ဥပေဒ၏အထက္တြင္ လူ႔ဂုုဏ္ရည္ရွိသည္
ေမာင္လူေရး၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၃
ယေန႔တုိင္းျပည္တြင္ ကားႏွင့္ဆုိင္ကယ္တုိက္၍ ေသဆံုးရသည့္အေရအတြက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ေသေနသည္ထက္ မေလ်ာ့ေပ။
တုိင္းသူျပည္သားမ်ား၏အသက္ရွင္မႈကို ကာကြယ္ေပးရန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏တာဝန္ပင္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ၏တာဝန္ဆုိသည္မွာ မွ်တသည့္ဥပေဒ၊ သင့္ေလွ်ာ္သည့္ဥပေဒျပဌာန္း၍ ယင္းဥပေဒကို ေသခ်ာလိုက္နာက်င့္သံုးမႈကို ဆိုေပသည္။ ဥပေဒတခု အရင္းျပဳ၍ ခုဆယ္ရာေထာင္ေသာင္းမွသည္ သိန္းေပါင္း သိန္းသန္းကုေဋျဖစ္ဖုိ႔လုပ္သည္ကို မဆိုလိုေပ။
ထုိ႔ျပင္တဝ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား လူလိုေနႏုိင္ေအာင္ လူႏွင့္တူေအာင္ လူ႔ဂုုဏ္ရွိေအာင္ ေနႏုိင္ေရးအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမည့္တာဝန္လည္း ရွိေပသည္။
လူ႔ႏွင့္တူေအာင္ဆိုသည္မွာ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ စားနပ္ရိကၡာလံုေလာက္ရမည္။ တနပ္ေလ်ာ့စားခုိင္းေသာ ဝန္ႀကီးကား ကိုယ့္ရာထူးကို ျပာလူးျခင္းဟု ဆိုရေခ်ေတာ့မည္။ ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားမ်ား လူရာဝင္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ကိုယ့္တာဝန္ကို ေမ့ေနဟန္တူေပသည္။ အမိုက္ရုိင္း အထြားက်ဳိင္းဆံုးမွာ လယ္သမားေရးရာတာဝန္ယူၿပီး လယ္သမားမ်ားကို အငတ္ခံခုိင္းသည့္ အခ်က္ဆုိးႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ လယ္ယာ ဆည္ေျမာင္းေခ်ာင္းကန္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ သူကိုယ္တုိင္၏ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ တရက္ကို အနပ္ေပါင္းမည္မွ်စားထားသည္ကိုမူကား လွစ္ဟျပဖုိ႔သတၱိကေတာ့ မရွိျပန္ေပ။
လူ႔ဂုုဏ္ရွိဖုိ႔မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမွျဖစ္မည္။ တုိးတက္မွျဖစ္မည္။
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိလွ်င္ ဒီေခတ္တြင္ ဘာတုိးတက္မႈမွ မရွိႏုိင္ေခ်ၿပီတည္း။
သို႔အတြက္ ထြက္သမွ် ဂက္စ္မ်ားကို လက္လႊတ္စပယ္ေရာင္းစားသူမ်ား၊ ထြက္လာသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးကို ၿဂိဳဟ္တုႏွင့္ စၾကာဝဠာအႏွံ႔သြားေနၾကေသာႏုိင္ငံမ်ားကို ေရာင္းစားေလသူ decision maker မ်ာ၊ လွ်ပ္စစ္မီး မလာရင္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းေနဟု ဆိုေလသည့္ မင္းတိုင္ပင္ႀကီး၊ တုိင္းျပည္သားမ်ား လူလုိေနႏုိင္ရန္ လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္သယံဇာတမ်ားကို ေခြးငတ္မစင္ျမင္သကဲ့သုိ႔ အငမး္မရ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္သာ ထုတ္ခုတ္ေရာင္းစားၾကေသာ အခ်ဳပ္၊ အရွဳပ္၊ အျပဳတ္မ်ားႏွင့္ ခရိုနီ ခရိုနက္ ခရိုပ်က္ ခရိုေဆြး ခရိုအေလွးမ်ား တုိ႔သည္ လူသားျဖစ္မႈအေပၚ အဓမၼက်င့္ခဲ့သူမ်ားဟု ဆိုထိုက္ေပသည္။
တိုင္းျပည္သယံဇာတမ်ားသည္ ျပည္သူျပည္သားတုိ႔၏ဘဝတုိးတက္ေရးအတြက္မဟုတ္မူ၍ သူေဌးျပည့္တန္ဆာ ဆင္ဖုိ႔၊ သူေဌးသား ျပဳိင္ကားစီးဖုိ႔၊ ေမာ္ဒယ္ေတြႏွင့္ ေပ်ာ္တယ္ ေပ်ာ္တယ္ေလေလဖို႔၊ သူေဌးမိသားစု အာဘြားလုပ္ဖုိ႔အတြက္သာျဖစ္ေနရရွာသည္။
အဂၤါၿဂိဳဟ္ကိုပင္ ဝယ္ႏုိင္ေလာက္ေသာေငြေၾကးမ်ားကုိ လာဘ္စား၊ သတ္စား၊ ျဖတ္စားလုပ္ထားေသာ ဝိသမမ်ားသည္လည္း ျပည္သူသားတို႔၏လူသားျဖစ္မႈကို ဓျမတိုက္ထားသူမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား ျပားျပားဝပ္ေနၾကရျခင္း၊ လူ႔ဂဳဏ္မဲ့ေနရျခင္း၊ လူရည္မွိန္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
လူအမည္တပ္ခံရဖုိ႔၊ လူပီသဖုိ႔ဆိုိလွ်င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈရွိရမည္။ ဖံြ႕ၿဖိဳးဖုိ႔မွာ ဆက္သြယ္ေရးသည္ အဓိကျဖစ္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးဆုိရာတြင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေရး၊ စာဆက္သြယ္ေရးစသျဖင့္ရွိရာ ယင္းတုိ႔စံခ်ိန္မမီတိုင္း မေသသင့္ဘဲ ေသၾကရသည္။ ျပည္သူျပည္သားမ်ားမွာ အသတ္ခံေနရသည္ဟုပင္ ဆိုရေခ်ေတာ့မည္။ လူငယ္မ်ားမွာ မေလသင့္ဘဲ ေလၾကရသည္၊ ဆက္သြယ္ေရးႏံုခ်ာမႈေၾကာင့္ပင္ အတတ္ ပညာမ်ား လူစဥ္မီေအာင္ မရၾက။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆက္သြယ္မႈညံ့ဖ်င္း၊ ေႏွာင့္ေႏွးေစသူမွန္သမွ်သည္ လူ႔ျဖစ္မႈ၊ လူပီသမႈကို ၾကံရည္ညွစ္သကဲ့သုိ႔ ညွစ္ထုတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေခ်၏။
ကေလးသူငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးမ်ားသည္ပင္လွ်င္ တရက္ ၁၆ နာရီေလာက္ အလုပ္ခုိင္းေစခံေနရေသာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ ၊ လူျဖစ္မႈကို ေသးသိမ္ႏံု႔နဲ႔ေစသူမ်ား၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ညစ္က်ဴေစသည့္သူမ်ား လႊတ္ေတာ္ထဲရွိေနသည္မွာလည္း ေရႊဖလားတြင္ လဒနားသကဲ့သို႔ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ေကာင္းလွေပသည္။
ယင္းလူ႔လဒေခၚ လူ႔အရည္အေရာင္မရွိသူမ်ားလႊတ္ေတာ္တြင္းေရာက္ေနျခင္းမွာလည္း လူ႔အရည္ရွိသူေတြက ေရြးခြင့္မရ၊ ေရြးခ်င္စရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္အေျခအေနေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းလူမေရြးသည့္ လူေမႊးမပါတုိ႔တြင္ လူစိတ္လူအသိႏွင့္ လူ႔ဥပဓိလည္း ယေန႔ထိမျပႏုိင္၊ ေနာင္လည္းျပႏိုင္ေခ်မျမင္ရကား ယင္းတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လစာႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ကုန္က်မႈမ်ားကို ျပည္သူလူထုဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ လူရည္လူေရာင္ေျပာင္ေရးအတြက္ ေျပာင္းလဲသံုးစြဲသင့္ေပၿပီ။
လူသားျဖစ္မႈျပည့္ဝဖုိ႔ရာတြင္ လြတ္လပ္ခြင့္သည္ လြန္စြာမွ အေရးႀကီးေလသည္။ လြတ္လပ္မႈမရွိလွ်င္ လြတ္ေျမာက္မႈလဲ မရႏုိ္င္ေပ။ လြတ္ေျမာက္မႈမရွိျခင္းသည္ ဒုကၡသံသရာလည္ျခင္းပင္ျဖစ္ရာ ပုဒ္မ ၁၈ စသျဖင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကိုဟန္႔တားသူမ်ားကား လူသားသုခကို ကြယ္ဝွက္သူမ်ားသာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တကား။
ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖိႏွိပ္မႈတို႔၌ သစၥာတရားမထြန္းကားသလို လူစြမ္းလူစ ျပခြင့္မရရာ၌ ဘုရားမပြင့္ႏိုင္ပါ။
အစိုးရတရပ္သည္ လူ႔လြတ္လပ္မႈကို အဘယ္မွ် တန္ဖိုးထား ေလးစားသနည္းဆိုသည့္အေပၚတြင္ ႏုိင္ငံသားတို႔၏ဂုုဏ္ရည္ႏွင့္ သုခသည္ တည္ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ႏိုင္ငံသားတဦးကို ႏုိင္ငံသားအခြင့္အလမ္းမ်ားတန္းတူမေပးဘဲ လူျဖစ္က်ဳိးနဲေအာင္လုပ္ထားသည့္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါအခ်က္မ်ားကို ျပင္ဖုိ႔လုိေပသည္။ ဥပေဒသည္ လူ႔ဂဳဏ္ရည္ကုိ ညဳိးမွိန္ေအာင္လုပ္ခြင့္မရွိေပ။ ဥပေဒက လူ႔အေနကို လႊမ္းမုိးေနျခင္းသည္ ဥပေဒျပဳသူတုိ႔၏ သဒၶါ၊ ပညာႏံုခ်ာမႈပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ က်ဳိးစားက ဘုရားျဖစ္ႏုိင္သည္ဆိုေသာ္ျငား လက္ရွိဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒမ်ဳိးႏွင့္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာတိုင္းသားမ်ား ဘုရားျဖစ္ မည့္ထဲ မပါႏို္င္ေပ။ အေၾကာင္းမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုသည္ လူစြမ္းလူစျပခြင့္မ်ားစြာကို အပတ္တကုတ္ ဖ်က္ဆီးထားေသာ ေၾကာင့္ေပတည္း။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလးမ်ားထူေထာင္၍ လူ႔ေဘာင္ကို ခ်ီးေျမာက္ခြင့္ပိတ္ပင္ထားျခင္းမွာလည္း အလြန္တရာမွ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေလေသာအသုဘမႈႀကီးပင္။
လူမႈကူညီေရးဖြဲ႔လွ်င္ အစုိးရကို ငါးသိန္းေပးရမည္ဆိုသည္။ ငတ္ႀကီးက်စရာရွားလုိ႔ဟုပင္ ဆုိရမည္။ မသာခ်ေပးမည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ လူနာပို႔ေပးမည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ ေသြးလွဴမည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္မည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ ပညာဒါနသင္ေပးမည့္သူဆီက ပုိက္ဆံေတာင္းသည္။ ေဆးကုေပးမည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ ေက်ာင္းေဆာက္မည့္သူဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။
ဤလူမႈအကူအညီေပးသူမ်ားဆီက ခြက္က်ေကာင္းသေလာ။
ကိုယ္တာဝန္ရွိၿပီး ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္သည့္အလုပ္မ်ားကို ၾကားဝင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည့္သူမ်ားကုိ ဖမ္းဆီးခ်ိမ္းေခ်ာက္မႈမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။ အံ့ေလာက္ဖြယ္ ျမန္မာ့အစုိးရပါေပ။
လူသားျဖစ္မႈကို နည္းမ်ဳိးစံုထုႏွက္ရုိက္ဖ်က္ေနေသာအမႏုႆမ်ား ပါးလ်ားေပ်ာက္ကြယ္ပါေစသတည္း။
(ေမာင္လူေရး)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
