ရိုးရာမွသည္ ေခတ္သစ္ဆီသို႔
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး။ မိုးမခ
ဧၿပီ ၁၈၊ ၂၀၁၄
တရုတ္ ရိုးရာ အေျခခံ ႏွစ္သစ္ကူး ေတြက (တရုတ္၊ ထိုင္ဝမ္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ မကာအို၊ စကၤာပူ အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ႏွစ္ကူးေတြက) လူမႈ ထံုးတမ္း ေပမယ့္ က်င္းပပံုက မိသားစု ပံုစံ ပိုဆန္တယ္၊ ႏွစ္ကူး မွာ မိသားစု ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ မိတ္ဆံု စားတာမ်ိဳး၊ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဘိုးေဘးေတြကို ကန္ေတာ့တာမ်ိဳး က အဓိက ျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယ ရိုးရာ သက္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြကေတာ့ ပုဂၢလ မိသားစု သေဘာ ထက္ လူ႔ အသိုင္းအဝန္း ကို ဗဟိုျပဳ က်င္းပေလ့ ရွိတယ္။ (တရုတ္ ရိုးရာ ႏွစ္ကူးမွာလည္း လူမႈ အသိုင္းအဝန္း အလိုက္ လုပ္ကိုင္တဲ့ အေလ့အထ တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္၊ အဓိက သေဘာ ကိုသာ ဆိုလိုျခင္းပါ။)
ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ယူနန္ တရုတ္နယ္ အစရွိတဲ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ / အာရွ ႏိုင္ငံ တခ်ိဳ႕မွာ တြင္က်ယ္တဲ့ အိႏၵိယ ဟိႏၵဴ ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံ ေရသဘင္ ဆင္ႏႊဲ ႏွစ္ကူး ၾကရမွာေတာ့ မိသားစု ရိုးရာပြဲ၊ ကုသိုလ္ျပဳ အလွဴပြဲ၊ အေပ်ာ္အပါး ပြဲ ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ လူမႈ အသိုင္းအဝန္း တခုလံုးပါတယ္၊ အသက္အရြယ္စံု၊ ဇာတိ ေနာက္ခံ စံု၊ ဘာသာစကား စံု ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး အားလံုး ပါဝင္ႏိုင္တယ္၊ ဧည့္သည္ ေတြလည္း ပါဝင္ႏိုင္၊ ႏိုင္ငံျခားသား လူမ်ိဳးကြဲ၊ ဘာသာကြဲေတြလည္း ဆင္ႏႊဲႏိုင္တယ္။
ဒါဟာ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာ ျဖစ္ၿပီး ေခတ္နဲ႔လည္း ညီတယ္၊ အတန္း အလႊာစံု ပါဝင္ႏိုင္တဲ့ လူထု အေျခခံ လႈပ္ရွားမႈလည္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေလးထား ေစာင့္ထိန္းအပ္တယ္။ အသြင္ အျပင္ မတူ၊ အေရာင္ အေသြး ကြဲ၊ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ မတူသူ လူတန္းစား မေရြးဟာ အတူတကြ ပြဲေတာ္ မွာ ကႏိုင္၊ ဆိုႏိုင္၊ တီးႏိုင္၊ အစားအေသာက္ ေတြ လက္ဆံု စားႏိုင္၊ တဦးနဲ႔ တဦး စေနာက္ က်ီစယ္ ေရပက္ ကစားရင္း မတူကြဲျပားမႈ၊ ၾကားခံ တံတိုင္းေတြ ေပ်ာက္ႏိုင္၊ အမုန္း အေတးေတြ ရွိခဲ့ရင္ ေျပႏိုင္၊ ခ်စ္ၾကည္မႈေတြ တိုးပြားႏိုင္တယ္။
ဒီ သေဘာ ဟာ ရိုးရာ ဓေလ့ ကို အေျခခံ ေပမယ့္ ေခတ္ လူမႈ ေလာက အျမင္နဲ႔ ကိုက္တယ္၊ တေန႔ထက္တေန႔ ဗဟုေလာက ပိုဆန္၊ အေသြးအေရာင္ပိုစံုလာတဲ့ ေခတ္ လူမႈ အဝန္းအဝိုင္း အတြက္လည္း တကယ္ လိုအပ္လွတယ္။
ဒါ့အျပင္ ၂၁ ရာစု ေခတ္သစ္မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြ ခ်မ္းသာ၊ စည္ပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ဖို႔ အတြက္ အင္မတန္ အေရးပါတဲ့ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္း စီးပြား က႑ အတြက္လည္း ဒီလို ရိုးရာ ပြဲေတာ္ေတြက အေထာက္ အကူ ေပးတယ္။
ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာ တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံေတြက Safari Tour လိုမ်ိဳး အရိုင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေျချပဳ ခရီးသြား က႑ ကို အားျပဳရတယ္။ တခ်ိဳ႕က် သဘာဝ အလွ မရွိေတာ့ လူလုပ္ ေတြ နဲ႔ အံ့မခန္း ျဖစ္ေအာင္ လူလာခ်င္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္၊ လူသား သည္းေျခႀကိဳက္ ေလာင္းကစား ေနရာ မ်ိဳးေတြ စီစဥ္ ထားတတ္တယ္၊ ဥပမာ – သဲကႏၱာရ ထဲက လားစ္ေဗးဂတ္စ္၊ ကၽြန္းေပၚက စကၤာပူ စင္တိုဆာ။
တခ်ိဳ႕က် ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈ အေမြ အႏွစ္၊ ဗိသုကာ လက္ရာေတြကို အဓိက ထားရတယ္၊ ေရွး လက္ရာ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ဗလီေတြ၊ ေစတီ ပုထိုး ေတြ ကို အေျချပဳရတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ အႏုသုခုမ၊ ဗိသုကာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုးေတြကို အသံုးျပဳ ခရီးသြားစီးပြား လုပ္ငန္း ျမွင့္တင္ ျခင္း ကို Cultural Tourism လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီထဲမွာ တိုင္းျပည္မွာ ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစု ေတြရဲ႕ လူေနမႈ ဘဝ ထံုးစံေတြ၊ ဓေလ့ေတြကို ခရီးသြားမ်ားအား ျပသျခင္းမ်ိဳးလည္း ပါတယ္။ ဒီသေဘာမွာ သၾကၤန္လို ႏွစ္သစ္ကူး ေရသဘင္ ပြဲေတာ္ ဓေလ့ ဟာလည္း ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသည္မ်ား အတြက္ အထူး စိတ္ဝင္စားရာ ျဖစ္တယ္။
ဒီအခ်က္ကို ႏွစ္သစ္ကူး ေရ သဘင္ပြဲေတာ္ က်င္းပ ေလ့ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ားထဲမွာ ထိုင္း က ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ် ႏိုင္တယ္။ ရိုးရာ ဓေလ့ ပြဲ က်င္းပ ရင္း၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အားလပ္ ေပွ်ာ္ရႊင္၊ အပန္းေျဖေစရင္းနဲ႔ တပါတည္း ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားဧည့္သည္ ကို ဆြဲေဆာင္ကာ တိုင္းျပည္ အတြက္ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ ရွာေနႏိုင္တယ္။
ဒီ ရိုးရာ ဓေလ့ အေျခခံ ခရီးသြား လုပ္ငန္း က ကမၻာမွာ ေအာင္ျမင္ ထင္ရွား၊ တိုင္းျပည္ ဝင္ေငြ တိုးေစႏိုင္မွန္းသိေတာ့ ေဒသတြင္းက အျမင္ က်ယ္တဲ့ စကၤာပူ က ဒီႏွစ္ ၂၀၁၄ မွာ ထိုင္း စြန္ခရမ္ စတိုင္ ေရသဘင္ ႏွစ္ကူး ပြဲေတာ္ မ်ိဳး စကၤာပူရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေရကစား ပြဲေတာ္ အျဖစ္ က်င္းပဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြား လုပ္ငန္း စားက်က္ ကို လာလုခ်င္တာ မွန္းသိတဲ့ ထိုင္းက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။ “ယဥ္ေက်းမႈ သူခိုး” မလုပ္ဖို႔ ထိုင္း စာနယ္ဇင္း နဲ႔ ျပည္သူေတြ ဝိုင္းေအာ္ခ့ဲၾကတယ္။
စကၤာပူ အစိုးရကလည္း ေနာက္ဆံုး မတတ္သာေတာ့ ေရပက္တဲ့ ကိစၥ ေတြ ကို အက်ဥ္းခ်ံဳးခ် ဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ရ၊ စီစဥ္ထားတဲ့ (၂) ရက္ အစား (၁) ရက္ပဲ က်င္းပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ လ (မတ္လ) က က်င္းပသြားတဲ့ စကၤာပူ ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ေရကစားပြဲေတာ္ က အစ ပဲ၊ သူတို႔ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးေမွ်ာ္ၿပီး တနည္းနည္း နဲ႔ အရွည္တည္ေအာင္၊ ႀကီးထြားေအာင္ ၾကံမွာပဲ။ ဒါမွ Ecotourism, Cultural Tourism အားနည္းတဲ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံ အတြက္ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြား ဧည့္သည္္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ အေျချပဳ ပြဲေတာ္ တခု အနာဂတ္မွာ ျဖစ္တည္လာမွာေပါ့။
(စကားခ်ပ္ – စကၤာပူ ဟာ ေဒသတြင္းမွာ ေမြးစားဓေလ့ ကို အသံုးခ်ၿပီး အဘက္ဘက္မွာ ေပမီေဒါက္မီ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေအာင္ အျမန္ဆံုး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေဘာလံုး အားကစား မွာ ဆိုရင္လည္း အလားတူ သေဘာပဲ ေမြးစားသား ေတြ အသံုးျပဳ ေထာင္ တက္လာခဲ့တယ္။ စကၤာပူသားမ်ား သူတို႔ ေဘာလံုးပြဲ ကို စိတ္မဝင္စား၊ အားမေပး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ မထက္သန္လွဘူး ဘယ္ေလာက္ ပဲ ဆိုဆို ႏိုင္ငံတကာ မွာ ေအာင္ျမင္မႈ မွတ္တမ္းဝင္ႏိုင္တာဟာ တိုင္းျပည္ ဂုဏ္သိကၡာ တက္သလို အသိအမွတ္လည္း ျပဳရမွာပါ။ ေမြးစားတာကို တိုင္းျပည္တိုင္း မလုပ္ႏိုင္စြမ္းပါ၊ ကိုယ့္ဆီ လူလာေနခ်င္ေအာင္၊ ေမြးစားခံခ်င္ေအာင္ တိုင္းျပည္ ေနာက္ခံ စနစ္ ေကာင္း၊ ဥစၥာ၊ ဓန ျပည့္စံုမွ ျဖစ္မွာပါ။)
ဆိုခဲ့သလိုပဲ ေဒသတြင္းမွာ ထိုင္း နဲ႔ စကၤာပူ ဟာ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ကို ပံုစံမ်ိဳးစံု နဲ႔ အေအာင္ျမင္စံု စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေနတယ္။ သူတို႔ ေနာက္က မေလး၊ အင္ဒို၊ ဗီယက္နမ္၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအို ရွိတယ္။
ထိုင္း၊ စကၤာပူ ဟာ (မေလး လည္း တခ်ိဳ႕ က႑ ေတြမွာ ပါတယ္) အပန္းေျဖ မႈ (Recreational Purposes) အတြက္ အျပင္ ဆိုခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုး ေလ့လာမႈ အေျချပဳ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ ေဆးကုသမႈ အေျချပဳ (Medical Tourism) ခရီးသြား လုပ္ငန္း၊ ပညာေရး အေျချပဳ ခရီးသြား လုပ္ငန္း (Educational Tourism) ေတြမွာလည္း ေအာင္ျမင္ေနတယ္။
ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတလည္း ရ၊ အပန္းေျဖ ခရီး ထြက္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ တိုင္းတပါး မွာ စာသင္၊ ေဆးကု လုပ္လုိမႈ ဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး လူခ်မ္းသာ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေရပန္းစားေနတယ္။ အေနာက္ကမၻာ က ပုဂၢိဳလ္မ်ား သြားစိုက္တာ၊ မ်က္ႏွာ၊ ရင္သား ျပဳျပင္ ခြဲစိတ္ ျပဳျပင္တာမ်ိဳး စတဲ့ သူတို႔ဆီမွာ ကုန္က်စားရိတ္ ႀကီးလွတဲ့ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳးအတြက္ ေစ်းသက္သာ၊ ဝန္ေဆာင္မႈ ျပည့္တဲ့ ထိုင္း ကို ပဲ သြားၾကတယ္။ အာရွ တိုက္ အမ်ားစု က အထူးသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္ေတြက ပညာ ရွာလိုသူ မ်ား စကၤာပူ က ေက်ာင္းေတြကို သြားၾကတယ္။
အိမ္သာေတာ့ သူတို႔ ဆီ ဧည့္လာၾကတာေပါ့။ တနည္း ဧည့္လာေအာင္ ကိုယ့္ အိမ္ကို မသာ သာ ေအာင္ သူတို႔ ၾကံေဆာင္ စီစဥ္ ထားၾကတယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝ အေလ်ာက္ တည္ရွိ၊ ရိုးရာ ဓေလ့ အစဥ္အလာ ႀကီးမား မႈ အရ သေႏၶ တည္ၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ Ecotourism, Cultural Tourism အတြက္ အသံုးခ်စရာ ကိုယ့္ရဲ႕ အားသာခ်က္ အရင္းအျမစ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အက်ိဳးရွိ အျပည့္အဝ အသံုးမခ်ႏိုင္ေသးဘူး။
ရိုးရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ခိုင္မာ အစဥ္အလာႀကီးမားမႈ၊ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံု ရဲ႕ အေျခက်ၿပီး ဓေလ့ ေပါင္းစံု တေနရာတည္း တည္ရွိေနမႈ၊ အပူပိုင္း၊ အေအးပိုင္း၊ ႏွင္းေတာင္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခ သဘာဝ ဝန္းက်င္ ရႈခင္း အဖံုဖံု တႏိုင္ငံတည္းမွာ တြဲလ်က္ တည္ရွိေနမႈမ်ိဳး ခရီးသြားလုပ္ငန္း အားသာခ်က္ အျပည့္အဝ ရွိတဲ့ ဗမာျပည္လို တိုင္းျပည္မ်ိဳး ကမၻာ မွာ သိပ္အမ်ားႀကီး မရွိလွဘူး။
ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္မွာ ေသနတ္တကယ္ပစ္တဲ့ ဗမာျပည္က ေကာင္းဘြိဳင္ ေသနတ္ခါးၾကားထိုး ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ စနစ္ႀကီးစိုးေနျခင္းနဲ႔ အတူ လူမ်ာစု၊ လူနည္းစု လူစု အသီးသီး အခ်င္းခ်င္း ရန္ေစာင္၊ စားမာန္ခုပ္ ေနရတာနဲ႔ ပဲ အိမ္သာ၊ ဧည့္လာ တဲ့ဘက္ အျပည့္ မလွည့္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္။
ခရီးသြားလုပ္ငန္း စီးပြား ကို စက္ရံုႀကီးေတြ ေဆာက္၊ မီးခိုး ေတြ တလူလူ ထြက္ရင္း သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ နဲ႔ လူ႔ က်န္းမာေရး အထိခိုက္ခံ စက္မႈ စီးပြားရွာ ရမႈ ထက္ ပို ေကာင္း၊ ေခတ္သစ္ နဲ႔ အံဝင္လို႔ မီးခိုးမထြက္တဲ့ Smokeless Industry လို႔ ႏိုင္ငံတကာ မွာ သတ္မွတ္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ မီးခိုးမထြက္တဲ့ စီးပြားေရး က႑ ကေတာ့ ႀကီးထြား သင့္လ်က္ (ႀကီးထြား ႏိုင္စြမ္း ရွိလ်က္) မႀကီးထြားဘဲ မီးခိုးနံ႔ တသင္းသင္း၊ ယမ္းနံ႔ တေဝေဝ၊ မီးေလာင္ရာ အျပည့္ ျဖစ္ေစတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္၊ တိုင္းရင္းသား ပဋိပကၡ နဲ႔ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ အမုန္းေတြ ကသာ မႀကီးထြား သင့္ဘဲ ျပင္းထန္ ႀကီးထြား ဝမ္းနည္းဖြယ္ အျမစ္တြယ္ ေနတယ္။ အခု ရက္ပိုင္းတင္ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ကို လူအမ်ား စိတ္ေရာက္ေနမႈကို အသံုးခ် အစိုးရ စစ္တပ္ က ကခ်င္ ကို ထိုးစစ္ ဆင္ေနတယ္ မဟုတ္လား
ခရီးသြား လုပ္ငန္း အတြက္ တန္ဖိုးရွိ၊ အေရးပါ တဲ့ အျပင္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ အမွတ္အသား လို ေနရာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ပုဂံ လို ကမၻာ့ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ စာရင္း ဝင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးက် ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ ပိုင္ရွင္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ မ်ားက ေဂါက္ကြင္းေဆာက္လိုက္၊ ေမွ်ာ္စင္တည္လိုက္၊ ဘုရား ေရႊခ်လိုက္နဲ႔ စနစ္တက် ဖ်က္စီးၾကေသးတယ္။
အေျခခံ ႏိုင္ငံေရး စနစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္စနစ္ က မေကာင္း ကိုယ္က်ိဳးရွာမႈမ်ား၊ ျခစားေနေတာ့ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ ရာသီဥတု ကလည္း အဖတ္ဆည္မရ ပ်က္စီးေနတယ္။ အက်ိဳးဆက္ အေနနဲ႔ ဆင္းရဲတဲ့ တတိယ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေပမယ့္ ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မႈ လုုပ္ငန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အတြက္ အေရးပါတဲ့ ေျမေစ်း၊ အိမ္ေစ်း ေတြ က ကမၻာ့ လူခ်မ္းသာ တိုင္းျပည္မ်ား အတိုင္း ေခါင္ခိုက္ေနတယ္။ ဟိုတယ္ ခ ေတြက ေဒသတြင္းမွာ ေစ်းအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနတယ္။ အစားအေသာက္ သန္႔ရွင္းမႈ၊ က်န္းမာေရး ညီညြန္မႈ က ကမၻာ့ အနိမ့္ဆံုး အဆင့္ဝင္ေနတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ လွည့္ေနတဲ့ ခရီးသြားေတြ အမ်ားအျပား ကို ဆံုဖူးတယ္။ သူတို႔ အမ်ားစု အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ႏိုင္ငံ အားလံုးလိုလို ကို ေရာက္ဖူးတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္ေတာ့ မပါဘူး။ အရင္ တံခါးပိတ္ထားလို႔၊ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ထားလို႔၊ လံုျခံဳမႈ မရွိဘူးထင္လို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အျပင္မွာ အဓိက အေၾကာင္း တခု က ႏိုင္ငံတကာ က လူသာမန္ လူတန္းစား အမ်ားစု လက္လွမ္းမီ၊ လာခ်င္တဲ့ စရိတ္စက မ်ိဳး ဖန္တီး မထားႏိုင္တာေၾကာင့္ ပါပဲ။
ဒီလို အေနအထား မွာ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္း က ခရီးသြား၊ အပန္းေျဖ၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အစရွိတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ ဓန ကို တည္ေဆာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ လမ္းေၾကာင္း ကို ေလွ်ာက္ လွမ္းေနေပမယ့္ ဗမာျပည္ မွာေတာ့ အခုမွ စလံုးေရ စ အဆင့္ မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ကိုယ့္ဆီမွာ အေျခတည္ၿပီး အရာေတြနဲ႔ ဘယ္လို တိုင္းျပည္ အက်ိဳး ရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈစြမ္း ဦးေႏွာက္္မ်ိဳးေတြ တိုင္းျပည္ ဝါဒ ေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ပါဝင္ႏိုင္မႈ နည္းေနေသးတယ္။
ဒါ့အျပင္ သူမ်ား ဆီမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို အတုယူ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ သင့္တာကို ျပဳျပင္၊ ထိန္းသိမ္းသင့္တာကို ထိန္းသိမ္း မွ်မွ်တတ အျမင္က်ယ္ ရမယ့္ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္လည္း မဲ့ေနတယ္ လို႔ ယူဆရတယ္။
အခု သၾကၤန္လို ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္မ်ိဳး မွာ ဆိုရင္ ပို သိသာတယ္၊ လူအမ်ား အျမင္၊ ခံယူခ်က္က ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေဘာင္ ကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါမ်ိဳး ရိုးရာ ဓေလ့ ကို ေခတ္သစ္ ပံုစံ နဲ႔ ေပါင္းစပ္ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ကို ေက်ာ္ မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး။ အျမင္က်ယ္၊ ေက်ာ္ၾကည့္တတ္တဲ့ ထိုင္းကေတာ့ ဒီလို ရိုးရာ ဓေလ့ ကို အသံုးခ် ခရီးသြားလုပ္ငန္း တိုးတက္ေအာင္ လုပ္တယ္၊ စကၤာပူ က အခုဆို (အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို) စတင္ ပံုတူကူးခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ အခုထိ ေခတ္ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ အေျပာင္းအလဲ၊ အေနာက္တိုင္း ေခတ္ဂီတ ပံုစံ ေတြပါလာမႈ၊ စင္တင္ အက ပြဲ ေတြ ျဖစ္လာမႈကို သရုပ္ပ်က္ယဥ္ေက်းမႈ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ ထည့္ ဆန္႔က်င္ အျပစ္တင္ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရဲ ေတြ ထားသင့္တယ္ ဆိုပါလား၊ လူတခ်ိဳ႕ ဆိုၾကတယ္။ ေက်ာခ်မ္းစရာ အဆို၊ ကိုယ့္ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း ကို ရာစုနဲ႔ခ်ီ ေနာက္ျပန္ သြားခ်င္ ေနၾကပါ့လား။
သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကေလးကပဲ ဧရာဝတီ မွာ မႏၱေလး စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္ က ေရးတယ္၊ “မယဥ္ေက်းတဲ့ က်ံဳးေဘး သၾကၤန္ကို လက္မခံပါ” ဆိုပဲ။ တိုင္းတပါး ယဥ္ေက်းမႈ ေတြ လႊမ္းမိုးလာ၊ လူမ်ိဳးျခား စီးပြား ပံုရိပ္ေတြ ႀကီးစိုးလာတာကို မလိုလားႏိုင္ဘူး သေဘာေပါ့။ ရိုးရာ ဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုၾကတဲ့ သၾကၤန္ ကိုယ္တိုင္ က ဟိႏၵဴ ဟိုးလီး ပြဲေတာ္ ဓေလ့ ကေန ကူးစက္ ေမြးစားယူခဲ့့ျခင္း ဆိုတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳ ထားခ်င္ၾကတယ္။ လူသား သမိုင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့ေတြ၊ အႏုသုခုမ၊ ဗိသုကာ လက္ရာေတြ၊ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ေတြ ဟာ တခတ္ၿပီး တေခတ္၊ ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳး အစုစု ကူးလူးစပ္ယွက္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ ျဖစ္တည္ ေနၾကတယ္ ဆိုတာ လူမႈ-သဘာဝ ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါ။
တိုင္းျပည္ ကို ကမၻာ့ အဆင့္မီခ်င္ရင္ ကမၻာ က အရာ ေတြ ကိုယ္ဆီ စိမ့္ဝင္မႈကို လက္သင့္ ခံရမွာပါ။ အမိႈက္သရိုက္ေတြ မဝင္ဖို႔ နဲ႔ အတုမယူ သင့္တာေတြကို မယူမိေစဖို႔ က ေနာက္ခံ စနစ္ အဖြဲ႕အစည္း အေဆာက္အအံု ေကာင္းေအာင္ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး အသိ၊ သတိ၊ အေတြးအေခၚ အျမင္ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္၊ လူမႈ-စီးပြား အဆင့္အတန္းျမင့္ ေအာင္ လုပ္ရင္း စြမ္းေဆာင္ ျပဳျပင္ယူရမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္လို ရိုးရာ ပြဲမ်ိဳးကို ဓေလ့ မွာလည္း အေျခတည္လာခဲ့ၿပီး (ေဆာင္းပါး အစမွာ ဆုိခဲ့သလို) ေခတ္သစ္ ဗဟုယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔လည္း ဆီေလ်ာတဲ့ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ လူတန္းစားစံု၊ အေရာင္အေသြးစံု ေပ်ာ္ရႊင္ ပါဝင္ ခ်စ္ၾကည္မႈ သေဘာမ်ိဳးကို အသားေပး တင္ဆက္ျခင္း၊ ရိုးရာ ဓေလ့ ထိန္းသိမ္းက်င့္သံုးရင္း တိုင္းျပည္ စီးပြား ဥစၥာ ဓန တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ စြမ္းေဆာင္ျခင္းမ်ိဳးကိုသာ ေဇာင္းေပး လုပ္ေဆာင္အပ္တယ္။ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုၿပီး ေဘာင္ခတ္၊ အျမင္က်ဥ္း ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲမႈမ်ိဳးအျဖစ္ သက္သက္ မေဖာ္ေဆာင္သင့္ပါဘူး။
တဂိုး ရဲ႕ ရွန္တိနိေကတန္ ထြက္ ဗမာ့ ပန္းခ်ီ ေက်ာ္ ဗဂ်ီေအာင္စိုး ကေတာ့ ဗမာ့ပန္းခ်ီေလာက အနာဂတ္ အက်ိဳး အတြက္ “ရိုးရာမွသည္ ေခတ္သစ္ ဆီသို႔” လို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ အျမင္ ဒီ သေဘာကို တိုင္းျပည္ ရဲ႕ က႑ အသီးသီး အတြက္ ခံယူ အသံုးခ်ႏိုင္ပါတယ္။ အရာရာမွာ ရိုးရာ ကို အေျခခံၿပီး ေခတ္သစ္ကို ေျခလွမ္းႏိုင္ရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးမွာ ျဖစ္တယ္။
အခ်ိန္လု လုပ္ရတဲ့ ကိစၥ ေတြ မွာ “Time is of the essence” ဆိုၿပီး အခ်ိန္ရဲ႕ အဖိုးတန္မႈ တန္ဖိုး ကို အေလးထား အလ်င္လိုဖို႔ တိုက္တြန္း ဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ အခုလို အခ်ိန္ နဲ႔ တေျပးညီ ယွဥ္ၿပိဳင္ Real Time စနစ္ အေျခခံ စြမ္းေဆာင္ ေနရတဲ့ နည္းပညာ ေခတ္လြန္ ဆန္းသစ္ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ အိုင္ဒီယာ အေျချပဳ (၂၁) ရာစု ေခတ္သစ္မွာ ရိုးရာ ကိုခ်ည္းဖက္တြယ္ မေနဘဲ “ရိုးရာမွသည္ ေခတ္သစ္ ဆီသို႔”က်င့္ၾကံ လုပ္ကိုင္ဖို႔ရာ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္မ်ားနဲ႔ ယွဥ္ရင္ကို အခ်ိန္လြန္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ေၾကာင္း ကို အခုလို ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္ကူး မဂၤလာ အခ်ိန္မွာပဲ ႏွစ္သစ္ကူး ဆႏၵ အျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပလိုက္ေၾကာင္းပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
မိုးမခ။ ဧၿပီ ၁၇၊ ၂၀၁၄
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာ custom, culture, civilization ေတြကို စုေပါင္းေျပာဆိုေနၾကတာကို က်ေနာ္တို႔ သတိျပဳသင္႔တယ္။ ဒါေတြကိုေျပာရင္ religion ဆိုတာလည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ႔ ပါေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ယဥ္ေက်းမွဳဟာ ရပ္၊ သြား၊ ထိုင္၊ ေလ်ာင္းစတဲ႔ လွဳပ္ရွားမွဳကေန အေျပာ၊ အဆို၊ အေနအထိုင္အဆံုး ၂၄ နာရီပတ္လံုး(အိပ္ခ်ိန္ အပါအ၀င္)ကို လႊမ္းျခံဳတယ္။ အျမဲတမ္း ရွင္သန္ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲေနတာကို လက္မခံခ်င္ဘဲ မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ရပ္ေနလို႔ ရကိုမရပါဘူး။ ဒီေန႔ UNESCOက World Heritageဆိုျပီး အသိအမွတ္ျပဳတာေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအတြက္ ဆိုတာထက္ ဒါေတြဟာ လူသားယဥ္ေက်းမွဳလို႔ သေဘာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႔ အီဂ်စ္က ပိရမစ္ေတြကိုလည္း တန္ဘိုးထားေလးစားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒါေတြကို ဖက္တြယ္ျပီး လက္ရွိယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားရင္ေတာ႔ ေရေသအိုင္ၾကီး ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳဟာ အျမဲတမ္းရွင္သန္ စီဆင္းေနတဲ႔အရာျဖစ္တယ္။ Truth transcends all boundaries. အမွန္တရားဆိုတာ အခ်ိန္၊ နယ္နိမိတ္၊ လူမ်ိဳး စတဲ႔စတဲ႔ ေဘာင္ေတြအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္တယ္။ မွန္တာ၊ လူ႔ေလာကအတြက္ ေကာင္းရင္ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲလာလာ ယူရမယ္။ ကိုယ္ ကိုးကြယ္တဲ႔ဘာသာဟာ ဘယ္ကလာလဲ ျပန္ၾကည္႔ေပါ႔။ ဆက္ျပီး စကားေၾကာရွည္ရရင္ ကြန္မင္႔မဟုတ္ဘဲ ေဆာင္းပါးျဖစ္ေတာ႔မွာမို႔ ဒီေလာက္ပဲ အားေပးပါရေစဗ်ာ။