လူထုထဲက ရဟန္း
ေလာအယ္စိုး မတ္ ၇ ၂၀၁၄
ကၽြန္ေတာ္ ေခတၱခိုေနေသာ စားေသာက္ဆိုင္၏အျပင္ဘက္ကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေငြသားထိုးဇာပ၀ါျဖဴႏွင့္ဖံုးလႊမ္းထားသလို ေဖြးေဖြးျဖဴျဖဴ။
ကားလမ္းမေပၚတြင္လည္းႏွင္းခဲ ကားမ်ားေပၚတြင္လည္း ႏွင္း … ။ ေရခဲေအးစက္ျခင္းကလည္း ယွဥ္၍ သာမာန္ထက္။ ကၽြန္ေတာ္စီးလာခဲ့ေသာရထားသည္ သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေနာက္က်သည္။ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ ဘာဖလိုျမိဳ့မွစီးနင္းခဲ့ရေသာရထားသည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ျပီးမွ ထြက္ခဲ့ရသလို ညက ႏွင္းမုန္တိုင္း၏ဂယက္ေၾကာင့္ လမ္းတြင္လည္း ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါတစ္ရံခရီးစဥ္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ေသာ ေႏွာင့္ေႏွးမႈမ်ား အခက္အခဲမ်ိဳးမ်ား ၾကံဳတတ္ေသာေၾကာင့္ အသင့္ယူလာေသာစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္၍ ဖတ္ျဖစ္လိုက္သည္။
လာၾကိဳမည့္ရဟန္းကလည္း မနက္ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကတည္းက တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ tex message ကိုၾကိဳ၍ ရိုက္ထားသည္လို႔ ဆိုေတာ့ လာၾကိဳခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာၾကိဳပါေစေတာ့ဟု စိတ္ထဲကေတြးျပီး ေအးေအးေနလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေဆးရံုတက္ေနေသာလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေသြးအလွဴရွင္ကို သြား၍ပို့ၾကိဳေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်မည္ျဖစ္သည္ နံက္ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကတည္းက ေရာက္ေသာ္လည္း သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေနာက္ က်မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖို၀ိန္းျမိဳ႔ကိုျပန္၍ ေမာင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။” တဲ့။
+ + + +
“ေက်းဇူးျပဳျပီး ကူညီေပးပါ အစ္ကိုရယ္”
မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ ေနာ္မူးခူကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာ္မူခူးကို သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ခႏၶာကိုယ္က ေသးေသးသြယ္သြယ္ ေမာင္းေသာကားက အၾကီးၾကီး။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးက တေယာက္ သားက သံုးေယာက္ မိသားစုက ၾကီးၾကီး။ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ ခင္ပြန္းသည္က အိမ္က စား၀တ္ေနေရးကို ကူညီဖို့ရန္ မစြမ္းသာ။
ယခုလည္း … ျပႆနာၾကီးၾကီးတစ္ခုကို ေနာ္မူးခူတစ္ေယာက္ ထမ္းထားရျပန္ျပီ။
ေမာင္အငယ္ဆံုးျဖစ္သူ ‘ေစာေကာတဲ’ တစ္ေယာက္ မယားမေျမာက္ေသးသူ (ဒါေတာင္ ထိုအမ်ိဳးသၼီးႏွင့္ သားေလးတစ္ေယာက္ ရထားျပီးျပီ။ ဒီနိုင္ငံအေခၚ ဂဲလ္ဖရင္း) အမ်ိဳးသမီး-သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားက်ဴးလြန္မွဳေၾကာင့္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ တစ္ခုေသာျမိဳ့ကေလး၏ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ေခတၱအက်ဥ္းခံေနရသည္။
“ဒီနိုင္ငံမွာ ဒီလိုၾကီးမားေသာ ျပစ္မွဳကို က်ဴးလြန္တယ္ဆိုေတာ့ … ေထာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်မွာေပါ့”
“ေထာင္က်ျပီးတာနဲ့ တစ္ခါတည္း ျမန္မာျပည္ကိုတန္းျပီး ျပန္ပို႔မယ္။”
“သူ႔ရဲ့သားျဖစ္သူနဲ့ အစိုးရက ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ခြင့္ေပးေတာ့မယ္ … မထင္ဘူး။”
စေသာ စေသာ … ပတ္၀န္းက်င္ ကရင္ ဗမာအသိုင္းအ၀ိုင္းတို႔အသံေတြကို နားေထာင္ရင္း ေနာ္မူးခူ တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ အစိုးရိမ္လြန္ကဲေနေသာမိခင္ၾကီးႏွင့္ ေထာင္ထဲ၀င္သြားကတည္းက ဘာအသံမ ွမၾကားေတာ့သည့္ေမာင္ငယ္- ေစာေကာတဲတို႔အၾကား ျပတ္ျပတ္သား မိမိ တခုခုကို လုပ္ေဆာင္ရေတာ့မည္ကို သိလိုက္သည္။
ဒီအခ်ိန္က်မွ “ေျပာစကားကို နင္နားမေထာင္လို႔ ဒုကၡေရာက္ျပီ မဟုတ္လား” လို႔ ေမာင္ျဖစ္သူကိုလည္း ေျပာ၍လည္းမရေတာ့။ ေျပာလည္းထူးေတာ့မည္မဟုတ္။ မိမိနိုင္သမွ်၀န္ႏွင့္ ေမာင္ေလးကိစၥအတြက္ အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္မည္။ ထို့ေၾကာင့္ ေနာ္မူးခူ က်ေနာ္ႏွင့္ လာေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီနိုင္ငံကသတ္မွတ္ထားေသာ ဘြဲ႔ပညာတစ္ခုကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ရထားသည္လည္းမဟုတ္။ သို့ေသာ္ တရားခံအတြက္ ေရွ့ေနငွါးျခင္း အခ်ဳပ္ခန္းတြင္ မိသားစု၀င္မ်ားသြားေရာက္ေတြ႔ဆံုနိုင္ဖို႔ အာမခံေငြမ်ားေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား အလိုအေလွ်ာက္ရွိထားသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစား၍ ကူညီနိုင္သည္။
ေနာ္မူးခူထက္စာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စကား အထိုက္အေလွ်ာက္ ေျပာနိုင္သည္။ ထို့ၾကာင့္ ေနာ္မူးခူသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆီလာျပီး ၎၏ေမာင္ေလးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ အကူအညီေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။
“ ကၽြန္မရဲ့ေမာင္ေလးကိစၥကို ကူညီေပးပါ အစ္ကိုရယ္ …”
ေသခ်ာတာကေတာ့ “ဖို႔၀ိန္း”ျမိဳ့ေန ျမန္မာနိုင္ငံသားတစ္ဦးကို ေစာေကာကဲအတြက္ ေရွ့ေနငွားနိုင္ဖို႔ အကူအညီေတာင္းရေတာ့မည္။ ဒီအေမရိကန္နိုင္ငံမွာေတာ့ အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း လူတိုင္းက အလုပ္ေတြကိုယ္စီ၊ မိသားစုဘ၀၊ မိမိတစ္ဦးတည္း၏ဘ၀မ်ား ရပ္တည္နိုင္ေရးအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားအသီးသီးတြင္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး မကူညီခ်င္တာေတာ့လည္း မဟုတ္ၾကပါ ။ အမ်ားစုက ပရဟိတလုပ္ငန္းကို စိတ္အားထက္သန္ၾကေပမယ့္ အခ်ိန္ကိုဖဲ့၍ မေပးနိုင္ၾကေတာ့။
တစ္ခ်ိဳ့ေတြၾကေတာ့လည္း အမွန္တကယ္ပင္ အေမရိကန္လူေနမႈစနစ္၏ေရစီးေၾကာင္းကို ခံုမင္ႏွစ္သက္လြန္းၾကလို့ အေမရိကန္ဆန္သြားၾကတာေတြလည္းရွိသည္။ အေမရိကန္ မိသားစုစနစ္၊ အေမရိကန္ဖိုမ စနစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ျမန္မာ့ေရခံေျမခံမွာၾကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ လက္ခံ၍ မရနိုင္တာက အမ်ားၾကီး။
မိမိ၏ကိစၥအေရးကို မိမိတာ၀န္ယူသည္။ ဒါကေတာ့ ေကာင္းသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက လင္မယားဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ရဲ့ဘဏ္စာရင္းႏွင့္ကိုယ္။ တစ္ျခားသူမ်ား၏အေရးကိစၥသည္ မိမိႏွင့္မဆိုင္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေျပာဆိုေနၾကသကဲ့သို့ “အေမရိကန္စစၥတန္” ကို ဒီမွာကၽြန္ေတာ္တို့ကိုယ္ေတြ႔။
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အေမရိကန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ၎တို့စားေသာက္ေသာ အစားအေသာက္မ်ားကဲ့သို့ပင္၊ သူတို့တစ္ေတြ၏ႏွလံုးသားမ်ားက ေအးစက္စက္မ်ားျဖစ္ေနသလားလို့ ခံစားမိသည္။ မိမိႏွင့္အနီးစပ္ဆံုးလူမ်ားပင္လွ်င္ တစ္စိမ္းတစ္ရံမ်ားဆန္ေနၾကသလားလို့ ခံစားမိပါသည္။
စားစရာေသာက္စရာ အလွ်ံပယ္။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားက ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ေနထိုင္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ အဆင့္တန္းျမင့္ေသာလူသံုးကုန္ပစၥည္း၊ ေနအိမ္၊ ကားတို့ကို အသံုးျပဳနိုင္သည္။ သို့ေသာ္ ေႏြးေထြးမွဳ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားမ်ား လစ္ဟာ၊ ေအးစက္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားမိသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ေမြးဖြားျပီး ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ အေမရိကန္နိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကသူေတြက ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး အမ်ားစုရွိသည္။ လူၾကီးသူမမ်ား အိမ္တြင္အထီးက်န္ဆန္စြာ ေနထိုင္ၾကရသည္။
တဖက္တြင္လည္း အဆင့္တန္းျမင့္လွေသာ ေဆး၀ါးကုသခံယူရမွဳမ်ား၊ ပညာေရးစနစ္မ်ားကလည္း ဘယ္လိုမွ ျမန္မာနိုင္ငံမွာမရနိုင္ေသး။ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုပဲ ယတိျပတ္ ခ်နိုင္သည္။
“ကမာၻေျမၾကီး၏ မည္သည့္ေနရာကမွ အလံုးစံုျပည့္စံုျခင္းကို ေဆာင္က်ဥ္း၍ မေပးနိုင္”
တစ္ခုေကာင္းလွ်င္ တျခားအရာေတြက လစ္ဟာေနမည္ ။ ဒါပဲ။
တစ္ျမိဳ့ တစ္ရြာတြင္ ျပႆနာတက္ျပီး အမွဳအခင္းရင္ဆိုင္ေနရရွာေသာ ေစာေကာတဲလိုကိစၥမ်ိဳးကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ တမင္အခ်ိန္ေပးျပီး ကူညီေပးနိုင္ပါမည္နည္း ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမည္လဲဆိုတာ စဥ္းစား၍မရ။
လင္း … ကနဲ အၾကံတစ္ခုေပၚလာသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွဥပေဒဘြဲ႕ ရထားသူ အစ္မၾကီးတစ္ဦးရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ္ သံုးလခန့္က ဘာဖဲလိးုျမိဳ့ကို ထိုအစ္မႏွင့္ မိသားစုေတြေရာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို့အိမ္ကို ေခတၱ၀င္လည္ဖူးသည္။ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအမၾကီး၏တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကိုရွာျပီး ဆက္သည္။ အက်ိဳးေၾကာင္းကို ရွင္းျပျပီး အကူညီေတာင္းခံေသာအခါ …
“ငါ့ေမာင္ရယ္ … အမကျမန္မာျပည္မွာ ဥပေဒဘြဲ႕ကိုယူခဲ့ေပမယ့္ ဒီမွာ … အဲဒီပညာနဲ့ ဘာမွမဆိုင္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနျပီးေလ။ ဒီက ဥပေဒအသံုးႏွဳန္းေတြလည္း မရင္းႏွီးဘူး။ ေနာက္ျပီး ဒီကရံုးေတြ၊ ဂါတ္ေတြလည္း မသြားဖူးဘူး။ ေနအံုး..ေနအံုး… အမတို့ျမိဳ့မွာ ဒီလို လူမွဳေရးကိစၥေတြကို လိုက္ျပီးကူညီတဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီဘုန္းၾကီးကို ဘာဖဲလိုးျမိဳ႔မွာ “ဦးဇင္းေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္” လို႔ သိတာမ်ားတယ္။ သူူ႔ရဲ့ဘြဲ႔က “ဦးကုသလ”လား အမ ေသခ်ာမသိဘူး။ ဒီမွာ ဖို႔၀န္းမွာလည္း အားလံုးက “ဦးဇင္း ဦးေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္” လို႔ပဲ သိၾကတယ္။”
“ဟာ … အမေရ … ေက်းဇူးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ကို အဲဒီ ဦးဇင္းၾကီးရဲ့ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးပါအံုး။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္သြယ္ျပီး အကူအညီေတာင္းမလို႔ပါ”
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဆက္တည္း … ကဲ … မိမိက တယ္လီဖုန္းဆက္ပါျပီတဲ့၊ ထိုဦးဇင္းၾကီးက မိမိကို မသိမည္ကေသခ်ာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရးတယူကူညီေပးအံုးပါမည္လား။
အစ္မၾကီးေပးလာေသာ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း တယ္လီဖုန္းက မကိုင္။ ဒီဘတ္ဖဲလိးုျမိဳ့မွာ “ဦးဇင္းေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္”ကို သိသူ တစ္စံုတစ္ဦးမ်ားရွိသလားလို့ မိမိစဥ္းစားမိသည္။
“ကိုစိုးသန္္း” …။ သူကလည္း ဒီအေမရိကန္နိုင္ငံက ျမန္မာျပည္သားေတြကို အသိမ်ားသလို၊ ၎ကိုလည္း လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက သိၾကသည္။ ဒီဘတ္ဖဲလိုးျမိဳ႕၏ လူမွဳေရး၊ နိုင္ငံေရး ဘာသာေရးကိစၥေတြမွာ အျမဲတမ္း ပါ၀င္ေလ့ရွိသူ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ဖခင္၊ ဇနီးျဖစ္သူကလည္း နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔မိသားစု ဘတ္ဖဲလိုးျမိဳ႕တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္သည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာရွိသြားျပီ။ အေမရိကန္နိုင္ငံသားပင္ ျဖစ္သြားျပီပဲ။
ကိုစိုးသန္းကို တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေစာေကာတဲ၏ အေျခအေနကုိရွင္းျပျပီး ဦးဇင္းၾကီးေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း မိတ္ဆက္၊ အမွဳခင္းအတြက္ အကူညီေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ခဏေန ဦးဇင္းၾကီးဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ မပူပါနဲ့”
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ကိုစိုးသန္းရယ္။ ဒါနဲ့ ဒီဦးဇင္းက ဘာျဖစ္လို့ ရဟန္းဘြဲ႔ကို လူသိမမ်ားပဲနဲ့ လူနံမည္နဲ့ “ဦးဇင္းေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္” ျဖစ္ရတာတုန္း ဟုေမးလိုက္ေသာအခါ။
“ဦးဇင္းၾကီးက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာတုန္းက (ABSDF) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကေလ။”
ဖို၀ိန္းကိုေရာက္ကတည္းက လူမွဳေရးေတြကိုပဲ အဓိကကူညီေနတာ။ သူ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကိုလည္း အဲဒီျမိဳ့မွာအမ်ားၾကီး။ ဦးဇင္းရဲ့ဘြဲ႔က ဦးကုသလ။ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡအခက္အခဲရွိတယ့္လူေတြကို အဓိကကူညီေပးေနတာ။ အားလံုးက “ဦးဇင္းေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္”လို့ပဲ ေခၚၾကတယ္။”
သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမရိကန္နိုင္ငံတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ေမြးဖြားေသာသူမ်ား အမ်ားဆံုးေနထိုင္ရာ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႔၀ိန္း (Fort Wone) ျမိဳ႕ရွိ ေဇတ၀န္ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဦးကုသလ ေခၚ ဦးဇင္းၾကီးေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိပါေတာ့သည္။
ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တယ္လီဖုန္းမွတဆင့္ အမွဳအခင္းျဖစ္ေသာအေနအထား၊အေျခအေနကို သံုးသပ္ၾကျပီး တရားခံအတြက္ နည္းလမ္းကို ရွာၾကံရပါေတာ့သည္ ။
ေရွ့ေနငွားရျခင္း၊ တရားခံႏွင့္ ေရွ့ေနကို ေဆြးေႏြးနုိင္ရန္အတြက္လည္း ထိုျမိဳ့ရွိ ကရင္ဘာသာစကားကို ေျပာဆိုနိုင္ေသာ စကားျပန္ငွားျခင္းကိုလည္း ဦးဇင္းၾကီးကပင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ေနာင္ ရက္သတၱပတ္ သံုးပတ္ေက်ာ္မွ တရားခံျဖစ္၏အစ္မ ေနာ္မူးခူႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ ဖို၀ိန္းျမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိ သြားပါေတာ့သည္။
ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၏ ရဟန္းမ်ားဆြမ္းဘုန္းရာေနရာလည္းဟုတ္၊ ဧည့္သည္မ်ားကို လက္ခံေတြ႔ဆံုရန္ ေနရာလည္းဟုတ္ေသာ စားပြဲၾကီးၾကီးတစ္လံုးေပၚတြင္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ဦးဇင္းၾကီးကို စတင္ကာ ျမင္ဖူးပါေတာ့သည္။
စားပြဲၾကီး၏ ေအာက္ခင္းထားေသာေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ၎တို႔၏အခက္အခဲ၊ အေရးအရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၊ အကူအညီလာေတာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သာမာန္အျပင္ကလူတစ္ဦးက ဤဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ လူမွဳေရးရာ၀န္ေဆာင္မွဳ အေထြေထြရံုးၾကီး ဖြင့္ထားသည္နွင့္ပင္ တူေနပါေတာ့သည္။ ဦးဇင္းၾကီးထို္င္ေနေသာ စားပြဲၾကီး၏နံေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနာ္မူးခူတို႔က ေရာက္ေသာကိစၥကို ဦးဇင္းၾကီးကသိရွိေနေသာေၾကာင့္ အမွဳအသြားအ လာကို ေဆြးေႏြးသည္။ ေရွ႔ေနၾကီးႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္ အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာကို ေျပာျပီး၊ ေစာေကာတဲ အက်ဥ္းက်ေနေသာျမိဳ႔သို႔ နက္ျဖန္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားမည့္အစီအစဥ္ကိုလည္း ဦးဇင္းၾကီး သိရွိထားျပီး ျဖစ္သည္။
“တရားခံအတြက္ အေကာင္းဆံုးတစ္ခုခု ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၀ိုင္းျပီးလုပ္ၾကတာေပါ့ ဒကာရယ္”
ဟူေသာစကားကို ဦးဇင္းၾကီးက ေျပာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို့ေနာက္တြင္ ျပႆနာအသစ္ႏွင့္ ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္ေတြ႔ဆံုအကူအညီးေတာင္းရန္ လူေတြကလည္းေစာင့္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို့လည္း စကားကိုအျမန္ျဖတ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ ေရွ႔ေနနွင့္ေတြ႕႔။ ဖို႔၀ိန္းျမိဳ႕ႏွင့္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကားေမာင္းရေသာ ေစာေကာတဲအက်ဥ္းက်ေနသည့္ျမိဳ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေနာ္မူးခူတို႔ ႏွစ္ဦးသြားၾကျပီး သူႏွင့္ေတြ႔ဆံု အားေပးစကားေျပာျပီး၊ ထိုေန႔ညေနတြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိမိေနထိုင္ရာ ဘတ္ဖဲလိုးျမိဳ့သို႔ ကားျဖင့္ေမာင္းျပန္ခဲ့ၾကသည္။ စုစုေပါင္း ခရီးအကြာအေ၀းအရ ကားေမာင္းရသည့္အခ်ိန္က ရွစ္နာရီနီးပါး ေလာက္ၾကာသည္။
တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ဖို၀ိန္းျမိဳ႕က မထြက္မွီ ဦးဇင္းၾကီးကိုႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျဖစ္ေသးသည္။
ပံုမွန္အတိုင္း ဦးဇင္းၾကီးကလည္း လူမွဳေရးကိစၥတစ္ခုခုကုိ ကူညီေျဖရွင္းေပးေနလိမ့္မည္။ တယ္လီဖုန္းကို လက္ခံေျပာဆိုနိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အေရးကိစၥကို အေကာင္းဆံုး ကူညီ အၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့ျခင္းမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ႏွစ္လဟူေသာ အခ်ိန္ယႏၱရားၾကီးက ပံုမွန္ခုတ္ေမာင္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ထားသည္ထက္ သည္အမွဳက ပို၍ၾကီးျပီး ေလးနက္သည္။ သည္ၾကားထဲ မထင္မွတ္ေသာအရာေတြလည္း ထပ္မံျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္ တရားခံျဖစ္သူေစာေကာတဲ တစ္ေယာက္ တရားသူၾကီးႏွင့္ တရားခြင္တြင္ မေတြ႕ဆံုမီ ၎၏ေရွ့ေနျဖစ္သူက သူနွင့္ထပ္မံေတြ႕ဆံုရန္၊ အေသးစိတ္ သူ၏အမွဳအေျခအေနကို ေဆြးေႏြးၾကရန္ လိုသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာေကာတဲအတြက္ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ကရင္ဘာသာစကားသို႔ ျပန္ေပးမည့္ စကားျပန္လိုသည္။
ကရင္ဘာသာစကားႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ျပန္ဆိုနိုင္ၾကေသာ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား ဖို၀ိန္းျမိဳ့တြင္ ရွိသည္။ သို့ေသာ္ ထိုအက်ဥ္းေထာင္ရွိရာကို အသြားအျပန္ ၄ နာရီနီးပါး ကားေမာင္း၍သြားရျခင္းေၾကာင့္ ေစာေကာတဲအတြက္ စကားျပန္အခက္အခဲရွိေနသည္ ။ ေရွ့ေနၾကီးနဲ႔လည္း ၾကားထဲတြင္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့။
“ေျပာရရင္ေတာ့လည္း အားနာပါတယ္။ ဒကာအဆင္ေျပရင္ ဒကာလာခဲ့ပါလား။ ဒီမွာက စကားျပန္အခက္အခဲ ရွိေနလို့ပါ”
ဦးဇင္းၾကီးက ဆိုလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္လည္း ခက္သည္ ။ ရံုးတြင္ ခြင့္ယူရဦးမည္။ တရားခံျဖစ္သူမိသားစုႏွင့္လည္း တိုင္ပင္ရသည္။ သူတို့ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားေစလို၍ အေကာင္းဆံုးကူညီေပးၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ ဖို၀ိန္းျမိဳ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ခရီးျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ညသန္းေခါင္ယံေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ “၀ါတာလူး” ဘူတာသို့ ေရာက္မည္။ စီးရမည့္ရထားက ခ်ီကာဂိုျမိဳ့သို႕ ဦးတည္ေသာရထား။ ထိုရထားက ခရီး ၄၅မိနစ္ခန့္။ ဖို၀ိန္းျမိဳ့ႏွင့္ “၀ါတာလူး” ျမိဳ႕ကေလး၏ဘူတာက ကားျဖင့္ ေမာင္းရသည္ ။ ထို၀ါတာလူးျမိဳ့တြင္ ဦးဇင္းၾကီးကလာေစာင့္မည္။ ျပီးေတာ့ ဖို၀ိန္းျမိဳ႕သို႔ ျပန္တစ္ခါေမာင္း။ ျပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၾကမည္ေပါ့။
ထိုညက က်လိုက္သည့္ႏွင္းမွဳန္၊ႏွင္းခဲေတြ။ အိမ္မွ မထြက္ခင္ကတည္းက သတင္းတြင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွင္းမုန္တိုင္း က်ေနသည္တဲ့။ မတတ္နိုင္ …။ ခရီးေတာ ့ျပဳရမည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ရထားသည္ ၂ နာရီခန့္ ေနာက္က်ျပီး ဘူတာမွစ ရထားထြက္သည္။
ခံုအလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီဆိုေတာ့ ရထားေပၚတြင္ အိပ္၍ စီးနင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းေဘး ၀ဲယာေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းမုန္တိုင္း …။ လမ္းခရီးတစ္ေနရာတြင္ အၾကာၾကီး ရထားက ရပ္လိုက္ေသးသည္။
ျပီးခဲ့သည့္အပတ္ကပဲ နယူးေေယာက္ကထြက္သည့္ရထား လမ္းေခ်ာ္ျပီး တိမ္းေမွာက္ခဲ့သည္ဆိုေတာ့ သည္ရထားၾကီးလည္း ဂရုတစိုက္ႏွင့္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ေမာင္းႏွင္ေနရျခင္းပါ။ ေငြသားအေရာင္လႊမ္းေနေသာ ႏွင္းလြင္ျပင္၏ ရွဳေမွ်ာ္ခင္းကလည္း တစ္မ်ိဳး ၾကည္နဴးဘြယ္ေကာင္းလွသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။
ၾကိဳတင္၍ ရထားမွတာ၀န္ရွိသူေၾကျငာထားသည့္အတိုင္း သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ေ၀ၚတာလူျမိဳ႕၏ ရထားဆိုက္ရာအရပ္သို႔ ေရာက္ပါေတာ့သည္။
ရထားဘူတာအေဆာက္အဦကလည္းမရွိ။ ခရီးသည္မ်ားကို လာ၍ၾကိဳၾကသူမ်ားက ကားေပၚတြင္ စက္ႏွိဳး၍ ေစာင့္သူကေစာင့္၊ ကားလမ္းအျပင္တြင္ထြက္၍ ၾကိဳသူကၾကိဳ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာ၍ၾကိဳမည့္ဦးဇင္းၾကီးက ကားႏွင့္လာ၍ ေစာင့္ေသာသူတြင္ ပါလိမ့္မည္မဟုတ္။ သို့ေသာ္ ၎ၾကိဳ၍ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားထားသည့္အတိုင္း စားေသာက္ဆိုင္တစ္တစ္ခုသို့ သြား၍ ေစာင့္ေနရမည္ျဖစ္သည္။
သေဘာေကာင္းလွသည့္ အာဖရိကန္အႏြယ္၀င္အေမရိကန္တစ္ဦးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၎၏ကားျဖင့္ ရထားရပ္သည့္ေနရာႏွင့္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုသို့ ကားျဖင့္ေမာင္း၍ ပို့ေပးခဲ့သည္။
(Subway) စားေသာက္ဆိုင္တြင္ လူက နံနက္ပိုင္းဆိုေတာ ရွင္းသည္။ ေခတၱလာ၍ ၾကိဳမည့္သူကိုေစာင့္သည့္ ခရီးသည္မွန္းသိ၍ ေစတနာႏွင့္ျပံဳး၍ ကၽြန္ေတာ္ကိုႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုမွာ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ျဖစ္သည္။ ဖတ္ဖို့စာအုပ္တစ္အုပ္လည္း ပါလာသည္ဆိုေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွ ယူ၍ ဖတ္လိုက္သည္။
နံနက္ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက စာအုပ္ဖတ္လိုက္ အျပင္ကိုေငး၍ ၾကည့္လိုက္။ ေကာ္ဖီေလးတစိမ့္စိမ့္ေသာက္ရင္း ေနလိုက္သည္မွာ မြန္းလြဲပိုင္း တစ္နာရီေက်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဦးဇင္းၾကီးကား ေပၚမလာေသး။
ဒီဇင္ဘာလဦး ကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္အတြင္း၌ ခရစၥမတ္သီခ်င္းကိုလည္း တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ မတိုးမက်ယ္ ေလးဖြင့္ထားေပးသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းတစ္ဦးမွ “လူၾကီးမင္းကို လာၾကိဳမယ့္သူက အေသခ်ာလာၾကိဳမွာပါေနာ္” ဟူ၍ ျပံဳး၍ ေမးရွာသည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ သူ အေသအခ်ာ လာၾကိဳမွာပါ။ ေနာက္က်မယ္လို့ ၾကိဳေျပာထားလို့ပါ” ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္သည္။ ခရီးသြားသူမ်ား၏အခက္အခဲကို စာနာေပးေသာ (Subway) စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ပါပဲ။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန့္မွ (Ford) ေမာ္ေတာ္ကားအစိမ္းေရာင္တစ္စီး အေ၀းေျပးကားလမ္းမေပၚမွ စားေသာက္ဆိုင္ထဲသို့ ခ်ိဳး၍၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းသူကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ဦးဇင္းၾကီး’ ပါပဲ။
သကၤန္းၾကီးရံုလွ်က္ ဦးဇင္းၾကီးတစ္ပါးတည္း ကားေမာင္းလာခဲ့သည္ပဲ။
ဒီလိုအေမရိကန္လိုနိုင္ငံမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း အေျခအေနေတာင္းဆိုလိုအပ္ခ်က္တို့အရ ဗုဒၶရဟန္းေတာ္တို့လည္း ကားေမာင္းရသည္။
“ကဲ … ဒကာ တက္တက္။ ေဆာရီးပဲ။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ေဆးရံုမွာအခ်ိန္ၾကာသြားတာနဲ့ ဒီကိုလာၾကိဳတာ ေနာက္က် သြားတာပါ။”
တရားခံျဖစ္သူ ေစာေတာကဲ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းထားေသာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးသို့ သြားေသာ လမ္းခရီးမိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္အတိအက်မသိပါ။ ကားေမာင္း၍သြားရေသာ ခရီးအခ်ိန္က အသြားအျပန္ ႏွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္သည္။
ညကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖို၀ိန္းျမိဳ႕သို႔ျပန္၍ ေရာက္သည္။
လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္စကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဘ၀၏ အျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကသည္။
သူ၏အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွ ဒုတိယႏွစ္ျမန္မာစာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀။ ဂီတကို ျမတ္နိဳးသူ၊ စႏၵယားတီးတတ္ခ်င္လြန္းလွေသာေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္ေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က အလံုျမိဳ့နယ္၌ ကရင္ရပ္ကြက္က ရွရွဲကရင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထံ သင္ယူခဲ့ေသာအေတြ႕အၾကံဳ ။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းၾကီးျပီးေနာက္ နယ္စပ္သို႔ထြက္ခဲရပံု။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ လူငယ္တစ္ဦးအတြက္ ျပင္းထန္လွေသာတိုက္ပြဲၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ နပန္းလံုးရျခင္းမ်ား။
မိမိ၏မ်က္စိေရွ့တြင္ပင္ ဘ၀တူရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား က်ဆံုးခဲ့ရျခင္း အနိ႒ါရံုမ်ားကိုလည္း ဦးဇင္းၾကီး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေပမည္ ။
“ကၽြန္ေတာ္တို့က ၀မ္ခစခန္း၊ ခံစစ္မွာေပါ့။ အခုဦးဇင္းၾကီးေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္က ထမင္းခ်က္ျပီး ဘ၀တူရဲေဘာ္ေတြကို က်ည္ဆံေတြၾကားထဲမွာ ထမင္းထုပ္လိုက္ပို့ေပးတာ၊ အခုထက္ထိသတိရေနတယ္” ဟု ဦးဇင္းၾကီး၏မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာျပခဲ့ဘူးပါသည္။
“အစိုးရတပ္က အေျမာက္ဆံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းက်ေနတယ့္အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီတုန္းက ABရဲေဘာ္ ေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို့ကို ခင္ေမာင္တိုးရဲ့ “ေ၀းခဲ့ျပီ ခရမ္းျပာ” အေခြကို ေကာ္ပီေတြပြါးျပီး ကတုတ္က်င္းတစ္ခုျပီး တစ္ခု လိုက္ျပီး သူေ၀ေပးခဲ့တယ္။ နားေထာင္ရတာ အရမ္းကို အရသာရွိလိုက္တာဗ်ာ”
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးျဖင့္ ABSDF ရဲေဘာေဟာင္းတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့ကို ထပ္မံေျပာျပျခင္းပါ။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ ဗမာ၊ ကရင္ဟူေသာ လူမ်ိဳးေရးအယူသည္းသူမ်ား၏ သံသယအမုန္းမ်က္လံုးေအာက္တြင္ နာက်င္စြာျဖင့္ ခါးသီးလြန္းခဲ့ေသာေန့ရက္မ်ားစြာကိုလည္း ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္ ဘ၀တူရဲေဘာ္မ်ားတို့ ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။
“ဒါနဲ့ ဦးဇင္းၾကီး ဘာျဖစ္လို့ရဟန္းေဘာင္ကို ၀င္ခဲ့တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ …
“နိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းေနရင္းနဲ့ အဆံုးစြန္ေသာလြတ္ေျမာက္ျခင္းတရားကို သိသြားလို႔၊ ဒီရဟန္းေဘာင္ကို ၀င္ခဲ့တာေပါ့ ဒကာရယ္” ဟု ဦးဇင္းၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေမးကို တည္ျငိမ္စြာျဖင့္ေျဖ၏။
ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုသည့္ ဦးဇင္းၾကီး၏သီတင္းသံုးရာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ ကၽြန္ေတာ္က ညစာစား၏။ ဦးဇင္းၾကီးထိုင္ေသာ ေျခတံျမင့္ျမင့္စားပြဲရွည္ရွည္နံေဘးတြင္ လူလတ္ပိုင္းငါးဦးခန္႔ အားလံုး (ABSDF) စစ္ျပန္ၾကီးမ်ား။
မနက္ျဖန္မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္အတူ (ABSDF) ရဲေဘာ္ေဟာင္းတစ္ဦး၏ နာေရးကိစၥ ခရီးျပဳလာ၍ တိုင္္ပင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို့တစ္ေတြ ျပန္သြားၾကေတာ့၊ ေနာက္ထပ္ လူပုဂၢိဳလ္ငါးဦးခန့္ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေျခာက္ဆယ္နီးပါးခန္႔ဒကာမၾကီးတစ္ဦးက ေဆးခန္းမွေပးလိုက္သည့္ ေဆးအညႊန္းကို မဖတ္တတ္၍ လာ၍ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ဦးဇင္းၾကီးရွင္းျပေပးသည္။
ဒီၾကားထဲ ကားအာမခံကိစၥအတြက္ အခက္အခဲေတြၾကံဳေနသူတစ္ဦးေမးခြန္းေတြကိုလည္း တယ္လီဖုန္းမွ ကူညီ၍ေျဖရွင္းေပးရသည္။
ျပီးေတာ့ ဖခင္ၾကီးေလျဖတ္သြား၍ အေရးေပၚ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ရမည့္ သားသမီးသံုးဦး၏မိခင္ တစ္ေယာက္အတြက္ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ တစ္ခါ၀ယ္ေပးေနျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေရးနိုး၍ အေပါ့အပါးသြားသည့္အခ်ိန္က နံနက္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန့္ရွိေနျပီး ဦးဇင္းၾကီး၏အခန္းကား မီးလင္းေနဆဲ …။ အကူအညီေတာင္းေနသူမ်ားအတြက္ ကိစၥကားမျပတ္ေသး။
နံနက္ ဆယ္နာရီခန့္မွ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာမွ နိဳး၏။ ထံုးစံအတိုင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဦးဇင္းၾကီး၏ အခန္းကား ပံုမွန္ …။ လူေတြတရုန္းရုန္းႏွင့္။
“ဘုန္းဘုန္း” ေခၚသူက ေခၚ ၊ “ဆရာေတာ္” ဟု ဆိုကာ ေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္ “ဦးဇင္းၾကီးဘုရား” ဟု အကူအညီေတာင္းသူက ေတာင္းႏွင့္။ စည္စည္ကားကား။
ဦးဇင္းၾကီး၏ ဒကာဒကာမမ်ား၊ ပရိသတ္မ်ားအၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ယခုမွ လူပုဂၢိဳလ္ခ်င္း ျမင္ေတြ႕ဘူးေသာ အဆိုေတာ္ၾကီးေဒၚမာမာေအးကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
ဒီၾကားထဲ “ဦးဇင္းၾကီး … တပည့္ေတာ္အိမ္က ေရပိုက္ေတြပိတ္ေနလို႔ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေရပိုက္ျပင္သမားကို အျမန္ဆံုးေခၚေပးပါ” ဆိုသူတစ္ဦးလည္း ပါ၏။
ဦးဇင္းၾကီးႏွင့္အတူ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဆြမ္းစားျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္လာသည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားလက္ဆံုၾကရင္း နံနက္စာ စားၾကပါ၏။
ဆြမ္းစားျပီးသည္ႏွင့္ သူ႔အား အကူအညီလာေတာင္းသူမ်ားတို႔၏ေျပာဆိုမွဳကို ဦးဇင္းၾကီးသည္ တည္ျငိမ္စြာ နားေထာင္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ေန့စဥ္ဆြမ္းအလွဴရွင္မ်ားတို႔၏ စာရင္းကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထူးထူးျခားျခားအမ်ိဳးသၼီးတစ္ဦး၏အမည္ျဖစ္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေသာအခါ ဘာသာျခား၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္သည့္ အမ်ိဳးသၼီးတစ္ဦး၏အမည္။
“ေအး … သူတို့သားအမိေတြ ဒုကၡေရာက္တုနး္က ဘုန္းဘုန္းအကူအညီေပးခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ သူလည္း အပတ္စဥ္ပံုမွန္ဆြမ္းကပ္တဲ့အလွဴရွင္စာရင္းမွာ ထည့္ေပးပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံတာနဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကို ဆြမ္းအလွဴရွင္စာရင္းမွာ ထည့္လိုက္တာပါ။”
ျပံဳးျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုအျမဲတမ္းေရာက္တတ္သည့္ဒကာတစ္ဦးမွ ကၽြန္ေတာ့ကို ရွင္းျပသည္။ သာဓု ေခၚေလာက္ပါေပသည္။
ေအးစိမ့္လွေသာအေမရိကန္နိုင္ငံ၊ဖို႔၀ိန္းျမိဳ႕၏ ေဆာင္းကာလ၊ ႏွင္းေရခဲပင္လယ္ေဖြးေဖြးတြင္ ဦးဇင္းၾကီး၏ ေက်ာင္းတြင္းေမတၱာဓါတ္ေၾကာင့္ေႏြး၍ေန၏။
မတူညီေသာအခက္အခဲရွိသူ ျမန္မာျပည္သားတို႔အတြက္ ဦးဇင္းၾကီးကုသလ၏ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္ မုန္တိုင္းၾကားထဲမွ အသက္ကယ္ေလွကေလးတစ္စင္းႏွင့္ တူလွသည္။
လူ႔အခြင့္ေရးအေၾကာင္း စကားလံုးၾကီးၾကီးႏွင့္ လူသားမ်ားကုိကယ္တင္ေနသည္ဟူ၍လည္း ဦးဇင္းၾကီးက ကၽြန္ေတာ့ကို မေျပာပါ။ သူလုပ္သင့္သည္ထင္ေသာ … ကူညီရန္လိုအပ္သည္ဟု ထိျမင္ခံစားရသည္မ်ားကို လိုက္၍ ဦးဇင္းၾကီးေဆာင္ရြက္သည္။
“အဲဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက နိုင္ငံေရးနဲ ့လူမွဳေရးကိစၥေတြကိုပဲ လုပ္ေနတာ”
“တရားပြဲေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး”
ဆိုသည့္ ေ၀ဖန္သူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။
ထိုေမးခြန္း၊ ေစာဒကတက္မွဳမ်ားကို ဦးဇင္းၾကီးသည္ ေျဖရွင္းမည္ဟုလည္း မထင္။ သူ၏ႏွလံုးသားမွ မွန္ကန္သည္၊ လုပ္ေဆာင္သင့္သည္ဟူေသာကိစၥရပ္မ်ား၊ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေဆာင္သင့္သည္ဟူေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လုပ္ေဆာင္ေနအံုးမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။
လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အေရးအရာကိစၥမ်ားျပီး၍ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္ဖဲလိုးျမိဳ႕သို့ အျပန္ခရီးမျပဳမီ ဦးဇင္းၾကီးဦးေဆာင္ေသာ ကားသံုးစီးႏွင့္ ဒကာ၊ ဒကာမတို့က လာမည့္စေနေန႔၊ အသုဘကိစၥတစ္ခုအတြက္ ခရီးရွည္တစ္ခုကို ထြက္သြားၾကေပျပီ။
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘူတာရံုသို႔ ပို႔ေဆာင္းေပးမည့္ ဦးဇင္းငယ္တစ္ပါးႏွင့္ လႊဲ၍ ထားခဲ့ေပးသည္။
ေငြႏွင္းမွဳန္မ်ားေ၀ေနသည့္ ညခ်မ္းတြင္ ရထားၾကီးကိုစီး၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္ဖဲလိုးျမိဳ႕သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။
ယခုတစ္ေခါက္သြားခဲ့သည့္ ဖို၀ိန္းျမိဳ႕ ခရီးသည္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ အလြန္တရာမွေလးနက္ျပီး အဓိပၸါယ္ရွိခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ရဟန္း၊ လူပုဂၢိဳလ္အသစ္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရသည္။
ေမတၱာ၊ ေစတနာတို႔ႏွင့္ ထံုသင္းေနသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား စုေ၀းေနထိုင္ရာရပ္၀န္းကို တစ္ပါးသူတို႔၏ေျမတြင္ ထိေတြ႔ ခံစားခဲ့ရမည္။
ဦးကုသလ သို႔မဟုတ္ ဦးဇင္းၾကီးေအာင္ေက်ာ္လွိဳင္၏ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသည္ လူတကာထင္သာျမင္သာေအာင္ ဗုဒၶသာသာသာသနအလံကို အျမင့္ဆံုးထူလႊင့္ထားျခင္းလည္းမရွိ မၾကာခဏ တရားပြဲမ်ားလည္း မက်င္းပ။
သို႔ေသာ္ ေရျခားေျမျခား၊ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ ဦးဇင္းၾကီး၏ေမတၱာ၊ ေစတနာအရွိန္အေရာင္ေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏တရားအလင္းသည္ ၀င္း၀င္းေတာက္လ်က္ ထိန္ထိန္သာ၍ ေနေပသည္။
ေလာအယ္စိုး (ဇန္န၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၄)
(Photo by Law Eh Soe)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
It s nice to help but you have to let them do things on their own so they will not be dependent on other for small things all the time. Let them learn English and let them be responsible