အီႀကာေအာ္က တစ္တစ္ခြခြ ေရးတတ္ေသာ အပါတ္စဥ္တစ္တစ္ ဂ်ာနယ္ကိုုဖတ္ရင္း ဇနီးသည္ ေဒၚအြန္ေမးကိုု လွမ္း၍ေျပာလုုိက္သည္။
“အရွင္ဆႏၵာဓိကလည္း လူရည္ခၽြန္ ရဘူးတယ္၊ အပါတ္စဥ္
တစ္တစ္ဂ်ာနယ္ပိုုင္ရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြဋ္ေအာင္ေရာ၊ မႏွစ္က တိုု႔ ယုုန္ကန္ေဆးရုုံႀကီးမွာ ႏွလံုုးေသြးေႀကာပိတ္လိုု႔ ဆံုုးပါးသြားတဲ႔ အပါတ္စဥ္ အသံဂ်ာနယ္ပိုုင္ရွင္၊ အီးဂယက္က ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္ပါ လူရည္ခၽြန္ ရဘူးသတဲ႔ကြ”
“တျခားလူရည္ခၽြန္ေတြ ေအာင္ျမင္တိုုင္း လုူရည္ခၽြန္အားလံုုး ေအာင္ျမင္တယ္ မထင္နဲ႔၊ ကိုုယ္႔ကိုုယ္ကိုု ႀကည္႔ပါလား”ဟုု ေဒၚအြန္ေမးက ရြဲ႔၍ေျပာသည္တြင္ ငယ္ငယ္က လူရည္ခၽြန္ တစ္ခါရဘူးေသာ အီႀကာေအာ္လည္း လူရည္ခၽြန္သတင္းကိုု ဖတ္၍ ငယ္မျူပန္ခ်င္ေနေသာ သူ႔၏စိတ္ကေလး ႀကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားရေလေတာ႔သည္။
အလုုပ္ရွားလွေသာ ခက္ေသးရြာတြင္ အမ်ားသူငါ ကဲ႔သိုု႔ပင္ အီႀကာေအာ္လည္း ဟိုုေယာင္ေယာင္၊ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင္႔ အလုုပ္က မရွိ၊ အသက္ကလည္း ၅၀ ထဲေရာက္လာျပီးမိုု႔ ဘ၀က စေတာင္ မစရေသး၊ ဆံုုးကာက နီးေလျပီ။ ဒီႀကားထဲ ခက္ေသးရြာသားပီပီ မိန္းမလည္း ေႀကာက္ရသည္မိုု႔ အေႀကာင္းရွိ၍ စကားနာထိုုးလွ်င္ ျငိမ္၍ ခံရေလေတာ႔သည္။
အီႀကာေအာ္က ေအာင္႔သက္သက္ျဖင္႔ ဖီလင္ငုုပ္ေနစဥ္ တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးက အသံေသး အသံေႀကာင္ျဖင္႔ အီႀကာေအာ္၏ အိမ္အတြင္းသိုု႔ ၀င္လာေလသည္။
“ခိုုနီျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမည္၊
ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္”
“ေဟ႔ေကာင္ မင္းအသံျပဲႀကီးနဲ႔ သန္းထြန္းေလး သီခ်င္းေတာ႔ ပ်က္ပါျပီကြာ”အီႀကာေအာ္က ထံုုးစံအတိုုင္း တပည္႔ ဖြတ္ကေလးကိုု ေဟာက္လိုုက္သည္။
“ငါတိုု႔ငယ္ငယ္တုုန္းကဆိုုရင္…..“လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမည္” ဆိုုတဲ႔ သီခ်င္းကိုု ဆိုုျပီး လူရည္ခၽြန္ေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြကိုု အားက်ႀကတာေလကြာ”
“မင္းက်မွ ဘာျဖစ္လိုု႔ ခရိုုနီ (ခိုုနီ)ေတြ၊ ေမာ္ဒယ္ေတြ ျဖစ္ခ်င္ရတာလည္း”
“တေလာကေတာ႔ မင္းပဲ ခိုုနီေတြ မေကာင္းေႀကာင္း လာေျပာေနျပီးေတာ႔”
ဖြတ္ကေလးက ရယ္က်ဲက်ဲလုုပ္လွ်က္
“အခုု ေခတ္ျပာင္းသြားျပီေလ ဆရာေအာ္ရဲ႔”
“လုူရည္ခၽြန္တခ်ဳ႔ိေတာင္ ခိုုနီေတြ ျဖစ္ေနျပီဆိုုေတာ႔ သိပ္မကြာပါဘူး ဆရာရယ္”
“လူရည္ခၽြန္က တစ္ႏွစ္ကိုု ၅၀၀ ေတာင္ေခၚတာ ခရိုုနီက ရွားရွားပါးပါးဆိုုေတာ႔ ဆရာေအာ္ပဲ ရွားရင္ တန္ဘိုုးရွိတယ္လိုု႔ ေျပာဘူးေသးတယ္ မဟုုတ္လား”
ဖြတ္ကေလးက အီႀကာေအာ္ကိုု သူ႔စကားျဖင္႔သူ ျပန္ခ်ည္လိုုက္သည္။
“ေဟ႔ေကာင္၊ ခိုုနီနဲ႔ လူရည္ခၽြန္ဆိုတာ.. ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းပါကြာ”
သူပါေရာျပီး နံမည္ပ်က္မည္ ေႀကာက္သျဖင္႔ အီႀကာေအာ္က ေႀကာက္အကန္ ျငင္းေတာ႔သည္။
“ေသပါတာ႔ကြာ ခက္ေသးရြာ တစ္ရြာလံုုး ခိုုနီေတြ ျဖစ္ကုုန္လိုု႔ကေတာ႔ တစ္ရြာလံုုး ေသာက္စရာ ေရမရွိ၊ ေျပးစရာေျမမရွိ ျဖစ္ကုုန္မွာေပါ႔”
“အခုု ခက္ေသးရြာထဲမွာ ကေလးေတြက ဆရာ၀န္လုုပ္တမ္းး မကစားႀကေတာ႔ဘူး၊
ခိုုနီလုုပ္တမ္း၊ ေမာ္ဒယ္လုုပ္တမ္းပဲ ကစားႀကေတာ႔တယ္”
“တေန႔ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ႔ညီ အငယ္ဆံုုးႀကြက္နီက ငိုုျပီး လာတိုုင္လိုု႔”
“ေျပာစမ္းပါဦးကြ”
“ႀကြက္နီေပါ႔၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားႀကတာ သူ႔ကိုု တစ္ခါလာလည္း လယ္သမား လုုပ္ခိုုင္းလိုုက္၊ အလုုပ္သမား လုုပ္ခိုုင္းလိုုက္နဲ႔၊ တစ္ခါမွ ခိုုနီေပးမလုုပ္လိုု႔ေလ”
“ေအးေလ၊ ကေလးေတြက အတုုျမင္ အတတ္သင္ကိုုးကြ”
“ဟုုတ္ပါ႔ ဆရာေအာ္ေရ၊ ျပိဳင္ကား အသစ္ႀကီးေတြစီးျပျပီး ႀကြားျပလိုုက္၊
ကိုုယ္ပိုုင္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေတြ ၀ယ္စီးျပလိုုက္၊
ေဘာလံုုးအသင္းေတြ ေထာင္ျပီး ေဘာလံုုးသမားေတြကိုု ဆုုခ်ျပလိုုက္၊
ေငြဘယ္ေလာက္ရွံဳးႏိုုင္လည္း အႀကြားျပိဳင္လိုုက္၊
ေမာ္ဒယ္ေလးေတြ ေခၚျပီး ေဒၚလာေတြ ဆုုခ်ျပလိုုက္
ဆြယ္တာတစ္ထည္ကိုု သိန္း ၄၀၀၊ ၅၀၀ နဲ႔၀ယ္ျပီး မ်က္ႏွာ လုုပ္လိုုက္နဲ႔ ခုုေခတ္ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ေခတ္မွီတယ္”
“အင္း၊ မင္း ေခတ္မွီတာေတြကလည္းကြာ ရင္ေလးစရာပဲ၊ ကေလးေတြက မဟုုတ္တာေတြ၊ အလကား အေခ်ာင္ရတာေတြ အားက်ကုုန္ရင္ ငါတိုု႔ ခက္ေသးရြာကိုု ဘယ္လိုု အဖတ္ဆယ္ႀကမွာလည္း”
အီႀကာေအာ္က သက္ျပင္းခ်လိုုက္သည္။
“ဒီကေလးေတြခမ်ာ စိတ္ကူးပဲယဥ္ႏိုုင္တာပါ ဆရာေအာ္ရယ္၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုု လာဘ္မေပးႏိုုင္လိုု႔ ေက်ာင္းသြားရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ႔ ကေလးေတြပါ”
“ေအးေလ၊ ဟုုတ္ေတာ႔ ဟုုတ္သား”
“အခုုေခတ္ကေလးေတြက ဆရာ၀န္လည္း မလုုပ္ခ်င္ႀကေတာ႔ဘူး”
ဖြတ္ကေလး၏ စကားကိုု အီႀကာေအာ္က အံ႔ႀသတႀကီးျဖင္႔….
“ေဟ၊ ဘာျဖစ္လိုု႔လည္း၊ တိုု႔ငယ္ငယ္ကဆိုုရင္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ႀကတာ တစ္ပိုုင္းေသေနႀကတာ၊ ဆရာ၀န္မဟုုတ္ေတာင္ ဆရာ၀န္နဲ႔ အမ်ိဲးေတာ္ခ်င္ႀကတာကြ”
“ေခတ္ကမတူေတာ႔ဘူး ဆရာေအာ္ေရ၊ တစ္ေန႔က ကေလးေတြ ကစားေနတာ ဆရာ၀န္လုုပ္တန္း မကစားႀကဘူးလား ေမးေတာ႔ ဘာေျပာတယ္မွတ္လည္း”
“ေျပာပါဦးကြ”
“ခုုေခတ္ ဆရာ၀န္လုုပ္စားရတာ မလြယ္ဘူးတဲ႔၊ တစ္သက္လံုုး စာေတြကိုု မ်က္လံုုး ေပါက္ထြက္မတတ္ဖတ္ရျပီး ဂ်ာနယ္ေတြက တြယ္တာလည္း ခံရ၊ လုူနာေတြကလည္း ထစ္ကနဲရွိရင္ တရားစြဲမယ္၊ တိုုင္မယ္ခ်ည္းပဲတဲ႔၊ ဆရာ၀န္ေတြကိုု ေဆးရံုုဖြင္႔ျပီး ခိုုင္းစားတဲ႔ ခိုုနီပဲ လုုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာႀကတာ”
“ေသလိုုက္ပါေတာ႔ ဖြတ္ကေလးရာ၊ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာ ဒီလိုု ကေလးေလးေတြဆိုုရင္ေတာ႔ ဆိုု႔ ခက္ေသးရြာေတာ႔ သြားပါျပီ”
“ကိုုေအာ္၊ ရွင္ ေလေတြခ်ည္း ေပါမေနနဲ႔၊
ကိုုခိုုနီနဲ႔ တူတာဆိုုလိုု႔ ရွင္႔မွာ ဗိုုက္ရႊဲတာရယ္၊ ေလေပါတာရယ္ပဲရွိတယ္”
ဇနီးသည္ ေဒၚအြန္ေမး၏ သေရာ္မွဳကိုု ထံုုးစံအတိုုင္းခံလိုုက္ရသျဖင္႔ အီႀကာေအာ္လည္း ရႊဲေနေသာ သူ႔ဗိုုက္ကိုု သူႀကည္႔ကာ
“အြန္အြန္ကေတာ႔ လုုပ္ျပီကြာ၊ သူ႔ဖာသာေနတဲ႔ ငါ႔ဗိုုက္ေတာင္ အျပစ္မလြတ္ရဘူး”
“ရွင္႔ သူငယ္ခ်င္း လူရည္ခၽြန္ေဟာင္း သူေဌးကိုုခိုုနီဆီမွာ ဒရိုုင္ဘာ အလုုပ္ေလးဘာေလး သြားေတာင္းပါဦးလား”
“မင္းကလည္းကြာ”
သူ႔ဆရာ အေျခအေနမဟန္ေတာ႔ျပီကိုု သေဘာေပါက္ေသာ ဖြတ္ကေလးလည္း ဆိုုလက္စ သီခ်င္းကိုု ဆက္ဆိုု၍ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးဘက္သိုု႔ ေျခဦး လွည္႔ေလေတာ႔သတည္း။
“ခိုုနီျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္၊
ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္…….
ခိုုနီျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္၊
ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ဖိုု႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမည္………..”
အီႀကာေအာ္ ခမ်ာမွာေတာ႔ မွန္ဘီရိုုထဲတြင္ အလွျပ ႀကြားထားေသာ ဖုုန္တက္ေနသည္႔ လူရည္ခၽြန္တံဆိပ္ အေဟာင္းေလးကိုု အသာကေလးဖြက္ရန္ ႀကံစည္ေတာ႔ေလသတည္း။
“သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
