ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ငယ္စဥ္အခါကတည္းက မိဘ၊ ဘိုးဘြားတို႔၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကသလို မိမိကိုယ္ကို လူဟူ၍ပင္ မသိတတ္ခင္အခ်ိန္ကတည္းက အေဖ၊ အေမ၊ အဘိုး၊ အဘြားတုိ႔၏ “ဦးေတာ္ လုပ္လိုက္ပါဦး သားသားေရ … မီးမီးေရ”ဟူ၍ ဘာသာတရား ကိုင္း႐ိႈင္းတတ္ေစရန္ သြန္သင္ဆံုးမလာတတ္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္တက္သည့္အ႐ြယ္တြင္လည္း မိဘ၊ အဘိုး၊ အဘြားမ်ားသည္ အခါႀကီးရက္ႀကီး ဥပုပ္ေန႔မ်ားတြင္ ဓမၼာ႐ံုမ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္၍ သီတင္းသီလေဆာက္တည္ၾကရာတြင္လည္း သားသား၊ မီးမီးတို႔လက္အားဆြဲ၍ ေခၚသြား တတ္ၾကၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္တြင္ မိမိတို႔ႏွင့္အတူ ၾသကာသ အစခ်ီ၍ သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း၊ သီလယူျခင္း စသည့္အမႈကိစၥမ်ားကို အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေစရန္ ဘာသာတရား အား သက္ဝင္ယံုၾကည္လာေစရန္ သြန္သင္ခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ ေနအိမ္သို႔ ရဟန္းသံဃာမ်ား၊ သီလ႐ွင္ မ်ား ဆြမ္းခံၾကြသည့္အခါမ်ားတြင္ ဆြမ္းေလာင္းျခင္းစသည့္ ဒါနႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကုသိုလ္မ်ားကိုလည္း ျပဳလုပ္ေစခဲ့ၾကသည္။ ေနအိမ္တြင္ ဘုရား႐ိွခိုးသည့္အခါတြင္လည္း ကြယ္လြန္သြားၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးမိဘ၊ အဘိုးအဘြားမ်ားအား ရည္စူး၍ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ၊ ကုသိုလ္တို႔အား ဦးထိပ္ပန္ဆင္၍ အမွ်ေပးေဝတတ္ေစရန္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ားကို သြန္သင္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အလွဴအတန္းျပဳလုပ္သည့္အခါတြင္ ကြယ္လြန္သြားၾက ေသာ မိဘေဆြမ်ိဳးတို႔၏ ေက်းဇူးဂုဏ္တို႔ကို ေအာင့္ေမ့လွ်က္ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ အမွ်ေပးေဝေလ့႐ိွၾက သည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
