ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ကို တိုင္းတစ္ပါးသားတုိ႔က ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ ျပဳလုပ္တတ္ၾကေသာ လူမ်ဳိးဟု ကမၺည္းတင္ၾကသည္။ စာတစ္ပုဒ္မွာ ေသသည့္အသုဘအေလာင္းထမ္းျပီး `က´ေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို တအံ့တၾသ စာဖြဲ႕သည္ကိုေတြ႕ခဲ့ဘူးသည္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ႔ အစဥ္အလာကို ဘယ္ေလာက္ပင္ အက်ပ္အတည္းၾကားေရာက္ေနပါေစ မေမ့မေပ်ာက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္ႏႊဲရသည္ကို အျမတ္တႏို္းထားၾကသည္မ်ားျဖစ္သည္။
ဖိႏွိပ္မႈ႔မွ တစ္ခဏေလးလြတ္လိုက္ရေသာ ကာလသည္ ျမန္မာတုိ႔၏ ႏွစ္သစ္ကူး အတာသၾကၤန္ႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္ေနသည္။ လူငယ္တို႔ တက္ၾကြစြာ သၾကၤန္ပြဲကို သၾကၤန္ဆိုတဲ့အတြက္ ရင္ခုန္ေနၾကသည္။ သၾကၤန္ကာလ မုန္႔လံုးေရေပၚသည္ မပါမျဖစ္ေသာ ျမန္မာတို႔၏ မုန္႔ျဖစ္သည္။ ထုိမုန္႔လံုးေရေပၚကို သၾကၤန္အတြင္းေကၽြးႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေနၾကသည္။ အတက္ၾကြဆံုးႏွင့္ အလုပ္အမ်ားဆံုးအခန္းကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ အခန္းနံပါတ္ (၁၂) ကိုေျပာရမည္။ လြတ္လပ္ေသာ ကာလတြင္ တစ္ခန္းႏွင့္ တခန္း လူလဲျပီး အိပ္လို႔ရသည္။ ထုိအခန္းတြင္ရွိေသာ အရွည္ေလး၊ သားေလးတို႔၏ ဖိတ္ၾကားမႈ႔ႏွင့္ သၾကၤန္အတြင္းကာလတြင္ သူတို႔အခန္း (၁၂) သုိ႔ ညအိပ္သြားခဲ့ရသည္ကို ယခုတိုင္ အမွတ္ရေနဆဲရွိသည္။ ေနာက္ေန႔ တေန႔လံုးအတြက္ မုန္႔လံုးေရေပၚလံုးသည္။ သၾကၤန္သံခ်ပ္တိုက္ ဘုိ႔အတြက္ လူငယ္တို႔ စုစည္းျပီး ထုိ (၁၂) ခန္းတြင္ပင္ ဇာတ္တိုက္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သည္ ထုိညကျပဳလုပ္ေသာ မုန္႔လံုးေရေပၚမ်ားကို တိုက္ရွိလူကုန္ ေ၀ငွႏိုင္သည္။ နံနက္ခင္းပိုင္းတြင္ အသက္ၾကီးေသာ လူၾကီးအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဘာသာေရးကို စြဲစြဲလန္းလန္းရွိေသာ လူငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ဥပုသ္သီလေစာင့္တည္ၾကသည္။ ေန႔လည္ တန္းဖြင့္သည္ႏွင့္ သၾကၤန္သံခ်ပ္အဖြဲ႕တြင္ ေဘာင္းဘီတိုမ်ားႏွင့္ ပါးတြင္ မွင္ျဖင့္ ဆြဲျပီး ရုပ္ေျပာင္ျပဳလုပ္ထားသည္။ စားစရာႏွင့္ ဟင္းမ်ား ထည့္ရန္ အသံုးျပဳေသာ ပလစတစ္ဗူးခြံမ်ားကို ဒုတ္မ်ားျဖင့္ စည္းခ်က္ညီတီးခတ္ျပီး သူတို႔၏သံခ်ပ္မ်ားကို စတင္သည္။ တစ္တိုက္လံုးရွိ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ၾကေသာ သံခ်ပ္သံက အားလံုးကို ျပံဳးေပ်ာ္ေစသည္။ သံခ်ပ္အဖြဲ႔သည္ ၁ ေဆာင္ေကာ ၂ ေဆာင္မွာ သြားေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ သၾကၤန္ကာလာသည္ အုတ္တံတိုင္းအျပင္ဘက္မွ ဆူညံသံမ်ား၊ ေတးသီခ်င္းသံမ်ား ဘယ္လိုပင္ တံတုိင္းမ်ားကိုေက်ာ္၍ ေထာင္ထဲသို႔၀င္လာပါေစ ေထာင္ထဲေနသူတို႔ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ရက္ေတြသည္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ျပင္ပေလာကကို အံတုေနသလိုပင္ရွိသည္။ ေသာကကို အေပ်ာ္ျဖင့္ ေဆးခ်၊ ဒဏ္ရာကို ရယ္ေမာျခင္းျဖင့္ ခြာခ်ျပီး သၾကၤန္ကာလတစ္ခုသည္ ေ၀ဒနာတို႔ကို ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ မေမ့ေပ်ာက္ေသာ္လည္း တစ္ခဏတာ စိတ္ထဲသို႔မ၀င္ရန္ တားႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သူတို႔ေတြအားလံုး ေပ်ာ္ပြဲဖြဲ႕ျပီးေသာ သၾကၤန္ကာလအလြန္ ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔သည္ ေထာင္ထဲရွိ ဦးဇင္းတို႔ သံဃာ ၃ ပါး၏ အစီအစဥ္ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ တာ၀န္က်၀န္ထမ္းမ်ား အိပ္ယာ၊ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ ေဆာင္မ်ားခင္းထား ၾကသည္။ မိမိတို႔ကို အာဏာရွင္ စံနစ္က ကိုယ္ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာကိုပင္ ႏွိပ္ကြတ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူတို႔ႏွင့္ အ၀တ္အစားအတူ ၀တ္ထားသည္ဟု ျမင္ေနရေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ ငါတို႔ကုိးကြယ္ေနေသာ သံဃာဟု မွတ္ထင္ဟုသည္ စြဲျမဲခိုင္မာလ်က္ပင္ရွိသည္။ သံဃာတစ္ပါး သံဃာအျဖစ္မွ ေရြ႕ေလွ်ာ္ေစႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားတြင္ အ၀တ္စားသည္ အဓိကမက်ဟူေသာ အခ်က္ကို သူတို႔ က်က်နန သေဘာေပါက္ထားျပီးျဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္တို႔ထံ သီလခံယူရန္ႏွင့္ ပရိတ္တရား နာရန္ ေျမျပင္တြင္ အားလံုး လက္အုပ္ခ်ီေနၾကသည္။ ၾသကာသ ကန္ေတာ့က်ဳိးကို ညီညီညာညာ ရြတ္ဆိုေနၾကေသာ အသံသည္ ကိန္းထြက္၍ေနသည္။ သီလခံယူအျပီး သံဃာေတာ္မ်ား ရြတ္ဖတ္ေသာ ပရိတ္တရားေတာ္ကို ရိုရိုေသေသ နာယူေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းသည္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ စိတ္မွတ္စုလည္း မေပ်ာက္မပ်က္ ထင္က်န္ေနေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္သည္။ ေထာင္သက္တမ္း၌ ရွားရွားပါးပါးရလိုက္မိေသာ ဤအခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ေနာက္တစ္ခါထက္ျပီး ရႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ တကယ္လည္း တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အင္းစိန္ေထာင္မွ ေျပာင္းျပီး အလြန္က်ပ္တည္းေသာ နယ္ေထာင္မ်ားသို႔ ေရာက္သြားၾကသူမ်ားသည္ ယခုအျဖစ္ပ်က္ကို ေက်ာေပၚဒုတ္က်တိုင္း၊ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေလွာင္ပိတ္ခံရတိုင္း တသသ သတိရေနမည္မွာ အေသခ်ာ။
သၾကၤန္ကာလလိုမ်ဳိး အမွတ္ရမိေသာ ပြဲတစ္ခုကိုလည္း တစ္ဆက္တည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ေတြႏွင့္ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈ႔ကို ေျပာ၍မ၀ေသးခင္ပင္ ဤအခမ္းအနားကို က်င္းပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီမွာ ဆယ့္ႏွစ္လလံုး ပြဲေတာ္မျပတ္ေသာ ျမန္မာတို႔အဖို႔ ဘယ္ခ်ိန္ဘယ္လမဆို ကိုယ့္ရိုးရာအခမ္းအနားဟု က်င္းပခြင့္၊ ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရေနသည္သာ။ ယခုက်င္းပမည္ျဖစ္ေသာ အခမ္းအနားသည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔အတြက္ တန္ဖိုးထားေသာ ေန႔လည္းျဖစ္ေနသည္။ ဘာသာတရားအရ တန္ဖိုးထားေသာ ေန႔ျဖစ္သလို ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ႔အရလည္း ေလးနက္ေနေပသည္။ ကဆုန္လျပည့္သည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔အတြက္ ဘုရားဖြားျမင္ေတာ္မူေသာေန႔၊ ဘုရားျဖစ္ေသာေန႔၊ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေသာေန႔ဟု ၾကံဳၾကိဳက္မႈ႔သံုးခုသည္ ဗုဒၶေန႔ သတ္မွတ္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္ေပသည္။ ဗုဒၶ၏ျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားထဲ ထူးျခားမႈ႔မ်ားအမ်ားဆံုး ေပၚေပါက္ခဲ့ရာေန႔သည္ ဗုဒၶကို ပို၍အမွတ္ရေစရန္ (ဗုဒၶါႏုႆတိ) ျဖစ္ေပၚဖို႔ အခြင့္အခါလည္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ထိုရက္တြင္ ဗုဒၶ၏ဖြားဖက္ေတာ္မ်ားထဲ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ေဗာဓိေညာင္ပင္အရင္း သဗၺညဳတဥာဏ္ပိုင္ရွင္ကို ပိုျပီးဦးထိပ္ၾကသည္။ ဗုဒၶ၏ဖြားဘက္ေတာ္လည္းျဖစ္၊ ဘုရားျဖစ္စဥ္ အနီးဆံုး ေနရာ၌ရွိခဲ့ေသာ ထုိေဗာဓိေညာင္ပင္သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ တန္ဖိုးထားရာ သစ္တစ္ပင္လည္းျဖစ္ေပ သည္။ ကဆုန္လကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုလွ်င္ က = ေရ၊ ဆုန္ = (ဆိႏၵ) ျပတ္ျခင္းဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။ ထိုေရျပတ္ေသာ လ တြင္ သစ္ပင္မ်ား ညိွဳးေလွ်ာ္ျပီး ေရာ္ရြက္တို႔ေျမခေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၏ ထူးျခားတန္ဖိုးထားေသာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ သည္လည္း ေလာကဓံသေဘာအရ ေနအပူကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ရေသာ ကာလလည္းျဖစ္သည္။ ဘာသာေရး၏ ထူးျခားေသာ ျဖစ္စဥ္သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ႔အတြင္းသို႔ ပူးေပါင္းမိေသာအခါ အစဥ္အလာၾကီးမားေသာ လူမ်ဳိးတို႔၏ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။
သၾကၤန္ပြဲက်င္းပျခင္းေၾကာင့္ အားလံုး၏ ႏွလံုးသားတြင္ အေပ်ာ္တို႔မကုန္ဆံုးခင္ ဤကဆုန္လျပည့္ေန႔သည္ ခ်ဥ္းကပ္လာေနျပီ။ ဤေန႔ဤရက္တြင္ ဗုဒၶေန႔က်င္းပရန္အတြက္ အဓိကက်သူကို ယခုခ်ိန္ထိမွတ္မွတ္သားသားရွိေနသည္။ သူက ၁၃ ခန္းမွ ကိုေက်ာ္သိုက္ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္သိုက္ႏွင့္ အျခားသူတို႔ စည္းရံုးႏႈိးေဆာ္မႈ႔ျဖင့္ လူတိုင္းက ဗုဒၶေန႔က်င္းပရန္ သေဘာတူညီက်သည္။ ထုိအခမ္းအနားကို က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိေသာ ကိုေက်ာ္သိုက္တို႔၏ အခန္း ၁၃ ကိုပင္ ေရြးၾကသည္။
ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ လူတိုင္းသည္ မိမိထံတြင္ အသင့္ရွိျပီးေသာ မုန္႔၊ သစ္သီး တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။ ၁၃ ခန္း တြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ အိပ္ယာလိပ္တို႔ကို စံနစ္တက်ထပ္၍ အခင္းခင္းလိုက္ေသာအခါ ဆြမ္းေတာ္တင္ရန္ အျမင့္တစ္ေနရာကို ရရွိေပသည္။ ထိုအျမင့္ေနရတြင္ ေစာင္တစ္ထည္ကိုအုပ္၍ခင္းလိုက္သည္။ ခင္းထားေသာ ေစာင္အထက္တြင္ ပလစတစ္ ပန္းကန္ ျပားတို႔ကို စီရီခ်ထားသည္။ အခန္းတိုင္းမွ ကိုယ္စီယူေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ မုန္႔ႏွင့္သစ္သီးတို႔ကို ဆြမ္းေတာ္ၾကီးတင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ၀န္ထမ္းႏွင့္ အျပင္မွ မွာယူထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတုိင္တို႔ကိုလည္း ထြန္းျငိၾကသည္။ သံဃာေတာ္ သံုးပါး၏ အေနကဇာတင္ ပါဠိရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ၾကြေရာက္လာၾကသူမ်ားက တကယ္ကို ဘုရားထံစိတ္ကိုနစ္ထားျပီး အာရံုယူထားၾကသည္။ အားလံုးရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျပီးေနာက္ ဗုဒၶေန႔အေၾကာင္းကို ေဟာေျပာမႈ႔စတင္သည္။
ျငိမ္းခ်မ္းရာအစနိမိတ္ေပေပါ့
စိမ္းလန္းျဖာျမရြက္စိပ္ရယ္ႏွင့္
ေအးရိပ္သာသည့္ ပေညာင္ညွိဳး
လူတိုင္းသည္ ေဟာေျပာမႈ႔ကို ျငိမ္သက္စြာနာယူေနၾကသည္။ သူတို႔၏ အာရံုထဲတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ႔ကို ရယူခဲ့ေသာ ဗုဒၶႏွင့္ ဖြားဘက္ ေတာ္ ေညာင္ပင္တို႔သည္ အာရံုထဲေပၚလာမည္လား သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ျမန္မာေတြ ဆင္ႏႊဲေနၾက ရြာဦးေက်ာင္း၏ ေညာင္ညိဳပင္ရိပ္ကို လြမ္းေမာေနၾကမည္လားမသိ။
ေလအခတ္
ဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္သံသာႏွင့္
ျမခ်ပ္လႊာ ရြက္တသင္းရယ္က
ပင္ရင္းေျမမွာစံလို႔
အလင္းေဖြရွာၾကံတဲ့
စိေႏၱမြန္ေလာင္းေတာ္ျမတ္ရဲ႕
ထုပၸတ္၀င္ ေရွးသေရာကို
ေျပာ တီးတိုးဆို။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤေညာင္ပင္၏ အတိတ္သမုိင္းကို ရင္ထဲထည့္ထားျပီးေသာ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ စိတ္ထဲ ဗုဒၶ၏ျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ား သည္လည္း ဗုဒၶေန႔တြင္ ေတြးျပီးသာျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ေကာင္းဓေလ့
ေလာင္းျဖည့္ေနရာမွန္တဲ့
ေျမနက္သန္ သည္ရိပ္ျငိမ္မွ
ခႏၶာအိမ္တဏွာေဆာက္သည္ဟု
ဥာဏ္ေတာက္ခါ လက္သည္ျမင္၍
အလင္းယာဥ္ အရွင္ရေလမွ
ေလာကျဖာေ၀စည္မို႔
ပါရမီျဖည့္ကူစြက္ရွာတဲ့
ဖြားဖက္ကဲ့ ပေညာင္ညွိဳး
အစဥ္ပ်ဳိဘို႔ရြယ္စူး။
ဘာသာတရားတည္ေထာင္သူ၏ ရွင္တြဲေဖာ္ျပရာ နိမိတ္ပံုျဖစ္ေသာ ဤသစ္ပင္သည္ ျမန္မာတို႔၏ ႏွလံုးသား၊ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ရင္ထဲ ထာ၀ရရွင္သန္ေနေသာ တန္းဖိုးထား သစ္တစ္ပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဓေလ့မေသြ
ပိုက္ေပြ႕တတ္အႏြယ္ေပမို႔
ဆုပန္ေသြ ေ၀ဆာလွစ္ခါပ
ခ်စ္ေသာ ဤကမာၻ၌
ဘယာေတြ ခြာေသြ ရွဲရေအာာင္
အခါေႏြ ျမန္မာေတြ ႏႊဲၾကတယ္
သြန္းေရပြဲထူး၊ ။
ကဗ်ာဆရာ ကံထြန္းသစ္၏ ကဗ်ာမ်ားကို အခမ္းအနားရွိတိုင္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ရြတ္ဆိုျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ဗုဒၶေန႔အခမ္းအနားမွာ ဤကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုရင္း ဗုဒၶေန႔အေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀ံ့ရွင္းျပလိုက္သည္။ ဤလို အခြင့္ထူးခါမ်ဳိးကို ေထာင္သက္တမ္းတြင္ ႏွစ္စဥ္ၾကံဳရသည္ေတာ့မဟုတ္။ ရွားရွားပါးပါးရခဲ့ရသည္မို႔ မေမ့မေပ်ာက္ အင္းစိန္ေထာင္ေန႔ရက္မ်ားကို ျပန္လည္မွတ္တမ္းတင္သည့္အခါ မက်န္ရစ္ေအာင္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိေတာ့သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
