ေမာင္၀ံသ
မတ္လ ၆၊ ၂၀၁၃
(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ မတ္လ ၇၊ ၂၀၁၃ ပါ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ေဆာင္းပါး)
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဘယ္လိုမွမထင္ထားတဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတစ္ခုကို တက္ေရာက္ အကန္ေတာ့ခံခဲ့ရတယ္။ ကန္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက အခုေနေျပာရင္ အနက္ပါဖြင့္ျပရမယ့္ ၁၉၇၈-၁၉၈၀ လူထုဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းပညာ Mass Communication) သင္တန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ျဖစ္တယ္ဗ်။
ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အစီအစဥ္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္သတင္းေပးသူက ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းရဲ႕သမီး မေမာ္ေမာ္သင္းျဖစ္ပါ တယ္။ သူက ]]လူထုဆက္}} သင္တန္းရဲ႕ တတိယအသုတ္ ၁၀၀ ဦးထဲမွာ ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးေလာကမွာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဒသေကာလိပ္စနစ္ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ၁၉၇၈၊ ၁၉၇၉၊ ၁၉၈၀ သုံးႏွစ္တာကာလမွာ တစ္ႏွစ္ကို သင္တန္းသား ၁၀၀စီ လက္ခံခဲ့တာ ျဖစ္လို႕ စုစုေပါင္း ၃၀၀ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခု ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ သူတို႕ေတြထဲက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲလုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးရသူ ေလးငါးဆယ္ ေယာက္ေလာက္က တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုအတြင္း ဆက္သြယ္စည္းရုံးလိုက္ၾကတာ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄ ရက္ (တနဂၤေႏြေန႔) မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ M3 စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ ေလာက္တက္ေရာက္တဲ့ပြဲေလးတစ္ပြဲ လွလွပပ ျဖစ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရတယ္ဆိုတာ သိထားၾကလို႕ ေမာ္ေမာ္သင္းတို႕က အိမ္ကိုလာေတြ႕သတင္းေမးဖို႕ ခ်ိန္း ေသးတယ္။ သို႕ေပမယ့္ အဲဒီေန႕မွာပဲ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္း အေတာ္ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးရုံတင္ရတာေၾကာင့္ ေမာ္ေမာ္သင္းမလာျဖစ္ဘဲ ကိုသန္း၀င္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္း (ယခု သေဘၤာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနသူ) ပဲ လာေတြ႕ၿပီး အစီအစဥ္ေတြ ရွင္းျပပါတယ္။ (ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ဆရာႀကီးဦးေအာင္သင္းလည္း ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။)
ကိုသန္း၀င္းက ကြၽန္ေတာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ M3 ကို မလာႏိုင္ရင္ သူတို႕ပဲ အိမ္မွာ လာကန္ေတာ့ဖို႕စီစဥ္ပါ့မယ္လို႕ လာေျပာတာပါ။ သို႕ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပုံမွန္အတိုင္းသဖြယ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူ အံ့အားသင့္ေနတယ္။ ဆရာ့ၾကည့္ရတာ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲလို႕ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကီမိုသြင္းထားတဲ့ ရက္ေတြမွာပဲSide Effect ဒဏ္ေတြ ခံရတဲ့အေၾကာင္း၊ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လူေကာင္းလိုပဲဆိုတာ ရွင္းျပရတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ခုလို အခ်ိန္ေတြမွာလည္း လူစုလူေ၀းရွိတဲ့ေနရာေတြ မသြားမလာဖို႕၊ အျပင္ထြက္ရင္လည္း ႏွာေခါင္း ပါးစပ္အကာနဲ႕ လက္အိတ္နဲ႕ သြားဖို႕ ဆရာ၀န္က ညႊန္ၾကားထားတာ ေျပာျပ ရပါတယ္။ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းေနခ်ိန္မွာ သူမ်ားဆီက ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးေတာင္ ခ်က္ခ်င္းကိုယ့္ကို ကူးစက္ႏိုင္လို႕ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အင္မတန္ အျပင္သြားခဲတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ]]လူထုဆက္}} သင္တန္းသားေဟာင္းေတြရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိုေတာ့ လာျဖစ္ေအာင္ လာပါမယ္ လို႕ကတိေပးၿပီး သြားျဖစ္ေအာင္ သြားလိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႀကံဳဆုံခဲ့ရတဲ့ တပည့္ေဟာင္းေတြနဲ႕ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၾကာမွ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေတြ႕ရမွာျဖစ္လို႕ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဟိုတုန္းက အတူ သင္ၾကားပို႕ခ်ခဲ့တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ ျပန္ဆုံခ်င္လို႕ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လူအေတာ္စုံေနပါၿပီ။ ဆရာေတြကိုေနရာခ်ထားတဲ့ ၀ိုင္းမွာ ဦးသာဘန္း(ေၾကးမုံ)၊ ဦးကိုကိုႀကီး (ဟန္ေဂရီ)၊ ဦးစပ္ကိုင္ဖ၊ ဦးလွထြန္း (တြံေတး)၊ ဦးရဲထြဋ္ (ျမန္မာ့အသံ)၊ ေဒၚႏုႏု (စာၾကည့္တိုက္ပညာ)၊ ဦးသိန္း ေအာင္၊ ဦးေမေအာင္၊ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳသိန္း (လုပ္ငန္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာ)တို႕ကို ေတြ႕ရတယ္။ ဦးသာဘန္းက ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ က်န္းမာေရးမေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရာက အခု ေဆးကုသမႈေအာင္ျမင္ၿပီး လူေကာင္းပကတိလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို႕ေပမယ့္ အသက္ ၈၀နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ။ ဦးကိုကိုႀကီးကေတာ့ ေလတျခမ္း ျဖတ္ခဲ့ရာက ေဆးကုသမႈ ဦးခဲ့လို႕ သက္သာရာရေနပါၿပီ။ သို႕ေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္နဲ႕ လူအတြဲ အေဖာ္ကို နည္းနည္း အားျပဳၿပီး လႈပ္ရွားရ ေသးတယ္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မိုင္းပြန္ ေစာ္ဘြား ႀကီးရဲ႕သား၊ စပ္ကိုင္ဖကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္အလုပ္က အနားယူတာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။ အရင္က ႏွလုံးေရာဂါကုသခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့ နည္းနည္း ၀ေနတာကလြဲလို႕ က်န္းမာေရးေကာင္းပုံရပါတယ္။ ဦးလွထြန္း (တြံေတး) ကေတာ့ အသက္ ၇၀ေက်ာ္လို႕ မထင္ရေအာင္ ႏုပ်ိဳေနတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း အေတာ္ ေကာင္းပုံရတယ္။ ေဒၚႏုႏုကေတာ့ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ေရႊ႕ဖို႕ ေပြ႕ခ်ီသြားရတယ္။ က်န္သူေတြကေတာ့ က်န္းက်န္းမာမာရႊင္ရႊင္လန္းလန္းပါပဲ။
ေသခ်ာစစ္ၾကည့္ေတာ့ လူထုဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းတက္ခဲ့သူ ေတြထဲက လက္ရွိ သတင္းမီဒီယာေလာကမွာ လက္ေတြ႕လုပ္ေနသူက သုံးေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္မီဒီယာဂရု(ပ္)က ဖလား၀ါးနယူးစ္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ပါ၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ တင္တင္ေမာ္နဲ႕ ျမန္မာ့အသံက အၿငိမ္းစားယူထားတဲ့ ကို၀င္းေအာင္တို႕ပါပဲ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ ေနတဲ့ ေနာင္ေက်ာ္လည္း ပထမသုတ္သင္တန္းသားေဟာင္းပါ။ သူ႕ကိုေတာ့ တက္ေရာက္လာတာ မေတြ႕ဘူး။ ဘုန္းႀကီး၀တ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က သူ႕ကို မွတ္မိရဲ႕လားေမးလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္တိုးလြင္ဦး ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ႏွစ္အေတန္ၾကာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရာက ျပန္လာၿပီး ဘုန္းႀကီး၀တ္သြားတာ အခု ၁၆၀ါေတာင္ရွိၿပီတဲ့။ လယ္ေ၀းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတယ္လို႕ သိရတယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သင္တန္းသားေဟာင္း ဒါရိုက္တာ ကိုစန္းေအာင္ကိုလည္း သတိတရ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ၾကၿပီး ဆရာေတြက အမွတ္တရစကား ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းသားေဟာင္းေတြထဲက ပထမပတ္ကိုယ္စား ကိုပါ၊ ဒုတိပတ္ကိုယ္စား ကိုတင္ဆက္၊ တတိယပတ္ကိုယ္စား ေမာ္ေမာ္သင္း တို႕က ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကတယ္။
တကယ္ကေတာ့ လူထုဆက္သင္တန္းဆိုတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ သလိုပါပဲ၊ ျမန္မာ ပညာေရးေလာကရဲ႕ လက္တည့္စမ္းခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္ရယ္၊ ပထမႏွစ္ေကာလိပ္တက္တုန္းက အမွတ္ရယ္၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ ခုလို အထူးျပဳလုပ္ငန္းပညာသင္တန္းအသီးသီးက အမွတ္ရယ္ ေပါင္းၿပီးမွ ႀကိတ္ႏႈန္းယူၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကို ၀င္ခြင့္အတြက္ ဆုံးျဖတ္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒသေကာလိပ္ဒုတိယႏွစ္မွာ လူထုဆက္လိုပဲ အိမ္တြင္းမႈ ပညာတို႕၊ ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းပညာတို႕၊ လုပ္ငန္းအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပညာတို႕စသည္ျဖင့္ အထူးျပဳပညာေတြ အသီးသီး ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ ပညာမရဘဲ ေအာင္မွတ္ေကာင္းဖို႕ကိုပဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတဲ့ အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာျပတယ္။
၁၉၇၈ မတိုင္ခင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ဘီေအ (သတင္းစာပညာ) ဘြဲ႕ေပးဖို႕ စိတ္ကူးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါကို ပညာေရးဌာနနဲ႕ ျပန္ၾကားေရးဌာန ပူေပါင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ ၁၉၇၇ မွာ ကြၽန္ေတာ္ မစ္ရွီဂန္တကၠသိုလ္ သတင္းစာပညာဖဲလိုရွစ္ တက္ေနစဥ္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက ေရးခိုင္းလို႕ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဆရာ ဦးဘေက်ာ္ (ဂါဒီယန္)က ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တရား၀င္စာလွမ္းေရးတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ဘီေအ (သတင္းစာပညာ) ဒီဂရီေပးဖို႕ အေမရိကန္က သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြကို ေလ့လာခဲ့ပါလို႕ ခိုင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ခုတ္ နွစ္ခ်က္ျပတ္ ျဖစ္ေအာင္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ သတင္းစာပညာ ဘြဲ႕ဒီဂရီေပးသတင္တန္းတစ္ခု စည္းရုံးဖြဲ႕စည္းပုံဆိုတဲ့ စာတမ္းတစ္ခု ျပဳစုတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သင္တန္းရဲ႕ အၿပီးသတ္ ပရိုဂ်က္စာတမ္း ေရးရခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ျပည့္ျပည္စုံစုံ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုက ဆရာေတြကလည္း အားလုံး ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ စီမံကိန္းဟာ ေခ်ာင္ထိုးခံလိုက္ရပါတယ္။ အေမရိကန္က community college ပုံစံေတြကို လူႀကီးတစ္ေယာက္က အရမ္းသေဘာက်ၿပီး အဲဒီအတိုင္း လုပ္ခိုင္းတာလို႕ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပဲ ေဒသေကာလိပ္ေတြ ဖြင့္တယ္။ ဆရာေတြကလည္း ရွိတဲ့လူေတြထဲကပဲ ဟိုက ဒီက ဆြဲေခၚၿပီးသင္ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ သတင္းစာပညာဘြဲ႕ဒီဂရီ ေပးတဲ့ သင္တန္းဆိုတာ စကားေတာင္ မစပ္ေတာ့ဘဲ ေဒသေကာလိပ္မွာ ၀င္သင္ေပးပါလို႕ ခိုင္းတာပါပဲ။
ခုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဘီေအ (သတင္းစာပညာ) ဘြဲ႕ေပးတဲ့ သင္တန္း ေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ပထမဆုံး ဘြဲ႕ရသူေတြေတာင္ ထြက္ေပၚလာပါၿပီ။ သူတို႕ထဲက တခ်ိဳ႕က လက္ေတြ႕ပါ ကြၽမ္းက်င္ေအာင္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ထားတဲ့ သတင္းပညာ ၃လ သင္တန္းကို လာတက္ၾကပါတယ္။
လူထုဆက္သင္တန္းသားေဟာင္းေတြထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ေတြကို ဆက္တက္ၾကၿပီး ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကုန္သည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ပညာေရး ဘက္ အသီးသီးကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႕ အသက္ေတြကလည္း ၅၀ေက်ာ္ ၆၀တြင္းေတြ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ခုလို ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္ ၾကာၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို သတိတရနဲ႕ ရွာေဖြဖိတ္ၾကားၿပီး ကန္ေတာ့ၾကတာကို ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လို႕ မဆုံးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မျပန္ခင္ သင္တန္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္က စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္လာေပးတယ္။ ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့တာပါတဲ့။ နာမည္ ဘယ္သူလဲေမးေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ေျပာပါဗ်ာဆိုေတာ့မွ ကိုလွညြန္႕လို႕ သိရပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ စုေပါင္းလွဴလိုက္တဲ့ စာအိတ္ထဲမွာ အလွဴေငြ က်ပ္ ၂သိန္းေတြ႕ရၿပီး ကိုလွညြန္႕စာအိတ္ထဲက က်ပ္ ႏွစ္ေသာင္းေတြ႕ရပါတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္ လိုအပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႕ေတာ့ ေက်းဇူးတင္လို႕ မဆုံးႏိုင္ပါဘူးလို႕ ေျပာရုံအျပင္ တစ္ျခားစကားလုံး မရွိႏိုင္ပါ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသို႕ တက္ေရာက္ႏိုင္သူေတြေရာ မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့သူေတြ ေရာ လူထုဆက္သင္တန္းသားေဟာင္းအားလုံး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
၃၊ ၃၊ ၂၀၁၃
maungwuntha@gmail.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
