ျပည္တြင္း ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ျပည္ပအကူအညီ (၄) – Reporter in Exile

ျပည္တြင္း ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ျပည္ပအကူအညီ (၄) 

 အေ၀းေရာက္ သတင္းေထာက္တဦး 

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ပဲခူးခရီးစဥ္တုန္းက ေတြ႕ရသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေရာက္စင္ၿပိဳင္အစိုးရ

     ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျပည္ပဒီမိုကေရစီက်ိဳးပမ္းမႈမ်ားေဖၚျပလွ်င္ ျပင္ဦးလြင္နယ္ေျမမွ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္ ဦးပီတာလင္းပင္ႏွင့္ ဆက္ သြယ္မိပံုကိုလည္းတင္ျပရန္လိုပါလိမ့္မည္။

ယိုးဒယားျမန္မာနယ္စပ္၌ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာစင္ၿပိဳင္အစိုးရအဖြဲ႕တြင္၊ ဦးပီတာလင္းပင္က ႏိုင္ငံျခား ေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ခုႏွစ္လည္ပိုင္းတြင္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ားအနက္မွပထမဆံုး ဦးပီတာလင္းပင္ နယူးေယာက္သို႔ေရာက္ရွိ လာသည္။

     ဦးပီတာလင္းပင္ေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႕တြင္၊ ယခင္ဝန္ႀကီးေဟာင္း သခင္သာခင္၏သားမက္ ကြယ္လြန္သူေဒါက္တာခင္ေမာင္ၾကြယ္၊ ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားေနသူ ယိုးဒယားအေျခစိုက္ (ဦး)စိုင္းထြန္းတို႔ပါဝင္၏။ စိုင္းထြန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ ေနေသာ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရး ႏိုင္ငံတကာ ပူးေပါင္းလက္တြဲေဆာင္ရြက္မႈ အဖြဲ႕  (International Network for Democracy in Burma) ၏ အေရွ႕ေတာင္အာရွဆိုင္ရာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ယင္းအဆက္အသြယ္အရ၊ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ အဖြဲ႕ကိုေန႔လည္စာျဖင့္ဧၫ့္ခံခဲ့သည္။ ရံပံုေငြအခက္အခဲရွိေနခဲ့ေသာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရအတြက္လည္း ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူေစရန္၊ ေဒၚလာ ၈၀၀ တန္ ဖက္က္စ္ (Fax) စက္တလံုးလႉဒါန္းခဲ့ပါေသးသည္။

     ထိုအခ်ိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဘဲလ္ဆုရရွိေရးအတြက္ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႕ေပါင္းစံု၏ ေထာက္ခံ အားေပးမႈရရွိရန္၊ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္၏။ ကုလသမဂၢရံုးခ်ဳပ္သို႔ လာေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဥေရာပမွ သံတမာန္မ်ားကိုလည္း၊ ဤဆုမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္မည္မွ်အေရးႀကီးလွသည္ကို၊ ရွင္းလင္းတင္ျပေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္၊ ႏိုဘဲလ္ဆုေပးရန္ အဆိုတင္ျခင္းခံရသူမ်ားအနက္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ လူသိအနည္းဆံုးျဖစ္ႏႈိင္၏။ ေဒါက္တာ မိုက္ကယ္လ္ေအးရစ္စ္ႏွင့္အဖြဲ႕က၊ ခ်က္ႏိုင္ငံသမတ မစၥတာဗားစလပ္ဗ္ဟားဖဲလ္၏ ေထာက္ခံကူညီမႈရရွိရန္ႀကိဳးပမ္းႏႈိင္ခဲ့ျခင္းမွာ၊ ဆုရ ေရး မရေရးအတြက္၊ အေရးႀကီးေသာအေျခခံအခ်က္ျဖစ္သည္ဟုယူဆမိသည္။

     ယင္းႏွစ္ စက္တင္ဘာလခန္႔၌၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းကိုယ္တုိင္ သူ၏ဘဏၰာေရးဝန္ႀကီး ဦးဝင္းကိုႏွင့္အတူ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ေရာက္ရွိလာ၏။

    ေဒါက္တာစိန္ဝင္းတို႔အဖြဲ႕သည္၊ သူႏွင့္ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ေသာ ေမရီလင္းဒ္ျပည္နယ္ရွိ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္႔အိမ္တြင္တည္းခိုၾက၏။ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္ျပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေစာင္အတြက္ အကူအညီမ်ားေပးေနသူလည္း ျဖစ္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့အေျခအေနကိုလည္းသိ၏။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို၊ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြေႏြးေစလိုဟန္ ရွိသည္။ ခရီးသြားရန္မတတ္ႏႈိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို၊ ေမရီလင္းဒ္ျပည္နယ္ရွိသူ႕အိမ္သို႔လာေရာက္ႏႈိင္ေစရန္ ခရီးစားရိပ္ထုတ္ေပး၏။

     ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သည့္အလုပ္အကိုင္ကိုမွ် အတည္တက်မယူႏႈိင္၊ မယူခဲ့ဘဲ၊ ပါလာသမွ်စုေဆာင္းထားေငြႏွင့္၊ ရံဖန္ရံခါ တရားရံုးမ်ားတြင္ စကားျပန္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္လွ်က္ရေသာဝင္ေငြအနည္းငယ္ကိုသံုးလွ်က္ ခ်ိဳးခ်ိဳးၿခံၿခံစားေသာက္ၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီအေရး ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

အမ်ားအားျဖင့္ ခ်မ္းသာသူမ်ားသာေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မဲဆြယ္စည္းရံုး၍ ေငြဒလေဟာသံုးၿပီးႏိုင္ငံေရးလုပ္တတ္ ၾကေသာအေမရိကန္ႏိုင္ငံ၌၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ကိုင္ေနပံုမွာ သံသယရွိစရာပင္ျဖစ္လာေန၏။ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္အတြက္ တရားရံုးတြင္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးဌာနမွ ေရွ႕ေနႏွင့္ပင္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ၏။ ထိုေရွ႕ေနက ကၽြန္ေတာ္၏ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေရွ႕ေန မစၥေလာ္ရာဘရက္ဒ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္ တရားမဝင္အလုပ္မ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနဟန္ရွိသည္ဟု စြပ္စြဲေျပာဆိုေၾကာင္းၾကားရ၏။ ထိုေရွ႕ေနကပင္ သူ႔အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား မယံုၾကည္ႏႈိင္ဟန္ ေသးသိမ္ေသာစကားမ်ားျဖင့္စြပ္စြဲေျပာဆိုလာ၍၊ တရားသူႀကီးက တားျမစ္ဟန္႔တား သတိေပးရသည္ အထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

    ျပည္ပျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းေရးလွ်င္၊ ဒဲလားဝဲယားျပည္နယ္ (Delaware) မွ၊ အလြန္တက္ၾကြ စိတ္အား ထက္သန္လွေသာ၊ ဦးထင္လတ္ႏွင့္ ေဒၚဖေလာ္ရီတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ခ်န္ထား၍မျဖစ္ႏႈိင္ပါ။ သူတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္သာမက၊ လူမႈ ေရးရာတြင္လည္း အထူးစိတ္ဝင္စားၾက၏။ ယိုးဒယားနယ္စပ္ေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကို အလီလီသြားေရာက္လည္ပါတ္ၿပီး ေနထိုင္စား ေသာက္ေရးမွအစ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ပညာသင္ယူႏႈိင္ေရးအထိ၊ လံုးပမ္းကူညီေနသူမ်ားျဖစ္သည္။

   သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ကၽြန္ေတာ့ကို စင္ၿပိဳင္အစိုးရႏွင့္တြဲဖက္လုပ္ကိုင္ေစလိုၾက၏။ သူတို႔သာမက ကြန္ဂရက္မွ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္ တဦးစ ႏွစ္ဦးစကလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္သာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရႏွင့္ တြဲဖက္လုပ္ကိုင္မည္ဆိုလွ်င္၊ ရံုးတလံုး၊ ဓါးတစင္း၊ ဝင္ေငြ ႏွစ္စဥ္ ဂဏန္းေျခာက္လံုးရွိ ေဒၚလာေငြေထာက္ပံ့မည္ဟု ကမ္းလွမ္းလာသည္။

     ကၽြန္ေတာ္မယံုၾကည္ မေထာက္ခံႏႈိင္ေသာစင္ၿပိဳင္အစိုးရ၏ အမႈထမ္းအျဖစ္ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိုင္းျပည္အေရး ႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာကိစၥမ်ား၌္ မိမိအခြင့္အေရးကိုၾကည့္ကာ မေျပာရဲ၊ မေျပာႏႈိင္ျဖစ္မည္စိုး၍၊ ျပည္တြင္းတြင္ေသာ္၎၊ ျပည္ပတြင္ေသာ္ ၎၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ မည္သည့္အလုပ္အကိုင္ကိုမွ် ယခုတိုင္လက္မခံခဲ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဒီမိုကေရစီလိုလားေသာ သာမာန္ ျပည္သူတဦးအေနျဖင့္၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရကိုအခမဲ့ကူညီသြားပါမည္ဟု အေမရိကန္နယ္ေျမကိုပထမဆံုးေျခခ်လာေသာ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းကို သူေရာက္လာသည့္ ညေနပိုင္းေဆြးေႏြးပြဲ၌ ဂတိေပးေျပာၾကားခဲ့သည္။

ေဒါက္တာစိန္ဝင္းကား အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္တတ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္။ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ သူမ်ားေျပာသမွ်စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္တတ္သူျဖစ္၏။ သူစကားေျပာလွ်င္ လည္း၊ တကၠသိုလ္ကထိကတဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း၊ ေလေအးေအးျဖင့္၊ အက်အနရွင္းျပတတ္၏။

     ေဒါက္တာစိန္ဝင္း၊ ဦးဝင္းကိုတို႔ႏွင့္အတူ တညအိပ္၍ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့၏။ ျပည္သူတို႔ယံုၾကည္သျဖင့္၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားေသာကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို စစ္အာဏာရွင္တို႔ကညစ္ညမ္းကာ၊ အသိအမွတ္ျပဳ အာဏာလႊဲအပ္ျခင္းမရွိ သျဖင့္၊ လူေတာ္လူေကာင္း ပညာတတ္မ်ားမွာ၊ ႀကံမိႀကံရာ ႀကံကုန္ၾကသည္ဟုမွတ္ခ်က္ခ်မိ၏။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွျပန္သြားၿပီးေနာက္၊ တရုပ္ျပည္မွတဆင့္၊ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔လွည့္ဝင္ေသာ ဦးဝင္းကိုမွာ၊ မသမာသူတို႔လုပ္ႀကံမႈေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားရရွာေလ၏။ ဦးဝင္းကို ေကာင္းရာသုဂတိသို႔လားေစရန္ ဆုမြန္ေတာင္းခဲ့မိသည္။

    ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈနွင့္၊ နိုင္ငံတကာမွ ျမန္မာတို႔အေပၚေစတနာထားၾကသူမ်ား ေမတၱာေၾကာင့္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုဘဲလ္ဆုမွာနီးသည္ထက္နီးလာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စံုစမ္းသိရွိရခ်က္မ်ားအရ၊ ႏိုဘဲလ္ေကာ္မီတီက၁၉၉၁ ခုႏွစ္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနိုဘဲလ္ဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အားဆုေပးေရြးခ်ယ္ရန္ ေသခ်ာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ စက္တင္ ဘာလထုတ္ The Burma Review စာေစာင္၌ ရဲဝန္႔စြာ ေဟာကိန္းထုတ္ေရးသားေဖၚျပခဲ့၏။

     နယူးေယာက္သည္ သတင္းျပန္ၾကားေရးဗဟိုရ္ ကမၻာ့ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္၏။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဘဲလ္ဆု ရေၾကာင္းေၾကညာသည္ႏွင့္ နယူးေယာက္ရွိ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယိုႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားတို႔မွ တကမၻာလံုးသို႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို၊ တင္ျပေဆြးေႏြးခြင့္ရႏႈိင္ ေစရန္၊ နယူးေယာက္သို႔ ႀကိဳတင္လာေရာက္ဘို႔၊ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းကိုဖိတ္ၾကားလိုက္၏။ ေမရီလင္းဒ္မွ နယူးေယာက္သို႔ ဆုမေၾကညာမွီ တရက္အလိုတြင္မွ၊ ဆင္းလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ စာနယ္ဇင္းမ်ားကို ဆက္သြယ္ယင္းအလုပ္မ်ားေနခဲ့၏။ ေနာ္ေဝ၌ ဆုေၾကညာခ်ိန္မွာ၊ နယူးေယာက္အခ်ိန္ မနက္ေလးနာရီေက်ာ္ခန္႔ျဖစ္ရာ၊ ညပိုင္းကတည္းက စည္းဝါးရိုက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္၏။

     ႏိုင္ငံတကာရွိ ဒီမိုအေရးလႈပ္ရွားေနသူမ်ားကိုတပ္လွန္႔ယင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ တညလံုးမအိပ္ႏႈိင္ခဲ့ပါ။ ညဆယ္နာရီခန္႔၌၊ အနည္းငယ္ အသက္ရႉေခ်ာင္၍ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္႔ကိုဖံုးဆက္ၿပီး ေဒါက္တာစိန္ဝင္းတည္းခိုေနရာဟိုတယ္ကို စံုစမ္းလိုက္၏။ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းႏွင့္ ဦးဝင္းကိုတို႔ ဟိုတယ္၌မတည္းခိုၾကပါ။ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကိုလည္း၊ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္႔မသိပါ။ သို႔ျဖင့္ သူ႔ခမ်ာလည္း ဖံုးတလံုးႏွင့္ တညလံုး အလုပ္မ်ားေနခဲ့ရွာ၏။ မနက္ေလးနာရီခန္႔တြင္မွ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းေရာက္ေနေသာအိမ္မွ ဖံုးနံပါတ္ကို လွမ္းေပးႏႈိင္ေလသည္။

     နံက္ေစာေစာ အေမရိကန္ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနမ်ားက၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘဲလ္ဆုရရွိသူမွာ၊ အမ်ိဳးသမီးတဦးျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာေလရာ၊ ဝမ္းသာလြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္မိပါ၏။ ငယ္စဥ္က ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းႏိုင္တိုင္း “ျမန္မာႏိုင္ၿပီ၊ ဒို႔ျမန္မာႏိုင္ၿပီ”ဟု ေၾကြးေၾကာ္ပံု မ်ိဳးကဲ့သို႔၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ၿပီဟုေၾကြးေၾကာ္ရေလမည္လားမသိ။ နံမည္မေက်ာ္သူ မ်က္ႏွာစိမ္းတဦးျဖစ္ေန၍၊ အေမရိကန္ရုပ္ျမင္သံၾကားတို႔က အေတာ္ၾကာေအာင္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆုရသည္ကို အမည္တတ္ မေၾကညာႏႈိင္ခဲ့။

     ထိုစဥ္က ဥေရာပနွင့္ ေတာင္အာဖရိကတိုက္မ်ားရွိ ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာတို႔တြင္၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲမ်ားေအာင္ျမင္ၿပီး၊  အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ မ်ားဖြဲ႕ေနခဲ့ၾက၏။ တိုက္ပြဲမ်ားေအာင္ျမင္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ႏႈိင္သူ သူရဲေကာင္းမ်ားလည္းေပၚထြန္းေနၾက၏။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွ မစၥတာနဲလ္ဆင္မန္ေဒးလာသည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေထာင္က်ေနရာမွ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ လြတ္ေျမာက္လာ၏။ ယင္းသို႔ေသာ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္တြင္မွ၊ ထူးထူးျခားျခား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘဲလ္ဆုရရွိျခင္းမွာ၊ ဂုဏ္ယူၾကြားဝင့္ စရာသာမက၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား စစ္အာဏာရွင္တို႔ဘိနပ္ေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ရန္၊ အခ်ိန္က်ေရာက္ၿပီ ဆိုသည္ကိုျပလိုက္ျခင္းလည္း မည္ ႏႈိင္သည္။

     တသက္တာတြင္ တခါသာႀကံဳႏႈိင္၊ ႀကံဳခဲ့ေသာအခြင့္အေရးတရပ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းသည္ ႏိုဘဲလ္ဆုေၾကညာေသာ နံက္တြင္၊ အေမရိကန္ စုေပါင္းရုပ္ျမင္သံၾကားကုမၸဏီႀကီးမ်ား (Television Networks)  ျဖစ္သည့္၊ ABC, CBS, NBC, CNN တို႔ႏွင့္သာမက၊ ရိုက္တာ၊ ေအပီ စသၫ့္ႏိုင္ငံတကာဝိုင္ယာသတင္းဌာနတို႔ႏွင့္လည္း၊ အင္တာဗ်ဴးမ်ားလုပ္ခြင့္ရရွိသြား၏။

     မၾကာမွီ ဝါရွင္တန္ဧရိယာတြင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏိုဘဲလ္ဆုရရွိျခင္းအတြက္ ခ်ီးၾကဴးဂုဏ္ျပဳပြဲအခမ္းအနားတခုျပဳလုပ္၏။ အခမ္း အနားအၿပီးတြင္ ဗြီအိုေအျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္မွပုဂၢိဳလ္က ဆုရျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့အျမင္ကိုေျပာပါဟု၊ ေမတၱာရပ္ခံ၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြထဲမွာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ႏိုဘဲလ္ဆုရႏႈိင္တဲ့သူရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ၊ ဂုဏ္ယူမဆံုးပါဘူး” ဟုေျဖၾကားခဲ့ပါ၏။

     ကံစမ္းမဲပင္ေပါက္သေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္၏ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိေလသေလာမသိပါ။ ႏိုဘဲလ္ေကာ္မီတီက ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္၊ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားေန႔၌ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပျပဳလုပ္မည့္၊ ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္ ရန္ ကၽြန္ေတာ့ကိုဖိတ္ၾကား၏။

     ထီေပါက္ၿပီး၊ လက္မွန္ေပ်ာက္သူအစစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မရွိသျဖင့္၊ ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားသို႔မတက္ ေရာက္ႏႈိင္ခဲ့ပါ။ အေတြ႕အႀကံဳတခုလြတ္သြားရေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနရာတကာပါ၊ လူရာဝင္လိုသူမဟုတ္ဘဲ၊ လူရာဝင္သင့္သူ၊ အရည္အခ်င္းရွိသူမ်ားကို၊ လူရာဝင္ေနရာရေရးႀကိဳးပမ္းေပးလိုသူသာျဖစ္၏။

     လူ႔အခြင့္အေရးေန႔၊ ႏိုဘဲလ္ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားၿပီးသည့္ညပိုင္းတြင္၊ အိမ္ရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာမွတက္ေရာက္လာေသာဧည့္သည္ ေတာ္မ်ားက၊ (Candlelight Vigil) ေခၚဖေရာင္းတိုင္မီးမ်ားထြန္းၫွိလွ်က္၊ အသံတိတ္ ဆႏၵျပပြဲျပဳလုပ္ကာ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ ဒီမိုကေရစီ ျပန္လည္ထြန္းကားၿပီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေစေရး ဆုမြန္ေတာင္းခဲ့ၾက၏။

ဆႏၵျပပြဲတိုင္းလုပ္ေနက် ထံုးစံႏွင့္အညီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္ ဖြားမ်ားက၊ ယင္းတိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္စြာ ဆႏၵျပဆုေတာင္းေနသူမ်ားအၾကား၊ “ဒို႔အေရး၊ ဒို႔အေရး” ဟု ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကသည္ ဆို၏။

     သူတို႔ ဒို႔အေရးလုပ္ေနခိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယူးေယာက္၌က်န္ရစ္သူမ်ားက၊ ကုလသမဂၢအနီးရွိကုလအတြင္းဝန္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဒါ့ဂ္ ဟမၼားရႈိးလ္ဒ္ (Dag Hammarskjöld) ရင္ျပင္တြင္၊ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါ၏။ ေဒၚမီးမီးျမင့္ဖူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တိုင္ပင္ကာ၊ စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏၊

     ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္သို႔ေရာက္စတြင္၊ အာရွတိုက္သားမ်ားအဖြဲ႕အစည္း (Asia Society) ၌ျပဳလုပ္သည့္၊ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အေမရိကန္သံအမတ္ႀကီး၏ေဟာေျပာပြဲကို တက္ေရာက္ယင္း၊ ေဒၚမီးမီးျမင့္ဖူးကိုသိကၽြမ္းခဲ့၏။ ငယ္စဥ္ကတည္းကအေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း၊ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္စိတ္မ်ားစြာျပင္းျပသူျဖစ္သည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ရွိေသးသည့္အားေလွ်ာ္စြာ၊ အလြန္တက္ၾကြထက္ျမက္၏။

     အေမရိကန္မ်ားသာမက၊ ႏိုင္ငံတကာမွလာေရာက္ၿပီး နယူးေယာက္တြင္ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ကိုင္သူတို႔အတြက္၊ မင္န္ဟက္တင္န္ကၽြန္း (Manhattan) ၿမိဳ႕လည္ပိုင္း၊ မယ္ဒီဆင္န္လမ္းမႀကီး (Madison Avenue) ရွိေၾကာ္ျငာကုမၸဏီမ်ား၌အလုပ္ရရွိလွ်င္၊ အဆင့္ အတန္းျမင့္ၿပီး အလြန္ဂုဏ္ၾကက္သေရရွိ၏။ ေဒၚမီးမီးျမင့္ဖူးသည္၊ နံမည္ႀကီးေၾကာ္ျငာကုမၸဏီႀကီးတခု၌၊ ေငြစာရင္းဌာနအရာရွိတဦး အျဖစ္၊ ထိုစဥ္က အမႈထမ္းေနသည့္အျပင္၊ မယ္ဒီဆင္န္ႏွင့္ကပ္ေနသည့္ လက္က္စ္္ဆင္တန္န္လမ္းမႀကီး (Lexington Avenue) ေပၚ၌၊ တိုက္ခမ္းတခုငွားရမ္းေနထိုင္သူျဖစ္၏။

 ေကာလိပ္မွေအာင္ၿပီးစလူငယ္တိုင္း အိမ္မက္ၾကသည့္ေနထိုင္မႈအဆင့္ေပပင္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုသိကၽြမ္းၿပီး၊ လပိုင္းအတြင္းတြင္၊ အလုပ္ကိုျပစ္ကာ၊ ယိုးဒယားနယ္စပ္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားစခမ္းသို႔ သြားေရာက္ကူညီေနေၾကာင္း ၾကားရ၏။

     ႏွစ္ဝက္ခန္႔ နယ္စပ္၌ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္သြားေရာက္ေနခဲ့ၿပီး၊ နယူးေယာက္သို႔ျပန္လာကာ၊ စားေသာက္ဆိုင္တခု ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ် ေနျပန္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးစြာေနထိုင္လွ်က္ ဒီမိုကေရစီအေရး ႀကိဳးပမ္းလုပ္ကိုင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္၊ ေဒၚမီးမီးဆုိင္တြင္၊ ျမန္မာ အစားအစာမ်ားကို သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာျဖင့္စားေသာက္ႏႈိင္ခဲ့၍၊ ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ခဲ့ရ၏။

     ေဒၚမီးမီးျမင့္ဖူးမွာ အေပါင္းအသင္း အဆက္အဆံေခ်ာေမြ႕သျဖင့္ လူခ်စ္လူခင္လည္းေပါသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက စီစဥ္ေပး၍့၊ ေဒသခံကြန္ဂရက္အမတ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ၊ မစၥတာဆိုးလာ့ဇ္၊ မစၥတာခ်ပ္ခ္ရႉးမား (ယခုနယူးေယာက္ဆီေနတာ) ႏွင့္အျခားေသာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဆႏၵျပပြဲသို႔ တက္ေရာက္မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားၾက၏။ ျမန္မာမ်ားသာမက၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ပင္ ဒီမိုကေရစီအေရးႀကိဳးပမ္းေနေသာတိဘက္မ်ားကလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလာေရာက္အားေပးၿပီး၊ အတူတကြ ဆႏၵျပခဲ့ၾကေသးသည္။ ဧည့္သည္မ်ားအျဖစ္၊ ေဒၚမီးမီးျမင့္ဖူးက နယ္စပ္မွမၾကာေသးမွီက ေရာက္လာေသာေက်ာင္းသား ကိုမင္းဆန္းမင္း ကို၎၊ ကၽြန္ေတာ္က ကြယ္လြန္သူ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးသန္႔၏သမီး ေဒၚေအးေအးသန္႔ကို၎ ဖိတ္ၾကား ကာ၊ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေစခဲ့ပါသည္။

တိုင္းျပည္အေရးႏွင့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ

     ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ျပဳတ္က်ၿပီး၊ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရးအတြက္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ကာႀကိဳးစားခဲ့ရာတြင္၊ မည္သည့္အခြင့္အေရးမွ် ကၽြန္ေတာ္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့၊ မယူခဲ့ပါ။ ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ေနသူအမ်ားစုမွာ၊ ကၽြန္ေတာ့ ကိုမေတြ႕ဘူး၊ မျမင္ဘူးၾကပါ။ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ျခင္းက ပိုမိုထိေရာက္သည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္သည္။

    စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး၌ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တန္းမွ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနျခင္းက၊ ကၽြန္ေတာ့မိဘမ်ားႏွင့္ ေမြးခ်င္းမ်ားကိုထိခိုက္မႈမရွိေစရန္၊ သူတို႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္လံုးဝမလုပ္ဘဲေနခဲ့ပါ၏။ သူတို႔ကို ေထာက္ပန္႔ကူညီမႈလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏႈိင္ခဲ့ပါ။

     ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည့္စကားပံုမွာ “ျပဒါးေသတေဆြဝ၊ သံေသတျပည္ဝ” ဟူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနေသာ ေဆာက္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ၊ သံေသရန္ျဖစ္သည္။ ဒီကေရစီႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားထြန္းကားလာပါက တတိုင္းျပည္လံုးသာယာဝေျပာကာ၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္မားလာေပလိမ့္မည္။ လူတိုင္းခ်မ္းသာၾကြယ္ဝလာလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ့မိဘ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားလည္း အမ်ားနည္းတူ မလႊဲမေသြ အက်ိဳးခံစားလာရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့၏။

     ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မွလြတ္ေျမာက္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို၊ ျပင္ပ၌ျပန္လည္လုပ္ကိုင္ႏႈိင္ေသာအခါတြင္၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လက္စဝတၱရားမ်ားကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့၏။ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကင္းကြာေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္၊ ေမြးခ်င္းမ်ားႏွင့္ျပန္လည္ဆက္သြယ္ခဲ့၏၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ဆက္သြယ္ေသာအစဦးတြင္၊ အခ်ိဳ႕ေမြးခ်င္းမ်ားက စိုးရိမ္ ပူပန္ေနၾကေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မၾကာမွီေၾကာက္စိတ္မ်ားကို သူတို႔ေက်ာ္လြန္ကာ၊ ကၽြန္ေတာ့ကို ဝမ္းသာအားရႀကိဳဆိုၾကပါ၏။

     ကၽြန္ေတာ္ မဆက္သြယ္ႏႈိင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္အတြင္း၊ ကၽြန္ေတာ့ဘခင္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားရသည္ကို၊ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစြာ ၾကားသိခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့မိခင္မွာ ၈၈ ခုႏွစ္အေရးအခင္းမ်ားမျဖစ္မွီကတည္းက၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုစြန္႔ခြာ၍၊ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းသြား ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဘခင္အျပင္၊ အမတဦးမွာလည္း၊ မေသသင့္ဘဲ၊ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း ရင္နင့္ဘြယ္သိရွိခဲ့ရသည္။

     ကၽြန္ေတာ္မည္မွ်ပင္ အနစ္နာခံကာ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္မင့္၊ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနသည္ဆိုေသာ၊ ျပည္ပ ေရာက္ျမန္မာမ်ားအၾကား၌၊ ကၽြန္ေတာ္အံမဝင္လွပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ “ျမန္မာမႈျမန္မာဟန္” မ်ားမရွိ။ ေရလိုက္ငါးလိုက္မလုပ္တတ္။ ဟန္ေဆာင္ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး၊ ကြယ္ရာတြင္ထင္ရာစိုင္းလိုသည့္စိတ္လည္းမရွိ။ အထူးသျဖင့္၊ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖစ္ေသာ၊ “ေျပာရမွာ အားနာလွ်က္၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မည္သူ႔မ်က္ႏွာမွမေထာက္၊ လုပ္ခ်တတ္သည့္” အေလ့အထလည္းမရွိပါေခ်။ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္ သည္ကို၊ အရွိအတိုင္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖင့္၊ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္ေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ေရွာင္ရွားႏႈိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သူမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လူနည္းစုသာျဖစ္ဟန္ရွိသည္။

     သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လက္တြဲလုပ္ကိုင္သည့္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုကမူ ကၽြန္ေတာ့ကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းရန္ အလြန္လြယ္ ကူၿပီး၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းတိုင္း၌ ယံုၾကည္ကိုးစားစိတ္ခ်ရသူျဖစ္သည္ဟုေဝဖန္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ႀကိဳးပမ္းမႈ အမ်ားစုမွာ၊ ျမန္မာမဟုတ္ေသာအသင္းအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ပိုမိုဆက္ႏြယ္ေနပါ၏။ ျမန္မာျပည္၏ျပည္ပမွေဆာင္ရြက္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္၊ ေရာက္ရွိ ရာႏိုင္ငံမ်ားမွအသင္းအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ကိုင္ရသည္မွာ၊ မထူးဆန္းပါ။

     ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အၾကမ္းမဖက္ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးကို အကၽြင္းမဲ့ေထာက္ခံသူျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ၊ နယ္စပ္ေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္၊ အခ်ိဳ႕တက္ၾကြသူျမန္မာမ်ားယံုၾကည္သၫ့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိုအားမေပးပါ။ ျမန္မာျပည္ ကို ဖ်က္ဆီးေနသည္မွာလည္း ဤလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမ်ားျဖစ္သည္ဟုယံုၾကည္၏။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္၊ လူမ်ိဳးစုမ်ားေရာ၊ အျခားဝါဒမတူသူ ျပည္သူမ်ားကပါ၊ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးထက္၊ လက္နက္ကိုင္ေျဖရွင္းေရးကို အသားေပး၊ အားကိုးလာၾကသျဖင့္၊ စစ္တပ္လည္းႀကီးထြားလာ၊ သူတို႔လည္းမေအာင္ျမင္ႏႈိင္၊ တိုင္းျပည္မွာလည္း အေျဖရွာမရႏႈိင္ျဖစ္လာေနခဲ့၏။

လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္ ေနသူမ်ားကို လက္ၫႈိးထိုးကာ၊ တစထက္တစတိုးခ်ဲ႕လာေသာ ျမန္မာစစ္တပ္သည္၊ အတုမရွိ တန္ခိုးႀကီးမားလာေန၏။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၌၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည့္အနက္၊ တခုေသာအဖြဲ႕အစည္းက စည္းစံနစ္က်ၿပီး၊ က်န္အဖြဲ႕မ်ားကို သာလြန္ေက်ာ္ကဲလာပါက၊ ထိုအဖြဲ႕ အစည္းက က်န္သူမ်ားကို အႏိုင္က်င့္အုပ္စီးလာစၿမဲျဖစ္၏။ သို႔ျဖင့္ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ ညီၫြတ္ေနေသာစစ္တပ္က၊ အေသး အဖြဲကိစၥရပ္မ်ားမွအစ အျငင္းအခုန္သန္၊ မနာလိုဝန္တိုမႈျပြမ္းၿပီး၊ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္တိုက္ခိုက္ မညီမၫြတ္ျဖစ္လာသည့္ျပင္၊ ကိုယ္က်ိဳး လည္းရွာလြန္းေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို၊ အႏိုင္က်င့္ကာ၊ အာဏာလုယူသြားခဲ့ေလေတာ့သည္။

                ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္ (New Jersey) တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ၊ ျမန္မာတို႔၏အစည္းအေဝးတခုသို႔ ကၽြန္ေတာ္တက္ ေရာက္ခဲ့ဘူးသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ နယ္စပ္သို႔ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာေက်ာင္းသားမ်ား စစ္တပ္ဖြဲ႕စည္းႏႈိင္ရန္ ေငြေၾကး ေထာက္ပန္႔မႈလိုအပ္ေနေၾကာင္းေျပာၾကားကာ ရန္ပံုေငြေကာက္ခံၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏႈိင္လြန္းသျဖင့္၊ “ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လတ္ တေလာေတြ႔ႀကံဳေနရေသာ လံုၿခံဳေရးအေျခအေနေၾကာင့္သာ၊ နယ္စပ္သို႔တိမ္းေရွာင္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။

ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကိုအသံုး ခ်ကာ၊ ႀကီးမားလွေသာျမန္မာစစ္တပ္ကို တိုက္ခိုက္ရန္မျဖစ္ႏႈိင္ေၾကာင္း။ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရး စိတ္ဓါတ္အျပၫ့္အဝရွိေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို၊ ေနထိုင္စားေသာက္ရန္ႏွင့္ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားႏႈိင္ရန္သာ ႀကံေဆာင္ေပးၾကေစလိုေၾကာင္း။ ႏိုင္ငံေရး အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးေသာလူႀကီးမ်ားကသာ၊ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးကို ဆက္လက္ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္သြားၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း”သတိေပး ေျပာၾကားခဲ့သည္။

     မည္သူ႕မွ်အသိမေပးဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ရံပံုေငြဟု တိတ္တဆိပ္ ေငြေကာက္ခံေနသူမ်ားက မေၾကမနပ္ျဖစ္ကာ၊ ကၽြန္ေတာ္ က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏွိမ္ခ်ေစာ္ကားသည္ဟု တိုက္ခိုက္စြပ္စြဲၾကေလသည္။ ထိုသူမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္တြဲလုပ္ကိုင္ႏႈိင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ အတိုင္းတုိင္းအျပည္ျပည္ရွိ အျခားျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္မ်ားႏွင့္ပူးတြဲကာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ေငြေၾကးအေထာက္အပန္႔ ရရွိေစေရး၊ ပညာဆက္လက္သင္ယူခြင့္ရရွိေစေရးတို႔အတြက္၊ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရမ်ားသို႔ ေအာင္ျမင္စြာေမတၱာရပ္ခံႏႈိင္ခဲ့ ပါသည္။

     လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္ၿပီး အႏိုင္ရရွိခဲ့ဘူးသူမ်ားအေနႏွင့္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆြးေႏြးလွ်က္၊ ေျပလည္မႈရွာလိုသည့္စိတ္ရွိလာႏႈိင္ရန္ခဲယဥ္း လွ၏။ အၾကမ္းဖက္သူမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ၊ မည္သို႔မွ်စပ္ဟပ္၍မရႏႈိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႀကံဥာဏ္တုန္း၊ ထြက္ေပါက္မရွိသူ လူငယ္ အခ်ိဳ႕က ေလယာဥ္ပ်ံေပးဆြဲမႈမ်ား ျပဳလုပ္လာေသာအခါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္းထန္စြာကန္႔ကြက္ရံႉ႕ခ်ခဲ့၏။

     အလားတူပင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားတစုက အခ်င္းခ်င္း မသင့္မျမတ္ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ စြပ္စြဲခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္၊ လူသတ္မႈ မ်ား ၾကဴးလြန္လာသည့္အခါ၊ အလြန္စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားကို ေထာက္ခံအားေပးမႈ မျပဳၾကဘဲ၊ အျပစ္ ေပးအေရးယူရန္ေတာင္းဆိုခဲ့၏။ ယင္းမႈခင္းႏွင့္ပါတ္သက္ေသာအက်ိဳးဆက္မ်ားကို သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမည္။

    လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ျပည္သူတို႔အေပၚရက္စက္ယုတ္မာေနေသာ စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်၊ ဆန္႔က်င္ေနသူမ်ားက၊ သူတို႔ ဆန္႔က်င္သူမ်ားအတိုင္း က်င့္သံုးလုပ္ကိုင္လာေသာအခါ၊ ဤအေရးအခင္းေအာင္ျမင္ရန္ လမ္းစေပ်ာက္ဘို႔သာရွိ၏။ မူဝါဒ မျဖဴစင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ၌၊ ေရွ႕ေရးလည္းရွိမည္မဟုတ္ပါ။ ထိုစဥ္က ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ျပည္ပေရာက္ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕၏ မွားယြင္းေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကိုေဝဖန္သျဖင့္၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့ကို ၫိုညင္လာၾကသည္။

     မိမိအာဏာရေရး တခုတည္းသာၾကည့္လွ်က္၊ ညီေနာင္မင္းသားမ်ားကို ဝါးရင္းတုတ္ျဖင့္ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ကာ၊ နန္းတက္သူ သီေပါမင္းမွာ၊ ေနာင္တြင္ လူမ်ိဳးျခားတို႔ကဖမ္းဆီး၊ နန္းသိမ္းခံရသည္ကို၎၊ ဇာတ္တူသားစား၍၊ ဟသၤာကိုးေသာင္းပ်က္ရသည့္ ဥပမာ မ်ားကို၎ေပးကာ၊ ထိုသို႔ေသာလုပ္ရပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံႏႈိင္ေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့သည္။  တပါတီ အာဏာရွင္စံနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ ေနသူမ်ားမွာ၊ ကိုယ္တိုင္ရရွိထားေသာေနရာကိုမူ၊ မည္မွ်ပင္အက်ိဳးမရွိေစကာမူ၊ စြန္႔လႊတ္လိုသူမ်ားမဟုတ္ေခ်။

     ၁၉၆၂ခုႏွစ္တြင္ အၾကမ္းဖက္ အာဏာသိမ္းယူခဲ့ေသာ ဦးေနဝင္းသည္ ၂၅ႏွစ္ေက်ာ္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကိုထင္ရာလုပ္ကာ၊ ဗိုလ္က် အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့သည္။ ဒုတိယစစ္အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးေစာေမာင္က သံုးႏွစ္ခန္႔ႏွင့္ တတိယစစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက ၁၅ႏွစ္ခန္႔ဆက္လက္ႀကီးစိုးခဲ့ျပန္သည္။

အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ကိုယ့္လူစုႏွင့္ကိုယ္၊ ကိုယ့္သေဘာကိုယ့္ အဆံုးအျဖတ္ျဖင့္ အစိုးရဖြဲ႕ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားၫြန္႔ေပါင္း အစိုးရ၏  “ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္” ေဒါက္တာစိန္ဝင္းေခါင္းေဆာင္ သက္မွာ ယခု၂၁ႏွစ္ရွိေနေပၿပီ။ သူ၏သာလြန္ခ်က္မွာကား၊ ဒီမိုကေရစီအစိုးရျဖစ္ေပမင့္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း သူ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌလည္း သူ၊ “လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ” အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီပါတီေခါင္းေဆာင္လည္း သူပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အစကနဦးက စင္ၿပိဳင္အစိုးရႏွင့္ပါတ္သက္ ၍ ကၽြန္ေတာ့ကို ေဝဖန္ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ ေၾကးမံုဦးေသာင္းသည္၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႕စည္းၿပီး တႏွစ္ခန္႔အၾကာ၌၊ ယင္းအစိုးရႏွင့္ပါတ္သက္ ေသာ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္မွားေၾကာင္း ဝန္ခံခဲ့ေလ၏။

     “ဦးစိန္ဝင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ႏွင့္အလားတူ၊ ဆိုးယုတ္ေသာ ေၾကးစားအာဏာရွင္စံနစ္ကို တည္ေထာင္ေနသည္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္အားလံုးကို သူ၏လခစားျဖစ္ေစမွသာ၊ သူ႕အဖို႔ရာသက္ပန္အာဏာရေစမည္ဆိုကာ လာဘ္ထိုးအာဏာရွင္စံနစ္ကိုတည္ထြင္ ၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။

     “စံနစ္ဆိုးမွလြတ္ေျမာက္စ ျပည္သူတို႔အေနႏွင့္ ဦးစိန္ဝင္းကဲ့ သို႔ႏိုင္ငံေရးသူယုတ္မာကို သတိႀကီးစြာထားသင့္ၾကပါသည္။       “ဒီမိုကေရစီဝါဒီတဦးဟန္ေဆာင္ထားသျဖင့္၊ စစ္ဗိုလ္ဖက္ဆစ္မ်ားထက္ ပိုမိုေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။ ပိုမိုယုတ္မာသူလည္းျဖစ္ ပါသည္” ဟု ေၾကးမံုဦးေသာင္းက ေဝဖန္ေရးသားခဲ့၏။

     အျခားလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏အားနည္းခ်က္မွာ၊ ကိုယ္တိုင္လက္ခံက်င့္သံုးေနေသာ ရိုးရာအေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားႏွင့္၊ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေသာသူမ်ားက၊ သား သမီးမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားကို၊ အေတြးအေခၚရင့္က်က္ေစရန္ထက္၊ အစဥ္းစားအဆင္ျခင္ဥာဏ္ေခါင္းပါးေစရန္ ႏွိပ္ကြပ္ထားၾက၏။ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္၊ မိဘႏွင့္အသက္အရြယ္ႀကီးသူမ်ား မည္မွ်မွားယြင္း ေစကာမူ၊ ေထာက္ျပေျပာဆိုခြင့္ လံုးဝမရွိေခ်။ မွားမွန္းသိပါလွ်က္၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ယံုၾကည္ကာ၊ ပိုးဖလန္မ်ိဳး မီးကိုတိုးၾကရသည္။ ထိုအက်င့္ မ်ားေၾကာင့္၊ အာဏာရွင္ဦးေနဝင္းက တိုင္းျပည္ကို ေမွာက္လိုေမွာက္၊ လွန္လိုလွန္၊ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ သူလိုသလိုကစားသြားခဲ့၏။

တဦး တေယာက္က ေျပာေနသည္မွာ မဟုတ္မွန္ႏႈိင္ေၾကာင္း အက်ိဳးႏွင့္အေၾကာင္းရွင္းျပကာ၊ ျငင္းခ်က္ထုတ္လွ်င္၊  အျငင္းသန္၊ ဆင္ေျခမ်ား၊ ဘုဂလန္႔က်သည္ဟုျမန္မာမ်ားကစြပ္စြဲၾက၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားတို႔က ျမန္မာတို႔ကို ေရွ႕တြင္ေခါင္းညိမ့္ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ကြယ္ရာ၌ မိမိတို႔ဂတိျပဳထားသည္ကိုပင္မေလးစား၊ ဂရုမစိုက္ဘဲ၊ လစ္လွ်ဴရႈတတ္သူမ်ား၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားတတ္သူမ်ားဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။

     ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တြင္ ေျပာေလ့ေျပာထရွိသည္ဆိုေသာ ဥပမာတခုကိုလည္း ၾကားဘူးသည္။ ျမန္မာျပည္ေပါက္ေခြးမ်ားမွာ မည္မွ်ပင္ ထြားႀကိဳင္းသန္မာေစကာမူ စစ္တပ္အတြက္အသံုးျပဳ၍ မရႏႈိင္ဟုဆိုသည္။ ယင္းေခြးမ်ားကိုသင္တန္းေပးရာ၌ တာလႊတ္သၫ့္ေနရာမွ ပန္းတိုင္အတြင္း၊ တြားသြားေစျခင္း၊ အခက္အခဲမ်ား ကိုေက်ာ္လႊားခုန္ျပန္ေစျခင္း စသည္ျဖင့္ အမိန္႔အမ်ိုးမ်ိဳးေပးကာ နာခံေဆာင္ရြက္ ေစ၏။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွလာေသာ ဂ်ာမန္သိုးထိမ္းေခြး အယ္လ္ေဇးရွင္း (German Shepherd Alsatian) ကဲ့သို႔ေခြးမ်ားမွာ ထိုသို႔ သင္တန္းေပးရန္ အလြန္လြယ္ကူသည္ဆို၏။ အင္းေခြးကဲ့သို႔ေသာလွပသၫ့္ ျမန္မာေခြးမ်ားကို သင္တန္းေပးလွ်င္၊ ေခြးမ်ားက တာလႊတ္ ေနရာနံပါတ္တစ္မွ နံပါတ္ႏွစ္ေနရာသို႔သြားၿပီး၊ နံပါတ္တစ္ေနရာသို႔ျပန္လာရမည္ကိုသာနားလည္၏။ ၾကားထဲတြင္လုပ္ရမၫ့္ အလွၫ့္ အပါတ္ အခုန္အျပန္မ်ားကို အဓိပၸါယ္မဲ့ မလိုအပ္ဟုယူဆကာ လစ္လွ်ဴရႉလုိက္တတ္ၾကသည္ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္တပ္အတြက္ လိုအပ္ေသာေခြးမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားမွမွာယူကာ သင္တန္းေပးရသည္ဟုၾကားဘူးသည္။

     ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ဆက္ဆန္ေသာအခါ၌၊ သူတို႔ေပးေသာတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္လွ်င္၊ မည္သၫ့္အက်ိဳးခံစား ခြင့္ကိုေပးမည္ဟု ဂတိေပးတတ္၏။ ျမန္မာမ်ားက သူတို႔ရရွိမၫ့္ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုသာစိတ္တြင္စြဲေနၿပီး၊ သူတို႔လုပ္ရမၫ့္ တာဝန္ကိုမူ အေလးမမူ ဂရုမထားတတ္ၾကဟုေဝဖန္ၾကသည္။ ဂတိေပးထားခဲ့သၫ့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမရေသးသည္ကိုသာ မေၾကမနပ္ေတာင္းဆို ေနတတ္ၾကၿပီး၊ သူတို႔လုပ္ရမၫ့္တာဝန္ကိုၿပီးစီးေအာင္ မထမ္းေဆာင္ရေသးသည္ကိုမူ အေရးမႀကီး မလိုအပ္ေလဟန္ သေဘာထား တတ္ၾကသည္ဟုဆို၏။

  “Today in Myanmar” ဟုေခၚေသာ အင္တာနက္မဂၢဇင္း၌ ျမန္မာတို႔၏အေလ့အက်င့္ကို ဗမာေလးဆိုသူက ဤသို႔တင္ျပထား ေလသည္။

     “ျမန္မာျပည္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံကလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရွိၾကတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေျပာနဲ႔ အလုပ္ မညီတာမၾကာခနႀကံဳေတြ႔ေနၾကရတယ္။ ဥပမာ အေနာက္ႏိုင္ငံသားက သူ႕မိတ္ေဆြျမန္မာကို ညေနစာစားဘို႔ဖိတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ျမန္မာ မိတ္ေဆြကအဲဒီညေနမွာမအားဘူး။ အကယ္၍ အဲဒါအေနာက္ႏိုင္ငံသားသာဆိုရင္ ရိုးရိုးသားသား မအားလို႔သူမလာႏႈိင္ဘူးဆိုတာ ေျပာလိမ့္မယ္။ ျမန္မာမိတ္ေဆြကေတာ့ မလာႏႈိင္မွန္းသိရက္နဲ႔ လာပါ့မယ္လို႔ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ သူမသြားဘူး။ မလာႏႈိင္ဘူးဆိုတာလဲ ဖံုးဆက္အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ မလာႏႈိင္တာခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီးေတာင္းပန္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားက သူ႔မိတ္ေဆြျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ မယံုၾကည္ရဘူးလို႔မွတ္ယူသြားလိမ့္မယ္”

    ကိုကိုဆိုသူကမူ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို ေအာက္ပါအတိုင္းေရးသားထားသည္။

     “ျပင္သစ္ကုမၸဏီတခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အထက္အရာရွိနဲ႔ေရာ အျခားျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ပါ စကားေျပာတိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့လို႔အၿမဲတမ္းျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ သူတို႔က သူတို႔ လုပ္ခိုင္းတာလုပ္ၿပီးၿပီလားလို႔ေမးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔လုပ္ခိုင္းတာလုပ္ေပးပါ့မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွဂတိမေပးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေတာ့၊ သူတို႔က မၾကာခင္တေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ကဲ့လို႔ဂတိေပးသြားတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ ဟုတ္ကဲ့ဆိုတာမွာ၊ အဓိပၸါယ္လံုးဝမရွိဘူးဆိုတာရွင္းျပရပါတယ္”

     ဗမာေလးက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ညင္းပါယ္ေသာစကားလံုးမ်ားကို သံုးစြဲရန္ဝန္ေလးၾကသည္ဟု ဆင္ေျခေပးသည္။

     ဤသည္မွာ ျမန္မာမ်ားသာမဟုတ္ဘဲ၊ အေရွ႕တိုင္းသားမ်ား၏ မွားယြင္းေသာအေလ့အထတခုဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမနီ ျပည္ တကၠသိုလ္၌ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ဂ်ာမန္စာႏွင့္ စကားသင္ၾကားေပးေသာ ဆရာအျဖစ္အလုပ္လုပ္ကာ၊ ေက်ာင္းစားရိပ္ရွာခဲ့ဘူး၏။

     တပၫ့္မ်ားမွာ အေရွ႕တိုင္းသား၊ ဗီယက္နမ္မ္၊ ဖိလိပိုင္၊ ယိုးဒယား၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ အာဖဂန္နစၥတန္စသူမ်ားျဖစ္လွ်င္ အလြန္ အႀကံအိုက္ခဲ့ရသည္။ သူတို႔သည္ ဆရာသမားမ်ားကို အလြန္ေလးစားၾကည္ၫိုသျဖင့္ စာသင္ၾကားရသည္မွာ အလြန္ႏွစ္လို႔ဘြယ္ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ သင္ၾကားေသာစာကို သူတို႔နားလည္ မလည္ သိရန္အလြန္ခက္လွသည္။ ေမးသၫ့္အခါတိုင္း သင္ၿပီးသမွ်သူတို႔နားလည္ ေၾကာင္းအတန္တန္ဂတိျပဳေျဖၾကားၾကသည္။ မသကၤာ၍ ေလ့က်င့္ခဏ္းမ်ားလုပ္ခိုင္းေသာအခါတြင္မွ သူတို႔ တလံုးတပါဒမွ်သေဘာမ ေပါက္ေၾကာင္းေတြ႕လာရသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသား တပၫ့္မ်ားကား ထိုသို႔မဟုတ္ေခ်။

သူတို႔သေဘာမေပါက္လွ်င္ မေမးဘဲႏွင့္ သူတို႔ နားမလည္ေသးေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ၾကသည္။

     ၁၉၉၃ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္သမတ မစၥတာေဘလ္ကလင့္တင္ႏွင့္ ရုရွသမတ မစၥတာဘိုးရစၥယဲလ္ဆင္န္တို႔ေတြ႔ေသာအခါ၊ သမတ ကလင့္တင္က ဂ်ပန္အပါအဝင္အျခားအေရွ႕တိုင္းသားမ်ားၿပံဳးတိုင္း သေဘာက်ေနၾကသည္ဟု မထင္ရန္ မစၥတာယဲလ္ဆင္ကို သတိေပး ခဲ့သည္။

     စိတ္ရင္းအတိုင္းမဟုတ္ဘဲ၊ သိလွ်က္ႏွင့္ မမွန္မကန္ေျပာဆိုျခင္းမွာ လိမ္လည္ျခင္းျဖစ္သည္။ “မုသားမပါ၊ လကၤာမေျခာ” ဆိုေသာ ျမန္မာတို႔၏အေလ့အက်င့္မွာ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ဆက္ဆန္ေရး၌ အဟန္႔အတားျဖစ္လာေစႏႈိင္၏။ စိတၱေဗဒပညာရွင္တို႔က လိမ္လည္ေသာ သူတို႔မွာ အျပစ္ေပးခံရမည္ကိုေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္ လိမ္လည္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဝဖန္ဆံုးျဖတ္ၾက၏။ ညေနစာစားပြဲသို႔မလာႏႈိင္ ေၾကာင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျပာရန္ရြံ႕ေသာ္လည္း၊ အမွန္တကယ္လက္ေတြ႕၌ မေၾကာက္မရြံ႕မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ပ်က္ကြက္ႏႈိင္သည္မွာ အံ့ဘြယ္လည္းျဖစ္၏။ ညင္းပါယ္ေသာစကားကိုဆိုမိလွ်င္၊ မိမိတို႔အျပစ္ေပးခံရမည္ကို၎၊ မိမိတို႔ရရွိႏႈိင္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား လက္လြတ္ သြားမည္ကို၎၊ ေခတၱခနမွ်ရရွိႏႈိင္ေသာအက်ိဳးခံစားမႈကိုသာအေလးထားလွ်က္၊ ေရရွည္ထိခိုက္နစ္နာႏႈိင္သည္ကို လစ္လွ်ဴရႈထားတတ္ ၾကျခင္းဟုျမင္မိသည္။

     စင္ၿပိဳင္အစိုးရႏွင့္ပါတ္သက္၍ ေဖၚျပရလွ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာသံုးသပ္ထားသည့္အတိုင္း စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို ျဖဳတ္ခ်ေရးထက္ သူတို႔ပိုမိုတန္ခိုးႀကီးမားလာေစရန္သာ ႀကိဳးစားေနၾကၿပီး၊ ျပည္ပဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားကိုလည္း တစထက္တစအားနည္းလာေစခဲ့ သည္။ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းတို႔ကို အသံုးခ်ကာကိုယ္က်ိဳးရွာလိုသူမ်ား အႏိုင္ႏိုင္ငံ၌မႈိလိုေပါက္လာ၏။ ထိုသူတို႔က မူလရွိၿပီးသား ျမန္မာ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား အားနည္းလာေစရန္ႀကိဳးပမ္းလာၾက၏။ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းက ေျပာင္းလဲလာေသာအေျခအေနကို သိရွိဟန္လည္းမေပၚ၊ ျပဳျပင္ရန္လည္းစဥ္းစားပံုမရေခ်။ ယခင္ကစစ္အစိုးရႏွင့္ေပါင္းကာ စစ္အစိုးရခိုင္းေသာ သူလွ်ိဳအလုပ္ပင္လုပ္ခဲ့သူမ်ားက၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ေထာက္ခံမႈျဖင့္၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီႀကိဳးပမ္းေရးအဖြဲ႕မ်ားကို ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ႏႈိင္သူမ်ားျဖစ္လာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒီမိုကေရစီ အေရး၌ပါဝင္လႈပ္ရွားေနျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာ၊ ေနရာလု၊ ကုိယ္က်ိဳးရွာရန္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္အၿပိဳင္အဆိုင္စီးပြားရွာ၊ ေနရာလုလိုသူမ်ား ႏွင့္ အန္တုဘက္ၿပိဳင္ေနရန္လည္း အေၾကာင္းမရွိပါ။ တတ္ႏႈိင္သမွ် ထိုသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကေရွာင္လႊဲေနခဲ့၏။

     သို႔ရာတြင္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရကို ေထာက္ခံအားေပးသူအားလံုးမွာ ကိုယ္ကိ်ဳးရွာသမားမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားလက္ေအာက္ မွ ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႕၍တိုက္ခိုက္ျခင္းက ပိုမိုထိေရာက္သည္ဟု ေစတနာအရင္းခံျဖင့္၊ သူတို႔ယံုၾကည္ ေနျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသူမ်ားတြင္ ေၾကးမံုဦးေသာင္းႏွင့္ ဦးဘေသာင္းတို႔လည္းပါဝင္လာၾက၏။ အစကနဦးတြင္ ဆရာဦးေသာင္းက ေဒါက္တာ စိန္ဝင္းတို႔ႏွင့္ဆက္သြယ္ေဆြးေႏြးလွ်က္၊ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳခဲ့၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ၏ အခမ္းကဏၰႏွင့္ပါတ္သက္၍ သေဘာထားကြဲလြဲၿပီး၊ ဆရာဦးေသာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တႏွစ္ခန္႔ၾကာေအာင္၊ စာေပေရးသားေရးထက္မပိုေသာ ဆက္ဆံေရးအဆင့္အထိ ေလွ်ာက်သြားခဲ့ဘူးသည္။ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းႏွင့္အဖြဲ႕က ဖေလာ္ရီဒါသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သြားေရာက္ၿပီး၊ ေဆြးေႏြးလႈပ္ရွားၾကသည္ကိုမူ၊ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းၾကားေနခဲ့၏။ ဦးဘေသာင္းက စင္ၿပိဳင္အစိုးရအတိုင္ပင္ခံအျဖစ္၊ ရံုးထိုင္ေနသည္ဟုေနာက္ပိုင္းတြင္ၾကားသိရသည္။

     စင္ၿပိဳင္အစိုးရသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ရန္သူမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ပင္၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေရးကို လိုလား ေတာင့္တ သူမ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္သာကြဲျပားျခားနား၏။ သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္သည့္ကိစၥရပ္မ်ား၌၊ အတူတကြ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ရန္၊ ကၽြန္ေတာ္ဝန္မေလးခဲ့ပါ။ ျပည္ပေရာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ႀကိဳးပမ္းခ်က္္မ်ားသည္၊ ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားကို၊ အေထာက္အကူျဖစ္ေစရန္သာလို၏။ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားက၊ တေန႔တြင္ ျပည္တြင္းသို႔ျပန္လည္သြားေရာက္ႀကီးစိုးရန္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ့အေနႏွင့္ စိတ္ကူးထည္းပင္မထည့္မိခဲ့။ ထိုအေတြးအေခၚမ်ိဳးရွိသူမ်ားကိုလည္း အားမေပးႏႈိင္။ စင္ၿပိဳင္အစိုးရက တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္လိုလွ်င္၊ ျပည္တြင္းသို႔ျပန္လည္သြားေရာက္ၿပီး၊ ျပည္သူတို႔၏ဆႏၵခံယူရန္သာရွိသည္။

     အလွ်င္းသင့္လာသျဖင့္၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြတဦး၏အေၾကာင္းကိုေရးသားရန္ လိုအပ္လာျပန္၏။ ဟန္းေညာင္ေရႊကား ျမန္မာ ျပည္၏ ပထမဆံုးသမတႀကီးစဝ္ေရႊသိုက္၏သားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မမ်ားအနက္၊ ေစာရင္စီသာက နယူး ေယာက္ရွိ (People) မဂၢဇင္းတြင္ သတင္းေထာက္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန၏။ ယူဂ်င္းသိုက္ႏွင့္ ဟန္းေညာင္ေရႊတို႔က ကေနဒါတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေနၾကသည္။ ဝါရွင္တန္တြင္ျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တက္ေရာက္လာသည့္ ဟန္းေညာင္ေရႊကို၊ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုသိကၽြမ္းခြင့္ရခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သို႔သြားေရာက္ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံေနၾကေသာ ႏိုင္ငံတကာစီးပြားေရးကုမၸဏီမ်ား၏ ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာႏွင့္ ဖံုးနံပါတ္မ်ားကို ေဖၚျပေရးသားသည့္ စာေစာင္တခုကို၊ သူကထုတ္ေဝေနခ်ိန္လည္းျဖစ္၏။ သူ႔စာေပလက္ရာ မ်ားကို သေဘာက်သျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေစာင္၌ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ပါဝင္ရန္လည္း ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။

     သူကဦးေဆာင္၍ ဝါရွင္တန္တြင္ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာေဆြးေႏြးပြဲတခုက်င္းပမည္ဆိုေသာအခါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္လႊဲမရႏႈိင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္က ယင္းအစည္းအေဝး၌၊ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲမည္ဆိုလွ်င္ေသာ္၎၊ အသင္းအဖြဲ႕တခု ထပ္မံဖြဲ႕ၾကမည္ဆိုလွ်င္ေသာ္ ၎၊ အစည္းအေဝးသို႔ ကၽြန္ေတာ္မတက္ပါရေစႏွင့္ဟုေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ဟန္းေညာင္ေရႊက ထိုကိစၥႏွစ္ခုလံုးကို လုပ္ရန္မရည္ရြယ္ ဆိုသျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ အစည္းအေဝးသို႔တက္ေရာက္ခဲ့၏။

     အစည္းအေဝး၌ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကသည္မွာ၊ ဗဟုသုတရၿပီး၊ စိတ္ဝင္စားစရာလည္းေကာင္းသည္။ နံမည္သာၾကားဘူးၿပီး၊ လူကိုယ္တိုင္မေတြ႕ဘူးသူမ်ား၊ ဖံုးမၾကာခနဆက္ခဲ့ေသာ္လည္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကားမေျပာဘူးေသးသၫ့္ ကာလီဖိုးနီးယားမွ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေက်ာ္ဝင္း၊ ဆရာဝန္ေဒါက္တာေအာင္ခင္တို႔ကဲ့သို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားစြာကို၊ သိကၽြမ္းခြင့္လည္းရခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ သံအမတ္အျဖစ္လ်ာထားျခင္းခံရသူ မစၥတာပါကားေဘာ့ဂ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနသို႔ဖိတ္ၿပီး ေန႔လည္စာေကၽြးသျဖင့္၊ ေတြ႕ဆံု ႏွီးေႏွာခြင့္လည္းရခဲ့သည္။

     ထိုအစည္းအေဝးႏွင့္ အံကိုက္လွ်က္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ေရာက္ရွိေနေသာ ကရင္တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဘိုျမကလည္း၊ ဝါရွင္တန္တြင္ပင္ေတြ႕ဆံုပြဲတခုျပဳလုပ္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမမွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္၊ အကူအညီရရွိရန္လာေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေနာ္လြီဇာက ေျပာျပသည္။ သမတေဟာင္းကာတာ၏ရံုးခ်ဳပ္ Carter Center သို႔သြားေရာက္ေဆြးေႏြးရန္လည္း စီစဥ္ထားေၾကာင္းသိရ၏။ ေနာ္လြီဇာ၏ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ျဖင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဧည့္ခံပြဲသို႔ ဖိတ္ၾကားသင့္ေသာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ၌ပါဝင္သူမ်ား၏စာရင္းကို၊ ကၽြန္ေတာ္ကေရးေပးခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ၏ႀကိဳးပမ္းမႈကိုေထာက္ခံႀကိဳဆိုေၾကာင္း ပင္မေဆြးေႏြးပြဲသို႔လာေရာက္ၾကေသာ ျမန္မာအမ်ားစုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကေသာ္လည္း၊ တဦးစ ႏွစ္ဦးစ ျမန္မာအခ်ိဳ႕ကညင္းဆိုျပစ္ပါယ္ၾကေလသည္။

     ဟန္းေညာင္ေရႊဦးေဆာင္သည့္ အစည္းအေဝး၌ မည္သည့္သေဘာတူဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ ျမန္မာျပည္အေပၚ အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္ႏွင့္ အစိုးရကထားရွိေသာသေဘာထားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ားက လာေရာက္ရွင္းျပၾက၏။ အေသးစိပ္ သိလိုသူတို႔ကေမးျမန္းၾက၏။ ထိုအစည္းအေဝး၌ မည္သည့္သေဘာတူညီခ်က္ကိုမွ် ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္မေရးထိုးခဲ့ပါ။ အျခားအစည္း အေဝးတက္သူ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း သူတို႔သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းမရွိခဲ့ဟုဆိုၾကသည္။

     သို႔ရာတြင္ အစည္းအေဝးၿပီးသည့္ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္၊ ထူးထူးျခားျခား အစည္းအေဝးမွသေဘာတူေၾကညာခ်က္ တရပ္ထြက္လာ၏။ ေၾကညာခ်က္၏အဓိကမွာ အေမရိကန္ႏွင့္ အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ ျမန္မာျပည္အတြက္ကူညီေသာအေထာက္အပံ့ အားလံုးကို၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရမွတဆင့္သာေပးရမည္ဟူ၏။ ထို႔အျပင္ ဟန္းေညာင္ေရႊသည္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ၏ထိပ္တန္းအႀကံေပးအရာရွိ ျဖစ္လာသည္ကိုလည္း ၾကားသိလိုက္ရသည္။

     ထိုအစည္းအေဝးေၾကညာခ်က္ႏွင့္ပါတ္သက္၍၊ ကၽြန္ေတာ္အလြန္မေၾကမနပ္ျဖစ္မိ၏။ စင္ၿပိဳင္အစိုးရက ျပည္ပဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ မ်ားပ်က္စီးေစရန္ စံနစ္တက် အဖ်က္လုပ္ငန္းရပ္မ်ားလုပ္လာေနၿပီး၊ သူတို႔ကိုကပ္ရပ္ကာ ေငြေၾကးႏွင့္အခြင့္အေရးရွာသူမ်ားျပားလာ သည္ကိုလည္းသတိထားမိလာ၏။ စင္ၿပိဳင္အစိုးရက စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို ေလျဖင့္သာတိုက္ခိုက္ေနၿပီး၊ မည္သည့္ထိေရာက္ေသာ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားမႈကိုမွ် မေတြ႕ခဲ့ရေခ်။ သို႔ရာတြင္ေနရာတကာ၌ ျမန္မာျပည္၏ဒီမိုကေရစီအေရးကို၊ သူတို႔အား ပူေဇာ္ပသေနသူမ်ားႏွင့္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္သာလွ်င္ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေန၏။ ယင္းစြပ္စြဲခ်က္မည္မွ်မွန္ကန္သည္ကို သူတို႔ကိုယ္စား ဟန္းေညာင္ေရႊက ထုတ္ျပန္သည့္ေၾကညာခ်က္ကျပေန၏။

     ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထည္းတြင္ လိပ္ခဲတင္းလင္းျဖစ္ေနေသာကိစၥကို၊ ယင္းရက္မ်ားအတြင္း သံအမတ္မစၥတာပါကားေဘာ့ဂ္ႏွင့္ဖံုးဆက္ ေသာအခါ၌၊ ထုတ္ေဖၚေျပာျပလိုက္၏။ သံအမတ္ကမေၾကနပ္ခ်က္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ မည္သို႔အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ ေၾကာင္းေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က မည္သို႔ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ကို စဥ္းစားေနေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အခါ၊ သူက ကၽြန္ေတာ္၏ သေဘာထားကို ျပတ္သားစြာအသိေပးေျပာျပသင့္ေၾကာင္းနွင့္၊ သေဘာမတူခဲ့ေၾကာင္းကို ေနာင္တြင္မွ တစံုတခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မေျပာၾကားႏႈိင္ခဲ့ေၾကာင္း ဆင္ေျခတက္ ဂုဏ္ယူေျပာၾကားရန္မျဖစ္ႏႈိင္ေၾကာင္းေဝဖန္သည္။

     ခ်က္ျခင္းပင္ ဟန္းေညာင္ေရႊထံသို႔ ကၽြန္ေတာ္စာတေစာင္ေရးလိုက္၏။ စာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မည္မွ်သူ႔၏ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္မႈမ်ားကို ေလးစားေၾကာင္းႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ္မၾကားမသိလုိက္ရဘဲ၊ အစည္းအေဝးမွ ေၾကညာခ်က္တခု ထုတ္ခဲ့သည္ကို လံုးဝသေဘာမတူေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနႏွင့္ေၾကညာခ်က္၌၊ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရမ်ားကိုပန္ၾကားသင့္သည္မွာ နံပါတ္ (၁) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္ အေႏွာင္မွလြတ္ေျမာက္လာေအာင္ စစ္အစိုးရကိုဖိအားေပးေရးေတာင္းဆိုရန္၊ နံပါတ္ (၂) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာေအာင္ ဖိအားေပးေရးေတာင္းဆိုရန္ႏွင့္ နံပါတ္ (၃) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာေအာင္ ဖိအားေပးေရး ေတာင္းဆိုရန္သာျဖစ္ေၾကာင္း။ သူ အခ်ဳပ္မွလြတ္သည္ႏွင့္၊ လမ္းစေျပာက္ေနသည့္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲ ျပန္လည္ဦးေထာင္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေရးသားေပးပို႔ခဲ့၏။

ဤသည္မွာလည္းကၽြန္ေတာ္၏ယံုၾကည္ခ်က္အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကိုလႊတ္ရန္ေတာင္းဆိုသည့္ စာလံုးအမဲ၊ ေဘာင္ခပ္စာတမ္းသည္ The Burma Review စာေစာင္တြင္၊ လစဥ္ပါၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဓါတ္ပံုအမ်ိဳးမ်ဳိးကိုလည္းေဖၚျပခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဒီမိုကေရစီအေရးတိုက္ပြဲ၌ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနသည္မွာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္၏။

     တိုင္းျပည္၏ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအေျခအေနမ်ားကို မေၾကမနပ္ျဖစ္ေနေသာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ ႏိုးၾကားထၾကြလာေစရန္၊ အစဥ္ အလာႀကီးမားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏လႈပ္ရွားမႈက ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့ၿပီးေပၿပီ။ ဆက္လက္၍ရဲစြမ္းသတၱိရွိရွိ၊ အသိဥာဏ္ အျပည့္အဝ ရွိၿပီး၊ ျပည္သူအမ်ားစုလက္ခံၾကည္ညိုႏႈိင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းလိုအပ္ေန၏။ ဒို႔အေရး ေအာ္ဟစ္ ႏႈိင္သူမ်ားကား လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းသည္ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းႏွင့္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္လံုးဝမယံုၾကည္ပါ။

     ဟန္းေညာင္ေရႊက စာႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုတစံုတရာမွ်ေျပာဆိုျပန္ၾကားျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ သူ႔အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ကိုအေရးထား ျပန္ၾကားရန္မလိုဟု ယူဆေကာင္းယူဆေပမည္။ အစကနဦးကပင္ ျပန္စာကိုေမွ်ာ္လင့္ကာေရးျခင္းလည္း မဟုတ္ခဲ့။

     လပိုင္းမွ်ၾကာသြားသည္ဟုမွတ္မိေန၏။ တေန႔တြင္ ထိုစဥ္က The Burma Review ဘုတ္အဖြဲ႕ဥကၠဌအျဖစ္တာဝန္ယူေနေသာ ဦးဘေသာင္းက စာတေစာင္ေပးပို႔လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိေစရန္ သက္သက္ေပးပို႔ေသာမိတၱဴစာကို ျမင့္သိန္းဒါးလတ္စ္ဟု အယ္ဒီတာ ထံေပးစာမ်ားေရးတတ္သည့္ မစၥတာရစ္ခ်တ္ဒ္ယုခင္ထံမွတဆင့္ရသည္ဟုသိရ၏။ ရစ္ခ်တ္ဒ္ယုခင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ပညာေတာ္သင္ အျဖစ္ လာေရာက္စဥ္၌၊ ထိုစဥ္က ယာယီသံအမတ္ ဦးဘေသာင္းက အကူအညီေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနခဲ့ေၾကာင္း ဦးဘေသာင္းကေျပာျပ၏။ ရစ္ခ်တ္ဒ္ယုခင္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေမာ္ကြန္းထိမ္းေဟာင္း ဦးယုခင္၏သားျဖစ္သည္။

     ကၽြန္ေတာ္ စာကိုဖတ္ၿပီး၊ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ကိုယ္မယံုႏႈိင္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ယင္းစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ကန္႔ကြက္ေရးသားခဲ့ေသာ စာႏွင့္ပါတ္သက္ လွ်က္ေခ်ပေရးထားေသာစာျဖစ္ေန၏။ သို႔ရာတြင္ကၽြန္ေတာ့ထံလိပ္စာတပ္ေရးထားေသာစာမဟုတ္ဘဲ ရစ္ခ်တ္ဒ္ယုခင္ကိုတိုင္တည္ထား ေသာစာတေစာင္ျဖစ္၏။

     စာထည္း၌ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ဓါတ္ျပင္းျပေသာ္လည္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပါတ္သက္ၿပီး အရည္မလည္ပံုကို ေရးသားထားကာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ အရာမဝင္၊ ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ပင္အေရြးခံရသူမဟုတ္ဟု ေဖၚျပထား၏။ “ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္မွလြတ္၍၊ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီမရႏႈိင္၊ ဒီမိုကေရစီရလွ်င္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္လာလိမ့္မည္” ဟုတိတိပပ ေဝဖန္ေရး သားေဖၚျပထား၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ မည္သူကဦးေဆာင္၍ စစ္အစိုးရကိုျဖဳတ္ခ်မည္နည္း။ ေဗဒင္မေမးႏွင့္၊ ဆန္ကုန္ယံုသာရွိမည္။  စင္ၿပိဳင္ အစိုးရက မၾကာမွီေအာင္ပြဲခံေတာ့မည္ဟုရဲရဲဝန္႔ဝန္႔ နိမိတ္ဖတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ႏိုင္ငံတကာမွေပးလာမည့္ အေထာက္အပံ့ အားလံုးကို၊ စင္ၿပိဳင္အစိုးရမွတဆင့္သာ ေပးအပ္ျဖန္႔ေဝရမည္ဟုေတာင္းဆိုထားေလ၏။ ကိုယ့္ကလားဖန္ကိုယ္ထိုး၍ ကိုယ္တိုင္ ဖဲခ်ိဳး ေသာ အစီအမံေပပင္။

     ကၽြန္ေတာ့ကို လိပ္စာတပ္၍ ေရးထားသည့္စာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ ျပန္စာေရးရန္လည္းမျဖစ္ႏႈိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ထုတ္ေဝေသာ ငါးႏွစ္ေျမာက္ The Burma Review စာေစာင္၌ ေဆာင္းပါးတေစာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။

     “အခ်ိဳ႕တကိုယ္ေကာင္းဆန္ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလုပ္ေနၾကတာကေတာ့၊ စိတ္ပ်က္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ တရားဝင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတာင္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္သလို ေျပာေန ၾကတယ္။

     “ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံုက ခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ၫိုသူေခါင္းေဆာင္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တဦး တည္းသာ ျဖစ္တယ္လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကသာ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ညီၫြတ္ေအာင္စည္းရံုးၿပီး ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈကိုဦးေဆာင္ႏႈိင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘဲလ္ဆုရွင္ေတြ၊ အႏိုင္ႏိုင္ငံမွ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔အတူ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခၽြင္းခ်က္မရွိခ်က္ခ်င္းလႊတ္ဘို႔ စစ္အစိုးရကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။

     “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလႊတ္ေပးလို႔ ဘာမွမေျပာင္းလဲလာႏႈိင္ဘူးေျပာေနတဲ့ သူေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ စစ္အစိုးရကိုဝမ္းသာ အားရရွိေစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲေတြအတြက္ အလြန္ဘဲအႏၲရာယ္ႀကီးလွပါတယ္။”