လားရာ
ကိုကိုၾကီး
ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၀၉ မွာ မိုုးမခမွာ တင္ဆက္ခဲ့ျပီး (ျပန္လ ည္ဆန္းသစ္ျခင္း)
(ကိုကိုၾကီး၏ မိခင္ကြယ္လြန္စဥ္က သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့ေသာ အမွတ္တရစာ။ ထိုစဥ္က ၎ကို ေထာင္တြင္းမွ ေခတၱထုတ္ျပီး မိခင္အသုဘသို႔ ရႈ႔ခြင့္ျပဳခဲ့သည္)
“ဂ်ဳိင္း” ကနဲ တံခါးပိတ္သံ၊ မင္းတုံးထုိးသံ၊ ေသာ့ခတ္သံ မက္တဲလစ္သံေတြ။ သံစဥ္ မညီ၊ နာရီမရိွ၊ စည္းခ်က္မက်၊ တေရြ႕ေရြ႕ေဝးသြားတဲ့ ဖိနပ္သံမ်ား။ ခါတုိင္း စကား သိပ္မ်ားေလ့ရိွတဲ့ အခန္းေဖၚက ရုတ္တရက္ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္။ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားတဲ့ဟန္၊ သက္ျပင္းခ်၊ တိတ္ဆိတ္။
ျပန္လာကတည္းက ဘာမွမေျပာျဖစ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္းမရိွ။ ပရိသတ္အျမင္မွာ တည္ၿငိမ္ၾက့ံခုိင္သေယာင္၊ တကယ္က ရုပ္နဲ႔နာမ္ မကပ္တာ၊ အခန္းထဲျပန္အေရာက္၊ အိပ္ယာေနရာေပၚလဲွခ်။
လက္ထဲက ယပ္ေတာင္ကုိ ေတြေတြႀကီးေငးၾကည့္ေနမိ၊ ဝဲလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိ ပုတ္ခတ္ပစ္လုိက္ဘုိ႔မႀကိဳးစားေတာ့။ က်ပါေစေလ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးစီးပါေစေတာ့။
တိတ္ဆိတ္အခန္းငယ္ထဲ။ ေျမဆြဲအားကုိ ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ငယ္က “စုတ္“တသတ္သတ္။ ရင္းႏွီးေနက် မ်က္ႏွာၾကက္ညစ္ထပ္ထပ္ကုိ ေမာ့အၾကည့္၊ တအိအိၿပိဳက်လာသလုိ။
× × ×
“ေမေမ အဲဒီမွာရပ္ေန။ သားလာခဲ့မယ္”
“မႈတ္ဘူး၊ မႈတ္ဘူး ခုနေနရာကုိျပန္ သြား၊ သားလာႀကိဳမယ္”
“သားရယ္ ေမေမေခါင္းေပၚက အထုပ္ႀကီးနဲ႔ သားရဲ႕”
“မရဘူး၊ ျပန္သြား၊ ျပန္သြား၊ သားလာႀကိဳမယ္လုိ႔ ေျပေနတဲ့ဟာကုိ”
“ကဲ … ကဲ … သား ေက်နပ္ေအာင္ ျပန္သြားၿပီ။ ဟုတ္ပလား”
“သားကေလ ေမေမကုိ သိပ္ဆုိးတာဘဲ၊ ေမာလုိက္တာသားရယ္”
ဆုိတယ္သာ ေျပာတာ ေမေမ့မ်က္ႏွာက ျပံဳးလုိ႔။
ေခါင္းေပၚက အထုပ္ႀကီးကုိခ်၊ သားကုိ ေပြ႔ဖက္နမ္း၊ သားလက္ကုိဆြဲၿပီးအိမ္ျပန္။
လမ္းထဲက.. ဒီသားအမိကုိၾကည့္ၿပီး သေဘာက် ၾက။
ေမေမက ပုတက္တက္နဲ႔ ဘယ္သူကိစၥျဖစ္ျဖစ္ လက္မေႏွးတမ္းကူညီတက္သူ၊ လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲသူ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္က ေတာင္ဥကၠလာမွာ၊ ကတၱရာလမ္းမႀကီးတခုကေန ခ်ဳိးဝင္ရတဲ့လမ္းသြယ္ေလး၊ ေမေမျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ ညေနေစာင္းဆုိ အိမ္ေရွ႔ကေန လမ္းခ်ဳိးေလးကုိ ေမွ်ာ္ေနတာ။ ေမေမ အဝတ္ထုပ္ႀကီး ရြက္ ဝင္လာတာေေတြ႔တာနဲ႔ ထြက္ႀကိဳေနၾက။
အေဝးကေန ေအာ္ၿပီးေျပးႀကိဳတာ၊ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနမွ၊ ကုိယ္တုိင္ လာႀကိဳမယ္ေပါ့။
ေမေမကလဲ သားလာႀကိဳတာေတြ႔ လုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္ …
မရဘူး။ လာႀကိဳမယ္လုိ႔ … ေအာ္ထားတုံးကေနရာ ျပန္သြား…။ အဲဒီေနရာမွာပဲ လာႀကိဳမယ္။ ဒါဆုိ ဒါမွ ဇြတ္…။
အဲဒီတုံးက ေမေမႏွလုံးေသြးေၾကာက်ဥ္းတဲ့ ေဝဒနာ ခြဲစိတ္ ကုသၿပီး ျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခ်ိန္၊ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း အဲဒီခ်ဳပ္ရုိးႀကီးကုိ ခဏခဏ ၾကည္ဘူးတယ္။ ရင္သားေအာက္မွာ တစ္ေပေလာက္ ကင္းေျခမ်ားႀကီး တေကာင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကပ္ေနသလုိႀကီး။
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေဆးရုံေပၚမွာခ်ည္း ေျခာက္လေလာက္ၾကာတယ္။ ညီေလးက အခါလည္ မရိွတရိွ၊ ႏုိ႔ဘူးတုိက္ၿပီးအဘြားနဲ႔ ထားခဲ့ရတာ။ ႏွလုံးခြဲစိတ္မႈက ေခတ္ဦး၊ အဖိတ္အစင္ေတြကလဲရိွ၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ ေမေမတေယာက္ လူေကာင္းလုိ ျပန္ၿပီး လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္လာတယ္။
ေဖေဖက လက္ႏွိပ္စက္ စာေရး၊ ခြဲစိတ္ၿပီးေကာင္းလာတာနဲ႔ မိသားစုဝင္ေငြ အတြက္တဘက္တလမ္းက ရွာရေတာ့တာ၊ (၃၈) လမ္း ေစ်းက ေမေမအႀကီးဆုိင္မွာ ပါတိတ္အဆင္ ဒီဇုိင္းမ်ဳိးစုံလက္ခံ။ ေတာင္ဥကၠလာ၊ သဃၤန္းကၽြန္း၊ တာေမြ ပါတိတ္ခုံေတြမွာ ဒီဇုိင္းစုံမယ့္နံပါတ္ေတြနဲ႔ လုိက္အပ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေပၚပလင္၊ အနားျပာပိတ္အျဖဴေတြကုိ ပါတိတ္ေဆးရုိက္ၿပီး လုံခ်ည္၊ အကၤ ်ီ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာ။ ခုေခတ္လုိ ႏုိင္ငံျခားက မဝင္ဘူး။
အဲဒီအပ္ထည္ေတြကုိ အေပၚအဝမွာ ရႈံ ႔ႀကိဳးတတ္ထားတဲ့ အဝတ္အိတ္ အစိမ္းႀကီးထဲထည့္၊ ပါတိတ္ရုံေတြမွာ ပိတ္စနဲ႔ အပ္ထားတဲ့ ဒီဇုိင္းနံပါတ္တြဲၿပီး အပ္၊ ၿပီးတာေတြ ျပန္ထည့္၊ အဲဒီအဝတ္ရႈံ႕အိတ္ အစိမ္းႀကီးရြက္ၿပီး ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္လာတဲ့ ေမေမ့ကုိ …
“ေမေမ… အဲဒီမွာရပ္ေန။ သားလာခဲ့မယ္”
× × ×
“သား … ေရာ့ … ေအာက္က ေခါင္းမု (ေခါင္းခု) ေလး ခံၿပီး ရြက္သြားႏွင့္။ ေမေမလုိက္ခဲ့မယ္”
ပုဆုိးေဟာင္းတထည္ကုိ ကရြတ္ေခြၿပီး ေခါင္းခုေလးလုပ္ေပးတယ္၊ ၿပီးေတာ့.. ခ်ဥ္ဖတ္ဇလုံ ေခါင္းေပၚတင္၊ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ မနက္ေစာေစာ နႏၵဝန္ေစ်းမွာ ဆုိင္ဖြင့္ဘုိ႔၊ ေမေမကလဲ ဇလုံတလုံးရြက္လုိ႔ ေနာက္က လုိက္လာ၊ ႏွစ္ေခါက္.. သုံးေခါက္။
ဇလုံေတြ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ခ်၊ ခင္က်င္းၿပီး အိမ္ျပန္ ေရမုိးခ်ဳိး။ ၿပီးမွ ေက်ာင္းတက္ရတာ၊ မႈလတန္းေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ေစ်းၾကား၊ အိမ္နဲ႔ ႏွစ္လမ္းဘဲ ျခားတယ္၊
အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လဲ လမ္းထိပ္တင္၊ ေအာ္ေခၚရင္ ၾကားရတဲ့ေနရာ၊ ခ်ဥ္ဖတ္က အရင္က အဘြား ေရာင္းတာ၊ ေျခေထာက္ သံဆူးလုိ႔ ေမေမက ခဏ ဆုိင္ကူထြက္ေပးရင္းနဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္သည္ျဖစ္ကေရာ … ဆုိပါေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္တယ္… ။
“ခ်ဥ္ဖတ္” တဲ့။
ဘာျဖစ္ေသးလဲ “ခ်ဥ္ဖတ္“ ေပါ့။
ေဖေဖကလဲ ေတာင္ဥကၠလာအိမ္ကေန အလုံသစ္လုပ္ငန္းဌာနကုိ တခါတေလ စက္ဘီးနဲ႔ ရုံးတက္တယ္၊ အျပန္စက္ဘီးနဲ႔ ဟင္းဂလာရြက္ေတြ ပုဆုိးနဲ႔ထုတ္္ၿပီး တင္လာတာ။ ပုဆုိးတထည္ကုိ ေအာက္က စုခ်ည္၊ ေျပာင္းျပန္လွန္ ဟင္းကလာ အခ်ိန္ တဆယ္ထည့္၊ ထိပ္ကေနခ်ည္၊ စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚ ႀကိဳးနဲ႔ ေသခ်ာတုတ္ၿပီး နင္းလာရတာ။
အဲဒီတုံးက အလုံအမႈိက္ပုံေပၚမွာ ဟင္းဂလာစုိက္ေရာင္းတဲ့ သူေတြရိွတယ္။ ေျမၾသဇာကေ ကာင္းေတာ့ သန္မွသန္။ ဟင္းဂလာ ခ်ဥ္ဖတ္ကလဲ လူႀကိဳက္မ်ားမွမ်ား။ ခ်ဥ္ဖတ္ကလဲ အစုံ။ ပဲပင္ေပါက္၊ မုန္လာဥသတ္သတ္၊ အပင္နဲ႔ဥ တြဲရက္၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ငွက္ေပ်ာဖူး၊ ကန္စြန္း၊ ေၾကာင္လွ်ာ၊ ဇရစ္၊ မာလာဖူး၊ သရက္ကင္း၊ ကတက္၊ သရက္သီးဆားစိမ္၊ ပုိးတီ … အုိ … စုံတကာကုိ ေစ့လုိ႔။
ပင္ပမ္းတာကေတာ့ တကယ့္ကုိ။ ဒါေပမဲ့ မိသားစု လက္ရည္ တျပင္တည္းေလ။
အဲဒီဘဝေလး ခုျပန္ေတြးတာေတာင္ ေပ်ာ္တုန္း။
ေနာက္ေတာ့ …
ခ်ဥ္ဖတ္ကေန ေမေမ လက္ငုတ္ အထည္ဆုိင္ ျပန္ဖြင့္တယ္။ ဒါးစက္လုိက္တယ္၊ ဘီတင္ပန္း လုိက္တယ္၊ မိန္းမဝတ္၊ ကေလးဝတ္၊ လက္ခံတယ္၊ ခ်ဳပ္ေရာင္းတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ေတြက ကုိယ္ပုိင္ဒါးစက္၊ ဘီတင္စက္ မထားၾကေသးဘူး၊ အငွားလုိက္ရတာ။
ေဖေဖ အလုပ္အားရင္ ဆုိင္ဝုိင္းထုိင္တယ္။ ေတာ္ရုံ စက္ပ်က္ရင္ ေဖေဖပဲ ျပင္တာ။ ညီေလးလဲ အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ ၾကံဳတဲ့သူ ဒါးစက္ဝင္လုိက္၊ ဘီတင္ဝင္လုိက္၊ စက္ခ်ဳပ္ပစၥည္းမ်ဳိးစုံေရာင္း။ မိသားစု စည္းစည္းလုံးလုံး၊ တခရီးတည္း ဦးတည္ရာ တခုတည္း။
ေမေမနဲ႔အတူ ဆုိင္ဖြင့္၊ ေမေမနဲ႔အတူ ဆုိင္သိမ္း။
× × ×
“သားရယ္.. အစစအရာရာ ဂရုစုိက္ေနာ္”
ေမေမကေတာ့ စိတ္ပူတာပဲ။ သားအတြက္ စုိးရိမ္တာပဲသိတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမက ဘာမွ သိပ္နားလည္တာမဟုတ္၊ သူ႔သားလုပ္ေနတာေတြကုိ နားမလည္ရုိးအမွန္၊ အေၾကာင္းကိစၥရိွလုိ႔ စာရြက္ေပၚလက္မွတ္ ထုိးဆုိမွ …
“ဝင္းၾကည္”
လုိ႔ တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ေလာက္ပဲ ထုိးတက္တဲ့အေမ။
သူ႔သားကုိ သူယုံတာ တခုပဲ ရိွတယ္။ သူ႔သားဟာ ငယ္ငယ္ထဲက မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး၊ သူ႔သားလုပ္တာဆုိရင္ ဟုတ္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ေမေမသိတာ ဒါပဲ၊ ဒါဆုိလုံေလာက္ၿပီေလ။ စိတ္ထဲက မိခင္တေယာက္ရဲ႕ေမတၱာ၊ သည္းသည္းကုိလႈပ္လုိ႔။ တေလာကလုံး ကိစၥထက္၊ သူ႔သားကုိ ခ်စ္တာက သူ႔အေရး၊ သူ႔ကိစၥဘဲေလ။
ေဖေဖကေတာ့ သိတယ္။ သူ႔သားကုိ ယုံလဲ ယုံတယ္၊ ေထာက္လဲ ေထာက္ခံတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ သစ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ့ေခတ္၊ သားေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင္ခ်က္တံခါးေလးတခ်ပ္ ပြင့္လာႏုိး စိတ္ရွည္သည္းခံမႈ အျပည့္နဲ႔ လုပ္ေနတာ။
အဲဒီတံခါးခ်ပ္ေလးအပြင့္ …
ေဖေဖကုမၸဏီရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ညီေလးက ဟုိး အေဝးမွာ၊ ျပန္လာရင္ မိသားစုအနာဂါတ္ေတြ တေပြတပုိက္နဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွႀကီး။
ေမေမက သူ႔သားအလုပ္ကုိ ဂဃနဏမသိေပမဲ့ ၾကားဘူးနားဝေတာ့ ရိွတာေပါ့။ သူလဲ သူ႔အသက္အရြယ္၊ သူ႔ျဖတ္သန္းမႈ နည္းမွတ္လုိ႔။ သူ႔တစ္သက္မွာ ဒီအလုပ္သဘာဝမ်ဳိးက သူ႔အနီးအပါးက၊ တခ်ဳိ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျဖတ္သြား တုိးသြားတာေတြ ရိွမွာေပါ့။
ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကုိမိ၊ တဖက္က အတန္းပညာ မရိွေပမဲ့ ဘယ္ဟာက မွားတယ္၊ ဘယ္ဟာက မွန္တယ္ ဆုိတာေလာက္ေတာ့ အရုိးခံနဲ႔ကုိ သိသေပါ့။ စိုးရိမ္တာကေတာ့ တဖက္၊ တားရမွာက အခက္၊ တားဖုိ႔ကလဲ မလြယ္။
ရင္ကျဖစ္တဲ့ သား၊ ဘယ္အရြယ္ ေရာက္ေရာက္ ရင္ခြင္ပုိက္ကေလးလုိပဲ ျမင္ေနတဲ့သား …
အဲဒီသားကလဲ ဒါဆုိ ဒါမွ ဇြတ္။
ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ …
ေျပာက္က်ားေျပာက္က်ား အသံေတာ့ ၾကားေနရသား။
မုိးသံေလသံေတြကလဲ ညံလုိ႔၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သားငယ္ျပန္ေရာက္လာေပလုိ႔ လုိ႔ စိတ္ကုိေျဖ။ ရိွတာမွ သားႏွစ္ေယာက္၊ သားအမိ သားအဖေလးေယာက္။ ညီေလးက ငယ္ငယ္ထဲက အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းေစ်း၊ ဒီေလာက္ပဲ သြားသြားလာလာရိွတာ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္(လႈိင္နယ္ေျမ)၊ ဒါ နယ္ကုန္ဘဲ။ အမ်ဳိးေတြအိမ္၊ ေဖေဖရုံး၊ ဒါ သူသြားတက္တဲ့ေနရာေတြေပါ့။
ရပ္ေဝး ဘယ္မွ မသြားဖူးဘူး၊ မိသားစုအနာဂတ္အတြက္၊ ပင္လယ္ရပ္ျခားခရီး ဆုိတာ တကယ့္အိပ္မက္ပဲ စြန္႔စားခန္းပဲ။ ခုလုိ ဥဒဟုိ သြားေနၾကတဲ့ေခတ္မွ မဟုတ္တာ။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္မွာ လက္ကုိ မီးဟပ္သြားတယ္ၾကားေတာ့့၊ ေမေမ မသိေအာင္ဖုံးဖိၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ပူခဲ့ၾကရတာ။ ညီေလးအေနနဲ႔ တစိမ္းသက္သက္ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ အေတြ႕အႀကဳံသစ္မွာ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ယုံနဲ႔သိေလာက္ပါတယ္။
ခုလဲ ဆက္ေနရင္ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွရက္နဲ႔ မိသားစုအေျခအေန ၾကားလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဓိက ကၽြန္ေတာ့ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ ညီေလး ရွာလာသေလာက္ကလဲ မိသားစုကုိ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းေစေလာက္တဲ့ ပမာဏပါ၊ ေတာ္ေတာ့ကုိ ၿခိဳးျခံစုခဲ့တာကုိး။
တေလွထဲစီး၊ တခရီးထဲေလွာ္ခဲ့၊ ခတ္ခဲရတာေတြ။ ကမ္းေျခေဖြးေဖြး၊ ေလႏုေအးေလးေတာ့ ၾကဳံရေခ်ေသးရဲလုိ႔ ေတြးရင္း၊ သားႀကီးကုိ ေမွ်ာ္ေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။
သားငယ္ေရာက္လာလုိ႔ သားႀကီးကုိ အစားထုိးတယ္ဆုိေပမဲ့၊ မတူပါဘူး။ သားငယ္ကုိ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာ၊ သားႀကီးကုိခ်စ္တာက ခ်စ္တာဘဲေလ၊ တူမွ မတူတာ။ ပုိလုိ႔ေတာင္ သတိရေသး၊ ေမွ်ာ္ေသး၊ တေလွ်ာက္လုံး ပင္ပမ္းႀကီးစြာ ရုန္းခဲ့ၾကရတာမဟုတ္လား။
ေမေမ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ေနတုန္း ညီေလးျပန္ေရာက္တာၾကားလုိ႔။ “ျဗဳန္း” ဆုိ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ။ ေမေမေလ အံ့လဲၾသ၊ ဝမ္းလဲသာ၊ တုန္လုိ႔၊ ဆုိ႔နင့္လုိ႔ …။
ခဏတျဖဳတ္ ေမေမနဲ႔ အတူေန၊ စားေသာက္။ ေမေမကလဲ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားမွာစုိးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဘာတက္ႏုိင္မွာလဲ ေမေမရယ္၊ ခြဲခဲ့ရဦးေတာ့မယ္၊ ခ်န္ထားခဲ့ရဦးမယ္။
ခေလးဘဝထဲက ေက်ာင္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းတက္၊ မိဘကူ၊ လုပ္လာလုိက္တာ၊ မိသားစုစုိက္ခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရေတာ့မယ္အခ်ိန္၊ ႀကီးေဒၚႏြားက ေက်ာင္းမွ ျဖစ္မွာမုိ႔၊ တားမရမယ့္ သားကုိ …
“ခြင့္လႊတ္ပါ ေမေမရယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တေန႔ … မၾကာေတာ့ပါဘူး” … ရယ္လုိ႔။ ေလးတြဲ႔တြဲ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႔။ … ေဝး၍ … ေဝး၍ … ေဝးရာ … ေဝးရာ …။
“ေၾသာ္.. ေမေမရယ္။ ခုခ်ိန္ထိ သားကုိ ေစာင့္ေနတုန္းပါလား”… ေတြးရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ဖိကုိက္ထားလုိက္မိတယ္။
“ကုိကုိလာမွ ေမေမကုိ ထုတ္မယ္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနတာ။ ေရာက္မွ လာပါမလားလုိ႔ စိတ္ပူရင္းနဲ႔ပဲ ေစာင့္ေနတာ”
လုိ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဟန္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ညီေလးကုိ ေငးၾကည္ေနရင္း …
အိမ္မွာအငယ္ဆုံး၊ ကေလးလုိပဲ ထင္ၿပီး ဆူလုိက္၊ ေငါက္လုိက္လုပ္ခဲ့တာေတြဆီ ျပန္္ေရာက္သြားတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္။ ေဖေဖစ်ာပန။
အခု ဒီညီေလးတစ္ေယာက္ထဲ ေမေမ့စ်ာပနကုိ ဦးစီးေနတာ … တကယ့္လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ။
ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္ မရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ ႏွစ္ေကာင္ၾကြက္။
တေယာက္ တေနရာစီ။ တဘဝစီ။ တေကာင္ၾကြက္စီ၊
တေကာင္ၾကြက္ညီေလးက အိမ္ရွင္၊ တေကာင္ၾကြက္အစ္ကုိက ဧည့္သည္။
ဧည့္သည္မွ “ဘြား”ကနဲ ကုိယ္ထင္ျပလာတဲ့ ဧည့္သည္။
အေတြးေတြ လက္စပ္ရင္း အေအးတုိက္ထဲကေန၊ ေမေမ့ကုိ ထုတ္၊ အေလာင္းစင္မွာျပင္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာကုိ တစိမ့္စိမ့္ၾကည္ေနမိတယ္၊ ႏွလုံးေရာဂါသည္ ေမေမ…။ ခြဲစိတ္ၿပီး ျပန္ေကာင္းလာတယ္ဆုိေပမဲ့ စိတ္ပူစရာရိွရင္ သူမ်ားတကာထက္ ပူတက္တဲ့ေမေမ။ သားအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ တထိတ္ထိ္တ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ေမေမ။ ေမွ်ာ္ဦး ..ေမွ်ာ္ရိပ္ေတြ.. ခုထိ ထင္းေနတုန္း။ ေမေမ့ေနာက္ဆုံးခံစားခ်က္၊ ေနာက္ဆုံးအေတြးေတြကုိ ေအးခဲၿပီးသိမ္းထားတာထင္ရဲ႔။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖက္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးေနတဲ့ ဝမ္းကြဲအမေတြ၊ ညီမေတြ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အသံတိတ္ စိတ္ထိခုိက္ေနၾက၊ ဂရုဏာသက္ေနၾကသူတစ္ခ်ဳိ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ငုိရမလား၊ ငုိေနသလား။ တစ္ခုခုစဥ္းစားေနတာလား၊ မ်က္ရည္မက်ဘူး။ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္ေနတာလား၊ တရားသံေဝဂ ယူေနတာလား။
မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။
ငိုလုိ႔မရတာ၊ ငိုရမယ္ဆုိတာ ေမ့ေနတာ၊ ဝိဥာဥ္မဲ့ေနတာ၊ ရုပ္နဲ႔နာမ္မကပ္တာ … ဗ်။
စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီး အသံတိတ္ ပူေဆြးေနတာ … ေသာက၊
ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးဟစ္ေအာ္ ပူေဆြးေနတာ … ပရိေဒဝ၊
ငိုလုိ႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး မင္သက္ေၾကာင္တက္ေနတာ … ဥပါယာသ … တဲ့။
လက္ေမာင္းကုိ လာကုိင္ၿပီး
“ကုိကုိ..ကန္ေတာ့ၾကရေအာင္” လုိ႔ ညီေလးကေျပာမွ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေမေမ့ အေလာင္းကုိ ကန္ေတာ့။
“ခြင္လႊတ္ပါ..ေမေမရယ္… သားကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ”
အားေပးႏွစ္သိမ့္ ႏႈတ္ဆက္သူတခ်ဳိ႕ကုိ အသိအမွတ္ျပဳရုံ၊ ျပန္ျပဳံးျပရမယ္ဆုိတဲ့ ဗီဇအသိနဲ႔ အသိမဲ့ တုံ႔ျပန္ေနတုန္း …
“ျပန္ၾကရေအာင္” လုိ႔ လက္ေမာင္းကုိ ကုိင္ထားရင္း သတိေပးတဲ့ အသံတစ္သံ။
ဟုတ္တယ္၊ ျပန္ရဦးမယ္ေလ၊ သူတု႔ိသေဘာ၊ ကုိယ္က ေဆာင္ေနရတာကုိး။
ေတာ္ၾကာဆုိ၊ မီးသၿဂၤဳိလ္တဲ့အခန္းထဲ ေမေမ့ကုိ ထည့္ၾကေတာ့မယ္။ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူေတြနဲ႔ ဘဝ ျခားသြားေတာ့မယ့္အသံ။ “ဂ်ဳိင္း” ကနဲ ဆုိတဲ့ အသံ။ မၾကားရက္ေတာ့၊ မၾကားဝ့ံေတာ့၊ မၾကားလုိေတာ့။
ဒီေနရာကုိ မလာခင္၊ ဒီေနရာကုိ မေရာက္ခင္၊ ေမေမဟာာ ေမေမ့မိသားစု၊ ေမေမ့ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကုိ စြမ္းႏုိင္သမွ် အက်ဳိးျပဳခဲ့ၿပီဘဲ၊ …ပုိအေရးႀကီးတာက ေမေမဟာ ရွင္သန္ေနတဲ့အခုိက္၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မ်က္ရည္ ႀကီးငယ္ မက်ေစခဲ့ဘူးေလ။ ဒါပါဘဲ …
သားလဲ စြတ္စုိေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္ေပးဖုိ႔၊ မ်က္ဝန္းေတြကုိ လင္းလက္ေစဖုိ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနၾကတာပါ။
ေမေမ.. ေမေမရယ္.. ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ေတာက္တက္ ဖားလ်ား ရုန္းကန္ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ ေမေမ။ ခုေတာ့ … တဘဝ အေမာေတြ ရပ္သြားၿပီေပါ့၊
ဒီခရီးဟာ အားလုံးသြားရမယ့္ခရီး၊
ဒီေနရာဟာ သားလဲလာရမယ့္ေနရာ၊
“ေမေမ … အဲဲဒီမွာ ရပ္ေန …
သား လာခဲ့မယ္” လုိ႔ ေအာ္ရင္း…
ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးႀကိဳခဲ့တဲ့သား၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အတူသြားေနၾကရာက ခြဲထြက္သြားတဲ့သား။
ခု.. ေမေမ ရပ္သြားၿပီေလ။ ေမေမ ရပ္ေနၿပီ။
“သား … သြားႏွင့္၊
ေမေမ လုိက္ခဲ့မယ္”…. ဆုိတဲ့ ေမေမေရ
“သြားႏွင့္ေတာ့ … သြားႏွင့္ေလဦးေတာ့ … ေမေမေရ။
သား လုိက္ လာ ခဲ့ မွာ ပါ … … … … … … … … … …” ။ ။
(ဓာတ္ပုံ – ကိုကိုၾကီးႏွင့္ မိသားစုကို ၎မိခင္စ်ာပနတြင္ ေတြ႔ရစဥ္)
(ေက်းဇူးစကား – စာမူမ်ားကို ေပးပို႔ ျပင္ဆင္ေပးသူ ကိုဘုိၾကည္နဲ႔ ေအေအပီပီအဖြဲ႔သားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမိသားစုမိတ္ေဆြမ်ား)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
