၆၅ ႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ
တူေမာင္ညိဳ ၊ ဇန္နဝါရီ ၇ ၂၀၁၃
လြတ္လပ္ေရး (၆၅) ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။
တစ္တုိင္းတစ္ျပည္လံုး မၿငိမ္းခ်မ္းေသးသမွ်၊ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီ ျပည့္ျပည့္ဝဝမရွိေသးသမွ်၊ တန္းတူ ေရးႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္မရွိေသးသမွ် လြတ္လပ္ေရးသည္ မျပည့္စံု၊ မျပည့္ဝ၊ မစစ္မွန္ဟုေျပာရလိမ့္မည္။
ျပည္တြင္းစစ္သည္ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္းႏွင့္အမွ် ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ယေန႔အထိ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ပြားေနဆဲျဖစ္သည္။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေတးသံသာမ်ားျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးညစာကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခံစားသံုးေဆာင္ေနခ်ိန္တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားမွာ ျပည္တြင္းစစ္၏ အေျမာက္သံ၊ ဗံုးသံ၊ ေသနတ္သံမ်ား ေအာက္တြင္ ထိပ္လန္႔ေနၾကရသည္။ စစ္မီးေဝးရာသုိ႔ ထြက္ေျပးခုိလႈံေနၾကရသည္။ မေနာေျမတြင္ ယမ္းေငြ႔၊ ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္တို႔သည္ ေဝ့ဝုိက္စီးစင္းေနေပလိမ့္မည္။
ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနအခ်က္အလက္မ်ားကပင္“လြတ္လပ္ေရး”၏အစစ္အမွန္အဓိပၸါယ္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည္။
အရင္းစစ္လိုက္လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ ဆုိသည္မွာ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးျပႆနာ၏ အဆက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီမျပည့္ဝမႈ၊ တန္းတူေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္မရွိျခင္း၏ လက္ေတြ႔သရုပ္ေဖာ္ခ်က္လည္းျဖစ္သည္။
(ဖဆပလ) (မဆလ) (နဝတ-နအဖ) ႏွင့္ ၄င္း၏ အေမြခံ (ဗိုလ္) ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ ဟူ၍ အုပ္စုိးသူအဆက္ဆက္သာ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းစစ္က ရွိၿမဲရွိဆဲပင္၊ ျဖစ္ပြားၿမဲ၊ ျဖစ္ပြားဆဲ။
၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ၊ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ဟူ၍ အေျခခံဥပေဒ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ တန္းတူေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုေနရဆဲ၊ တုိက္ပြဲဝင္ေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးသည္ သက္တမ္းအားျဖင့္ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ပင္ ျပည့္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမရွိေသာ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ တန္းတူေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္မရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးသာျဖစ္ခ့ဲသည္။
ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပြားေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ပင္ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို “ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ” ဟု ေျပာဆိုခဲ့ဖူးသည္။
သမၼတ (ဗိုလ္) ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ က်င္းပေသာ (၆၅) ႏွစ္ျပည့္ “လြတ္လပ္ေရးေန႔” အခမ္းအနားသုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ တက္ေရာက္ျခင္းမရွိေခ်။ “လြတ္လပ္ေရးေန႔” အခမ္းအနားကို ဒီခ်ဳပ္က သီးျခားက်င္းပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ မတက္ ေရာက္သည္ကို အေသအခ်ာမသိပါ။
“ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ”ဟူေသာအယူအဆေၾကာင့္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ လက္ရွိ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကိုမူ ကာယကံရွင္မ်ား က သာ သိမည္။ သူတို႔ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားမွသာ က်ေနာ္တို႔သိႏုိင္မည္။
ယမန္ႏွစ္က “အာဇာနည္ေန႔”တြင္ အစုိးရက်င္းပေသာအခမ္းအနားသို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တက္ေရာက္ခဲ့သလို၊ ကိုယ္ပုိင္ အစီအစဥ္ျဖင့္သီးျခားသြားေရာက္၍လည္း ဂါရဝျပဳသည္။ ဒီခ်ဳပ္ဌာနခ်ဳပ္တြင္လည္း “အာဇာနည္ေန႔”အခမ္းအနား သီးျခားက်င္းပခဲ့သည္။
အစုိးရက်င္းပေသာ “အာဇာနည္ေန႔” သို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တက္ေရာက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ “သင့္ျမတ္ေရးအတြက္အေပါင္း လကၡဏာ” တစ္ခုအျဖစ္ စာနယ္ဇင္းပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕က အကဲျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုႏွစ္ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အခမ္းအနားသုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဖိတ္ၾကားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္းေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တက္ေရာက္ျခင္းမရွိခဲ့။ တုိင္းရင္းသားပါတီ ၂ ခု (ခ်င္းႏွင့္ရခုိင္) မွ ဥကၠ႒ ၂ ဦး ဖိတ္ၾကားခံရေသာ္လည္း တက္ေရာက္ျခင္းမရွိဟု သိရသည္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားပါတီဥကၠ႒က ေသြးခ်င္းကခ်င္တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ား ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အတိ ဒုကၡေရာက္ေနရခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ညစာစားပြဲမွ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို သူသည္ မ်ိဳခ်ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ခံစားခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ေျပာသြားသည္ကို နားေထာင္လုိက္ရပါသည္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားပါတီဥကၠ႒၏ ခံစားခ်က္သည္ မွန္ကန္ေလးနက္ေသာ ခံစားခ်က္ ပင္ျဖစ္သည္။
လြတ္လပ္ေရး၏ အရသာကို တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတုိင္း၊ ျပည္သူျပည္သားတုိင္း အျပည့္အဝ၊ အညီအမွ် ခံစားၾကရမည္သာ ျဖစ္ သည္။ သုိ႔မွသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ အဓိပၸါယ္ရွိေပလိမ့္မည္။ အႏွစ္သာရရွိေပလိမ့္မည္။ အတိတ္သမုိင္းမွ လက္ရွိပစၥဳပၸန္အထိ ျပန္ၾကည့္ လွ်င္လြတ္လပ္ေရး၏အရသာသည္ အုပ္စုိးသူ အဆက္ဆက္ကသာ ခံစားခဲ့ရေသာ၊ ခံစားေနၾကရေသာ ဇိမ္ခံအခြင့္အေရးတစ္ခုမွ်သာျဖစ္ ခဲ့သည္။ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းသားျပည္သူအမ်ားစုမွာ လြတ္လပ္ေရး၏အရသာကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ခံစားခဲ့ရ ျခင္းမရွိေသးပါ။
တနည္းဆုိရလွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏လြတ္လပ္ေရးဆိုသည္မွာ ထုိႏုိင္ငံ၊ ထိုအမ်ိဳးသား၊ ထိုျပည္သူမ်ား၏ စီးပြားေရးအရ ႏုိင္ငံေရး အရ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ အမွီအခုိကင္းမႈကုိ ေဖာ္ျပျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရး ၆၅ ႏွစ္ သက္တမ္းအတြင္း အမွီအခုိကင္းေသာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးထူေထာင္မႈလုပ္ငန္းတစ္ရပ္ႏွင့္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ရာ အမ်ိဳးသားထုတ္ကုန္တစ္ခုကို လက္ညွဳိးထုိးျပပါဟုဆုိလွ်င္ မည္သည့္အရာကို က်ေနာ္တို႔ျပသၾကမည္နည္း။
ႏုိင္ငံ၏ အဓိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ လယ္ယာထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသည္ ႏြားႏွင့္ဖက္၍ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ိဳးေနရဆဲ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိ္င္ငံလူဦးေရ၏ ၇၀%ေသာ လယ္သမားမ်ားမွာ ဆင္းရဲမြဲေတၿမဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ လယ္ေျမယာေျမမ်ားလုယက္သိမ္းပိုက္ခံ ေနရဆဲပင္ျဖစ္ပါ သည္။ အမ်ိဳးသားလကၡဏာေဆာင္ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုသည္မွာ မည္သည့္ အရာကို က်ေနာ္တို႔ေခၚဆိုၾကမည္နည္း၊ လက္ညွိဳးထိုးျပၾကမည္နည္း။
နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ထံမွ “လြတ္လပ္ေရး”ကို စာခ်ဳပ္မ်ား ( ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္/ ျမ- ကရြန္ဘီစာခ်ဳပ္/ လက်္ာ-ဖရီးမင္း စာခ်ဳပ္) ျဖင့္ရယူခဲ့စဥ္က ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသည္ ႏုိင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ပင္ လြတ္လပ္ေသာ္ျငားလည္း စီးပြားေရးအရ မလြတ္လပ္ ဟု အကဲျဖတ္ခဲ့ၾကသည္၊ ေဝဖန္ေထာက္ျပခဲ့ၾကသည္၊ “လံုးဝလြတ္လပ္ေရး”အတြက္ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုး ညီၫြတ္စည္းလံုးကာ တိုက္ပြဲဝင္ ၾကရမည္ဟု ေဆာ္ၾသ စည္းရံုးခဲ့ၾကသည္။
ယခု သက္တမ္း ၆၅ ျပည့္ခဲ့ေသာ “လြတ္လပ္ေရး” အဓိပၸါယ္ကို ျပန္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလိုက္ေသာအခါ စီးပြားေရးဘက္တြင္ လည္း အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ အျခားႏုိင္ငံေပါင္းစံုကို မွီခိုၿမဲမီွခိုေနရဆဲျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးဘက္တြင္လည္း တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားမွာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္းမရွိ၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ တန္းတူေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ား ျပည့္ျပည့္ဝဝမရွိခဲ့ေၾကာင္း ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔ အႀကံဳအရ သိရွိလာခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္သည္။
သို႔အတြက္ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ေသာ “လြတ္လပ္ေရး”သည္ ႏုိင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ ျပည့္ဝေသာ၊ အမွီအခိုကင္းေသာ တကယ့္လြတ္လပ္ေရး မဟုတ္ဘဲ၊ အမည္ခံလြတ္လပ္ေရး၊ အုပ္စုိးသူမ်ားတြက္ ခံစား၊ စံစားစရာ ဇိမ္ခံလြတ္လပ္ေရးမွ်သာ ျဖစ္ေနေသး သည္ဆုိ သည့္ အခ်က္မွာ ပုိ၍ထင္ရွားလာပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ “ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ” အယူအဆ မည္သို႔ျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ္မသိေသာ္လည္း၊ တုိင္းရင္း သားျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ႏုိင္ငံေရးအရ လံုးဝလြတ္လပ္ေရး (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး) ႏွင့္ စီးပြားေရးအရ အမီွအခုိကင္းေရး (ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမီွခိုေနရမႈမွ လြတ္လပ္၍ ကိုယ္ပုိင္အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးထူေထာင္ႏုိင္ေရး) တုိ႔သည္ “ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ” ၏ အဓိက လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးေတာ၊ စဥ္းစားေနမိပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
