ႏွစ္ဆယ့္တႏွစ္တာ မေလးရွားမွာ ႏွင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားဘ၀အေၾကာင္း – အပုိင္း (၂)

အဲဒီ ကာလမ်ားကေတာ့KUALALUMPUR မွာ ဗမာဆုိင္ဆုိတာလုံး၀မရွိေသးဘူးေလ။ ယခု MY DIN.. အရင္ကေတာ့ METROJAYA ေပ့ါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာေတြအမ်ားစု ရွိတဲ့ေနရာက အဲဒီ.CENTRAL MARKET. တုိ႔ . MY DIN. တုိ႔  .KOTARAYA .. ရယ္.. BANKOK BANK.. ေရွ႕ က ကြက္လပ္ေလးပါပဲ။ အခုလုိလည္း ဗမာကုန္စုံဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ လည္းမရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ လုိေျပာ တတ္ရုံနဲ႔ သိပ္ျပီးခရီးမေပါက္ဘူး။ မေလးလုိကုိ ေျပာနဳိင္ဆုိနဳိင္မွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ မေလးအိႏိၵယ အမ်ားစု ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကုိေျပာနဳိင္တာမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းေျပးဆြဲေနတဲ့မီနီဘတ္စ္ေလးေတြကလည္း သီးသန္႔ကားဆုိျပီးရွိေသးတယ္။ မွန္အလုံပိတ္ကားေလးေတြေပ့ါဗ်ာ၊ သူကေတာ့ အဲယားကြန္းပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးမီနီဘတ္စ္ေလးေတြကေတာ့ အဲယားကြန္းမပါဘူး။ ႐ုိး႐ုိး မီနီ ဘတ္စ္ကေတာ့ ကားခကုိ အပုိင္းလုိက္ခြဲယူတာ …သီးသန္႔မီးနီဘတ္စ္ေလးေတြကေတာ့ ဘယ္မွာဆင္းဆင္း ခရီးဆုံး..ေကအယ္လ္ခ အထိ ယူတယ္..သူက သီးသန္႔မီနီဘတ္စ္ အဲယားကြန္းကုိး။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလမ်ားဆီက ေငြလႊဲရင္ အခု ဆြန္ဂုိင္း၀မ္းနဲ႔ ေလာ့ထ္တဲန္း lot .10  plaza နားက ဟြန္ဒီေငြလႊဲလုပ္တဲ့ ဦးတင္ေရႊလား.ဦးခင္ေရႊလား (နံမည္ေမ့ေန)..မသိဘူး ..ရွိတယ္။ သူဆီမွာ ေငြသြားလႊဲရတယ္။ မေလးရွား မွာ ပထမဆုံးေငြ လႊဲလုပ္တဲ့သူေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေငြလႊဲရင္ၾကာတယ္။ တပါတ္ ..ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ထိကုိ ၾကာတတ္တာ.၊ အဲဒီတုန္းက လုတာေတြ ၊ယက္တာေတြ မရွိဘူး။ ဆုိင္ကယ္စီးေဆာင္းတဲ့ ဦးထုပ္ ဟဲလ္မက္  ေတြဆုိရင္ ဆုိင္ကယ္ေပၚမွာတင္ထားခဲ့တာ၊ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ၾကည့္မွန္ဂုိင္းေပၚခ်ိပ္ထားခဲ့ ၊ တညလုံးထား လုံး၀မေပ်ာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ မယူဘူး။ စိတ္ခ်ရတယ္။ေနာက္ျပီး ေနရာ ေဒသ မတူဘူး။ တခ်ဳိ႕ေနရာေဒသက ရဲေတြၾကေတာ့ ပုိက္ဆံေတာင္းတတ္တယ္။ စာအုပ္မရွိရင္ ပါမစ္မရွိရင္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ရဲ ေတြက အကူအညီေတာင္ေပးၾကတယ္။တေနရာနဲ႔တေနရာမတူဘူး။ အဲဒီတုန္းကက်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေခတ္စားတာ တခု ရွိ တယ္။ အဲဒါကဘာလဲဆုိေတာ့ ေရႊ မက်င္နဲ႔ ၊  ငါး မမွ်ားနဲ႔ ၊ ျမင္းမစီးနဲ႔ဆုိတဲ့ စကားပဲဗ် …အထာစကားေတြေပ့ါ။  ေရႊမက်င္နဲ႔ဆုိတာ ေရႊမ ေတြကုိ ၾကင္နာတာေတြမလုပ္နဲ႔ ..(ေရႊမဆုိတာ ဗမာမိန္းကေလးမ်ားကုိဆုိလုိ) ျပႆနာတက္မယ္ေပ့ါ။ အဲလုိဆုိလုိတာ။ ငါးမမွ်ားနဲ႔ ဆုိတာ က  မူးယစ္ေဆး၀ါးေပ့ါ။ (ကြန္မက္သာဇင္ေခၚမယ္ထင္တယ္) ေခ်ာင္းဆုိးရင္ေသာက္တဲ့ေဆးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ပန္းေရာင္အရည္ေလးေတြ ..အဲဒါကုိ ဘာနဲ႔ေရာထားလည္း က်ေနာ္လည္းသိပ္မသိဘူး။

အဲဒီတုန္းက အထာစကားကေတာ့  ငါး စားတယ္… ငါးမွ်ားတယ္ေပ့ါ။ ငါးစြဲသြားရင္လည္း ဘိန္းစားလုိပဲ ျဖစ္ေနတာ..လူရုပ္မေပါက္ဘူးေလ။ ေနာက္ ျမင္းမစီးနဲ႔ဆုိတာ .. အဲဒီတုန္းက စႏုိကာဆုိင္ (ဘိလိယက္ထုိးတာပါပဲ) ေတြမွာ စႏုိကာထုိးတယ္။  … အဲဒီေနာက္မွာ ျမင္းေလာင္း တဲ့စက္ေတြရွိတယ္။ ျမင္းျပဳိင္ပြဲ ေပ့ါ ..ပုိက္ဆံကုိ ေကာင္တာမွာ အေၾကြသြားလဲ ရတယ္။ျပီးရင္ ကိုယ္ၾကဳိက္တဲ့စက္ခုံေရွ့မွာ လူေတြ၀ို္င္းစုျပီး ေလာင္းၾကေပါ့၊ ျမင္းက စုံတြဲေပ့ါ။ ကုိယ္ၾကဳိက္သေလာက္ထုိးလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္ထုိးတဲ့ ျမင္းစုံတြဲနံပါတ္က ပန္း၀င္ရင္ ပုိက္ဆံအမ္းေပး တယ္။ အဆနဲ႔ ေလွ်ာ္တာေပ့ါ။ အဲဒီျမင္းကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။  အစပထမထုိးရင္ေတာ့ တခါ ႏွစ္ခါ  သုံးခါေလာက္ေတာ့  ေလွ်ာ္ေပးလုိက္တာပဲ။ တက်ပ္ဖုိးထုိးလုိက္ရင္ တခါတေလ ၁၀၀ ရင္းဂစ္ေလာက္ ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဟုတ္ျပီဆုိရင္ ျမင္းရုံထဲမွာ ျမင္းေလာင္းတာ။ ပထမ တရက္ႏွစ္ရက္ကေတာ့ တေန႔ကုိ ရင္းဂစ္ ၆၀ ေက်ာ္ရလုိက္၊ ၁၀၀ေက်ာ္ရလုိက္နဲ႔ ဟုတ္ေနတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြ လည္းၾကေတာ့  က်ေနာ္ကလည္း ေလာဘတက္ျပီး နဲနဲမ်ားမ်ားေလးထုိးတာ။ ထုိးရင္းထုိးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖုိ႔ ေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး။ အကုန္ ကုန္ပါေလေရာ။ အဲဒီလုိ ျမင္းထုိးလုိ႔ ႐ႈံးတဲ့အခါဆုိရင္ (ျမင္းကန္တယ္လုိ႔ေခၚတယ္) ရွိသမွ် လစာ အကုန္ ကုန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္းမစီးနဲ႔လုိ႔   ေျပာဆုိၾကတာပါ။

ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၂ – ၉၄ ေလာက္ထိ မေလးလူငယ္ေတြအမ်ားစုက ဆံပင္အရွည္ထားၾကတယ္။ ဗမာလူငယ္ေတြလည္း ဆံပင္အရွည္ထားၾကတယ္။ တီရွပ္အနက္ေရာင္ေတြ၊ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ေတြေပါ့။ မေလးနဳိင္ငံသားလူငယ္ေတြေရာ ဗမာနဳိင္ငံသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ ..တီရွပ္အနက္ ..ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေတြနဲ႔ ၊ တီရွပ္ရဲ့ရင္ဘတ္က စေတကာတံဆိပ္ေတြကလည္း မုိက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ပုံေတြ၊ အ႐ုိးေခါင္းပုံေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ အဲဒီတုန္းကမေလးရွားမွာ ဘာေတြေခတ္စားေနသလဲဆုိရင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး နံပါတ္သရီးနဲ႔ နံပါတ္ဖုိးတုိ႔နဲ႔ ဘဏ္ေတြမွာ ဓါးျမတုိက္တာ အရမ္းေခတ္စားတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ဗမာလူမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထုိးတတ္ၾကတဲ့ tattoo (ေဆးမွင္ေၾကာင္အရုပ္) ဆုိတာ မေလးနဳိင္ငံမွာ အထူးအဆန္းပဲ။ အဲလုိ tattoo အရုပ္ထုိးထားတဲ့သူဆုိရင္ လူမုိက္ ေတြ လုိ႔သေဘာထားတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီတုန္းက မေလးရွားမွာ gangster ဆုိတဲ့လူဆုိးလူမုိက္ေတြဟာ tattoo ရုပ္ေတြပါတယ္။  က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းက လက္ေမာင္းမွာ tattoo ထုိးထားတယ္။ စိန္ေဂၚလီဂုိဏ္း ေပါ့။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ တခ်ိန္က ရုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းက အဲဒီစိန္ေဂၚလိီဂုိဏ္းကလုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းလက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ စက္၀ုိင္းပုံေတြ tattoo ရုပ္ေတြပါတာကုိး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္ ဗမာျပည္မွာလည္း ေက်ာ္ဟိန္းကေခတ္စားတဲ့အခ်ိ္န္ဆုိေတာ့ သူလည္း အားက်ျပီးထုိးခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က ကရာေတးတုိ႔..လက္ေ၀ွ႔တုိ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္။ လူကလည္း ခပ္သြက္သြက္ဆုိေတာ့ သူ႔ကုိေတာ့ တရုတ္ေတြကေရာ မေလး ေတြကေရာ “ကြၽတ္”  တယ္ေပ့ါဗ်ာ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေတာ့ သူ႔ကုိသာေခၚလုိက္ ..ကိစၥအားလုံးကုိ ျပီးတယ္။ ေနာက္ဒီေကာင္ကအဂၤလိပ္စကားတင္မဟုတ္ဘူး။  မေလးစကားကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပာနဳိင္တယ္။ ဒီေကာင့္ကုိ တရုတ္သူေဌးေတြကေခၚတာ .. “တုိက္ေဂၚ” လုိ႔ ေခၚတယ္။ တုိက္ေဂၚ ဆုိတာ မေလးအေခၚမွာေတာ့ လူဆိုးေတြလူမုိက္ေတြေပါ့။

အဲဒီတုန္းက ျပႆာနာတခုခု ျဖစ္လုိ႔ ေမးၾကရင္ မင္းက  “ တုိက္ေဂၚ” လားလုိ႔ ေမးေလ့ေမးထ ရွိၾကတယ္။  ဗမာေတြကလည္း အဲဒီကာလက ခ်စ္စရာအေလ့တခုကုိ က်ေနာ္ေျပာအုန္းမယ္။ ဗမာမိန္းကေလးေတြက တျခားနဳိင္ငံသား..မေလးတရုတ္တုိ႔ မေလးတုိ႔နဲ႔ယူတာ မရွိသ ေလာက္ နဲတယ္။ ယူလည္းမယူၾကဖူး။ အမ်ဳိးခ်စ္တာလား.. နဳိင္ငံျခားသား မယုံတာလားမသိဘူး။ ဗမာ ဗမာအခ်င္းခ်င္းပဲ ယူေလ့ရွိတယ္။ ရည္းစားထားရင္လည္း အဲလုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ဗမာမိန္းကေလးတေယာက္ကုိ လြန္လြန္က်ဳးက်ဳးလုပ္မိျပီဆုိရင္ေတာ့.. ယူေတာ့ပဲ ၊ မယူပဲနဲ႔ ထားရစ္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ အဲဒီက်န္ခဲ့တဲ့မိန္းကေလးက တျခားဗမာေယာက်ၤားေလးေတြကုိေျပာျပလုိက္။ အဲဒီေကာင္ မေခ်ာင္ဘူး။ ေျမ လွန္ရွာတာ.. သူမ်ားနဳိင္ငံမွာ ကုိယ့္ဗမာမိန္းကေလးမယူနဳိင္ဘဲနဲ႔ ေစာ္ကားရသလားဆုိျပီးေတာ့ ၀ုိင္းသမေတာ့တာပဲ။ မိန္းကေလးေတြကုိ အဲဒီကာလက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ တန္ဖုိးထားၾကပါတယ္။ေမာင္ႏွမသားခ်င္းလုိကုိ ဂရုစုိက္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္လည္း ျမဳိ႔ေနလူ တန္းစားမ်ားၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွားကုိ လာၾကတဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အဂ်ၤင္နီယာ ဆင္းေတြ၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ အထက္တန္းစာေရးမေတြ၊ စာေရးေတြ၊ အဲလုိလူေတြမ်ားပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အလုပ္တခုကေန ေနာက္တခုကုိေျပာင္းရင္ပြဲစားခ ေပးရတယ္။ အလုပ္အမ်ဳိးအစားနဲ႔ ၀င္ေငြေပၚမူတည္ျပီး ပြဲစားခေပးရတယ္။ ပြဲစားခက ရင္းဂစ္ ၁၅၀ ကေန ၂၅၀ ထိကုိေပးရတာ။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွားကုိလာရင္ ပုံစံႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔လာၾကတယ္။ တမ်ဳိးက ေအာက္ လမ္း ေခၚတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လာတဲ့ပုံစံမ်ဳိး။ ေခ်ာင္းေက်ာ္..ေျမာင္းေက်ာ္ေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္တမ်ဳိးက ရန္ကုန္ကေနျပီးေတာ့ တရား၀င္ passport နဲ႔ ရန္ ကုန္ ထုိင္းသံရုံးမွာဗီဇာယူျပီး ထုိင္းကုိအရင္လာတယ္။ ထုိင္းက ေလဆိ္ပ္က အဲဒီတုန္းက ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ပဲ။ အခုသု၀႑ဘုမၼိ ေလဆိပ္ ဆုိတာမရွိေသးဘူး။ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကုိ ျမန္မာနဳိင္ငံကူး passport နဲ႔၀င္ေပါ့။ အဲဒီကေန ဗီဇာတလတုံးေလး ထုေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီက ေန ရထားနဲ႔ မေလးနယ္စပ္ျမဳိ႕ေလးျဖစ္တဲ့ ဆြန္ဂုိင္းဂလုပ္ဂ္ကုိ ဆင္းရျပီး မေလးထဲကုိခုိး၀င္ၾကရတာပါ။

အခုလုိ  ေကာလင္း (calling) ဆုိတာ အိမ္မက္ေတာင္မမက္နဳိင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စစ္အာဏာရွင္စစ္တပ္ နဲ႔အတူ ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ (ေထာက္လွမ္းေရး) တန္ခုိးထက္ေနတဲ့အခ်ိ္န္ေပါ့။ ထုိင္းဖက္ကမ္း ဆြန္ဂုိင္းဂလုပ္ဂ္ကေန ဒီဖက္မေလးနယ္စပ္ျမဳိ႕ ကုိတာဘာဒူးဖက္ကုိ ခုိး၀င္မိျပီလဲဆုိေရာ ထုိင္းဗီဇာနဲ႔ ျမန္မာpassport က သုံးမရေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါ မစ္ ( permit ) ဆုိတာ မေပးေသးဘူး။ ဟုိးအရင္ ရထားတဲ့သူေတြသာ ရွိၾကတာ။ အဲဒီတုန္းက မေလးပါမစ္က တံဆိပ္တုံးၾကီးေတြထုေပးတာ၊ ႏွစ္ခုတြဲေလး။ တခုက အၾကီး၊ တခုကအေသးေလး။

က်ေနာ္တုိ႔အရင္က်တဲ့သူေတြကေတာ့ passport က ခုလုိ ေသးေသးေလးမဟုတ္ဘူး။ အၾကီးၾကီးပဲ။ လက္တ၀ါးေလာက္ရွိတယ္။ ဓါတ္ပုံကုိ ေတာ့ ပထမစာမ်က္ႏွာအတြင္းဖက္မွာ ကလစ္ၾကီးနဲ႔ ရုိက္ထားျပီး ဓါတ္ပုံတျခမ္းေလာက္ကုိ passport ထုတ္ေပးတဲ့ဌာနက တံဆိပ္အ၀ိုိင္းတုံးၾကီးထုေပးထားတယ္။ အဲဒီလုိသူေတြသာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ေတြရွိၾကတာဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ရွိတဲ့သူေတြကလူနည္းစု.. ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးနဲ႔ ေပါ့။ သူတုိ႔က ဘယ္ကုိမသြားနဲ႔ ..ဘယ္ေနရာကုိမသြားနဲ႔ လုိ႔ျခိမ္းေျခာက္ျပီးေျပာထားရင္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မသြားရဲေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ကအဲဒီတုန္းကဘာမွမရွိဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ….. ရဲဖမ္းမိလုိ႔ မရွင္းနဳိင္ရင္ camp ထဲေရာက္၊ အဲဒီကေန ျမန္မာ ျပည္ျပန္ပုိ႔ရင္ …နဳိင္ငံေရးနဲ႔မကင္းတဲ့သူေတြဆုိေတာ့  ဗုိလ္ခင္ညြန္႔လက္ထဲေရာက္ရင္ အမဲ ဖ်က္ေတာ့မွာကုိး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သတိထားရတာေပါ့။

passport နဲ႔ ထုိင္းနဳိင္ငံထိ တရား၀င္ေပမဲ့ မေလးရွားနဳိင္ငံထဲလည္းေရာက္ေရာ တရားမ၀င္ေတာ့ဘူး။ မေလး ပါမစ္ ( permit ) အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္မွမရွိပဲကုိး၊ ဆုိေတာ့ မေလးအလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္မရွိပဲနဲ႔ ေကအယ္လ္ျမဳိ႔ထဲကုိ လမ္းသလားတဲ့ သူေတြေတာ့ ရဲ နဲ႔ေတြ႔ရင္ ရဲက အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ရွိမရွိေမးတယ္စစ္တယ္ ၊မရွိရင္ေတာ့  ရဲ က ဖမ္း၊ . KOTARAYA နားမွာမိရင္ေတာ့ .KOTARAYA.ကုန္တိုိက္ေဘးက လမ္းၾကဳိလမ္းၾကားေလးထဲကုိလက္ဆြဲေခၚသြားျပီးအကုန္ႏႈိက္ရွာေတာ့တာ ၊ အဲလုိပဲ METROJAYA,ကုန္တိုက္နားမွာမိရင္ အဲဒီကုန္တုိက္ေဘးေဒါင့္ေနရာမွာတုိ႔၊တခါ  BANKKOK ဘဏ္နားမွာမိရင္လည္း  ခပ္လွမ္းလွမ္းေခ်ာင္တခုခုတုိ႔ေနရာမ်ဳိး.. CENTRAL MARKET လုိေနရာမ်ဳိးမွာရဲ ဖမ္းမိရင္လည္း  အဲဒီစင္ထရယ္မားကက္ ေနာက္ဖက္လူမျမင္တဲ့ေနရာကုိ လက္ဆြဲေခၚသြားျပီးအကုန္ႏႈိက္ရွာျပီး ေတြ႔ရင္အကုန္ယူေတာ့တာ၊ရွာလုိ႔မေတြ႔ရင္ . ေငြေတာင္းတယ္။မေပးနဳိင္ရင္( camp ) ထဲကုိ ပုိ႔ေတာ့တာပဲ။တခါကေတာ့ က်ေနာ္ကုိ ရဲ ဖမ္းတယ္။ ျမဳိ႔ထဲမွာမဟုတ္ဘူး။ cheras baru. ဖက္မွာ၊..ရဲ က မိီးတန္းကား ( petrol )ကင္းလွည့္တဲ့ကားေပါ့။က်ေနာ့္ကုိ ကားထဲအတင္းထည့္ျပီး ကားေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ခန္းထဲမွာ ေနာက္ရဲတေယာက္က က်ေနာ့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီခါးပတ္ကုိအတင္းခၽြတ္ခုိင္းတယ္။

ျပီးေတာ့ ..ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကုိ အတင္းဖြင့္ျပီး အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီထဲကုိလက္ႏႈိက္ရွာတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ကမေလးလုိသိပ္မကၽြမ္းက်င္ေသးဘူး။အဂၤလိပ္လုိပဲေျပာလုိက္တယ္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲမွာ ပုိက္ဆံမရွိဘူး။ ..*** ပဲ ရွိတယ္ လုိ႔က်ေနာ္ေျပာလုိက္တယ္။ စိတ္ကလည္းညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ေနာက္ျပီးပုိက္ဆံကလည္း ငါးက်ပ္ပဲပါတာဆုိေတာ့ ေပးလုိက္ရတယ္။ ပုိက္ဆံဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေရွ့အိပ္ေလးထဲ ထည့္ထားတာ၊ ၊ ျပီးေတာ့ ..ကားေပၚကေန အတင္းဆင္းခုိင္းတယ္။ သူဆင္းခိုင္းတဲ့ေနရာကုိ က်ေနာ္ကမသိဘူး။ဒါနဲ႔ ..ဒီေနရာကုိ ငါမသိဘူး။ မင္းတုိ႔ငါ့ကုိ ဖမ္းခဲ့တဲ့မွတ္တုိင္ကုိျပန္ပုိ႔ေပးလုိ႔ေျပာလုိ႔ ..ျပန္ေတာ့ပုိ႔ေပးတယ္။ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ကုိအတင္းယူသြားတယ္။ လမ္းစားရိတ္ ျပား ၇၀ ဆင့္ေတာင္မနဲေတာင္းယူရတယ္။ မေလးကရဲ ေတြ..အဲေလာက္ ငတ္ၾကီးက် တာ .? ..အဲဒီတုန္းက လစာထုတ္လုိ႔ ျမဳိ႔ထဲကုိေငြလႊဲဖုိ႔သြားမယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရတယ္။  ရဲ နဲ႔ တုိးလုိ႔ကေတာ့  ရဲက ေတြ႔သမွ် အကုန္သိမ္းေတာ့တာ၊ တခါသား ဆုိ ..က်ေနာ္သူ႔ငယ္ခ်င္း ကမာရြတ္က ၊ မင္းမင္း တဲ့ ..သူက လစာကုိ ေလးငါးလေလာက္စုထားတာ ၊ သူတုိ႔႔မိသားစုေနတဲ့အိမ္ဂရံကုိမိဘေတြက အဆင္မေျပလုိ႔ေပါင္ထားတာကုိ ျပန္ေရြးေပးဖုိ႔ ေငြမွီေအာင္ေလးငါးလစုထားတဲ့ေငြ သြားအလႊဲမွာ ယခု MYDIN,  အရင္က METROJAYA. ေပါ့။အဲဒီမွာ ရဲ က ဖမ္းျပီး စစ္တာ ..အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ မရွိေတာ့ ရဲ က ပါသမွ် ေငြ အားလုံးကုိ အကုန္ယူလုိက္တယ္။ မင္းမင္း ခဗ်ာ …ထုိင္ရွိခုိးျပီးေတာင္းပန္တာ ၊ မရဘူး …ရဲက မင္းမင္းဆီက မေလးေငြ ၄၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္လည္း ယူလည္းျပီးေတာ့ ေျပးေတာ့တာ ..ရဲက အဲဒီေနရာမွာကုိ မေနေတာ့ဘူး။ မင္းမင္းခဗ်ာမ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စိီးက်လာျပီးဒီေကာင္လည္းဘာမွကုိစကားမေျပာနဳိင္ေတာ့ပဲ ငုပ္တုပ္ထုိင္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြကအဆက္အျပတ္ ကုိစီးက်လာတာ .. က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ထိခုိက္တယ္။ ခုခ်ိန္ထိ မ်က္လုံးထဲက မထြက္ဘူး။  ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္ကမာရြတ္မွာရွိေနတဲ့ သူ႔မ္ိသားစု အိမ္ဂရံေပါင္ထားတာကုိ သူ႔မိသားစု ဘယ္လုိရွင္းမလဲ ..? သူမိသားစု မရွင္းနဳိင္လုိ႔ ဒီမေလးရွားမွာရွိတဲ့ သူ႔သားကုိလွမ္းျပီးအကူအညီေတာင္းခါမွ ဒီမွာဒီလုိ ျဖစ္ရတယ္ဆုိေတာ့ း  က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကုိပဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္မိေတာ့တယ္။ ရဲ ထြက္မသြားခင္ က်ေနာ္က ရဲ ကုိ ျပန္ေမးေသးတယ္။ မင္းက ပုိက္ဆံေတြအကုန္ယူေတာ့ ငါတုိ႔က ဘယ္လိုျပန္မလဲ လုိ႔ျပန္ေမးေျပာေျပာစဥ္က ရဲ က ဘယ္မွာေနတာလဲ ေမးျပီး အျပန္ဘတ္စ္စကားခ ဆိုျပီးရင္းဂစ္ ၂ က်ပ္ ျပန္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္.. က်ေနာ္ မင္းမင္းကုိ စိတ္ေျပေအာင္ ေစာင့္ျပီးေခၚျပီးမွ  လုိင္းကား ဘတ္စကားအမွတ္  61  နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက နဳိင္ငံျခားသားေတြကုိ လုတာ၊ယက္တာ ရုိက္တာ၊ႏွက္တာေတြ ၁၉၉၄ ေလာက္ထိသိပ္မရွိေသးဘူး။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာ ေတြကုိ သိပ္ျပီးေတာ့မလုပ္ရဲဘူး။ ဗမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္သူေဌးကုိေတာင္ လစာမေပးတာတုိ႔၊ ကလိမ္ကက်စ္လုပ္တာ တုိ႔လုပ္လာရင္ သူေဌးကုိ ျပန္ျပီး စိန္ေခၚတာ၊ခ်ိန္းေျခာက္တာ ၊ ျပန္ျပီးလုပ္တာေတြ ရွိတယ္။အဲဒီတုန္းက စႏုိကာ ျမင္းဂိမ္းဆုိင္ေတြမွာေတာ့ လုတာ ယက္တာေတြ ရွိလာျပီ ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ စႏုိကာခ်ည္းပဲ ဖြင့္ရင္ သိပ္တြက္ေျခမကုိက္ဘူး။ ေလာင္းကစားဂိမ္းပါတြဲဖြင့္မွ  တြက္ေျခကုိက္တာကုိး၊ အဲဒီေလာင္းကစားကလည္း မေလးရွားမွာ လုိင္စင္မေပးဘူး။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေပ့ါေလ၊အရင္တုန္းကလုိ စက္ခုံၾကီးေတြနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုလည္း ဂိမ္းဆုိင္ေတြဆုိတာ လုိင္ စင္ မရွိဘူး မေပးဘူး။   ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကအယ္လ္ မွာလည္း ျမန္မာကုန္စုံေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြ ၊ စတုိးေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြနဲ႔ ဖြင့္လာၾကတယ္။

ယခု မေလးရွားေကအယ္လ္ မွာ အေစာဆုံးဗမာဆုိင္ေတြကေတာ့( ေဇယ်ာ ) ..ကုိ တင္ေမာင္ေဆြ  ပါပဲ၊ ေနာက္ ကုိသက္လြင္တုိ႔( သိဓိၵ၀င္ဆုိင္) ေနာက္  ( အိျႏၵာ ) ကုိခင္ေမာင္၀င္း တုိ႔ မေရွးမေႏွာင္းပါပဲ ၊ ေဇယ်ာ ဆုိင္က ( ကုိတင္ေမာင္ေဆြ )က အရင္တုန္းက ေခ်ာင္ကစ္ဖက္မွာေနတာ၊ ေခ်ာင္ကစ္က အဲဒီတုန္းကေတာ္ေတာ္စည္တဲ့ေနရာ၊ ရႈပ္တဲ့ေနရာတခုပါ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ မိန္းမလုိခ်င္ရင္ ေခ်ာင္ကစ္သာ သြား;..ေပါ တယ္။ ကုိယ္ကေတာင္ရွာစရာေတာင္မလုိဘူး .သူတုိ႔ကကုိထြက္လာျပီးလက္ဆြဲေခၚတာ၊ ရင္းဂစ္ ၁၀ .၁၅ က်ပ္ ကေန အစားစားေပ့ါေလ၊ ေဇယ်ာ ကုိတင္ေမာင္ေဆြဆုိရင္လည္း အဲဒီ ေခ်ာင္ကစ္ဖက္ကေနျပီးေတာ့ က်ဳိးစားျပီးတက္လာရတာ၊ ခုေတာ့စားေသာက္ဆုိင္ေတြပါဖြင့္ထားျပီးၾကီးပြားတုိးတက္ေနပါျပီ။ ဘ၀ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ နာခဲ့တဲ့သူေတြေပါ့။ကုိခင္ေမာင္၀င္း ( အိျႏၵာ )တုိ႔လည္း အတူတူပါပဲ၊ အဲဒီ၀န္းက်င္မ်ားကဆုိရင္  ဟြန္ဒီေငြလႊဲလုပ္တဲ့သူမွန္သမွ်က ေငြလႊဲမဲ့သူေတြရွိတဲ့ေနရာကုိေငြလႊဲမဲ့သူမ်ားရင္ လာျပီးေတာ့ ေငြေကာက္ၾကရတာ၊ ရဲ  ျပႆာနာေတြ ရွိလုိ႔ပါပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ .. ၁၉၉၅. ၁၉၉၆ က်ေတာ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ေတြ မေလးရွားအစုိးရ က ဖြင့္ေပးတယ္။ ပထမဆုံးပဲ ..ဗမာကုိေတာ့ အထူးစပါယ္ရွယ္ ဆုိျပီးေတာ့ ဗီဇာေၾကးက  ၁၉. ၅၀ ယူထားတာေတြ႔တယ္။ တျခား .ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ တုိ႔ ၊ အင္ဒုိနီးရွားတုိ႔ ၊ပါကစၥတန္တုိ႔၊ အိႏၵိယတုိ႔ ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ နည္းတယ္။ အတိအက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ၀န္းက်င္က  မေလးရွားမွာ နဳိင္ငံေရးတက္ၾကြသူ ဆုိလုိ႔က်ေနာ္သိတာ..  က်ေနာ္ရယ္ ၊ ကုိမင္းေက်ာ္ရယ္၊ ေနာက္ မစိမ္းခက္ ( ကလန္းဖက္မွာေန ) သမီးေလးတေယာက္နဲ႔၊ သူ႔အမ်ုိးသားက ကလန္းဖက္က စက္ရုံတရုံမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ မစိမ္းခက္က ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က  တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြလုိေျပာတယ္။ မစိမ္းခက္ဆုိရင္ ျမန္မာ့ဥယ်ာဥ္စားေသာက္ဆုိင္မွာ ပန္းကန္ေဆးအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ကုိ နဳိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ႔ေတြကုိ လုပ္ခဲ့တာေတြ႔ရတယ္။ တခါကမ်ားဆုိရင္ မစိမ္းခက္ က ထုိင္းကုိေအာက္လမ္းကေန ဆင္းသြားတယ္။ အျပန္မွာ ေက်ာင္းသားအလံေတာ္နဲ႔ ထုိင္းကျမန္မာသံရုံးကုိေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ၀င္စီးတဲ့အေခြကုိမေလးထဲကုိ သြင္းလာတာ၊ သယ္လာရင္းနဲ႔ ေရွ့မွာ  check point ေတြ႔တာနဲ႔ မစိမ္းခက္လည္း ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေက်ာင္းသားအလံေတာ္နဲ႔ ထုိင္းသံရုံးကုိ ၀င္စီးတဲ့ တိတ္အေခြကုိ ေတာထဲမွာ ပစ္ထားခဲ့ရတယ္။မစိမ္းခက္လည္း  ေတာ္ေတာ့္ကုိ ႏွေျမာျပီး စိတ္ထိခုိက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကုိ က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္ကုိ အေသးစိတ္ကုိေျပာျပခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔နဳိင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့အုပ္စုေတြက အစည္းအေ၀းလုပ္ရင္ ကလန္းကားဂိတ္ ( ယခု  ပါဆာဆီးနီး ကားဂိတ္ ) အဲဒီကုန္တုိက္ေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာ ကေဖးဆုိင္မွာ တရက္ကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ဆုိျပီး အစည္းအေ၀း ေတြလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီရက္ဆုိရင္ အဲဒီကြန္ျပဴတာဆုိင္က ပိတ္ေပးထားတယ္။ ေနရာ ဌားတာေပ့ါ ။ မစိမ္းခက္လည္း သမီးေလးတေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ရုန္းကန္ခဲ့ရရွာတယ္။ ( ယခုေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိေတာ့ )

(မွတ္ခ်က္). ႏွစ္ဆယ့္တႏွစ္တာ မေလးရွားမွႏွင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားဘ၀အေၾကာင္း အပုိင္း (၃) အေနနဲ႔ျဖင့္ ယခင္အခ်ိန္က.. jalan minkaung .u thant ..လမ္းရွိ ျမန္မာသံရုံး ရဲ့ႏွိပ္စက္ပုံေတြကုိထပ္မံတင္ျပပါအုန္းမည္။