – ၄ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ အလားတူ လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္ႀကိမ္စလုံးတြင္ ၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္းသို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ကမၻာကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ မပတ္ပဲ လႊတ္တင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး “ဂၽြန္ဂလင္း” (John Glenn) (၄၁ ႏွစ္) ဆိုသူအား “ဖရင္း႐ွစ္ – ၇” (Friendship – 7) အမည္ေပးထားေသာ မာက်ဴရီ-၆ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းအတြင္းသို႔လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ဂၽြန္ဂလင္းသည္ ေကာင္းမြန္ေခ်ာေမာစြာျဖင့္ အာကာသ ယာဥ္ကို စီးနင္း၍ ၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္းသို႔ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီးေနာက္ကမၻာကိုသုံးပတ္ ပတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အာကာသယာဥ္ကိုလည္း မိမိလက္ျဖင့္ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။စမ္းသပ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္းျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေနထြက္ေန ဝင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ႀကဳံခဲ့ရသည္။

ဂၽြန္ဂလင္း၏ေျခရာကိုနင္းရန္ေနာက္ထပ္ အာကာသသူရဲမ်ားေပၚထြက္လာရာ ဗိုလ္မွဴး “စေကာ့ကာ ပင္တာ” (Scolt Capenter) ဆိုသူသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၄ ရက္ေန႔၌ “ေအာ္႐ိုးရား – ၇” (Aurora – 7) အာကာသယာဥ္ျဖင့္ကမၻာကို၃ပတ္ပတ္ခဲ့ျပန္သည္။အာကာသယာဥ္ထဲတြင္ ႐ွိေနစဥ္အခါ၌ အာကာသဝတ္စုံတြင္ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈအနည္းငယ္ ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေခၽြးအလြန္ထြက္၍ အခက္အခဲ အေတာ္အတန္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ အာကာသခရီး၌ကား ဂၽြန္ဂလင္းကဲ့သို႔ပင္ ေခ်ေမာစြာ ျပန္လည္ ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ထိုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေဗာ့စေတာ့-၃ ႏွင့္ ေဗာ့စေတာ့ -၄ အာကာသယာဥ္ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ေဗာ့စေတာ့-၃ ႏွင့္ လိုက္ပါသြားေသာ အန္ဒရီယန္းနီကိုလာယက္ဗ္ (Andrian Nikolayev) ႏွင့္ ေဗာ့စေတာ့-၄ ႏွင့္ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ပါဗဲလ္ပိုမိုဗစ္ခ်္ (Pavel Popovich) တို႔သည္ အာကာသယာဥ္တစ္စင္းတစ္စင္း ၄ မိုင္အကြာမွကပ္၍ ပ်ံသန္းခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာ ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာျဖင့္ ဆိုဗီယက္အလယ္ပိုင္း အာကာသ စခန္းသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကလည္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ “ဆစ္ဂမာ-၇” (Sigma-7) အမည္ေပးထားေသာ မာက်ဴရီ-၈ အာကာသယာဥ္ကို လႊတ္တင္ခဲ့ၿပီး ကမၻာကို ၆ ပတ္ ပတ္ခဲ့ေလသည္။ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးမွာ “ဗိုလ္မွဴး ေ၀ၚလတာ႐ွီးရား” (Walter Schirra) ဆိုသူျဖစ္သည္။

အသက္ ၃၆ ႏွစ္အ႐ြယ္႐ွိ ေလတပ္ဗိုလ္မွဴး ေဂၚဒင္ကူးပါးဆိုသူသည္ “ဖိတ္-၇” (Faith) ဟု အမည္ေပးထားေသာ မာက်ဴရီ-၉ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ကေနဒီ အငူမွ တစ္ႀကိမ္တက္၍သြားရာ ၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္းမွေန၍ ကမၻာကို ၂၂ ပတ္တိတိ ပတ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုသူ၏ အာကာသခရီး၌ အာကာသသြားလာေရးသည္ စက္ကိရိယာတို႔ထက္ လူသာ ပဓာန ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေပၚလြင္ေစခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကမၻာကို ၁၈ ပတ္တိုင္ေအာင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လွည့္ပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူသည္ စမ္းသပ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ျခင္း၊ ႐ုပ္ေသ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ျခင္း၊ အလင္းေရာင္ထြက္ေသာ အရာ၀တၳဳမ်ား ထုတ္လႊင့္၍ အျမင္အာ႐ုံ စမ္းသပ္ျခင္း၊ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ တိုင္းျပည္မ်ားေပၚသို႔ အေရာက္တြင္ႏုတ္ခြန္းဆက္သျခင္းစသည္တို႔ကိုျပဳလုပ္ခဲ့သည္။၁၉ ပတ္ေျမာက္ခရီး၌ အာကာသယာဥ္အတြင္း၌ ဒိုင္ခြက္လက္တံျပေသာ ေနရာမွ အစိမ္းေရာင္ မီးကေလးပြင့္လာေလရာ ထိုအခ်က္ေပးမႈသည္ ကမၻာေျမျပင္သို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ရန္ အာကာသယာဥ္ကို အလိုအေလ်ာက္အေနအထားမွန္ကန္ေအာင္ ေစာင္းလွည့္ျပဳျပင္ ေပးရန္ကိရိယာအလုပ္မလုပ္ေတာ့ေၾကာင္းေဖာ္ျပေနသည္။ေဂၚဒင္ကူးပါးသည္ထိုအခ်က္ကို သိ႐ွိရေသာေၾကာင့္ ကမၻာေပၚသို႔ ေနရာမွန္ လမ္းမွန္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ႏိုင္ေစရန္ အ႐ွိန္သတ္ ဒုံးမ်ားကို မိမိဖာသာ တြက္ခ်က္ ခ်ိန္ဆ၍ေဖာက္ပစ္ခဲ့ေလသည္။ထိုသို႔ပစ္ေဖာက္ရာတြင္အနည္းငယ္တိမ္းေစာင္းသြားပါကအာကာသယာဥ္တစ္ခု လုံး ျပာျဖစ္သြားႏိုင္သည္ ျဖစ္ရာ အာကာသယာဥ္မွဴးသည္ အမွားအယြင္းမ႐ွိဘဲ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔ထက္ပို၍ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ကိစၥကိုျပဳလုပ္ႏိုင္သည္ကား ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဗိုင္ေကာ့စကီး (V.F Bykovsky) ဆိုသူအား ေဗာ့စေတာ့-၅ ျဖင့္ လႊတ္တင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂ ရက္အၾကာတြင္ ကမၻာ့ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီး အာကာသယာဥ္မွဴး ျဖစ္သည့္ “ဗလင္တီနာ တီရက္႐ွ္ကိုဗာ” (V.V. Tereshkova) ဆိုသူအားေဗာ့စေတာ့-၆ျဖင့္လႊတ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။တီရက္႐ွ္ကိုဗာအားလႊတ္တင္ရျခင္း၏ အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ေယာက်ာ္းခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ျခားနားျခင္း႐ွိေသာအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္အာကာသအတြင္း၌ လွည့္ပတ္သြားလာသည့္ အခါ မည္သို႔ ထူးျခားမႈ႐ွိသည္ကို ေလ့လာစူးစမ္းရန္ ျဖစ္သည္။

ဗလန္တီနာတီရက္႐ွ္ကိုဗာ လိုက္ပါသြားသည့္ ေဗာ့စေတာ့ အမွတ္-၆ အာကာသယာဥ္သည္ ေျမျပင္မွ အနီးဆုံး ၁၀၈ မိုင္ အေ၀းဆုံး ၁၄၃ မိုင္ အကြာအေ၀းမွ ကမၻာႀကီးကို မိနစ္လွ်င္ တစ္ပတ္ႏႈန္းျဖင့္ ၄၈ ပတ္ ပတ္ခဲ့သည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ အေလးခ်ိန္ ၇ တန္ခြဲ ႐ွိေသာ “ေဗာ့႐ွေကာ့” (Voskhod) အာကာသယာဥ္ျဖင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ အာကာသသူရဲ သုံးဦးကို လႊတ္တင္ခဲ့ျပန္သည္။ ေဗာ့႐ွေတာ့၏ အဓိပၸာယ္မွာ ႐ု႐ွားလို “တက္ေန” ျဖစ္သည္။ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယဥ္မွဴးသုံးဦးမွာ ဗလာဒီမာကိုမာေရာ့ (၃၇) ႏွစ္၊ ကြန္စတန္တင္ ဖီးယိုတစ္ေတာ့ (၃၈) ႏွစ္ႏွင့္ ေဘာ္ရစ္ရီ႐ိုေရာ့ဗ္ (၂၇) ႏွစ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

ယင္းတို႔သုံးဦးသည္ ၂၄ နာရီအတြင္း ကမၻာကို ၁၆ ပတ္တိတိ ပတ္ခဲ့ၾကသည္။ က်ည္ဆံထိပ္ဖူး သ႑ာန္ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ အာကာသယာဥ္ႀကီးအတြင္း၌ အျခားအာကာသယာဥ္မွဴးမ်ားကဲ့သို႔ ေလလုံေအာင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ပုံပန္းမက်သည့္ ၀တ္စုံႀကီးမ်ားကို ၀တ္ဆင္ရန္ မလိုပဲ စြပ္က်ယ္အက်ၤီျဖင့္ လိုက္ပါႏိုင္ၾကေလသည္။ အခန္းအတြင္း႐ွိ အပူခ်ိန္မွာလည္း ဖာရင္ဟိုက္ဒီဂရီ ၇၂ သာ ႐ွိ၍ ေနသာထိုင္သာ အေလာေတာ္ျဖစ္သည္။

၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ယခင္ကထက္ သာလြန္တိုးတက္ေသာ စံခ်ိန္မ်ား တင္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုေန႔တြင္ ေဗာ့႐ွေကာ့အမွတ္-၂ အမည္႐ွိ အာကာသယာဥ္ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ ပါဗဲလ္ဘဲေရဗ္ႏွင့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး အလက္ဇီလီယိုေနာ့ဗ္တို႔ လိုက္ပါသြားၾကသည္။

ဤခရီးစဥ္၌ ဆိုဗီယက္သိပၸံပညာ႐ွင္မ်ားသည္ တစ္ကမၻာလုံး အံ့ၾသသင့္ေစခဲ့သည့္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ တစ္ရပ္ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းစြမ္းေဆာင္ခ်က္မွ ထိုဗိုလ္မွဴးႀကီး အလက္ဇီလီယိုေနာ့ဗ္ သည္ ယာဥ္အတြင္းမွ ထြက္၍ အာကာသအတြင္း၌ ပထမဆုံး လမ္းေလွ်ာက္ျပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အာကာသယာဥ္မွ အျပင္သို႔ထြက္၍ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းမွာ အလြန္စြန္႔စားရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ေ႐ွးဦးစြာ အျပင္သို႔မထြက္မီ အာကာသအတြင္း႐ွိ ဖိအားႏွင့္ အျပင္ အာကာသ႐ွိ ဖိအားတို႔ တူညီသြားေအာင္ ပထမဦးစြာ ျပဳလုပ္ရသည္။ ဤသို႔ ဖိအားျခင္း တူညီသြားမွသာ အာကာသယာဥ္၏ ထြက္ေပါက္တံခါးကို ဖြင့္၍ ရသည္။ တံခါးအျပင္ဖက္သို႔ေရာက္၍ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ေတြ႔ထိရေသာအခါ၌လည္းအာကာသယာဥ္မွဴးမွာ အသည္းတ ထိတ္ထိတ္ႏွင့္စြန္႔စားရေပသည္။ေနေရာင္ျခည္တြင္လူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္ေသာ အပူလိႈင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိသည္။  အာကာသယာဥ္မွဴး ၀တ္ဆင္ထားေသာ အာကာသ၀တ္စုံသည္ တစ္ခုခု ခၽြတ္ယြင္းမႈ ႐ွိပါက ယာဥ္မွဴးခမ်ာ အာကာသအတြင္း၌ပင္ ႐ုတ္ခ်ည္းေသဆုံးသြားႏိုင္သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကလည္း အားက်မခံ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ီမီနီ အမွတ္-၄ အာကာသယာဥ္ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးမွာ  အက္ဒြပ္၀ိႈက္ႏွင့္ ဗိုလ္မွဴး ဂ်ိမ္းမက္ေဒးဗစ္ တို႔ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ အာကာသယာဥ္မွ ယာဥ္မွဴး အက္ဒြပ္၀ိႈက္ (Edward White) သည္ အာကာသယာဥ္မွ ထြက္၍ အာကာသအတြင္း၌ ၂၁ မိနစ္ၾကာမွ် လမ္းေလွ်ာက္ေနႏိုင္ခဲ့သည္။  ယင္းတို႔သည္ ကမၻာပတ္ လမ္းေၾကာင္း၌ ၄ ရက္ၾကာ ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ဇြန္ လ ၇ ရက္ေန႔၌ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာအတြင္း႐ွိ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာသို႔ ေခ်ာေမာစြာ ျပန္လည္ဆင္းသက္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ထိုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဂ်ီမီနီ-၆ ႏွင့္ ၇ အာကာသယာဥ္ကို အသီးသီး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ ထိုအာကာသယာဥ္မ်ားမွ အေမရိကန္ အာကာသယာဥ္မွဴး ၄ ဦးတို႔သည္ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္ေသာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ေလသည္။ ေ၀ၚတာ႐ွီးယားေခၚ ေလတပ္ ဗိုလ္ႀကီးႏွင့္ ေသာမတ္စတက္ဖို႔ေခၚ ဗိုလ္မွဴးတို႔ စီနင္းလိုက္ပါေသာ ဂ်ီမီနီ-၆ အာကာသယာဥ္ႏွင့္ ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖရန္႔ဘိုးမင္းႏွင့္ ေရတပ္ဗိုလ္မွဴး ဂ်ိမ္းလာဘယ္လ္တို႔ စီးနင္းသည့္ ဂ်ီမီနီး-၇ အာကာသယာဥ္တို႔သည္ တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး ၆ ေပ အကြာအထိ နီးစပ္ေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အာကာသထဲ၌ ဤကဲ့သို႔ အာကာသယာဥ္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နီးစပ္စြာ ေတြ႔ဆုံျခင္းသည္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ီမီနီ-၆ မွ ဘုိမင္းႏွင့္ လာဘယ္လ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ အာကာသအတြင္း၌ ၁၃ ရက္၊ ၁၈ နာရီ၊ ၃ မိနစ္အထိ အၾကာဆုံးေနခဲ့ၿပီး ကမၻာကို ၂၀၆ ပတ္မွ် လွည့္ပတ္ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ 

ေနာက္ထပ္ ၃ လမွ် အခ်ိန္ၾကာေသာအခါ အျခား အေမရိကန္ အာကာသယာဥ္မွဴးတို႔သည္ ထိုိထက္ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ေကာင္းေသာ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ရပ္ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔၌ ေနးလ္ေအအမ္းစထေရာင္းႏွင့္ ေဒးဗစ္အာရ္ စေကာ့အမည္႐ွိ  ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးတို႔သည္ ဂ်ီမီနီ-၈ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ လိုက္ပါခဲ့ၿပီး ၂၆ ေပ ႐ွည္ေသာ ေအဂ်ီနာ (Agena) ေခၚ လူမပါပဲ ပ်ံသန္းလ်က္႐ွိသည္ ဒုံးယာဥ္ကို ေတာင္အေမရိကတိုက္ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံ၏ ၁၈၅ မိုင္အထက္ အာကာသဟင္းလင္းျပင္၌ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေတ့ဆက္ၾကသည္။

ထိုအာကာသယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးမွာ နာရီ၀က္ၾကာမွ် ေတ့ဆက္ၿပီးေနာက္ ဂ်ီမီနီ-၈ အာကာသယာဥ္မွ ထိန္းေက်ာင္းမႈစနစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားသျဖင့္ ေအဂ်ီနာႏွင့္ အတြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ အကယ္၍ အာကာသယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦး၏ ကၽြမ္းက်င္မႈမ႐ွိလွ်င္ ထိုသို႔ ေဘးကင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဤသို႔ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေတ့ဆက္ျခင္းျဖင့္ အာကာသဟင္းလင္းျပင္ထဲ၌ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ အေထာက္အထား ရခဲ့ေပသည္။

အာကာသစူးစမ္းမႈသမိုင္း၌ ပထမဆုံးလူေသမႈျဖစ္ပြားခဲ့ရသည့္ ဆုံး႐ႈံးမႈအႏၱရာယ္ဆိုးကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအေနျဖင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤအႏၱရာယ္ဆိုးကို အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား တကယ္လက္ေတြ႔ အာကာသခရီးသြား ေရာက္ၾကစဥ္ မဟုတ္ဘဲ ေျမျပင္႐ွိ ေလ့က်င့္ေရးစခန္း၌ အာကာသယာဥ္တိုအတြင္း၌ ေလ့က်င့္ေနၾကစဥ္ မီးထေတာက္ၿပီး စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ မီးေလာင္ေသဆုံးသြားၾကသည္။ အသက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ အပိုလို-၁ (Apollo-1) မွ ယာဥ္မွဴးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဂတ္စ္ဂရင္ဆမ္ (Guss Grison) ၊ အက္ဒြပ္၀ိႈက္ (Edward White) ႏွင့္ ေရာဂ်ာ႐ွာဖီး (Roger Chaffee) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ထိုအခ်ိန္က လသို႔ လူသားတို႔ သြားေရာက္ၾကရမည့္ ခရီးစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား စတင္ျပဳလုပ္ေန သည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ လသြားမည့္ အာကသယာဥ္၏ ၾက့ံခိုင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျမျပင္၌ ေန႔စဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္စစ္ေဆးလ်က္ ႐ွိၾကသည္။ လက္ေတြ႔အာကာသသို႔ ပစ္လႊတ္မည့္ ရက္ကိုမူ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔အထိ အတိအက်  သတ္မွတ္ထားသည္။

တစ္ဖန္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ေန႔ ေမာ္စကို စံေတာ္ခ်ိန္နံနက္ ၃ နာရီ ၃၅ မိနစ္တြင္ “ဆိုယုဇ္” (Soyuz) အမွတ္-၁ အာကာသယာဥ္ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ယင္းအာကာသယာဥ္ သည္ ပစ္လႊတ္ခဲ့သမွ် ဒုံးပ်ံမ်ားအနက္ အႀကီးမားဆုံး ႏွင့္ နည္းပညာအ႐ႈပ္ေထြးဆုံး ျဖစ္ၿပီး ကမၻာကို ၁၈ ပတ္ ပ်ံသန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အျပန္ခရီးတြင္ အာကာသယာဥ္မွဴး ဗလာဒီမာကိုမာေရာ့ သည္ အာကာသယာဥ္မွ ေလထီးမပြင့္သျဖင့္ ေျမျပင္သို႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ထိုးစိုက္က်ဆင္းကာ ေသဆုံးသြားခဲ့ရ႐ွာသည္။ အာကာသစူးစမ္းမႈ သမိုင္း၌ ဒုတိယေျမာက္ အာကာသယာဥ္မွဴး ေသဆုံးရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတို႔၏ အာကာသ စူးစမ္းမႈ အစီအစဥ္မ်ားမွာ မ်ားစြာ ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစခဲ့ရသည္။ လသို႔ သြားမည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အစီအစဥ္ကိုမူ မူလက ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္ပိုင္းခန္႔တြင္ ျပဳလုပ္ရန္ ရည္႐ြယ္ထားေသာ္လည္း ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္ပိုင္းသို႔ ေ႐ႊ႕လိုက္ၾကရသည္။ ဆိုဗီယက္ျပည္ ေထာင္စုမွလည္း လူလိုက္ပါမည့္ အာကာသယာဥ္မ်ား ပစ္လႊတ္မည့္ အစီအစဥ္ကိုလည္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ဆိုင္းထားခဲ့ရၿပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔မွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လူလိုက္ပါသြားမည့္ အာကာသယာဥ္မ်ားကို ျပန္လည္ ပစ္လႊတ္ခဲ့ၾကေလသည္။

မာက်ဴရီ၊ ဂ်ီမီနီ အာကာသယာဥ္မ်ားကို ပစ္လႊတ္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ လေပၚသို႔ လူသားတို႔ ေျခခ်ႏိုင္ရန္အတြက္ “အပိုလို” စီမံကိန္းကို  ဆက္လက္ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

ထိုစီမံကိန္းအရ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ယာဥ္မွဴးသုံးဦး လိုက္ပါေသာ အပိုလို -၇ ကိုလည္းေကာင္း၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္း၌ အပိုလို-၈ ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ မတ္လအတြင္း၌ အပိုလို-၉ ကိုလည္းေကာင္း အသီးသီး ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ အပိုလို-၉ မွ အာကာသယာဥ္မွဴး မက္ဒီဗစ္ႏွင့္ ႐ူတီ႐ွိ၀စ္ကတ္ တို႔သည္ လဆင္းယာဥ္ “Lunar Module” အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္၍ ယာဥ္မႀကီး (စက္အားေပးယာဥ္ငယ္ႏွင့္ ကြပ္ကဲမႈယာဥ္ငယ္) ႏွင့္ တြဲ၍ သီးသန္႔ ပ်ံသန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အပိုလို အမွတ္-၉ ကို ေအာင္ျမင္စြာ လႊတ္တင္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ လဆင္းယာဥ္ႏွင့္တကြ ေသာမတ္စတက္ဖို႔ဒ္၊ ယူဂ်င္ဆာနင္ႏွင့္ ဂၽြန္ယမ္းတို႔ လိုက္ပါခဲ့ေသာ အပိုလို-၁၀ ကိုလႊတ္တင္ခဲ့သည္။ အပိုလို ယာဥ္မႀကီးသည္ လမ်က္ႏွာအထက္ အနီးဆုံး ၆၉ မိုင္ႏွင့္ အေ၀းဆုံး ၇၀ ဒသမ ၅ မုိင္အျမင့္မွ ပ်ံသန္းလ်က္႐ွိေနစဥ္ လဆင္းယာဥ္ ငယ္သည္ လမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ၉ ဒသမ ၄ မိုင္အကြာအထိ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ ၀ဲပ်ံခဲ့ၿပီး အပိုလိုယာဥ္မႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လသြားယာဥ္ငယ္အတြင္းမွ အာကာသယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးသည္ အပိုလိုယာဥ္မႀကီးအတြင္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ လဆင္းယာဥ္အား လပတ္လမ္း ၀န္းအတြင္း၌ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အပိုလို ယာဥ္မႀကီးသည္ လ ကို ၁၅ ပတ္မွ်ပတ္၍ ပ်ံသန္းခဲ့ၿပီး ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အပိုလိုစီမံကိန္းအရ အပိုလို-၁၀ အာကာသယာဥ္အထိ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၂၄၀၀၀ က်ခံ သုံးစြဲခဲ့ရသည္။ 

တစ္ဖန္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အာကာသစူးစမ္းမႈသမိုင္းတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လေပၚသို႔ လူသားမ်ား ေျခခ်ႏိုင္သည့္ အပိုလို-၁၁ အာကာသယာဥ္ကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၆) ရက္ေန႔၌ ကေနဒီအငူ အာကာသစခန္းမွ လသို႔ လႊတ္တင္ခဲ့သည္။ ယာဥ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ ေနးလ္အမ္းစထေရာင္း (Neil Armstrong) ၊ မိုက္ကယ္ေကာလင္း (Michael Collins) ႏွင့္ အက္ဒြင္းအယ္ဒရင္း (Edwin Aldrin) တို႔ လိုက္ပါခဲ့ၾက၏။

ယင္းအာကာသယာဥ္မွ အမ္းစထေရာင္းသည္ လ မ်က္ႏွာျပင္သို႔ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၉ နာရီ ၂၆ မိနစ္၌ ေျခခ်ခဲ့ၿပီး အယ္ဒရင္းမွာ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္နံနက္ ၉ နာရီ ၄၆ မိနစ္အခ်ိန္၌ ေျခခ်မိခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ အမ္းစထေရာင္းႏွင့္ အယ္ဒရင္းတို႔သည္ လမ်က္ႏွာျပင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ လဆင္းယာဥ္ ငယ္အား လွည့္ပတ္စစ္ေဆးျခင္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ယူျခင္းႏွင့္ ပလပ္စတစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အလံကို လမ်က္ႏွာျပင္တြင္ စိုက္ထူျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္အၿပီး၌ အမ္းစထေရာင္းႏွင့္ အက္ဒရင္းတို႔သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအလံႏွင့္တကြ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဖမ္း ကိရိယာေ႐ွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ကို ကမၻာသို႔ လႊင့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးသည္ လသြားယာဥ္ငယ္၏ အနီးမွ လ၏ ေျမလႊာႏွင့္ ေက်ာက္တုံးမ်ားကို နမူနာယူျခင္း၊ လ၏ ငလ်င္လႈပ္ႏႈန္း တိုင္းထြာႏုိင္သည့္ ကိရိယာကို ေနရာခ်ထားျခင္း၊ ေလဆာေရာင္ျခည္တပ္ႏိုင္ရန္ ကိရိယာကို ေနရာခ်ထားျခင္းမ်ားကို ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ျပဳလုပ္ၾကသည္။

ထို႔ျပင္ အမ္းစထေရာင္းႏွင့္ အက္ဒရင္းတို႔သည္ လေပၚသို႔ လူသားမ်ားေရာက္႐ွိေၾကာင္း ကမၺည္းထိုးထားေသာ အထိမ္းအမွတ္တံဆိပ္ႏွင့္ အာကာသပ်ံသန္းမႈအတြက္ ႀကိဳးပမ္းယင္း အသက္ဆုံး႐ႈံး သြားခဲ့ၾကေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အပိုလို-၁ မွ အာကာသယာဥ္မွဴးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဂရစ္ဆန္၊ ၀ိွဳက္ႏွင့္ ႐ိုဂ်ာ၊ ဆိုဗီယက္ အာကာသယာဥ္မွဴး ကိုမာေရာ့ဗ္ႏွင့္ ယူရီဂါဂါရင္ တို႔၏ အထိမ္းအမွတ္ တံဆိပ္မ်ားကိုလည္း လမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ထားခဲ့ေသးသည္။

ထိုသို႔ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦး လမ်က္ႏွာျပင္၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အာကာသယာဥ္မွဴး “မိုက္ကယ္ေကာလင္း” သည္ အပိုလို-၁၁ ယာဥ္မႀကီးျဖင့္ လဗိမၺာန္ႀကီးကိုပတ္၍ ပ်ံသန္းလ်က္ ႐ွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ၂၄ မိနစ္၌ လဆင္းယာဥ္သည္ လမ်က္ႏွာျပင္မွ ျပန္တက္၍ အပိုလို -၁၁ ယာဥ္မႀကီးျဖင့္ ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ေန႔ ျမန္မာစံခ်ိန္ မနက္ ၄ နာရီ ၅ မိနစ္တြင္ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္ကာ ကမၻာသို႔ ဇူလိုင္လ ၂၄ ရက္ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၁ နာရီ ၁၉ မိနစ္အခိ်န္တြင္ ဟာ၀ိုင္ရီကၽြန္း အေနာက္ေတာင္ေဒါင့္ႏွင့္ မိုင္ ၉၅၀ အကြာ႐ွိ ပစိၥဖိတ္သမုဒၵရာသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္ခဲ့သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အပိုလို-၁၁ အာကာသယာဥ္ျဖင့္ လေပၚသို႔ ဆင္းသက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ဆက္လက္၍ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၀ နာရီ ၅၂ မိနစ္တြင္ ကြန္ရတ္၊ အလန္ဗင္း၊ ရစ္ခ်တ္ေဂၚဒြန္ႏွင့္ လဆင္းယာဥ္ငယ္ပါ၀င္ေသာ အပိုလို-၁၂ အာကာသယာဥ္ကို ထပ္မံပစ္လႊတ္ခဲ့ ျပန္သည္။

ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ အာကာသယာဥ္မွဴး သုံးဦးႏွင့္ လဆင္းယာဥ္ငယ္ ပါ၀င္ေသာ အပိုလို-၁၃ ကို ပစ္လႊတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္း အာကာသယာဥ္သည္ ေအာက္စီဂ်င္ ေလွာင္ကန္ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားသျဖင့္ ကမၻာသို႔ ျပန္လည္ ဆင္းသက္ခဲ့ရသည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ