ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္မိခင္ႀကီး ျမေျခက်င္း မေငြၿမိဳင္

မေငြၿမိဳင္ ေတာက္စားခဲ့စဥ္က

ျမန္မာဇာတ္ပြဲတြင္ ဇာတ္သမ အမ်ိဳးသမီးပညာသည္ကို ဇာတ္မင္းသမီးဟု ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ဇာတ္မင္းသမီးလုပ္သူသည္ အမ်ိဳးသမီးပိုင္းဆုိင္ရာ ကႀကိဳးကကြက္မ်ားကို ႏိုင္နင္းစြာ တတ္ကၽြမ္းရေလသည္။ ထို႔အျပင္ မင္းသမီးေကာင္းတလက္ျဖစ္လိုလွ်င္ “ပိုး၊ ေမြး၊ ေခၚ။ ေမွ်ာ္၊ ေအာင္၊ ေဇာ္၊ လု၊ ဘ၊ ႐ူး၊ အ၊ ေသ၊ ပစ္” ဟူေသာ မင္းသမီးတို႔တတ္အပ္ေသာ ဇာတ္သဘင္ပညာ ၁၂ ရပ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ကၽြမ္းရသည္ဟု နာမည္ေက်ာ္ၾကား႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီးဆရာပုက ဆိုသည္။

ဤေနရာ၌ ဇာတ္သဘင္ပညာ ၁၂ ရပ္ဆိုသည္မွာ –

(၁)  ပိုး -ဟူရာ၌ မင္းသမီးပင္ျဖစ္လင့္ကစား အခ်ိဳ႕ဇာတ္မ်ားတြင္ “ကိန္းက ေဇာက္ထိုးတယ္မွ႐ွင္္မိန္းမေနာက္ပိုး” လုပ္ရတတ္ သည္ျဖစ္သျဖင့္ မိန္းမတန္မဲ့ ေယာက္်ားကိုစ၍ ပိုးခန္း – ႀကံဳလာလွ်င္ သဘာ၀က်က် တကယ့္အျဖစ္အစစ္ႏွင့္ တူေအာင္ ပိုးတတ္ရသည္။

(၂) ေမြး -ဟူရာ၌ အေလာင္းေတာ္ ဖြားေတာ္မူခန္းမွအစ ဇာတ္ႏွင့္ဆိုင္ရာ မင္းသမီးလုပ္သူ သားဖြားရ၊ မ်က္ႏွာျမင္ရသည့္အခန္းမ်ားကိုလည္း လိုအပ္သလို ကတတ္ရသည္။ မင္းသမီးလုပ္သူသည္ အပ်ိဳစစ္စစ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မိန္းမတို႔ဓမၼတာ ကိုးလလြယ္၍ ဆယ္လဖြားသည့္ မိခင္တစ္ဦးအတုိင္း သ႐ုပ္ပါပါ ေမြးတတ္ဖို႔လိုသည္။

(၃) ေခၚ -ဆိုသည္မွာ ဇာတ္ပြဲတို႔၏ အစဥ္အလာအတုိင္း လင္ကို ေခၚနည္း၊ သားကိုေခၚနည္း၊ ေက်းကၽြန္ကိုေခၚနည္း၊ အ႐ွင္သခင္ကို ေခၚနည္း စသည္ျဖင့္ ထံုးတမ္းစဥ္လာႏွင့္အညီ ေခၚတတ္ေျပာတတ္ဖို႔ လိုသည္။ သာဓကအားျဖင့္ လင္ကိုေခၚရာ၌ “သေျပ႐ြက္စည္၊ ျမရည္ေရာင္ဖိတ္၊ တေသာင္းထိပ္မွ၊ ျဖဴရိပ္စၾကာ၊ ျဖန္႔မိုးကာရ၊ ဒီပါတိုင္းလံုး႐ွင္ေမာင္ေမာင္ဘုရား……” စသည့္ အေခၚမ်ိဳးျဖင့္ ေခၚတတ္ရမည္ကို ဆိုလိုပါသည္။

မေငြျမိဳင္၏ ကိႏၷရာအကမွာ တခ်ိန္က လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည္။

(၄)  ေမွ်ာ္ -ဆိုသည္မွာ ရည္းစားေမွ်ာ္၊ လင္ေမွ်ာ္၊ သားေမွ်ာ္ ခန္းမ်ားတြင္ တကယ္တမ္းေမွ်ာ္တတ္ရန္လိုသည္။ ပညာပါေသာ ရည္းစားေမွ်ာ္၊ လင္ေမွ်ာ္မ်ားမွာ ေက်းကိုေစ၍ ေမွ်ာ္ျခင္း၊ ဘုရားကို တိုင္၍ ေမွ်ာ္ျခင္း၊ ေက်းသားႏွင့္စကားခြန္းတံု႔လွယ္၍ ေမွ်ာ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္သည္။ မင္းသမီး၏ လြမ္းသူတမ္းတပံုကို ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ စိတ္၌ တကယ္ပင္ ထင္မွတ္လာေအာင္ ေမွ်ာ္တတ္ရေလသည္။

(၅) ေအာင္ -ဆိုသည္မွာ စစ္ကိုင္းေက်ာက္ပံ ကန္ႀကီးကုန္းရာဇ၀င္ျဖစ္ေသာ ဆားေတာင္သူေအာင္ျဖဴဇာတ္ကိုခင္းလွ်င္ ႏုိင္နင္းစြာ ကျပႏုိင္ရမည့္အရည္အေသြးျဖစ္သည္။ ေအာင္ျဖဴဇာတ္မွာ ပရိယာယ္အလြန္မ်ားၿပီးလွ်င္ မင္းသမီး၏ အလြမ္းမ်ားလွေသာ ဇာတ္ထုပ္ျဖစ္ သည္။ ဤလိုဇာတ္မ်ိဳးကို သာမန္ဇာတ္မင္းသမိးတို႔ ဇာတ္မလုိက္ႏိုင္၊ မကႏုိင္ေပ။

(၆) ေဇာ္ -ဟူသည္မွာ ႐ွိရာဇာတ္ကို မီးစင္ၾကည့္ကျပရသျဖင့္ မင္းသမီးေဇာ္ဂ်ီျဖစ္ရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ေသာ္ ေဇာ္ဂ်ီအျဖစ္ ႏွင့္ ကတတ္ ေျပာတတ္၊ ျပဳမူတတ္ဖို႔ အသင့္႐ွိရေလသည္။

(၇) လု -ဆိုသည္မွာ လင္လုခန္း၊ သားလုခန္း မ်ားတြင္ ႏိုင္နင္းဖို႔လိုသည္။ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားခန္းတြင္ လင္လုခန္းမ်ိဳးသာမက ဇာတ္ကြက္ႏွင့္အညီ လူေယာင္ေဆာင္ထားသည့္ ဘီလူးမႏွင့္ လင္လုရျခင္းမ်ိဳးကိုပါ ဆိုလိုသည္။ ယင္းအခါ၌ မိမိသည္ လင္သားအေပၚ မည္သို႔ ၾကင္နာခဲ့သည္။ ယုယခဲ့သည္။ အနာခံ၍ ရည္ရည္လူးခဲ့သည္။ ခ်စ္တံု႔တင္ခဲ့သည္မ်ားကို ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ စိတ္၌ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ရ၍ သားလုခန္း၌လည္း မိခင္တစ္ေယာက္၏ သားအေပၚ သန္႔စင္မြန္ျမတ္ေသာ ေမတၱာေရစင္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္သဒၶါျမတ္ႏုိးစြာ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ခဲ့ပံုမ်ား၊ သားအတြက္ ရတက္မေအးေသာကစိတ္ မ်ားခဲ့ပံုမ်ားကို တကယ့္သားသည မေအတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္ဆိုတတ္ရေပသည္။

(၈) ဘ -ဟူသည္မွာ အခ်ိဳ႕ဇာတ္မ်ား၌ မင္းသမီးေရကန္တြင္ ေရခ်ိဳးမွား၍ အစြယ္ျပဴးျပဴးဘီလူးျဖစ္သြားသည့္ အခန္းပါတတ္သည္။ ထိုအခါ ဘီလူးခန္းကို မင္းသမီးလုပ္သူသည္ ႏုိင္နင္းစြာ ကျပႏိုင္ရေလသည္။

မေငြၿမိဳင္ မကြယ္လြန္မီ (၁) ႏွစ္အလုိ

(၉) ႐ူး – ဟူသည္မွာ ဇာတ္ကြက္ႏွင့္အညီ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ႐ူးသြပ္ရသည့္အခါ၌ တကယ့္အ႐ူးႏွင့္တူေအာင္ ႐ူးတတ္ဖို႔ လိုသည္။ ဤလိုအခန္းမ်ိဳးကို ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ဆရာပု၊ မင္းသမီးမေထြးေလး၊ ထား၀ယ္ျပန္ေဒၚစိန္ခင္တို႔သာလွ်င္ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း ကႏုိင္၍ အ႐ူးခန္းပီျပင္သည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ မေထြးေလး၏ ပဋာစာရီဇာတ္ကို ကျပရာ၌ အ႐ူးခန္းကို ပရိသတ္က ေမ့မရေအာင္ ျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုေလသည္။

(၁၀) အ -ဟူသည္မွာ စုန္းျပဳစား၍ ျဖစ္ေစ၊ နတ္တိုက္၍ျဖစ္ေစ၊ ၀ဋ္ၾကမၼာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ မင္းသမီးသည္ အေကာင္းပကတိက အ,သြားရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ကျပရသည့္အခါ ဘာတစ္ခြန္းမွ် မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေျခႏွင့္လက္ႏွင့္ ျပ၍ မ်က္ႏွာက အမူအရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ေဖာ္သည္တြင္ ပရိသတ္က နားလည္ၿပီး ရင္ထုမနာႏွင့္ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ ျဖစ္လာေအာင္ ကျပတတ္ရသည္။

(၁၁) ေသ -ဟူရာ၌ မင္းသမီးေသရသည့္အခန္းမ်ားလည္း ဇာတ္လမ္းတြင္ ပါတတ္ေသးရာ၊ မင္းသမီးက မေသတတ္လွ်င္ ဇာတ္နာသင့္ပါလ်က္ မနာဘဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္ၿပီးလွ်င္ တညဥ့္လံုးသယ္လာသမွ် သဲထဲေရက် ျဖစ္ရတတ္ သည္။ ဆရာပု၊ မေထြးေလးႏွင့္ ထား၀ယ္ျပန္ ေဒၚစိန္ခင္တို႔သည္ အေသေကာင္းလွသည္ဟု ဆိုသည္။ မင္းသမီးလုပ္သူအေသတတ္ သည့္အခါ ဇာတ္ခံုေပၚက ဇာတ္သူဇာတ္သားမ်ားပင္လွ်င္ စိတ္ထိခိုက္လာၿပီး မ်က္ရည္လည္႐ႊဲ ျဖစ္ရေလသည္။

(၁၂) ပစ္ -ဟူရာ၌ သားပစ္ သမီးပစ္ စြန္႔႔ပစ္ရေသာ ဇာတ္မ်ိဳး၌ ပစ္တတ္ရန္လိုျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ပစ္ရာ၌လည္း အေသပစ္ အ႐ွင္ပစ္ ဟူ၍ ႐ွိသည္။ သာဓကအားျဖင့္ မိဖုရားကို ေနာက္သိမ္းမည့္ဘုရင္က အလ်င္ေသြးမက်န္ရေအာင္ သားသမီးကို စြန္႔ပစ္ေခ် ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည့္အခါ၌ သားကို အ႐ွင္လတ္လတ္ စြန္႔ပစ္ရသည့္အခန္းမ်ိဳး၊ သားေသ၍ စြန္႔ပစ္ရသည့္အခန္းမ်ိဳး၌ ဇာတ္လုိက္တတ္ဖို႔ လိုေလသည္။

အထက္ပါအခ်က္မ်ားျပည့္စံုေသာ ဇာတ္မင္းသမီးတစ္ဦးကို ျပပါဆိုလွ်င္ သဘင္မိခင္ႀကီး ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္အား ျပရေပလိမ့္မည္။

ဇာတ္သဘင္မိခင္ႀကီး ျမေျခက်င္း မေငြၿမိဳင္ကို ခရစ္ ၁၈၉၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၾကည့္ျမင္တုိင္ရပ္ အိုးဘိုလမ္း အမွတ္ (၈) ေနအိမ္၌ အဖ ဦးေအာင္ဘ၊ အမိ ေဒၚၿငိမ္းစံ တို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့သည့္ ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္ ျဖစ္သည္။ ဖခင္မွာ ဆင္ျဖဴကၽြန္းဇာတိ လူၾကမ္းမင္းသားႀကီးျဖစ္ၿပီး မိခင္မွာ ၾကည့္ျမင္တုိင္သူ ျဖစ္သည္။ မေငြၿမိဳင္ဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း အမည္ရင္းမွာ မေငြလႈိင္ ျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ကပင္ ဂီတ သဘင္ပညာ ၀ါသနာပါလွသျဖင့္ အဆိုအကတို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရကား မိဘမ်ားက သူ႔အသက္ ၉ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ပုဇြန္ေတာင္ရပ္ေန ဇာတ္လူၾကမ္းမင္းသားႀကီး စာေရးဆရာဦးစံထံသို႔ သဘင္ပညာရပ္မ်ား ဆည္းပူးသင္ၾကားရန္ အပ္ႏွံခဲ့ေလသည္။

သံုးႏွစ္တာမွ် သဘင္ပညာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ေငြလႈိင္ကေလးသည္ ပညာသင္ဘက္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဗႏၶဳလေမာင္ျမ၊ ပဲခူးေမာင္ေက်ာ္၊ နဂါးမျမႏွစ္ တို႔ႏွင့္ ခြဲခြာကာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ဆရာပညတ္အပ္ေသာ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္အမည္ျဖင့္ ဇာတ္ခြဲခဲ့ ေလသည္။

ထိုစဥ္က ပုဏၰားေဖဆိုင္၊ ခုနစ္ေထြညြန္႔ရီ စေသာ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ စင္ၿပိဳင္ကရေသာေၾကာင့္ မေငြၿမိဳင္သည္ မ်ားစြာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္ ကံအေၾကာင္းလွ၍ ဘ၀အက်ိဳးေပးေကာင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ သဘင္အျမဳေတဇာတ္မင္းသမီးကေလး၏ အရည္အခ်င္း ေၾကာင့္လည္းေကာင္း မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း ႏုိင္ငံတ၀ွမ္း၌ ေက်ာ္ေစာလာေလသည္။ မေငြၿမိဳင္၏ အမည္ကို အစ္ကိုကာလသားမ်ား သာမက လူႀကီးသူမမ်ားကပါ ႏႈတ္မွတဖြဖြေျပာဆိုလာေသာေၾကာင့္ ျမေျခက်င္းအမည္ကို တုပ၍ စိန္ေျခက်င္းျမညြန္႔၊ ေ႐ႊေျခက်င္း ျမေသြး ဟူ၍ ဇာတ္မင္းသမီးအသစ္မ်ားေပၚထြက္လာခဲ့ၾကေသးသည္။

ဤသို႔ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္ဟူ၍ စင္ေပၚ၌ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနစဥ္အတြင္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးဖိုးစိန္က သူႏွင့္တြဲက ရန္ စကားကမ္းလွမ္းလာသည္။ သို႔ရာတြင္ မေငြၿမိဳင္သည္ ပထမဆံုးေသာ ဇာတ္စီးေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးျဖစ္ေနသည့္အျပင္ အေက်ာ္ေဇယ် ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ဦးဖိုးစိန္ႏွင့္ မတြဲလိုေခ်။ အႏုပညာေလာက၌ မိမိ၏ဇာတ္ထဲသို႔ ေငြေၾကးေျမာက္ျမားစြာ ထည့္၀င္၍လည္းေကာင္း၊ ပရိယာယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ ျဖားေယာင္းသိမ္းသြင္းကာ မိမိ၏ တတ္ေနေသာ အညြန္႔ကို မသိမသာ ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္တတ္သည့္ ညစ္ပတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ားကို မေငြၿမိဳင္ၾကားသိေနရာ မိမိ၏ အစြမ္းအညြန္႔ကို မခ်ိဳးလိုသူတို႔ ထံုးစံအတုိင္း အလိမၼာႏွင့္ ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။

သို႔ေသာ္ ျမေျခက်င္း မေငြၿမိဳင္သည္ ဇာတ္မင္းသမီး အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ကျပေနစဥ္အတြင္း ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဂရိတ္ဦးဖိုးစိန္ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယဖိုးစိန္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မင္းသားေအာင္စည္ဗလႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ေသးမင္းသားဘလိႈင္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ပုဏၰား ေဖဆိုင္၊ ျမင္းၿခံနယ္မွ ဘထြန္း၊ ကိုစိန္အုပ္တို႔ႏွင့္လည္းေကာင္း တြဲကခဲ့ဖူးသည္။ မေငြၿမိဳင္၏ ဇာတ္သဘင္သက္၌ အေက်ာ္ၾကားဆံုးအခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၀ ခန္႔အ႐ြယ္ေကာင္းတြင္ မင္းသားဘလိႈင္ႏွင့္တြဲ၍ ႐ြာစားစိန္ေဗဒါ၏ ဆိုင္းႏွင့္ကစဥ္က ျဖစ္ေလသည္။ မေငြၿမိဳင္၏အသံမွာ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ အသံေကာင္းလွသည္ဟု ေျပာႏုိင္သည့္ ပထမတန္းစား အသံမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း သီခ်င္းဆိုသည့္အခါ၌ သံေဟာက္သံဟဲေကာင္း၍ အသံၾကည္လင္ျပတ္သားသည္။ အာေခါင္အာရင္း႐ွင္းစြာ သီဆိုႏိုင္သည့္ မင္းသမီးျဖစ္၍ သီခ်င္းဆိုရာတြင္ အထူးသျဖင့္ ေျခဆင္းအဆိုေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေျခဆင္းကို ႐ွည္႐ွည္စပ္၍ ေပးၾကရသည္။ မေငြၿမိဳင္သည္ အကကို မင္းသားအကေရာ မင္းသမီးအကပါ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကတတ္သည္။ ကသည့္အခါ ေျခဆစ္လက္ဆစ္ အလြန္က်ိဳးသူျဖစ္သည္။ မေငြၿမိဳင္သီဆိုခဲ့သည့္ သီခ်င္းမ်ားမွာ စစ္ကိုင္းဆရာၾကည္ေရး “ေလးလက္မဓာတ္ပံု”၊ စစ္ကိုင္းဆရာၾကည္ေရး “ေဆာင္ေတာ္ကူး”၊ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ဆရာတင္ေရး “ၿမိဳင္”၊ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ဆရာတင္ေရး “ေ႐ႊက်ီးညိဳ”၊ ၀ိုင္အမ္ဘီဆရာတင္ေရး “အာကသဇိုး” တို႔သည္ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။

ထို႔အျပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားဇာတ္မင္းသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ဇာတ္ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္သူျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပလ်က္ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္သဘင္ေလာကကို တနည္းတဖံု ျမႇင့္တင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

“မုဆိုးမမို႔…. စိတ္က်လိမ့္မယ္ ထင္သလား၊ ေ႐ွ႕ႏွစ္ခါမွ…. ဆပ္ေကာ္မတီယူျပ မေအက်ဳပ္က အိမ္ေ႐ွ႕က ေက်ာက္လမ္း… ယခုျပင္ေစ… အမ်ားမဲဆႏၵကိုရမယ့္ မိန္းမဆပ္ေကာ္မတီေပ… လမ္းေကာင္းရေစ မေအ… စခန္းေကာင္းရေစ မေအ… အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက သတင္းစာဖတ္ၾကည့္ပါ… မိန္းမ ဟုမ္းမင္ဘား၊ မိန္းမငါးေထာင္စားလို႔ မၾကားဘူးသူေတြ…… ရီတာေပါ့ေအ…. ေမရီပစ္ဖို႔ဒ္ဆိုတာ… သဘင္သည္မေပါ့ေအ….” ဟူေသာ သူဆိုသီခ်င္းကိုၾကည့္လွ်င္လည္း မည္မွ်တိုးတက္ေခတ္မီ၍ မည္မွ်ပင္ အမ်ိဳးသမီးထုအေပၚ၌ ေစတနာႀကီးမားသည္ကို သိႏုိင္ေလသည္။

ထိုမွ်ပရိသတ္အေပၚ ေစတနာေမတၱာႀကီးမႈေၾကာင့္ပင္ေလာ မသိေပ။ သို႔တည္းမဟုတ္ မေငြၿမိဳင္ကပင္ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပ၊

အကေကာင္း၍လားမသိ။ မေငြၿမိဳင္ဇတ္ကသြားေလရာ အရပ္ေဒသတြင္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနေလသည္။ ထိုစဥ္က ေျမ၀ိုင္းေခတ္မွ ေျပာင္းခါစျဖစ္သျဖင့္ မေငြၿမိဳင္တို႔ ဇာတ္အဖြဲ႕သည္ ေရာက္ေလရာအရပ္၌ ‘ပ်ိဳတုိင္းႀကိဳက္သည့္ ႏွင္းဆီခိုင္’ ပမာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

သို႔ကလို ပရိသတ္တရပ္လံုးက စြဲလန္းတသေနခိုက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕႐ွိ ဆပ္ေက်ာင္း (ရဲသိပၸံ) သို႔ လာေရာက္သင္တန္းတက္ေနေသာ ပုသိမ္ခ႐ိုင္ အေရးပိုင္ ဦးဘိုးေက်ာ္၏ သား ကိုကိုႀကီးဆိုသူႏွင့္ လူငယ္တို႔ဘာ၀ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္ၾကေလသည္။ ကိုကုိႀကီးသည္ အျခားသူ မဟုတ္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ပထမအိမ္ေထာင္ ရာဇ၀တ္၀န္ဦးေမာင္ကေလး၏ အစ္ကိုအရင္းျဖစ္သည္။ ကိုကိုႀကီးသည္ သင္တန္းၿပီးဆံုး၍ ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးဘ၀သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မေငြၿမိဳင္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္က မေငြၿမိဳင္၏ အသက္ကား ၂၇ ႏွစ္သာ ႐ွိေသးသည္။ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္သည္ ဦးကိုကိုႀကီးႏွင့္ သားသမီး မထြန္းကားခဲ့ေပ။ ကေလးႏွစ္ဦးကို ေခၚယူေမြးစားသည္။

အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္ႏွစ္၌ မေငြၿမိဳင္သည္ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီး (ေနာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံေခတၱဘုရင္ခံ) တည္ေထာင္ထားေသာ အၿငိမ့္အဖြဲ႕ႀကီး၌လည္း လုိက္လံပါ၀င္ကျပခဲ့ေသးသည္။ (အၿငိမ့္အဖြဲ႕ႀကီးဆိုသည္မွာ အျခားသာမန္အၿငိမ့္မ်ားနွင့္ ျခားနား၍ အၿငိမ့္စင္ထက္သို႔ စႏၵယားကိုပါ တင္ကာ အသံုးေတာ္ခံသည့္အၿငိမ့္အဖြဲ႕မ်ိဳးကို ဆိုလိုသည္။ ယင္းအၿငိမ့္မ်ိဳးကို မေငြၿမိဳင္က စတင္တီထြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။) ထိုအၿငိမ့္အဖြဲ႕ႀကီး၌ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအျဖစ္ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္ ကျပ၍ ရတနာခင္ၾကည္က လက္ေထာက္မင္းသမီးအျဖစ္ ပါ၀င္ကျပသည္။ တူရိယာ ဂီတဖက္ဆိုင္ရာ ဂီတမွဴးမွာ ျမန္မာညြန္႔ ဦးခ်စ္ေမာင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ကလို ဇာတ္သဘင္ေလာကတြင္ ေက်ာ္ေစာထင္႐ွားလာေသာ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္သည္ အသက္ ၃၃ႏွစ္ အ႐ြယ္၌ ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုး ဘုရင္ခံ ဆာဟာကုတ္ဘတ္တလာ (Sir. Spencer Harcourt Butler) ၏ အမႈထမ္းေကာင္းလက္မွတ္ႏွင့္ ေ႐ႊဘယက္ဆုတံဆိပ္ကို ၁၉၂၇ ခုႏွသ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္။

အမႈထမ္းေကာင္း (A.T.M) လက္မွတ္တြင္္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္-

မႏၱေလးၿမိဳ႕။ ႐ွမ္းပြဲႀကီးရပ္။ သဘင္သည္မေငြၿမိဳင္သို႔။ အသနားေတာ္ျမတ္ခံေစသည့္ အမႈထမ္းေကာင္းလက္မွတ္။

မေငြၿမိဳင္သည္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ကစ၍ ျမန္မာသဘင္ပညာျဖင့္။ အသက္ေမြးမႈျပဳခဲ့ရာ လံု႔လ၀ီရိယ႐ွိျခင္းေၾကာင့္။ ယခုအခါတြင္ ျပည္သူတို႔သေဘာအေလ်ာက္ ခ်ီးျမွင့္ၾကသည့္ အျမင့္ဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္႐ွိေလသည္။ မေငြၿမိဳင္သည္။ ျမန္မာျပည္၌။ ေခါင္းေဆာင္သဘင္သည္တစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္။ ဇာတ္မင္းသားအေပၚတို႔တြင္။ ဦးဘိုးစိန္သည္ ေက်ာ္ေဇာထင္႐ွားသကဲ့သို႔။ ဖာတ္မင္းသမီး အေပါင္းတို႔တြင္လည္း မေငြၿမိဳင္သည္ ေက်ာ္ေဇာထင္႐ွားေလသည္။

သည္ကဲ့သို႔ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္ႏွင့္ျပည့္စံုသည္ကို။ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ကို စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူေသာ ဘုရင္ခံမင္းႀကီးက အားရႏွစ္သက္ ေတာ္မူ၍။ မေငြၿမိဳင္သို႔။ ယခုလက္မွတ္ႏွင့္တကြ။ ေ႐ႊဘယက္တံဆိပ္အသနားေတာ္ျမတ္ခံေစသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

ဇန္န၀ါရီလ (၁)၊ ၁၉၂၇ ခု။
ဟာကုတ္၊ ဘတ္တလာ။

ဘုရင္ခံမင္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္။

ဤသို႔ထင္ေပၚ၍ စင္ေတာ္က ေကာက္ခံရသည့္တုိင္ မေငြၿမိဳင္သည္ မိမိဇာတ္ကို ဂုဏ္သတင္းမပ်က္ရေလေအာင္ ဇာတ္ဆင္ရျခင္း၊ ဇာတ္တက္ရျခင္း၊ ထိန္းသိမ္းရျခင္း၊ ဆန္းသစ္တီထြင္ရျခင္း စေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရေလသည္။ ထိုမွ်သာမက ကိုယ္တုိင္အၿငိမ့္ပြဲကျပရျခင္း၊ မိမိ၏တတ္စြမ္းသမွ်သဘင္ပညာကို လာေရာက္ဆည္းပူးေသာ တပည့္မ်ားကို မွ်ေ၀သင္ၾကား ျပသရျခင္း စေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္တာ၀န္ကို ထမ္း႐ြက္ရေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မေငြၿမိဳင္သည္ အခ်ိန္ပိုင္းမွ် သာ ပါ၀င္ကျပ၍ မိမိကိုယ္စား ျမန္မာအေဆြေအးတင္ကို လႊဲအပ္၍ ကျပေစသည္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သဘင္ပညာသင္သူမ်ားကိုသာ ေစတနာအျပည့္အ၀ျဖင့္ စိတ္လက္႐ွည္စြာ ျပသေနေတာ့သည္။

မေငြၿမိဳင္၏ တပည့္ပညာသည္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေက်ာ္လကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ရ ေ႐ႊမန္းတင္ေမာင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညြန္႔တင္၊ ေ႐ႊမန္းဘိုေက၊ ေ႐ႊမန္းခ်စ္တင္၊ ေ႐ႊမန္းေက်ာ္တင့္၊ ေ႐ႊမန္းညြန္႔လႈိင္၊ ေ႐ႊမန္းလွေဖ၊ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္မတင္ေအာင္၊ ရတနာပံုခင္ၾကည္တို႔သည္ ထင္႐ွားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ ၾကမၼာၿဂိဳဟ္ဆိုးသည္ မေငြၿမိဳင္ကို ေမႊေလေတာ့သည္။ ရာသက္ပန္ေပါင္းဘက္လာခဲ့ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ကိုကိုႀကီးသည္ မေငြၿမိဳင္ကို သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထားရစ္ကာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ ပထမအိမ္ေထာင္ဦးကိုကိုႀကီးကြယ္လြန္ သြားၿပီးေနာက္ ျမေျခက်င္း မေငြၿမိဳင္သည္ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕သူႀကီး ဦးရဲဒင္ႏွင့္ ထပ္မံလက္ဆက္ခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္း မတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ အိမ္ေထာင္သက္မ႐ွည္မွာပင္ ကြာ႐ွင္းျပတ္စဲခဲ့ေလသည္။ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕သူႀကီး ဦးရဲဒင္မွာ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ျပည္ႀကီး၀န္ဦးေမာ့မွ ဆင္းသက္လာသူျဖစ္သည္။

ဂ်ပန္ေခတ္ကာလအတြင္း ျမေျခက်င္းေငြၿမိဳင္သည္ မႏၱေလးဘုရားႀကီး တုိက္အေနာက္ေပါက္ နယားတုိက္၌ ၀င္ေရာက္ခိုလႈံေနထိုင္ ခဲ့ရၿပီး ၀မ္းေရးအတြက္ ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ ေျမပဲယိုလုပ္ကာ ေရာင္းခ်ခဲ့ရေသးသည္။ စစ္ႀကီးၿပီးမွ ႐ွမ္းပြဲရပ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။

မေငြၿမိဳင္သည္ သားသမီးမ်ားကို ၄င္းကဲ့သို႔ သဘင္သည္မ်ား ျဖစ္မလာေစခ်င္ေပ။ ေခတ္ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေစရန္သာ ႀကိဳးစားပညာ သင္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းဆႏၵအားလံုးမျပည့္၀ခဲ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ မေငြၿမိဳင္သည္ သားကေလးေမာင္ေမာင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုးပါးခဲ့ျပန္ရာ သံေ၀ဂရ၍ အသက္ ၄၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဇာတ္အဖြဲ႕ကို ဖ်က္သိမ္း၍ ဇာတ္သဘင္ေလာကမွ အနားယူခဲ့ေလသည္။

အနားယူၿပီးေနာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ႐ွမ္းပြဲရပ္႐ွိ မိမိကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလး၌ပင္ နဂါးေဆးလိပ္ကိုယ္စားလွယ္ယူကာ ေဆးလိပ္ေရာင္းခ်၍ ဘ၀ကို ျဖစ္သလို ရပ္တည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပညာလိုသူ မည္သူ႔ကိုမဆို က်ား မ  မေ႐ြး၊ အဆင့္အတန္းမေ႐ြး လာေရာက္ဆည္းပူးသူ မွန္သမွ်ကို ဆရာစားမခ်န္ သင္ၾကားျပသေပးသည္။ တပည့္မ်ား၏ ကန္ေတာ့သမွ်ႏွင့္ ေဆးလိပ္ေရာင္း၍ ျမတ္သမွ်ကေလးႏွင့္ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက အႏုပညာရပ္မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္စိမ့္ေသာငွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ အႏုပညာႏွင့္ ပန္တ်ာေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္သည္ အကနည္းျပဆရာအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထား လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ မေငြၿမိဳင္အား ဇာတ္သမတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေခါင္းေဆာင္ရာတြင္သာ ႏုိင္နင္းသည္။ အကပညာတြင္ မကၽြမ္းက်င္ဟု ဆိုကာ သက္ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းဘုတ္အဖြဲ႕က ပယ္ခ်လိုက္ေလသည္။

ႏုိင္ငံေတာ္တစ္၀ွမ္း သဘင္မိခင္ႀကီး ျဖစ္႐ုံသာမက အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ရေအာင္ပင္ ေ႐ႊမန္းတင္ေမာင္ကဲ့သို႔ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေသာ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္အား အကပညာမကၽြမ္းက်င္ဟုဆိုကာ ပယ္ခ်လုိက္သျဖင့္ မေငြၿမိဳင္သည္ ၀မ္းမနည္းခဲ့ေပ။ အႏုပညာႏွင့္ ပန္တ်ာေက်ာင္း၌ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ နကန္းတလံုးကိုပင္ လံုး၀မသိေသာ အရည္အခ်င္းမ႐ွိသူမ်ားမင္းမူေနသျဖင့္ ေက်ာင္းအနာဂတ္အတြက္ႏွင့္ အႏုပညာအတြက္သာ ၀မ္းနည္းမိခဲ့ေလသည္။

မည္သို႔ဆိုေစ…. မင္းသမီးကေလးမေထြးေလး၊ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး ဆရာပုတို႔၏ ေနာက္တြင္ ေပၚထြက္လာေသာ တတိယသဘင္ ေခတ္၌ ထင္႐ွားခဲ့ေသာ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္သည္ ေလာကဓံတရားကို ရယ္သြမ္းေသြး၍ ဘ၀ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရင္ဆုိင္ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔၌ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ႐ွိၿပီျဖစ္သည္။

စာကိုး
၁။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတြဲ-၁၀။ စာေပဗိမာန္ ပထမအႀကိမ္ ၁၉၆၆။
၂။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၊ `ေ႐ႊမန္းၿမိဳ႕က ျမေျခက်ဥ္း မေငြၿမိဳင္´ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း (၁၉၅၆၊ ေအာက္တိုဘာလ) စာ ၆ မွ ၁၀။