ရသေဆာင္းပါးစုံ

အလက္ဇျႏၵားလို ျမင္းစီးၾကမယ္

နတ္စည္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၄

 

သူတို႔ေလးေတြ ေရွ႕မွာ တန္းစီ လာထိုင္ေနၾကတယ္။ မွန္း .. အံမယ္ မလာတစ္ရက္ လာတစ္ရက္ ဇင္မင္းနဲ႔ ရန္ႏိုင္ထြန္းတို႔ေတာင္ပါေသး။ လူစံုပါလား။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို သူတို႔ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့မွာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေႏြရာသီ ယဥ္ေက်း သင္တန္း .. အဲ လြတ္လပ္စြာ ေၾကာင္းက်ိဳးက် စဥ္းစားနည္းသင္တန္း (ကိုယ့္ဟာကိုယ္ နာမည္ေပးထား တာပါေလ) နားမယ့္ ေန႔မို႔ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ၾကဖို႔ ျပင္ေနၾကတာ။

 

သူတို႔ေလးေတြ ဦးခ်ကန္ေတာ့အၿပီးမွာေတာ့ ဆုေပးရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း “ပညာေခတ္မွာ တကယ့္ပညာတတ္ ႀကီးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ” လို႔ ဆုေပးရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ “ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါေစ” လို႔ အားလံုးကဆိုၾကေပမယ့္ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ မႈန္ေတေတေနတတ္တဲ့ ေတဇာထြန္းကေတာ့ ဘာမွမဆိုဘဲ မႈန္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးမွ ..

 

“ဘုန္းဘုန္း ပညာဆိုတာ ဘာလဲဟင္”

သိျခင္းေပါ့လို႔ အလြယ္တကူ ေျဖလိုက္မယ္လုပ္ၿပီးမွ သံသယဝင္လာၿပီး အေျပးအလႊား စဥ္းစားရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ..

 

“ဟ ေမာင္ေတကလည္း ဆယ္တန္းတက္မယ့္ေကာင္က ဒါေတာင္မသိေသးဘူး။ ပညာဆိုတာ ေက်ာင္းမွာ သင္ေပး တာေတြေပါ့ကြ”

“ဒါဆို ေက်ာင္းမွာ မသင္ရတာေတြက ပညာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဥပမာ – ကားေမာင္းတာတို႔ ဘာတို႔ ေပါ့”

 

“ဒါေတြက ဟို .. ဘယ္လိုေခၚမလဲ ..”

“လာပါဦးလို႔ ေခၚလိုက္ေပါ့ ဟီး ဟီး ဟီး ..”

 

“ႏြယ္နီထြန္း နင္တို႔ မိန္းကေလးေတြ မ႐ႈပ္နဲ႔၊ ဒါ တကယ့္ပညာရွိေတြကိစၥ”

“အံမယ္ ႀကီးက်ယ္လို႔ ဘာမွမသိတဲ့သူကမ်ား”

 

“ပညာဆိုတာ ဟို .. ေကာင္းျမတ္ မင္း ဘယ္လိုလဲ သိလား”

“အတတ္ပညာနဲ႔ အသိပညာလို႔ ဆရာသင္ဖူးတယ္ .. ကိုဇင္မင္း”

 

“ဟုတ္တယ္ ပညာဆိုတာ ဘာလဲမသိဘူး ေနာ္ .. နီလာတို႔လည္း သိခ်င္တယ္”

 

ပညာေရႊအိုးလူမခိုး၊ ပညာရဲရင့္ပြဲလယ္တင့္၊ ပညာမရွိသူ၏ဝန္ထမ္း စတဲ့ ေပၚလာတဲ့ဆို႐ိုးေတြကို စိတ္ျဖာ ၾကည့္မိေတာ့ ပညာရဲ႕အက်ိဳးတရားနဲ႔ အမ်ိဳးအစားေတြကို ျပတာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။

 

ပညာရဲ႕သေဘာကို ဖြင့္ျပတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆက္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ (ေမဓာဝီ – ေၾကာင္းက်ိဳးသိျမင္ ပညာရွင္သည္) တဲ့။ ပ – အျပားအားျဖင့္၊ ညာ – သိျခင္း တဲ့။ တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလးေတြေပၚလာတယ္။ ဒါတင္မက အာမနာေက်ာင္းအမႀကီး ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာထဲက (ပညာရွိေသာ၊ အေၾကာင္းကိုသိေသာ) ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းကိုလည္း ဖ်တ္ကနဲ အမွတ္ရလိုက္ေတာ့ ..

 

“ကဲ ကဲ အားလံုးနားေထာင္ၾက၊ ပညာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ဘုန္းဘုန္းေျပာျပမယ္။ ဟဲ့ ဟိုအငယ္ေတြ ေဆာ့မေနၾကနဲ႔ ဒီမွာ ပံုေျပာျပမယ္။”

ပံုေျပာျပမယ္ဆိုမွ ဘုရင့္ရဲ႕နာမည္က ေမ့ေနတယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ေယဘူယ်နာမည္ သံုးရေတာ့မွာပဲ။

 

“ဟိုးတစ္ခါတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့”

“ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးလား ဘုန္းဘုန္း”

 

“မဟုတ္ဘူး ညီညီေဝထြန္းရဲ႕ ဒါက အေနာက္ႏိုင္ငံက ဘုရင္ႀကီး။ သူ႕နာမည္က ရစ္ခ်တ္္ဆိုလား၊ ဖီးလစ္ဆိုလား၊ ထားလိုက္ပါ ေတာ့ကြယ္။ ေနာက္မွ ဘုန္းဘုန္း ျပန္ေျပာျပမယ္။ အဲဒီဘုရင္ႀကီးဟာ တန္ခိုးဩဇာႀကီးတဲ့ စစ္ဘုရင္ႀကီးေပါ့။ စစ္သည္ဗိုလ္ပါေတြကလည္း အမ်ားႀကီးတဲ့။ အဲ သူ႔မွာ သားေတာ္ေလးတစ္ပါးရွိတယ္။ သူ႕နာမည္ ကေတာ့ “အလက္ဇႏၵား” တဲ့။ ဘုရင္ႀကီး တပ္စခန္းခ်ေနတုန္း တစ္ေန႔မွာ ျမင္းေကာင္းျမင္းသန္ႀကီးတစ္စီး ဆက္သ ခံရတယ္။ ျမင္းႀကီးဟာ သန္လည္းသန္ ႐ိုင္းလည္း႐ိုင္းဆိုေတာ့ စီးဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဘုရင္ႀကီးက သူ႕တပ္ထဲက ဗိုလ္ပါေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း စီးဖို႔ ခိုင္းတယ္။ ဇက္ခြံ႕ဖို႔ေနေနသာသာ အနားေရာက္တာနဲ႔ ျမင္းက ပတပ္ရပ္၊ ခြာနဲ႔ခုတ္ေတာ့တာဘဲ၊ တစ္ေယာက္မရ တစ္ေယာက္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အသာ တိတ္တိတ္ေလး အနားကပ္သြားတာေတာင္ ျမင္းကသိေနၿပီး အနားေရာက္တာနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေတာ့တာပဲ။ အားလံုး လက္ေလွ်ာ့့ေနၾကရတယ္။ စီးဝံ့သူမရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ ဘုရင္ႀကီးက ေမးတဲ့အခါ သူစီးပါမယ္လို႔ သားေတာ္ေလးက ေလွ်ာက္လိုက္သတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးက မယံုဘူး။ သူ႕ရဲ႕တပ္ထဲက ရဲစြမ္းသတိၲႀကီးတဲ့ သူရဲ ေကာင္းႀကီးေတြေတာင္ မတတ္ႏိုင္တာ ဒီဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေလးက ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္စြာေသာသားရင္း၊ မေတာ္လို႔ အႏၱရာယ္ျဖစ္သြားရင္ခက္မယ္၊ ခြင့္မျပဳဘူးေပါ့။ သူစီးႏိုင္ပါေၾကာင္း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ခြင့္ျပဳ လိုက္တယ္။

 

ပရိသတ္ကလည္း အံ့ဩသြားၾကတယ္။ မယံုတစ္ဝက္ ယံုတစ္ဝက္ေပါ့။ ဒီ ႏို႔နံ႔မစင္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ အရဲ ကိုးလြန္းတယ္ေပါ့။ အလက္ဇႏၵားမင္းသားေလးကေတာ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပဲ ျမင္းဆီ တေျဖးေျဖး တိုးကပ္သြားတယ္။ သူမ်ားေတြလို ျမင္းေနာက္ကေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္းရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေပါ့။ ပရိသတ္ကေတာ့ ရင္တမမေပါ့။ မင္းသားကေတာ့ ျမင္းဆီသို႔ တိုးသြားၿပီး အနားေရာက္တာနဲ႔ လည္ဆံေမြးကို အသာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္ကာ လႊားကနဲ ျမင္းေပၚခုန္တက္လိုက္တယ္။ ျမင္းက ပတပ္ရပ္ေပမယ့္ ၿမဲၿမဲဇက္ကို ဖက္ထားလို႔ ျပဳတ္မက်ဘူး။ ၿပီး ျမင္းတစ္ပတ္ စိုင္းျပ လိုက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးအပါဝင္ အားလံုး ဩဘာေပးၾကတာ တခဲနက္ေပါ့။ မင္းသားေလး ျမင္းေပၚက ဆင္းလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘုရင္ႀကီး သူ႔သားေတာ္ကို ေပြ႕ဖက္ဂုဏ္ျပဳၿပီး ခ်ီးက်ဴး လိုက္တာက “ငါ့သား အလက္ဇႏၵားသည္ သူ႔ဘုန္းစြမ္းနဲ႔ ငါ့ပိုင္နက္ ေျမျပင္မဆ့ံသည့္အတြက္ သူ႔ဘုန္းနဲ႔ဆံ့မည့္ နယ္ပယ္ကို သူ႔ဘာသာ ခ်ဲ႕ထြင္ေပလိမ့္မယ္”လို႔ အားရပါးရ ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္ပါသတဲ့။

 

ဘုရင္ႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္းဘဲ၊ ေနာင္မွာ သိပ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ “အလက္ဇႏၵားသည္ဂရိတ္” ဆိုတဲ့ ဘုရင္ႀကီး ျဖစ္လာ တာေပါ့။ “ကဲ သားတို႔ အသက္ႀကီးတဲ့လူ ခြန္အားႀကီးတဲ့သူေတြေတာင္ စီးလို႔မရတဲ့ျမင္းႀကီးကို  ဒီ အလက္ဇႏၵားေလးက ဘာလို႔ စီးႏိုင္တာလဲ ..”

 

“ေတာ္လို႔ ဘုန္းဘုန္း”

“ဟုတ္ၿပီေလ ဘယ္လိုေတာ္တာတုန္း”

 

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီီးနဲ႔၊ စိတ္မရွည္ႏိုင္တဲ့ ကေလးမ ေတြဘက္က အသံထြက္လာတယ္။

 

“သူတို႔ေမးမေနနဲ႔ ဘုန္းဘုန္း၊ အီးေပါေတြ ဘုန္းဘုန္းပဲ ေျပာျပေတာ့”

“ေအး ေအး ဒီလိုကြယ့္ ေရွ႕ကစစ္သူႀကီးေတြ ျမင္းနားကပ္ပံုကို အလက္ဇႏၵားေလးက ၾကည့္႐ႈထားတယ္။ အဲဒီမွာ သတိျပဳမိတာက ျမင္းဟာ ေနထြက္ရာကို ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ေနာက္က ကပ္လာသူရဲ႕အရိပ္ဟာ ျမင္းဆီကို တျဖည္းျဖည္း ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ရိပ္ကနဲေတြ႔လိုက္ရတဲ့ျမင္းဟာ လန္႔ၿပီး ပတပ္ရပ္တာကို မင္းသားေလး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူ႔အလွည့္က်ေတာ့ ျမင္းကို ေနာက္ကမေနဘဲ ေရွ႕တူ႐ႈကသြားတဲ့အခါ အရိပ္ကေနာက္မွာပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့ ျမင္းဆီမေရာက္လို႔ ျမင္းက မလန္႔ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား မတတ္ႏိုင္တာကို သူလုပ္ႏိုင္တာေပါ့”

 

“သားတို႔ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား”

ဒီလိုကြယ့္။ ျမင္းလန္႔ျခင္းဟာ အရိပ္ေၾကာင့္၊ အရိပ္ဟာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ဆိုတာ သူသေဘာေပါက္ေတာ့ ျမင္းမလန္႔ဖို႔ အရိပ္မျမင္ရမွ၊ အရိပ္ ျမင္းဆီကို မက်ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ ေနကို မ်က္ႏွာမူမွဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို သိလို႔ေပါ့ သားတို႔ရဲ႕။ သေဘာေပါက္ၾကလား”

 

“ေပါက္ၿပီ ဘုန္း”

 

“ေအး ဒါဆို သားတို႔သမီးတို႔သိခ်င္တဲ့ ပညာဆိုတာ အဲဒါဘဲ”

“အေၾကာင္းကိုသိတာ ပညာ ဟုတ္လား”

 

“ေအးေပါ့ကြယ္ ဒီအက်ိဳးသည္ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ထိုအေၾကာင္းသည္ ဘယ္မွစတယ္ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းရင္း အေၾကာင္းဖ်ားေတြ အဆက္ဆက္ သိေလေလ ပညာႀကီးေလေလဘဲ။ အသိပညာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အတတ္ပညာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသေဘာပဲကြယ့္”

 

သစၥာေလးပါးတို႔၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာေပမယ့္ အပ္ရာမသီးေအာင္ နားထြင္းမွ –

 

“ကဲ ျပန္ခ်ိန္လည္းက်ၿပီ။ ေနာက္ဆို စေန၊ တနဂၤေႏြမွာဘဲ လာၾက၊ ကဲ ကဲ သားတို႔ သမီးတို႔ အေၾကာင္းကိုသိေသာ တကယ့္ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ”

 

ဒီတစ္ခါေတာ့ အားလံုး ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ … တဲ့ ။ ။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts