ဇန္န၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၃
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး အတြက္၊ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေန ၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း အေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္ကေလး မထားနိဳင္ၾကတာကမ်ားတယ္။ ဟိုအဖြဲ႔ကလုပ္ေနတာ ေအာင္ျမင္ေနရင္ ဒီအဖြဲ႔ကလုပ္တာ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဒီအဖြဲ႔ကလုပ္ေနတာကိုလည္း ဟိုအဖြဲ႔က ၾကံဖန္ၿပီး အျပစ္ ရွာၾက ေဝဖန္ေနၾကတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။
ဒီအဖြဲ႔ ဟိုအဖြဲ႔တစ္ခုတည္းမွာကိုပဲ ဟိုလူလုပ္တာကို ဒီလူကမႀကိဳက္၊ ဒီလူလုပ္တာကို ဟိုလူကမႀကိဳက္ တာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ဒုနဲ႔ေဒး။ လူတစ္ေယာက္က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတာကို သူနဲ႔မတည့္ၾကသူေတြ က မႀကိဳက္လို႔ ေဘးထြက္ေနၾကသူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ “ေရွ႕ေသာ္လည္းေဆာင္၊ ေနာက္ေသာ္လည္း လိုက္၊ ေဘးမတိုက္နဲ႔” လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဆုံးမသြားခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိရင္ ဦးေဆာင္ လုပ္ေပါ့။ ကိုယ္က ဦးမေဆာင္ႏိုင္လို႔ရွိရင္လဲ ေနာက္လိုက္အျဖစ္နဲ႔ လက္တြဲလုပ္ၾကရုံေပါ့။ အခုေတာ့ အဲလိုလဲ မဟုတ္ဘူး။ ေဘးခ်င္းကပ္တုိက္ၿပီး ေမာတဲ့အခါ ေဘးနားကေန အသာထိုင္ၿပီး ဘုကလန္႔ေတြခ်ည္း ေျပာေတာ့ တာပဲ။ ကိုယ္မင္းသားမလုပ္ရတာနဲ႔ ပတ္မႀကီးထိုးေဖာက္တတ္တဲ့သူေတြလည္း အဖြဲ႔အစည္းတုိင္းမွာ ရွိတတ္ တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ခိုင္မာဖို႔ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု တိုးတက္ႀကီးပြားဖို႔ နည္းလမ္းေတြကို ျမတ္စြာဘုရား ဆုံးမ ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အဓိကဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လိုက္နာရမည့္ အဂၤါ ရပ္ေတြကေတာ့..။
“ထႂကြႏိုးၾကား၊ သနားသည္းခံ၊ ေဝဖန္ေထာက္ရႈ၊ ဤေျခာက္ခု၊ ႀကီးသူ႔က်င့္ရာ တရားတည္း” လို႔ သဂၤါေလာဝါဒ သုတ္မွာ ေဟာထားတာရွိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေနာက္လုိက္ေတြထက္ လုံ႔လ ဝီရိယေကာင္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အၿမဲတမ္း ႏိုးႏိုးၾကားၾကား တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေန ရမယ္။ ေနာက္လိုက္ငယ္သားေတြကိုလည္း သနားညွာတာရမယ္။ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို အားလုံးကို အညီအမွ်ေဝဖန္ေပးရမယ္။ အသင္းအဖြဲ႔ရဲ႕ တိုးတက္ေၾကာင္း ဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္း စတာေတြကို အသိဉာဏ္နက္နက္နဲနဲ႔ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ရႈျမင္သုံးသပ္ေနရမယ္။
“ကဏန္း ပုတ္သင္၊ ကိုင္းပင္ ႏြားသိုး၊ လိပ္မ်ိဳး ေခြးအ၊ ဤေျခာက္ဝ၊ နာယကမတင္ထိုက္”ဆိုတဲ့အတိုင္း ကဏန္းေကာင္မ်ားလို ေနရာတကာ လက္မေထာင္ေထာင္နဲ႔ အႂကြားသန္တဲ့လူမ်ိဳးကိုလည္း အႀကီးအကဲခန္႔လို မေတာ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းအသင္းအဖြဲ႔က တကယ္တမ္းျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အႀကီးအကဲက ေနရာတကာေလွ်ာက္ႂကြားေနလိုက္ရင္ တစ္ဖြဲ႔လုံးကို သူမ်ားေျပာ စရာျဖစ္ေရာ။
ပုတ္သင္ညိဳလို ဟိုလူေျပာလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္၊ ဒီလူေျပာလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္နဲ႔ သူမ်ားပါးစပ္ဖ်ား မွာ လမ္းဆုံးတတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နည္းတဲ့သူမ်ိဳးကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္မတင္ထိုက္ဘူး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးရဲ႕ ဒီလို အဆုံးအျဖတ္မ်ိဳးက တစ္သင္းလုံး(သို႔)တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဒုကၡေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္စကားကို ခ်ဥ့္ခ်ိန္ၿပီး ကိုယ္ ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပိုင္းခ်ား ခိုင္မာတဲ့စကားကိုသာေျပာတတ္မွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ပီသႏိုင္ပါတယ္။
ကိုင္းပင္လို စိတ္ထားေပ်ာ့ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ ဟိုဘက္ယိမ္း ဒီဘက္ယိမ္းလုပ္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးကိုလည္း ေခါင္း ေဆာင္မတင္ထိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သစ္သားနဲ႔သံလိုပဲေပါ့။ သံလိုမာတဲ့သူ ထက္တဲ့သူက ကိုယ့္ ေနရာ ဝင္ယူလာရင္ သစ္သားလို ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ကိုယ္က သူ႔အတြက္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရေတာ့မယ္။ ေနရာ တကာ ကိုယ္ကခ်ည္းလက္ဦးမႈရေအာင္ ျပႆနာကို ေဒါသနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းဖို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရဲရဲ ရင့္ရင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား စိတ္ထားမ်ိဳးထားဖို႔ကို ေျပာတာပါ။ ေၾကာက္တတ္ရင္ ရန္ကင္းတယ္-ဆိုၿပီး မုန္တိုင္း ႀကီးေတြတိုက္လာတဲ့အခါ ကိုင္းပင္လိုလူမ်ိဳးက ဘယ္သူနဲ႔မွ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေစာင္ျခဳံထဲ လက္သီးပုန္းေထာင္မေနသင့္ဘူး။ မုန္းတိုင္းႀကီးပဲလာလာ ေျမငလ်င္ပဲလႈပ္လႈပ္ က်ိဳးခ်င္က်ိဳး ေက်ခ်င္ေက် ရွင္သန္ေနတုန္း ေလာကႀကီးကို အသီးအပြင့္ေတြ အရိပ္အာဝါသေတြေပးႏိုင္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနရမယ္။ ဒီလို စိတ္ထားခိုင္မာတဲ့သူသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ထိုက္တယ္။
ႏြားသိုးတစ္ေကာင္လို ေနရာတကာမွာ မဆင္မျခင္ ယမ္းပုံမီးက် ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့သူကိုလည္း ေခါင္း ေဆာင္မတင္ထိုက္ပါဘူး။ အသင္းအဖြဲ႔ရဲ႕ ကိစၥေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ကိစၥေတြမွာ တစ္ခါတစ္ရံ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႕ ကိုင္တြယ္ရမည့္ ျပႆနာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ စိတ္ဆိုးစရာ ေဒါသထြက္စရာ ၾကဳံလာရင္ ျပႆနာ ရဲ႕ဇစ္ျမစ္ကို အရင္စဥ္းစား။ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းၿပီး သတိရွိရွိ ပညာသားပါပါ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းမွ အေကာင္း ဆုံး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။
လိပ္တစ္ေကာင္လို႔ ကိုယ့္ဘက္ကို ယက္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္မတင္ထိုက္ဘူး။ ငါ နဲ႔ ငါ့မိသားစုေကာင္းစားဖို႔ ငါတို႔အဖြဲ႔အုပ္စုေကာင္းစားဖို႔ စသည့္ျဖင့္ ကိုယ့္ေကာင္းစားေရးကိုသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သမား အတၱသမားကို ေခါင္းေဆာင္တင္လိုက္ရင္လည္း “ တစ္ေယာက္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ့္ ဖို႔ရွာ၊ သတၱဝါအေပါင္း ဆင္းရဲေၾကာင္း” ဆိုတဲ့အတိုင္း တစ္မ်ိဳးသားလုံး တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဆင္းရဲေၾကာင္းပါပဲ။ တစ္မ်ိဳးသားလုံး တန္းတူရည္တူ ေအးအတူ ပူအမွ် မွ်ေဝခံစားရမည့္ ကိစၥေတြမွာ ငါ့ဖို႔ငါ့ဖို႔ဆိုၿပီး ငါ့အိပ္ထဲခ်ည္း ထည့္သြားရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးသားလုံး ဆင္းရဲေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေအးအတူ ပူအမွ် တရားမွ်မွ်တတ စိတ္ ထားျမင့္ျမတ္တဲ့သူသာလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ထုိက္ပါတယ္။
ေခြးအတစ္ေကာင္ဟာ အစာဝေအာင္စားၿပီး ဂူထဲဝင္ တစ္ေနကုန္ စည္းစိမ္ယစ္ေနတတ္သလို ေကာင္း တာေတြစား၊ ေကာင္းတာေတြခံစားၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဇိမ္ယူတတ္တဲ့လူကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္မတင္ ထိုက္ဘူး။ အသင္းအဖြဲ႔အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ ညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္ အစဥ္မျပတ္ႀကိဳးစားေနရမယ္။ ဟုိတုန္းကဘုရင္ေတြဆိုရင္ သူတို႔က်င့္ဝတ္ထဲမွာ ညာဥ့္သုံးယာမ္ရွိတဲ့အထဲမွာ ႏွစ္ညာဥ့္ပဲ အိပ္ရမယ္လို႔ ဆိုထား တယ္။ အဲဒီလို အဖက္ဖက္က လိုေလေသးမရွိေအာင္ ႏိုးၾကားႀကိဳးစားေနတဲ့သူကိုမွ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြး ခ်ယ္ထိုက္ပါတယ္။
အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု (သို႔) တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရွိရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြ အသင္းအဖြဲ႔ေကာင္းေတြ အင္အားေတာင့္တင္းဖို႔လဲလိုအပ္ပါေသးတယ္။ ေခါင္း ေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ရထားၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ကေနာက္လိုက္အျဖစ္နဲ႔ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီညြတ္ ညြတ္ တာဝန္ေက်ေက် သစၥာရွိရွိလုပ္ေပးရမယ္။ အသင္းအဖြဲ႔တစ္ခု စည္းလုံးခိုင္မာေၾကာင္းကိုလည္း ျမတ္စြာ ဘုရားက ေဟာထားပါေသးတယ္။
“(၁)ညီညြတ္စြာ မျပတ္စည္းေဝးတိုင္ပင္ျခင္း။ (၂)အစည္းအေဝးသို႔ တစ္ညီတစ္ညြတ္တက္ေရာက္ၾက၍ စည္းေဝးတိုင္ပင္ၿပီးေသာအခါ တစ္ညီတစ္ညြတ္ထဲ ျပန္လည္ထြက္ခြါရျခင္း။ (၃)ေရွးမင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔၏ စည္းကမ္းဥပေဒကို ေလးစားလိုက္ျခင္း၊ မဖ်က္ဆီးရျခင္း။ (၄)အသက္ႀကီးကုန္ေသာ (ဝဇၨီ)မင္းတို႔ကို ရိုေသေလး ျမတ္စြာပူေဇာ္ျခင္း၊ ဆုံးမၾသဝါဒကို နာယူျခင္း။ (၅)အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္း အိမ္ေထာင္မျပဳရျခင္း။ (၆)တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ ေရွးမင္းတို႔၏ ရိုးရာအစဥ္အလာ ပူေဇာ္ခဲ့ၾကေသာ နတ္ကြန္းမ်ားကို ဗလိနတ္စာေပး ျခင္း။(၇)တိုင္းျပည္အတြင္းသို႔ မႂကြလာေသးကုန္ေသာ ရဟႏၱာတို႔လာေစျခင္းငွါ၊ ႂကြလာၿပီးကုန္ေသာ ရဟႏၱာတို႔ ခ်မ္းသာစြာေနျခင္းငွါ တရားႏွင့္အညီ ပူေဇာ္ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္း” တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
(၁) ညီညြတ္စြာ မျပတ္စည္းေဝးတိုင္ပင္မွ အသင္းအဖြဲ႔ (သို႔) တိုင္းျပည္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္ၾကမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အသင္းအဖြဲ႔(သို႔)တိုင္းျပည္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ တိုးတက္မႈေတြ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြကို တင္ျပၾကရမယ္။ နည္းလမ္း ေကာင္းေတြရွာၾကရမယ္။ စနစ္ေကာင္းေတြေဖာ္ထုတ္ၾကရမယ္။
(၂) အစည္းအေဝးကို တစ္ညီတစ္ညြတ္လာၾကၿပီး တစ္ညီတစ္ညြတ္ထဲ ဘာ့ေၾကာင့္ ျပန္ၾကရတာဆိုတာ ကိုေတာ့ အမ်ားနားလည္ၾကမွာပါ။ ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္ၾကၿပီး က်န္တဲ့သူေတြက က်န္ေနခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ ျပန္သြားၾကတဲ့သူေတြကလည္း က်န္တဲ့သူေတြကို မယုံသကၤာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ “ အစည္းအေဝးခမ္းမထဲမွာ က်န္ ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြက သူတို႔ခ်င္းဘာေတြမ်ား က်ိတ္တိုင္ပင္ေနၾကသလဲမသိဘူး” လို႔ ယုံမွားသံသယေတြနဲ႔ စိတ္ဝမ္းကြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကလည္း “ ေစာေစာျပန္သြားၾကတဲ့ေကာင္ေတြက တစ္ေနရာရာ မွာ သူတို႔ခ်င္းခ်င္း က်ိတ္တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ အေစာႀကီးျပန္သြားၾကတာပဲျဖစ္ရမယ္”လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
(၃) တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ မင္းဆိုရင္လဲ ေရွးမင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြ လိုက္နာခဲ့တဲ့ မင္းက်င့္တရား ဆယ္ ပါးကိုလိုက္နာရသလို အသင္းအဖြဲ႔ တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဆိုရင္လဲ ေခါင္းေဆာင္က်င့္ဝတ္ေျခာက္ ပါးကို လိုက္နာရပါလိမ့္မယ္။ တရားနည္းလမ္းက်သျဖင့္ အမ်ားသေဘာတူ ခ်မွတ္ထားခဲ့ေသာ စည္းကမ္း ဥပေဒ မ်ားကို မင္းႏွင့္တိုင္းသူျပည္သားအားလုံး တစ္ေျပးညီလိုက္နာရမယ္။
(၄) အသက္အရြယ္ ႀကီးမားၾကကုန္ေသာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားကို ပူေဇာ္ရမယ္၊ ၾသဝါဒကို နာယူရ မယ္ဆိုတာ တိုးတက္ေန တဲ့တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ က်င့္သုံးေနၾကတဲ့ စည္းကမ္းတစ္ခုပါပဲ။ တက္လာတဲ့ သမၼတသစ္ က အၿငိမ္းစားယူသြားၾကတဲ့ သမၼတေတြကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ သူတို႔ဆီကအၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြယူ လစာရိကၡာေတြကိုလည္း အလုံအေလာက္ေပးထားၾကပါတယ္။ လက္ရွိအဖြဲ႔အစည္းထဲမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းေတြရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းေတြ ရွိေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။
(၅) အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္း အတင္းအဓမၼအိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္မယ္ဆိုရင္ ညီညြတ္ေနတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔တစ္ခုလုံး ပ်က္စီးသြားနိဳင္ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔ႏွမ ကိုယ့္ႏွမ၊ သူ႔သမီး ကိုယ့္သမီး စသည္ျဖင့္ အျမတ္တႏိုး တန္ဘိုးထားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြကမ်ားတယ္ေလ။ ငါ့ႏွမ ငါ့သမီးေလးကို အဲဒီလို မတရား သိမ္းပိုက္ရင္ေစာ္ကားရင္ေကာ ငါဘယ္လိုေနမလဲဆိုတဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မ်ာမ်ားထားၾကမွသာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္စည္းလုံးမႈ မပ်က္စီးႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
(၆) ေရွးမင္းေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ ရိုးရာဗလိနတ္စာေကြ်းတဲ့အလုပ္ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာက ေတာ့ ဟိုတုန္းကဝဇၨီႏိုင္ငံမွာ အစဥ္အလာမပ်က္ ရိုးရာနတ္ေတြကို ပူေဇာ္ပသ ဗလိနတ္စာေကြ်းခဲ့ၾကတဲ့ ဓေလ့ ထုံးစံေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအစဥ္အလာကို ေနာက္ေနာက္မင္းေတြလက္ထက္မွာ ဖ်က္ျပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈေတြ ပ်က္စီးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အယူအဆ မတူမွ်ၾကေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ား စည္းလုံးညီညြတ္မႈေတြ ခိုင္မာေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဝဇၨီမင္းေတြခ်မွတ္ခဲ့တယ္လို႔ပဲယူဆပါတယ္။
(၇) တိုင္းျပည္အတြင္းသို႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြေရာက္လာမွ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ေဟာၾကားတဲ့တရားကို တိုင္းသူျပည္သားေတြ နာယူရမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားနာယူမွ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နားလည္ၾကမယ္။ နားလည္မွ က်င့္သုံးၾကမယ္။ က်င့္သုံးမွ သူေတာ္ေကာင္းေတြတိုးပြားလာမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြတိုးပြားမွ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအားလုံး ေအးခ်မ္းသာယာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြင္းသို႔ မႂကြလာေသးကုန္ေသာ ရဟႏၱာတို႔လာေစျခင္းငွါ ႂကြလာၿပီးကုန္ေသာ ရဟႏၱာတို႔ ခ်မ္းသာစြာေနျခင္းငွါ တရားႏွင့္အညီ ပူေဇာ္ေစာင့္ ေရွာက္ရျခင္းဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို ခ်မွတ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။
စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထားထား၊ ဥပေဒေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲထုတ္ထုတ္ ဒို႔ျမန္မာတိုင္း ရင္းသားေတြက မလုိက္နာၾကဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရႏိုင္ပါဘူး။ ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္ သဘာဝကိုက ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ ၾကံဖန္ၿပီးေတာ့ကို အျပစ္ျမင္တတ္ၾကတယ္။ လူမ်ိဳးျခားေတြ တိုင္းတစ္ပါး သားေတြအေပၚဆိုရင္ ၾကံဖန္အေကာင္းျမတ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္း တာေတြလုပ္ေနလုပ္ေန “အလကားပါကြာ ဒီေကာင္အရင္တုန္းက ဘယ္လိုေကာင္ပါ”စသည္ျဖင့္ အရင္တုန္းက အဆင့္အတမ္းနိမ့္က်ခဲ့တာေတြ အမွားလုပ္ခဲ့တာေတြကိုပါ သြားပုတ္ေလလႊင့္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ “ ရြားနားက ျမက္ ရြာႏြားမစားဘူး” ဆိုတဲ့ စကားပုံလုိပဲ ကိုယ့္ရြာသားအခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ အဆိုးျမင္ တဲ့စိတ္ေလးေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ကို္ယ့္အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ထူးခြ်န္ေအာင္ ထက္ျမက္ေအာင္ ႀကိဳးစား ျပေနေပမဲ့ စိတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးမြမ္းရမွာကို သိပ္ဝန္ေလးတတ္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လမ္းေခ်ာ္တာနဲ႔ အဆင္းကို ဘီးတတ္ေပးမယ္၊ ႏွမ္းေစ့ေလာက္အျပစ္ကေလးကို ရာဝင္အိုးေလာက္ရွိေအာင္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။
အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္သာသြားမွာ ကိုယ့္ထက္ခ်မ္းသာသြားမွာ ကိုယ့္ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္သြားမွာ၊ ကိုယ့္ထက္ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူေတြေပါသြားမွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီစိတ္ကို ဣႆာ(မနာလိုျခင္း)လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဟိုဘက္ အိမ္နဲ႔ ဒီဘက္အိမ္၊ ဟိုဘက္ရြာနဲ႔ ဒီဘက္ရြာ၊ ဟိုဘက္ေက်ာင္းနဲ႔ ဒီဘက္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းပဲ လွည့္ပတ္ၿပီး မေကာင္းျမင္ေနၾကတယ္။ ရန္လိုေနၾကတယ္။ တုိက္ခိုက္ေနၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈေတြကို တစ္ေယာက္က လိုက္ဖ်က္ဆီးေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို တစ္ေယာက္က ပိတ္ပင္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလို အခ်င္းခ်င္း လုၾကယက္ၾက စားခြက္လုေနၾကတာနဲ႔ သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ပိုင္သမွ် အဖိုးတန္ဆုံး အရာေတြကို သိမ္းပိုက္၊ဝါးၿမိဳသြားခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကဳံေတြ႔ရေပါင္းမ်ားပါၿပီ။ ဒါလည္း သခၤန္းစာယူရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သုခါ သံဃႆ သာမဂၢီ – လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ရပ္ ညီညြတ္ၾကျခင္းသည္ ခ်မ္းသာႀကီးပြားေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲလို႔ ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က စည္းလုံးညီညြတ္ေၾကာင္းတရားကိုသာ ေဟာေတာ္မူေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္သားျဖစ္ၾကတဲ့ ငါတုိ႔တစ္ေတြက အခ်င္းခ်င္း အထင္လြဲဖို႔ စိတ္ဝမ္းကြဲ ဖို႔ မေကာင္းျမင္ဖို႔ေလာက္သာ ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္။
ငါတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးက ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ သုံးပါတီကြဲတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ သုံးပါတီကြဲသလဲဆုိေတာ့ ပထမ လူက တစ္ပါတီ။ ဒုတိယလူက တစ္ပါတီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းတာက တစ္ပါတီဆိုေတာ့ သုံးပါတီကြဲၾကတာ မ်ားတယ္။ သုံးေယာက္ရွိရင္ ခုနစ္ပါတီေတာင္ ကြဲၾကေသးတယ္။ က-တစ္ပါတီ၊ ခ-တစ္ပါတီ၊ ဂ-တစ္ပါတီ၊ သူတို႔ သုံးေယာက္ေပါင္းတာကတစ္ပါတီ၊ က ႏွင့္ ခ ေပါင္းတာကတစ္ပါတီ၊ က ႏွင့္ ဂ ေပါင္းတာက တစ္ပါတီ၊ ခ ႏွင့္ ဂ ေပါင္းတာက တစ္ပါတီဆိုၿပီးေတာ့ (၇)ပါတီကြဲတတ္ၾကတဲ့လူမ်ိဳးေတြ။
အထူးသျဖင့္ အေမရိကကို ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္းေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညြတ္ေနရာကေန တစ္ေယာက္ေယာက္က ခေလာက္ဆန္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လို႔မရ၊ မျမင္ခ်င္ မေတြ႔ခ်င္၊ ရန္လိုၾက အမုန္းပြားၾကနဲ႔ တစ္စစီၿပိဳကြဲသြားၾကတဲ့ အဖြဲ႕အ စည္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အခ်င္းခ်င္းေတြမွာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ အေစာ္ကားခံရ လို႔ အခ်င္းခ်င္း မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။(ဒါက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္)
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုအျပစ္တင္ေဝဖန္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ ေရွ႕မွာေျပာတာထက္ ကြယ္ရာမွာ သြားပုပ္ေလလႊင့္အေျပာခံရတာကို နာက်ည္းတတ္ၾကတာပဲ။ လူဆိုတာ စိတ္ ဆိုးေအာင္ စတာကိုေတာ့ ခံႏိုင္တယ္။ စိတ္နာေအာင္လုပ္သြားတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ တစ္သက္လုံး အသည္းထဲစြဲသြားေအာင္ နာက်ည္းတတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို စိတ္နာေနေတာ့ ဘယ္သူခံစားရလဲလို႔ ေမးရင္ စိတ္နာသူပဲခံစားရတာပဲ။ ဟိုလူက ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ သူ႔မွာ ဘာအပူမွမရွိဘူး။ အဒီေတာ့ စိတ္နာတတ္တဲ့ အဃာတအမုန္းတရားကိုလည္း ေလွ်ာ့ႏိုင္သ မွ်ေလွ်ာ့ၾကဖုိ႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္ကေဒါသထြက္လို႔ သူတစ္ပါးကို မီးခဲနဲ႔ေကာက္ေပါက္ရင္ ကိုယ့္လက္ အလ်င္ပူ မွာပဲ။ ေဒါသမီးေလာင္တယ္ဆိုတာ ေဒါသထြက္တဲ့သူကို အရင္ဦးဆုံးအေလာင္ခံရတာ။
အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ အျပစ္ျမင္ၾက မနာလိုဝန္တိုမႈေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အခ်င္း ခ်င္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျခင္းဆိုတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ေတြနည္းလို႔ျဖစ္ၾကတာပါ။ ကိုယ္က မုန္းေနတဲ့လူတစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းတာေတြလုပ္ေနလုပ္ေန အထင္မႀကီးဘူး။ အေကာင္းမျမင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ္ ခ်စ္ခင္တဲ့သူသာ ဆိုရင္ေတာ့လဲ ၾကံဖန္ၿပီးေတာ့ကို ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ ၾသဘာေပးေနမွာပါပဲ။
“ခ်စ္ေစလို ပါးစပ္လက္ေလးသစ္၊ မုန္းေစလို ပါးစပ္လက္ေလးသစ္”ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္။ ခ်စ္ေအာင္ ခင္ေအာင္ သနားေအာင္ေျပာတတ္တာလဲ ဒီပါးစပ္ပဲ။ မုန္းေအာင္ နာက်ည္းေအာင္ ေျပာတတ္တာလဲ ဒီပါးစပ္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့ေနရာ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေလး ေျပာၾကဖို႔လဲလိုပါတယ္။
(၁) မွန္လည္းမမွန္ အက်ိဳးလည္းမရွိ သူတစ္ပါးေတြလည္းမႀကိဳက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
(၂) မွန္လည္းမမွန္ အက်ိဳးလည္းမရွိ သူတစ္ပါးေတြ ႀကိဳက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
(၃) မွန္ေတာ့မမွန္ဘူး အက်ိဳးရွိတယ္ သူတစ္ပါးေတြကလည္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳး။
(၄) မွန္ေတာ့မွန္တယ္ အက်ိဳးမရွိဘူး သူတစ္ပါးေတြကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳး။
(၅) မွန္လည္းမွန္တယ္ အက်ိဳးလည္းရွိတယ္ သူတစ္ပါးေတြကလည္း ႀကိဳက္တဲ့စကားမ်ိဳး။
(၆) မွန္လည္းမွန္တယ္ အက်ိဳးလည္းရွိတယ္ သူတစ္ပါးေတြကေတာ့ မႀကိဳက္တဲ့စကားမ်ိဳး-ရွိရာမွာ ဘုရားအစရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ေနာက္ဆုံး ႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲေျပာၾကပါတယ္။ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ မွန္လည္းမွန္ အက်ိဳးလည္းရွိ အမ်ားကႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး၊ မွန္တယ္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ပါးမႏွစ္ သက္တဲ့စကားမ်ိဳးေျပာမွသာ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့စကားမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာပါ။ မွန္ကန္အက်ိဳးရွိၿပီး သူတစ္ပါး မႏွစ္သက္တဲ့စကားမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ေျပာရလဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းက အမွန္ေျပာတိုင္း လက္ခံ ၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ မွန္ကန္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးမႀကိဳက္ေပမဲ့ အက်ိဳးရွိရာရွိ ေၾကာင္းေျပာေပးေနရတာပဲ။
မိဘကသားသမီးကို မေကာင္းတာ၊ မေတာ္တာေတြ႔လို႔ ေျပာဆိုဆုံးမတယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ဳိ႕သားသမီးေတြ က မႀကိဳက္ၾကဘူး။ မႀကိဳက္ေပမဲ့ သားသမီးေတြ ေနာင္မမွားရေအာင္ ေျပာဆိုဆုံးမေနရတာပဲ။ ဒါက သူတို႔ေလး ေတြရဲ႕ ေနာင္အနာဂါတ္ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ မိဘက အနစ္နာခံ အမုန္းခံေျပာဆိုဆုံးမရတာ။ အဖြဲ႔ အစည္းတစ္ခုမွာ ကိုယ္ကဦးစီးေခါင္းလုပ္ရတဲ့အခါ ေအာက္လက္ငယ္သားေတြက မေတာ္မတရားလုပ္ေနတာ ကို ေတြ႔ရျမင္ရယင္ သူတို႔မႀကိဳက္ေပမဲ့ ေျပာဆိုုဆုံးမရမယ္။ တားျမစ္ကန္႔ကြက္ရမယ္။ ေညာင့္စူးေနတဲ့လူတစ္ ေယာက္ရဲ႕ စူးဝင္ေနတဲ့ ေညာင့္ကိုကို ႏႈတ္ပစ္ရင္နာမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္မပစ္လို႔မွ မရတာဆိုေတာ့ နာခ်င္နာပါ ေစ ခဏနာတာပဲ ေအာင့္အည္းသည္းခံၿပီး ႏႈတ္ပစ္လိုက္ရတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့ေနရာမွာ မွန္တယ္ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီစကားကို ပိႆာေလးနဲ႔ ေဘးျပစ္ သလိုမ်ိဳးေျပာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မခံခ်င္ၾကဘူး။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာရင္လည္း ဒီကိစၥၿပီးႏိုင္တယ္။ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္းေျပာရင္ ဒီကိစၥၿပီးႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာရမယ္။ ရွင္မဟာရ႒သာရက ဆုံးမစာေရးထားခဲ့ တယ္မို႔လား “ တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍၊ ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ား သကာလို၊ ခ်ိဳလွေစ” လို႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံရမွာကို ဒုတ္ ထိုးအိုးေပါက္ သြားေျပာလိုက္ေတာ့ အကုန္လုံး ကိစၥတုန္းေအာင္ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးသြားရတာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရပါၿပီ။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရျခားေျမျခား တိုင္းတစ္ပါးမွာ လာေနၾကရတယ္။ ကိုယ္ကလူနည္းစုေလး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ေနထိုင္ၾကဘုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ အခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ အတင္းေျပာ မေကာင္းၾကံ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းကိုပဲ ေသြးထိုးေပးေနၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာေနတုန္းကေရာ သူမ်ားႏိုင္ငံသား လူမ်ိဳးျခားေတြ စည္းလုံး ညီညြတ္ၾကၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္တဲ့အခါ “ အို သူတို႔က လူနည္းစုေလးဆိုေတာ့ ညီညြတ္ၾကတာ ဘာဆန္းလဲ” လို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာခဲ့ၾကေပမဲ့ ကိုယ္လူနည္းစုအျဖစ္နဲ႔ သူမ်ားနိဳင္မွာၿပီး မွီခိုရတဲ့အခါမွာ ခ်စ္ ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ေနၾကမလားမွတ္တယ္။ ေဝးပါေသးတယ္။ ဟိုလူရွိတဲ့ေနရာဆိုရင္ ဒီလူက မသြားခ်င္ဘူး။ ဟိုလူေတြ ဦးေဆာင္လုပ္ေနလို႔ကို ဒီလူက မသြားခ်င္တာ ဆိုတာမ်ိဳးခ်ည္း ၾကဳံေတြ႔ေနရပါတယ္။
ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္မွာ အေျခခ်ေနထိုင္လာၾကတဲ့အခါမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာ အစဥ္ အလာမပ်က္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းေတြ ဆက္ၾကဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြျဖစ္ေအာင္ လွဴဒါန္းၾက ဆြမ္းပန္းေရခ်မ္းဆီမီး အသီးသီးေတြ လွဴ ဒါန္းၾကနဲ႔ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေတြက တက္တက္ၾကြၾကြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာ ေတြမွာၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဒကာဒကာမအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ အဆင္မေျပၾကတာေတြ၊ ဒကာ ဒကာမအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲၾက အသင္းအဖြဲ႔ေတြ အၿပိဳင္ဖြဲ႔ၾကတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဘက္က မေကာင္းလို႔ အဆင္မေျပၾကတာေတြရွိသလို ဘုန္းႀကီးဘက္ ေကာင္းပါလွ်က္နဲ႔ လူေတြက ဘုန္းႀကီးအေပၚမွာ ဗိုလ္က်တာ စီမံခန္႔ခြဲတာကို ဘုန္းႀကီးကမခံခ်င္လို႔ လမ္းခြဲသြားၾကတာေတြကိုလည္း ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ လူေတြက ေန႔မအားညမအား အလုပ္ေတြႀကိဳးစားလုပ္၊ ငါတုိ႔နယ္ေျမမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ရရွိလာတဲ့ ေခြ်းနည္းစာေလးနဲ႔ ေက်ာင္းေလးတစ္ ေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးဘက္က ခြ်တ္ယြင္းပ်က္ကြက္တာေတြ အတၱဆန္တာ ေတြမ်ားလြန္းေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြက လန္ကုန္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ္ကပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ဘုန္းႀကီးအေပၚ မၾကည္ညိဳတာနဲ႔ပဲ ဘုန္းႀကီးအျပစ္ေတြကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး သာသနာေတာ္ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ေနသလို သတင္းလႊင့္တတ္ၾကတယ္။ အျပင္ မွာ သတင္းလႊင့္ရုံတင္မဟုတ္ဘဲ အင္တာနက္ေတြ မီဒီယာေတြ ဘေလာ့ေတြ ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြ အသုံးခ်ၿပီး ဘုန္း ႀကီးနာမည္ပ်က္ေအာင္ သိကၡာက်ေအာင္လုပ္တတ္ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မသမာမႈေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး ခမ်ာ မီဒီယာတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာရရွာတယ္။ ကိုယ္ကဘုန္းႀကီးမို႔ ဘုန္းႀကီးဘက္က အေကာင္းျမင္ စိတ္နဲ႔ခ်ည္း ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူေလာက္ေတာင္ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြလဲ ရွိခ်င္ရွိေန မွာပါ။ ဒါသူ႔အျပစ္ သူ႔ဘာသာခံပါလိမ့္မယ္။(ဘုန္းႀကီးက သာသနာေတာ္ကိုသိကၡာက် ေအာင္လုပ္ေနတာမ်ိဳး၊ ဘုရားေဟာတရားဓမၼမဟုတ္တာေတြကို ဘုရားေဟာတရားဓမၼအျဖစ္နဲ႔ လူေတြအယူလြဲမွားေအာင္ ေဟာၾကား ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး အမ်ားသိေအာင္ ေျပာကိုေျပာျပရမွာပါ)။ ကိုယ့္မွာ ရဟန္း သီလ ရဟန္းသိကၡာမရွိပါပဲ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဒကာ ဒကာမေတြ လွဴတာတန္းတာေတြ ညာစားေနရင္ အဆိပ္ေတြ မီးရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံတုန္းသံခဲေတြ စားမ်ိဳေနရတာထက္ပိုဆိုးပါတယ္လို႔ ဘုရားရွင္မိန္႔ၾကား ထားတာပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ရဟန္းသံဃာေတြမွာ ကိုယ့္နိဳင္ငံမွာဆိုရင္ ဘုရားတစ္ဆူ ဂူတစ္လုံးဆိုသလို အမ်ားတကာရဲ႕ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးမႈေတြ တပည့္ရဟန္းသံဃာေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းမႈေတြ ခံယူရၿပီး အမ်ားတကာေလး စားျမတ္ႏိုးၾကေပမဲ့ အေမရိကန္နိဳင္ငံကိုေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွေလးစားျမတ္ႏိုးရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ ေက်ာင္းေစာင့္ဘုန္းႀကီးအဆင့္သာျဖစ္သြားခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဘိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးႀကီးလွေပမဲ့ အေမရိကန္မွာ တန္ဘိုးမဲ့ေနခဲ့ပါတယ္။ (အေမရိကန္မွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကလည္း ျမန္မာျပည္ကေန နာမည္ေက်ာ္ဓမၼကထိကေတြလာၿပီး တရားေဟာမွ တရား စစ္တရားမွန္လို႔ထင္ေနၾကတာကိုး)။ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ၾကေတာ့လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ (မလႊဲသာမေရွာင္သာ)အာပတ္အသင့္ခံၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့အေနအထားေတြ လည္းရွိတတ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုရင္ မိုင္းနတ္-၁၄ ေသြးခဲမတတ္ေအးတဲ့အရပ္ေဒသေတြမွာ ကုတ္အက်ႌ ႀကီးေတြဝတ္ၾကရတာမ်ိဳး၊ မ်က္ေတြကိုယ္တိုင္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းရတာမ်ိဳး၊ ကပ္လွဴသူမရွိပဲ အရင္ေန႔က ပို႔ထား ခဲ့ေသာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ေႏႊးၿပီးဘုန္းေပးရတာမ်ိဳးေတြရွိတတ္ပါတယ္။ (ဒါကေတာ့ ကုစားလို႔ရ တဲ့ ေသးငယ္တဲ့အျပစ္ေတြပါ) အဲဒီအခါမွာ ငါတုိ႔ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားေတြ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ ဝတ္မပ်က္ ေရးအတြက္ သံဃာေတာ္ေတြဟာ အာပတ္အသင့္ခံ သည္းခံၿပီး သာသနာျပဳေတာ္မူၾကတယ္လို႔ အျမင္ၾကည္ လင္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ငါတို႔ မ်ိဳးဆက္သားငယ္ သမီးငယ္ ေလးေတြ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာစိတ္ေလးေတြ ေမြးျမဴတတ္ေအာင္ ငါတို႔အတြက္ အနစ္နာခံ အပင္ပန္းခံၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ လာေနေပးၾကတာပဲလို႔ သနားၾကင္နာ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားသူက နည္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္လာသလဲဆိုရင္ “မခ်စ္အျပစ္ခ်ည္း”ဆိုသလိုေပါ့။ ဘုန္းႀကီးကို လူေတြက အျမင္မၾကည္လင္။ ဘုန္းႀကီးက လည္း လူေတြကို သည္းခံစိတ္မထားေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကြဲၾကၿပဲၾက သာသနာေတာ္ ဆုတ္ယုတ္ကုန္ၾကတာပါပဲ။ (တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေျပာတာပါ)။
လူႀကီးေတြက အျမင္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းပဲ လွည့္ပတ္ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ကို ကိုယ့္ေနာင္လာေနာက္ သား မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက ေရွ႕တန္းမွာ အတုံးအရုံး က်ဆုံးကုန္တာေတြကလည္းအမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ လိုက်ဆုံးတာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က စီးပြားေရးအတြက္ ရုံးရကန္ရ ရွာရေဖြရနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္တာေတြ ကေလးေတြရဲ႕ အလိုက် ကေလးေတြကို အတင္းအက်ပ္မတိုက္တြန္းခဲ့တာေတြ ေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ ျမန္မာစကားကို မေျပာတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကေလးဘဝကေန အရြယ္ေလး နည္းနည္း ရလာေလေလ မိဘနဲ႔ေဝးကြာ ဘုန္းႀကီးရဟန္းသံဃာနဲ႔ေဝးကြာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေဝးသည္ထက္ေဝးေဝး သြားၾက တယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေျပာင္းလဲျပစ္ႏိုင္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဗီဇနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ပါပဲ။ ဗီဇဆိုတာ မ်ိဳးရိုးဗီဇကိုေျပာတာပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ကိုယ္ေန႔တိုင္း ေတြ႔ၾကဳံဆက္ဆံေနရတဲ့ လူမႈအသိုင္း အဝိုင္းကို ေျပာတာပါ။ ကေလးေတြက ျမန္မာမိသားစုကေန ေပါက္ဖြားလာလို႔ ျမန္မာ့မ်ိဳးရိုးဗီဇပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေန႔စဥ္ၾကဳံေတြ႔ဆက္ဆံေနရတာက လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါးပါပဲ။ မ်ိဳးရိုးဗီဇေလးတစ္ခုေလာက္နဲ႔ ဒီက ေလးေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာစိတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာစိတ္မထား ႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ပဲယဥ္ပါး လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ပဲ ညားၾကတာကမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ေတြ တစ္ျခားတိုင္းျပည္ထဲမွာ လာေနၾကၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြတိုးတက္ပြားမ်ားလာတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သဲထဲေရသြန္ သလို ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ ႏိုင္ငံျခားမွာ မ်ိဳးကန္းကုန္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားလူမ်ိဳးေတြက ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ လာေန ၾကတဲ့အခါ သူတို႔လူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ထဲမွာ မ်ိဳးကန္းသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မ်ိဳးပြားသည္ထက္ပြားလာၿပီး အခုဆို ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္ေနတာကို သတိထားၾကဖို႔ အထူးလိုအပ္ေနပါတယ္။
အခုလို ငါတို႔ျမန္မာတိုင္းရင္းသား မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတုံးအရုံးက်ဆုံးကုန္သလို အေမရိကန္ႏိုင္ငံထဲ မွာ လာေရာက္ေနထိုင္ၾကတဲ့ တျခားလူမ်ိဳးေတြေကာ ငါတို႔လိုပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ က်ဆုံးသြားၾကသလား ဆိုတာေလ့လာ ဆန္းစစ္ရမယ္။ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ထိုင္း၊ လာအိုစတဲ့ အာရွနိဳင္ငံေတြကေန အေမရိကန္မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ၿပီး သားသမီးေတြ ပြားစီးေနၾကတာအမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ေတြက အေမရိကန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာေရာက္အေျခခ် ေနထုိင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ သူတို႔လူမ်ိဳး သူတို႔ဘာသာသာသနာ အေပ်ာက္မခံခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ က်ဆုံးတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေသးပါဘူး။ သူတို႔ေတြက ကေလးေတြ အၿမဲတမ္းေလ့က်င့္ေပး တယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္လဲ တရုတ္စကား၊ ထိုင္းစကားပဲ ေျပာခိုင္းတယ္။ အိမ္မွာ တီဗြီၾကည့္ရင္ေတာင္ တရုတ္က လႊင့္တဲ့ ခ်ယ္နယ္၊ ထိုင္းကလႊင့္တဲ့ ခ်ယ္နယ္ကိုပဲ ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ တရုပ္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြ၊ ထိုင္းေက်ာင္း ေတြမွာလည္း အၿမဲတမ္းသြားလာၿပီး ကေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းမွာရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ေအာင္ လႊတ္ေပးထားၾက တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ေတြမွာ တရုတ္စာေတြ ထိုင္းစာေတြ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေက်ာင္းေတြ မွာလည္း ကေလးေတြေပ်ာ္ေအာင္ ေပ်ာ္စရာရႊင္စရာ အစီအစဥ္ေတြထည့္သြင္းေပးတတ္ၾကတယ္။ အဒီလို ညီညီညြတ္ညြတ္ စည္းစနစ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကေလးေတြကို ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ၾကလို႔ သူတို႔ေတြမွာ ေတာ့ အက်အဆုံးနည္းခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႔ကို စံနမူနာထားၿပီး ငါတို႔တစ္ေတြလည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ျမန္မာစာသင္တန္းေတြ၊ ကေလးတရားစခန္းေတြ၊ ကေလးတရားပြဲေလးေတြ၊ ကေလးကစားကြင္းေတြ လုပ္ေပးၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ သာသနာျပဳေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ကလဲ ဒီကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္းလင္းသင္ျပေပးနိဳင္ေအာင္ အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကား ကြ်မ္းက်င္ေနဖို႔လည္း အထူးလိုအပ္လွပါတယ္။ အဲဒီ လို စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မလုပ္ၾကဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ဒုတိယမ်ိဳး ဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ေခတ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမရိကန္မွာ ေစတီေတာ္ေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ ရဟန္းသံဃာ ေတာ္ေတြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ရွိႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီလို ေရာက္ေလရာတိုင္းျပည္မွာလည္း မ်ိဳးဆက္ေတြသုဥ္း၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း လူလူခ်င္း အမ်ိဳ ခံရလို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြကန္း ျဖစ္ကုန္ၾကရင္ မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔သလို “ေရႊရင္မို႔ ဆို႔စရာ ဒို႔ျမန္မာ ဘယ္လဲ” ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးကိုေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ေျမမ်ိဳလို႔ လူမ်ိဳးမျပဳတ္ လူလူခ်င္းမ်ိဳမွ လူမ်ိဳး ျပဳတ္မယ္” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ “မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္နည္းၿပီး စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရွိရင္ လည္း လူမ်ိဳးျပဳတ္ႏိုင္ပါတယ္” လို႔ ထပ္မံျဖည့္စြက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သခၤန္းစာယူၿပီး အတုယူသင့္တာကို အတုယူၾကပါ။ ေရွာင္ ၾကဥ္သင့္တာကို ေဝးေဝးကေနေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါ။ ငါတို႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္စြာ ရွည္ၾကာခိုင္ၿမဲ မယိုင္မလဲေအာင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီညြတ္ညြတ္ ဝိုင္းဝန္းျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔-လို႔ တိုက္တြန္းရင္း…..။ (အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္တစ္ခု တည္းျဖင့္သာ ေရးသားရျခင္းျဖစ္လို႔ တိုက္ဆိုင္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ)။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
တုိက္ဆုိင္မွဳ မ်ားစြာနဲ႕ မုိ႕ ဒီ အေရး ဒီအေတြး အားလုံးကုိ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္လုိ႕ ခံယူခ်က္ ထားသူတုိင္းကုိ ဖတ္ရွမိေစခ်င္ပါတယ္ အခ်ိန္မီ ေဆးခါး ေသာင္သင့္ရင္ ေသာက္ တုိက္သင့္ရင္ တုိက္ရ မွာပါ အကြဲ အျပဲ သံသရာသည္ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႕အား မိမိတုိ႕နွင့္ အလွမ္းေဝးရာ တြႏ္းပုိ႕ေနသလုိလုိ ခံစားရပါေၾကာင္း အရွင္ဘုရား