ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ဆိုသည္မွာ – Ashin Zawana (Kone Zaung)

ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ဆိုသည္မွာ

အရွင္ဇဝန (ကုန္းေဇာင္း)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ ၂၀၁၃

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တပည့္သာဝက သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး အဓြန္႔ရွည္စြာ တည္တန္႔ခိုင္ ၿမဲေစရန္ အတြက္လည္းေကာင္း၊ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးေနထိုင္ ႏိုင္ေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း ဝိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ားျဖင့္ ဆုံးမၾသဝါဒေပးေတာ္မူပါသည္။ ထိုအဆုံးအမ ၾသဝါဒ မ်ားကို ပါတိေမာက္ ဟုေခၚပါသည္။

          ပါတိေမာက္သည္ (က)ၾသဝါဒပါတိေမာက္၊ (ခ)အာဏာပါတိေမာက္-ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ဝါေတာ္(၂ဝ)အတြင္း ဝိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ား မပညတ္ေသးခင္ ကာလအတြင္းမွာ ၾသဝါဒပါတိ ေမာက္ျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ကို သြန္သင္ဆုံးမၾသဝါဒေပးေတာ္မူပါသည္။

          အရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးမ်ား ရဟႏၱာျဖစ္ ေတာ္မူၿပီးေသာ အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ထိုသာဝကႀကီးမ်ားအား လက္ယာရံ၊ လက္ဝဲရံအႀကီးျမတ္ဆုံး သာဝက ႀကီးမ်ားအျဖစ္ တာဝန္ေပးေတာ္မူပါသည္။ ထိုသာဝကသႏၷိပါတ (တပည့္ေပါင္းစုံညီ) အစည္း အေဝးႀကီးမွာ ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ကို ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ျပေတာ္မူပါသည္။

          ပါတိေမာက္ဆိုသည္မွာ ပါတိေမာကၡဆို ပါဠိစကားမွျဖစ္ေပၚလာသည္။ ပါတိေမာကၡဆိုသည္ မွာ ဝိနည္း စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသူမ်ားကို အပါယ္အစရွိေသာ ေဘးဒုကၡတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေစ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ပါတိေမာကၡ ဟုေခၚပါသည္။

          ၾသဝါဒပါတိေမာက္ကို ဘုရားရွင္တို႔ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျပေတာ္မူၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္ပညတ္ေတာ္မူ ေသာ သိကၡာမ်ားကို ျပန္လည္ရြတ္ဆို၍ျပရေသာ အာဏာပါတိေမာက္ကို တပည့္သာဝကမ်ားက ျပၾကပါသည္။ သက္တမ္းအလြန္ရွည္လ်ားေသာကာလ၌ ပြင့္ေတာ္မူေသာဘုရားရွင္တို႔ေခတ္၌ကား လူသားတို႔၌ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟနည္းသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သိကၡာပုဒ္မ်ား ပညတ္ရန္မလိုေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေခတ္အခါကာလ၌ အာဏာပါတိ ေမာက္ဟူ၍မရွိပါ။ ၾသဝါဒပါတိေမာက္သာလွ်င္ရွိပါသည္။ ထိုၾသဝါဒပါတိေမာက္ကိုလည္း ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သုံးႏွစ္တစ္ႀကိမ္ (သို႔) ငါးႏွစ္တစ္ႀကိမ္ သာဝကသႏၷိပါတ (သာဝကေပါင္းစုံညီ) အစည္းအေဝးႀကီးက်င္းပ၍  ျပေတာ္မူပါသည္။

ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ပထမဂါထာ

ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ၊

နိဗၺာနံ ပရမံ ဝဒႏၱိ ဗုဒၶါ။

န ဟိ ပဗၺဇၨိေတာ ပရူပဃာတီ၊

န သမေဏာ ေဟာတိ ပရံ ဝိေဟဌယေႏၱာ။

          အဓိပၸါယ္ – (က)အလြန္စြမ္းအားျပည့္ ထက္ျမက္ေသာ သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာ အက်င့္တည္း။

          (ခ)နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာဟု ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။

          (၈)သူတစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္ေသာသူသည္ ရဟန္းမဟုတ္။

          (ဃ)သူတစ္ပါးတို႔ကို ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ေသာ သူသည္ ကိေလသာအပူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းေအးၿပီး ေသာရဟန္း မဟုတ္။

သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္

          သည္းခံျခင္းဟုဆိုရာ၌ မိမိအေပၚ ဆန္႔ က်င္ တိုက္ခိုက္သူမ်ားကိုလည္း သည္းခံရသည္။ မိမိကိုယ္တြင္း အဇၥ်တၱမွာရွိေနေသာ ကိေလသာ ရန္သူမ်ားကိုလည္း မျဖစ္ေပၚေအာင္ ေအာင့္အည္း သည္းခံရသည္။ ျပင္ပ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရန္သူမ်ားကို သည္းခံရာ၌ ကိုယ့္ထက္ အသက္ဂုဏ္ဝါႀကီးသူမ်ားကို ရိုေသသမႈ ကရုဏာ ေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ သည္းခံစိတ္ေမြးရသည္။ မိမိႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူသူမ်ားကို မုဒိတာတရားျဖင့္ သည္းခံရ သည္။ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္က်သူမ်ားကို သနားကရုဏာျဖင့္ သည္းခံရသည္။ ကိုယ့္ကို ဆန္႔က်င္ဘက္လုပ္ၿပီး ရန္ရွာေနၾကသူမ်ားကို “သူတို႔က အခုဘဝမွာသာ ငါ့ကို ရန္ရွာေနၾကတာ။ အရင္ ဘဝသံသရာ အဆက္ဆက္က ငါ့ကို အသက္ေပးၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့ မိခင္ဖခင္ေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ။ ငါ့ေက်းဇူးရွင္ ေတြလည္းျဖစ္နိဳင္တာပဲ” ဟု သူတစ္ပါး ေက်းဇူး တရားကို ၾကံဖန္ေတြးေတာၿပီး သည္းခံစိတ္ေမြးရသည္။

          မိမိကိုယ္တြင္းက ကိေလသာရန္ သူမ်ားကို အႏုသယ(တည္ကိန္း)ကိေလသာ အဆင့္မွ ထႂကြ ေသာင္း က်န္းလာေသာ ပရိယု႒ာနကိေလသာ အဆင့္သို႔ မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အည္းသည္းခံရသည္။ ထႂကြေသာင္း က်န္းလာေသာ ကိေလသာအဆင့္မွ ကိုယ္ႏႈတ္တို႔ျဖင့္ လြန္က်ဴးေသာ ပရိယု႒ာန ကိေလသာအဆင့္သို႔ မေရာက္ေအာင္ ေအာင့္အည္းသည္းခံရသည္။ အလိုမရွိအပ္ေသာ မေကာင္းသည့္အနိ႒ာရုံမ်ား ၾကဳံေတြ႔လာ သည့္အခါ တရားရႈမွတ္မႈျဖင့္ သည္းခံရသည္။ သို႔မွသာ သည္းခံျခင္း အစစ္ျဖစ္ေပမည္။

          သည္းခံျခင္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အႏွစ္သာရမ်ားျဖစ္ေသာ သီလ,သမာဓိ,ပညာ သိကၡာသုံးပါး ျမတ္တရားတို႔၏ အဓိက ပဓာန အေၾကာင္းရင္းျဖစ္သည္။ သည္းခံမႈမရွိလွ်င္ သီလ သိကၡာလည္း မျပည့္စုံႏိုင္။ သမာဓိသိကၡာ၊ပညာသိကၡာ တို႔လည္း မျပည့္စုံႏိုင္။

          သူတစ္ပါးကို သတ္ခ်င္ေသာ ကိုယ့္ေဒါသ ကိေလသာကို သည္းမခံႏိုင္လွ်င္၎၊ သူတစ္ပါး ပစၥည္းမ်ား ကို မတရားနည္းနဲ႔ အေခ်ာင္လိုခ်င္ေသာစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံ မထားႏိုင္လွ်င္၎၊ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားယြင္း စြာ လြန္က်ဴးလိုေသာစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံမထားနိဳင္လွ်င္၎ ကိုယ့္က်င့္သီလပ်က္စီးပါသည္။ လြန္က်ဴး လိုေသာစိတ္ကို ထိန္းသိမ္းသည္းခံျခင္းျဖင့္သာ သီလျပည့္စုံႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ဆႏၵကို သိကၡာျဖင့္ ထိန္းသိမ္းသည္ဟုလည္း ဆိုနိဳင္ပါသည္။

          ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ေသာစိတ္ကေလးကို ထိန္းသိမ္းေလ့က်င့္ေပးရေသာ အလုပ္သည္ သမာဓိအလုပ္ျဖစ္သည္။ သမာဓိအလုပ္ဆိုသည္မွာ ေမ်ာက္လိုေဆာ့တတ္ေသာ၊ ေယာက္ယက္ ခတ္ ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ စိတ္ကေလးကို ထိန္းရေသာေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ား စြာေလ့က်င့္ရသည္။ သည္းခံ စိတ္မရွိသူမ်ား စိတ္မရွည္တတ္သူမ်ား သမာဓိသိကၡာ မျပည့္စုံႏိုင္ပါ။ အရာရာတိုင္း ခ်ဳပ္တည္းသည္းခံမႈျဖင့္သာ သမာဓိ သိကၡာျပည့္စုံေစႏိုင္ပါ၏။

          တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ေသာ သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံမွသာ ရုပ္နာမ္တို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ သဘာဝ အမွန္တရားကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကန္ေရျပင္ ၾကည္လင္ၿငိမ္သက္ေနမွ ကန္ထဲက ငါးလိပ္ ေက်ာက္ခဲစသည္မ်ားကို ျမင္ရသကဲ့သို႔ပင္။ ရုပ္နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္မႈပ်က္မႈမ်ားကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရႈမွတ္ ဆင္ျခင္ျခင္းျဖင့္ ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္မ်ား အဆင့္ဆင့္တက္လာပါမည္။ အဆင့္အျမင့္ဆုံး မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ မ်ားသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာပါမည္။ ထိုသို႔ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ ဉာဏ္မ်ားသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာျခင္းသည္ သည္းခံ ျခင္းတရားေၾကာင့္ပင္မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က သည္းခံျခင္းသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္ တည္း-ဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။

နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာ

          လူ႔ခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဗာဟၼာ့ခ်မ္းသာတို႔သည္ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္မဟုတ္။ အိုနာေသဆင္းရဲဒုကၡတို႔ႏွင့္ အၿမဲတမ္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ မတည္မၿမဲ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာလည္းရွိပါသည္။ ယေန႔သူေ႒းျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔ ေခြးျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ျဗဟၼာဘဝကေန အဆင့္အနိမ့္ဆုံး အပါယ္ဘုံသို႔လည္း ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ (တိုက္ရိုက္ေရာက္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္၊ ျဗဟၼာ့ ျပည္ကေန လူ႔ျပည္၊ လူ႔ျပည္ကေန အပါယ္ဘုံသို႔)။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးသမွ် အိုနာေသဒုကၡတို႔မွ မလြတ္သကဲ့သို႔ အပါယ္ေဘး၊ ကပ္ႀကီးသုံးပါးေဘး၊ ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါးေဘးမွလည္း စိတ္မခ်ရေသးပါ။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရရွိမွသာလွ်င္ ဆင္းရဲဒုကၡ အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အျမတ္ဆုံးဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။

သူတစ္ပါး အသက္ကို သတ္ျဖတ္ေသာသူသည္ ရဟန္းမဟုတ္

          သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းအမႈသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား က်င့္ၾကံပြားမ်ားၾက ကုန္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လုံးဝမအပ္စပ္ေသာ အမႈပင္ျဖစ္ပါသည္။ “ကိုယ္တိုင္,တိုက္တြန္း,ခ်ီးမြမ္း စိတ္တူ”ဆိုသည့္ အတိုင္း ကိုယ္တိုင္လည္း မသတ္ရပါ။ သူတစ္ပါးကိုလည္း မသတ္ခိုင္းရပါ။ သူတစ္ပါး သတ္ေနသည္ကိုလည္း မခ်ီးက်ဴးရပါ။ သူတစ္ပါးတို႔ သတ္ျဖတ္ေနသည္ကိုလည္း သေဘာမတူရပါ။ သူတစ္ပါး အသက္ကို သတ္ျဖတ္ ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုရားရွင္က ဝိနည္းပါဠိေတာ္မ်ား၌ အက်ယ္တဝင့္ အဆင့္ဆင့္မိန္႔ၾကားထားပါသည္။

          သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ေနသမွ် သီလမျပည့္စုံ။ သီလမျပည့္စုံလွ်င္ သမာဓိမရ။ သမာဓိမရ လွ်င္ ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ မဂ္ဉာဏ္သို႔ မဆိုက္ေရာက္ႏိုင္။ မဂ္ဉာဏ္မရလွ်င္ နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ၾသဝါဒပါတိေမာက္ကို မိန္႔ၾကားစဥ္မွာပင္ သူတစ္ပါးအသက္ကို မသတ္ဖို႔ရန္ အက်ဥ္းဆုံး နည္းျဖင့္ ဆုံးမေတာ္မူပါ သည္။

သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲသူသည္ သမဏမဟုတ္

          သမဏ (ရဟန္း) ဆိုသည္မွာ ကိေလသာတို႔မွ ၿငိမ္းေအးၿပီးသူ ၿငိမ္းေအးေအာင္ က်င့္ေဆာင္ေနသူ မ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။ သူတစ္ပါး ကိုညႇင္းဆဲသည္ဆိုရာ၌ သူတစ္ပါး ထိခိုက္နစ္နာေအာင္၊ ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ညႇင္းဆဲျခင္းကိုသာ ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ကိုယ္အမူအရာ ႏႈတ္အမူ အရာတို႔ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကိုလည္း ညွင္းဆဲသည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ပညာရွိနည္းျဖင့္ သူတစ္ပါး စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေအာင္ အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းကိုလည္း ညႇင္းဆဲသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ရဟန္းဆိုသည္မွာ လူသားေတြထက္ ေမတၱာကရုဏာတရား မ်ားစြာပိုမိုလြန္ကဲ ေနရမည္သာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမတၱာကရုဏာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္း ျပဳလုပ္ေနသူသည္ ရဟန္းမဟုတ္ဟု ျမတ္စြာ ဘုရားက မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

LLLLLLLLLL

ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ဒုတိယဂါထာ

သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊

ကုသလႆူပသမၸဒါ။

သစိတၱ ပရိေယာဒါပနံ၊

ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

          အဓိပၸါယ္ – (က)မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳ လုပ္ရ။ (ခ)ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပည့္စုံေအာင္ ျပဳလုပ္ ရာ၏။ (ဂ)မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ျပဳလုပ္ရမည္။

မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရ

          မေကာင္းမႈဆိုသည္မွာ ဒုစရိုက္ဆယ္ပါးကို ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ ကာယဒုစရိုက္(၃)ပါး၊ ဝစီဒုစရိုက္ (၄)ပါး၊ မေနာဒုစရိုက္ (၃)ပါး အားျဖင့္ ဒုစရိုက္(၁ဝ)ပါးရွိပါသည္။

ကာယဒုစရိုက္သုံးပါး – (၁)သူတစ္ပါး အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ (၂)သူတစ္ပါး ပစၥည္းဥစၥာကိုခိုးယူျခင္း၊ (၃)သူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ျခင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ဝစီဒုစရိုက္(၄)ပါး – (၁)မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာေျပာဆိုျခင္း၊ (၂)သူတစ္ပါးတို႔၏ ခ်စ္ခင္မႈပ်က္စီးေစရန္ ေသြးထိုးကုန္းတိုက္စကားဆိုျခင္း၊ (၃)ၾကမ္းတမ္းယုတ္မာေသာ စကားကိုေျပာဆိုျခင္း၊ (၄)အက်ိဳးမဲ့ေသာ စကား ကိုေျပာဆိုျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။

မေနာဒုစရိုက္(၃)ပါး – သူတစ္ပါး ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ကိုယ့္ပစၥည္းဥစၥာျဖစ္လွ်င္ေကာင္းေလစြာ့-ဟု သူ တစ္ပါးပစၥည္းဥစၥာကို မတရားၾကံစည္ျခင္း၊ (၂)သူတစ္ပါးေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေစရန္ မေကာင္းၾကံျခင္း၊ (၃)မွားယြင္းေသာ အယူဝါဒကို စြဲယူျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

          ယင္းဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ပါက လက္ရွိဘဝမွာပင္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ခံရျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ ကိုယ့္ အေပၚ အထင္ေသးၿပီး စြပ္စြဲပုတ္ခတ္သည္ကို ခံရျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္း ရဲျခင္း၊ ေသသည့္အခါမွာ စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပူပင္ေသာကမ်ားႏွင့္ ေသရသည့္အတြက္ ငရဲသို႔ေရာက္ရ ျခင္းဆိုသည့္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို ခံစားရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက လူသားအားလုံးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာျဖစ္ေစရန္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ၾကရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။

ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပည့္စုံေအာင္ျပဳလုပ္ရာ၏

          ေကာင္းမႈကုသိုလ္-ဟုဆိုရာတြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ေကာင္းမႈတစ္ခု ေန႔စဥ္ျပဳ-ဆိုသည့္စကားအတိုင္း မိမိတို႔အဆင္ေျပေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို အခ်ိန္ရယင္ ရသလို ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ ေပးရပါလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဘဝသည္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားတည္းဟူေသာ အကုသိုလ္မ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေသာအခ်ိန္ အကုသိုလ္ စိတ္ျဖစ္ေသာအခ်ိန္မ်ားကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လွ်င္ အကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေသာအခ်ိန္ကသာ အဆမတန္ မ်ားျပားေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရ၏။

          လူတိုင္းက ေဆးကိုမေသာက္ခ်င္ၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေရာဂါေပ်ာက္ေစရန္ ေဆးကို ေသာက္ၾကရ ပါ၏။ ထို႔အတူပင္ ေဆးႏွင့္တူေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မျပဳလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ဇြဲတင္း၍ ျပဳလုပ္ၾကရ ပါသည္။ ျပဳရင္းျပဳရင္းႏွင့္ပင္ စိတ္အားထက္သန္လာပါသည္။ အကုသိုလ္မွာသာ ေပ်ာ္တတ္ေသာ မိမိ၏စိတ္ကို ျပဳျပင္ဆုံးမ၍ ကုသိုလ္လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ တင္ေပးၾကရပါသည္။

ကုသုိလ္တရားဟူသည္ အျပစ္မရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာေသာအက်ိဳးကိုေပးျခင္း သေဘာရွိ၏။ အကုသိုလ္ သည္ကား အျပစ္ႏွင့္တကြျဖစ္ျခင္း၊ ဆင္းရဲေသာ အက်ိဳးကိုေပးျခင္းသေဘာရွိ၏။ ကုသိုလ္တရားသည္ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ တင္ေပးတတ္၏။ အကုသိုလ္တရားကေတာ့ မေကာင္းေသာ ဒုဂၢတိအပါယ္ဘုံသို႔ ဆြဲခ် တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မွန္သမွ် ျပဳလုပ္ၾကရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္သည္ ပါရမီ(၁ဝ)ပါး၊ ပုညကိရိယာဝတၳဳ(၁ဝ)ပါး၊ သုစရိုက္ (၁ဝ) ပါးဟူ၍ သုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။

ပါရမီ(၁ဝ)ပါး – (၁)ဒါနပါရမီ – အလွဴေပးျခင္း၊ (၂)သီလပါရမီ – ကိုယ္က်င့္သီလေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ (၃)ေနကၡမၼပါရမီ – ေတာထြက္ျခင္း (ဝါ)စည္းစိမ္ ဥစၥာစသည္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း၊ (၄)ပညာပါရမီ – အသိအလိမၼာဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး ဓမၼေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၅)ဝီရိယပါရမီ – ႀကီးမားရဲရင့္ေသာ ဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး ဓမၼေကာင္းက်ိဳးကို  ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၆)ခႏၱီပါရမီ – သည္းခံျခင္းျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး ဓမၼေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း။ (၇)သစၥာပါရမီ – မွန္ကန္ေသာသစၥာ တရားျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၈)အဓိ႒ာနပါရမီ – ခိုင္ၿမဲေသာ အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ေလာက ေကာင္းက်ိဳး ဓမၼေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၉)ေမတၱာပါရမီ – သတၱဝါအနႏၱအေပၚ၌ အညီအမွ် ခ်စ္ခင္ျခင္းျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၁ဝ)ဥေပကၡာပါရမီ – ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းစသည္တို႔၌ အညီအမွ်ထားျခင္းျဖင့္ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ျဖစ္ပါသည္။

ပုညကိရိယာဝတၳဳဆယ္ပါး – (၁)ဒါန – အလွဴေပး ျခင္း၊ (၂)သီလ – ကိုယ့္က်င့္သီလေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ (၃)ဘာဝနာ – သမထဘာဝနာ ဝိပႆနာဘာဝနာ တို႔ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္း၊ (၄)အပစာယန – ရတနာသုံးပါး ဆရာမိဘ ႀကီးသူတို႔အား ရိုေသေလးစားျခင္း၊ (၅)ေဝယ်ာဝစၥ – အမ်ားေကာင္းက်ိဳးမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ (၆)ပတၱိဒါန – မိမိ၏ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို သတၱဝါတို႔အား အမွ်ေပးေဝျခင္း၊ (၇)ပတၱာႏုေမာဒန – သူတစ္ပါးတို႔ ေပးေဝ ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို မိမိက သာဓုေခၚျခင္း၊ (၈) ဓမၼႆဝန – တရားေတာ္ကို နာယူမွတ္သားျခင္း၊ (၉)ဓမၼေဒသနာ – တရားေတာ္ကိုေဟာၾကားျခင္း၊ (၁ဝ)ဒိ႒ိဇုကမၼ – မွန္ကန္ေသာ အယူကိုယူျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါ သည္။

သုစရိုက္ဆယ္ပါး – ဒုစရိုက္ဆယ္ပါးကို မျပဳလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ပင္ သုစရိုက္ဆယ္ပါးမည္ပါသည္။ ထိုသီလသည္ ပါရမီဆယ္ပါး၊ ပုညကိရိယာ ဝတၳဳဆယ္ပါး၌လည္း ပါဝင္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

          ေဖာ္ျပပါ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား သည္ အခ်ဳိ႕ေကာင္းမႈကုသိုလ္သည္ကား အမည္သာ ကြဲ ေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္တူပါသည္။ ထိုကုသိုလ္ ေကာင္းမႈအားလုံးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္ျပဆိုရ လွ်င္ ဒါန,သီလ,ဘာဝနာ သာလွ်င္ျဖစ္ပါသည္။

မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ျပဳလုပ္ရမည္

          ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္တို႔၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ေသာ မိမိစိတ္ကေလး အၿမဲတမ္းလို ညစ္ပတ္ ေပက်ံေနတတ္ပါသည္။ ယင္းစိတ္ကေလးကို ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္း၊ တရားနာယူျခင္းစေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ျခင္းဓမၼေရစင္ ျဖင့္ ျဖဴစင္ေအာင္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ရမည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳစဥ္ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ ကိေလသာအညစ္အေၾကး ကင္းေဝးစင္ၾကယ္မႈ၊ စိတ္ထားျဖဴစင္ ေအးခ်မ္း မႈမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းေပးစြမ္းႏိုင္ပါသည္။ တရားဓမၼကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အားထုတ္နိဳင္ေလေလ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ထားျဖဴစင္ ေအးခ်မ္းေလေလျဖစ္ပါသည္။ တရားထူး တရားျမတ္ကို ထိုးထြင္းသိျမင္လာ ေသာအခါတြင္ စိတ္ကိုအၿမဲညစ္ပတ္ပူေလာင္ ေအာင္ျပဳလုပ္တတ္ေသာ ကိေလသာမ်ား လုံးဝ ကင္းစင္သြားပါေတာ့သည္။ စိတ္ကေလး ပကတိ အတိုင္း ျဖဴစင္သြားပါေတာ့သည္။

          အဘယ့္ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထားရပါသနည္း။ မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ မိမိတို႔ ဘဝအဆက္ဆက္ သံသရာအဆက္ဆက္ မလိုခ်င္ပဲႏွင့္ ရေနတတ္ေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ားကို ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ “လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ”ဟု လူတိုင္း ၿငီးတြားေနၾကေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေဘးဆိုးကပ္ ဆိုးမွန္သမွ်သည္ မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမေကာင္းက်ိဳးမ်ားသည္ မိမိတို႔ မလိုခ်င္ပဲႏွင့္ ရလာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိဆင္းရဲဒုကၡမ်ားသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ မေကာင္းမႈကို ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳးကို ျပန္လည္ခံစားေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ မလုိခ်င္သည့္အရာမ်ားကို မရရွိေအာင္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ရပါ။

          ဘဝတစ္ခုမွာ မလိုခ်င္တာကိုမရယုံႏွင့္ ၿပီးျပည့့္စုံၿပီလား ေမးစရာရွိပါသည္။ မျပည့္စုံေသးပါ၊ လိုခ်င္တာကိုလည္း ရေနမွ ျပည့္စုံပါသည္။ နိဗၺာန္မရမွီ ဘဝေတြမွာ လိုတာမရသည့္ ဆင္းရဲမွလြတ္ ေျမာက္ ေစရန္ ဒါနေကာင္းမႈစသည္ကို ျပဳရပါမည္။ ဘဝသံသရာတြင္ ဆင္းရဲႏုံခ်ာ ငတ္ျပတ္မြဲေတမႈတို႔သည္ ဒါနစေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳသည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မလိုခ်င္တာကို ရတတ္သည့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡႏွင့္ လိုခ်င္တာကို မရတတ္သည္ဆင္းရဲဒုကၡႏွစ္မ်ိဳးတြင္ မည္သည့္ဆင္းရဲ ဒုကၡက ပို၍ဆင္းရဲသနည္း-ဟု ေမးစရာရွိပါသည္။ မလိုခ်င္တာကို ရတတ္သည့္ ဆင္းရဲက ပို၍ဆင္းရဲပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း? မလို ခ်င္ပါပဲႏွင့္ ရခဲ့ၾကရေသာ ေရာဂါေဝဒနာဆိုး၊ ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးေတြကို လိုခ်င္လို႔ရထားတဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြနဲ႔ လဲလွယ္၍(အစားထိုး၍) မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

          ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်မ္းသာေနေန က်န္းမာျခင္းကို ဝယ္ယူ၍မရပါ။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္လိုခ်င္လို႔ မက္မက္ ေမာေမာ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာဟူသမွ်သည္ မလုိခ်င္ပါပဲ ရခဲ့တဲ့ေရာဂါ ေဝဒနာဆိုး ေၾကာင့္၎၊ ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးေၾကာင့္၎ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ကုန္ခမ္းသြားႏိုင္ပါသည္။ ဟိုတုန္းက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဆိုလွ်င္ သူ၏ႏူနာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းခ်င္လြန္းလို႔ သူပိုင္မင္း စည္းစိမ္ႏွင့္ပင္ လဲလွယ္ခဲ့ဘူး ပါသည္။ မလိုခ်င္တာ ကိုရတတ္ေသာဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ လိုခ်င္တာကို မရတတ္ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔မွ ကင္းလြတ္ ေစရန္ ျမတ္စြာဘုရားက မေကာင္းမႈမွန္မသမွ် မျပဳလုပ္ရန္၊ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ျပဳလုပ္ရန္ ညႊန္ ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိ၏စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြး စင္ၾကယ္ေအာင္ထားရပါသနည္း? လူတို႔သည္ မ်ား ေသာအားျဖင့္ တစ္သံသရာလုံး စိတ္ရိုင္းစိတ္မိုက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ယုတ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကပါသည္။ စိတ္ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေနေသာ အခ်ိန္ကား အလြန္နည္းလွပါသည္။ စိတ္ဆိုးစိတ္မိုက္ မ်ားေၾကာင့္ ဘဝသံသရာအဆက္ဆက္ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ကာ ရွည္လွ်ားလွေသာ သံသရာခရီးကို ဆက္ခဲ့ ၾကရပါသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္လူမိုက္အမိုက္အဖို႔ သံသရာခရီးသည္ ရွည္လွ်ားလွ၏ – ဟု ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ၾကား ေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူမိုက္အဖို႔ သံသရာခရီးရွည္ရာတြင္ အဆိုးဆုံးသံသရာသည္သာတည္း။ ေကာင္းရာ သုဂတိသံသရာကေတာ့ အလြန္ကို နည္းပါးလွပါ၏။ ေကာင္းရာသုဂတိ သံသရာ၌ လည္ပတ္ေနရေသာ္ျငား လည္း အမွန္တကယ္ေကာင္းသည္ဟု ျမတ္စြာဘုရား ခ်ီးမြမ္းေတာ္မမူပါ။ အိုနာေသဆင္းရဲမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ေနေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာစစ္မဟုတ္။ အၿမဲတမ္း ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ဆင္းရဲေနရသည္သာ။ အိုနာေသကင္း၍ အလုံးစုံေသာ ဘုံဘဝတို႔မွလြတ္ေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ အေကာင္းဆုံး အျမတ္ဆုံး ျဖစ္သည္။ မိမိစိတ္ကေလးကို ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္လွ်င္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သည္ ထက္ျမင့္ေသာ မဂ္ခ်မ္းသာဖိုလ္ခ်မ္းသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ဧကန္မုခ်ရႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏စိတ္ ကေလး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

eeeee

ၾသဝါဒပါတိေမာက္ တတိယဂါထာ

အႏုပဝါေဒါ အႏုပဃာေတာ၊

ပါတိေမာေကၡ စ သံဝေရာ၊

မတၱညဳတာ စ ဘတၱသၼႎ၊ ပႏၱၪၥ သယနာသနံ၊

အဓိစိေတၱ စ အာေယာေဂါ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

အဓိပၸါယ္ – (က)သူတစ္ပါးကို မကဲ့ရဲ႕မစြပ္စြဲရာ။ (ခ)သူတစ္ပါးကို မႏွိပ္စက္ မညွင္းဆဲရာ။ (ဂ)ပါတိေမာကၡ သံဝရသီလကို လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရာ၏။ (ဃ)အစားအစာ၌ အတိုင္းအရွည္ကို သိရာ၏။ (င)ေတာေက်ာင္း ၌ ေနရာ၏။ (စ)လြန္ျမတ္ေသာ မဂ္ဉာဏ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရာ၏-ဤသည္ကား ဗုဒၶဘုရား တိုင္းညႊန္ၾကားဆုံးမ ၾသဝါဒတည္း။

သူတစ္ပါးကို မကဲ့ရဲ႕ မစြပ္စြဲရာ

          ရဟန္းဆိုသည္မွာ သူတစ္ပါးကို ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲမႈကို မျပဳရပါ။ တည့္တိုးျဖစ္ေစ၊ သြယ္ဝိုက္၍ျဖစ္ေစ မကဲ့ရဲ႕ မစြပ္စြဲရပါ။ အေျပာမတတ္ ဆဲသလို-ဆိုသကဲ့သို႔ မိမိ၏ ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲမႈက လူတစ္ဖက္သားကို ဆဲ သည္ထက္ေအာင္ ပို၍နစ္နာေစပါသည္။ အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍၎၊ ေရာဂါကိုထိခိုင္၍၎၊ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ကို ထိခိုက္၍၎ ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲလိုက္သည္ႏွင့္ သူတစ္ ဖက္သားမွာ အရွက္တရားရ ေဒါသအာဃာတျဖစ္ သြားေစႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မကဲ့ရဲ႕မစြပ္စြဲမိဖို႔ အထူးသတိထားရပါမည္။ အကယ္၍ ကိုယ္ကဲ့ရဲ႕ စြပ္စြဲမိသူက ရဟႏၱာျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ အျပစ္ ႀကီးေလးရုံမက ကိုယ္ရမည့္စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္မ်ားကိုပင္ ကိုယ့္ဘာသာ ပိတ္ပင္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးသူမ်ားပင္ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ အဆင့္မတက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ပၪၥာနႏၱရိယကံႀကီးႏွင့္ အလားတူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပၪၥာနႏၱရိယကံႀကီးက ေတာ့ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္မရ ႏုိင္ပါ။ ရဟႏၱာကို ကဲ့ရဲ႕မိေသာအျပစ္သည္ ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ရွိခိုးလွ်င္ ေက်ေအးႏိုင္ပါသည္။ စ်ာန္မဂ္ ဖိုလ္ကိုလည္း ရႏိုင္ပါေသးသည္။

သူတစ္ပါးကို မညွင္းဆဲရာ

          ရဟန္းဆိုသည္မွာ သူတစ္ပါးကို ညႇင္းဆဲ ႏွိပ္စက္မႈမျပဳရာ။  သူတစ္ပါးတို႔ကို သတၱဝါအနႏၱ အေပၚမွာ သနားညွာတာကရုဏာႀကီးမားေၾကာင္း တရားမ်ားကို ေဟာၾကားေနသည့္အတြက္ ကိုယ္ တိုင္ကလည္း သနားညွာတာ ကရုဏာႀကီးမားေန ရပါမည္။ “မလုပ္မေျပာ လုပ္မွေျပာ သေဘာစင္လွ ေစ၊ အေျပာသာခ်ဲ႕ အလုပ္မဲ့ ကဲ့ရဲ႕မလြတ္ေခ်”ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဆုံးမခဲ့ၾကပါသည္။ သူတစ္ပါး ကို ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္လွ်င္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘဝ သံသရာ၌ အနာေရာဂါထူေျပာ တတ္ပါသည္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ႀကီးမ်ားသည္ အတိတ္ဘဝ က သူတစ္ပါးကို ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရာဂါေဝဒနာခံစားေနရၿပီးဆိုလွ်င္ ပိုင္ ဆိုင္သမွ် စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ားကိုလည္း ေကာင္း ေကာင္းမခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားအားထုတ္ျခင္း အလုပ္ကိုလည္း စိတ္ေအး ခ်မ္းသာ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

ပါတိေမာကၡသံဝရသီလကို လုံျခဳံေအာင္ ထိန္းရာ၏

          ျမတ္စြာဘုရားက မျပဳလုပ္ဖို႔ရန္ တားျမစ္ ထားေသာ ဝိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို မက်ဴးလြန္ ရပါ။ အလြန္ေသးငယ္ေသာ ဒုကၠဋ္အာပတ္ကေလးကပင္လွ်င္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကို တားဆီးတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေသးငယ္ေသာအျပစ္ကေလးမ်ားကိုပင္ ေဘးကဲ့သို႔ရႈ၍ ပါတိေမာကၡ သံဝရသီလကို လုံျခဳံ ေအာင္ေစာင့္ထိန္းဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အစာအာဟာရ၌ အတိုင္းအရွည္ကို သိရာ၏

          အစာအဟာရကို ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရာ၌ မိမိခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ သင့္တင့္မွ်တရုံ အတိုင္းအရွည္ ပမာဏႏွင့္ဘုဥ္းေပးရပါမည္။ ေမတၱာပို႔သ၍၎၊ တရားရႈမွတ္၍၎ ဘုဥ္းေပးသုန္းေဆာင္ရပါမည္။ အတိုင္း ထက္အလြန္ ဘုဥ္းေပးမိလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း၍ တရားအလုပ္ အားမထုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ တရား လက္လြတ္ ဘုဥ္းေပးမိလွ်င္လည္း ဣဏပရိေဘာဂ(ေႂကြးယူ၍ သုန္းေဆာင္ျခင္း)ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မိမိတို႔သုန္း ေဆာင္ေနေသာ အဟာရတို႔သည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေတြသံခဲကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစဖို႔ ေလးေလးနက္ နက္ သတိေပးေတာ္မူပါသည္။ “စတၱာေရာ ပၪၥ အာေလာေပ အဘုတြာ ဥဒကံ ပိေဝ” ဟု အရွင္ မဟာသာရိပုတၱရာက မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ကိုယ္စားႏိုင္သည့္ ဆြမ္းပမာဏထဲက ေလးလုပ္ ငါးလုပ္စာေလာက္ကို မစားဘဲခ်န္ထားၿပီး ေရေသာက္ရမည္-ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ၿမဳိ႕ရြာမနီး ေတာေက်ာင္း၌ ေနထိုင္ရာ၏

          ၿမိဳ႕ရြာႏွင့္နီးနီး ေနရလွ်င္ ျပင္ပအာရုံမ်ိဳးစုံ ဝင္ေရာက္လာႏိုင္ပါသည္။ တရားအလုပ္ကို အားထုတ္ရာ၌ စိတ္တည္ၾကည္မႈရႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ ေတာေက်ာင္း၌ ေနထိုင္သီတင္းသုံးလွ်က္ တရားအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး တရားထူးတရားျမတ္မ်ားကို လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ထိုးထြင္း သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ရြာႏွင့္နီးေန လွ်င္ လူမႈဒုကၡေသာကပရိေဒဝမ်ားကိုေတြ႔ျမင္ေနရလွ်င္ စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ား ကူးစက္ႏိုင္သည္။ သာယာတပ္မက္ ဘြယ္ အာရုံမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္လည္း စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္လွ်င္ သီလပ်က္စီးႏိုင္ပါသည္။

မဂ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာစိတ္ကို ျဖစ္ေစရာ၏

          မဂ္ဉာဏ္၏ေရွ႕သြားျဖစ္ေသာစိတ္၊ မဂ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ျဖစ္ေစျခင္းငွါ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကို က်င့္ၾကံပြားမ်ားရပါမည္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးသည္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းေကာင္းအစစ္ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္အညီက်င့္ၾကံမွ နိဗၺာန္ကိုလွ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳမည္။ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳမွသာ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲကေန လြတ္ေျမာက္မည္။ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္မႈ ဝိမုတၱိသုခသည္သာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္အားလုံး၏ ပန္းတိုင္ျဖစ္၍ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ပါသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ျမတ္ႏိုးသူတိုင္းက ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ျမတ္တရားတို႔ကို လိုက္နာက်င့္ ၾကံပြားမ်ား၍ မဂ္ခ်မ္းသာ ဖိုလ္ခ်မ္းသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို လွ်င္ျမန္ စြာ ရရွိႏိုင္ၾကပါေစ။

အရွင္ဇဝန (ကုန္းေဇာင္း)

ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၇)ရက္ ၂ဝ၁၃-ခု၊