သယံဇာတ က်ိန္စာမွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ (ေဖျမင့္)

သယံဇာတ က်ိန္စာမွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ (ေဖျမင့္)

(by ျပည္သူ႔ေခတ္ on Wednesday, 5 December 2012 at 23:20 )

ျမန္မာျပည္သည္ သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ေသာ ႏိုင္ငံဟုဆိုသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းသာ ၾကသည္။

          သည္စကားကို သူတစ္ပါးက တကယ္ ေျပာတာလား၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ဂုဏ္ေဖာ္ ေျပာဆုိ ၀မ္းေျမာက္ေနခဲ့  ၾကသည္လား၊ ကၽြန္ေတာ္မသိ။

          မညႇာမတာ ေျပာလိုက္သည့္စကား။

          သယံဇာတပံု ေပၚထုိင္ကာ ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႕ကို ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။

          အဲသည္ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူက မသင့္တင့္။ အုပ္စိုးသူေတြက စီမံခန္႔ခြဲပံု ေနရာမက်။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းေတြ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္။ တလြဲ တေခ်ာ္ေတြၾကားမွာ အလြဲသံုးမႈေတြကလည္း မ်ားျပားသည္။ သည့္အျပင္ မ်ားေသာအားျဖင့္  ျပည္သူတင္ေျမႇာက္တာ မဟုတ္ဘဲ အင္အားျဖင့္ တက္ေနေသာ အစိုးရမ်ားျဖစ္ရာ ျပည္သူ အေပၚ တာ၀န္ယူမႈမရွိ၊ ေလးစားသိမွတ္မႈ မရွိ၊ မိမိ လုပ္တာကိုင္တာ ျပည္သူကို  တင္ျပစရာ လိုသည္ဟု မယူဆ။ ျပည္သူ ကလည္း ၎င္းတို႔ႏွင့္ မဆက္ဆံ မပူးေပါင္း။ တိုင္းျပည္ မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္သည့္အခါ  ျပည္သူေတြမွာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမရွိ၊ ၀င္ေငြမရွိသျဖင့္ ျပည္သူ႔ထံမွ အခြန္အတုပ္ ဘယ္လို ေကာက္ေသာ္လည္း  မ်ားမ်ားမရ။ သို႔ေသာ္ အဲဒါကို အုပ္စိုးသူေတြ မပူ။ တိုင္းျပည္မွာ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ရွိသည္။ အဲဒါေတြ ေရာင္းခ်စားကာ အဲသည္က ေငြျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရား လည္ပတ္ၾကသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အသိုင္းအ၀ိုင္း ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ၾကသည္။ လူထုက မြဲၿမဲမြဲ၊ တိုင္းျပည္က ႏုံခ်ာၿမဲ ႏံုခ်ာ။ မေက်နပ္လွ်င္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္။ အုပ္စိုးသူက သယံဇာတ ေရာင္းခ်ေငြျဖင့္ ဖိႏွိပ္ေရး ယႏၲရား အင္အား ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ မြမ္းမံ ျဖည့္တင္းထားသည္။

          ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပြင့္လင္းစ ျပဳလာပါၿပီ။

          သည္အခါ ယခင္က မသိရ မျမင္ရတာေတြ တစ္စြန္းတစ္စ ျမင္လာရသည္။  ယခင္က မဖြင့္မဟႏုိင္တာေတြ တစ္စြန္းတစ္စ ဖြင့္ဟႏိုင္လာသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ရ႕ဲ သယံဇာတေတြသည္ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် တန္ဖိုးရွိသလဲ။ အဲဒါေတြကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို ေရာင္းခ်ထားသလဲ။

          ေရာင္းခ် ၿပီးစီးခဲ့တာေတြမဟုတ္။  ေရာင္းလက္စ ၀ယ္လက္စ တန္းလန္းကိစၥမ်ား။

          ေရာင္းသည့္ ပစၥည္းမ်ားကလည္း ေရာ့ ပတၱျမား၊ ေရာ့ နဂါးဆိုၿပီး လက္ေျပာင္းလက္လႊဲ လုပ္လိုက္တာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ၿပီးသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္။

          လက္ရွိ ႏုိင္ငံသားမ်ား သာမက ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား၏ သက္တမ္းအထိ ဆက္လက္ ေရာင္း၀ယ္ေနရမည့္ ကိစၥမ်ိဳး။

          အဲသည္ေတာ့ အားလံုးႏွင့္ ဆုိင္ေနၿပီ။

          ၿပီး၊ ေရာင္းရာ၀ယ္ရာမွာ၊ ပစၥည္း အေရႊ႕အေျပာင္း အထုတ္အယူမွာ မလြတ္မလပ္၍ ေရႊ႕ေျပာင္း ဖယ္ရွားေပးရသည့္ ကိစၥအပါအ၀င္ ထိခိုက္ ပ်က္ယြင္းတာေတြလည္း ပါေနသည္။

          အဲသည္ေတာ့ ေျပာလာရသည္ေပါ့။

          သည္အခါ ျပႆနာေတြ ရွိလာသည္။

          ၀ယ္လိုသူက ၀ယ္၍ ေရာင္းခြင့္ရွိသည္ ထင္သူက ေရာင္းထားသည္။ ယခုမွ ပိုင္ရွင္ အစစ္က ေပၚလာၿပီး စကားေျပာလာသည့္ အေနအထား။

          ယခု လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္းမွ စတင္ၿပီး ယခင္ၿမံဳထားတာေတြ ပြင့္ထြက္လာသည္။ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္၍ အက်ယ္ မေျပာေတာ့။

          ယခု စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕ၿပီ။ သည္ေကာ္မရွင္က ဘာလုပ္မည္လဲ။ သူ႔ကို ဘာတာ၀န္ေတြ ေပးထားသလဲ။

          ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္ ကိစၥႏွင့္ ထိန္းသိမ္း ေဆာင္ရြက္္ရာတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ထိခိုက္ သည့္ ကိစၥက သီးျခားတစ္ပိုင္းျဖစ္၍၊ ၎ကို ခ်န္လွပ္ကာ စီးပြားေရးအပိုင္း သယံဇာတ ေရာင္းခ်မႈ အပိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္၊ အဓိကက

          ေၾကးနီ စီမံကိန္းေၾကာင့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္သလဲ။

          သည္ စီမံကိန္းေၾကာင့္ တုိင္းျပည္မွာ အက်ိဳးရွိ မရွိ။

          သည္စီမံကိန္းကို ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ သင့္မသင့္၊ (ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအား ရပ္ဆုိင္းရန္ သင့္မသင့္)

          အဲဒါေတြ စံုစမ္း စစ္ေဆးၿပီး သံုးသပ္ေဖာ္ျပ အႀကံျပဳရန္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

          ယခင္ လုပ္ခဲ့သည့္ သယံဇာတ ေရာင္း၀ယ္မႈကိစၥ၊ ယင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လက္ခံထားခဲ့သည့္ ကိစၥ။ အဲဒါကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။

          မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိလွ်င္  ရပ္ဆုိင္းမည္ဟူေသာ သေဘာပါသည္။

          သယံဇာတကိစၥတြင္ ျပန္လည္ အဖတ္ဆယ္လိုေသာ သေဘာကို ျမင္ရသျဖင့္ ႏုိင္ငံသား တစ္ဦးအေနႏွင့္ ၀မ္းသာသည္။

          ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာတုန္းက ျမစ္ဆံုဆည္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းကို  မိမိ ရာထူးသက္တမ္းအတြင္း ရပ္ဆုိင္းထားရန္ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတက ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့ျခင္းကို အမွတ္ရသည္။

          အဲသည္တုန္းက ျပႆနာသည္ေလာက္ ပြင့္ထြက္မလာေသာ္လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥမွာ ေနာက္ခံ အေနအထားက သေဘာခ်င္း ဆင္တူျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု ယူဆရသည္။

သည္တြင္ ေျပာစရာတစ္ခု ရွိလာသည္။

          အဲဒါက တစ္ပါးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ သေဘာတူထားသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကို အလြယ္တကူ ဖ်က္၍ ျဖစ္မည္လားဆုိသည့္ ကိစၥ။

          တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္တြင္ အစိုးရတစ္ရပ္က တစ္ပါးသူႏွင့္ ကတိက၀တ္ ျပဳထားခဲ့သည့္ ကိစၥကို၊ ေနာက္တက္လာသည့္ အစိုးရတို႔က ဆက္လက္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ကတိက၀တ္ အတိုင္းေဆာင္ရြက္ရန္ တာ၀န္ရွိသည္ ဆုိသည့္ကိစၥ။

          ဒါသည္လည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း မွန္ပါသည္။

          ႏုိင္ငံတကာ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား၊ ဆက္ဆံေရးစံမ်ားကို အေလးဂ႐ု ျပဳရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါသည္ပင္ အလံုးစံု ဟူ၍ေတာ့ မယူဆ။

          တိုင္းျပည္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ စီးပြားေရး စနစ္ေတြေျပာင္းလွ်င္ ေျပာင္းလဲသည့္ စနစ္ႏွင့္အညီ ေဆာင္ရြက္ၾကတာ၊ ေဆာင္ရြက္ရတာေတြလည္း ရွိပါသည္။ ဥပမာ- ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးမွ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးသို႔ ေျပာင္းသည့္အခါ ပုဂၢလိကပိုင္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းၾကသည္။ ဆုိရွယ္လစ္မွ ေစ်းကြက္သို႔ ေျပာင္းသည့္ အခါက်ေတာ့ ျပည္သူပိုင္ကို ပုဂ္ၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ၾကျပန္သည္။

          သည္လိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ ယခုအခါ  ႏုိင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းလာၿပီ၊ ယခင္ အာဏာပိုင္စနစ္၊ အလံုပိတ္စနစ္၊  လူထုကို ဘာမွမေျပာ လူထုကလည္း ဘာမွမေျပာႏုိင္သည့္ စနစ္မွ၊ ဒီမိုကေရစီ စနစ္၊ ပြင့္လင္းျမင္သာသည့္စနစ္၊ လူထုကို အစီရင္ခံ၍ လူထုကလည္း မိမိသေဘာ ဆႏၵကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုသည့္ စနစ္ဘက္သို႔ ေျပာင္းလာၿပီဆုိေတာ့၊ ယခုမွ ျမင္ေတြ႕လာရသည့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥေတြ၊ အထူးသျဖင့္ တုိင္းျပည္အေပၚ ႀကီးႀကီးမားမား သက္ေရာက္မႈရွိသည့္ ကိစၥေတြကို လူထုေရာ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါ ျပန္လည္ စိစစ္ သံုးသပ္ခ်င္လာၾကမည္ ျဖစ္သည္။

          လိုအပ္လွ်င္ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္မည္၊ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔၊ ေျပာင္းလဲဖို႔၊ ရပ္ဆုိင္းဖို႔ အႀကံျပဳလာၾကလိမ့္မည္။

          မပြင့္လင္းေသာ ယခင္ကာလမ်ား အတြင္းက လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး  ယင္း၏ သက္ေရာက္မႈေတြက ယခုအခါတြင္မွ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္မွ ထင္ရွားလာမည့္ အရာ ေတြ ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။

          ေလာေလာဆယ္တြင္ ႀကီးႀကီး မားမား ျမင္ေနရတာေတြက

          ျမစ္ဆံုေရကာတာ စီမံကိန္း၊

          ေၾကးနီေတာင္ စီမံကိန္း၊

          ထို႔ေနာက္

          မုိင္ ၇၀၀ နီးပါး ရွည္လ်ားသည့္  ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ ပိုက္လုိင္း မ်ား စီမံကိန္း၊

          အရင္းအႏွီးႀကီး၊ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီး၊ လူမႈ၀န္းက်င္ႏွင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္တို႔အေပၚ သက္ေရာက္မႈႀကီးသည့္ မဟာလုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုး႐ိုးေျပာလွ်င္ေတာ့ သယံဇာတ ေရာင္းခ်တာေတြပါပဲ။

          စြမ္းအင္ သယံဇာတႏွင့္ တြင္းထြက္ သယံဇာတ၊

          ယခုအထိ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ သူေတြသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အဆုိပါ စြမ္းအင္ႏွင့္ တြင္းထြက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရး က႑မ်ားတြင္သာ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈ စုစုေပါင္း၏ ၉၈ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ (အားလံုးနီးပါးပဲ ဆုိပါစို႔) သည္ အဲသည္ ထုတ္ယူေရး လုပ္ငန္းမ်ားထဲမွာသာ ရွိေနသည္ဟု သုေတသန စာတမ္းတစ္ခုက ဆုိသည္။

          သို႔ေသာ္ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥဟုပဲ ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရွိသည့္ ပစၥည္းကို ကိုယ့္ဘာသာ မတူးေဖာ္ႏုိင္၊ မထုတ္ယူႏိုင္၊ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ ကုန္ေခ်ာ၊ အၿပီးသတ္ ကုန္ေခ်ာမ်ားအျဖစ္ မေရာင္းႏုိင္။

          သည္အခ်ိန္တစ္ဖက္ လူက တူးေဖာ္ႏိုင္သည္၊ ထုတ္ယူႏုိင္သည္၊ သူ႔ဘာသာ တူးေဖာ္ မည္၊ ထုတ္ယူမည္၊ သင့္ေတာ္ေသာ ေငြေၾကးေပးမည္ဆိုလွ်င္ မေရာင္းခ်ႏုိင္စရာ ဘာရွိသလဲ။

          အေရးႀကီးသည္က

          တုိင္းျပည္အေနႏွင့္ တန္ရာတန္ဖိုး  ရရွိဖို႔၊

          တူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ ယူငင္ရာမွာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္မ်ားအတြက္ ထိခိုက္မႈ အနည္းဆံုး နည္းလမ္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ဖို႔၊

          ထိခိုက္နစ္နာသူမ်ားအား ထုိက္တန္ေသာ နစ္နာေၾကးမ်ား ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။

          သည့္အျပင္၊ ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ကာလမွာ ေရရွည္အတြက္ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ရမည့္ အရာေတြရွိသည္။ အဲဒါက၊

          သယံဇာတ တစ္စံုတစ္ရာမွ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ အမ်ားဆံုးရေအာင္ ဘယ္သို႔ေဆာင္ရြက္မည္လဲ။

          ထို႔ေနာက္

          အဲသည္ အက်ိဳးအျမတ္ကို တုိင္းျပည္အတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး ျဖစ္ေအာင္မည္သို႔ အသံုးျပဳမည္လဲ။

          အဲဒါက အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ႏုိင္ငံ့အေရးေတြးေတာ ပူပင္တတ္သည့္၊ တက္ႂကြေသာ ႏုိင္ငံသားမ်ား စဥ္းစားရမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္သည္။

          သည္ကိစၥမ်ားကို အမ်ားသူငါ ၾကားမွာ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္း  အေျဖ ရွာလွ်င္ သယံဇာတက်ိန္စာမွ လြတ္ေျမာက္ကာ သဘာ၀ေပးေသာ အရင္းအႏွီးမ်ားကို ထိေရာက္စြာ အသံုးခ်ရင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္၍ ဂုဏ္က်က္သေရ ျပည့္၀ေသာႏုိင္ငံကုိ ထူေထာင္ ႏုိင္ၾက လိမ့္မည္ဟု ႐ႈျမင္ေၾကာင္း တင္ျပလိုပါသည္။