ဇန္န၀ါရီ ၃၀၊ ၂၀၁၃
“ေဟာေတာ္ ဆြမ္းခံေတာင္ ေရာက္လာ ၿပီ၊ ဒုကၡပါပဲ”
ဆြမ္းေတာ္သံ ၾကားလိုက္ရ သည္ႏွင့္ ညဳိေထြးစိတ္ထဲ ဗေလာင္ဆူ သြားသည္။ ရင္ေတြလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ကိုရင္ သာခ်ဳိေတာင္ ၾကြ လာေနၿပီ၊ ဒီကသနပ္ခါး လိမ္းလို႕မၿပီး ေသး။ ပါးကြက္တဖက္ကြက္ရန္ က်န္ေသးသည္။ အကႌ်လည္းမဝတ္ရေသး၊ ထမီရင္ရွားႏွင့္ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ အလွျပင္ေနဆဲ။
ညဳိေထြး ေန႕စဥ္ နံက္တိုင္း ကိုရင္သာခ်ဳိ ၾကြမလာခင္ အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးေနက်၊ ဒီေန႕မွ ဘာေၾကာင့္ အေစာႀကီးၾကြလာရတာပါလိမ့္၊ ခက္တာပဲ ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမည္ မသိေတာ့။ ဘီးကေလး ေကာက္ကိုင္ ၿပီး ဆံေတာက္ေလးကိုပဲ ၿဖီးရေတာ့မလား၊ သြားပြတ္တံေလးနဲ႕ ပါးကြက္ကေလးကိုပဲ ဆြဲျခစ္ရေတာ့မလား၊ “ဟာ … မဟုတ္ေသးပါဘူး ၾကာေနရင္ ကိုရင္သာခ်ဳိကို မေတြ႕လိုက္ရေတာ့ပဲ ေနလိမ့္မယ္” ကမန္းကတန္း အကႌ်အျပာႏု လက္စကေလးကို ေကာက္ဝတ္၊ တဘက္ေလးပုခုံးတင္၊ ဆြမ္းအုပ္ေလးပိုက္ၿပီး ခပ္သြက္ သြက္ေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့
“ဟာ မိုက္တယ္ကြာ၊ ညဳိေထြးတို႕မ်ား လန္းခ်က္ကေတာ့ လက္ကုန္ပဲ”
“ဟင္! ကိုရင္သာခ်ဳိလည္း မဟုတ္ဘူး”
ေတာင္ပိုင္းက တာတီးတို႕အုပ္စု၊ ၿခံေရွ႕ သစ္ပင္ေအာက္ကေနၿပီး ညဳိေထြးထြက္လာေအာင္ ဆြမ္းေတာ္ သံေပးၿပီး မွ်ားေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တာတီးသည္ ညဳိေထြးကို အသည္းအသန္ ပိုးပန္းေနသူ၊ မိဘမ်ားက ဥယ်ာဥ္ၿခံလည္းစိုက္၊ အိမ္မွာ ဟာလာစက္လည္းရွိသျဖင့္ ေတာသူေဌးစာရင္းတြင္ ပါဝင္သည့္မိသားစု၊ ဆိုင္ကယ္တကားကားႏွင့္ ၿမဳိ႕တြင္သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သူျဖစ္ရာ ရြာမွာေတာ့စတားဟု ေခၚဆိုရေလာက္သူ၊ သို႕ေသာ္ ညဳိေထြးက လုံးဝစိတ္မဝင္စား။
တာတီးတြင္ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ထန္းရည္ေသာက္တတ္ေသာ္ လည္း ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း ဆိုးသြမ္းတာမရွိ၊ မည္သူ႕ကိုမဆို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ကူညီရန္အသင့္ရွိ ေနသူ၊ ရပ္ရြာကိစၥမ်ားတြင္လည္း တာတီးေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႕က မခိုမကပ္ အားတက္သေရာ ပါဝင္ကူညီ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိၾကသျဖင့္ အမ်ား၏ခ်စ္ခင္အားထားမႈကိုခံရသူ။ ရြာလယ္ပိုင္းက မိတုတ္တို႕ ေအးတင္တို႕ အပ်ဳိမအုပ္စုက တာတီးဆိုလွ်င္ အေသရရ အရွင္ရရ၊ သို႕ေသာ္ တာတီးကေတာ့ ညဳိေထြးမွ ညဳိေထြးပင္။
————–
“ခြီး..ခြီး…ခြီး”
“ဟိတ္ေကာင္ေတြ ရွဴး…”
ညဳိေထြးကိုၾကည့္ၿပီး တာတီးသူငယ္ခ်င္းမ်ားက တခြီးခြီးရယ္ၾကသည္။ တာတီးက သူ႕လူေတြကို တံေတာင္ျဖင့္တြက္ၿပီး မရယ္ၾကဘို႕ ဟန္႕တားသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အရယ္မရပ္ၾက၊ တခ်ဳိ႕ကဆို လက္ညွဳိး ထိုးၿပီး ခြက္ထိုးခြက္လန္ျဖစ္ေအာင္ေတာင္ ရယ္ၾကသည္။
“ေတာ္ေတာ္ သိကၡာမရွိတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ ဟြန္း”
ညဳိေထြး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးအုပ္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။ အဖြားျမင္ေတာ့-
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဒီကေလးမ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာတုန္း”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ အဖြားရဲ႕၊ ဟိုငမူးေတြေပါ့ ညဳိေထြးကိုၾကည့္ၿပီး အေျခာက္တိုက္ ဝိုင္းရီေနၾကတယ္ ေလ”
“အေျခာက္တိုက္ ဝိုင္းရီေနတာမဟုတ္ဘူး မယ္မင္းႀကီးမေရ၊ ကိုယ့္ကိုကုိယ္လည္း မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ဦး၊ ပါးတစ္ဘက္က ပါးကြက္ေျပာင္၊ နားႏွစ္ဘက္က ပါးဟက္ေထာင္သလိုပဲ၊ ပန္ထားတာက ပန္းအစစ္လည္း မဟုတ္ဘူး တို႕ဖတ္ႀကီး”
“ေဟာ ေတာ္”!
ဒီေတာ့မွ ညဳိေထြး မွန္ေရွ႕ေျပးၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္၊ ဟုတ္ပါ့။
“အဟီး… ရွက္လိုက္တာ”
လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးကိုအုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရွက္လို႕မဆုံးေတာ့။
“ဒီကိစၥ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ကိုရင္သာခ်ဳိေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ၊ သူ႕ကို မမီမွာစိုးလို႕ ကမန္းကတန္းလုပ္ရင္း ျဖစ္သြားတာ၊ မုန္းဘုိ႕ေကာင္းလိုက္တာေနာ္… ဟြန္း”
ညဳိေထြးတစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ အက်ထိုင္လိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ဘာမွအမွားအယြင္း မရွိရေအာင္ စိတ္တိုင္းက် ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး မွန္ေရွ႕တြင္ ေစာင္းလိုက္ ငဲ့လိုက္ ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ တည္းအလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
ညဳိေထြးက အပ်ဳိဖ်န္းေလးျဖစ္လာၿပီ၊ စင္ေယာ္ေတာင္ပံ မ်က္ခုံးေကြးေကြး ႏွစ္တန္းေအာက္မွ မ်က္နက္ဝန္းေလးမ်ားက ၾကည္လင္ဝိုင္းစက္ၿပီး ေတာက္ပေနသည္။ ပါးကြက္ေလးတင္ထားသည့္ ပါးျပင္ေလး ေတြကလည္း မို႕မို႕ေမာက္ေမာက္၊ ႏွင္းဆီနုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ဖူးဖူးရြရြ၊ ၿပဳံးလိုက္သည့္အခါ ခြက္ဝင္သြားသည့္ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေတြက ကာလသားမ်ား၏စိတ္ကို ကစဥ္႕ကရဲျဖစ္သြားေစႏိုင္သည္။ ငယ္ငယ္ တုန္းကလိုမဟုတ္ေတာ့၊ ခါး ရင္ တင္ အလွတို႕ကလည္း အခ်ဳိးတက် ျဖစ္လာသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒါေတြကိုဂရုမစိုက္၊ အလွျပင္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနရလွ်င္ၿပီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ ညဳိေထြးအရင္းႏွီးဆုံးေပါင္းသည္ကား သာခ်ဳိ တစ္ ေယာက္သာ။ သာခ်ဳိက အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းလည္း မ်ားမ်ားမထား။ သို႕ေသာ္ ညဳိေထြး ကိုေတာ့ခင္သည္။ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း အတူတူ၊ ဘာပဲစားစား စားေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေဝမွ် စားၾကသည္။
မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သာခ်ဳိက ညဳိေထြးအိမ္ကိုေရာက္ရင္ေရာက္၊ မေရာက္ရင္ ညဳိေထြးက သာခ်ဳိ႕အိမ္ကို ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဟိုအသီးခူး ဒီအရြက္ခူး ခူးၿပီး အိုးပုတ္မ်ားျဖင့္ ေထြလီကာလီ ကစားၾကသည္။ တခါတရံ အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ (ဒူးပိတ္) တြင္ အေဖ့ပုဆိုးကို ကန္႕လန္႕ကာအျဖစ္အသုံးျပဳကာ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲ လုပ္တမ္းကစားၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပါးစပ္ဆိုင္းတီးၿပီး ကရင္း ရႊံ႕ရုပ္ဓာတ္စက္ေတြ ခဏခဏက် ကြဲသည္။ တခါတရံ ကၽြန္းေသတၱာႀကီးေပၚတက္ကာ သာခ်ဳိက ေခါင္းေပါင္းေပါင္းၿပီး ေရွ႕က ႏြားလွည္းေမာင္းရင္ ညဳိေထြးက ေနာက္နားမွာကပ္ထိုင္ၿပီး ၿငိမ့္ေတာင့္ၿငိမ့္ေတာင့္ႏွင့္ လိုက္ပါလာတတ္သည္။ ဤသို႕ ေရွ႕သြား ေနာက္လိုက္ညီေသာ အတြဲျဖစ္သည္။
——————
မွတ္မိေသးသည္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ေန႕တြင္ အစ္ကိုအစ္မမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္း သြားရင္း မိုးမိၾကသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ ဗြက္ ထဲတြင္ ညဳိေထြးေခ်ာ္လဲသျဖင့္ အစ္ကိုအစ္မေတြက ေရနဲ႕ေဆးေပးၿပီး အတန္းထဲလိုက္ပို႕ကာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သူတို႕အတန္းမ်ားဆီ ထြက္သြားၾကသည္။
ညဳိေထြး ေရစိုႀကီးျဖင့္ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္၊ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ သာခ်ဳိလည္း ေက်ာင္းမတက္ ေတာ့ဘဲ ညဳိေထြးႏွင့္အတူ အိမ္ျပန္လိုက္လာခဲ့သည္။ မိုးက တဖြဲဖြဲ၊ အိမ္ကို လယ္ကြင္းဘက္မွျဖတ္ျပန္ၾကရာ ထိုးၿပီးခါစ ထယ္ခဲမ်ားအေပၚ နင္းျဖတ္ေက်ာ္လႊားရသျဖင့္ ေခ်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ မလဲေအာင္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ကာ ေဖးမမီွတြဲလာရင္းက ေလတစ္ခ်က္ေဆာင့္ အတိုက္လိုက္မွာ ေဆာင္း ထားတဲ့မိုးကာ လြင့္ပါသြားလို႕ လိုက္ဖမ္းရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထယ္ဖတ္ၾကားထဲ ေခ်ာ္လဲလုံးေထြး က်သြားခဲ့ ေသးသည္။
တတြဲတြဲရွိလြန္းသည့္ သာခ်ဳိနဲ႕ညဳိေထြးကို အေဖ အေမ အစ္ကို အစ္မေတြက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္စၾကသည္။ ေပးစားၾကသည္။ ေပးစားဖန္မ်ားလာ သည့္အခါ သာခ်ဳိက ရွက္တတ္သျဖင့္ ညဳိေထြးကိုစကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေရွာင္လာသည္။ သာခ်ဳိ ေရွာင္ေတာ့ ညဳိေထြးကလည္း ေရွာင္ရသည္ေပါ့။ သို႕ေသာ္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ ေယာက္ ခင္မင္မႈသံေယာဇဥ္ ရွိေနေသးသည္ဆိုတာေတာ့ သူ႕နည္းႏွင့္သူ နားလည္ေနၾကသည္။
———————
တစ္န႕ အစ္ကိုအစ္မတို႕အပါအဝင္ အိမ္နီးနားခ်င္းကေလးမ်ား စုေပါင္းၿပီးတူတူပုန္းတမ္းကစားၾက သည္။ ထိုအထဲတြင္ သာခ်ဳိႏွင့္ညဳိေထြးက အငယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ အႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ မလွ်င္ျမန္သည့္အတြက္ သာခ်ဳိမွာ ေခြးရူးဘဝက မလြတ္ဘဲျဖစ္ေနေလသည္။
တူတူပုန္းတမ္းကစားနည္းကို ေခြးရူးလုပ္တမ္းကစားနည္းဟုလည္းေခၚသည္။ ပါဝင္ကစားၾကမည့္သူ မ်ားအားလုံး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ က်ားဗိုလ္ဆြဲရသည္။ က်ားဗိုလ္ဆြဲရာတြင္ ေနာက္ဆုံးက်န္သည့္သူက ေခြးရူးလုပ္ရသည္။ ေခြးရူးလုပ္ရသူက တစ္လံသာသာစည္းဝိုင္းအတြင္း ခြက္တစ္လုံးႏွင့္ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္၍ မ်က္စိမွိတ္ကာ တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလး ဂဏန္းစဥ္ ၅၀/၁၀၀ ထိ ရြတ္ဆိုေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း ပုန္းသူမ်ားက အၿပီးပုန္းရသည္။
ေခြးရူးလုပ္သူက ဂဏန္းစဥ္ေရၿပီးသည့္အခါ မ်က္စိမဖြင့္ခင္ “တူၿပီလား…”ဟု ေအာ္ေမးရသည္။ ထိုအခါ ပုန္းေနသူတစ္ေယာက္ေယာက္က “တူ…” ဟုျပန္ေအာ္လိုက္လွ်င္ မ်က္စိဖြင့္ကာ “တူၿပီဆိုလို႕ ဒို႕လာၿပီ၊ ငါမေခၚခင္ ခြက္အရင္ကန္တဲ့သူ ေခြးရူး” ဟုေအာ္ေျပာၿပီး ပုန္းေနသူေတြကို လိုက္ရွာရသည္။ ေတြ႕လွ်င္ စည္းဝိုင္းအတြင္းသို႕ျပန္လာကာ ပထမဆုံးေတြ႕ရွိသူ၏ နာမည္ကိုေခၚ၍ “တစ္ ႏွစ္ သုံး” ဟုဆိုကာ ခြက္ကို ေခါက္ရသည္။
ေနာက္လူမ်ားကိုလည္း ထိုနည္းတူ ေခၚ၍ေခါက္ရသည္။ အားလုံးကို ေဖၚထုတ္ႏိုင္လွ်င္ ေခြးရူးဘဝက လြတ္ေျမာက္မည္ျဖစ္ၿပီး ပထမဆုံးအမိခံရသူက ေခြးရူးဝင္လုပ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ နာမည္အေခၚမခံရခင္ စည္းဝိုင္းအတြင္းရွိခြက္ကို ေျပးၿပီးကန္ထုတ္ႏိုင္လွ်င္ ေခြးရူးသည္ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္ လည္း ေခြးရူးပင္ျပန္လုပ္ရသည္။ သာခ်ဳိသည္ ထိုနည္းျဖင့္ ေခြးရူးဘဝက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနေသာ သာခ်ဳိကိုၾကည့္ကာ ညဳိေထြးသနားလာသည္။ သို႕ေသာ္ မေခၚသည့္အတြက္ အားေပးစကားလည္း သြားမေျပာႏိုင္။
“အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ အႀကံရၿပီ၊ ဒီတႀကိမ္ျပန္ပုန္းၾကရင္ ညဳိေထြး ပထမဦးဆုံး အမိခံလိုက္မည္၊ ၿပီးလွ်င္ လာ ကယ္သူေတြ ခြက္ကိုမကန္ႏိုင္ခင္ သာခ်ဳိျမင္ေအာင္ သတိေပးမည္။ ဒါဆို သူ ေခြးရူးဘဝကလြတ္ႏိုင္မည္၊ သူ႕ေနရာကိုဝင္၍ ေခြးရူးလုပ္ရမည္၊ လုပ္ရပေလ့ေစ” ညဳိေထြး ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကိုယ္ ေက်နပ္ေနသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ပုန္းၾကသည္။ ညဳိေထြးသည္ သာခ်ဳိအလြယ္တကူ ျမင္ႏိုင္ေလာက္မည့္ ေနရာတြင္ ပုန္းေနသည္။ သာခ်ဳိ ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ လိုက္ရွာသည္။ ေဟာ… ေတြ႕ၿပီ၊ ညဳိေထြးကိုေတြ႕သျဖင့္ သာခ်ဳိစည္းဝိုင္းအတြင္း သို႕ေျပးကာ “ေဟာ့ဒီမွာ ညဳိ……” ဟုတဝက္တပ်က္ေခၚၿပီး ရပ္သြားသည္။ ခြက္ကိုေခါက္ဘို႕ ရြယ္ထားေသာ လက္သည္လည္း ေလထဲတြင္ရပ္တန္႕ေနသည္။
ညဳိေထြး သာခ်ဳိ႕ကိုၾကည့္ေနသည္၊ သာခ်ဳိကလည္း ညဳိေထြးကိုၾကည့္ၿပီး “အင္း… သူလည္း ငါ့လိုပဲ ေခြးရူးဘဝက မလြတ္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္ေလ” ဟုေတြးကာ ခြက္ကိုမေခါက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။
ထိုအခ်ိန္ တာတီးသည္ သာခ်ဳိ႕ေနာက္မွ တိတ္တဆိတ္ေျပးလာကာ စည္းဝိုင္းအတြင္းမွခြက္ကို ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ တာတီးသည္ ညဳိေထြးကို မိထားၿပီထင္၍ လာကယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ နာမည္ မေခၚရေသးမီး ခြက္ကိုကန္မိသည့္အတြက္ တာတီးေခြးရူးျဖစ္သြားသည္။ တာတီးသည္ သာခ်ဳိႏွင့္ ညဳိေထြးကို မေက်မခ်မ္းျဖင့္ၾကည့္ကာ ေခြးရူးဝင္လုပ္ရေတာ့သည္။ သာခ်ဳိကေတာ့ ဘယ္လိုေနမည္မသိ၊ ညဳိေထြးကေတာ့ သာခ်ဳိေခြးရူးဘဝက လြတ္ေျမာက္သြားသည့္အတြက္ အရမ္းဝမ္းသာေနသည္။
——————
“အဲဒီကတည္းက နင့္ကို ခ်စ္ေနမိတာ ေကာင္စုတ္ရဲ႕၊ အဟီးဟီး”
“ဟဲ့ ညဳိေထြး၊ မွန္ေရွ႕မွာတစ္ေယာက္တည္း ၿပဳံးလိုက္ မဲ့လိုက္ စကားေတြေျပာလိုက္နဲ႕ ဘယ္လိုျဖစ္ ေနတာလဲ၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းခံၾကြလာၿပီ၊ ဆြမ္းသြားေလာင္းလိုက္ဦးေလ”
“ေဟာေတာ္! ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ အဖြား”
မွန္တင္ခုန္ေရွ႕ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးေတြယဥ္လာလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ၊ ကိုရင္သာခ်ဳိေတာင္ ဆြမ္းခံၾကြလာၿပီတဲ့၊ အဟီး ဟင္းခိုးစားတာ လူမိသြားသလိုပဲ ရွက္လိုက္တာ။ ညဳိေထြး ပါးကြက္ေလးအေပၚ တို႕ဖတ္ေလးနဲ႕ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပုတ္၊ ေဖြးေဖြးေလးေပၚေနတဲ့ခါးကို ဖုံးမိေအာင္ အကႌ်စ ကိုဆြဲခ်၊ ပုဝါပါးပါးေလး ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး ဆြမ္းအုပ္ေလးပိုက္ကာ လွလွပပေလး ထြက္လာခဲ့သည္။
ဒီေန႕ ညဳိေထြးရင္ေတြ ပိုၿပီးခုန္ေနသည္၊ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ ေျခလွမ္းေတြကလည္း မမွန္ခ်င္၊ ကိုင္ထား သည့္ဆြမ္းအုပ္ေတာင္ လက္ထဲကျပဳတ္က်ေတာ့မတတ္၊ ဒီေန႕ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကိုမသိ၊ ဆြမ္းေလာင္း ေတာ့လည္း လက္ကေလးမ်ားပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
ကိုရင္သာခ်ဳိ သူ႕ကိုမ်ားၾကည့္ေနမလား၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါ ခုလိုလွေနေအာင္ ျပင္ထားတာကလည္း ကိုရင္သာခ်ဳိၾကည့္ဘို႕အတြက္ပဲေလ။ သိပါတယ္ ညဳိေထြးကို ခိုးၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ၊ အမယ္ “ရွဴး…” တဲ့ အသံ ၾကားလိုက္တယ္၊ ဒါ ညဳိေထြးရဲ႕ပါးေပၚက ေရႊဘိုသနပ္ခါးနံ႕ေလးကို လွမ္းရွဴလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ လွတယ္မဟုတ္လား၊ ညဳိေထြး ဆြမ္းေလာင္းရင္း မသိမသာ မ်က္လုံးေလး ပင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟင္ ကိုရင္သာခ်ဳိ သူ႕ကိုလည္း မၾကည့္ပါလား၊ မ်က္လုံးႀကီး စုံမွိတ္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနသည္။
“ဟြန္း ဣေျႏၵႀကီးတခြဲသားနဲ႕၊ သူ႕ကိုယ္သူ ဝါေတာ္ေလးငါးဆယ္ရ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ား မွတ္ေနလားမသိဘူး၊ အူယားလိုက္တာေနာ္၊ စိတ္ရွိလက္ရွိ မ်က္ႏွာႀကီးဆြဲလွည့္ၿပီး ညဳိေထြးအလွကို ျပလိုက္ရရင္ ဒီကိုယ္ေတာ္ စ်ာန္ေလွ်ာေတာ့မယ္”
ဆြမ္းေလာင္းၿပီး ညဳိေထြး ဆြမ္းအုပ္ေလး ေဘးခ်ကာ ထိုင္ဦးခ်ေနစဥ္အတြင္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မ်က္လႊာခ်ၿပီး ၾကြေတာ္မူသြားၿပီ၊ ညဳိေထြးကို တစက္ေလးမွ ေစာင့္ငဲ့မၾကည့္။ တစ္မနက္လုံး ျပင္ဆင္ထား လိုက္ရတာ အခုေတာ့ အလကားျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ညဳိေထြးေတာ္ေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့သည္။
“ဒီမွာ ကိုရင္သာခ်ဳိ၊ ဣေျႏၵႀကီးတခြဲသားနဲ႕ သိပ္ႀကီးက်ယ္မေနနဲ႕၊ ညဳိေထြးရဲ႕အလွမွာ ရစ္ဝဲေနတဲ့ ပ်ား ပိတုံးေတြ တပုံႀကီးရွင့္ သိရဲ႕လား။ ဒီတစ္ခါ ရွင္ ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးလို ဆက္ၿပီးလုပ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္ပိုင္းက တာတီးကိုပဲ အေျဖေပးလိုက္ေတာ့မယ္”
“တကယ္ ေျပာတာလား ညဳိေထြး”
“ေဟာေတာ္ တာတီး“
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
