ထူးထူး (ေတာင္ငူ)
ေမ ၁၇၊ ၂၀၁၄
အခန္း -၁-
ျမန္မာျပည္ေျမျပန္႔၊ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ အနီး- “အလွ်င္လို” ရြာသား သာလွ တစ္ေယာက္၊ ရြာကြမ္းေတာင္ ကိုင္ ေရႊမိနဲ႔အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းမွာ ရြာလည္ၿပီး ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာ ျဖစ္တဲ့ ဖင္လန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ရွိခဲ့ရပါတယ္။
ဖင္လန္ကို ေရာက္ ေတာ့ သမီးေလး ဖူးဖူး ေတာင္အသက္ (၃) ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ပါၿပီ။ ဖူးဖူးက သာလွ အသည္း၊ သာလွ ဘ၀ေပါ့။ ဖူးဖူးေလးကလည္း သူ႔အေဖ သာလွကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသလိုေပါ့… စားစရာရွိရင္ ဖူးဖူးက သာလွကို အရင္ေကၽြးတယ္… တစ္ခါတစ္ေလ၊ သူ႔အေမ ေရႊမိေတာင္ မနာလိုျဖစ္ရတဲ့အထိ အကဲပိုတယ္။
သာလွကေတာသားေပမယ့္ အထင္ေတာ့မေသးနဲ႔…. ၁၀ တန္းမွာ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္တာ၊ သခၤ်ာဆို ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ (၂) မွတ္ပဲ လိုတာ… အဂၤလိပ္စာမွာ (၆၅) မွတ္ေတာင္ရတာ…
သာလွ နဲ႔ ေရႊမိ တို႔ရဲ႕ကံလား… သမီးေလးဖူးဖူးရဲ႕ကံလားေတာ့မသိ… သမီး (၃) ႏွစ္ျပည့္လုျပည့္ခင္ ေလးမွာ မိသားစ၊ု ဖင္လန္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ Helsinki ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ သာလွတို႔ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ျမန္မာ မိသားစု (၁၀၀)နီးပါးရွိတယ္။
ဖင္လန္ေရာက္မွပဲ ဖူးဖူးေလးက စကားစေျပာတာ… ေျပာလိုက္တိုင္းလည္း ျမန္မာစကားတစ္လံုးမွမပါဘူး- အားလံုးက အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ေျပာ၊ မေျပာရင္- ဖင္းနစ္ရွ္ လိုေျပာတယ္။ သာလွ တစ္ေယာက္စိတ္ေတာ္ေတာ္ပိန္ေနရၿပီ။ သာလွက အထစ္အထစ္ျဖစ္ ေနေပမယ့္ ဖူးဖူးကေတာ့ ဒိုးဒိုး ေဒါက္ေဒါက္ ေျပာေနၿပီ။ သမီးက မိန္းကေလးမိုလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္သြက္တယ္။ တစ္ခုခု သူလိုခ်င္တာ ရတယ္ဆို၊ Kiitos လို႔(ေက်းဇူး) ေျပာတတ္ေနၿပီ။
သာလွကတစ္ႏွစ္ေလာက္ အဂၤလိပ္စာကို မြမ္းမံအေနနဲ႔ သင္အၿပီးမွာ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ ေအာင္တဲ့ အတြက္ တကၠသိုလ္ကိုဆက္သြားရတယ္။ အဲ့ေတာ့ သာလွ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆို အိမ္စာေတြ၊ စာေၾကြးေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီးလုပ္ေနရတာနဲ႔ သမီးေလးကိုေတာင္ သိပ္မၾကည့္အား ေတာ့ဘူး။
××××××
အခန္း -၂ –
စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ၿမိဳ႕က ျမန္မာအစ္ကိုႀကီးရဲ႕ေမြးေန႔ဖိတ္တာနဲ႔ သာလွတို႔မိသားစု လည္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက သာလွတို႔ကို အားလံုးနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သာလွတို႔မိသားစုက ေရာက္တာသိပ္မၾကာေသးဘူးေလ၊ အဲ့ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြ၊ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႔ သိပ္မသိေသးဘူးေပါ့။
ျပႆနာက စားၿပီးေသာက္ၿပီးမွစတာ… ထမင္းစားခန္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးေတာ့၊ ဧည့္ခန္းကို အလာမွာ အစ္ကိုႀကီးက ဆရာမ ၀ါ၀ါ နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္… ဆရာမက ဒီၿမိဳ႕က ကေလးေတြကို ျမန္မာစာသင္ေပးေနတာတဲ့… အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဆရာမ၀ါ၀ါ လို႔ပဲေခၚၾကတာတဲ့… အသက္ကေတာ့ သာလွ ခန္႔မွန္းတာ မလႊဲဘူးဆို (၄၀) ေက်ာ္ေပါ့…
ဆရာမ၀ါ၀ါက “ကိုသာလွ၊ ဖူးဖူးေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာလိုမေျပာတာလဲ၊ ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဆရာမဆီလႊတ္လိုက္၊ ဆရာမ သူ႔ကိုျမန္မာစာသင္ေပးမယ္ သိလား”…. သာလွတစ္ေယာက္ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဆရာမကိုၾကည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာမလို႔ အၾကည့္-
အို႔…. အို႔…. .အိုး… မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမက မီနီစကတ္လား ဘာလားေတာ့မသိဘူး ၀တ္ထားတဲ့စကတ္က တိုတာမွ လန္ထြက္ေနတယ္… ေရ၊ ေျမလိုက္သြားတာေနမွာပါေလ….
သာလွ တံေတြးမ်ိဳခ်ရင္း- သူ႔မ်က္ႏွာ ဆရာမရိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုထဲပါမွာစိုးတဲ့အလား… ေခါင္းႀကီးငံု႔ကာ “ဟုတ္” လို႔ တစ္လံုးကို မနည္း အား တင္းၿပီးေျပာလိုက္ရတယ္။
သာလွတို႔ျပန္ခါနီးေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္ အစ္ကိုႀကီးက ဒီႏွစ္ ၿမိဳ႕မွာ သႀကၤန္လုပ္မယ့္အေၾကာင္… သာလွတို႔ကိုဖိတ္တဲ့အေၾကာင္း… ေနရာက ေတာ့ ၿမိဳ႕ကနာမည္ႀကီးေက်ာင္းမွာျဖစ္ေၾကာင္း… သာလွတင္မဟုတ္ ေရႊမိလည္းအေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္… သႀကၤန္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနႏိုင္လိမ့္မလဲ…
သာလွရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ အိမ္ေရာက္ၿပီး (၂)ရက္၊ (၃) ရက္နဲ႔ မထြက္ဘူး… ေျခသလံုးကို ေျပာပါတယ္… ဆရာမ၀ါ၀ါရဲ႕ ေျခသလံုးက ရြာမွာ သာလွ ဆန္ေထာင္းတဲ့ ေမာင္းေထာင္းတံ ထက္ပို တုတ္မယ္ ထင္တယ္… ေတာသား သာလွ ေျခသလံုးေလာက္ေတာ့ သနားတယ္ေပါ့…
××××××
အခန္း – ၃ –
သာလွရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ မေခၚဘဲ အလည္လာတဲ့ဧည့္သည္ကေတာ့ သမီးေလးကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျမန္မာစာသင္ေပးရပါ့မလဲ…. ကိုယ့္ယဥ္ ေက်းမႈ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္ေလ… မဟုတ္ဘူးလား….
ဒီလိုနဲ႔ သာလွ တစ္ေယာက္ ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည့္နဲ႔ပဲ သမီးေလးဖူးဖူးကို ျမန္မာစာ သင္ေပးေနပါေတာ့တယ္…
အခုဆို သမီးက ကႀကီး၊ ခေခြး အျပင္၊ က ကာ ကား တို႔ ခ ခါ ခါး တို႔ ကိုပါ ဆိုတတ္၊ ေရးတတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မေရာက္ေသးလို႔၊ ႏို႔မို႔ဆို သမီးကို ဆရာမ၀ါ၀ါ ဆီပို႔ၿပီးၿပီ။ သာလွတစ္ေယာက္ သမီးအတြက္ အရင္ကေလာက္စိတ္မပူေတာ့… ဟုတ္တယ္ေလ… ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သင္တာနဲ႔တင္ သမီးကေတာ္ေတာ္ေလးတိုးတတ္ေနၿပီ၊ ဆရာမဆီပို႔လိုက္ရင္ ေသခ်ာတယ္… ဖူးဖူးတစ္ေယက္ ျမန္မာစကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ေတာ့မွာ…
ေရႊမိဆို “ကိုရင္သာလွ၊ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ေနာ္… ဆရာမေလးနဲ႔ဆံုရတာ… ထီေပါက္သလိုပါပဲေတာ္”….
ႏွစ္ကိုလစား၊ လကိုရက္စားနဲ႔ပဲ… သာလွတို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ သႀကၤန္ပြဲႀကီးၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေတာင္ဖိတ္ထားတယ္ဆိုပဲ…. သာလွတို႔မိသားစုလည္း ေပါင္ဒါအေဖြးသားနဲ႔ မိသားစုလိုက္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကရိုးရာသႀကၤန္ပြဲကိုဆင္ႏြဲဖို႔တပ္ခ်ီခဲ့ပါေတာ့တယ္…
ခန္းမေရာက္ေတာ့ လူေတြစံုေနပါၿပီ… ဒါေပမယ့္ ပြဲကမစေသး… ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္မလာေသးလို႔ေစာင့္ေန တာဆိုပဲ။ ဒီေနရာမွာ သာလွ ႀကိတ္ၿပီးၿပံဳးလိုက္မိပါတယ္… ေအာ္ ဒီကလူႀကီးနဲ႔ တို႔ျမန္မာျပည္က လူႀကီးနဲ႔ အတူတူပါပဲလားေပါ့…
ခဏေနေတာ့ အခမ္းနားမႈး (၂)ေယာက္လိုက္ကာေနာက္ကထြက္လာပါေတာ့တယ္… အလည့္ ဆရာမ၀ါ၀ါက အခမ္းအနားမႈးလုပ္မွာကိုး… ေအးေပါ့ေလ… ျမန္မာစာဆရာမကိုး… ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖင္းနစ္ရွ္လို နဲ႔ အဂၤလိပ္လို အစီစဥ္တင္ဆက္မယ့္ အခမ္းအနားမႈး ေလး ကိုမင္းေမာင္ပါ။
ပြဲစၿပီဆိုကတည္းက လက္ခုပ္သံေတြ မစဲေတာ့ပါဘူး… ေအးေပါ့ေလ… အမိေျမနဲ႔ေ၀းကြာေနတာ ၾကာ ေတာ့ လည္း ဒီလိုပြဲမ်ိဳးဆိုတာ လက္ဖက္နဲ႔ ေတာင္ မလဲႏိုင္ဘူးေပါ့… အက ကလည္းေကာင္း၊ အဆိုကလည္းေကာင္း… သာလွေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖင္လန္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ ေမ့ၿပီး၊ စိတ္ထဲမွာ ရြာျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ….
အေရးအေၾကာင္း… ဒိန္းေဒါင္းဆုိသလို၊ အရွိန္ရေနကာမွ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
အားလံုးၿမိဳ႕ေတာ္၀င္ဆီကို အာရံုေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာမ၀ါ၀ါ ကေတာ့သြက္သြက္လက္လက္၊ ခ်က္ခ်က္ ခ်ာခ်ာ ဆိုသလို မိုက္ကရိုဖုန္းကို ဆတ္ကနဲ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး “၀ဲလ္ကမ္းပါ” လို႔… ေျပာခ်လိုက္တယ္။ သာလွတစ္ေယာက္ ဆရာမ၀ါ၀ါ ဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိ…ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားေပမယ့္…. ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကေတာ့ မေၾကာင္ဘူးခင္ဗ်… ဆရာမ၀ါ၀ါဆီကို လက္လွမ္းျပရင္း ျပံဳးတယ္ဗ်… သာလွ ေသခ်ာျမင္ လိုက္တယ္…..
ေနာက္ ဆက္လက္ၿပီး ဆိုၾက၊ ကၾကေတာ့- ဘယ္သူကေျမွာက္ေပးလိုက္တယ္ မသိ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဆိုတဲ့ ဘိုးေတာ္ႀကီးက ဆိုတဲ့၊ ကတဲ့ ကေလးေတြကို ပန္းကံုးတက္စြပ္ပါေလေရာ…
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္တစ္ခါပန္းကံုးစြပ္တိုင္း၊ ကိုမင္းေမာင္က လက္ခုပ္ေလးတီးလို႔၊ ဆရာမ၀ါ၀ါက “သိုင္းကယူးပါ” လို႔ မိုက္နဲ႔လွမ္းေျပာတယ္ခင္ဗ်… သာလွေၾကာင္သြားေပမယ့္ ဘိုးေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေခါင္းကေလးၿငိမ့္လို႔ ဆရာမကိုေတာင္ လက္ျပန္ျပလိုက္ေသးတယ္…
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အသစ္စတိုင္း၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကလည္း ပန္းကုံးတက္စြပ္သလို၊ ဆရာမ၀ါ၀ါကလည္း “သိုင္းကယူးပါ” လို႔တစ္ခါေျပာတယ္… ၾကာလာေတာ့ သာလွေတာင္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း၊ နားေထာင္ရင္း၊ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ “အိုင္အမ္ ဗဲရီး ဟက္ပီးပါ” လို႔ ေျပာမိေတာ့မလို႔ မနည္း ဘရိတ္အုပ္ထားရတယ္… ဖူးဖူးကေတာ့ တခစ္ ခစ္ နဲ႔ ရီေနေလရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီးလို႔ေမးေတာ့ ဟိုအန္တီႀကီးက တစ္ခါတည္းနဲ႔ စကား (၂) မ်ိဳးေျပာတတ္တယ္ေနာ္ ေဖေဖတဲ့…..
(၁)နာရီေလာက္ၾကာေတာ့၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကျပန္ဖို႔ မတ္တတ္ထရပ္တယ္… အနီးအနားက ျမန္မာမိသားစုေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ျပန္မလို႔လုပ္ေတာ့၊ ဆရာမက စင္ေပၚကေန “သိုင္းကယူးေနာ္”… “ ဆီးယူေနာ္” လို႔ မိုက္နဲ႔လွမ္းေျပာတယ္ဗ်… ဟို ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဆိုတဲ့ ဘႀကီးကလည္း နားလည္တယ္ဗ်… လွမ္းၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္….
ပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ သာလွတစ္ေယာက္ကားကိုသတိနဲ႔ေမာင္းေနတုန္း- ေရႊမိက “ကိုရင္သာလွ၊ ရွင္… သမီးကို ဆရာမ၀ါ၀ါဆီ ပို႔မလို႔လားတဲ့”… သာလွတစ္ေယာက္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ကားကို ဒက္စ္စေတာ့နင္းမိေတာ့မလို႔….. အိုး… သာလွ ေယာင္ၿပီးေျပာမိတာကေတာ့ “ေဆာရီးပါ”…
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဆရာ ထူးထူး
ဖတ္ရတာ အရသာ လႊတ္ရိွဗ်ာ။ သိုင္းခရူးေနာ္။