သီတဂူ မာတာ

သူက
ေကာင္းကင္နံရံကို
ဆုပ္ၿဖဲလိုက္တယ္၊

ၿပီးေတာ့
စြမ္းအင္ကို
ေဝမွ် စားသုံး
ၾကယ္ေတြကို မီးထြန္းလိုက္ျပန္၊

(သူ…ဆိုတာက)
ညေကာင္းကင္ကို
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့
အေတြ ့အၾကံဳ
သူ႔ဆီမွာ ရွိတယ္၊

ဒို႔ဆီမွာေတာ့
ဝံပုေလြေတြ
အူသံၾကားရတဲ့ညတိုင္း
တာဝန္ေၾက “လ”
သာစၿမဲေပါ့၊

“ေတာက ေခါင္သကိုး”
ညဥ့္နက္ေတြမွာ
ထိန္လင္းဖို႔
“ေန”ဆီက
သူဖဲ့ယူထားတဲ့
အလင္းစုဟာ
သူ႔ပကတိ
မာယာမဟုတ္၊

သူ႔ရဲ႕
အၿမဲတမ္း အက်င့္တခုက
အာရုဏ္ဦးဆီ
အလည္အပတ္ ပို႔ေဆာင္ၾကဥ္း
ေန႔သစ္မ်ားကို
ခ်စ္တတ္ေအာင္
ကမာၻေျမေပၚမွာ
ပန္းစုံ ပိုပြင့္ေအာင္
သူ႔လက္ေရးနဲ႔
“ကႀကီး၊ ခေကြး” သင္ေပးဖူးတယ္
“အ”အထိ၊

ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို
ၿဖိဳဖ်က္ဖို႔
ပင္လယ္ျပင္ကို
ကိုယ္ခံပညာ သင္ေပးခဲ့တာလဲ “သူ”

အေမွာင္မိုက္ကို
ဦးညြတ္ေစဖို ့
ေရွ႕တန္းထြက္
စစ္သူႀကီးလုပ္ခဲ့တာလဲ “သူ”

ယုတ္စြအဆုံး
အက်ည္းတန္လြန္းတဲ့ ညကို
ပန္းပန္ေပးရဲတာလဲ “သူ”

သူ႔အတြက္ေတာ့
တိမ္မည္းညစ္ေတြ
ကိုက္စားခံခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္
မမႈ၊

“ေရာ…ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ဘြယ္ပါတကား”