ေ႐ွးဦးျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးပညာက်မ္းမ်ား

အဆိုပါက်မ္းကို “စာဏက်နီတိ” ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ နီတိဆိုေသာ စကားမွာ “လမ္းညႊန္” အနက္ေဟာသည္ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္သည္ဟူ၍လည္း ဆိုႏိုင္သည္။ “ေလာက ႆဟိတံေန တီတိနီတိ” ဆိုသည့္အတုိင္း “ေလာကႆ၊ ေလာကႀကီး၏ (၀ါ) လူအမ်ား၏ ဟိတံအက်ိဳးစီးပြားကို ေနတိ ႐ြက္ေဆာင္တတ္ေသာ ဣတိတသၼာ၊ ထို႔ေၾကာင့္ နီတိ-နီတိမည္၏” ဟု ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳၾကသည္။

စာဏက် ေခၚ ေကာဋိက်အမတ္ႀကီးသည္ ပဋိကက်မ္းဂန္ တို႔၌လာေသာ ဇာနကၠပုဏၰား ဆရာႀကီးပင္ျဖစ္သည္ဟု ေက်းဇူး႐ွင္မဟာ၀ိသုဒၶါရာမ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္။ သကၠတ ဘာသာျဖင့္ “စာဏက်” ဟု ေခၚ၍ ပါဠိက်မ္းဂန္တို႔၌ “ဇာနကၠ” ဟု ေခၚသည္။ အဆိုပါ စာဏက် ဆရာႀကီးသည္ သာကီ၀င္ အႏြယ္အဆက္မွ ဆင္းသက္လာေသာ စႏၵဂုတ္ မင္းသားအား သင္ၾကားရန္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဆံုးမျခင္း လမ္းညႊန္၊ နီတိက်မ္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ေက်းဇူး႐ွင္မဟာ၀ိသုဒၶါရာမ ဆရာေတာ္ႀကီးကပင္ မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္။

စာဏက်နီတိက်မ္း၌ ပါ႐ွိေသာ ဂါထာအေရအတြက္မွာ ၁၀၀ မွ်သာ႐ွိေသာ္လည္း ထိုနီတိဂါထာတို႔၏ အဓိပၸါယ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ ဖြင့္ဆိုပါလွ်င္ လြန္စြာက်ယ္၀န္း၍ အႏွစ္သာရႏွင့္ျပည့္စံုေသာ မွတ္သားဖြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ပင္ ႐ွိေလရာ “စာဏက်သတက” ဟူ၍လည္း ေခၚဆိုၾကသည္။

ဤဆိုပါ စာဏက်ပုဏၰား ဆရာႀကီးေရးသားခဲ့သည့္ မူရင္း သကၠတဘာသာျဖင့္ ႐ွိေသာ နီတိက်မ္းမ်ားကိုမူတည္ ကာ ဆရာႀကီး လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီးက ပါဠိ႐ွစ္လံုးဘြဲ႕ဂါထာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အနက္အဓိပၸါယ္ျမန္မာျပန္ ႏွင့္ ေဆာင္ပုဒ္လကၤာအဓိပၸါယ္တို႔ကို ဖြင့္ဆိုတာ “စာဏက်နီတိက်မ္း” အမည္ျဖင့္ပင္ ပညာအလင္းျပ သတင္းစာပံုႏွိပ္တုိက္မွ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေလသည္။

အီတလီႏိုင္ငံသမိုင္း၌ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၁၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ နီကိုလိုမကၡယာေဗလီ (Niccolo Machiavelli) (ခရစ္ – ၁၄၆၉-၁၅၂၇) အမည္ရွိ ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္တစ္ဦးသည္ ဘုရင့္သားေတာ္ “ဂုအိလီယာႏိုေမဒီစီ” အား ရည္ညႊန္းလွ်က္ “ရာဇကုမၼာ” (The Prince) အမည္႐ွိ က်မ္းတစ္ေစာင္ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့သည္။ ယင္းက်မ္းသည္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးစာေပသမုိင္း ၌ အေတာ္ဂယက္႐ိုက္ခဲ့ေသာ က်မ္းတစ္က်မ္းျဖစ္သည္။

အဆိုပါစာအုပ္တြင္တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနသူသည္ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ နည္းလမ္းမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနစရာ မလိုေသာ သေဘာတရားကို လိမၼာကၽြမ္းက်င္စြာ ေဖာ္ျပထားသည္။ ရန္သူကို ႏွိမ္နင္းရန္ ႏွင့္ မိမိအမိန္႔ကို နာခံရန္ မည္သည့္နည္းလမ္း မဆို အသံုးျပဳရမည္ဟု ေခၚသည္။ မကၡယာေဗလီသည္ “ဖေလာရင္း့သမုိင္း” History of Florence၊ “စစ္အတတ္” (The Art of War)၊ “လီဗီ၏ ပထမ ၁၀ အုပ္ကို ေဆြးေႏြးျခင္း” (Discourses on the first Ten Book of Livy) ေရးသားခဲ့ေသးသည္။

ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌လည္း ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္လွ်က္ ေရးသားျပဳစုခဲ့သည့္ က်မ္းေျမာက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ ယင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဧကရာဇ္အေနျဖင့္ လုိက္နာက်င့္သံုးသင့္ေသာ နည္းလမ္း၊ စည္းကမ္း ဥပေဒတို႔ကို ေရးသားေဖာ္ျပထားေလသည္။ အဆိုပါ က်မ္းမ်ားကို ျမန္မာ ႏုိင္ငံေရးပညာက်မ္းမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးပညာက်မ္းမ်ား၌ မံုေ႐ြးဆရာေတာ္ သကၠရာဇ္ ၁၁၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပဳစုခဲ့ေသာ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ ေမတၱာစာ ၏ အဖြင့္ျဖစ္သည့္ “ရာေဇာ၀ါဒက်မ္း” သည္ ထင္႐ွားေလသည္။ ထို႔အျပင္ ဆရာေတာ္သည္ “မဟာသီလ၀ံသပ်ိဳ႕” ႏွင့္ “ပၪၥာ၀ုဓပ်ိဳ႕” တို႔တြင္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပထားေလသည္။

ဂရိအေတြးအေခၚပညာ႐ွင္ႀကီး အရစၥတိုတယ္ (Aristotle) (၃၈၄-၃၂၂ ဘီစီ) သည္ “ႏိုင္ငံေရး” (Politics) အမည္႐ွိ က်မ္းတစ္ေစာင္ကို ေရးကာ သူ၏ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆကို တင္ျပထားေလသည္။ ယင္းသို႔တင္ျပရာ၌ မိမိ၏ အယူအဆကို ခုိင္မာေစရန္ ဂရိသမိုင္းမွ ျပယုဂ္ပံုစံမ်ားကို ထုတ္ျပထားေလသည္။ ျပင္သစ္အေတြးအေခၚပညာ႐ွင္ “ဘိုဒင္” (Jean Bodin) (ခရစ္ ၁၅၃၀ – ၁၅၉၆) သည္ ေ႐ွးေခတ္၊ အလယ္ေခတ္၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သမုိင္းကိုေလ့လာလ်က္ ယင္းေလ့လာခ်က္မ်ားကို အေျခခံၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ နိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ဖန္တီးထားသည့္ Les Dix Lives de la republique က်မ္းကို ၁၅၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ေရးသားခဲ့ေလသည္။

ထို႔နည္းတူစြာ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္သည္လည္း ရာဇ၀င္ႏွင့္ ဂႏၱ၀င္ထဲမွ သာဓကမ်ားကို ကိုးကားၿပီးလွ်င္ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို တင္ျပထားသည္။

မိမိတင္ျပေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ေဒါက္ေထာက္ေပးရန္အတြက္ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာ ေတာ္သည္ ဇာတ္နိပါတ္ထဲမွ ၀တၳဳေၾကာင္းမ်ားကို ထုတ္ႏုတ္သည္။ အိႏိၵယဂႏၱ၀င္ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္ထဲမွ အကိုးအကားမ်ားကို မွီးထားသည္။ ျမန္မာ့သမုိင္းထဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စံနမူနာျပဳသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္အားမရေသး၍ သီဟိုဠ္သမုိင္းႏွင့္ မဇၥ်ိမေဒသ သမိုင္းထဲမွ အတၳဳပတၱိမ်ားကို လွမ္းယူလိုက္ေသးသည္။

အုပ္ခ်ဳပ္သူမင္းတို႔မည္သည္ မေလ်ာ့မတင္းေစာင္းႀကိဳးညင္းဟူသကဲ့သို႔ မဇၥ်ိမပဋိပဒါနည္းက်က် အုပ္ခ်ဳပ္သင့္သည္ ဟု မံုေ႐ြးဆရာေတာ္က ယူဆသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေနမင္းကို ပံုျပဳလည္း အမႈေတာ္ကင္းလြန္း႐ွာေလသည္။ လမင္းကိုပံုျပဳ လည္း အမႈေတာ္ကင္းလြန္း႐ွာေလသည္။ ေနသို႔လည္းမက်။ လသို႔လည္း မေရာက္။ သတိေထာက္၍ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ္မူပါ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “တင္းလြန္းလည္းမသင့္ပါ။ ေလ်ာ့လြန္းလည္း မတင့္ရာ” ဟူ၍လည္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူတို႔အား အလယ္အလတ္လမ္း လုိက္ရန္ “ရာေဇာ၀ါဒက်မ္း” ၌ ညႊန္ျပထားသည္။

အ႐ွိန္အ၀ါျပလြန္းေသာေၾကာင့္ ေနမင္းကို လူတို႔မႏွစ္သက္ေပ။ အာဏာျပလြန္းေသာ မင္းကိုလည္း တုိင္းသူျပည္သားတို႔ ႐ြံမုန္း၏။ လကိုမူ အ႐ွိန္အ၀ါအျပနည္းေသာေၾကာင့္ လူတို႔အ႐ိုအေသတန္၏။ အာဏာအျပနည္းၿပီး ေလ်ာ့ရဲဲေလ်ာ့ရဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တိုင္းျပည္၌လည္း တုိင္းသူျပည္သားတို႔မွာ ေရာင့္တက္တတ္၏။ နည္းလမ္းအမွန္မွာ ယင္းႏွစ္ဖက္စြန္းေပၚၾကားတြင္႐ွိသည္။ ဆရာေတာ္သည္ တင္းလြန္းေသာ၊ အာဏာျပလြန္းေသာ တစ္ဖက္စြန္းအတြက္ ပုဂံရာဇ၀င္မွ “နရသူမင္း” ကို ဥပမာေပးထားၿပီး ေလ်ာ့လြန္းေသာ အာဏာအျပနည္းလြန္းေသာ တစ္ဖက္စြန္းအတြက္မူ “က်စြာမင္း” ကို သာဓက ျပထားသည္။

ထို႔အျပင္ ဤသည္ကို ရည္၍ မဟာသီလ၀ပ်ိဳ႕၌လည္း –

“ၿမိဳ႕႐ြာစိုးယူမင္းတည္းဟူေသာ္ ေရတူက်င့္လည္း အခြင့္မၿပီး မီးတူက်င့္လည္း ရခြင့္ယြင္းေသြ၊ မီးေရေရာကာ မက်င့္ပါေသာ္ ေတဇာမပြား၊ ထိုမင္းအားသည္ ေခ်ာက္ခ်ားျပည္ေက်း႐ြာ ဘုရား” ဟူေသာ စကားသည္လည္း မင္းလုပ္သူသည္ မီးကဲ့သို႔လည္း မက်င့္ရာ၊ ေရကဲ့သို႔လည္း မက်င့္ရ၊ မီးေရေရာထားသည့္ အလယ္အလတ္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္အရ က်င့္ရမည္ဟု ဆိုထားသည္။

မုံေ႐ြးဆရာေတာ္သည္ ႐ွိရင္းစြဲအေဟာင္းကို ဖ်က္ဆီး၍ အသစ္ျပဳလုပ္သည္ကို မလိုလားေပ။ အေဟာင္းကို ဖ်က္ဆီးမပစ္ဘဲ အေဟာင္းအေပၚတြင္ အသစ္ထပ္မံမြမ္းမံသည္ကိုသာ လိုလား၏။ “ဌာန” ႏွင့္ “ဌာနီ” ႏွစ္ခု႐ွိရာတြင္ ဌာနီကိုသာ ဖ်က္လိုက ဖ်က္ရမည္။ ဌာနီကိုမလုိ၍ ဌာနကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္းသည္ မလုပ္သင့္မလုပ္အပ္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္ဟု ဆရာေတာ္က ယူဆသည္။ ဌာနီျဖစ္သည့္ “ၾကြက္” ကိုမုန္း၍ ဌာနျဖစ္သည့္ “က်ီ” ကို မီးတုိက္ပစ္ျခင္း သည္ လူမိုက္၏အလုပ္ျဖစ္၏ ဟု ညႊန္ျပထားသည္။

မင္းတုိ႔မည္သည္ ရန္သူကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕ပါက မိမိသာပ်က္စီးျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရပံုကိုလည္း အဇာတသတ္မင္း သည္ အကယ္၍သာ အမွီမေစာင္းဘဲ ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ မေပါင္းေဖာ္မိပါက အဇာတသတ္မင္းမျဖစ္ဘဲ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားေသာ သာမညဖလသုတ္ကို နာရာအရပ္၌ပင္ “ေသာတာပတၱိမဂ္” ကို ရႏုိင္သည္ဟု ဥပမာျပထားသည္။

ေၾကးမံုျပင္သည္ ၾကည္လင္ေနေသာ္လည္း ပြတ္တုိက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ သူ႔အတုိင္းပစ္ထားပါက အေရာင္ညစ္ႏြမ္းသြား တတ္၏။ ထိုနည္းတူစြာ ျပည္႐ြာအေရာင္ကိုလည္း ညစ္ႏြမ္းမသြားေအာင္ ေတာက္ေျပာင္လာေအာင္ ပြတ္တုိက္ေပးအပ္၏။ ၀ေျပာစည္ပင္မွ ေရာင္းေရး၀ယ္တာ ေကာင္းမွ ေတာင္သူအလုပ္သမားမ်ား မညႇိဳးငယ္မွ လူဆိုးသူခိုးတို႔ကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မွ တုိင္းျပည္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ႐ွိသည္။ ယင္းသို႔လည္း မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္သည္ “မဟာသီလ၀ပ်ိဳ႕” ၌ မိန္႔ဆိုထားသည္။

ထို႔အျပင္ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူတို႔သည္ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါး၊ သဂၤဟတရားေလးပါး၊ နာယကဂုဏ္ေျခာက္ ပါး၊ အပရိဟာနိယခုနစ္ပါး ဤတရားတို႔ကို မေမ့မေလ်ာ့က်င့္ႀကံရမည္ဟု ဆိုထားျပန္သည္။

သဂၤဟတရားေလးပါးတို႔မွာ (၁) အခြန္အတုတ္ကို ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔ခံျခင္းလည္းတစ္ပါး၊ (၂) သူရဲသူခက္တို႔အား (၆)လတစ္ႀကိမ္ မ်ိဳးရိကၡာေပးျခင္းလည္း တစ္ပါး၊ (၃) ဆင္းရဲသားတို႔အား အရင္းဥစၥာေပး၍ သံုးႏွစ္လည္မွ အရင္းအတိုင္း သာ ယူျခင္းလည္းတစ္ပါး၊ (၄) အဘ၊ ဦးရီးအစ႐ွိသျဖင့္ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကိုဆိုျခင္းလည္းတစ္ပါး ဤေလးပါးတည္း။ ဤတရားတို႔ကား စတုတၳနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္၊ ေကာသလသံယုတ္ အ႒ကထာတို႔တြင္လာသည္။

နာယကဂုဏ္ေျခာက္ပါးကား (၁) ေျမႀကီးႏွလံုးသံုး၍ သည္းခံျခင္း (ေခမာ)၊ (၂) တစ္ညဥ့္သံုးႀကိမ္ႏုိးၾကားျခင္း (ဇာဂရိယ)၊ (၃) ထၾကြလံု႔လ႐ွိျခင္း (ဥ႒ာန)၊ (၄) ႐ွိသည့္ရသည့္ လာဘ္လာဘပစၥည္းတို႔ကို ေ၀ဖန္ခြဲျခမ္း၍ သံုးေဆာင္ျခင္း (သံ၀ါဘာဂ)၊ (၅) ေဘးဘိုး၊ ဘတို႔လက္ထက္က လူေဟာင္း၊ ကိုယ့္လက္ထက္မွ ထမ္း႐ြက္ေသာ အမႈထမ္းတို႔ကို မျခားမနား၊ ႏွလံုးမျခား၊ သနားခ်စ္ခင္ျခင္းညီမွ်သည့္ (ဒယာ)၊ (၆) မမွားမၿငိရေအာင္ ေဆြးေႏြးစံုစမ္းျခင္း (ဣကၡဏ) ဟူေသာ အႀကီးအကဲျပဳသူတို႔က်င့္ရေသာ ဂုဏ္ေျခာက္ပါးဟူ၍ ေလာကနီတိ ဓမၼနီတိတို႔ လာ႐ွိသည္။

အပရိဟာနိယ (၇) ပါးကား (၁) တစ္ေန႔သံုးခါညီလာခံ၍ စည္းေ၀းတုိင္ပင္ေလ့႐ွိျခင္း (သႏၷိပါတ)၊ (၂) အမႈေရးရာ ႐ွိေသာ အခါ၌ အညီအညြတ္လုပ္ေဆာင္ထမ္း႐ြက္ျခင္း (သမဂၢ)၊ (၃) အစဥ္တစိုက္လာေသာ ထံုတမ္းစဥ္လာကို မပစ္မပယ္ အသစ္လည္းမဆန္းမပြား၊ အစဥ္႐ွိရာျပဳစုက်င့္ေဆာင္ျခင္း (ပညတၱိပဋိပဇၨန)၊ (၄) ပညာဂုဏ္ႀကီးျမတ္သူတို႔ ေျပာဆိုဆံုးမရာ ႐ိုေသစြာနာခံျခင္း (သု၀စ)၊ (၅) ျပည္သူ႔သမီး၊ ျပည္သူ႔သားမယားကို ႏိုင္ထက္မူ၍ မသိမ္းမယူျခင္း (အပသယွ)၊ (၆) အတြင္းအပ ၿမိဳ႕႐ြာျပည္႐ြာေစာင့္ေသာနတ္တို႔အား ပသပူေဇာ္ကိုးကြယ္ျခင္း၊ ေကာင္းမႈကိုသိုလ္ကို နတ္တို႔အား အမွ်ေပးေ၀ျခင္း (ဗလီ) (၇) ရလာၿပီးေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔ကို ေမြ႕ေလ်ာ္ေအာင္၊ မလာေသးေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔ကို လာခ်င္ေအာင္ တရားျဖင့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္း (ဂုတၱ) တို႔ျဖစ္ၿပီး သတၱနိပါတ္ အဂၤဂုတၱိဳရ္၊ ဒီဃနိကာယ္မဟာ ၀ဂၢက်မ္းစတို႔၌ လာ႐ွိသည္။

မံုေ႐ြးဆရာေတာ္သည္ မင္းတုိ႔သည္ “သတိကိုလက္ယာ၊ ပညာကိုလက္၀ဲ၊ တံကဲလက္သံုး၊ ႏွလံုးလံုေလာက္ ၀ီရိယေလွ်ာက္၍ ေမွ်ာ္ေထာက္ေတာ္မူသင့္သည္” ဟုလည္း တင္ျပထားေပသည္။

သို႔ကလို ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူတုိင္း လက္စြဲျပဳရမည့္ ေ႐ွးဦးျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးပညာက်မ္းျဖစ္သည့္ “ရာေဇာ၀ါဒက်မ္း” ကို ျပဳစုခဲ့ေသာ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္ အရိယာ၀ံသအာဒိစၥရံသီကို သကၠရာဇ္ ၁၁၂၈ နယုန္လဆန္း (၄) ရက္ (ခရစ္ ၁၇၆၆ ေမ ၁၁ ရက္) တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းလြဲ ၆ ဖ၀ါး၊ ၃ ခ်က္တီးေက်ာ္ ၂၄ နာရီ ၂ ပါဒ ၃ ဗီဇနာတြင္ အဖေၾကးမံု သူႀကီး ဦးၾကာျဖဴ၊ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚၿငိမ္းျမ (အခ်ိဳ႕က ဦးေဇယ်၊ ေဒၚမင္းလွဟု ေဖာ္ျပၾကသည္။ ယင္းတို႔မွာ ေမြးစားမိဘမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ) တို႔မွ သလႅ၀တီ ျမစ္ေခၚ ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေ႐ွ႕ဘက္ကမ္း႐ွိ မံုေ႐ြး႐ြာအနီး ေၾကးမံု႐ြာဗနီပင္ရပ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ၏ ငယ္မည္မွာ ေမာင္ေအာင္ျမျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္၏ မိဘအစဥ္အဆက္မွာ ျမင္းစီး၊ ျမင္းေခါင္း၊ ျမင္းစု သူႀကီးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

ဆရာေတာ္ ၆ ႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္ မံုေ႐ြး႐ြာ ေ႐ႊေရး ေဇတ၀န္တုိက္ “႐ွင္မဟာ၀ိစိတၱဘိရာမပ၀ရသေမၺာဓိ” ဆရာေတာ္ထံတြင္ စတင္၍ စာေပမ်ားသင္ယူခဲ့သည္။ ၁၅ ႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ ႐ွင္သာမေဏျပဳသည္။ သာမေဏဘြဲ႕ကား အရိယာ၀ံသျဖစ္သည္။ သာမေဏဘ၀ႏွင့္ပင္ အာဒါသမုခပ်ိဳ႕သစ္ကို စီကံုးသည္။ ရဟန္းျဖစ္ေသာအခါ ရဟန္း ဘြဲ႕အမည္ကား အာဒိစၥရံသီျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မဟာ၀ိစိတၱရာမဆရာေတာ္က တပည့္ျဖစ္သူ၏ ဉာဏ္ပဋိဘာန္ ထက္သန္ပံု ေျပာင္႐ႊန္းေတာက္ထြန္းသည့္ ဗ်ဴပၸတၱိနိမိတ္ကို စြဲ၍ လည္းေကာင္း၊ ေမြးနံ တနဂၤေႏြျဖစ္၍လည္းေကာင္း ႐ွင္ဘြဲ႕ အရိယာ၀ံသတြင္ အာဒိစၥရံသီဟူေသာဘြဲ႕ကို ခ်ီေတာ္မူ၍ “အရိယာ၀ံသအာဒိစၥရံသီ” ျဖစ္လာသည္။

ထို႔ေနာက္ အရပ္ရပ္တြင္ လွည့္လည္ပညာသင္ၾကားၿပီးေနာက္ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ေက်ာင္းတုိက္တြင္ ျပန္လည္သီတင္း သံုးသည္။ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီး (ဗဒံုမင္း) သည္ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္အား ငါးထပ္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း သည္။ ေျမးေတာ္ဘႀကီးေတာ္မင္းတရား (စစ္ကိုင္းမင္း) နန္းတက္ေသာအခါ မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ ဆရာေတာ္အား အ၀ (အင္း၀) ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ပင့္ေဆာင္၍ မဂၤလာဘံုသာအုတ္ေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၿပီး “ဣႏၵ၀ဇီရာဘိလကၤာရသီရိဓဇမဟာ ဓမၼရာဇဓိရာဇာဂု႐ု” ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို ကပ္လွဴေလသည္။ ထိုအခါကာလမွစ၍ ဆရာေတာ္သည္ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္၏ ကုသိုလ္ေတာ္ကိစၥ၊ ျပည္ထဲေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ တုိင္ပင္ေလွ်ာက္ထားျခင္းတုိ႔ကို ရၿမဲခံယူေတာ္မူရ၏။

သကၠရာဇ္ ၁၁၈၇ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ျဖစ္ပြားရာ ဆရာေတာ္သည္ ၀င္ေရာက္ေျဖ႐ွင္းေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ၿပီးေျပေလသည္။ မံုေ႐ြးဆရာေတာ္သည္ “မွန္နန္းရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီး” ကို ေရးသားရာ၌လည္း ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူေလ သည္။ ထို႔ေနာက္ “ဣႏၵ၀ဇီရာဘိလကၤာရ သီရိဓဇမဟာရာဇဓိရာဇဂု႐ု တံဆိပ္ေတာ္ကို ကပ္လွဴခံေတာ္မူရျပန္ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္စာေပ၌ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ က်မ္းေပါင္း ၄၅ က်မ္းကို ျပဳစုခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သကၠရာဇ္ ၁၁၉၆ ခု ၀ါဆိုလ (ခရစ္ ၁၈၃၄ ခု ဇြန္လ) တြင္ သက္ေတာ္ ၆၉ ႏွစ္၊ ၀ါေတာ္ ၄၉ ၀ါ၌ အ၀ (အင္း၀) ေနျပည္ေတာ္ မဂၤလာဘံုသာ မည္ေသာ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္၌ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္။

မံုေ႐ြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္နည္းတူ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္၏ ေနာက္ဆုံးမင္းျဖစ္သည့္ သီေပါမင္းတရားအား ရည္႐ြယ္ေရးသားခဲ့ေသာ “ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း” ကို ေယာအတြင္း၀န္ဦးဘိုးလႈိင္က ျပဳစုခဲ့ေလသည္။ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းျပဳ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္ႀကီးဦးဘိုးလႈိင္ကို ျမန္မာ့သမိုင္း၌ ေ႐ႊျပည္၀န္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မေကြးၿမိဳ႕စား၀န္႐ွင္ေတာ္မင္းႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေယာမင္းႀကီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေယာအတြင္း၀န္ ဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။

၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီးဦးဘိုးလႈိင္သည္ သီေပါမင္းလက္ထက္၌ ေ၀ပံုက် ၁၄ ဌာနကို ခြဲေ၀ၿပီးေနာက္ ၇-ရက္ေျမာက္ျဖစ္ေသာ ၁၂၄၀ ျပည့္ႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၇-ရက္ (ခရစ္ ၁၈၇၈ ခု ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္) စေနေန႔တြင္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းကို ေရးသားစီရင္၍ သီေပါမင္းတရားအား ဆက္သေလသည္။ အဆိုပါက်မ္းကို “မင္းအစ႐ွိေသာ အစိုးရ လူႀကီးတို႔ က်င့္အပ္ေသာက်မ္း” ျဖစ္သည္ဟု က်မ္းျပဳပုဂၢိဳလ္က နာခံသာေအာင္ဆိုထားသည္။

ပုဂံ၀န္ေထာက္မင္း ဦးတင္ကမူ “သီေပါမင္းကို ဆံုးမေသာက်မ္း” ျဖစ္သည္ဟု အမွန္အတိုင္းေျဖာင့္ဆိုေလသည္။ ထိုက်မ္းတြင္ ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီးသည္ မင္းတုန္းမင္းေခတ္မွစ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျပဳျပင္ျခင္းတရားတို႔ကို ႀကံဆခဲ့သည့္ အတုိင္း မွတ္တမ္းတင္သည္။ ထိုက်မ္းကိုေရးရေသာ အာသီသမွာ ေ႐ွး၌ျဖစ္ကုန္ေသာ ဘုရားေလာင္းမင္းေကာင္းမင္းျမတ္ တို႔သည္ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ကုန္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူသာလွ်င္ ငါတို႔ အ႐ွင္ဆဒၵန္ဆင္မင္းသခင္ မင္းတရားႀကီး သည္ သတၱ၀ါအေပါင္းကို မိမိ၏ ေ႐ႊရင္ေတာ္ႏွစ္သားေတာ္စစ္ကဲ့သို႔ တရားျဖင့္ေစာင့္ေ႐ွာက္မူပါေစ” ဟူေသာ အာသီသ ျဖစ္၏။

ထိုအာသီသသည္ အဓိပၸါယ္အလြန္႐ွိသည္။ သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္အရ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အလိုတစ္ခုတည္းျဖင့္သာ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ သတၱ၀ါအမ်ားကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ နည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ျပည့္ျပည့္၀၀မဆိုသာေသး။ သတၱ၀ါအမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၍ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာအျဖစ္သို႔ေရာက္မွ သတၱ၀ါမ်ားကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ သေဘာထား သည္ဟု ဆိုႏုိင္လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္သည္မွန္ေစ၊ တရားဥပေဒမ႐ွိလွ်င္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္းမမည္ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀က္မစြတ္ၿမို႕စား၀န္ႀကီးသည္ တရားသျဖင့္ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္းကို အာသီသထားခဲ့သည္။

၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီးသည္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းကို ေရးသားရာ၌ အေနာက္ႏိုင္ငံတို႔၏ နုိင္ငံေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေတြးအေခၚတို႔ကို ႏွလံုးပိုက္၍ ေရးသည္။ ဤသို႔ဆိုေသာေၾကာင့္ ဤက်မ္းသည္ အေနာက္တုိင္းအေတြး အေခၚတို႔ကို ပံုတူကူးခ်ထားေသာ က်မ္းျဖစ္သည္ဟု မဆိုသာ။ ဤက်မ္း၌ ေခတ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးေခၚ တို႔ကို ဘုရားေဟာ က်မ္းဂန္ပါဠိေတာ္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ အ႒ကထာတို႔ႏွင့္လည္းေကာင္း ျမန္မာ့႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈအရ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကာမႏၱလီက်မ္း၊ အလိဓာန္ဋီကာ၊ မိလိႏၵိပဉႇာ၊ အမရေကာသက်မ္း၊ ဟိေတာပေဒသက်မ္း၊ ရာဇနီတိက်မ္း တို႔ႏွင့္လည္းေကာင္းညႇိႏႈိင္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းသည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚေဟာင္း တို႔ကို ေတာ္လွန္ေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အေဟာင္းကိုေျမလွန္၍ အသစ္ကိုသာ လက္ခံခဲ့သည္မဟုတ္။ တရား ဟူသည္ အေဟာင္း အသစ္မဆိုသာ သေဘာအမွန္အကန္က်၍ ေကာင္းသည္သာ ပဓာနျဖစ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံမွာ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း နည္းဥပေဒသစ္ျပဳလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ အပရိဟာနိယတရားပ်က္လိမ့္မည္ ထင္မွတ္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ဤစကားကို အလွ်င္းမမွတ္အပ္” ဟူ၍ လည္းေကာင္း ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းတြင္ ေရးသား ထားသည္ကို ေထာက္႐ႈလွ်င္ ေဟာင္းေသာ္လည္း ပယ္သင့္မွပယ္သည္။ သစ္ေသာ္လည္း လုိက္သင့္မွလုိက္သည္ ကို ေတြ႕ရေလသည္။

သေဘာတရားကို လက္ေတြ႕ႏွင့္ယွဥ္၍ သံုးသပ္သည့္အရာ၌ သစၥာ၊ ဓမၼ၊ စိတ္၊ စာဂတည္းဟူေသာ တရားေလးပါး ကို အေနာက္ႏုိင္ငံသားတို႔ က်င့္သံုး၍ တိုးတက္လာေၾကာင္းျဖင့္ ျပဆိုခ်က္ကို ေထာက္႐ႈသိႏုိင္သည္။ စာဂတရားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ “ေလာက၌ အလုပ္အေဆာင္ မႈခင္းျပဳဖြယ္ ကိစၥ႐ွိသမွ်ကို အစုိးရပင္ ျဖစ္ေစကာမူ တန္ေလာက္ေအာင္ေပး၍ မခိုင္းလွ်င္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ေနရာက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္မည့္သူမ႐ွိ။ အကယ္၍ အစိုးရဂုဏ္ႏွင့္ ႏွိပ္စက္၍ ခိုင္းလွ်င္ လွန္ျပန္နိုင္လွ်င္ လွန္ျပန္လိမ့္မည္။ မလွန္ႏိုင္လွ်င္ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္လိမ့္မည္။” ဟူ၍ ေယာမင္းႀကီးက မွတ္ခ်က္ထား သည္မွာ ဘုရင္မင္းျမတ္အား လက္ေတြ႕ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားကို သံုးသပ္ႏုိင္ေအာင္ တုိက္တြန္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းတြင္ ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီးသည္ က်မ္းအဦးအစ၌ပင္ သုတ္မဟာပါဠိေတာ္ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လိစၦ၀ီမင္းသားတို႔အား အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ အပရိဟာနိယတရား ၃၄ ပါး ကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားသည္။ ယင္း အပရိဟာနိယတရားတို႔ကား…

(၁) စည္းေ၀းတုိင္ပင္ျခင္း

(၂) အညီအညြတ္ေဆာင္႐ြက္ျခင္း

(၃) ဥပေဒအတုိင္းက်င့္ျခင္း

(၄) လူႀကီးသူမတို႔၏ အဆံုးအမ၌တည္ျခင္း

(၅) အမ်ိဳးသမီးအား မႏွိပ္စက္ျခင္း

(၆) ၿမိဳ႕ေစာင့္႐ြာေစာင့္နတ္တို႔အား ပူေဇာ္ျခင္း

(၇) ရဟႏၱာတို႔အား ေစာင့္ေ႐ွာက္ျခင္းဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

အပရိဟာနိယသည္ မဆုတ္မယုတ္ မပ်က္မစီးႏုိင္ျခင္းဟူ၍ အဓိပၸါယ္႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အပရိယနိယတရားကို တုိးတက္ေရးတရားဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုတိုးတက္ေရးတရားတို႔တြင္ သႏၷိပါတတည္းဟူေသာ စည္းေ၀းျခင္း၊ သမဂၢတည္းဟူေသာ အညီအညြတ္ေဆာင္႐ြက္ျခင္း၊ ပညတၱတည္းဟူေသာ ဥပေဒပညတ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းတို႔သည္ ယခုေခတ္၌ ဒီမိုကေရစီဟုေခၚေသာ တရားတို႔၏ အႏွစ္သာရမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ေသာ ၾသဇာႏွင့္သာ အုပ္စိုးလွ်င္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္၍ အမွားအယြင္းမ်ားရန္ ႐ွိေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္၏ ၾသဇာႏွင့္ မျပဳလုပ္၊ မင္းမွဴးမတ္တို႔စည္းေ၀းျပဳလုပ္လွ်င္ အမွားအယြင္း႐ွိရန္ မ႐ွိဟူေသာ ေစာဒကသည္ အမ်ားဆႏၵႏွင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စနစ္သို႔ ေ႐ွး႐ႈရန္အလို႔ငွာ က်ိဳးေၾကာင္းေဖာ္ျပျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားဆႏၵႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္အေရးတြင္ ဥပေဒသည္ ပဓာန ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီးသည္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံ နည္းစနစ္တို႔ကို ထုတ္ေဖာ္၍ ဥပေဒျပဳပံုနည္းကို သညာေပးထားသည္။

ယင္းေနာက္ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း၌ မင္း၊ မွဴးမတ္ အစ႐ွိေသာ သူတို႔ပစၥဳပၸန္ေလာက၊ တမလြန္ေလာက၌ ေကာင္းေအာင္ သိေကာင္းက်င့္ေကာင္းသည့္ နည္းတူ လူတို႔၏ ၀ိနည္းျဖစ္ေသာ မဂၤလသုတ္၊ ပရာဘ၀သုတ္၊ သိဂၤါလသုတ္၊ ေလာက၀ိစာရဏသုတ္၊ ၀သလသုတ္စသည္တို႔ကိုလည္း အႀကီးအအုပ္ျပဳလုပ္သည့္ သူတို႔သည္ ေန႔ညမျပတ္ ၾကည့္႐ႈမွတ္သားအပ္ကုန္သည္ဟူ၍ က်မ္းနိဂံုး၌ တင္ျပထားေလသည္။

သတုိးမင္းႀကီးမဟာမင္းေခါင္သီဟသူဘြဲ႕ခံ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္းကို စီရင္ေရးသားခဲ့ေသာ ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စား၀န္ႀကီး ကို ျမင္းၿခံၿမိဳ႕အထက္ တလုပ္ၿမိဳ႕ပုလဲ႐ြာ (ယခုစစ္ကိုင္းတုိင္း၊ ေျမာင္ၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္ဘက္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕အနားတြင္႐ွိ၍ အိမ္ေျခသံုးရာေက်ာ္ လူဦးေရ ၂၀၀၀ ခန္႔႐ွိသည္) ၌ ခရစ္ ၁၈၃၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီ ၂ ရက္ေသာၾကာေန႔တြင္ အဖ ေရနံေခ်ာင္း ၿမိဳ႕စား  ယင္းေတာ၀န္ႀကီးမင္းသတိုးမင္းလွေက်ာ္ထင္ႏွင့္ အမိ ေဒၚၿငိမ္းတို႔မွ ဖြားျမင္သည္။ ငယ္မည္မွာ ေမာင္လႈိင္ျဖစ္သည္။ အေဖဘက္မွ အဖိုးျဖစ္သူမွာ လႊတ္ေတာ္စာေရးႀကီး ေမာင္ပိုးျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္က တလုပ္ၿမိဳ႕နယ္ က်ပို႔႐ြာမဟာေထရ္ထံ၌ ႐ွင္သာမေဏ၀တ္၍ ပညာသင္သည္။ ၁၆ ႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ မင္းတုန္းမင္းသားႏွင့္ ေျမာက္ေဆာင္ေတာ္မိဖုရားတို႔က ေမြးဖြားသည္။ ႐ွင္၀တ္ျဖင့္ ပင္းဆရာေတာ္၊ ျပည္ဆရာေတာ္၊ ပညာေဇာတာဘိ၀ံသသီရိပ၀ရ၀ိဇယလကၤာရဓမၼေသနာပတိမဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂု႐ုဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဗားကရာသာသနာ ပိုင္ ဆရာေတာ္တို႔ထံ၌ ဆက္လက္ပညာသင္သည္။

မင္းတုန္းမင္းသည္ ၁၂၁၄ ခု တြင္ ပုဂံမင္းကို ပုန္ကန္ေသာအခါ ေမာင္ဘိုးလႈိင္ကို လူထြက္ေစၿပီး အတူလုိက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ေစ၏။ မင္းတုန္းမင္းအထြတ္အျမတ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ ေယာၿမိဳ႕ကိုစားရ၏။ သို႔ျဖင့္ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖိုးလႈိင္ဟု တြင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမင္းတင္အခြန္စား ကုလား၀န္ဟူေသာ ရာထူးကို ထပ္မံေပးသနားျခင္း ခံရသည္။ မၾကာမီမွာပင္ မေကြးမင္းႀကီး၏ သမီးငယ္ ခင္ျဖဴႏွင့္ လက္ဆက္ခဲ့သည္။ ၁၈၅၀ တြင္ မင္းႀကီး မဟာစည္သူဘြဲ႕ႏွင့္ အတြင္းမဟာေသနာပတိ ၏ အတြင္း၀န္ရာထူးကိုပါ တိုးျမႇင့္ခံရသည္။ ပိဋကတ္သံုးပံု ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ရာတြင္ ႀကီးၾကပ္ရသည္။

၁၈၆၅ တြင္း မင္းအမ်က္႐ွ၍ ရာထူးမွ အပယ္ခံရ၏။ ၁၈၆၆ ျမင္းကြန္းျမင္းခံုတုိင္ အေရးအၿပီးတြင္ ေယာၿမိဳ႕စား ရာထူးကို ျပန္ေပးသည္။ ၁၈၆၉ တြင္ အတြင္း၀န္ရာထူးကို ျပန္ေပးသည္။ က်ီ၀န္ရာထူးကိုလည္း ရ၏။ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ ေရးတြင္ အေရးပါသူျဖစ္လာ၏။ ဘုရင့္အား ျပန္လွန္ေခ်ပ ေျပာဆိုသျဖင့္ ရာထူးမွ မၾကာခဏ ႐ုတ္သိမ္းခံရသည္။ အခ်ဳပ္ အေႏွာင္လည္းခံရ၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းအမ်က္ေျပေသာအခါ ၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕ကိုလည္း စားရသည္။ ေ႐ႊျပည္၀န္ရာထူးကိုလည္း ရ၏။ ေ႐ႊျပည္၀န္၀က္မစြတ္ၿမိဳ႕စားအျဖစ္ ထင္႐ွားခဲ့၏။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏ နန္းစံေနာက္ႏွစ္ျဖစ္ေသာ ၁၈၇၈ တြင္ သတိုးငယ္ဘြဲ႕တပ္ဆင္၍ သတိုးမင္းႀကီး မင္းလွမဟာမင္းေခါင္သီဟသူ ဘြဲ႕ေပးသနားေတာ္မူျခင္းခံရသည္။

သီေပါမင္းလက္ထက္တြင္လည္း မင္းျပစ္သင့္ခံရ၏။ ထို႔ေနာက္ မေကြးၿမိဳ႕ကိုလည္း စားရ၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းမႈထမ္း မွ အနားယူသည္။ က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ျပဳစုခဲ့သည္။

၀ိဇၨာသိပၸံဘာသာရပ္မ်ိဳးစံု ႏွံ႕စပ္ခဲ့ေသာ ေ႐ွးဦးေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးႏွင့္ ျမန္မာဂႏၱ၀င္ ပညာ႐ွင္ႀကီး ေယာမင္းႀကီး ဦးဘိုးလႈိင္ (၅၃) ႏွစ္သည္ ခရစ္ ၁၈၈၃ ၾသဂုတ္ ၁၈ စေနေန႔တြင္ ႐ြာပုလဲေျမာင္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ၾကြင္းက်န္ေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ အကြက္ ၁၀၉ မင္းတဲအီကင္း၊ ေပါကၠ႐ုရပ္ ၌ အုတ္ဂူသြင္း၍ ဂူသြင္းသၿဂႋဳဟ္ထားေလသည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ