ႏိုင္ငံျခားမွာ စာသမားေပသမား အလြန္နည္းလွပါတယ္။ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚစာသမားဆုိတာမ်ဳိးက သူငယ္ခ်င္းတင္မုိး ကြယ္လြန္သြားၿပီး ကတည္းက တမ္းခန္းမရွိ၊ လြမ္းခန္းပဲရွိပါေတာ့တယ္။ တခါတရံ အိမ္လြမ္းတဲ့အခါမ်ားမွာ ကုိယ့္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အရင္းအခ်ာေတြလဲပါရဲ႕၊ အထူးသျဖင့္ စာသမားေပသမားေတြ အတဲြလုိက္အျမွင္တန္းၿပီး ပါလာေတာ့တာပါပဲ။
ရန္ကုန္မွာ လူႀကီးသူမထဲက စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေျပာလို႔ ေလေပးအျမင့္ဆုံးကေတာ့ က်ေနာ္အဖို႔ ဆရာတုိက္စုိးပါပဲ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္၊ ဆရာေမာင္ထင္၊ ဆရာပါရဂူ၊ ဆရာဒဂုန္တာ စတဲ့လူႀကီးသူမေတြလဲ မၾကာခဏဆုိသလုိ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းနဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာမိၾကေပမဲ့ ဆရာတုိက္စုိးနဲ႔ေျပာရသေလာက္ စည္းဝါးမကုိက္လွပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ နဲ႔ေျပာရရင္ စည္းဝါးကုိက္မွာလားလို႔ ထင္စရာရွိပါရဲ႕။ အယူအဆလဲ ကြဲလြဲစရာမရွိလွပါဘူး။ ဒါလဲပဲ ဆရာတာရာက အေျပာထက္ အၾကားကိုအေလးေပးသူပါ။ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းတယ္လုိ႔ေျပာရမလားမသိ။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္ထင္ရာျမင္ရာကုိ ကုိယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသူေတြ ေရွ႕မွာ တယ္ၿပီးထိန္းခ်ဳပ္လွတယ္မရွိပါဘူး။ ကုိယ္ေျပာခ်င္ရာေျပာလုိက္တာပါပဲ။
ဆရာတိုက္စုိးကေတာ့ ရင္းႏွီးသူခ်င္းဆုိရင္ စာေပအယူအဆသာမက ႏုိင္ငံေရးအယူအဆေရာ လူမႈေရးအယူအဆေရာ၊ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြေရာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေတာ့တာပါ။ ဒီအမူအရာမ်ဳိးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ဗမာဆန္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက“ဘိလပ္ျပန္” တေယာက္ပါ။ စာၾကည့္တုိက္ပညာကုိ အဂၤလန္ကသင္ယူလာသူတဦးပါ။ ဆရာ “ေက” ေခၚ ဆရာဦးခင္ေဇာ္၊ ဆရာေဇာဂ်ီေခၚ ဆရာဦးသိ္န္းဟန္တုိ႔လုိပါပဲ။ ဗမာျပည္အဖုိ႔ စာၾကည့္တုိက္က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ သူမ်ားေတြယူခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တုိက္ပညာဆုိင္ရာဘဲြ႕ကုိ ယူခဲ့သူတဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာပညာေတာ္သင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘိလပ္ကေန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ၊ ဆရာဝန္ပညာ၊ စက္မႈပညာတုိ႔လုိ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့၊ ထင္ေပၚတဲ့ပညာရပ္ဆုိင္ရာဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြကိုပဲ ယူခ်င္ၾကတာမဟုတ္လား။ အဲသလုိဘိလပ္ပညာသင္ျဖစ္လုိ႔ တခါတရံ ဗိုလ္ဆန္တယ္လုိ႔ သူ႕အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕က မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
တခါကဆရာတုိက္စုိးဗုိလ္ဆန္ပုံကုိ ကုိယ္ေတြကႀကံဳခဲ့ရေပမဲ့ အစကေတာ့ ဗိုလ္ဆန္မွန္းမသိဘူးေပါ့။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ကုိေက်ာ္ေအာင္တုိ႔ ကုိမင္းေက်ာ္တုိ႔က ေျပာျပမွ ဒါဟာဗုိလ္ဆန္တဲ့အမူရာလို႔သိရတာပါ။ တခါက က်ေနာ္မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကုိအလည္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံက က်ေနာ့္ကုိ ေဟာ္တယ္တခုမွာ ထမင္းဖိ္တ္ေကြ်းပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက်ေနာ့္ကုိ ပထမဆုံး ထမင္းဖိတ္ေကြ်းသူကေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူ႔အိမ္မွာပဲ ဖိတ္ေကြ်းတာပါ။ ဆရာ့အမူအရာမွာ ဗုိလ္ဆန္တာလုိ မေတြ႕မိပါဘူး။ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းတာနဲ႔ ဗုိလ္ဆန္ရသလားဗ်ာလုိ႔ ကုိမင္းက က်ေနာ္တုိ႔ကုိေမးေတာ့ ကုိမင္းေက်ာ္က “ဆရာတုိက္စုိးဖိတ္တာ ခင္မ်ားတေယာက္တည္းမဟုတ္ လား” တဲ့။ ၿပီးမွ “ခင္မ်ားဖိတ္ခ်င္သူေတြလဲ ဖိတ္ပါ” လုိ႔ေျပာတယ္ မဟုတ္လား”တဲ့။ အဲဒါဗိုလ္ဆန္တာေပါ့။ သူကခင္မ်ားကုိပဲ ဂုဏ္ျပဳ ဖုိ႔ဖိတ္တယ္ဆုိရင္ သူ႕ဘက္က တေယာက္မွဖိတ္မထားဘူး။ “ခင္မ်ားဖိတ္ခ်င္သူဖိတ္ပါလုိ႔ေျပာတယ္ ဒီေတာ့ခင္မ်ားကဘယ္သူေတြကုိ ဖိတ္ပါလုိ႔ စာရင္းျပန္ေပးရတယ္မဟုတ္လား” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ကလဲ ဆရာဖိတ္ခ်င္သူသာ ဖိတ္ပါဆရာ” လို႔ ပဲျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာတုိက္စုိးက ခင္မ်ားကုိ ဦးစားေပးဖိတ္ၾကားတာဆုိရင္ ခင္မ်ားဖိတ္ခ်င္သူ ဖိတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးပဲ။ ဘယ္သူမွမဖိတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ကလဲ တင္မုိးနဲ႔စာေရးဆရာမင္းေက်ာ္ကုိပဲ ဖိတ္ခဲ့တယ္ (ထင္ပါတယ္)။ အဲဒါ ဗုိလ္ဆန္တာဆုိကုိး။
က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ဆရာငွားေနတဲ့အိမ္ကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အလည္သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာမ တကၠသုိလ္ျမစိမ္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဖူးထင္ပါတယ္။ အရင္အိမ္ေထာင္က က်န္တဲ့သမီးတဦးနဲ႔ပဲေနတာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ရန္ကုန္ေျပာင္းလာေတာ့ ဆရာတုိက္စုိးက ေျမနီကုန္းထဲကုိ ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအိမ္မွာဆရာက က်ေနာ့္ကုိ သူ႔ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ႏွစ္ဦးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တဦးကသံအမတ္ႀကီး ဦးသက္ထြန္းထင္ပါတယ္။ တဦးကေတာ့ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မွတ္မိတယ္။ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ပါ။ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ကုိေတာ့ မမွတ္မိစရာမရိွပါဘူး။ သူတုိ႔ခ်င္းက ရုပ္အသြင္လဲတူပါတယ္။ အသား အေရကလဲတူတယ္။ ေအာက္သားေတြဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ညိိဳတယ္ထင္ပါတယ္။
ဆရာတုိက္စုိးနဲ႔ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္တုိ႔က ဖ်ာပုံမွာငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြတဲ့။ စတုတၳတန္းကတည္းက အတူေနလာခဲ့ၾကသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေျပာဆုိၾကၿပီး ေခၚၾကေတာ့လဲ “သန္းထြတ္”တဲ့၊ “အုန္းေမာင္”တဲ့။ ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔က်ေနာ္လဲ အဲဒီကစၿပီး ရင္းႏွီးသြားခဲ့တာ ေနာင္အခါေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆရာတုိက္စုိးဟာ ဆရာဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕အိမ္ကုိ ဧည့္ရႈပ္လုိ႔ သြားေလ့မရွိဘူး။ သူ႔အိမ္ကုိပဲ ဖိတ္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕အိမ္ကုိ သခင္အုန္းျမင့္နဲ႔ေရာ တျခားလူေတြနဲ႔ပါ အသြားအလာ အဝင္အထြက္မ်ားပါတယ္။
ဆရာတုိက္စုိး ပထမေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္ (ပိဋကတ္တုိက္) မွာ စာၾကည့္တုိက္မွဴး (ပိဋကတ္တုိက္စုိး) လုပ္ပါတယ္။ ေရွးကစာၾကည့္တုိက္မွဴးကုိ ပိဋကတ္တုိက္မွဴး၊ ပိဋကတ္တုိက္စုိး စသျဖင့္ေခၚတယ္လုိ႔မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ “တုိက္စုိး”ဆုိတဲ့ ကေလာင္ နာမည္ကုိ “ပိဋကတ္တုိက္စုိး” ဆုိတဲ့စကားလုံးက ယူတာလုိ႔လည္း ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဆရာတုိက္စုိးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းစိန္ယဥ္ေက်းမႈဌာန တာဝန္ခံျဖစ္လာေတာ့မွ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ျပတုိက္ဌာနမွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္က ေထာင္ကကြ်န္းက် လြတ္လာသတဲ့။ ကြန္ျမဴနစ္ေတာခုိျပန္ ေထာင္ထြက္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးအုန္းေမာင္လုိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကုိ အစုိးရရာထူးႀကီးႀကီးယူ ထားသူမ်ားက အရင္ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးရင္းႏွီး ေတြ႕ဆုံဆက္ဆံဖုိ႔ ဝန္ေလးၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာတုိက္စုိးကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ တာဝန္ခံ (ဝန္ႀကီး) ဦးေသာင္းဒန္ဆီကုိ စာတင္သတဲ့။ ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လုိ႔ ေတြ႔ဆုံဆက္ဆံခြင့္ျပဳပါ” လုိ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္ကလဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ခြင့္ျပဳရွာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ဆရာတုိက္စုိးရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းဟာ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ပါပဲ။
ဆရာတုိက္စုိးအၿငိမ္းစားယူေတာ့ သူေနာက္ဆုံးေနသြားတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အိမ္မွာ တလတခါ၊ ႏွစ္လတခါဆုိသလုိ ထမင္းေကြ်းေလ့ရွိပါတယ္။ ဘီယာမ်ားလဲပါပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္အမွဴးျပဳၿပီး ဆရာပါရဂူ၊ဆရာတာရာ၊ သခင္အုန္းျမင့္၊ ဆရာ ဦးေသာ္ေအာင္းစတဲ့ ဆရာရဲ႕မိတ္ေဆြရင္းမ်ားနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ကုိလဲ (လူရာသြင္းၿပီး) ဖိတ္ရွာပါတယ္။ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္က တခါတေလ လူပုိပါလာတတ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲကလူငယ္ေတြပါ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွ ဆရာတုိက္စုိးက “ေဟ့-အုန္းေမာင္ မင္းေကာင္ေတြမေခၚ ခဲ့နဲ႔ကြာ” လုိ႔ ခပ္ရင့္ရင့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္တုိ႔က ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိေတာ့ လူေပါင္းစုံနဲ႔ေပါင္းေလ့ရွိတာကုိး။
က်ေနာ္မႏၱေလးမွာေနတုန္းက လူထုသတင္းစာမွာ “ဘြက္ခ္ရီးဗ်ဴး”- စာအုပ္ေဝဖန္ခန္းကုိ တာဝန္ယူေရးသားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းယုေဝက ေငြတာရီမဂၢဇင္းနဲ႔ ေငြတာရီစာစဥ္ထုတ္ေဝသူပါ။ ေငြတာရီမဂၢဇင္းဆုိတာ ကြယ္လြန္သူသူ႕ဇနီး ကဗ်ာဆရာမ ေငြတာရီရဲ႕ အမည္ကုိ အမွတ္တရယူၿပီး တည္ေထာင္ဂုဏ္ျပဳတာပါ။ ေငြတာရီစာအုပ္တုိက္က ကနဦးထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ “တုိက္စုိးႏွင့္ မင္းယုေဝ” ေရးသားျပဳစုတဲ့စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔စာအုပ္ေတြထုတ္ရင္ က်ေနာ္က လူထုသတင္းမွာ သုံးသပ္တင္ျပ ေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႔ထုတ္သမွ် စာအုပ္ေတြကုိ ပုိ႔ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြထုတ္ေလ့ရွိတယ္။ ပုဂံစာအုပ္တုိက္နဲ႔ေငြတာရီစာအုပ္တုိက္က စာအုပ္ေတြကုိ က်ေနာ္က အထူးျပဳၿပီး သုံးသပ္တင္ျပေလ့ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေရးတဲ့အေၾကာင္း အရာေတြက အမ်ားအားျဖင့္ စာဆုိအတၳဳပတၱိအတုိေလးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတရံ မင္းတုန္းမင္းလုိ- တဦးတည္းအေၾကာင္းလဲေရးပါတယ္။ အက္ေဆးမ်ားလဲေရးေလ့ရွိပါတယ္။ တုိက္စုိးက ဝါက်တုိစိေလးေတြေရးေလ့ရွိလုိ႔ “တုိက္စုိးနဲ႔တိုနံ႔နံ႔” ဆုိၿပီး လူေျပာမ်ားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ဆရာ့အေရးသားေတြထဲမွာ “ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္” ဆုိတဲ့ ဝါက်အဆုံးသတ္ေတြကုိ ခုိးလုိ႔ခုလု ခံစားရပါတယ္။ ထုတ္ေဖာ္ေဝ ဖန္မိသလားေမ့ေနပါၿပီ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဟာ စာဖတ္မ်ားသူ၊ စာဖတ္ဝါသနာႀကီးသူတဦးျဖစ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဖတ္ဝါသနာႀကီး လြန္းလုိ႔ပဲ စာၾကည့္တုိက္ပညာကုိ သင္ယူၿပီး စာၾကည့္မွဴးအလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့တာေသခ်ာပါတယ္။ တသက္လုံး ကုိယ့္ဝါသနာပါရာကုိ ကုိယ္ လုပ္ခြင့္ရသြားခဲ့တယ္ဆုိတာ အလြန္ကုသုိလ္ထူပါတယ္။ က်ေနာ္ကစာၾကည့္တုိက္မွဴးျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ အသက္ ၅၀ေက်ာ္မွ စာၾကည့္တုိက္ပညာ သင္ယူခြင့္ရပါတယ္။
က်ေနာ္စာၾကည့္တုိက္ပညာသင္ယူေတာ့ ဆရာက စာၾကည့္တုိက္ပညာပုိ႔ခ်သူေတြထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ရည္ညႊန္းစာေပအေၾကာင္းကုိ ပို႔ခ်ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူက်ေနာ္က စာေမးပဲြေျဖေတာ့ ရည္ညႊန္းဘာသာရပ္မွာလဲ ဂုဏ္ထူးရၿပီး က်မ္းျပဳရာမွာလဲ ဂုဏ္ထူးရပါတယ္။ ဆရာတုိ႔စစ္ေဆး အမွတ္ေပးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္အသက္ႀကီးမွ ကေလးေတြနဲ႔ မရွက္မေၾကာက္ တပည့္ခံတာကုိ ဆရာကသေဘာက် ပုံလဲရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဆရာငယ္ေလးေတြက သင္တုန္းပုိ႔ခ်ေနတာဆုိေတာ့ ဌာနမွဴးဦးေသာ္ေကာင္းက က်ေနာ့္ကုိအားနာၿပီး ဆရာတုိက္စုိး၊ ဆရာထင္လင္းစတဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားကုိ ျပန္ဖိတ္ေခၚပုိ႔ခ်ဖို႔ စီစဥ္ေပးရလုိ႔ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာကြယ္လြန္ခါနီး ေဆးရုံတတ္ရေတာ့ က်ေနာ္သြားတယ္။ ဆရာေရွ႕မွာပဲ လူထုေဒၚအမာဆီက ဖုန္းလာလုိ႔ ဆရာ႔ကုိဖုန္းလႊဲေပး ရပါေသးတယ္။ ဆရာ႔ရဲ႕လည္ပင္း ယာဖက္မွာ ကင္ဆာအႀကိတ္ႏွစ္ခုထြက္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ သူ႔မူအတုိင္း သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ၿပံဳးလ်က္ပါတယ္။ စကားေျပာေတာ့လဲ ဆရာေမာင္ထင္လုိပဲ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ပါပဲ။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္ ေနမိပါတယ္။ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္မွာလဲ အလားတူပဲ ကင္ဆာအႀကိတ္ႏွစ္ခုေပၚၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္အမႊာေမြးေတြလုိပါပဲ။ ဆရာတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာင္ဘဝမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကပါေစ၊ အနာေရာဂါကင္းၾကပါေစ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
