အရွင္ဉာဏိက အေတြးအျမင္

အရွင္ဥာဏိကာဘိ၀ံသ – မုဒိတာ တံခါး

မုဒိတာ တံခါး
အရွင္ဥာဏိကာဘိ၀ံသ၊ ေမ ၁၊ ၂၀၁၄

မေန႔ညက(ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အရဆုိ ဒီေန႔မနက္ပုိင္းက) ဗုိင္ဗာဆက္သြယ္ေရးကေန ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္က မွတ္ခ်က္ေလးတစ္ခု ပုိ႔ေပးထားတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ “မုဒိတာေရႊစာေပမွာ ဥေပကၡာေတြ မ်ား
ေနတယ္ထင္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မုဒိတာပြားစရာ ရွားလ႔လိုလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ စာေလးေရးစမ္းပါဦး။ မုဒိတာရွားပုံေတာ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့” တဲ့။

စာမေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ မေရးျဖစ္တာက ဆရာေတာ္မိန္႔သလုိ ဥေကၡာေတြမ်ားေနလုိ႔ လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိက ေျပာလုိ႔ရႏုိင္မယ္ထင္ပါရဲ့။ ျပည္တြင္းသတင္း၊ ျပည္ပသတင္း၊ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ၊
ဘယ္သတင္းကုိမွ ဟုတ္တိပတ္တိ အခ်ိန္ေပး နားမေထာင္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အထူး သျဖင့္ေတာ့ ဟုိယခင္က အၿမဲတမ္းလုိနားေထာင္ျဖစ္တဲ့ ဘီဘီစီ ဗီြအုိေအ အာအက္ဖ္ေအလုိ ျမန္မာ
ျပည္အေၾကာင္း အထူးတင္ဆက္တဲ ့ ေရဒီယိုအစီအစဥ္မ်ားက ို နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့တာဆိုရင ္ ႏွစ္ခ်ီလ႔ပို င ္ ၾကာေနခဲ့ၿပီ။

တခါခါ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ သတင္းေတြေလာက္ကုိပဲ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ႀကိဳးၾကားႀကိဳး ၾကား ရွာဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ပန္းသတင္း ေလညင္းေဆာင္၊ လူသတင္းလူခ်င္းေဆာင္ ဆုိသလုိ
သတင္းစကားဆုိတာက လူမ်ားမ်ားနဲ႔ အၿမဲထိေတြ႔ဆက္ဆံေနပါမွ ပုိမုိၾကားရတတ္တာမ်ိဳး။ ခုေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္ပါးတည္းေနတဲ့အခ်ိန္ကသာမ်ားသမုိ႔ စပ္မိစပ္ရာေျပာျဖစ္တာဆုိတာလည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ
နည္းပါးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဟုိဟုိဒီဒီ ေကာင္းဆုိးသတင္းမ်ားက ကုိယ္နဲ႔ေ၀းေနတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခုေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေလာဘေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒါသေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္
ျဖစ္ စိတ္ကုိဒဏ္သင့္ေစမယ့္ သတင္းမ်ိဳးေတြကုိ မၾကားမသိလုိတာ၊ မျမင္မေတြ႔လုိတာကုိလည္း သတိ ထားမိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္က လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္က အဆက္ျပတ္
ေနသလုိျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အေနအထားက ဥေပကၡာပြားသလိုျဖစ္ေနေတာ့လည္း ဆရာေတာ္မိန္႔သလုိ ျမန္မာျပည္မွာ မုဒိတာပြားစရာ ရွားသလား၊ မ်ားသလားဆုိတာက ေျပာေနဖုိ႔ပင္ လုိမယ္ မထင္
ေတာ့ဘူးေပါ့။

စာေရးျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္လည္း အျခားသူမ်ား စာေရးၾကတာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာကုိ အေျခခံၿပီးေရးတယ္၊ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးက သူတုိ႔ေတြရဲ့ စာေရးလုိစိတ္ကုိ ႏိႈးဆြေပးတယ္ဆုိတာကုိ
ေတာ့ မသိပါဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ကုိယ္စာေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းထဲမွာ ေက်နပ္မႈ မေက်နပ္ မႈတစ္ခုခုဟာ အရင္းခံအေၾကာင္းျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင္း
ေတြ အထူးမရွိလွပဲ စိတ္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မလႈပ္မရွားျဖစ္ေနခ်ိန္မ်ားလုိ႔ စာေရးဖုိ႔ပါပ်က္ကြက္ေန တယ္။ ကုိယ္တကယ္ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးလုပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စာေရးျခင္းအလုပ္ကုိ မလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တခါခါ
မွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားမရႏုိင္ျဖစ္မိတတ္ပါရဲ့။

ဆရာေတာ္မိန္႔သလုိ ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မုဒိတာျဖစ္စရာ ရွားတယ္ မ်ားတယ္ဆုိတာကုိ အထူး အေထြ ေျပာစရာမရွိေပမယ့္ ခုရက္ပုိင္းမွာ မုဒိတာျဖစ္စရာ(၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးစရာ) အေၾကာင္းအရာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတာ့ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအထဲက အခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာမ်ားက မထူးဆန္းေပမယ့္ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းလုိ႔ ေျပာႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြအဖုိ႔ မထူးဆန္း
ခဲ့ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး ကုိယ္တစ္ဦးတည္းအတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။

မၾကာမီက ေသြးသြားစစ္ေတာ့ ကုိယ္လက္စထေရာမ်ားေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္က ေဆးစား မလား၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မလားဆုိတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ့္အစီအစဥ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ အရင္က
ဆုိရင္ တစ္ပတ္မွာ အနည္းဆုံး သုံးေလးႀကိမ္မက လမ္းပုံမွန္ေလွ်ာက္ေနၾက။ ခုေနာက္ပုိ္င္းမွာေတာ့ အလုပ္နည္းနည္းမ်ားမ်ားတာကုိ အေၾကာင္းရွာၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အသက္အရြယ္ရလာ
တာ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ အထူးေလ့က်င့္မႈမ်ိဳး မလုပ္ျဖစ္တာ၊ ထုိင္ခ်ိန္ပုိမ်ားလာတာ။ ကုိယ္အေလး ခ်ိန္တုိးလာတာ၊ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက ကိုိယ္လက္စထေရာမ်ားဖုိ႔ အေထာက္အပံ့ေတြ ျဖစ္လာ
တာထင္ပါတယ္။

ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရမယ္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္းနဲ႔ ထိေရာက္မယ့္နည္းလမ္းအျဖစ္ ေတာင္တက္တဲ့ နည္းကုိ ေရြးျဖစ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခပ္သြက္သြက္တစ္နာရီေလာက္ေလွ်ာက္မွ ေခြ်းထြက္ၿပီး
ေမာဟုိက္တတ္ေပမယ့္ ေတာင္တက္ရင္ေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔တင္ပဲ ေဟာဟဲခပ္ကာ ေမာ ဟုိက္ၿပီး ေခြ်းလည္းေကာင္းေကာင္းစုိ႔လာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တက္စရာေတာင္တန္းကလည္း
ေက်ာင္းနဲ႔က ငါးမိနစ္ခန္႔မွ်ေလာက္သာ ကားနဲ႔သြားရတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ။

ဒီေနရာေလးက ၿမိဳ့ျပနဲ႔နီးေပမယ့္ ေတာရသကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ေနရာေလး။ အတန္ငယ္ျမင့္တဲ့ေတာင္တန္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးျဖစ္ေနတဲ့ လြင္ျပင္ေလး။ ေတာင္ေျခတေလွ်ာက္ ဒီလြင္
ျပင္ေလးကုိ ပတ္ၿပီးလည္း လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္တယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူေတြနဲ႔ တြန္းလွည္းနဲ႔လမ္း ေလွ်ာက္ၾကတဲ့ မိခင္ေတြအတြက္ ေကာင္းတဲ့အေနအထားေပါ့။ သူတုိ႔အတြက္ အတန္ငယ္ေမာလာရင္
ေရကန္ေဘးမွာ အပန္းေျဖအနားယူစရာ ခုံတန္းေလးေတြကလည္း အရန္သင့္။ သားငယ္သမီးငယ္ေတြအတြက္ ေရကန္ေလးထဲမွာ ကူးခတ္ေပ်ာ္ပါးကာ အစာရွာေနတဲ့ ဘဲရုိင္းေတြနဲ႔ေရၾကက္ငယ္ေတြကုိ
လည္း ညႊန္ျပလုိ႔ရႏုိင္တယ္။

လွ်ိဳေျမာင္ေခ်ာက္ၾကားနဲ႔ အနည္းငယ္စြန္႔စြန္႔စားစားသြားရတာ ၀ါသနာထုံသူေတြအတြက္ေတာ့ ေတာင္ တန္းႏွစ္ခုၾကားက လွ်ိဳေျမာင္တစ္ေလွ်ာက္ ဟုိးေ၀းေ၀းထိသြားႏုိင္တဲ့ ေျမလမ္းေလးေတြကုိ အသုံးျပဳႏုိင္
တယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ဘယ္မွာအဆုံးသတ္သလဲဆုိတာကုိေတာ့ တစ္ခါမွ အဆုံးထိေအာင္ မေလွ်ာက္ဖူးေလေတာ့ ေျပာမျပႏုိင္ပါဘူး။ လွ်ိဳေျမာင္ၾကားမွာ ပါးပါးလ်လ် ျဖတ္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္း
ေလးကုိ ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္သြားလာရုံမွ်သာက်ယ္တဲ့ တံတားငယ္ေလးေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတာ့ ဒီလွ်ိဳေျမာင္လမ္းၾကားကုိ အသုံးျပဳရင္ျဖင့္ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။

ဒီလွ်ိဳေျမာင္လမ္းၾကားကုိ အသုံးျပဳသူေတြအဖုိ႔ သက္ဆုိင္ရာက သတိေပးထားတဲ့ အဆင္မသင့္လ်င္ ေတာင္ျခေသၤ့ေတြ၊ ေျမြေတြနဲ႔ က်ားသစ္လုိေတာရုိင္းသတၱ၀ါမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ႏုိင္တယ္ဆုိတာအတြက္ ႀကိဳ
တင္ျပင္ဆင္သြားဖုိ႔လုိေပလိမ့္မယ္။ အေဖာ္မပါပဲ ဒီလွ်ိဳေျမာင္ေတာနက္နက္ထဲကုိ တစ္ေယာက္ထဲ သြားဖုိ႔ကုိေတာ့ အားမေပးခ်င္ပါဘူး။

ဒါမွ မဟုတ္လုိ႔ အတန္ငယ္ေျပေလ်ာၿပီး တစ္ကုန္းတက္ တစ္ကုန္းဆင္းရတာကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆန္ဖရန္စစၥကုိေဗးဧရိယာတစ္ခြင္လုံးကုိ အေပၚကေနစီးမုိးၾကည့္ရတဲ့ ၿမိဳ့ျပျမင္ကြင္းမ်ိဳးကုိ
ႏွစ္သက္သူဆုိရင္ေတာ့လည္း ဥယ်ာဥ္ထဲကုိေရာက္ၿပီးး ကားရပ္နားတဲ့ေနရကေန ညာဘက္လမ္းေၾကာ ကုိ ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔လုိေပလိမ့္မယ္။ ဒီလမ္းကေတာ့ အတန္ငယ္ေျပျပစ္တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးက
ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းထိပ္မွာရွိေနတာမုိ႔ ျမင္ျမင္သမွ်က ျပားျပား၀ပ္၀ပ္။ ႏြားၿခံေတြကုိျဖတ္ကာ ေဖာက္ လုပ္ထားတဲ့ဒီလမ္းေၾကာင္းေလးကေတာ့ ၿမိဳ့ျပနဲ႔ေတာသဘာ၀ကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္းခံစားလုိ႔ရေအာင္
ဖန္တီးေဖာက္လုပ္ထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ဖက္မွာ ၿမိဳ့ျပျမင္ကြင္း၊ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ေတာ တန္းေတာင္တန္းဝ လွ်ိဳေျမာင္တန္း။

ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ အခ်ိန္တုိတုိနဲ႔ ခရီးေရာက္မယ့္နည္းကုိ အသုံးျပဳလုိတာမုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ေရာက္တာနဲ႔ ကားကုိရပ္။ ေတာင္တန္းၾကားရွိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းလြင္ျပင္ကုိျဖတ္ၿပီး မတ္ေစာက္ေစာက္
ေတာင္ကုန္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့လမ္းကုိ ေရြးပါတယ္။ ပထမေတာင္ကုန္းေလးထိပ္ကုိေရာက္ဖုိ႔က ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔မွ်သာ။ ေျခလွန္းအားျဖင့္ဆုိရင္လည္း ေျခလွန္းေရ ငါးရာေက်ာ္ေက်ာ္
မွ်သာ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီေတာင္ကုန္းေလးထိပ္ကုိေရာက္ဖုိ႔ မနားတမ္းေတာက္ေလွ်ာက္တက္မယ္ဆုိၿပီး ဆုံး ျဖတ္ခ်က္နဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ လုိက္နာအေကာင္
အထည္ေဖာ္ႏုိင္တဲ့အႀကိမ္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္မွ်ပင္ မရွိခဲ့ေသးဘူး။ ခရီးတစ္၀က္ေလာက္ေရာက္တာနဲ ႔၊ အခ်ိန္အားျဖင့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ ေမာတာနဲ႔ ခဏေလာက္ေတာ့ ရပ္နားခဲ့ရတာ
ခ်ည္းပါပဲ။

အမ်ားအားျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ျမက္ရုိင္းေတြေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းနီးပါး အ၀ါေရာင္သန္းေနတဲ့ ဒီေတာင္ ကုန္းေလးက ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းခဲ့တဲ့ ေႏွာင္းမုိးေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိမ္း
စိမ္းစုိစုိ။ စကၠဴစေသးေသးငယ္ေလးလုိ အမႈိက္တစ္စက်တာနဲ႔ပင္လွ်င္ အေ၀းကေန လွန္းျမင္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ၀န္းက်င္တစ္ခြင္လုံးကလည္း စုိေျပစိမ္းလန္းလုိ႔။

ျမဴဆုိင္းတဲ့ တမနက္မွာေတာ့ ဒီေနရာေလးဆီကုိ ေစာေစာသြားေရာက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ေရာက္သြားခ်ိန္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ရပ္နားထားတဲ့ကားတစ္စီးႏွစ္စီးစကုိသာ ေတြ႔ရတယ္။ သက္ရွိဆုိလုိ႔ အမႈိက္ေကာက္
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ လုပ္သားတစ္ဦးကလြဲၿပီး အျခားသူမ်ားကုိ မေတြ႔ရပါဘူး။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားကလည္း အမႈိက္သိမ္းကားတစ္စီးနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာရယ္၊ ဟုိးခပ္လွန္းလွန္းမွာ ေရာက္ေန
တာေၾကာင့္ သူ႔ကုိေတာင္ ႏႈတ္ဆက္စကား မဆုိႏုိင္ပါဘူး။

ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ပဲ ကြင္းျပင္ေလးကုိျဖတ္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးရွိရာဖက္ဆီကုိ သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ေျခကေနေမာ့ၾကည့္လုိက္ရင္ ေတာင္ကုန္းေလးရဲ့ အလယ္တည့္တည့္ေလာက္ဆီမွာ ေသာက္
ေရသန္႔ပုလင္းတစ္လုံးနဲ႔ ကုိကာကုိလာခြက္တစ္လုံးက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းၾကားမွာ ထင္ထင္ရွားရွား။ မေန႔ကညဦးပုိင္းက ေနာက္ဆုံးအေန ဒီေတာင္ကုန္းေလးေပၚတက္ေရာက္သြားခဲ့တဲ့တစ္ဦးဦးက စြန္႔
ပစ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ေတာတစ္ေတာင္လုံးစိမ္းစိမ္းလန္းလန္းၾကားမွာမုိ႔ ပုလင္းခြံ တစ္လုံးနဲ႔ ခြက္တစ္ခုက ပုိမုိထင္ရွားေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလုိျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကလည္း
စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္နသလုိ ခံစားရတယ္။

ေတာင္ကုန္းေလးတစ္၀က္ကုိေရာက္တဲ့အခါ ပုလင္းခြံနဲ႔ခြက္ကုိေကာက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးထိပ္ကုိ ဆက္လက္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အျခားအခ်ိန္မ်ားမွာ ေကာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမိႈိက္ထက္ ခုလုိတစ္ေတာတစ္
ေတာင္လုံး သန္႔ရွင္းကာ စုိေျပစိမ္းလန္းေနတဲ့ၾကားက အမိႈက္ေလးႏွစ္စကုိ ေကာက္ျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ ေက်နပ္၀မ္းသာစိတ္လည္းျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဘာမွေျပာပေလာက္တဲ့ အျပဳအမူ
တစ္ခုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေျခေထာက္နာတာရယ္၊ မုိးရြာတာရယ္စတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ တစ္ပတ္နီးပါးခန္႔ လမ္း မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မေနကမွ ေျခေထာက္နာသက္သာတာရယ္၊ ရာသီဥတု သာယာတာရယ္
ေၾကာင့္ ဥယ်ာဥ္ေလးဆီကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဥယ်ာဥ္ေလးထဲေရာက္လုိ႔ ကားရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ခပ္လွန္းလွန္းမွာ ကုိယ့္လုိပဲကားရပ္ၿပီးစ လူတစ္ဦး ကုိယ္ ရွိရာေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကုိယ္သူမိတ္ဆက္ၿပီး

“လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ခန္႔က သူသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဟုိေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာရွိေနတဲ့ အမႈိက္ေတြကုိ ေကာက္သြားတဲ့ မိတ္ေဆြျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ မွတ္မိဦးမလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ အဲဒီေန႔က သူကေျခေထာက္နာေနတာနဲ႔ အဲဒီေတာင္ကုန္းေလး
ေပၚကုိ တက္ဖုိ႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီမွာရွိေနတဲ့ အမႈိက္ေတြကုိ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးေကာက္ရမ လဲလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ။ အဲဒီအမႈိက္ေတြကုိ ျမင္ေနရပါလ်က္ မေကာက္ပဲျပန္သြားရမယ္ဆုိရင္လည္း
သူ႔ကုိယ္သူ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီကမိတ္ေဆြက အမႈိက္ေတြကုိ ႏုိင္ငံႀကီး သားပီသစြာေကာက္သြားေတာ့ သူ႔မွာ အေတာ္ေလးၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ အမႈိက္ရွဳပ္သူေတြက
ရွဳပ္တတ္သလုိ အမႈိက္ရွင္းသူေတြကလည္း ရွင္းတတ္လုိ႔သာ ဒီကမၻာႀကီးက သာေတာင့္သာယာ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ရဲ့ ေက်းဇူးစကားေျပာတာကုိ လက္ခံေပးပါ”လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ သူ႔အမူ
အယာက တကယ့္ကုိမွ ေက်းဇူးတင္ဟန္၊ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ဟန္အျပည့္နဲ႔ပါ။

ကုိယ္ကေတာ့ အမိႈက္စေလးႏွစ္ခု ေကာက္ျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ ကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲ ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ခဲ့ရ တာလုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအတြက္လည္း ဘာလုိမွ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ခုေတာ့
ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ့ ကုိယ့္လုပ္ရပ္တစ္ခုဟာ အျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ပါ ၾကည္ႏူးမႈ ကုိျဖစ္ေစခဲ့ပါသလားဆုိတာ သိလုိက္ရလုိ႔ ေနာက္ထပ္တဖန္ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္ရသလုိ ပုိမုိၿပီး ၀မ္း
ေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။

အဲဒီအမႈိက္စေလးႏွစ္ခုကုိ ကုိယ္ေကာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေန႔က ဥယ်ာဥ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သားႀကီးတစ္ဦးရဲ့ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာစိတ္ဟာ၊ သူ႔မိသားစု၀င္ေတြ၊ သူ႔မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊
သူေနုထုိင္ရာ ေလာကႀကီးဆီထိပါ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ျပန္႔ႏွ႔ံသြားခဲ့လိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စိတ္ဟာ ကမၻာေလာကႀကီး သာယာလွပ
ေစေရးမွာ အေရးႀကီးတဲ့အရာတစ္ခုလည္းပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ခံယူမိတယ္။

“အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းကသာ ကုိယ့္အိမ္ေရွ႔ကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ျပဳလုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ဟာ သပ္ရပ္သန္ရွင္းေနေပလိမ့္မယ္” လုိ႔ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ကုိယ့္ရဲ့ျပတင္းတံခါးေတြကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖုိ႔ေမ့ေနသူက အိမ္ထဲမွာရပ္ၿပီး ျမင္ရတဲ့ကမၻာႀကီးက ညစ္ပတ္လုိက္တာလုိ႔ ေျပာရင္ျဖင့္ အမွန္ျဖစ္နုိင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့။

တုိ႔ေတြအားလုံး တုိ႔ရဲ့ ျပတင္းတံခါးေတြကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ အလ်င္ဦးစြာ လုပ္ၾကဖုိ႔ အမွန္ပင္ လုိေပလိမ့္ မယ္။ ။

(ဓာတ္ပုံ: အမွတ္တရ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ေလးရဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္စိတ္)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts