ဂ်ဴနီယာ၀င္း
ေမ ၄၊ ၂၀၁၄
‘အသက္နဲ႔လူေတြ’ ပါ။ ‘အသက္မဲ့လူေတြ’ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔မွာ ကြၽန္မတုိ႔လိုပဲ အသက္ရိွပါတယ္။ သူတုိ႔ဆိုတာ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ရစရာမရိွေအာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရသူေတြပါ။ အသက္ေတြရိွသလို ခံစားတတ္တဲ့ နွလံုးသားေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ခံစားတတ္တယ္။ ငိုေႂကြးတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တယ္။ ဆာေလာင္တတ္တယ္။ သနားတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္တတ္ၾကပါ တယ္။
အသက္ရိွတယ္လုိ႔ ဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ ခံစားမႈေတြ ပါသြားပါတယ္။ လူေတြလုိ႔ဆိုလိုက္ေတာ့ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြ နဲ႔အတူ ေတြးေခၚတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြပါသြားတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ေလးဘက္ေလးတန္ကာရံထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ မိသားစုနဲ႔အတူတကြ ေနၾက တယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ေတြလိုပဲ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြလည္း ရိွတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ လည္းရိွတယ္။ ျပီးေတာ့… ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ေနၾကသူေတြပါ။
႐ုတ္တရက္ အျဖစ္ဆိုးကိုလက္ခံလိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ ကိုယ္ဖက္တြယ္ၿပီးေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ ေန႔စဥ္ ေတြ႕ ေနက် မိသားစုေတြလည္း ဖ႐ိုဖရဲ တကဲြတျပားျဖစ္သြား႐ံုမက ကိုယ့္အသက္ေတြကိုေတာင္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ေျပးလႊားရွင္သန္လာခဲ့ၾကရသူ ေတြပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေငြေၾကး၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ ဘာဆိုဘာမွ မရိွေတာ့တဲ့ ေဟာဒီမုန္တိုင္းႀကီးကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ရွင္သန္ခဲ့ၾကရတဲ့ အသက္နဲ႔လူေတြပါ။ ကိုယ့္ဘိုးဘြား၊ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ေျမးကေလးေတြ ရွာေဖြဖက္တြယ္ဖို႔ နွလံုးသားနဲ႔လူေတြမွာ ကိုယ့္ အသက္ေလးဆက္ရွင္ဖို႔အေရး သူတကာကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆိုသလိုအသိကင္းမဲ့၊ အရွက္ကင္းမဲ့… အဲသည္လိုအျဖစ္မ်ဳိးကို ကိုယ္သာၾကံဳလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ႀကိဳတင္ၿပီး ေငြေၾကးဥစၥာ ေတြကို လံုျခံဳတဲ့ေနရာ ပို႔ထားခ်ိန္မရိွ။ ကိုယ့္အဘိုးအဘြားေတြကို ေဘးလြတ္ရာေရွာင္ဖို႔ အခ်ိန္မရိွ၊ ႏုိ႔စုိ႔ရြယ္ကေလးငယ္ေတြ၊ ကိုယ္ ဝန္သည္ေတြ၊ မေျပးနိုင္ မလႊားနိုင္သူေတြအတြက္ စဥ္းစားေပးခိ်န္မရိွလိုက္တဲ့ အျဖစ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးဟာ အသက္နဲ႔လူေတြပါ။ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတတ္ပါတယ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈကိုလည္း ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဟာဒီဒဏ္ကိုလည္း ခံနိုင္ရည္ရိွၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကံ့ၾကံ့ခံေပးၾကမွာလဲ။ သူတုိ႔ရဲ့ အခုေလာက္ထိခံနိုင္ရည္ရိွမႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရ တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ့နွလံုးသားေတြ၊ သူတုိ႔ရဲ့အျဖစ္ဆိုးေတြကို ျပန္ေျပာဖို႔ အင္အားရိွေနဆဲသူတုိ႔ရဲ့ စကားလံုးေတြ အဲသည္အ သက္နဲ႔လူေတြ။
မိသားစုဝင္ေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးေသဆံုးဆံုးရံႈးမႈကို လက္ခံလိုက္ၾကရၿပီ။ အဲသည္အဘိုး၊ အဲသည္အဘြား၊ အဲသည္ မိဘ၊ အဲသည္ အစ္ကို၊ ေမာင္၊ ညီေလး၊ ညီမေလး၊ သား၊ သမီး၊ အဲသည္ ေျမးကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အဲသည္လို မွတ္လိုက္ရၿပီ။ အဲသည္လို ယူဆၾကေပေတာ့။ ေနာက္ လိုက္ရွာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေဟာသည္မွာတင္ သည္ဘဝသည္မွ်သာ ဘယ္လိုလဲ…၊ သတၲဝါတစ္ခုကံတစ္ခုဆိုတာကို ဘယ္လိုနွလံုးသြင္းၿပီး ဘယ္လိုစိတ္ေျဖၾကမလဲ။ သူတုိ႔မပါဘဲ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္တည္ေဆာက္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရေတာ့မယ္။ အသက္နဲ႔လူေတြေလ အသက္မဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခံစားတတ္တယ္။ မ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ သတိရတတ္တယ္။ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ ေပ်ာက္ေသာသူရွာရင္ေတြ႕ဆိုတာ မယံုဘူး။ နွလံုးသားတစ္ခုလံုးဆဲြညစ္ ဆုတ္နယ္ လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရတာ။ အေလာင္းေတာင္ ရွာမရဘဲ ေသၿပီလုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ရတာ။ ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ စက္႐ုပ္မွ မဟုတ္ တာပဲ။ အသက္နဲ႔လူေတြပါ။
ဒီအရင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလုိ႔ ယူဆခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလာပါ။ ဒီေန႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အစည္းအေဝးရိွတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ… တဲ့။ အဲသည္လိုဆိုရင္ ကိုယ့္အဘိုးကိုယ့္အေဖ သြားၾကရတယ္။ မိသားစုထဲမွာအသက္ အႀကီးဆံုးကိုေခၚတာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲသည္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုနွစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ကေလးပါ။ အခုမွ ဆယ္တန္းေရာက္ တာပါ။ ေက်ာင္းမေနဖူးေပမဲ့ ၂ဝ ႏွစ္ေတာ့ ရိွျပီ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြေခၚေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအရြယ္ကေလးေတြ အေျပးအလႊားသြား တန္းစီရတယ္။ ထိုင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ၾကရတယ္။ လွဴတဲ့ပစၥည္းေတြ လက္ခံရတယ္။ မိဘကိုယ္စား ဘိုးဘြားကိုယ္စားတဲ့။ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚကို အရင္ကကိုယ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လုိ႔လဲလုိ႔ ထင္ခဲ့တာေလ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးေၾကာင့္ ဘိုးဘြားမိဘေတြမွ မရိွေတာ့တာ။ ကိုယ္မွ မသြားရင္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ညီေလး၊ ညီမေလး ဘယ္လိုစခန္းဆက္သြားမွာတုန္း။ နာၾကင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ လူႀကီးလုပ္ေနၾကရၿပီ။ အသက္နဲ႔လူေတြကိုး။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ သတၲိေတြ၊ ဘယ္သူကေပးလိုက္မွန္းမသိတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ဘဝဆိုတာအဲဒါပဲ။ ခါးသီးတယ္၊ အၾကင္နာကင္းမဲ့တယ္။ မ်က္နွာလိုက္တယ္။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္လုိ႔ရြာတုိ႔၊ အကုသိုလ္မ်ားဝင္ရင္ အတံုးလိုက္ အတစ္ လိုက္ ဝင္တယ္တုိ႔ ရိွသမွ်ေသာစကားပံုေတြ အကုန္မွန္ေတာ့တာပဲ။ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာမတ္မတ္ရပ္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ၿမိဳသိပ္၊ က်န္ရိွေန ေသးတဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားေတြရဲ့ လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား။ ကံၾကမၼာကို ရင္ေကာ့ျပီးခံတယ္။
မိသားစုနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်တုိ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္လုိ႔ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကို ၿမိဳခ်ထားလိုက္။ သူတုိ႔မိသားစုဝင္ ဆံုးရံႈးတာတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္၊ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္။ အဲဒါ ထပ္တူထပ္မွ်ဆိုလိုက္ရင္ မျပည့္စံုေသးဘူး။ ဒီထက္မကအဓိပၸါယ္ရိွတဲ့ စကားလံုးေတြ ရိွဦးမယ္။ ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ ေၾကကဲြစရာစကားလံုးေတြ ရိွဦးမယ္။ နႈတ္ကေနေတာင္ ေရတြက္ဖို႔ ဘာမွထြက္မလာဘူး။ စကားလံုးရွာမရဆိုတာ အခုမွပဲသိေတာ့တယ္။ ေမးလည္း မေမးရက္။ ၾကားလည္း မၾကားရဲ။ စဥ္းစားမိ႐ံုေလးနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထမတက္ ခံစားရတယ္။ သူတုိ႔က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မၾကည့္ရက္ဘူး။ အခိ်န္ဆိုတဲ့သမားေတာ္က ဘယ္မွာတုန္း။ ရင္ထဲကဒဏ္ရာေတြကိုကုစားဖို႔ ေစာလြန္းပါေသးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ရင္ထဲကဒဏ္ရာကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ကုစားေပေတာ့။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ လပိုင္းအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရပ္တည္ေရး၊ စားေရး ေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရးဆိုတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ ဝတၲရားေတြနဲ႔ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိုင္တာ။ အခိ်န္ဆိုတဲ့အရာကို ဟားတိုက္လုိ႔ေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ေဟာဒီလပိုင္းနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရွင္သန္၊ ဘယ္မွာလဲလြမ္းစရာအခိ်န္၊ မ်က္ရည္က်စရာအခိ်န္။ ဒီေတာ့ အခိ်န္ဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာကသူတုိ႔ရင္ထဲကဒဏ္ရာေတြ ကုစားဖို႔အခိ်န္ မရိွေတာ့ဘူး။ သူ႕စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တာဝန္ဝတၲရားအတြက္ ေပးလိုက္ရတဲ့အခိ်န္ေတြ ကုန္ျပီ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္းမီးဖြားလိုက္တဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ မုန္တိုင္းႀကီးထဲေျပးရလႊားရတဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ မုန္တိုင္းအၿပီးမွာ ေမြးကင္း စကေလးအတြက္၊ ဗိုက္ထဲကေမြးကာနီးကေလးအတြက္ သူတုိ႔ဘာေတြ စဥ္းစားေနမွာလဲ။ ဒါေတာင္ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ အတြက္ မပါေသးဘူး။ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ စိတ္မထိခိုက္ရတုိ႔၊ နာေရးကိစၥေတာင္ ကိုယ္ဝန္နဲ႔ ေမြးတဲ့သူေတြကေလးထိခိုက္မွာစိုးလုိ႔ လွ်ဳိ႕ ဝွက္ထားရမယ္တုိ႔ စတဲ့အယူအဆေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။ သူတုိ႔မ်ားဘယ္လိုအင္အားေတြ၊ သတၲိေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကမွာပါလိမ့္။ အသက္နဲ႔ လူေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ထက္ သတၲိရိွလိုက္ၾကတာ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြဟာအေမွာင္ထဲကအလင္းေရာင္လား။ ဘုရားကေပးတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ပါးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
မုန္တိုင္းအတြင္းမွာေမြးကင္းစကေလးေတြကိုမိဘေတြ၊ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြကအတင္းဖက္ၿပီးေျပးလႊားခိုင္းခဲ့လုိ႔ လြတ္ၾကတယ္။ ဆယ္ ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ ကိုယ့္ဘာသာအသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုပ္နိုင္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္လုိ႔ လြတ္ခဲ့ႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီအသက္အရြယ္ၾကား ကဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္အရြယ္ကေလးေတြမွာေတာ့ မ်ားစြာအသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ၾကရတယ္။ တကဲြတျပား ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမြး ကင္းစေလးေတြ၊ ကေလးပုစိေကြးေလးေတြမွာသူတုိ႔ကိုေထြးေပြ႕ထားတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိဘေတြ (ရိွေသးရင္ေတာ့)၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ လက္ထဲမွာကစားစရာရုပ္ကေလးေတြပိုက္လုိ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ အေဖ၊ အေမ၊ ဘယ္မွာလဲလုိ႔ မေမးတတ္ပါဘူး။ တစိမ္းေတြလက္ထဲေရာက္လည္းနားမလည္ရွာဘူး။ ကစားစရာ၊ စားစရာ၊ ေဆာ့စရာေတြရိွေနရင္ ျပည့္စံုေနၾကျပီ။ ေနာင္သိတတ္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႕ကိုတစ္ေယာက္ ေယာက္က ေျပာျပမွသိမယ္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုတာကို လက္ဆင့္ကမ္းေျပာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ေလးေတြ သိသြားၾကလိမ့္မယ္။ အဲ သည္လိုပဲလက္ခံထားေပေတာ့။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္းေသဆံုးသြားသူေတြအတြက္ ဆြမ္းဦးဆိုတာဘယ္ေနမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ပါ။ သပိတ္သြတ္တာတုိ႔၊ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတုိ႔စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲခဲ့ဘူး။ တမလြန္ကဘိုးဘြား၊ မိဘ၊ သားသမီးေျမးေတြေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြ တာဝန္မေက်ခဲ့ရတာနားလည္ေပးၾကပါေတာ့လုိ႔ပဲ ေတာင္းပန္ၾကရေတာ့မယ္။ တစ္လျပည့္ (နွစ္လ) ျပည့္ေတြကိုေတာ့ အလွဴရွင္ေတြရဲ့ အလွဴေငြေလးေတြနဲ႔ အမွ်တန္းေဝနိုင္ခဲ့ၾကျပီေပါ့။ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးမတိုင္မီကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားသူေတြအတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ သူတုိ႔က ဒီလိုဆိုး ရြား၊ ရက္စက္တဲ့ ေၾကာက္စရာအျဖစ္ေတြကို ျမင္မသြားၾကဘူး။ ၾကံဳမသြားၾကရဘူး။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မသြားၾကရဘူး။ ႐ူးသြပ္မသြားၾကဘူး။ နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ၾကားအသက္ေပ်ာက္ခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းေၾကကဲြမိတဲ့ၾကားက က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြရဲ့ ပူပင္ေသာက၊ လြမ္းေဆြးအပူမီးေတြ မခံရေလျခင္းလုိ႔ ၾကံဖန္ေတြးၿပီး ေျဖလိုက္မိပါရဲ့။ ေမြးကတည္းကလယ္လုပ္၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း၊ တံငါလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးလာခဲ့ၾကသူေတြေလ။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး မကိုင္ဖူးၾကပါဘူး တဲ့။ အဝတ္တစ္စံုေလာက္နဲ႔ေနလုိ႔ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲဒီလို မုန္တိုင္းအတြင္း ကြယ္လြန္သြားသူေတြကိုေတာ့ သတိရေနၾကတယ္။ အရင္က ေနခဲ့ရတဲ့ မိသားစုဘဝကိုေတာ့ ဘယ္လိုအရာမ်ဳိးနဲ႔မွ မလဲနိုင္၊ တန္ဖိုးထားေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းပါ။
(အမွတ္ ၁၉၉၊ ၂ဝဝ၈၊ ေအာက္တိုဘာလ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
it s very true. i cannot believe the gov did very little to help. Our people re very resilient and strong but sometimes we have no choice. I hope the readers will get to read this post -i believe we should be allowed to express our opinions since we live in the US.