“မနက္ျဖန္ သၾကၤန္က်ျပီဆိုေတာ့ ရွင့္ေမြးေန႔ ေရာက္ျပန္ျပီေပါ့” လုိ႔ မဒမ္ေပက ေျပာလာပါတယ္။ ဟုတ္ပ။ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္း ငယ္မူျပန္ေနတဲ့ ေမာင္လူေပက ကိုယ့္ေမြးေန႔ ကိုယ္သတိေမ့ေနတာ။ ကိုယ္က သၾကၤန္တြင္းမွာ ေမြးတဲ့သူ။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္ မယ္။ အိမ္နားက ကိတ္မုန္႔ဆိုင္မွာ ေမြးေန႔ကိတ္တစ္လံုး ဖုန္းဆက္ၿပီးမွာလိုုက္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ပါ ယူခဲ့ပါလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဖြ ဘုတ္ထဲက သူမ်ားေတြ ဓါတ္ပံုလို ကိတ္မုန္႔ေပၚမွာ မီးေတြထြန္း၊ ဆုေတြေတာင္း၊ မီးေတြမွဳတ္နဲ ့ မလုပ္ဖူးတာေတြလုပ္ၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ ဖြဘုတ္ေပၚတင္မယ္။
ခဏေနေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ တံခါး လာေခါက္ပါတယ္။ ကိတ္မုန္႔ လာပို႔တာတဲ့။ သူေပးတဲ့ ကိတ္မုန္႔ပံုးနဲ ႔ ဖေယာင္းတိုင္ကို ယူလိုက္ တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္က ေလးဂဏန္းနဲ ့ ရိုးရိုးအတိုင္ ကိုးေခ်ာင္း။ ဘုရား၊ ဘုရား။ လူျဖစ္တာ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလား။ ေရွ႕နွစ္ဆို ငါးထိပ္စီးေျပာင္းျပီ။ လန္႔သြားတဲ့စိတ္ကို အသာထိန္းၿပီး ကိတ္မုန္႔ပံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိတ္ေပၚမွာ “ေမြးေန႔ေပါင္း ၄၉ နွစ္ၿပီးကာ ေသရန္တစ္နွစ္နီးလာေသာ ေမာင္လူေပအားႀကိဳဆိုပါသည္ “လုိ႔ေရးထားတာေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ ဟာ.. မွားေနၿပီ။ ငါမွာတာ ဒီစာမဟုတ္ ဘူး။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚက ကိတ္မုန္႔ေတြလို “ကိုကိုရဲ႕ ၄၉ နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” လုိ႔ ေရးခိုင္းတာ။ ညီမေငွးက ေပးသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို ႂကြားမလုိ႔။ ဒီမုန္႔ဆိုင္ကလူ ငါ့ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ။ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ ့ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မုန္႔လာပို႔တဲ့လူငယ္ေလးက ျပံဳးၿပီးရပ္ၾကည့္ေနတာ ေတြ ့ပါတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေလး။ လူႀကီးကို ဘာလုိ႔ ဒီလိုေနာက္ရတာလဲ။ ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး”
“ဘာလူႀကီးလဲ ငါ့ကိုဘယ္သူထင္လုိ႔လဲ။ ငါယမမင္းကြ”
လူငယ္ေလးကေန ဇာတ္ထဲက အဝတ္အစားေတြဝတ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးပံုစံ ခ်က္ခ်င္းပဲေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။
“ယမမင္းက မုန္႔ဖုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္က ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ထင္လုိ႔ မွာတာ”
“ယမမင္းလည္း အစံုလုပ္ရတာေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ဆီက ခရိုနီေတြလိုေပါ့”
“မုန္႔ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာရမယ္။ မုန္႔ေပၚမွာ ေရးထားတာ မွားေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွာတာ ဒီစာတန္းမဟုတ္ဘူး”
“ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ပါဦးကြာ။ ငါေရးထားတာ ဘာမွားေနလုိ႔လဲ။ အမွန္ေတြပဲေရးထားတာ”
“မွန္ေတာ့ မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္လုိ႔ဘယ္ေကာင္းမလဲ”
“အမွန္ျမင္မွ အျမင္မွန္မွာေပါ့ကြာ။ မင္းလည္းငါ့ဆီလာဖို ့ အရင္ထက္စာရင္ နီးလာျပီပဲ”
“မေခၚပါနဲ ့ဦးဗ်ာ။ သမီး ေကာလိပ္ၿပီးတဲ့ အထိေတာ့ေစာင့္ပါဦး။ နီးၿပီဆိုတာ တရက္လား၊ တနွစ္လား၊ ဆယ္နွစ္လား”
ယမမင္းကျပံဳးၿပီး သူ႔အက်ႌအိပ္ထဲက အိုင္ပက္ၾကီးထုတ္ကာ ႏွိပ္လိုက္ပါတယ္။
“အေျဖက ေျပာလုိ႔မရဘူးကြ။ နွစ္လံုး၊ သံုးလံုးလိုပဲ။ တြက္ကိန္းလြဲတတ္တယ္။ ဂဏန္းငယ္ထြက္မယ္ထင္ရင္ ဂဏန္းၾကီးထြက္တတ္သလို ဂဏန္းၾကီးေတြ အပုိင္ေအာတဲ့ အပတ္ၾကမွ ဂဏန္းငယ္ေတြ ထြက္သြားတာမ်ိဳးေပါ့”
“ယမမင္းက တယ္ေခတ္မွီပါလား။ အိုင္ပက္ကိုင္ၿပီး နွစ္လံုး၊ သံုးလံုးအေၾကာင္းေတြေျပာလုိ႔”
“ေခတ္က အိုင္ပက္ေခတ္ေလ။ ကေလးပီစီေကြးေတာင္ စကားမေျပာတတ္ခင္ အိုင္ပက္ကိုင္ေနျပီ။ မနက္ျဖန္ လူ ့ျပည္ဆင္းမဲ့ ကိုမာဃလည္း ေခြးသားေရ အန္းတိတ္ႀကီးကို ျပတိုက္ပို႔လိုက္ျပီ။ သူလည္း အိုင္ပက္ကိုင္ဆင္းမွာ။ ဒီေတာ့ငါလည္း မင္းတို႔ရဲ႕ေဒတာေတြ အိုင္ပက္ထဲထည့္ ရေတာ့တာေပါ့ကြာ”
“ထားပါေတာ့။ ဒါနဲ ့ ခင္ဗ်ားက မဖိတ္ပဲ ကြၽြန္ေတာ့္ဆီလာတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ဆိုးတဲ့ အဘေတြ၊ ခရိုနီ ခရိုျပာေတြဆီေတာ့ မသြားဘူး”
“သူတို႔ဆီလဲ သြားမွာပါကြာ။ ဒီႏွစ္က မင္းတို႔ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ေခြးသားေရမွတ္တမ္းဝင္မဲ့သူ အရမ္းမ်ားတာ။ ကိုမာဃက သူတစ္ေယာက္ ထဲ မႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ငါ့ကို အကူေတာင္းတာမို႔ ေဘာ္ဒါစိတ္နဲ႔ လိုက္ကူေနတာေဟ့။ မင္းကေတာ့ အေမ့တတ္ဆံုးေကာင္မို႔ မင္းကို ပထမဆံုး လာၿပီးသတိေပးတာ”
“သန္းေကာင္စာရင္းလို လူခြဲေကာက္တာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ လူေတြ အားလံုးကို မွတ္သြားမွာလား”
“ မဟုတ္ဖူးကြ။ နတ္ျပည္သြားမဲ့ ပန္းရထားေဆာက္ၿပီးသားသူေတြကို မေကာက္ဘူး”
“ဒါဆို ပန္းရထားကို ႀကိဳလုပ္ထားရမွာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္။ မင္းစီးမဲ့ ပန္းရထားကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႀကိဳလုပ္ထား”
“ကြၽန္ေတာ္က ဖြဘုတ္ေပၚက အေမရိကားျပန္ ေဒါက္တာမႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း အရြက္ေတြႀကိတ္ေသာက္၊ ဗီတာမင္ေတြစား လုပ္ေနေတာ့ အသက္ရွည္မွာပါ။ ပန္းရထားေဆာက္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္”
“ထင္လုိ႔လား။ တခ်ဳိ႕ေတြ ပထမနမိတ္ကေန တတိယနမိတ္ကို ေက်ာ္တက္သြားတာ မၾကားဖူးဘူးလား”
“ဘာေျပာတာလဲ။ နားမလည္ဘူး”
“နမိတ္ၾကီးေလးပါးမွာ ပထမနမိတ္က အိုျခင္းကြ။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ရင္ ပထမနမိတ္စျပီပဲ။ မင္းတို႔ေတြက စပြန္ဆာေလးေတြနဲ႔ ကာရာအို ေကမွာ စိုေျပေနတာမို ့ ေမ့ေနၾကတာပါ။ ဒီလိုေပ်ာ္ေကာင္းေနတုန္း ဒုတိယနမိတ္ကို မေရာက္လိုက္ပဲ အေကာင္းႀကီးကေန ရုတ္တရက္ေသ သြားတာေတြ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ အဲဒါ ေသျခင္းဆိုတဲ့ တတိယနမိတ္ကို ေက်ာ္တက္သြားတာေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္သားပဲ။ အက္ဆီးဒန္႔တိို ့၊ ဦးေနွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေမ့သြားလုိ႔”
“မင္းက တယ္ေမ့တတ္တာကိုး။ ငါကေတာ့ မေမ့ဘူးေဟ့။ အခ်ိန္ၾကရင္လာေခၚမွာပဲ”
“ေၾကာက္ပါျပီဗ်ာ။ ပန္းရထားေဆာက္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္”
“ဒါဆိုၿပီးေရာ။ ငါျပန္ေတာ့မယ္။ မင္းနဲ႔စကားေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ။ ေကာက္ရမဲ့စာရင္းက အမ်ားႀကီး။ သၾကၤန္အမွီ အၿပီးေကာက္ရ မွာ။ သြားၿပီေေဟ့”
ေမာင္လူေပနားက ယမမင္းႀကီး ခ်က္ျခင္းပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေမာင္လူေပလည္း စဥ္းစားရပါျပီ။ သူက ပန္းရထားအဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္ျပင္ထားတဲ့။ ေမာင္လူေပကရထားေဆာက္ဖို႔ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေသး။ မနက္ျဖန္မ်ားလာေခၚရင္ အခက္။ ကိုရစ္ဆီက မိုးမခ မဂၢဇင္းေလးေတာင္ လက္ေဆာင္သြားမေတာင္းရေသးဘူး။
ေမာင္လူေပရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆိုလည္း ေပ်ာ္ေကာင္းတုန္း။ ၾကက္ေတာႀကီးဆိုဘန္ေကာက္မွာ ေျခေခါက္လာတာေတာင္ ကိုေလးတို႔ ဝဏၰ တို႔ ေတြနဲ ့ ေန႔တိုင္း ေသာက္ျဖစ္ေနသတဲ့။ ကူနီနန္းက ပခန္းေပ်ာ္ မင္းေက်ာ္စြာရဲ ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအလား “သန္းေကာင္ကို ေန႔မွတ္ပါလုိ႔ အရပ္ကေလးကိုတဲ့ အားမနာ၊ မေသာက္ရရင္ သီလေဆာက္တဲ့ ကိုးေက်ာင္းတကာ” ေတြ လုပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ အင္းေလ။ သူတို႔ေတြက ပန္းရထားေဆာက္ၿပီးၿပီမို ့ ပိုတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုအပ်င္းေျပ ျဖဳန္းေနတာေနမွာ။
မူမူ၊ ေမာ္ေမာ္၊ ဝင္းဝင္းနဲ ့ မိစမ္းတို ့ဆိုလည္း ခုထိ လန္းေနၾကဆဲ။ တေလာကေတာင္ သူတို႔ေခ်ာင္းသာသြားၿပီး လန္းၾကတဲ့ပံုေတြ ဖြဘုတ္ မွာေတြ႕လုိ႔ မနာလိုေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသး။ သူတို႔လည္း ဟိုေမာင္ေတြလို ပန္းရထားအဆင္သင့္မို ့ႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လန္းနိုင္ၾကတာေပါ့။
မာမာတေယာက္ကေတာ့ တရားစခန္းမွာ ပန္းကန္ေဆးရင္းကုသိုလ္ယူေနတယ္။ မတတ္နိုင္သူေတြကို မ်က္မွန္ဒါနလည္း ေပးတယ္တဲ့။ မ်ိဳးမ်ိဳးဆိုလည္း ျပင္ဦးလြင္က ရိပ္သာမွာ လူငါးရာစာအတြက္ ေဝရာဝစၥလုပ္ရင္း တရားဝင္ေနေလရဲ့။ သူတို႔ေတြလည္း ပန္းရထားေတြ ကိုယ္စီနဲ ့ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ကိုခ်ိဳဦး၊ မ်ိဳးလြင္ၾကီး၊ ကိုစိန္တို႔ေတြဆို မာဃလုလင္ေတြလုပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပြဲေတြမွာ တက္ႂကြစြာ ကူညီရင္း ပန္းရထားကိုယ္စီနဲ႔။ ဘယ္သူ သၾကားမင္းေလာင္း ျဖစ္မယ္သာ မသိေသးတာ။
ေမာင္လူေပကေတာ့ ပန္းရထားေဆာက္ဖို ့ သစ္ေတာင္မခုတ္ရေသး။ ေတာေတြကလည္း အဘေတြ၊ ခရိုနီေတြေကာင္းမႈနဲ႔ ကုန္သ ေလာက္ရွိျပီ။ ကိုယ့္အတြက္ သစ္ေတာင္က်န္ပါေသးရဲ့လား မသိ။ ရထားမရွိရင္ ယမမင္းၾကီးရဲ ့ ျပန္တမ္းဝင္ျဖစ္ၿပီး ေယာယုဝကို ေခ်လွ်င္ ခရီးနွင္ရမွာမို ့ ေဇာေခြ်းေတြျပန္ေနမိပါတယ္။ မဒမ္ေပရဲ့ ပန္းရထား ကပ္စီးရင္ ေကာင္မလား။ သူကေတာ့ တရားစခန္း မၾကာခဏျမန္းသူမို႔ ပန္းရထားရွိမွာ။ တေလာကေတာင္ ဘဝဆက္တိုင္းဆိုလား ဆုေတာင္းေနတာၾကားမိသလိုပဲ။ သူ႔ရထား ကပ္စီးရမယ္။ ဒါမွ ဘဝဆက္တိုင္း ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းျပည့္မွာ။ ယမမင္းဆီ ေဂ်ာင္းရရင္ သူကအထက္၊ ကိုယ္ကေအာက္နဲ႔ မမိုက္ဘူး။ ကပ္စီးမယ္။ ပန္းရထားကပ္စီးမယ္။
“ကိုလူေပ၊ ကိုလူေပ”
“ပန္းရထားကပ္စီးမယ္ေနာ္ မဒမ္ေပ။ ခြင့္ျပဳမယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ရွင္ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြဖြင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနလုိ႔ လာနိုးတာ”
“ဟင္။ ဟုတ္လား။ အိပ္မက္ထဲမွာ နင့္ပန္းရထားကပ္စီးမလုိ႔”
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္။ ဘယ္က ပန္းရထားက အိပ္မက္ထဲပါလာရတာလဲ။ ထေတာ့။ ေရခ်ိဳး။ ၿပီးရင္ ထမင္းစားမယ္။ မိုးေတာင္အေတာ္ခ်ဳပ္ေနျပီ။ အိပ္လည္းအိပ္နိုင္တဲ့လူ”
ရံုးပိတ္ရက္ေလးမွာ သၾကၤန္သီခ်င္းနားေထာင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေမာင္လူေပလည္း အိပ္မက္ထဲက ပန္းရထား ခဏေမ့ရင္း မဒမ္ေပရဲ ့ အမိန္႔အတိုင္း နာခံကာ ေရခ်ိဳးဖို ့ျပင္ရပါေတာ့တယ္။ သၾကၤန္မွာ သၾကားမင္းမဆင္းပဲ ယမမင္းဆင္းခိုင္းတဲ့ ေမာင္လူေပရဲ ့ ေပါက္ကရ အိပ္မက္အတြက္ စိတ္မဆိုးၾကနဲ႔ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရာ ပန္းရထားေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား။ ေမာင္လူေပကေတာ့ သူမ်ားရထားပဲ ကပ္ၿပီးစီးေတာ့မယ္ကြယ္။
(ဖြဘုတ္ေပၚက ေဘာ္ေဘာ္ေတြရဲ့နာမည္ေတြ ယူသံုးထားတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရန္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ