မိုးမခခရီးသြား ဓာတ္ပုံအက္ေဆးမ်ား (၁)
ေသမင္းေတာင္ၾကားသို႔ ႏွစ္ေခါက္
ေႏြးေႏြး၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၃
မိုးမခမီဒီယာက ခရီးသြားက႑တခု တိုးခ်ဲ့လိုက္ပါတယ္။ မိုးမခရဲ့ စာေရးဆရာ ေႏြးေႏြးက မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးသြားျပီး ေရေျမသဘာ၀၊ ေဒသႏၱရ ေနာက္ခံသမိုင္းနဲ႔ တိရစာၦန္ေတြကို ေလ့လာမွတ္တမ္းတင္ခဲ့သမွ် တင္ဆက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
သည္တေခါက္ ခရီးသြားဓာတ္ပုံအက္ေဆးကေတာ့ Death Valley (ေသမင္းေတာင္ၾကား) လို႔အမည္ရတဲ့ နီဗာဒါးျပည္နယ္နဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီယားျပည္နယ္ ၾကား၊ လ့ပ္ေဗးဂပ္ျမိဳ့ေတာ္အနီးက သဘာ၀ဥယ်ာဥ္ (National Park) ျဖစ္ပါတယ္။
Death Valley
ဒီေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ျဖင့္ အပူဆုံး၊ အေျခာက္ေသြ႔ဆုံးနဲ႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာထက္အနိမ့္ဆုံး သဘာ၀ဥယ်ာဥ္ကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျမာက္ဖက္စြန္းကေန ေတာင္ဖက္စြန္းအထိ ေရာက္ေအာက္ ကားနဲ႔ ေမာင္းျပီး သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ရာသီဥတုက အေတာ္ေကာင္းျပီး သာယာတဲ့ ရာသီလို႔ ဆိုရမယ္။
ပထမဆုံး သြားခဲ့စဥ္က ေႏြရာသီမွာပါ။ အဲသည္ႏွစ္တုန္းကဆို ေမာင္းသြားတဲ့ ကားဘီးေတြမ်ား အရည္ေပ်ာ္ကုန္မလားလုိ႔ေတာင္ စုိးရိမ္မိပါေသး။ အဲသည္ေလာက္ေတာင္ ေဒသက ပူျပင္းပါတယ္။ ဘာဆို ဘာမွလည္း မေတြ႔ရဘူး။ ေတြ႔ရတာက က်မရယ္၊ က်မအမ်ဳိးသားရယ္ က်ီးကန္းေတြရယ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သဲေတာင္ပိုု႔ လႈိင္းတြန္႔ၾကီးေတြကို အနီးကပ္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေျခက်င္ေလ်ာက္ၾကပါေသးတယ္။ ကႏၱာရကင္းေျခမ်ားေတြရဲ့ ေျခရာေတြကို သဲေျမေတြေပၚမွာ ေတြ႔ရတယ္။
အစက ထင္တာကေတာ့ အပူဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ေပါ့။ ေသာက္ေရသယ္မလာဘဲနဲ႔ ကႏၱာရာထဲကို လမး္ေလ်ာက္ထြက္လာတယ္ဆိုတာကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေမ့ေနမိၾကတာေလ။ ဒါနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ကားဆီကို ျပန္လွည့္လာၾကေတာ့ သဲေတြက ေျခေထာက္ေတြကို ဆြဲထားၾကသလိုမ်ဳိး ခံစားရတယ္။ ပါးစပ္ေတြလည္း ေျခာက္လာျပီး ေရကလည္း ငတ္လာေတာ့တာပဲ။ အဲသည္ ၅ မိနစ္ေလာက္ေလး ကာလဟာ ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ၅ မိနစ္ေလာက္သာ ဆက္ျပီး လမ္းေလ်ာက္ရဦးမယ္သာ ဆုိရင္ ေရငတ္တာနဲ႔ ေသသြားမယ္လို႔ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကားဆီကို အသက္နဲ႔ ကိုယ္ အိုးစားမကြဲ ျပန္ေရာက္တယ္။ အဲသည္မွာ ေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေရတပုလင္းဟာ တသက္မွာ အရသာအရွိဆုံး ေရပါပဲ။
ကဲ … ဒီတေခါက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ျပီးမွ သြားတယ္ ဆိုုၾကပါစုုိ႔။ ေသာက္ေရနဲ႔ စားစရာေတြကိုု ကားထဲမွာ ထည့္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္စာ ရိကၡာအျဖစ္ေတာ့ ခံေလာက္ပါရဲ့။ သဲကႏၱာရထဲက အရုုဏ္တက္ေနဟာ အလွဆုုံးပဲလိုု႔ ဆိုုခ်င္ပါတယ္။ ျမဴခိုုးေတြနဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေနလုုံးၾကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တက္လာတယ္။ အသက္ရႈရပ္သြားေလာက္တဲ့ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးကိုု အျမဲပဲ အမွတ္ရေနမိေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သဲေတာင္ပိုု႔ေတြ (ေလတုုိက္စားျပီး ေပၚထြန္းေနတဲ့ သဲတြန္႔လႈိင္းေတာင္ေတြ)၊ Zabriskie Point လိုု႔ ေခၚတဲ့ တြန္႔ေခါက္ေတာင္တန္းေတြျပီးေတာ့ ေျမေခြး ၂ ေကာင္ကိုု အေ၀းေျပးလမ္းမကေန ျမင္ေတြ႔ရတယ္။
ကိုုယ္ခံစားမိတဲ့အတုုိင္းေျပာရရင္ ဒီလိုုကားေမာင္းရတဲ့ ခရီးဟာ အထီးက်န္ျပီး ဂႏၻီရဆန္တဲ့ ခံစားမႈေတြကိုု ေပးတယ္။ အရင္တခါလာတုုန္းက က်ီးကန္းေတြ႔ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ကားကိုု ရပ္ျပီး အျပင္ကိုုထြက္ ဓာတ္ပုုံရိုုက္ဖိုု႔ လုုပ္မိတယ္။ အဲသည္ေနရာက ေတာင္ၾကားနဲ႔ နီးျပီ။ အဲသည္မွာ ေတာင္ၾကားရယ္၊ မိမိကိုုယ္တိုုင္ရယ္၊ ကားလမ္းရယ္ဟာ တခုုတည္း၊ တဦးတည္းလိုုမ်ဳိး ျဖစ္သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ စြဲမက္ဖြယ္ ရႈခင္းသာလမ္းျဖစ္တဲ့ Artists Drive ကိုု ျဖတ္ေမာင္းရေတာ့တယ္။ အေရာင္အေသြးစုုံတဲ့ ျမင္ကြင္းမွာ ေလျပင္းေတြ တိုုက္ခတ္ေနတဲ့ ရုုတ္တရက္ အခ်ဳိးအေကြ႔ လမ္းက်ဥ္းေတြ အျပည့္နဲ႔ ကားလမ္းေပါ့။ ေနာက္ျပီးက်ေတာ့ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာထက္ ေပ ၂၈၂ အနက္ေအာက္အထိ နိမ့္၀င္ေနတဲ့ Bad Water ဆိုုတဲ့ ေနရာကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္တခုုလုုံးဟာ ဆားေတြခ်ည္း ဖုုံးလႊမ္းေနတယ္လိုု႔ ေျပာရမယ္။ အရင္တေခါက္တုုန္းက ဆားငန္ မငန္ျမည္းၾကည့္ခဲ့ျပီးျပီဆိုုေတာ့ ဒီတခါေတာ့ ထပ္မစမ္းေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ကိုု ငန္က်ိေနတဲ့ ဆားေတြပါ။
တေျဖးေျဖး ဆက္သြားရင္းနဲ႔ပဲ ထြက္ေပါက္လမ္းဆုုံကိုု ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ေမာင္းရတဲ့ ခရီးလမ္းဟာ တကယ္ကိုု စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ထပ္သြားျပီး သဲကႏၱာရၾကီးအေၾကာင္း ပိုုသိေအာင္ ၾကိဳးစားဦးမယ္လိုု႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။
ေႏြးေႏြး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
